Feel free to be ME.

<<
พฤศจิกายน 2554
 
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
27282930 
 
8 พฤศจิกายน 2554
 

เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 15



เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 15



ฟ้าลดาเดินเท้าเปล่ามาตามทาง ในใจเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย เจ็บช้ำ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ขณะที่เดินร้องไห้อยู่นั้น เท้าข้างหนึ่งก็เหยียบเศษแก้วบนพื้น ฟ้าลดาสะดุ้ง

“โอ๊ย!”
ฟ้าลดาเจ็บ รีบนั่งลงที่ริมฟุตบาธ ถึงกับกลั้นน้ำตาต่อไปอีกไม่ไหว ร้องไห้พร่างพรูออกมาอย่างหนักเพียงลำพัง ก้มหน้าซุกกับเข่าที่ชันขึ้นมา คนเดินผ่านมา เห็นเท้าเปล่าที่เลือดไหลของเธอก็เดินเข้าไปถาม
“คุณคะคุณ ให้ช่วยอะไรมั๊ยคะ”
ฟ้าลดาตัดสินใจขอยืมโทรศัพท์ แล้วโทรไปหาหมอวัฒนา ไม่นานนักหมอวัฒนาก็มาถึง เมื่อเห็นว่าฟ้าลดาบาดเจ็บที่เท้าจึงพาไปทำแผลที่โรงพยาบาล
“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฟ้าแต่งตัวแบบนี้ แล้วคุณชาร์ลอยู่ไหน”
ฟ้าลดาเลือกที่จะตอบคำถามสุดท้าย
“ฟ้าแยกกับคุณชาร์ลซักพักแล้วค่ะ”

หมอวัฒนาสงสัย
“เขาทำอะไรฟ้า”
ฟ้าลดาพยายามทำหน้าให้เป็นปกติ
“เขาไม่ได้ทำอะไรฟ้าค่ะ”
“ถ้าไม่ได้ทำอะไร ทำไมฟ้าเดินเท้าเปล่า แล้วอยู่ในสภาพนี้”
ฟ้าลดาหลบสายตานั่งเงียบ หมอวัฒนาจับไหล่ ฟ้าลดาหันมามอง
“ถ้าฟ้าไม่อยากบอกพี่ก็ไม่เป็นไร พี่จะไปถามคุณชาร์ลเอง”
ฟ้าลดาตกใจ หมอวัฒนาจะเดินออกไป เธอรีบกระโดดลงจากเตียง แล้วคว้าแขนเขาเอาไว้
“ไม่นะคะ!! พี่หมออย่าไปยุ่งกับเขา ฟ้าขอร้อง ผู้ชายคนนี้สามารถทำได้ทุกอย่าง”
หมอวัฒนามองฟ้าลดา ไม่เข้าใจว่าเธอหมายความว่าอะไร

+ + + + + + + + + + + +

สายชลเดินไป เดินมาอยู่หน้าบ้านหลังเล็ก ขณะที่บ้านทั้งหลังมืดสนิท
“ยังไม่กลับ ไปไหนของเขา”
สายชลกังวลเป็นห่วงฟ้าลดา ตัดสินใจไปหาชมพูแพร เพื่อถามให้รู้เรื่อง...
“แพรไม่ทราบว่ายัยฟ้าไปไหน แพรคิดว่ายัยฟ้าอยู่กับคุณซะอีก”
ชมพูแพรย้อนถามอย่างแปลกใจ สายชลอึกอัก
“คุณฟ้าขอตัวกลับมาก่อน ผมก็เลยนึกว่าคุณฟ้ากลับมาบ้านแล้ว”
ชมพูแพรนิ่วหน้า
“มีอะไรกันรึเปล่าคะ”
“ไม่มีครับ”
สายชลรีบออกไป ชมพูแพรสงสัยมาก ขณะเดียวกัน เสียงมือถือดังขึ้น ชมพูแพรหยิบมากดรับ
“ค่ะพี่หมอ...ยัยฟ้าอยู่กับพี่หมอเหรอคะ”

