Group Blog
All Blog
|
กันตยา 15 กันตยานั่งมองปฏิทินตั้งโต๊ะ มองหาวันหยุดช่วงยาว ๆ ติดต่อกัน เธอทำงานที่นี่มาเกือบจะครบสองปีเต็มแล้วที่ไม่เคยขอลาพักร้อนเลย ชีวิตของเธอช่วงนี้มันช่างราบเรียบเหลือเกิน เหมือนทะเลไม่มีคลื่น เบื้องลึกก้นบึ้งของหัวใจมันเรียกร้องหาการผจญภัย เธอนึกถึงวันที่เธอนั่งรถสองแถวสีแดงไปพบศาสตราจารย์สุทัต ที่วัดมหาธาตุตามนามบัตร ที่กำแพงด้านหน้าของวัดมีป้ายผ้าผืนใหญ่สีขาวมีข้อความ ชมรมโหราศาสตร์ภาคเหนือ ติดแปะไว้. ได้เจอของจริงแล้ว กันตยาคิด เธอเดินเข้าไปในวัด บรรยากาศข้างในร่มรื่น เห็นหมอดูอาวุโสหลายท่าน บางคนนั่งพบปะลูกค้าใต้ร่มไม้ บางคนนั่งประจำโต๊ะข้างในศาลาหลังเก่า กันตยามองหาศาสตราจารย์สุทัต ท่านหันมาพอดี เธอจึงยกมือไหว้ จังหวะนั้นเองก็มีสุภาพสตรีท่านหนึ่งเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะของท่าน กันตยาจึงนั่งสังเกตการณ์อยู่ห่าง ๆ
อยากขยายธุรกิจค่ะ ดูว่าจะทำเงินได้ไหม สุภาพสตรีท่านนั้นถามขึ้น ศาสตราจารย์สุทัต ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อหม้อฮ่อมข้างที่ตุงนิด ๆ หยิบเอาเลนส์แก้วใสวงกลมขึ้นมาส่องดูลายมือสุภาพสตรีท่านนั้น
ที่แท้ก็พกเลนส์ขยายนี่เอง ได้ครับ กำไรแน่นอน
ขอบคุณค่ะ คราวที่แล้วที่มาดูตอนจะเปิดสาขาใหม่ ก็แม่นมากเลยค่ะ จากนั้นเธอก็วางแบงค์ร้อยสามใบตรงหน้าศาสตราจารย์ ยกมือไหว้แล้วลุกเดินออกไป ศาสตราจารย์หยิบแบงค์ร้อยสองใบใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อ อีกใบหนึ่งหย่อนลงในกล่องซึ่งเขียนข้อความ บำรุ่งชมรมฯ ที่ข้างกล่อง แล้วท่านก็พยักหน้าเรียกเธอ
มาจนได้นะ
ค่ะ
มีคำถามที่หาคำตอบไม่ได้หรือ ท่านจ้องหน้ากันตยาเหมือนคนไม่รู้จักกันมาก่อน ท่าทางของท่านแตกต่างจากอยู่ในห้องเรียน กันตยารู้สึกเกร็ง ค่ะ..หนูอยากรู้เกี่ยวกับตัวเองค่ะ แบมือมาสิ ทั้งสองข้าง ..อย่าเกร็ง ให้วางในท่าสบาย ๆ กันตยาทำตามอย่างว่าง่าย เธออ่านบุคลิกลักษณะคนอื่นได้ แต่อ่านตัวเองไม่ได้ ศาสตราจารย์กวาดสายตามองแว๊บเดียว
อยู่ห่างพ่อแม่น่ะดีแล้ว..อืม..นิ้วมือเนื้อแน่นเป็นสปริงขัดกับร่างกายที่ดูอ่อนแอ...มีพลังเยอะนะ เส้นลายมือลึกตัดกันไปมา ชีวิตเต็มไปด้วยความตื่นเต้น โชคดีที่มีเส้นคุ้มครอง น้อยคนนักจะมี จะเดินทางไกลบ่อย
อย่างกลับบ้านใช่ไหมคะ
อย่างนั้นเลิกพูดกัน
เนินเสาร์เด่น..มันหมายถึงสิ่งลี้ลับ..กรรมเก่าในอดีตอาจย้อนกลับมาท้าทาย เอาล่ะเชิญ ท่านผายมือเป็นสัญญาณบอกว่า ไปได้แล้ว กันตยายกมือไหว้ขอบคุณและรีบลุกขึ้นเพราะมีลูกค้านั่งรอคิวอยู่ กันตยาถอนหายใจ แต่ตอนนี้ดูมันนิ่งเหลือเกิน ถ้าลาได้จะไปไหนดี ทะเลก็ไม่ชอบ หรือว่าจะกลับไปเยือนเชียงใหม่อีกครั้ง ..