เขียนดีจังเลยค่ะ

ขอแอดบล็อกนะคะ

ปล.เรื่องนี้เราอยากอ่านมากเลยค่ะ แต่ไม่ได้ไปหาที่ร้านหนังสือซักที

แหะแหะ รบกวนช่วยสปอยหน่อยได้มั้ยคะ

ขอบคุณนะคะ

เราน่ะสองจิตสองใจเรื่องนี้ตลอดเลยค่ะ

แม้จะรู้ว่าการประหารไม่ใช่คำตอบที่จะทำให้ความรุนแรงน้อยลง

แต่..บางประเทศ การใช้มาตรการนี้มันกลับเห็นผลว่า "ทำได้" อย่างชัดเจนน่ะสิคะ

อ่านแล้วค่ะ เล่มนี้ แต่เฉยๆนะ ไม่ถึงขั้นชอบ

ส่วนโทษประหาร เราว่านักโทษเขาทำผิดที่ละเมิดสิทธิอย่างรุนแรงก่อน
เขาก็ควรจะได้รับโทษนั้นเช่นกัน

แหะ แหะ เรามันพวกเอียงซ้ายซะด้วย ไม่ค่อยเห็นใจใครง่ายๆอ่ะ

ถ้าจะบอกว่าไม่เชื่อเรื่องบากบุญคุณโทษที่มีผลต่อการเกิดในชาติภพต่อไป มันก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ เพราะ ผมก็ไม่เชื่อเรื่องวัฏจักรการเวียนว่ายตายเกิด แต่เชื่อเรื่อง การเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป...

ดังนั้น หากจะบอกว่า
อย่าไปทำเขาเลยมันบาป
ก็ดูจะเป็นเรื่องน่าหัวร่อของคนที่มีแนวความคิดเดียวกันนี้
ศีลธรรม...อาจจะเป็นกุศโลบายไว้กำจัด ยับยั้ง ความชั่ว คนชั่ว ก็ได้

ผมเชื่อเรื่อง "ทำดีต่อกัน"
นำมาความดีมาต่อกัน
วันหนึ่ง...
ความดีจะแพร่กระจาย
และวนเวียนมาถึงตัวเรา
...เหมือนสีฟ้าในแผนที่ที่เราเห็นนั่นแหละ

การไม่ประพฤติชั่ว และการไม่ล้างแค้น
(แม้จะถูกต้องตามกฏหมาย-แต่ไม่ถูกต้องทางศีลธรรม) จะนำสันติภาพมาสู่โลก

ถ้าอยากให้โลกมีความรัก
ผมว่าต้องเริ่มจากเราก่อน
อย่าเกลียดเขาเลย...
ถึงเขาจะเป็นนักโทษที่ฆ่าพ่อกับแม่เรา

แต่ให้ตายเถอะ...คิดได้สวยหรูสักขนาดนี้
ทว่าแค่มียุงมากัด
ทำไมเราทั้งตบทั้งบี้ก็ไม่รู้



ชอบข้อเขียนชิ้นนี้มากครับ
รู้สึกบล็อกนี้จะเข้มข้นเรื่องเนื้อหาสาระขึ้นทุกวันนะ

ขอบอกเลยว่า
เป็นบล็อกที่ผมต้องเข้ามาทุกครั้งหลังเปิดเน็ต

รออ่านเรื่องต่อไปนะครับ

อยากบอกว่าคนเขียน บทความนี้เก่ง
(ถ้าเทียบกับอายุ และวิธีคิด วิธีการนำเสนอ)

จะเข้ามาอ่านเรื่อยๆ นะ

ถ้าจะบอกว่าไม่เชื่อเรื่องบากบุญคุณโทษที่มีผลต่อการเกิดในชาติภพต่อไป มันก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ เพราะ ผมก็ไม่เชื่อเรื่องวัฏจักรการเวียนว่ายตายเกิด แต่เชื่อเรื่อง การเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป...