ชมพูแพรฟังแล้ว ตัดสินใจตามสายชลไปที่บ้าน
“คุณชาร์ลคะ ยัยฟ้าอยู่กับพี่หมอค่ะ คุณชาร์ลสบายใจได้แล้วนะคะ”
สายชลเบาใจ แต่ก็มีความไม่พอใจแฝงอยู่ด้วย ชมพูแพรทำเป็นบ่นลอยๆ
“ดูน้องสาวแพรซิคะ แทนที่จะโทรหาแพรซึ่งเป็นพี่สาวให้ไปรับ กลับโทรบอกพี่หมอ เฮ้อ ยัยฟ้ามักให้ความสำคัญกับพี่หมอมากกว่าแพรทุกครั้ง”
ชมพูแพรแกล้งตีหน้าเศร้า สายชลหันไปมองแล้วหยั่งเชิง
“คุณฟ้าสนิทกับคุณหมอมากเหรอครับ”
ชมพูแพรได้ทีรีบใส่ไฟ
“สนิทกันมากเลยค่ะ ไม่ว่ายัยฟ้าจะมีเรื่องดีใจ เสียใจ หรือมีปัญหาอะไร ยัยฟ้าก็จะนึกถึงพี่หมอก่อนแพรเสมอ จนบางทีแพรก็อดน้อยใจไม่ได้”
ชมพูแพรทำเป็นพูดโดยไม่คิดอะไร แต่ลอบปรายตามองสายชล เห็นท่าทางไม่พอใจก็แอบยิ้ม

+ + + + + + + + + + + +

เย็นวันนั้น...


หมอวัฒนาประคองฟ้าลดากลับมาที่บ้าน ชมพูแพรตามเข้ามา ถามอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“ทำไมพี่หมอไม่บอกแพรว่า ยัยฟ้าบาดเจ็บ”
“ผมกลัวแพรตกใจน่ะครับ”
“แต่ให้มาเห็นโดยที่ไม่บอกอะไรก่อน มันน่าตกใจกว่านะคะ”
“พี่แพรอย่าว่าพี่หมอเลยค่ะ ฟ้าขอร้องไม่ให้พี่หมอบอกพี่แพรเอง”
“ปกป้องกันจังเลยนะ”
หมอวัฒนากับฟ้าลดายิ้มๆ แล้วหมอก็หันไปทางฟ้าลดา
“น้องฟ้าครับ ช่วงนี้ล้างแผลบ่อยๆนะครับ พี่กลัวจะติดเชื้อ”
“ค่ะ”
“ฟ้าทานยาแล้วก็นอนซะ แล้วก็ไม่ต้องไฮเปอร์เดินไปทำนู่นทำนี่มากล่ะ” ชมพูแพรแกล้งเป็นห่วง
“ค่าคุณแม่”
หมอวัฒนาตัดบท
“พี่กลับนะฟ้า”
ฟ้าลดาไหว้
“ขอบคุณพี่หมอมากนะคะ”

หมอวัฒนาลูบหัวฟ้าลดา แล้วเดินออกไปกับชมพูแพร เมื่อห่างจากบ้านออกมา จึงพูดขึ้น...
“ผมว่าน้องฟ้ากับคุณชาร์ล มีบางอย่างต่อกัน”
“แพรว่าพี่หมอ กับยัยฟ้าต่างหากที่มีบางอย่างต่อกัน”
หมอวัฒนาหันขวับไปมองชมพูแพร ด้วยความตกใจ
“ทำไมแพรพูดแบบนี้อีกแล้วล่ะครับ ผมกับน้องฟ้าเราบริสุทธิ์ใจต่อกัน”
ชมพูแพรแกล้งหัวเราะ
“แพรแซวเล่นน่ะค่ะ ทำไมพี่หมอต้องทำหน้าตื่นด้วย พี่หมอนี่ตลกจัง เอ..หรือว่าพี่หมอกับยัยฟ้า....”
หมอวัฒนารีบพูด

