Feel free to be ME.

 
ตุลาคม 2554
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
27 ตุลาคม 2554
 

เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 9



เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 9


3 ปีต่อมา...


ค่ำคืนหนึ่ง...กระเป๋าสะพายสภาพเก่าๆ ถูกโยนลงมาที่หลังประตูรั้วบ้าน ไม่นานนักฟ้าลดาในชุดกางเกงยีนต์เซอร์ๆ โดดข้ามกำแพงตามมา....

แหวนนอนหลับอยู่ภายในห้องคนใช้ด้านหลัง พลันมีเสียงแปลกๆอยู่ที่ประตู แหวนสะดุ้งตื่น เสียงนั้นยังดังอย่างต่อเนื่อง แหวนหน้าตื่น
“เสียงอะไร??”
แหวนมองไปที่ประตู เห็นเงาคนเดินผ่านใต้ช่องประตูหน้าห้อง แหวนผงะ
แหวนตะโกนถาม
“นั่นใคร!!”
ไม่มีเสียงตอบ เงาหน้าห้องหายไป แหวนเปิดไฟ หยิบไฟฉายอันใหญ่ที่วางตรงหัวเตียงขึ้นมา แล้วเดินออกไป
แหวนเปิดประตู หันไปมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร กระชับไฟฉายในมือแน่น เดินออกมา ทันใดนั้นมีคนมาปิดปากแหวน แหวนตาเหลือก แทบจะหมดแรงยืนลงไปตรงนั้น
ฟ้าลดาดัดเสียงแหบ

“ถ้าไม่อยากตาย ก็อย่าส่งเสียง”
แหวนเงียบหน้าตื่นกลัว
“เข้าใจที่ฉันพูดมั๊ย!!”
แหวนรีบพยักหน้า
“ดีมาก หันหน้ากลับมาช้าๆ”
แหวนกลัวสุดๆ ฟ้าลดาเอามือออกจากปากแหวน แหวนหันมาสีหน้าหวาดกลัวมาก แล้วก็ชะงัก
“คุณฟ้า!!”
ฟ้าลดายิ้มแฉ่ง แหวนกระโดดกอดฟ้าลดาด้วยความดีใจ
“เย้!! คุณฟ้ากลับมาแล้ว”
ฟ้าลดากอดแหวน ยิ้มไม่หุบแล้วก็ผละออกมาจากแหวน
“แหวนจ๋า ทำบะหมี่ให้ฟ้ากินหน่อยซิ”

+ + + + + + + + + +

ฟ้าลดานั่งซดบะหมี่ไม่หยุด ชมพูแพรนั่งลงตรงข้าม ขณะที่มีป้าเนียมกับแหวนยืนอยู่ด้วย

“เรานี่ชักจะพิเรนทร์ใหญ่แล้ว ปีนเข้าบ้านตัวเองเนี่ยนะ ทำอะไรยากไปรึเปล่าห๊ะฟ้า!” ชมพูแพรบ่น
ฟ้าลดากินไปพูดไป
“แหม..ก็ฟ้าอยากเซอร์ไพร์สนี่คะ ถึงไม่ได้โทรบอกว่าจะกลับมา”
“ระวังเถอะจะเซอร์ไพร์สซะเอง ถ้าเกิดตกลงมากระดูกกระเดี้ยวหักจะทำยังไง พี่มีน้องสาวคนเดียวนะ” ฟ้าลดาหันไปทางป้าเนียม
“ป้าเนียมดูพี่แพรซิคะ ฟ้าชักไม่แน่ใจแล้วว่าพี่แพรเป็นแม่ หรือเป็นพี่สาวของฟ้ากันแน่”
ป้าเนียม กับแหวนอมยิ้ม
“ยัยฟ้า!!”

ชมพูแพรหน้างอ ฟ้าลดารีบลุกไปกอด
“อย่าดุฟ้าเลยนะพี่แพร ฟ้าขอโทษ”
ชมพูแพรหันมาเห็นฟ้าลดาทำหน้าหมูใส่ก็หายโกรธ หัวเราะออกมา ป้าเนียมกับแหวนพลอยหัวเราะไปด้วย
ชมพูแพรจับหัว
“เรานี่นะจริงๆเลย แล้วไหนล่ะกระเป๋าเสื้อผ้า”
ฟ้าลดาเอาย่ามขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“นี่ไงคะ”
“แค่เนี้ยเหรอ ไปสามปี ไม่มีสมบัติอะไรกลับมาเลย”
“ฟ้าเอาไปแค่ไหน ก็เอามากลับมาแค่นั้นแหละค่ะ”
ฟ้าลดายิ้ม แล้วก็หยิบชามบะหมี่มากินต่อ ชมพูแพรส่ายหัวกับความง่ายๆของน้องสาว

+ + + + + + + + + + + +

ฟ้าลดากระโจนลงเตียงที่ยังไม่มีผ้าคลุมเตียง ชมพูแพรตามเข้ามา
“นอนเข้าไปได้ยังไง ฝุ่นทั้งนั้น”
ฟ้าลดาลุกขึ้นนั่ง
“ไม่เป็นไรค่ะ อยู่ที่นั่นยิ่งกว่านี้ฟ้าก็นอนมาแล้ว ยังเคยไม่อาบน้ำตั้งสามวัน”
“เหลือเกินนะเราน่ะ”
ฟ้าลดาอมยิ้ม
“ฟ้า..พี่ว่าฟ้าไปอยู่บ้านหลังใหญ่กับพี่ดีกว่า บ้านนี้เก่ามากแล้ว”
“ถึงมันจะเก่าจะโทรมยังไง แต่ฟ้าก็รักมันค่ะ พี่แพรให้ฟ้าอยากอยู่บ้านหลังนี้นะคะตามใจฟ้านะ” ฟ้าลดาเข้ามาอ้อนคลอเคลีย “นะคะพี่สาวคนสวย”
ชมพูแพรใจอ่อน