ดังนั้น หากจะบอกว่า
อย่าไปทำเขาเลยมันบาป
ก็ดูจะเป็นเรื่องน่าหัวร่อของคนที่มีแนวความคิดเดียวกันนี้
ศีลธรรม...อาจจะเป็นกุศโลบายไว้กำจัด ยับยั้ง ความชั่ว คนชั่ว ก็ได้

ผมเชื่อเรื่อง "ทำดีต่อกัน"
นำมาความดีมาต่อกัน
วันหนึ่ง...
ความดีจะแพร่กระจาย
และวนเวียนมาถึงตัวเรา
...เหมือนสีฟ้าในแผนที่ที่เราเห็นนั่นแหละ

การไม่ประพฤติชั่ว และการไม่ล้างแค้น
(แม้จะถูกต้องตามกฏหมาย-แต่ไม่ถูกต้องทางศีลธรรม) จะนำสันติภาพมาสู่โลก

ถ้าอยากให้โลกมีความรัก
ผมว่าต้องเริ่มจากเราก่อน
อย่าเกลียดเขาเลย...
ถึงเขาจะเป็นนักโทษที่ฆ่าพ่อกับแม่เรา

แต่ให้ตายเถอะ...คิดได้สวยหรูสักขนาดนี้
ทว่าแค่มียุงมากัด
ทำไมเราทั้งตบทั้งบี้ก็ไม่รู้เรื่องของนักโทษชายคนหนึ่งชื่อ "จุนอิชิ"
ถูกข้อหาฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา
ได้รับการปล่อยตัวชั่วคราวเพื่อคุมประพฤติ

หลังถูกจองจำในคุกมาสองปีเต็ม
เขาได้พบกับอิสรภาพที่มาพร้อมกับความหวาดกลัวรวมทั้งความขมขื่น
เมื่อได้รับรู้ว่าทางบ้านต้องเดือดร้อนเพียงใดจากคดีที่เขาก่อขึ้น

...และแล้วความหวังก็ปรากฎขึ้นตรงหน้า...
เมื่ออดีตผู้คุมได้ว่าจ้างเขาเพื่อร่วมกันทำงานสืบหาหลักฐานพิสูจน์ว่า
นักโทษประหารคนหนึ่งว่า "บริสุทธิ์" ในเวลาสามเดือน
ผลตอบแทนนั้นคือเงินก้อนใหญ่ที่จะช่วยทางบ้านได้

แต่ว่า...งานนี้ไม่ง่ายเลย
ในช่วงเวลาที่ถูกกล่าวหาว่าก่อเหตุฆาตกรรม
นักโทษประหารผู้นั้นจำอะไรไม่ได้
นอกจากความทรงจำเลือนรางเกี่ยวกับ "บันได" เท่านั้น
แถมพื้นที่สืบสวนก็บังเอิญเป็นที่เดียวกับคดีของจุนอิชิเอง
ทำให้เรื่องนี้ซับซ้อนมากขึ้น ...และอันตรายมากขึ้นไปอีก




นอกเหนือไปจากการผูกโครงเรื่องที่ชาญฉลาด หลอกล่อ
และบรรยากาศที่ชวนติดตามของนิยายแล้ว
สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่าในนิยายเรื่องนี้
คือการหยิบยกปัญหาในกระบวนการยุติธรรมของญี่ปุ่น
และรวมไปถึงปัญหาที่ถูกถกเถียงกันมาเนิ่นนาน
เกี่ยวกับ "โทษประหาร"

เล่าผ่านทางตัวละครผู้มีอุดมการณ์แต่สับสนในแนวคิดอย่างเช่นอดีตผู้คุม
ผ่านมุมมองของคนบริสุทธิ์คนหนึ่งที่ต้อง "ฆ่า" ผู้ที่ถูกตัดสินว่าไม่บริสุทธิ์
ต่างเป็นการต่อสู้ระหว่างความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ความเชื่อ และความหวาดกลัว




โทษประหารได้ชื่อว่าเป็นโทษที่เก่าแก่
พอๆ กับประวัติศาสตร์ชนชาติของมนุษย์เลยทีเดียว
และแนวคิดในการประหารนี้ก็แบ่งก็ได้กว้างๆ เป็น สามแนวคิด

แนวคิดแรกก็คือ การลงโทษเพื่อตามสนอง
จะเรียกว่าการแก้แค้นคืนให้ผู้ถูกกระทำและครอบครัวก็ได้
ว่ากันว่าแนวคิดนี้ เป็นการคิดถึงความรู้สึกส่วนบุคคลเกินไป
ไม่เหมาะกับการนำมาใช้ในกระบวนการยุติธรรม

แนวคิดที่สองคือ การลงโทษเพื่อป้องกันเพื่อไม่ให้เกิดอาชญากรรมซ้ำขึ้นอีกในสังคม
เรียกว่าไม่ให้เอาเป็นเยี่ยงอย่าง...ก็ว่าได้
คุ้นๆ ไหมคำนี้ แนวคิดนี้แหละที่ทำให้เกิดระบบลงไม้เรียวหน้าเสาธง