“แพร..ไม่เอานะครับ ไม่เล่นแบบนี้ แพรก็รู้ว่าผมรักน้องฟ้า เหมือนน้องสาวคนหนึ่ง”
“โอเคค่ะ แพรไม่แกล้งพี่หมอแล้ว เออ แล้วที่พี่หมอบอกว่าคุณชาร์ล กับยัยฟ้ามีบางอย่างต่อกัน คือไรเหรอคะ”
“ตอนที่น้องฟ้าโทรให้ผมไปรับ พอผมไปถึง..ผมเห็นน้องฟ้านั่งอยู่บนฟุตบาธ ไม่ใส่รองเท้า ถามอะไรก็ไม่ตอบ พอผมบอกว่าจะไปถามคุณชาร์ล น้องฟ้าก็รีบห้าม ไม่ให้ผมยุ่ง แล้วยังบอกว่าผู้ชายคนนี้สามารถทำได้ทุกอย่าง ผมฟังแล้วไม่สบายใจเลย”
ชมพูแพรฟังแล้วก็คิดตาม ใจไม่ดี แต่พยายามหลอกตัวเอง
“พี่หมอคิดมากไปรึเปล่า บางทียัยฟ้าก็ชอบทำตื่นตูมเกินเหตุ เชื่อมากไม่ได้หรอกนะคะ”
“แต่เราก็ควรกังวลไว้ก่อนนะครับ แพรเห็นเสื้อผ้าที่น้องฟ้าใส่รึเปล่า มันเป็นคนล่ะชุดกับเมื่อเช้า และคนอย่างน้องฟ้าก็ไม่มีทางแต่งตัวสไตล์นี้เด็ดขาด”
ชมพูแพรยิ่งฟังก็ยิ่งเครียด

+ + + + + + + + + +

ฟ้าลดาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว...ค่อยๆเดินออกมาเพราะยังเจ็บแผลที่เท้า ในมือมีเสื้อผ้าที่สายชลซื้อให้ ฟ้าลดามองด้วยความรังเกียจ เอาเสื้อทิ้งลงถังขยะ

พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงสายชล

“คุณฟ้า...ผมเอง เปิดประตูให้ผมที”
ฟ้าลดาเงียบ เสียงสายชลดังขึ้นมาอีก
“ผมรู้ว่าคุณกลับมาแล้ว ฟ้าลดา!”
ปัง ปัง ปัง!! ฟ้าลดาก็ยังไม่พูด ไม่นานเสียงสายชลก็เงียบไป
ฟ้าลดาระแวง ค่อยๆเดินเอาหูไปแนบที่ประตู ไม่ได้ยินเสียง ก้มมองช่องว่างใต้ประตู ไม่มีคนยืนอยู่ โล่งอกนึกว่าสายชลไปแล้ว แต่พอหันมาก็สะดุ้งโหยง
“คุณชาร์ล!!”
“ประตูหลังไม่ได้ล็อค”
ฟ้าลดาถอย รีบหันไปจะเปิดประตูหนี แต่สายชลพุ่งเข้ามารวบร่างเธอเอาไว้ ฟ้าลดาหันไปดันเขาเต็มแรงจนเซ ฟ้าลดารีบผละออกห่าง จะวิ่งหนีแต่กลับล้มไปบนพื้นเพราะเจ็บเท้า
“โอ๊ย!!”
สายชลก้มมอง เห็นเท้าฟ้าลดาเป็นแผล มีเลือดซึมออกมา ทั้งตกใจ และรู้สึกผิดเพราะเขามีส่วนทำให้ฟ้าลดาเจ็บ จึงเดินเข้าไปหา
“จะทำอะไร??!!”
สายชลไม่ตอบอุ้มฟ้าลดาขึ้นมา
“ปล่อย!” ฟ้าลดาดิ้น “ปล่อย!!”
สายชลวางเธอบนเก้าอี้ แล้วจับมือทั้งสองข้างแน่น
“คุณจะทำอะไรฉัน?!!”

สายชลถอดเข็มขัดตัวเองออกมา ฟ้าลดาใจไม่ดีนึกว่าจะโดนปล้ำอีก แล้วเขาก็เอามือเธอไพล่หลัง เอาเข็มขัดมัดมือไว้กับเก้าอี้
ฟ้าลดาหน้าตื่นตระหนก
“มัดฉันทำไม?!”
สายชลไม่ตอบ
“คุณชาร์ล! คุณชาร์ล!!!”
ฟ้าลดากลัวมาก สายชลไม่พูดอะไร ลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้า แล้วเอาเท้าเธอข้างที่เป็นแผลขึ้นมาวางบนตัก ก่อนจะเอาผ้าพันแผลออก แล้วทำแผลให้ใหม่
“ถ้าไม่จับคุณมัดไว้ คุณคงไม่ยอมให้ทำแผล“
ฟ้าลดาพูดไม่ออก ได้แต่นั่งนิ่งๆ สายชลทำแผลให้ด้วยความนุ่มนวล จนฟ้าลดาแปลกใจกับสัมผัสที่ได้รับ กระทั่งเสร็จเรียบร้อย จึงลุกขึ้นแก้เข็มขัดที่มัดมือออก ฟ้าลดารีบลุกขึ้นยืน หันไปมอง
“อย่าคิดว่าแค่นี้ จะทำให้ฉันลืมทุกอย่างแล้วซาบซึ้ง กับการกระทำของคุณ ยังไงฉันก็เกลียดคุณอยู่ดี ออกไปได้แล้ว”
สายชลเจ็บปวด แต่ไม่พูดอะไร เข้าไปอุ้มฟ้าลดาขึ้นมา แล้วพาไปที่ห้องนอน วางร่างเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล เสียงมือถือฟ้าลดาดัง สายชลคว้ามาดูชื่อว่าใครโทรมา
“เจมส์...”

