ท่องแดนพระนิพพาน ภาค3
(ความว่าง-ประตูสู่พระนิพพาน)

ธรรมญาณ-ฐีติญาโณ

อัน”ความว่าง คือ ประตูสู่นิพพาน”……นิรันดร์กาลยืนยงน่าสงสัย……
ใน”ความว่าง”…ที่ว่างนี้มีอะไร?…… อยู่ที่ไหน?…เล่า”ความว่าง”ที่อ้างอิง……
อยากจะมี-อยากจะเห็น-อยากเป็นอยู่…… ความอยากรู้มีมากมายทั้งชายหญิง……
“ความว่างมีคุณอนันต์”…นั่นความจริง…… ยิ่งค้นยิ่งล่อหลบไม่พบเจอ……
“ความว่าง คือสิ่งว่างเปล่า”….หากเข้าถึง….. จะรู้ซึ้ง”สัจธรรม”นำเสนอ……
“ความว่าง คือ บรมธรรม”น้อมนำเธอ……. ให้พบเจอ…”ประตูสู่นิพพาน”……
“ความว่างไม่มีอะไร….อยู่ไหนเล่า?…… ที่ว่างเปล่าแสนปรีดิ์เปรมเกษมศานต์…..
ไร้เครื่องหมาย….ไร้ขอบเขต…สังเกตการณ์…..”พระนิพพานคือที่หมาย….จุดปลายทาง”……
เป็นที่อยู่อาศัย…..ของสรรพสิ่ง……. อยากเห็นจริงก็มองเห็นเด่นกระจ่าง…….
สัมผัสได้….รู้ได้….ใคร่เปิดทาง……. “สู่ความว่างประตูทอง”…ให้ลองดู…….
“สิ่งที่มีชีวิตและไม่มี……. อยู่ในนี้….ในความว่าง”สว่างหรู…….
“อัตตา-ตัวตน”…”สสาร”เชิญอ่านดู……. แล้วจะรู้ “พลังงาน”ชัด….”อนัตตา”…….
มีตัวตนและไม่มี….อยู่นี่หมด…….. ใช่สมมติเป็นความจริงทุกสิ่งหนา……..
ในความว่าง….มนุษย์-สัตว์….เหมือนจัดมา…. ล้วนแต่อาศัยความว่าง…..ก่อสร้างตน……
แต่”ความว่าง คือ ความมี “ ที่ไม่เห็น…. แอบซ่อนเร้นอยู่รอบกายขยายผล……
เป็นช่องว่าง….จึงไม่รู้เหล่าผู้คน……… แท้ในตน…ว่างยังมีที่ร่างกาย……
จะรู้จัก “ความว่าง”ดังอ้างถึง……… ควรจะซึ้งรู้จักธรรมในความหมาย……
ธรรมที่อยู่ในความว่างเคียงข้างกาย….. ผลสุดท้ายก็จะเห็นอย่างเด่นชัด!!……..
“โลกบังธรรม”….”ธรรมบังพระนิพพาน”…… จำเนียรกาลนานนับสรรพสัตว์…….
“สมมุติบังความจริง”…ยิ่งผูกมัด…… “เครื่องร้อยรัดบังความว่าง”…ปิดทางตัน!!…..
“ธรรมก็คือรูปธรรม”…ประจำใจ……. “ดิน-น้ำ-ไฟ-ลม”พัดที่จัดสรร……
“ธรรมะคือนามธรรม”อันสำคัญ…… “จิตใจ”นั้น “คือความหมายใน “กาย”เรา……
“จิตซ่อนอยู่ในกาย”….หมายเป็นตน……. ดิ้นทุรนเป็นทุกข์ใจเหมือนไฟเผา…….
ทึกทักว่า “กาย”ต้อง “เป็นของเรา”……. ไล่ตามเงา….”บังนิพพาน”มานานนม…….
“จิตเป็นของว่างเปล่า”….นะเจ้าเอ๋ย……. หลงจนเคยชินอยู่ไม่รู้สม…….
