Bloggang.com : Bkkbear : เรื่องสั้น - วิบากกรรมอินเตอร์เน็ต โดย หมีบางกอก

เรื่องสั้น - วิบากกรรมอินเตอร์เน็ต โดย หมีบางกอก

เขาโงหัวขึ้นมาอย่างงัวเงีย...หลังจากแว่วเสียงติ๊งต่องๆ

ปรับสายตาเบลอๆ กับภาพบนจอสักพัก ใครฟระ..เรียกเอ็มมาตอนตีสอง

รู้สึกระบมบนหน้า..คลำๆ ดู เออ..นี่เขาฟุบหลับไปบนคีย์บอร์ดตั้งแต่เมื่อไรกัน

กวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง ทุกอย่างยังคงอยู่ในสภาพเดิมตั้งแต่เช้า เตียงนอนที่ยังยับยู่ยี่ ผ้าห่มยังไม่ได้พับ ถ้วยกาแฟก็ยังไม่ได้ล้าง.. นี่เขาไม่ได้กระดิกไปไหนเลยมากี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย?

ยกมือลูบหน้า จะให้ไปไหนได้.. ยังไงเขาก็ต้องเซฟเงินไว้ ตั้งแต่ตกงานมาเมื่อเดือนที่แล้ว จนถึงวันนี้ยังไม่ได้ข่าวใหม่เรื่องงานอะไรทั้งสิ้น

กลับมาคลิกชื่อที่วาบอยู่บนแถบล่างของจอ อ้อ ไอ้เวรนี่เอง เบื่อจะแชทด้วยแล้ว ไม่รู้แม่งคุยอะไรของมัน วันไหนอารมณ์ดีก็จี๋จ๋า วันไหนวีนมาก็เข้ามากวนประสาท...ไปสู่ที่ชอบๆ เถอะมรึง

กำลังจะคลิกบล็อกไปอยู่แล้ว แต่ชะงักมือไว้ทัน... ช่างหัวมัน เบื่อก็ไม่ต้องตอบหมดเรื่อง...เก็บไว้ดูเล่นยามไม่มีคนคุยด้วย

มองไปที่หน้าเว็บบอร์ดที่เปิดค้างไว้ เดี๋ยวนี้มันหาสาระอะไรให้ได้ติดตามได้มั่ง นอกจากความขัดแย้งบ้าๆ บอๆ กับกระทู้เกรียนๆ กวนบาทา รำๆ เขานึกจะเลิกเข้าไปเล่นอยู่หลายครา แต่เวลาไม่มีอะไรจะทำเช่นนี้ อินเตอร์เน็ตดูเป็นเพื่อนที่น่าคบอยู่ไม่เลวหรอก

จากบอร์ดพันทางที่เขาเล่นอยู่ประจำ หันไปคลิกอีกฟากหนึ่งที่หลายคนกำลังฮือฮา ไอ้บอร์ดใต้บาดาลนี่ก็แปลกๆ ทำประมาณยกตนเองเป็นบอร์ดชุมชนอุดมปัญญา มีครูอาจารย์เข้ามาโพสต์เขียนเรื่องราวที่(คล้ายๆ)จะวิชาการ แต่แอบงับอีกฝ่ายที่ตนเองไม่ปลื้มเป็นประจำ คนที่เล่นบอร์ดนี้มักจะโจมตีบอร์ดพันทางที่เขาเล่นอยู่เสมอว่าไร้สาระ เพ้อเจ้อ มีแต่ความเห็นเกรียนๆ ไร้สติ ดีแต่เข้ามาเฮด่ากันไปถล่มกันมาตามน้ำ แต่โพสต์เหล่านี้กลับเขียนด้วยสำนวนชาวบ้านยุคพ่อขุนรามชนิดไม่น่าเชื่อว่าออกมาจากสมองคนที่เรียกตัวเองว่าปัญญาชน

จากที่คลิกดูแต่ละกระทู้อยู่นี่ อ่านแล้วต้องพาลงงงันไปกับทัศนคติของคนในบอร์ดนี้ ทั้งสำนวนเย้ยหยันเสียดสี เต็มไปด้วยอคติ บางอันถึงเข้าขั้นหยาบคาย เฮกันเข้ามาแจมถล่ม ใครที่มีความเห็นต่างก็ว่าซะเสียหาย เอ..แล้วมันดีกว่าบอร์ดที่เขาเล่นตรงไหนฟระ