ฟ้าลดารีบแย่งมือถือคืนมา สายชลมอง ฟ้าลดาไม่กดรับ
“ทำไมไม่รับ หรือกลัวผมจะได้ยินอะไรที่มันเป็นเรื่องลับๆล่อๆ ระหว่างคุณกับนายเจมส์??”
ฟ้าลดาจ้องหน้าสายชลโมโห
“คุณชาร์ล!!!”
สายตัดไป แล้วก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง สายชลแย่งไปจากมือฟ้าลดา
“ในเมื่อคุณไม่รับ ผมจะรับให้เอง”
ฟ้าลดาหน้าตื่น สายชลก้มมองที่หน้าจอ แล้วก็ชะงัก
“ธงไทย...”
สายชลหึงขึ้นหน้า กระแทกมือถือลงบนโต๊ะอย่างแรง ไม่นานสายก็ตัดไปอีก
“เจมส์ ธงไทย หมอวัฒนา ตกลงคุณมีกี่คนกันแน่ หรือว่ายังมีใครซ่อนไว้ที่ผมไม่รู้”
ฟ้าลดาประชด
“ฉันจะมีกี่คน ก็เรื่องของฉัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
สายชลโมโหมาก กระชากแขนฟ้าลดา
“สำส่อน!!”
ฟ้าลดาฉุนกึก

“คุณมันก็คิดได้อยู่แค่นี้ ฉันเกลียดคุณ เกลียดความคิดต่ำๆของคุณ”
สายชลบีบแขนฟ้าลดาแน่น ด้วยความโกรธและเสียใจ
“แต่คนที่คุณเกลียดคนนี้ เป็นผัวคุณ!!”
“ความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ไม่ทำให้คุณเป็นผัวฉัน”
สายชลกำมือแน่น ในใจขมขื่นเพราะเข้าใจว่า “ความผิดพลาด” หมายถึงเรื่องระหว่างเขากับฟ้าลดาที่เกาะมิน
“คุณเรียกสิ่งที่เกิดขึ้นว่าความผิดพลาดงั้นเหรอ”
ฟ้าลดาหนักแน่นจ้องสายชลตากร้าว
“ใช่!!!”
สายชลกัดกรามแน่นด้วยความโมโห ผลักฟ้าลดาลงบนเตียงจะปล้ำอีกครั้ง ฟ้าลดาขัดขืน มือเอื้อมไปคว้าโคมไฟตรงข้างเตียง แล้วฟาดหัวสายชลเต็มแรง
“โอ๊ย!!”สายชลเจ็บจนต้องปล่อย
ฟ้าลดารีบลุกขึ้นมา จับโคมไฟในมือแน่น
“ถ้าคุณทำร้ายฉันอีก ฉันจะบอกพี่แพรว่าคุณทำอะไรฉัน”
สายชลสวนกลับทันที
“คุณไม่กล้าหรอก ถ้าคุณทำอย่างนั้น ผมจะโมโห แล้วพอโมโห ผมก็จะขาดสติ และคนขาดสติก็ทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งทิ้งธุรกิจที่กำลังเจริญรุ่งเรือง แล้วจากไปเฉยๆ โดยไม่สนว่าจะทำให้ผู้ถือหุ้น หรือ พนักงานต้องถูกลอยแพ ผมรู้ว่าคนอย่างคุณไม่มีวันทำให้คนอื่นเดือดร้อน”
ฟ้าลดาสุดทน
“เลิกขู่ฉันซักที คุณต่างหากที่จะต้องเดือดร้อน พี่แพรรักฉันมาก เขาสามารถทำเพื่อฉันได้ทุกอย่าง”
สายชลมองหน้าแล้วย้อนถาม...
“แล้วถ้าเกิดวันหนึ่งพี่สาวคุณ เจอคนที่เขารักมากกว่าคุณ คุณว่าเขายังจะทำทุกอย่างเพื่อคุณได้อีกรึเปล่า”
ฟ้าลดางง

