ข้าบดินทร์
โดย วรรณวรรธน์

สนพ. ณ บ้านวรรณกรรม

ถึงเจ้าจักเป็นเศษเสี้ยวธุลีของแผ่นดิน
เจ้าจงรู้ว่า ตัวเองมีความหมายต่อแผ่นดินเพียงใด
จงทำตัวเป็นเศษธุลีที่มีค่าของผืนแผ่นดิน
เพื่อเจ้าจักได้ชื่อว่าเป็นข้าแผ่นดิน เป็นข้าแห่งบดินทร์

ใครกันหนอ ช่างสรรหาดอกลำดวนมาทำมาลัยแอบมาส่งให้กลางป่า....
คนหยิบมาลัยถึงกับอุ่นวาบในหัวอก เหมือนว่าตัวกำลังถูกคนเรียกหาจากที่ไกล.....เจ้าลำดวน

แทนคำตอบของพี่ใช่ไหม เมื่อเย็นวานฉันเรียกชื่อพี่ออกไปมาลัยพวงน้อยจึงได้ขานรับชื่อฉันกลับมา

...โอ้ยามนี้รำเพยลมพัดหวนคืน มาหอมรื่นเจ้าดอกไม้ที่ในสวน
พระพายโชยโรยรินกลิ่นลำดวน พี่อยากชวนชื่นใจแม้ไกลเชย

“พี่ก็รู้ แต่เวลานี้แทบไม่อยากไปที่ใด หากมิใช่เพราะคิดว่าต้องไปราชการรบเพื่อสร้างเกียรติภูมิ ก็คงขออยู่แต่ที่นี่ได้เฝ้าร้อยมาลัยใส่ข้อมือเจ้าทุกเช้าเย็น”
ลำดวนแย้มริมฝีปากเรื่อแดงรับ “ฉันไม่ได้ว่ากระไร เวลานี้พี่เหมเป็นนายทหารของท่านเจ้าคุณผู้ใหญ่ ก็เกรงแต่ว่ามาลัยลำดวนอาจจะปันไปอยู่ที่ข้อมือคนอื่นเท่านั้นเสีย”
ที่แท้ ก็ระแวงพี่ หญิงเอยหากไม่มีใจคงไม่ห่วงหวง ได้ฟังแค่นี้ก็สุขล้นหัวอกยิ่งแล้ว
“ลำดวนเอย...เจ้าก็รู้ว่าหัวใจดวงนี้ของพี่มันถูกมาลัยลำดวนรัดร้อยไว้แน่นจนไม่เหลือพื้นที่ให้คนอื่นมาแทรกได้อีกแล้ว เจ้าอย่าได้ระแวงในตัวพี่ไปอีกเลย”
หญิงสาวรีบก้มหน้าจากคนหูตาแพรวพราว
“พี่เหมจ๋า.....พูดเช่นนี้จะแกล้งฉันทำให้สำลักคำหวานของพี่จนขาดใจอยู่ตรงนี้ใช่ไหม”
“จะต่อว่าพี่ทำร้ายเจ้าด้วยคำพูดได้อย่างไร เพราะเท่าที่เอ่ยออกไปทั้งหมดยังไม่ถึงเท่าเศษเสี้ยวความรู้สึกที่พี่มีต่อเจ้าเลยหนา”
ไม่พูดเปล่ายังก้มหน้ามาควานหาคำตอบจากคนขวยอาย จนเธอต้องปัดความไม่กล้าต่อ
“...อย่างนี้......ฉันจะพยายามเชื่อถือคำของนายทหารสักครั้งก็ได้”


เสน่หาเหมือนโรคา เจอเข้าไปเหมือนไข้ป่า
ชายใดต้องตกบ่วงเสน่หาเป็นได้กระวนกระวาย
แตกตื่นราวกับคลื่นทะเลถูกภูเขาถม.....ไม่เกินเลยสักนิด