|
|
เมล็ดพันธุ์แห่งมนุษย์
ณ ชุมชนเล็กๆแห่งหนึ่งซึ่งห่างไกลความเจริญ
เด็กๆที่นี้รักธรรมชาติ เพราะเขาเกิดมากับต้นไม้ใบหญ้า
โตมากับแม่น้ำลำธาร ชอบที่จะสังเกตอะไรแปลกๆใหม่ๆ
นั้นก็เพราะส่วนหนึ่งที่ครูเป็นปลูกฝังให้เขามา
เด็กๆมักจะเล่าว่าคุณครูใจดี ชอบสอนนู้นสอนนี้อยู่เสมอๆ
คุณครูสอนให้เด็กได้เล่น ได้อ่าน ได้เขียน ได้คิด
ปล่อยเด็กไว้อยู่กับจินตนาการของตัวเอง
เล่นกับเพื่อน ร่วมกันแลกเปลี่ยนประสบการณ์
บางทีครูก็มาเล่นกับนักเรยนด้วย ทั้งๆที่คุณครูก็อายุมากแล้ว
เด็กคนนึงถามครูว่า "คุณครูทำไมผมหงอกจังค่ะ"
ครูเลยตอบศิษย์ไปว่า "ก็ครูผ่านโลกมามากแล้วนิลูก"
ศิษย์เลยถามต่อว่า "ผ่านโลกแล้วทำไมต้องผมหงอกด้วยค่ะ"
ครูหัวเราะลั่น "โฮๆๆ ก็เพราะเวลามันผ่านไปยังไงล่ะ"
พร้อมปิดท้ายด้วยว่า "ซักวันหนึ่งเราก็โตขึ้นแล้วก็ผมหงอกเหมือนครูเช่นกัน"
--------------------------------------------------------------------
อยู่ๆวันหนึ่งคุณครูก็หายไป
เด็กๆจึงแยกย้ายไปตามโรงเรียนต่างๆที่อยู่ภายนอก
ในช่วงแรกๆเด็กๆปรับตัวกับสภาวะสังคมที่มีการแข่งขันสูงไม่ได้
แทบทุกคนไม่มีความสุขในการเรียน
บางคนต้องเจ็บช้ำน้ำใจ เพราะเพื่อนมักจะล้อว่าไอ้บ้านนอก
แต่เมื่อเวลาผ่านมา บางคนก็ปรับตัวกลายเป็นส่วนหนึ่งของระบบ
ส่วนหนึ่งทนกับสภาพในเมืองไม่ไหวกลายเป็นเด็กเกเร
อีกส่วนหนึ่งปรับตัวเข้ากับระบบได้แต่ยังคงความเป็นตัวเองไว้ได้
เด็กในส่วนแรกก็ทำตามระบบของสังคมที่เขาว่าดีในตอนนี้
คือตั้งใจเรียน ทำคะแนนให้ดี แล้วเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย
เด็กในส่วนที่สอง ไม่ตั้งใจเรียน เที่ยวเตร่กับเพื่อนที่มีลักษณะใกล้เคียงกัน
ทำตามใจชอบ ขอเพียงวันนี้ยังมีความสุขก็เพียงพอ
แต่ในส่วนที่สาม แม้การเรียนจะไม่ดีนัก พร้อมทั้งยังชอบทำอะไรแปลกๆ
จนบางทีต้องถูกล้อเลียนว่าเป็นพวกนอกคอก แต่ก็ยังยิ้มร่ำได้อยู่เสมอ
เมื่อถึงการประกาศผลสอบคัดเลือกเข้ามหาลัย
เด็กในกลุ่มแรกสอบส่วนใหญ่สอบได้คณะดีๆ
บางส่วนที่สอบไม่ได้ก็ทำร้ายตัวเอง ทั้งทางกาย หรือทางใจ
เด็กในกลุ่มที่สองรู้ตัวเองยังไงตัวเองก็ไม่ได้แน่นอนเลยสอบๆไป
ซึ่งบางคนก็ได้ บางคนก็ไม่ได้ส่วนใหญ่ในกลุ่มนี้ไปต่อมหาลัยเอกชนกัน
ในส่วนที่สาม พวกนี้หลากหลายมาก มีทั้งสอบได้ ไม่สอบไปเรียนเอกชน
แต่ที่เลือกไปก็เพราะความชอบของตัวเอง
------------------------------------------------------------
"ไม่รู้ว่าเด็กๆพวกนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง" เสียงชายแก่พึมพำ
"ลูกศิษย์แกเหรอเขาไปได้ดีกันหมดแล้ว" เสียงของชายหนุ่มตอบ
"ฉันก็หวังว่าเช่นนั้น อยากให้เขาไร้เดียงสาเช่นเดิม พร้อมที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ" ชายแก่เล่าต่อ
"แกนี้เหมือนเดิมเลยนะ อยู่กับฉันมาร่วม 3-4 ปีแล้วยังบ้าอุดมการณ์เหมือนเดิม" ชายหนุ่มกล่าว
ชายชราผมขาวโพลนยืนเกาะลูกกรงแล้วกล่าวต่อไปว่า
"นายเคยคิดไหมว่า ประเทศเราทำไมถึงได้ทรุดลงทุกทีๆ"
"ผมไม่ทราบผมได้รับคำสั่งแค่ให้จับกุมคุณ ไม่มีการใดที่จะฟังคุณพูดถึงเรื่องนี้" ชายหนุ่มกล่าวเสียงแข็ง
ชายชราสูดหายใจลึกๆแล้วพูดต่อไปว่า
"ผมไม่เสียใจหรอกนะที่วันนั้นได้ทำอย่างนั้นลงไป แม้มันจะไร้ความหมายก็ตาม"
ชายหนุ่มฟังแ้ล้วคิดตามจึงถามต่อไปว่า
"คุณจะบอกว่าคุณรักประเทศนี้เหรอ"
ชายชรายิ้มแต่ไม่กล่าวแต่อย่างใด พร้อมส่ายหัวนิดๆ
"อ้าวคุณไม่ได้รักประเทศ แล้วคุณทำอย่างนั้นทำไม เท่ากับการเป็นกบฏต่อรัฐเลยนะนั้น?"