“คุณหมายความว่าไง”
สายชลยิ้มหยัน ไม่พูดอะไร แล้วเดินออกไป

ฟ้าลดามองตามไม่เข้าใจ ก่อนจะวางโคมไฟไว้ที่เดิมแล้วนั่งลงด้วยความหมดแรง

+++++++++++++++++++++++

เช้าวันรุ่งขึ้น...


สายชลโทรบอกให้ฟ้าลดามาหาที่ห้องทำงาน เมื่อเธอมาถึงเขาได้ส่งกล่องกำมะหยี่สีแดงให้ ชมพูแพรจึงเปิดดู เห็นเป็นสร้อยเพชรสวยงาม
“ชอบมั๊ยครับ”
“ชอบซิค่ะ คุณชาร์ลให้แพรเนื่องในโอกาสอะไร”
“โอกาสที่เราได้รู้จักกันยังไงล่ะครับ”
“แค่นั้นเองเหรอคะ”
“สำหรับคุณแพรอาจจะแค่นั้น แต่สำหรับผม...ไม่ใช่”
สายชลมองชมพูแพรตาหวานซึ้ง ทำเอาเธอหน้าร้อนผ่าว พูดไม่ออก
“ผมใส่ให้นะครับ”
“ค่ะ”

สายชลเอาสร้อยออกมาใส่ให้ ขณะที่มุมหนึ่งสหัส แอบถ่ายภาพด้วยโทรศัพท์มือถือเอาไว้
ไม่นานนัก รูปสายชลกับชมพูแพรใกล้ชิดกันมาก ถูกส่งเข้าไปยังโทรศัพท์มือถือของฟ้าลดา
ทันทีที่ฟ้าลดาเห็น รีบคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมาแล้วเดินออกไป สวนทางกับเจมส์และธงไทยที่กำลังเดินมา
“ฟ้าจ๋า” ธงไทยส่งยิ้มหวาน
แต่ฟ้าลดาไม่สนใจ ไม่มอง ไม่ทัก รีบจ้ำออกไปทันที ทำเอาเจมส์กับธงไทย มองตามด้วยความแปลกใจ ว่าเธอจะไปไหน

+ + + + + + + + + + + +

สหัสยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะที่สายชลนั่งอยู่ ถามอย่างแปลกใจ...
“คุณมั่นใจเหรอครับว่า รูปคุณกับคุณแพร จะทำให้คุณฟ้ามาหาคุณ“
“มั่นใจ”
สหัสนิ่วหน้า
“แต่ผมไม่เข้าใจ ตอนนี้คุณก็เปลี่ยนไปแล้ว ทำไมคุณฟ้าลดาถึงไม่กล้ายอมรับว่าจำคุณได้”
สายชลคิดแล้วก็แค้น
“เพราะมันเป็นจุดด่างในชีวิตเขาไงล่ะ เขาไม่ต้องการจดจำอดีตที่แสนจะอดสู เพราะตอนนี้เขาเริ่ดหรู เขาถึงต้องการลืมฉัน เขาอายที่ครั้งหนึ่งเคยมีผัวเป็นชาวเกาะต่ำต้อย ไม่มีเกียรติ ไม่มีศักดิ์ศรี”
สหัสอึ้งไปกับแววตาอาฆาตของสายชล ทันใดนั้นฟ้าลดาเปิดประตูเข้ามา สายชลกับสหัสหันไปมอง สหัสผงะที่ฟ้าลดามาจริงๆ ส่วนสายชลยิ้มพอใจ
สหัสรีบเดินออกไปพร้อมกับปิดประตู ฟ้าลดาหน้าตาโกรธเกรี้ยว เดินเข้ามาพร้อมกับยื่นมือถือที่มีรูปถ่ายออกไปให้สายชลดู
“คุณส่งรูปพวกนี้มาใช่มั๊ย คุณคิดจะทำอะไร”
สายชลหน้ากวน
“เอ...ผมว่าผมบอกคุณไปแล้ว แต่ถ้าจะให้ผมทวนความจำคุณอีกครั้งก็ได้”
ฟ้าลดาตกใจ มั่นใจว่าสิ่งที่ตัวเองคิดเอาไว้ถูกต้อง
“ไม่ต้อง! คุณนี่มันเลวจริงๆ คิดจะทำให้พี่แพรหันมาสนใจคุณงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะว่าจะทำสำเร็จ พี่แพรมีคู่หมั้นอยู่แล้ว พี่แพรไม่มีทางรักคุณ”

