บทที่ ๕๐
ความสำเร็จ (จบ)






นาม : เป็นอันว่าไซอิ๋วก็จบแล้วซีครับท่านอาจารย์

โหงว : อีกหน่อย...คือว่า หลังจากท้าวกิมกังทั้ง ๘ หอบเอาพระถังและสานุศิษย์กลับไปเขาเล่งซัวแล้ว พระยูไลก็แต่งให้พระถังเป็นพุทธะองค์หนึ่ง เห้งเจียจะเป็นพุทธะในวันหน้า โป้ยก่ายนั้นตั้งให้เป็นทูต ทำพิธีประกาศคุณของพระตถาคต ซัวเจ๋งนั้นให้เป็นพระอรหันต์เถรเจ้า ม้าขาวหรือมังกรให้เป็นเศรษฐีผู้คอยอุปการะพระรัตนตรัย

ฝ่ายเห้งเจียขอร้องให้พระถังปลดห่วงมงคลที่เคยใช้บังคับตนออก เพราะบัดนี้ทุกสิ่งก็สำเร็จแล้ว พระถังก็ยิ้มแย้มกล่าวกับเห้งเจียว่า..." แต่ก่อนยังเถื่อนจึงต้องบังคับด้วยห่วงมงคล ครั้นการสำเร็จทุกอย่าง บัดนี้ห่วงมงคลก็หายไปเองแล้ว..."

เห้งเจียหันมาพิจารณา คลำดูก็รู้ว่าจริงก็ร่าเริงยินดี

เรื่องของอาจารย์และศิษย์มุ่งไซทีก็จบลงเพียงเท่านี้


รูป :ห่วงมงคล ๓ ห่วงคือไตรลักษณ์ (อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา) หรือสุญญตา ในที่สุดแม้ความว่างก็สิ้นไป

นาม : ว่างจากความว่างทุกสิ่งก็เป็นตามที่เป็นจริง

รูป :เมื่อมองเอียงข้างยึดถือความมี ความไม่มีก็ไม่ได้รับพิจารณา ครั้นเอียงข้างยึดความไม่มี ความมีที่มีก็กลับไม่เห็น

นาม : มีกับไม่มีล้วนเกิดแต่ความยึดถือ ตัวความจริงนั้นเป็นกลาง ๆ ที่ว่า ถ้าสิ่งนี้มี สิ่งนี้จะมี ถ้าสิ่งนี้ไม่มี สิ่งนี้จะไม่มี เป็นความจริงที่อิงกัน

รูป :ท้ายสุด จากทัศนะที่เป็นกลาง ๆ ไม่อิงข้างใดข้างหนึ่ง นำไปสู่สภาพเหนือทัศนะ นั่นคือวิมุติ เหนือเหตุเหนือผล

นาม : จึงว่าว่างจากความว่าง ว่างอันแรกนั้นปฏิเสธความมี เอียงเข้าข้างความไม่มี ว่างจากความว่างนั้น พ้นไปจากความไม่มี

รูป :ทำใจไว้แยบคายเช่นนั้น ไม่ต้องเดินทางไปไกลหลายหมื่นลี้หรอก

นาม : ทำใจไว้เช่นนั้น มันเดินทางของมันเองแต่ต้นจนจบ

รูป :เริ่มเรื่องด้วยโพธิ - ธรรมชาติรู้สุญญตา จบลงด้วยสุญญตา


(จบ "เดินทางไกลกับไซอิ๋ว")





* คัดจาก "เดินทางไกลกับไซอิ๋ว" โดย "เขมานันทะ" หน้า ๓๐๒ - ๓๐๔ )
** เชิญอ่าน คำนิยม เรื่อง "เดินทางไกลกับไซอิ๋ว" โดย ล.เสถียรสุต และ
คำนำผู้ไขความค่ะ