|
|
มนต์รักโคกสาริน..ตอนที่ ๓๗
เช้าวันนี้สดใสเป็นพิเศษ........
วันนี้จะมีผู้จากลาโคกสารินไปถึง..3 คน
ลูกตาล.....จะไปเรียน กฎหมายชั้นสูงต่อที่อังกฤษ
ปฎล......จะไปเรียนต่อธรณีวิทยา ที่ออสเตรีย
โอริโอ๋........จะไปเรียนดนตรีต่อที่ฝรั่งเศส
แม้ทุกคนจะจากไป.....แม้จะร้องให้.....แม้จะเสียดาย......แต่ก็เป็นสิ่งที่ทุกคนฝันไว้
และถึงจะจากไปแล้ว.....พวกเขาก็สัญญาว่า จะคิดถึงกันเสมอ
ชาวบ้านโคกฯ มาร่วมส่งทั้ง 3 คนแทบหมดหมู่บ้าน
เจ๊เป็ดร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับลูกตาล
ลูกตาลของหม่ามี้ ไปคราวนี้ไปนานเลย หนูต้องโทรศัพท์มาหาหม่ามี้บ่อยๆนะ แล้วหนูต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วย..
ลูกตาลกอดเจ๊เป็ดไว้
ค่ะ หม่ามี้ ลูกตาลจะดูแลตัวเองให้ดี.....
แล้วลูกตาลก็ไหว้เจ๊เป็ด 2 ครั้ง
ลูกตาลขอโทษที่คอยขัดคำสั่งหม่ามี้อยู่บ่อยๆ คอยแอบกินของกินตอนดึกทุกที ลูกตาลขอโทษนะคะ
เจ๊เป็ดน้ำตาร่วง หม่ามี้ไม่เคยโกรธหนูเลย หม่ามี้รู้แล้ว ว่าบังคับหนูมากเกินไป หม่ามี้ไม่ได้ตั้งใจ เพียงแต่รักและหวังดีกับหนู ถ้าหนูไม่อยู่ หม่ามี้คงเหงามาก และคงคิดถึงหนูมากๆ เลยนะ
ลูกตาลก็อดจะร้องไห้ไม่ได้หันไปหาหมวยนก
น้าหมวย ช่วยดูแลหม่ามี้ให้ลูกตาลด้วยนะคะ
แล้วไหว้หมวยนกอีก 2 รอบ หมวยนกพยักหน้ารับคำ พลางเช็ดน้ำตาป้อยๆ
ประเวศก้าวเข้ามาหาพร้อมกับพัดชา แล้วประเวศก็ตบบ่าลูกตาล
แกไปแล้ว ชั้นคงคิดถึงแกมากๆ เลยนะ ลูกตาล ลูกตาลตบบ่าประเวศคืน แล้วยิ้มให้ทั้งน้ำตา
ชั้นก็เหมือนกัน แต่แกไม่ต้องห่วง ชั้นมันเป็นเด็กกลางบ้าน เข้ากับใครได้อยู่แล้ว.....
เออ ยังไงชั้นก็คงไม่ลืมแกแน่ๆ....