สายชลยิ้มอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“แค่หมั้นไม่ได้แต่ง และถึงแต่ง ก็เปลี่ยนใจกันได้ ผมมั่นใจว่าผมน่าสนใจกว่าคุณหมอวัฒนา”
“คุณทำอย่างนี้ทำไม? ทำลายฉันคนเดียวไม่พอ ยังคิดจะทำลายพี่สาวฉันอีก”
สายชลเสียงดัง
“พวกคุณต่างหากที่ทำลายผม!”
ฟ้าลดาสะดุ้ง กับเสียงแข็งกร้าวที่เต็มไปด้วยความแค้นของเขา
“ฉันกับพี่แพรไปทำลายคุณตั้งแต่เมื่อไหร่!! บอกมาซิ”
“อย่าให้ผมต้องพูด ในเมื่อคุณเลือกที่จะไม่จำ และไม่ยอมรับว่าเคยเกิดอะไรขึ้น งั้นก็ให้มันผ่านไป และให้เราสองคนเหลือไว้แต่ความอาฆาต พยาบาท จำไว้นะฟ้าลดา ผมจะทำทุกอย่างให้คุณสองคนเจ็บ เงินที่พี่คุณหุ้นไว้กับเซเว่นซี ผมก็จะทำให้มันหมดลงด้วย มันไม่ยากสำหรับผม ถ้าผมจะทำ”
สายชลเสียงดุ กร้าว เอาจริง ฟ้าลดาใจไม่ดี
“คุณชาร์ล ฉันขอร้อง อย่าทำอะไรเราเลย ถ้าคุณจะทำก็ทำฉันคนเดียว อย่าทำร้ายพี่สาวฉัน พี่แพรลำบากเพื่อฉันมามากแล้ว”
สายชลน้อยใจ

“คุณก็ห่วงแต่พี่คุณ คุณเคยห่วงผมบ้างรึเปล่าฟ้าลดา ผมจะบอกอะไรให้ คนที่ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร สามารถทำได้ทุกอย่าง”
ฟ้าลดาอึ้ง..
“ฉันต้องทำยังไง คุณถึงจะเลิกยุ่งกับพี่สาวฉัน”
สายชลมองฟ้าลดาหน้านิ่ง ขณะเดียวกันที่ด้านนอก สหัสแอบฟังตรงประตูห้องอย่างกังวล
“ทำไมเงียบแบบนี้ คุณชาร์ลจะทำอะไรคุณฟ้ารึเปล่า”
เพลินตาเดินมา เห็นสหัสก็แปลกใจ
“ทำอะไร!!!” เพลินตาเสียงดัง
สหัสสะดุ้งสุดตัว หันไปเห็นเพลินตาก็ถอนหายใจโล่งอก
“แอบฟังคนอื่น เรียกว่ามารยาททราม”
สหัสชะงักก่อนเหลือบเห็นนาฬิกา
“แล้วการที่มาสายเรียกว่าอะไร?”
เพลินตาฉุน
“นายสาหัส! ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง ฉันจะมาสาย มาบ่าย มาเย็น มันก็เรื่องของฉัน อย่าลืมว่าฉันเป็นหลานเจ้าของบริษัท!!”