ที่เด็ดกว่านั้น คือนิทานเม้าท์เรื่องจักรๆ วงศ์ๆ ประมาณซ้อเจ็ดต้องชิดซ้ายตกสะพานวงแหวน แต่..อ่านไปอ่านมาก็มันดีแฮะ เหอะๆ... เรื่องก็อสสิปนินทาเนี่ยไม่เข้าใครออกใคร คำว่าวิจารณญาณกับวุฒิภาวะมีความหมายกันตอนนี้กระมัง

แต่เอาเถอะ..ยังไงเขาก็ต้องเปิดหูเปิดตาตัวเองกับข้อมูลใหม่ๆ ทุกด้าน ไม่ว่าจะเหลืองอ๋อยหรือแดงเถือก อ่านมันหมดแหละ ยิ่งตอนนี้ไม่มีอะไรทำ แต่อ่านไปอ่านมาพาลจิตตก แทนที่จะสร้างสรรค์สติปัญญา กลับแถกันไปแถกันมาจนสีข้างถลอกปอกเปิก

คงเหมือนห้องการเมืองในบอร์ดขาประจำที่เขาแวะไปดูเป็นครั้งคราว กลายเป็นสนามรบป้ายสีกันให้เลอะเทอะเปรอะเปื้อนกันเป็นที่บันเทิง คนเก่าๆ เก่งๆ ที่เคยโพสต์ความเห็นน่าอ่านหายไปไหนกันหมดนะ สงสัยเป็นโรคเอือมระอา..น่าจะเรียกได้ว่าเป็นโรคฮิตติดอันดับประจำเว็บบอร์ดได้เลย

เอ ..นี่เขากำลังติดไอ้โรคระบาดนี้ด้วยหรือเปล่าเนี่ย....

ตอนนี้ความรู้สึกงัวเงียหายไปไหนไม่ทราบ นี่เขานอนตีสี่มาหลายวันแล้วนา จนไม่กล้าส่องกระจกดูตัวเอง กลัวต้องกลายเป็นญาติกับหลินปิงไปซะ

ตัดสินใจคลิกแท็ปข้างล่างที่กำลังแว้บๆ อยู่อีกอัน น้องคนนี้ก็นอนดึกเหมือนกัน ..

ข้อความของน้อง Barbie ที่ค้างอยู่ “กินข้าวยังค้า” ..กินอะไรตอนตีสองจ๊ะน้อง..

เขาพิมพ์ทักทายกลับไป...เงียบ..สงสัยคงหลับคาคีย์บอร์ดเหมือนเขาอยู่กระมัง หันไปคลิกไอ้หมอนั่น .. ชื่อออนไลน์ของมันใช้ว่า Slumdog เออ..ช่างสมตัวจริงๆ

Slumdog - “ทำไรอยู่อะ”

เขายกมือเกาหัว ..จะทำอะไรเนี่ย..มันเรื่องของกรูนะเฟ้ย! ...คนพวกนี้ก็พิลึก สงสัยต้องเอาหนังสือสมบัติผู้ดีมาต้มแล้วยัดใส่ไซรินจ์ฉีดเข้าเส้นเลือด เผื่อมันจะกลายพันธุ์....

เขาพิมพ์ตอบไป... “เพิ่งตื่น”

“ตีสองเนี่ยนะ งานการไม่ต้องทำหรือไง” ดูมันทักทาย...

เขา - ก็บอกแล้วไงว่ายังตกงาน

Slumdog - ทำไมไม่หางานทำ ขี้เกียจเหรอ

เขา (อึ้งไปห้าวิ.) - งานมันหายาก

Slumdog - มัวเลือกมากอะจิ สมน้ำหน้า

เขา (กรูจะพิมพ์ต่อดีมั้ย) - สาขาเรามันไม่ค่อยมี

Slumdog - ไปขับแท็กซี่ดิ

เขา (เริ่มปวดหัวตุบๆ) - นี่ หวังดี หรือประชด

Slumdog - เหอๆ เราว่านายมันประเภทเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อว่ะ

เขา (กุมขมับ) - ..............

