ผมวาดรูปสีน้ำมันภาพแรกตอนเรียนประถมปลาย ด้วยสีกระป๋องเล็กๆที่ใช้ทาไม้หรือเหล็ก ใช้แค่ ๔ สี คือ น้ำเงิน แดง เหลือง และขาว ส่วนสีอื่นๆอาศัยการผสมสี เช่น สีส้มจากสีแดงกับสีเหลือง สีม่วงจากสีแดงกันสีน้ำเงิน สีเขียวจากสีเหลืองกับสีน้ำเงิน หากจะให้อ่อนลงก็เติมสีขาวเข้าไป หรือเข้มไปทางด้านไหนก็ให้ใช้สีนั้นมากหน่อย เช่น ต้องการส้มแดงก็ผสมสีแดงมากกว่าสีเหลือง เป็นต้น

เมื่อทำงาน มีกำลังเงินที่จะทดลองใช้สีมากกว่าแม่สี ไปร้านขายสีนำเข้าชั้นนำ เสียเวลาเลือกสีกันตาลายบ่อยๆ ผมเป็นคนที่ไม่ชอบจำชื่อสี มักเชื่อสายตาตัวเอง การใช้สีจึงไม่ได้ก้าวหน้าอย่างที่ควรจะเป็น เหมือนเป็นนักศึกษาฝึกหัดตลอดเวลา ทั้งๆที่รู้ว่าหากเราจดจำชื่อสี และแยกแยะได้ น่าจะวาดรูปได้ดีกว่า คงเป็นด้วยชอบอะไรแบบเดาสุ่ม จึงใช้สีตามใจชอบ สิ้นเปลืองไปมากมาย ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

ผมลองมาหมดครับ ตั้งแต่สีระดับนักเรียน และสีที่พวกศิลปินอันดับต้นๆของเมืองไทยเขาใช้กัน พู่กันราคาแพงราวทองคำจากเมืองนอก น้ำยาผสมสีชั้นยอด แต่ไม่ค่อยจะมีผลงานที่ดีอย่างของคุณภาพที่ว่านั้นเลย อาจเป็นเพราะไม่ชอบใส่ใจในแบบแผน ขั้นตอนที่ถูกต้อง จึงขอแนะนำผู้ที่สนใจทางศิลปะ ควรหาสำนักเรียน หรือหลักสูตรที่มีการสอนที่ถูกต้อง แล้วหมั่นเพียรฝึกหัด และจดจำ (สี) ให้ได้ จะลดเวลาลองผิดลองถูกไปได้มากทีเดียว

อีกอย่างหนึ่งคือ การลงสีแต่ละครั้งควรทดสอบแล้ว ทดสอบอีกว่าเป็นเฉดสีที่ต้องการหรือไม่ ผสมให้ได้ที่ กว่าจะแต้มแต่ละครั้ง ควรต้องได้เลย อาจารย์ทางศิลปะท่านหนึ่งบอกผมว่า ท่านแวนโก๊ะ ศิลปินเอกของโลก เวลาจะระบายสีบนผ้าใบแต่ละครั้ง เขาชั่งใจแล้วชั่งใจอีก การแต้มสีลงบนผ้าใบแต่ละครั้ง ต้องพิถีพิถันอย่างที่สุด ข้อนี้ผมก็ไม่มีเช่นกัน

เดี๋ยวนี้ ผมกลับไปสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง คือใช้แม่สีเพียง ๓ สีกับสีขาว วาดไปตามความพอใจ จะหาใครบังคับก็หาไม่ ดั่งภาพแม่น้ำเจ้าพระยา มองไปทางคลองเตยจากริมน้ำแถวๆช่องนททรี ยานนาวา