อาศัย”รูปกาย”แฝงแหล่งภิรมย์…….. มัวงายงม “อวิชชา”…นานกาเล…….
“จิตอาศัยกายอยู่เพียงครู่หนึ่ง”…….. ให้รู้ซึ้ง…เท่าทันใช่หันเห……
“จิตต้องไปเมื่อกายพัง”….ไม่ลังเล…… จิตจะเร่ไปที่ไหน?….ก็ไม่รู้!!…….
“จิตย่อมไปตามกรรมที่ทำมา”…….. หากบาปหนา….ลงอบายตายอดสู…….
จิตกุศลผลบุญ….หนุนอุ้มชู…….. ตายไปสู่ทิพยสถานพิมานแมน…….
หากจิตสิ้น”อาสวะ”สละแล้ว……. จิตเป็นแก้วดวงวิมุติพิสุทธิ์แสน……
จักไปสู่ “พระนิพพาน”….ตระการแดน…… หยุดโลดแล่น”ไม่เกิดอีก”…ปลีกตัวไป…..
แล้วเมื่อนั้นจะรู้สึกสำนึกคิด…….. ถูกหรือผิด…นรก-สวรรค์สำคัญไฉน?…..
หากคิดผิดถลำเดินสายเกินไป…… ก็”คิดใหม่-ทำใหม่”….ให้มันดี…….
ชีวิตเกิดมาในโลกมีโชคช่วย……. บุญอำนวยเป็น”มนุษย์”วิสุทธิ์ศรี……
แต่”ดิน-น้ำ-ไฟ-ลม”ผสมดี…….. “เห็นกายนี้ว่าเป็นเรา”…นั่นเขลาเกิน……
“กิเลสบังธรรมชาติ”อันบริสุทธิ์…….. มวลมนุษย์มีสารพัดเหตุขัดเขิน……
“เห็นร่างกายเป็นจิต”….มัวคิดเพลิน…… ถลำเดิน…”ลืมบ้านเก่า”ของเราเอง…..
เอา”ร่างกายคืนสู่โลก”แห่งธาตุสี่……. “ดิน-น้ำ”นี้…”ไฟ-ลม”ปลงให้ตรงเผง……
เอา”จิตใจคืนความว่าง”….ทางเปิดเอง……. ยินบรรเลง”เพลงทิพย์พระนิพพาน”…….
ว่า”ความว่างสอนอะไรให้มนุษย์?”……. ในที่สุด”ลืมความว่าง”…ทางศุขศานติ์…..
ทุกอย่างที่มีตัวตน….ดลบันดาล……. “อัตตา”ผ่านลืมหลงถึงงงงวย!!…….
ไร้ความว่าง….จะเดิน-ย่าง-วิ่งอย่างไร?…… อยู่ที่ไหน?บนแผ่นดิน?คงสิ้นสวย……
ไร้ความว่าง….คนล้นโลก…โศกระทวย……. ใครจะช่วยถ่ายเท…..สนเท่ห์นัก!!……
“สิ่งที่มี”…คือ.ฝุ่นละอองของ”ความว่าง”……. ทุกสิ่งสร้างชอบกล….วิ่งวนหลัก……
“ในโลกนี้สิ่งที่มี…..มีน้อยนัก”…….. ไม่รู้จัก….สิ่งที่มี….กันดีพอ……..
“ความว่างคือความไม่มี”….ไร้ที่สุด…… แล้วก้าวรุดสู่”สิ่งมี”ฉะนี้หนอ……
แล้ว”พัฒนาสู่ไม่มี”….มิรีรอ….. “ชีวิตก็ไปไปมามา”….น่าเบื่อจัง!!…….
“นี่แหละคือชีวิต”…..คิดให้ตก…… ล้อธรรมวกเวียนตามดับความหลัง……
“ความว่างมีชีวิต…..อนิจจัง”……. เมื่อชีพยัง….ทำหน้าที่…ให้ดีเอย…….
นิพพานะ ปัจจโย โหตุ สาธุๆๆ