ลูกตาลมองไปที่พัดชาแล้วยิ้ม ก็ไม่แน่หรอกเวศ ก็แกมีคุณพัดเขาอยู่ข้างๆแล้ว คงไม่คิดถึงชั้นนานหรอกมั้ง
ประเวศหันไปมองพัดชาแล้วยิ้ม
ไม่มีทางหรอก ลูกตาล ระหว่างเรา มันคือคำว่ามิตรภาพ คือคำว่าเพื่อน ไม่ว่าเราจะมีใครข้างกายอยู่ แต่เราจะไม่ลืมเพื่อน ไม่ลืมกันและกัน เพราะมันจะเป็นมิตรภาพที่มั่นคงติดตัวเราไปจนตาย
ลูกตาลฟังแล้วก็ดึงประเวศเข้ามากอด
ขอบใจมากเพื่อนรัก ขอบใจมากสำหรับมิตรภาพที่ดีของแก ชั้นเองก็จะรักษามิตรภาพของเราเอาไว้ ไม่มีวันลืมเช่นกัน
แล้วลูกตาลก็หันไปหาพัดชา กอดพัดชาแล้วว่า
ลูกตาลฝากคุณพัดดูแลเพื่อนลูกตาลด้วยนะคะ เวศเป็นคนดีมาก เหมาะกับคุณพัดจริงๆ คุณพัดเลือกคนไม่ผิดหรอกค่ะ
พัดชายิ้ม พัดรู้ค่ะ พัดรู้ดี....พัดขอให้คุณลูกตาลโชคดีนะคะ
ค่ะ ถ้าลูกตาลเคยทำอะไรไม่ดีกับคุณพัดไว้ ลูกตาลก็ขอโทษนะคะ ตอนนี้ลูกตาลรู้แล้ว ว่าถ้าคนเรามีความรักมั่นคงต่อกันซะอย่าง อุปสรรคอะไรก็มาขวางไม่ได้
ลูกตาลพูดแล้วก็มองไปที่ปลัดกฤตย์กับเจ้ากุ๊ก ทั้งสองยิ้มให้ลูกตาล
เหมือนกับคุณปลัดกับกุ๊ก เอ้ย คุณลิส ลูกตาลคิดไม่ถึงเลย ว่าทั้งสองคนผ่านอุปสรรคใหญ่หลวงมาได้ยังไง
ปลัดกฤตย์หันไปยิ้มกับเจ้ากุ๊กแล้วหันมายิ้มกับลูกตาล
ก็อย่างที่คุณลูกตาลบอกแหละครับ ความรักที่มั่นคงต่อกันเท่านั้น ไม่ว่ามีอะไรร้ายแรงแค่ไหน เราก็ผ่านไปได้ครับ
ลูกตาลยิ้ม คุณปลัดก็เลยไม่ถูกย้าย.......
คุณพ่อไปพูดกับนายอำเภอให้ค่ะ ให้ถือคำสั่งเป็นโมฆะ คุณปลัดเลยไม่ต้องย้าย เจ้ากุ๊กพูดแล้วหันไปสบตากับปลัดกฤตย์แล้วว่าต่อ
เราทั้งสองคนขอให้คุณลูกตาลโชคดีนะคะ.....
ลูกตาลยิ้มรับ แล้วหันมาหาประพาส ตรงเข้ากอดประพาสไว้
พี่พาส....ลูกตาลไปแล้วนะคะประพาสลูบหลังลูกตาล
จ๊ะ โชคดีนะ น้องของพี่ ขอให้ลูกตาลพบเจอแต่สิ่งดีๆนะ
ลูกตาลเริ่มร้องไห้อีกรอบ ลูกตาลต้องคิดถึงพี่พาสแน่ๆเลย
พี่ก็เหมือนกัน พี่ต้องคิดถึงลูกตาลมาก ไปอยู่โน่นแล้ว ต้องส่งข่าวมาบ้างนะ......
ลูกตาลพยักหน้า แล้วก็ต้องสะอื้นหนัก เมื่อหันไปหาผู้ใหญ่พิษณุ
ผู้ใหญ่ดึงลูกตาลไปกอดแน่น
อย่าร้องไห้สิจ๊ะ น้องพี่ ร้องไห้ตอนเดินทางน่ะ ไม่ดีนะ โบราณเขาถือ แล้วผู้ใหญ่พิษณุก็เช็ดน้ำตาให้ลูกตาล
มีพบแล้วต้องมีพราก แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะพรากจากกันไปตลอดกาลนี่นา....อย่างน้อยเราก็ยังคิดถึงกันเสมอ เรายังเจอกันในความคิดคำนึง....และเรายังส่งใจไปพูดคุยกันได้......
เราจะไม่มีวันลืมกันและกันแน่นอน....พี่สัญญาว่า จะไม่มีวันลืมลูกตาลเลย.....
อีกไม่นาน...ลูกตาลก็กลับมาแล้ว..อีกไม่นานหรอก..
ผู้ใหญ่พิษณุยิ้มแล้วหยิบกล้วยไม้สีส้มหนึ่งดอกมาให้ลูกตาล
พี่ให้เก็บไว้เป็นที่ระลึกถึงพี่ .....ขอให้ลูกตาลรู้ว่า...พี่รักและเป็นห่วงลูกตาลเสมอ.....
และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน....ความรู้สึกนั้นก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง...