ไปทานข้าวซอยแล้วขึ้นดอยสุเทพชมทิวทัศน์สุดลูกหูลูกตา เฮ้อ! แค่คิดก็สุขใจแล้ว พลันความคิดของเธอก็ต้องสะดุดกึกเมื่อมีเสียงเคาะที่ประตู เข้ามาได้ค่ะ หนูกันตยาคะ บอสใหญ่เชิญที่ห้องค่ะ น้าพอใจ แม่บ้านประจำสำนักงานแง้มประตูแล้วโผล่หน้าเข้ามาบอกเธอ กันตยาเกือบจะโพล่งถามออกไปว่า มีเรื่องอะไรหรือ แต่นึกได้ว่าแม่บ้านมีหน้าที่แค่รับคำสั่ง คงไม่รู้อะไร เธอจึงลุกเดินตามออกไป วันนี้ผมนัดลูกความไว้ 4 โมงเย็น เธอต้องทำล่วงเวลานะ ทันทีที่เธอหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของทนายปกรณ์ บอสใหญ่วัยกลางคนหน้าตาดี บุคลิกภูมิฐาน เหมาะสมกับวัยวุฒิและคุณวุฒิ เขาก็รีบสั่งงานเลย ค่ะ ทนายปกรณ์มองหน้าเธอนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อ ลูกความรายนี้จะเดินทางมาจากกรุงเทพฯ ลงเครื่องที่อุบลฯ ราว ๆ บ่ายสองโมง ผมจะให้น้าบุญล้ำพนักงานขับรถกับทนายวิทยะไปรอรับที่สนามบิน ส่วนหนูให้รอที่นี่ ค่ะ ลูกความเป๋นชาวอเมริกัน คดีนี้เพื่อนจากทางอุบลฯโอนมาให้ผมอีกทีหนึ่ง หน้าที่ของหนูคือ ทำความรู้จักกับลูกความและซักซ้อมสำนวนที่ยังไม่แปล เพราะอยากตรวจเช็คให้แน่ใจว่า สำนวนและข้อมูลที่ได้มาถูกต้องตรงกันหรือไม่ ค่ะ มีอะไรจะถามไหม ลูกความชื่ออะไรคะ โรบิน ดันแคน
ออกจากห้องบอสใหญ่ กันตยาเดินไปบอกป้าวีร์ว่าวันนี้กลับค่ำ เพราะบอสนัดลูกความไว้หลังเลิกงาน ป้าวีร์พยักหน้ารับทราบ เธอจึงเดินกลับโต๊ะทำงาน สมองของเธอก็จินตนาการไปต่าง ๆ นา ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จะได้เจอลูกความจากเมืองลุงแซม จะผอมสูงโย่ง หรือว่าอ้วนเหมือนลุงแมคโดนัลนะ ไปทำอะไรมานะถึงต้องได้ขึ้นโรงขึ้นศาลที่เมืองไทย
ก่อนถึงเวลานัดกันตยาเข้าไปนั่งรอในห้องรับรอง พอใกล้จะถึงเวลานัดทนายวิทยะก็มาเปิดประตูให้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งรูปร่างสันทัด สูงไม่เกิน 160 เซนติเมตรเข้ามา กันตยาไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เธอคิดว่าคงเป็นเพื่อนหรือญาติของทนายวิทยะ เธอจึงส่งยิ้มที่มุมปากให้และผายมือเป็นการเชื้อเชิญให้นั่ง ชายแปลกหน้าคนนั้นก็พยักหน้าเชิงขอบคุณรับเช่นกัน แล้วต่างคนก็ต่างนิ่ง จากบุคลิกภายนอก กันตยาเดาได้เลยว่าเขาเป็นคนอ่อนไหว ระแวดระวัง ประกอบกับนิ้วมือเล็ก สั้น ปลายตัดตรง แสดงว่าเป็นคนโมโหง่ายประเภทฟีวส์สั้น อาจจะถึงกับโมโหร้าย ถ้าจะเข้าหาคนคนนี้ จะบุ่มบ่ามไม่ได้ต้องมีพิธีรีตอง... ดวงตาแฉะถ้าไม่ใช่คนดื่มมากจนลิสซึ่มก็แสดงว่าอมทุกข์ ถึงขนาดแอบนอนร้องไห้บ่อย ๆ ..พลันประตูห้องก็เปิดออกทนายวิทยะเดินเข้ามาพร้อมกับบอสใหญ่ ทำความรู้จักกันรึยัง ทนายปกรณ์ถามกันตยา พร้อมกับวางซองเอกสารลงบนโต๊ะรับรองเล็ก กันตยาตีสีหน้างุนงง ส-วัส-ดี ครับ อืม..อืม กันตยาแทบช็อค เพราะคาดไม่ถึงว่าชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าที่เธอหรือใคร ๆ ก็ดูออกว่าเป็นคนไทย แต่กลับเป็นชาวอเมริกัน สวัสดีค่ะ ฉันชื่อกันตยาค่ะ ยิน-ดี-ที่..อืม..อืม..รู้.. แล้วเขาก็เอาอุ้งมือทุบหัวตัวเองเบา ๆ พยายามนึกคำพูด กันตยาต้องปรับเปลี่ยนความคิดใหม่ มันไม่เหมือนอย่างที่เธอคาดหวังไว้เลย ถือว่าเป็นบิ๊กเซอร์ไพร์ที่ได้เจอคนไทยที่ชื่อว่า Mr. Robin Duncan เธอคิดว่าชายคนนี้น่าสนใจไม่น้อย
