กาลครั้งหนึ่ง....กับเพื่อนชื่อซึมเศร้า ตอนที่2
หลังจากเผชิญคำต่อว่ามากมายในทุกๆวัน พร้อมๆกับได้รับการรักษาและกำลังใจจากเพื่อนบ้างคน ทำให้เรามี ชีวิตเเบบลุ่มๆดอนๆจนผ่านมาได้ถึงปีสุดท้าย ก็มาเกิดเรื่องกระทบกระเทือนใจอย่างหนักอีกครั้งในวิทยาลัยแห่งนี้ เมื่อวันที่ต้องออกไปฝึกงานนอกสถานที่ ไปกันทั้งหมด8คน ในนี้มีเพื่อนที่ไม่เคยเข้าใจพฤติกรรมของเราไปด้วยนะคะ ระหว่างฝึกงานมีเรื่องเข้าใจผิดเกิดขึ้น ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ทุกคนดูวิตกกังวลมากและพยายาม หาแพะรับบาป สุดท้ายแพะตัวนั้นก็ไม่พ้นเรา ทั้งๆที่ เราแทบจะไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำว่าเรื่องอะไรมายังงัย แหมก็คนเป็นโรคซึมเศร้า ไม่ค่อยอยากเข้าใกล้ใครมาก แยกตัวอยู่คนเดียว ไม่ค่อยเข้ากลุ่ม จะไปรู้เรื่องอะไรมากละคะ
พอโดนกล่าวหา ก็ไม่อยากอธิบาย มีความรู้สึกยิ่งอธิบายยิ่งทะเลาะกัน ยิ่งโกรธโมโหขึ้น
เหมือนไฟกำลังโหมกระพรื่อ เราจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ได้แต่หวังว่าเรื่องจะจบ แต่กลายเป็นว่ายิ่งลุกลามใหญ่โต คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนร่วมรุ่นเพื่อนนักเรียน เก็บข้าวของเรา โยนลงจากบ้านพัก เราต้องตรากหน้าไปขออาศัย จนท แหล่งฝึกซุกหัวนอน ไม่มีใครคุยด้วย เหมือนอยู่คนเดียวบนโลก จนจบการฝึกวันที่กลับหอพัก ทุกคนทิ้งเราไว้ที่แหล่งฝึกคนเดียว เราต้องเดินออกไปเช่ารถเพื่อขนของกลับมาวิทยาลัยคนเดียว ..... เศร้ามาก T_T แต่ตอนนั้น ความรู้สึกมันเศร้าจนเฉยเมยกับโลก กับสิ่งที่ถูกกระทำ เราเริ่มชินใช่ไหม??? ถามตัวเอง
หลังกลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่วิทยาลัย เรื่องของเราที่เค้าเข้าใจผิด ได้ถูกส่งต่อปากต่อปาก คนที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ก็อินในคำพูดเหล่านั้น และเชื่ออย่างง่ายดาย เวลาเราเดินไปไหนมักจะถูกสายตาดูถูก คำพูดที่กระแนะกระแหน่ใส่ตลอด เราได้แต่บอกกับตัวเองว่า "อดทนนะ เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปได้เหมือนที่เคยผ่านมา" ยังทำตัวเหมือนเดิม คือตอนเย็นถึงค่ำ ที่คนในหอจะมาจับกลุ่มทำกิจกรรม หัวเราะเฮฮา แต่เรากลับรู้สึกว่า ไม่มีที่ให้เรายืน ได้แต่เดินออกไปนั่งหน้าอาคารเรียน แล้วแอบร้องให้เงียบๆคนเดียว ทุกคืนๆๆ ........
ช่วงใกล้จบ มีหลายอย่างที่ยิ่งถาโถมเข้ามา ทั้งการสอบครั้งใหญ่ 4ครั้ง 4 สนามที่เราต้องผ่านไปให้ได้ คนรักก็ขอเลิกราเพราะไปมีคนอื่น สถานการณ์ในหอพักก็ยังเป็นเหมือนนรกกลายๆ น้ำหนักตัวเริ่มลดลงเรื่อยๆๆ จนผอม....หุ่นดีเชียว แต่ไม่เคยมีความสุขเลย
4ปีแล้วนะ ที่อยู่ที่นี้ ความสุขลดลงมากจนแทบจะไม่มีเหลือ ฉันยังคงนั่งร้องให้ใต้ถุนอาคารเรียน และบนประตูทางออกด่านฟ้าบนหอพัก ฉันยังคงนั่งคนเดียวอยู่อย่างนั้น เรื่อยๆๆมา
ต่อบล็อกหน้านะคะ........
| Create Date : 20 ตุลาคม 2557 |
| Last Update : 20 ตุลาคม 2557 18:30:17 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1864 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
|
เป็นผู้หญิงตัวกลมกลม ชอบกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนุ่มนุ่ม แต่ไหงกลายเป็นว่า "ไม่ค่อยได้นอนเลยอ๋า" บ้างาน คลั่งหนังสือ รื้อของเก่ง ชอบเที่ยว ชอบถ่ายรูป ชอบเต้น อารมณ์ดี แต่หงุดหงิดง่าย โกรธง่ายแต่หายเร็ว ขี้งอล(นิดหน่อยเองอะค่ะ ) จริงจริงนะ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
