|
|
บทขับส่งว่าด้วย กาลเวลา ชีวา และสรรพา
หนทางข้างหน้ากำลังเข้ามา ทิ้งหลังไว้ให้ใจหาย
พินิจพิเคราะห์แล้ว ความจริงดูหม่นหมอง
เมื่อถึงเวลา ต้องก้าวไป ไม่รู้หนทาง
มองดูคุณค่า ไร้ซึ่งคำตอบ
ปรากฏการณ์ผ่านเข้ามา แล้วย้อนกลับไป
เป็นวงจรอันเกรียงไกร หารู้ขอบขนาด
สิ่งที่คิด มิอาจเทียบได้ ดั่งเม็ดทรายในโลกา
รูปแบบธำรงค์ไว้ ไร้ซึ่งความหมาย
ถึงเวลาต้องเดินล่วง ข้างหน้าคือหินผาและทะเลทราย
จากวจีเมื่อเยาว์ไว้ กล่าวไว้คือสรวงสรรค์
พัฒนาตนเพื่ออนาคต สิ่งนี้หรือคือชีวิต
ดำรงไว้ซึ่งอดีต มิให้เรือล่ม โคลงเคลง
เมื่อเข้าสู่อีกทางหนึ่ง ข้างหลังไร้ความหมาย
ใสซื่อบริสุทธิ์ไซร้ มีแต่ในนิยาย
จึงได้พินิจว่า สิ่งนี้คือความฝัน
ผลักดันผู้ตามรอย ล้างมโนนี้
บทส่งท้ายของชีวิต คือความไร้ซึ่งสรรพา
เมื่อเกิดก็ย่อมดับ เป็นวัฏฏะสัจธรรม
หนึ่งวิญญาดับ หนึ่งชีวาดับ
เกิดมาหนึ่งตายลงสอง
| Create Date : 09 มกราคม 2553 |
| Last Update : 9 มกราคม 2553 21:08:22 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 417 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
กาลเวลาร่องลอยคอยร่วงโรย
น้ำค้างโปรยปรอยทั่วทุกหัวระแหง
ดังความสุขทุกข์มิหลงจงสำแดง
จำต้องแปลงเปลี่ยนเรื่องเพราะเตือนความ
วันเวลาอยู่คู่ความทรงจำ ไม่ว่าทุกข์หรือสุขเพียงใด
วันเวลาเหล่านั้นจะค่อยเข้ามาสู่ความทรงจำของเราเอง
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