นายตำรวจสงสัยจึงซักถาม
"ผมไม่ได้บอกว่าผมรักประเทศนี้ เพราะผมรักโลกใบนี้ คนบนโลกนี้ทั้งหมดต่างหาก"
"ผมไม่รู้ว่าคุณมันตัวอันตราย หรือว่าตัวสร้างสันติสุขกันแน?่" นายตำรวจถาม
"ไม่จำเป็นต้องตอบ ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมเพาะเมล็ดเอาไว้กับเด็กๆแล้ว
เด็กๆพวกนั้นจะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงให้กับชาติในอนาคตอย่างแน่นอน"
--------------------------------------------------------------------
เด็กๆได้เติบโตกันเป็นผู้ใหญ่แล้ว
เด็กกลุ่มที่หนึ่งมีฐานะการงานดีมีหน้าตาในสังคม
เด็กกลุ่มที่สองพอรู้รสชาติของชีวิตแล้วบางส่วนหันหน้าเข้าสู่สังคม
แต่อีกส่วนปฏิเสธสังคมโดยสิ้นเชิง
เด็กกลุ่มสุดท้ายหลายๆคนตระหนักถึงสภาวะของสังคมที่เปลี่ยนไป
จึงพยายามตามหาเครือข่ายที่เล็งเห็นเหมือนกับตนเอง
------------------------------------------------------------------
"ไปกันเถอะถึงเวลาของพวกเราแล้วที่จะขับเคลื่อนการเปลี่ยนแปลงนี้"
"คุณครูครับ ขอบคุณคุณครูมากที่ช่วยสอนผมในตอนเด็กๆอย่างนั้น
ไม่เช่นนั้นคงจะไม่มีความคิดแบบนี้อยู่ในหัวของผมจนถึงทุกวันนี้"
ปี 26XX เด็กกลุ่มนั้นที่เป็นกลุ่มผู้ใหญ่ในวันนี้ได้ก้าวขึ้นมาในการเมือง
และ.......
คุณครูที่แสนดีจากไปอย่างสงบในมุมมืดของสังคม
สิริอายุร่วม 87 ปี
"คุณครูครับ ผมจะสร้างอนาคตให้กับประเทศเอง"
| Create Date : 24 มกราคม 2550 |
| Last Update : 24 มกราคม 2550 16:51:49 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 322 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: STAR ALONE (STAR ALONE  ) วันที่: 24 มกราคม 2550 เวลา:17:06:01 น. |
|
|
|
| โดย: N_BEE810 วันที่: 24 มกราคม 2550 เวลา:17:21:48 น. |
|
|
|
| โดย: basbas วันที่: 14 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:19:59:10 น. |
|
|
|
| โดย: basbas วันที่: 25 มีนาคม 2550 เวลา:21:00:55 น. |
|
|
|
| โดย: ทะเลคราม (blueocynia ) วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:11:06:31 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
กาลเวลาร่องลอยคอยร่วงโรย
น้ำค้างโปรยปรอยทั่วทุกหัวระแหง
ดังความสุขทุกข์มิหลงจงสำแดง
จำต้องแปลงเปลี่ยนเรื่องเพราะเตือนความ
วันเวลาอยู่คู่ความทรงจำ ไม่ว่าทุกข์หรือสุขเพียงใด
วันเวลาเหล่านั้นจะค่อยเข้ามาสู่ความทรงจำของเราเอง
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
สวัสดีค่ะ
มาเยี่ยมเยียน ค่ะ ได้เวลา
เดินชมบ้านเพื่อน แล้วค่ะ
(@^_^@)
จุ๊ฟๆๆๆ