สหัสสะดุ้งไปนิดๆเหมือนโดนด่า
“ผมไม่สนว่าคุณจะเป็นหลานเจ้าของบริษัท! หรือเป็นอะไร คุณบอกผมเองว่าข้างนอกคุณเป็นเจ้านาย แต่ที่นี่คุณเป็นลูกน้อง คุณมาสาย คุณต้องถูกลงโทษ”
เพลินตาโมโห ยังไม่ทันด่าต่อ สายชลก็เปิดประตูเดินออกมา เพลินตารีบเข้าไปเกาะแขนแล้วฟ้องทันที
“พี่ชาร์ลขา...พี่ชาร์ลช่วยตาด้วย หมอนี่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง มันจะลงโทษตาที่มาสาย มันมีสิทธิ์อะไร”
สายชลแกะมือเพลินตาออก
“สิทธิ์ที่สหัสเขาเป็นเจ้านายของตา และพี่ก็เห็นด้วยกับเขา”
เพลินตาเหวอ
“พี่ชาร์ล”
สหัสยิ้มพอใจ เพลินตาเห็นสีหน้าสหัสก็หัวเสีย แต่ยังไม่ทันโวยต่อ เพลินตาก็เห็นฟ้าลดาเดินออกมาจากห้องสายชล เพลินตาอ้าปากค้าง
“แก....!!”
เพลินตาพูดไม่ออก สายชลเดินออกไปกับฟ้าลดา
“พี่ชาร์ลจะไปไหน?? พี่ชาร์ล...!!”
สหัสรีบมาขวาง เพลินตาที่จะตามเบรกเอี๊ยด
“หลีก!!”
สหัสยักคิ้วไม่หลีก เพลินตาหัวเสีย จะเหยียบเท้าสหัส แต่สหัสหลบทัน ทำให้เพลินตาเสียหลักจะล้ม
“ว๊าย!!”
เพลินตานึกว่าสหัสจะช่วย แต่สหัสกลับยืนเฉย ปล่อยให้เพลินตาล้มไปตรงหน้าก้นจ้ำเบ้าลงบนพื้น
“อุ๊ยยย ทำไมแกไม่รับฉัน?” เพลินตาจับก้นกบ
”ขืนผมรับ คุณก็หาว่าผมฉวยโอกาสกับคุณอีกน่ะซิ”
เพลินตาหัวเสียสุดๆ ลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห เข้ามาตีสหัสรัว
“ไอ้บ้า! ไอ้ทุเรศ!”
เพลินตาหลับหูหลับตาตีไม่หยุด สหัสโมโห จับแขนเพลินตาเอาไว้แน่น
“คุณต่างหากที่บ้า สงสัยผมต้องหาอะไรให้คุณทำ จะได้ไม่ประสาทไปมากกว่านี้”
สหัสจับแขนเพลินตาลากไปตามทาง
“แกจะทำอะไรฉัน?! แกจะพาฉันไปไหน?! นายสาหัส!!”
เพลินตาพยายามขืนตัว แต่สู้แรงสหัสไม่ไหว
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย..ปล่อย!!”
เพลินตาร้องลั่นไปตามทาง

+ + + + + + + + + + +

สหัสเอาเครื่องนับเลขแบบมือกดให้เพลินตา
“หน้าที่ของคุณในวันนี้...นับจำนวนคนที่เข้าห้องน้ำ”
เพลินตาที่ถูกพามายืนอยู่หน้าห้องน้ำชาย-หญิงอึ้ง
“จะบ้าเหรอไง!! ให้ฉันมานั่งนับคนเข้าห้องน้ำทำไม??”
“เพื่อทำสถิติ ว่าแต่ละวันมีคนใช้ห้องน้ำ คิดเป็นกี่เปอร์เซ็นต์ของจำนวนพนักงานทั้งหมด เพราะเรามีโครงการที่จะขยายห้องน้ำเพิ่ม และผมก็จะให้คุณดูแลโปรเจ็กต์นี้”
“โครงการบ้าบอ แกเมคขึ้นมาเพื่อแกล้งฉันน่ะซิ ฉันรู้นะ”
“ถ้างั้นอาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ คุณนั่งทำงานตรงนี้แล้วกัน”
สหัสยิ้มแบบถือไพ่เหนือกว่า
“แก!”
สหัสจ้องหน้าเพลินตาท้าทาย
“ก็ได้ ฉันจะทำ!!”
สหัสยิ้มพอใจ หันหลังเดินเข้าห้องน้ำ เพลินตากดเครื่องนับเลขด้วยความหงุดหงิด

+ + + + + + + + + + + +

ที่ร้านอาหาร...