ลูกตาลมองกล้วยไม่สีส้ม หยิบอย่างทนุถนอม แล้วยิ้มให้ผู้ใหญ่พิษณุ
ค่ะ ลูกตาลจะเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี เป็นตัวแทนของพี่ผู้ใหญ่.....พี่ชายที่แสนดีของลูกตาล
ฝ่ายปฎลและโอริโอ๋ที่ยืนยิ้มอยู่ใกล้ๆ ก็มีผู้คนมารุมล้อมมากมาย
เสี่ยมายตรงเข้าไปกอดลูกชายคนเล็ก แล้วแอบร้องไห้
ดลของป๊า ตั้งแต่เล็กจนโต ดลเป็นลูกที่ดีของป๊ามาตลอด อ่อนโยน ใจดี บางครั้งก็ช่างพูด ทำให้ป๊าหัวเราะ หัวเราะได้เสมอ.....
ป๊ามีลูกชายสองคน ก็ดีทั้งสองคน ทำให้ป๊าภูมิใจทั้งสองคน เวศเขาก็เป็นคนเข้มแข็ง เป็นผู้นำ ช่วยเหลือคนอื่นได้...ส่วนดล ก็เป็นคนที่อ่อนโยน และมีน้ำใจ...และที่สำคัญ ทั้งสองคนเป็นคนดี....
คงไม่มีอะไรที่ป๊าจะมีความสุขไปมากกว่านี้อีกแล้ว....
ปฎลกอดเสี่ยมาย ดลโชคดีครับ ที่ได้เกิดมาเป็นลูกป๊า ถ้าไม่ได้ป๊าสอน ดลคงไม่ได้มาถึงขนาดนี้...ดลขอบคุณป๊ามากครับ
ปฎลกราบบนอกเสี่ยมาย เสี่ยมายลูบผมลูกชายคนเล็ก
ป๊าคงเหงามาก ถ้าไม่มีดลอยู่ที่บ้าน ป๊าจะไม่ได้ฟังเสียงแคนของดลอีก...แต่ป๊าก็ดีใจ ที่ดลจะได้เดินทางตามความฝันของตัวเอง...โชคดีนะ ลูกรัก....
แล้วเสี่ยมายก็หันไปหาโอริโอ๋ โอริโอ๋กอดเสี่ยมายไว้
โอ๋ขอบคุณคุณลุงมาก ที่ดีใจมีเมตตากับโอ๋ ....โอ๋เป็นคนต่างบ้านต่างเมือง....เป็นใครก็ไม่รู้ แต่คุณลุงก็ไม่เคยรังเกียจโอ๋...เมตตาโอ๋ตลอดมา....
เสี่ยมายยิ้ม โอ๋เป็นเด็กดี เด็กน่ารัก....ทำไมลุงต้องรังเกียจโอ๋ด้วย...โอ๋เป็นเด็กที่มุ่งมั่น มุ่งมั่นที่จะตามหาความฝันของตัวเอง...ลุงขอให้หนูโชคดีนะ
..อ้อ แล้วโอ๋ก็ช่วยดูแลลูกชายลุงด้วยนะ
โอริโอ๋ยิ้มรับและพยักหน้าทั้งน้ำตา
ประเวศก้าวเข้ามา กอดปฎลไว้
ดล จะได้ทำตามฝันของตัวเองแล้ว พี่ขอให้ดลโชคดีนะ..
ขอบคุณครับพี่เวศ ดลรู้สึกว่าตัวเองโชคดีจังเลย มีป๊าแล้วก็มีพี่เวศ พี่เวศเป็นแบบอย่างที่ดีให้ดล ดลถึงมีวันนี้
ปฎลกอดประเวศแน่น ประเวศตบบ่าน้องชายแล้วหันไปหาโอริโอ๋
โอ๋ พี่ฝากดูแลดลด้วยนะ...
โอริโอ๋พยักหน้ารับ แล้วหันไปหาเปรี้ยวที่ยืนอยู่กับบุญออบ กอดเปรี้ยวไว้
เปรี้ยว โอ๋จะไม่ลืมเปรี้ยวเลย ตลอดเวลาที่โอ๋อยู่บ้านเปรี้ยว โอ๋มีความสุขมาก ถึงบ้านจะเล็ก แต่มันทำให้โอ๋นอนหลับสบายทุกคืน ทำให้โอ๋สบายใจทุกวัน เพราะน้ำใจที่เปรี้ยวมีให้กับโอ๋
เราเคยเป็นคนแปลกหน้ากัน...เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ....แต่มิตรภาพที่เรามีให้กัน มันกลับยิ่งใหญ่เกินกว่าเวลาที่เรารู้จักกันเสียอีก....โอ๋ขอบใจเปรี้ยวมาก
เปรี้ยวก็กอดโอริโอ๋ไว้ เปรี้ยวเองก็เคยรำคาญเสียงกีต้าร์โอ๋ เคยเบื่อเสียงร้องเพลงชวนหนวกหูของโอ๋ แต่รู้ไหม ว่าเปรี้ยวไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริงๆเลย....มันกลับเป็นความคุ้นเคยของเปรี้ยว.....