แนวคิดสุดท้าย เป็นการป้องกันไม่ให้นักโทษออกไปทำผิดได้อีก


มีคำแย้งตามตรรกะง่ายๆ สำหรับแต่ละแนวคิดดังนี้

หนึ่ง
การแก้แค้นนั้นทำให้เกิดผลดีขึ้นจริงหรือไม่
ผู้ตายสามารถรับรู้ได้หรือ..
ครอบครัวผู้ตายจะรู้สึกดีขึ้นจากการตัดชีวิตอาชญากรจริงหรือ
และการแก้แค้นนั้นไม่ได้ทำให้เกิดวงจรความแค้นใหม่ขึ้นอีกหรือ

สอง
หากเป็นเช่นนั้นจริง...
โลกที่มีตัวอย่างของอาชญากรที่ประสบชะตาอันเลวร้าย
น่าจะทำให้ไม่มีใครเอาเป็น "เยี่ยงย่าง" อีกแล้วใช่หรือไม่
หลายครั้งที่อาชญากรรมไม่ใช่ผลของความเลว
และความกลัวโทษทัณฑ์มิใช่สิ่งปกป้องอาชญากรรมเสมอไป

สาม
การกักกันให้นักโทษอยู่ในคุกไม่ได้ป้องกันสิ่งนั้นแล้วหรือ
และคนที่เป็นฆาตกรต้องเลวทุกคนหรือ



เหตุผลที่สำคัญที่สุดของเหล่าผู้สนับสนุนการยกเลิกโทษประหาร
ก็คือ "สิทธิมนุษยชน"ของนักโทษประหาร
ซึ่งส่งผลให้ผู้มีสิทธิ์ในชีวิตมากเท่าๆ กับมนุษย์ผู้อื่น
และมนุษย์นั่นไม่น่าจะมีหน้าที่ลงโทษมนุษย์ด้วยกันเอง...

"ในเมื่อการฆ่าคนเป็นความผิด
แล้วการฆ่านักโทษประหารเป็นความถูกต้องหรือ?"

คำถามนี้ ไม่ใช่จุดจบของปัญหา
หากเป็นการเปิดประเด็นปัญหาอีกมากมายสำหรับกระบวนยุติธรรม


เหมือนที่นิยายเล่มนี้บอกไว้นั่นล่ะ

ผู้คุม คือ คนที่โชคร้ายที่สุดในโลก
เพราะต้องทำความชั่วร้ายที่สุด
เพื่อปกป้อง(สิ่งที่ถูกเชื่อว่าเป็น)ความถูกต้องอันสูงสุด
และต่อสู้กับความน่าจะเป็นที่ว่า ผู้ถูกประหารอาจเป็นผู้บริสุทธิ์
เมื่อนั้น...ผู้คุม ก็จะกลายเป็นฆาตกรโดยไม่เจตนา...???

เพื่อป้องกันกรณีความบกพร่องในกระบวนการ จึงมีระบบอภัยโทษเกิดขึ้น
แต่ก็เพราะระบบอภัยโทษนี่แหละ ที่ทำให้กระบวนการตัดสินโทษทัณฑ์นี้
ไม่เป็นความยุติธรรมโดยสมบูรณ์...

แต่หากปราศจากโทษทัณฑ์แล้ว สังคมจะเป็นอย่างไร

พ่อแม่เด็กหญิงตัวน้อย จะทนเห็นฆาตกรฆ่าข่มขืนลอยนวลอยู่ได้ไหม...?
จะมีอะไรที่มาหยุดรั้งจิตใจคนให้กลัวในผลของอาชญากรรมได้...?
แล้วบรรทัดฐานของสังคมนั้นจะอยู่ที่ใด...?

เพราะเหตุนี้...
เราจึงจำเป็นต้องมีบทบัญญัติ กฎ ข้อบังคับของสังคม
เพื่อให้สังคมนั้นดำรงอยู่ได้


กฎหมาย มิใช่บทบัญญัติอันถูกต้องเสมอไป
กฎหมาย อาจถูกเย้ยหยันตราหน้า ว่าเป็นไม้บรรทัดคดงอในบางครั้งบางครา

ความยุติธรรมนั้นอาจจะไม่มีอยู่ในโลกจริง เพราะโลกใดๆ ก็ไม่อาจตัดสินด้วยมาตรฐานเดียวกัน

หากแต่ว่า กฎหมาย เป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับขับเคลื่อนสังคมมนุษย์
เพื่อให้ผู้คนหลายจิตหลากใจ อยู่ร่วมกันได้โดยไม่วุ่นวายเกินไป
ตราบใดที่โลกนี้ยังเป็นภาพสะท้อนของ "ความชั่ว" และ "ความดี"



"...หากยอมให้มีการประหารชีวิตโดยศาลเตี้ย
การล้างแค้นย่อมก่อให้เกิดการล้างแค้น
แล้วการล้างแค้นซึ่งไม่มีวันสิ้นสุดจะเริ่มต้นขึ้น
เพื่อหลีกเลี่ยงเหตุการณ์เช่นนั้น
ใครสักคนต้องลงมือแทน..."





ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับโทษประหาร

เว็บไทย //www.ucl.or.th/data_file/death_th2.pdf
"โทษประหารชีวิตในประเทศไทย"
โดย สมาคมสิทธิเสรีภาพประชาชน(UCL) สหพันธ์สิทธิมนุษยชนสากล (FIDH)
โดย สมาคมสิทธิเสรีภาพประชาชน(UCL) สหพันธ์สิทธิมนุษยชนสากล (FIDH)

ขอถามหน่อยนะท่านเป็นเจ้าของเว็ป
คนที่กระทำความผิดในคดีอาชญากรรม ปล้น ฆ่า ข่มขืนต้นเหตุเขาเป็นคนยังไงทำเขากล้าทำได้ข่าวการข่มขื่นเด็กและผู้หญิงเขาตั้งใจหรือเจตนาทำเพราะอาการเมาสุราไม่มีสติยังงั้นเหรอ
ตัวคนที่กล้ากระทำสิ่งเหล่านี้นั้นเขาได้บ่มนิสัยเขามาแต่เล็กหรือเคยกระทำการเช่นนี้มาก่อน แต่ทางการจับตัวเขาไม่ได้จึงเป็นการหึกเหิมกล้ากระทำสิ่งนั้นอีกพอถูกจับได้ก็คิดได้แต่สายเสียแล้วถ้าเป็นคนมีเงินมีฐานะมีตำแหน่ง ยกตัวอย่าง "ลูกเหลิม" นั้นเป็นคดีที่จะต้องถึงที่สุดคดีอาญาที่ถึงกลับประหารยังทำให้หลุดได้นี้ละนะเมืองไทย ขนาดรัฐยังแก้ปัญหาเรื่องนี้ยังไม่ได้ คดีตำรวจที่รุมข่มขืนผู้ต้องหาที่คดีเกี่ยวกราว คนของรัฐแท้ๆยังกล้ากระทำเช่นนี้ พวกคุณแค่สมาคมที่ก่อตั้งขึ้นแล้วจะมาล้มล้างระบบนี้ต้องคิดถึงสภาวะที่เป็นอยู่ในขณะนี้ว่าระบบของรํฐยังเป็นไปไม่เป็นที่แน่นอนกฎหมายมีการเปลี่ยนแปลงตลอดการกระทำของเจ้าหน้าที่ของรัฐไม่เป็นธรรมกับประชาชนมีการคอรัปชั่นกันทั้งในระบบและนอกระบบ ผมอ่านเนื้อความและเข้าประชุม "สิทธิเสรีภาพเรื่องการประหารชีวิตในประเทศไทย" บรรยายโดย ดร.บรีน แดนทอง ท่านบรรยายแต่ปลายเหตุ ที่จะแก้แต่การยกโทษเรื่องประหารท่านไม่แก้ที่ต้นเหตุ ท่านลองไปแก้เรื่องปากท้องดูสิแก้เรื่องที่อยู่อาศัย เรื่องการทำมาหากินดูบ้างนะ เรื่องโทษประหารมันแค่ปลายเหตุ ถ้าคนเรามีการอยู่ดีกินดีมีการงานทำ เชื่อได้เลยว่าโทษประหารจะเกิดขึ้นน้อยลง กลไกลของรัฐบาลปัจจุบันเป็นกลไกลที่ดับๆติดๆไม่เป็นที่แน่นอนในสังคมชาวพุทธเราไม่ชอบอยู่แล้วที่จะมีการประหารกันแต่ถ้าไม่มีกฎหมายตัวนี้อยู่ ประเทศไทยจะมีแต่อาชญากรเต็มบ้านเต็มเมืองนะสิครับ สิทธิเสรีภาพของประชาชนคงถูกละเมิดกันว่าเล่นนะสิทุกวันนี้คนที่จะออกไปทำงานความเสี่ยงมีสูงมาก อยู่แล้ว จิตใจคนเราทุกวันนี้หาดียากครับ