นิ้วคลิกไปที่ด้านบน “บล็อก” ....โดยอัตโนมัติ พร้อมในใจนึกแช่งชักหักกระดูกตามไป
“ไปตายห่าซะเถอะ มรึง...”

นั่งอึ้งไปอีกห้านาที ในสมองสับสนวกวนไปกับเรื่องซ้ำๆ...เขายกมือลูบหน้าตัวเอง เอ..หรือจริงอย่างมันว่าหว่า ..เรามันไม่เอาไหน?

เลิกสนใจดีกว่า.. คลิกไปหาเว็บแปลกๆ อย่างอื่นดูบ้าง ..ดีกว่ามาวนเวียนประสาทแดกกับเรื่องบ้าๆ เนี่ย

เว็บพลังจิต..อือม..เขาไม่ได้เข้ามานานแล้วเหมือนกัน หัวเรื่องใหม่น่าสนใจดี “การเชื่อมต่ออำนาจจิตผ่านเครือข่ายอินเตอร์เน็ต” เออ..แปลกดีแฮะ มันติดต่อสื่อสารผ่านกันได้ด้วยหรือ? ในโลกบูดๆ เบี้ยวๆ นี่อะไรก็เป็นไปได้หมดอะนะ ขนาดความรู้สึกเน่าๆ จากการเขียนกระทู้ด่ากันไปด่ากันมามันยังสื่อให้รู้สึกได้ว่าอารมณ์อีกฝ่ายเป็นยังไง อย่าว่าแต่ไอ้แชทบ้าๆ เมื่อตะกี้เลย

เอ..ตะกี้เขานึกแช่งไอ้เวรนั่นแรงไปหรือเปล่านะ...หึๆๆๆ

.................................................................................................

เขาโงหัวขึ้นมา..แสงจ้าลอดผ้าม่านหน้าต่างเข้ามาจนแสบตา

หน้าจอคอมพิวเตอร์ยังคงเปิดทิ้งค้างไว้ยังไงก็ยังงั้น นี่เขาถลามาบนเตียงนอนเมื่อไรกัน?

สะบัดหน้าพยายามเรียกความรู้สึกกลับมา...นาฬิกาหัวเตียงบอกเวลาแปดโมงเช้า เขาลุกเดินงัวเงียไปนั่งแหมะหน้าจอ...คลิกเม้าส์ด้วยความเคยชิน

เอ๊ะ..หรือเราควรจะล้างหน้าล้างตาสักหน่อย ยังไม่หายเมาขี้ตาเลย จะเล่นเน็ตต่ออีกแล้ว...เอาน่ะ ขอเปิดดูข่าวสักหน่อยก็แล้วกัน คลิกไปที่เว็บข่าวขาประจำที่มักพาดหัวข่าวการเมืองนำ แต่วันนี้ทำไมมีพาดหัวแปลกๆ...

“เอ็มอาถรรพ์..หนุ่มนักแชทตายคาเครื่องคอมพ์”

ตาสว่างขึ้นมาทันที รู้สึกสังหรณ์อะไรพิลึกๆ อยู่ รีบคลิกต่อดูเนื้อข่าว ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าหนุ่มบ้าเน็ตคนหนึ่งที่ฟุบอยู่หน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ข้ามคืน แฟนสาวเปิดห้องเข้ามาพบก็ตอนไม่หายใจเสียแล้ว ไม่มีหลักฐานอะไรบ่งบอกสาเหตุการตาย นอกจากเลือดที่ซึมออกมาทางจมูกไหลเลอะคีย์บอร์ด เจ้าหน้าที่ได้แต่สันนิษฐานว่าคงหัวใจวายตายคาเครื่องจากการพักผ่อนน้อยเกินไป เพราะแฟนสาวบอกว่าเขามักใช้ชื่อ Slumdog เข้าไปแชทหามรุ่งหามค่ำในเอ็มเอสเอ็นเป็นประจำ

“Slumdog!” เวรละกรู...

เขาหน้าซีด...หรือเรื่องราวในเว็บพลังจิตนั่นมันเป็นจริงไปแล้ว....

Create Date : 06 พฤษภาคม 2554

Last Update : 6 พฤษภาคม 2554 15:36:54 น.

0 comments

Counter : 506 Pageviews.