สายชลนั่งทานข้าวอย่างสบายอารมณ์ ฟ้าลดานั่งมองสายชลอย่างอึดอัด
“บอกมาได้หรือยังว่า คุณต้องการให้ฉันทำอะไร?”
สายชลเงยหน้า
“อืมม์..ยังคิดไม่ออก ขอกินข้าวให้เสร็จก่อนนะ แล้วคุณไม่กินเหรอ”
“ฉันไม่หิว”
สายชลไม่สนใจ กินข้าวต่อ ฟ้าลดาขยับตัวจะลุก
“จะไปไหน?”
“ห้องน้ำ”
“เอากระเป๋าไว้ที่นี่”
“กลัวฉันหนีเหรอ?”
“ใช่! ผมไม่ไว้ใจคุณ”
“ฉันต่างหากที่ควรพูดประโยคนี้”
สายชลจ้องหน้า ฟ้าลดากระแทกกระเป๋าวางบนโต๊ะ
“ถ้าคุณไม่กลับมาภายในห้านาที หรือแอบโทรหาใครแล้วผมรู้ ทุกอย่างที่เราตกลงกันจะเป็นโมฆะ”
สายชลหน้าเหี้ยม ฟ้าลดาไม่พอใจ จ้ำเดินออกไป

+ + + + + + + + + + + +

เพลินตานั่งที่โต๊ะหน้าห้องน้ำ กดนับจำนวนคนที่เข้าห้องน้ำอย่างเซ็งสุดขีด
“มันจะเข้าอะไรกันเยอะแยะขนาดเนี้ย กดจนเมื่อยนิ้วไปหมดแล้ว”
ไม่นานชมพูแพรเดินมาเห็นเพลินตาก็ชะงัก
“อ้าวคุณเพลินตา..มานั่งทำอะไรตรงนี้คะ” ชมพูแพรยิ้มเยาะ
เพลินตาเชิด
“ทำงาน”
ชมพูแพรสงสัย มีคนเข้าห้องน้ำ เพลินตากดนับ
“เพิ่งรู้ว่าบริษัทมีแผนกใหม่”
“แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละย่ะ”
ชมพูแพรแอบขำ เพลินตาหัวเสีย
“เอาเวลาที่หัวเราะเยาะฉัน โทรไปถามน้องสาวแกดีกว่าว่า ออกไปไหนกับพี่ชาร์ล”
ชมพูแพรชะงัก
“ยัยฟ้ามาที่นี่เหรอ”
“อ้าว?? นี่น้องสาวแกไม่ได้บอกแกเหรอ?” เพลินตาแกล้งปิดปาก “อุ๊บส์”
ชมพูแพรไม่พอใจมาก สะบัดหน้าเดินหนีไปทันที
+ + + + + + + + + +

ขณะที่นั่งรอฟ้าลดาอยู่ เสียงมือถือฟ้าลดาดังขึ้น สายชลหยิบกระเป๋าสะพายฟ้าลดา เปิดหามือถือแล้วหยิบออกมา เห็นชื่อหน้าจอเขียนว่า “พี่แพร” สายชลกดปิดเครื่องทันที ก่อนจะเอามือถือฟ้าลดาเก็บไว้ที่ตัวเอง แล้วเอากระเป๋าสะพายฟ้าลดาวางไว้ที่เดิม

ชมพูแพรหงุดหงิดที่โทรหาฟ้าลดาไม่ได้ จึงโทรหาสายชลที่กดรับทันที เพราะรออยู่แล้ว

“ครับคุณแพร...ผมทำธุระอยู่ครับ คุณแพรมีอะไรรึเปล่า ใช่ครับ เมื่อเช้าคุณฟ้ามาหาผม คุยกันเรื่องงานเปิดตัวพรีเซ็นเตอร์น่ะครับ”
ฟ้าลดาเดินกลับมาที่โต๊ะ สายชลจึงตัดบท
“แค่นี้ก่อนนะครับคุณแพร ผมต้องทำธุระต่อ”
สายชลกดวางสาย เก็บมือถือ ฟ้าลดาเข้ามานั่ง
“ผมคิดออกแล้วว่าจะให้คุณทำอะไร??”
ฟ้าลดามองสายชลสงสัย




Create Date : 08 พฤศจิกายน 2554
Last Update : 8 พฤศจิกายน 2554 9:57:42 น. 0 comments
Counter : 818 Pageviews.  
Share
 
Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

houyhnhnms
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Hello!
[Add houyhnhnms's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com