เรื่องที่พูดคุยกันในวันแรก ก็เกี่ยวกับรูปคดี จากสำนวนคดีที่เธอได้อ่านจึงทราบว่ามิสเตอร์ดันแคนฟ้องหย่าภรรยาคนไทย เขาขอบ้านที่กรุงเทพฯและแหวนเพชรคืน กันตยายังไม่กล้าเจาะลึกไปถึงชีวิตส่วนตัว และเธอยังพบว่ามิสเตอร์ดันแคน เป็นคนขาดความมั่นใจ พูดจาวกไปวนมา พอย้อนกลับมาถามคำถามเดิมก็จำไม่ได้ ต้องทบทวนกันใหม่ บอสปกรณ์จึงขอนัดให้มาอีกในวันพรุ่งนี้บ่ายโมงตรง ขากลับบอสให้น้าบุญล้ำ ขับรถไปส่งที่พัก รีสอร์ท ออกนอกเมืองไปไม่กี่กิโล สวัสดี-ครับ-คุณ-กันตยา มิสเตอร์ดันแคนยิ้มแป้นทักทายทันทีที่เปิดประตูเข้ามา ในมือเขาถือหนังสือนวนิยายเล่มโตและหนังสือพิมพ์บางกอกโพสต์มาด้วย วันนี้ดูเขาสดชื่นกว่าเมื่อวาน และไม่ได้มาคนเดียว มีเพื่อนหญิงซึ่งดูอ่อนกว่าเขามากติดตามมาด้วย เขาไม่ได้แนะนำเธอให้กันตยารู้จัก และเธอคนนั้นก็ไม่พูดอะไร ได้แต่นั่งเฝ้าดูเงียบ ๆ วันนี้ก็ซ้อมสำนวนเหมือนเดิม กันตยาเริ่มสังเกตเห็นว่าเขาจะสับสนกับคำถามค้าน ที่ให้ตอบว่า ใช่ กับ ไม่ใช่ แต่วันนี้ดูเขาทำได้ดีกว่าเมื่อวาน ท่าทีเขาผ่อนคลายมากขึ้น บอสให้นัดต่ออีกหนึ่งวัน เพราะอีกสามวันข้างหน้าเขาต้องไปขึ้นศาลที่จังหวัดนนทบุรี ขากลับเขาหยิบเอาหนังสือนวนิยายติดมือไปด้วยส่วนหนังสือพิมพ์ทิ้งไว้ที่สำนักงาน กันตยาจึงเอากลับไปอ่านที่บ้าน ทานมื้อเย็นเสร็จเธฮก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่ถือติดมือมา ส่วนใหญ่ก็นำเสนอข่าวทั่ว ๆ ไป เธออ่านผ่านโฆษณาชิ้นหนึ่งที่โชว์ภาพสัตว์และมีข้อความ สัมผัส The Big Five of South Africa สายการบิน เอส เอ แอร์ไลน์ เปิดเส้นทางใหม่ บินตรงสู่กรุงเทพฯ สัปดาห์ละ 2 เที่ยวบิน วันอังคารและวันพฤหัสบดี ลุ้นรับรางวัลตั๋วเครื่องบินไป-กลับ และไวน์เลิศรส เพียงสะสมคูปองรายวันติดต่อกันจำนวน 7 ใบ กรอกชื่อ ที่อยู่ ตอบคำถาม และส่งคูปองไปที่... ก่อนออกจากบ้าน เธอไม่ลืมหยิบหนังสือพิมพ์กลับไปที่ทำงานด้วย และวันนี้มิสเตอร์ดันแคนมาคนเดียว และถือหนังสือพิมพ์บางกอกโพสต์มาเหมือนเมื่อวาน วันนี้เพื่อนหญิงไม่ได้มาด้วยเหรอคะ ไม่ เธอบอกว่าน่าเบื่อ ขอนอนเล่นในห้องพักดีกว่า จากท่าทางที่เป็นมิตรของเขา กันตยาจึงกล้าเอ่ยปากถามถึงเรื่องราวชีวิตส่วนตัวของเขา เขาก้มต่ำมองพื้น ยิ้มเศร้า ๆ ก่อนตอบคำถาม
สิ่งที่เป็นทุกข์ที่สุดก็คือ การไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร กันตยารู้สึกเหมือนมีอะไรมากระแทกตรงหัวใจ
ถ้าเช่นนั้น ไม่ใช่มีเราเพียงคนเดียวที่ไม่รู้จักตัวเอง
|
Maya_II
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?] Star sign : Gemini Hobby : Reading & Writing Interest : variety Link |
||||||||||||