เป็นความคุ้นเคยที่ทำให้เปรี้ยวมีความสุข...โอ๋รู้ไหม...เปรี้ยวก็ไม่เคยคิดว่าเราจะมาผูกพันกันได้....ตอนที่โอ๋มาที่นี่ครั้งแรก....เปรี้ยวไม่คิดว่าโอ๋จะเลือกมาอยู่บ้านเปรี้ยว..
ก็บ้านเปรี้ยวทั้งเล็ก ทั้งแคบ ไม่ได้ใหญ่เหมือนบ้านคนอื่นเขา....แต่โอ๋ก็เลือกมาอยู่บ้านเปรี้ยว....แล้วก็ไม่เคยบ่นเลย....โอ๋ทำให้เปรี้ยวรู้สึกเหมือนว่าโอ๋เป็นคนในครอบครัวเปรี้ยวคนหนึ่ง...
โอ๋ไปแล้ว เปรี้ยวคงคิดถึงโอ๋มาก....โชคดีนะเพื่อนรัก เปรี้ยวยิ้มให้โอริโอ๋
แล้วเปรี้ยวก็หันไปหาปฎล สองคนช่วยดูแลกันและกันด้วยนะ... ปฎลยิ้มรับ พยักหน้าแล้วหันไปทางบุญออบ
อบต. ก็ดูแลเปรี้ยวด้วยนะครับ...
บุญออบยิ้ม ครับ ผมจะดูแลเปรี้ยวอย่างดี แล้วจะรอคุณดลกลับมาเป่าแคนเพราะๆให้ผมฟังอีกนะครับ
ปฎลรับคำ แล้วหันไปลาผู้ใหญ่พิษณุ ส่วนโอริโอ๋เข้าไปกอดประพาสไว้
เสียงประกาศให้ขึ้นเครื่องได้แล้ว ทุกคนชะงัก ช่วงเวลาแห่งการลาจากได้มาถึงจริงๆ แล้ว..
ทั้งสามสบตาผู้ที่มาส่ง ยิ้มให้.....แล้วพากันเดินแยกไป
ทิ้งความรัก ความทรงจำไว้เบื้องหลัง....ก้าวไปสู่ความฝันของตัวเอง
แล้วจะกลับมาอีกครั้ง..เพราะพวกเขารู้ว่ามีคนที่รักรออยู่..
ฝ่ายพวกที่มาส่ง ยืนมองผู้จากไปจนลับตา...แล้วกลับมานะ....พวกเราจะรอ.....
  
| Create Date : 18 ธันวาคม 2548 |
| Last Update : 5 มีนาคม 2549 14:18:14 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 208 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
|
ชมเช้า..มาจาก ชมเช้า ชมสาย ชมบ่าย ชมเย็น ชมค่ำ ทุกกาลเวลาช่างน่าชื่นชม จะเวลาไหนก็เลือกชมเอาตามสะดวก..
...เวลาเช้า เป็นเวลาที่รู้สึกสดชื่น มีชีวิตชีวา ดูสดใส จอมแก่นแสนซน ที่ไหนได้ ใครๆ เห็นชื่อแล้วบอกว่า 40 ขึ้นแน่ๆ บ้างก็ว่าป้า..เอ่อ เป็นงั้นไป...ขอบอกว่ายังห่างค่ะ ห่างมาก อิอิ...
ตอนนี้มีภารกิจเพื่อชาติให้ปฏิบัติค่ะ รู้สึกภูมิใจจังเลย (โบกมือแบบนางงาม) ดิฉันจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดค่ะ เอาใจช่วยด้วยนะคะ อิอิ...
คุณที่เข้ามาอย่าเพิ่งงงค่ะ ภารกิจอะไรขอเก็บไว้เป็นความลับ(ว่าแต่ ไม่ได้มีใครเขาอยากรู้สักหน่อย ^^") แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามานะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ อ้อ อีกอย่าง เป็นแฟนหงส์ค่ะ (เกี่ยวไหมเนี่ย อิอิ)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