“ไม่ต้องมายอ พี่เคยขัดใจเราด้วยเหรอ”
ฟ้าลดายิ้มดีใจ กอดชมพูแพร
“พี่แพรเป็นพี่สาวที่ใจดีที่สุดในโลกเล้ยยย”
ชมพูแพรยิ้ม แล้วก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาในห้อง ชมพูแพรตกใจรีบผละออกมา
“ตายจริง! ตีสามแล้วเหรอเนี่ย พรุ่งนี้พี่มีนัดสำคัญแต่เช้าซะด้วย”
ฟ้าลดายิ้มกริ่ม
“นัดดูฤกษ์แต่งงานกับพี่หมอรึเปล่าคะ”
“ไม่ใช่จ๊ะ พรุ่งนี้พี่มีนัดกับมิสเตอร์ไมเคิล ท่านประธานของสายการบินเซเว่นซี สายการบินที่เราร่วมทุนด้วย”
“ถ้างั้นพี่แพรรีบไปนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่สวย” ฟ้าลดากอดและหอมแก้ม “กู๊ดไนท์ค่ะ”
“กู๊ดไนท์จ๊ะ”
สองพี่น้องกอดกัน แล้วชมพูแพรก็ออกไปจากห้อง ฟ้าลดาทิ้งตัวนอนลงบนเตียงสีหน้ามีความสุขที่ได้กลับบ้าน

+ + + + + + + + + + + +

ขณะที่เครื่องบินมุ่งหน้าสู่ประเทศไทย...


แอร์โฮสเตสฝรั่งเดินมาหาสายชล ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“Excuse me sir”
สายชลลดหนังสือพิมพ์ลงมา
“In 1 hour , We’ll arrive to Thailand”
สายชลพยักหน้า ลุกขึ้นยืน หันไปพบสหัส ผู้ช่วยของเขาที่ยืนรออยู่แล้ว สหัสส่งชุดให้ สายชลรับมาแล้วเดินไปแต่งตัว เตรียมตัวที่จะไปทำงานแทนไมเคิล

+ + + + + + + + + + + +

ที่บริษัท...


ชมพูแพรยืนดูช่อดอกไม้ ที่ตกแต่งอยู่บนโต๊ะสีหน้าไม่พอใจ หันมาทางวันดี เลขาที่ยืนหน้าเสียอยู่
“ทำไมถึงใช้ดอกไม้สีนี้!? นี่เป็นสีของคู่แข่งเรา เอาไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้!!”
วันดีเหรอหรา
“แต่นี่ใกล้เวลาที่ท่านประธานจะมาแล้ว ดิฉันจะไปหาเปลี่ยนที่ไหนทันล่ะคะ”
“ฉันไม่รู้ นี่มันเป็นหน้าที่ของเธอ ไม่ใช่หน้าที่ของฉันที่ต้องคิด”
ชมพูแพรหัวเสีย วันดีจ๋อย ชมพูแพรหันไปเห็นน้ำเลอะที่พื้น
ชมพูแพรฉุนมากขึ้น
“นั่นน้ำอะไร?!!”
วันดีเสียงสั่น
“ไม่ทราบค่ะ”
“ไม่ทราบก็ให้แม่บ้านมาเช็ดซิ โอ๊ย..ฉันอยากจะบ้าตายกับเธอจริงๆ เรื่องแค่นี้ก็คิดไม่ได้”
ชมพูแพรจ้ำเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด พนักงานคนอื่นยืนตัวเกร็งด้วยความกลัว

+ + + + + + + + + + +

เมื่อกลับมาที่ห้องทำงาน ชมพูแพรคุยมือถือกับหมอวัฒนาอย่างเครียดๆ
“อะไรๆ ก็ไม่พร้อมสักอย่าง ไม่มีใครช่วยแพรดูสักคน”
หมอวัฒนาเดินไปคุยมือถือไป
“ใจเย็นก่อนครับแพร ตั้งแต่โทรมาคุณบ่นไม่หยุดเลยนะ”
“แพรลนไปหมดแล้วนี่คะพี่หมอ”
“แพรทำได้อยู่แล้ว เชื่อผมซิ”
ชมพูแพรถอนหายใจ
“ครั้งนี้แพรตื่นเต้นมากเลยค่ะ มิสเตอร์ไมเคิลเป็นนักธุรกิจที่เก่งมาก ต้องเอาใจยากแน่ๆ”
“อย่าเพิ่งคิดไปล่วงหน้าสิครับ ตั้งใจ แล้วก็มั่นใจในตัวเอง ผมรับรองว่าทุกอย่างจะต้องผ่านไปด้วยดี สู้สู้”
ชมพูแพรยิ้มอย่างสบายใจขึ้น
“สู้ สู้ค่ะ”
“เย็นนี้หลังเลิกงาน เราไปทานข้าวด้วยกันนะครับ ชวนน้องฟ้าไปด้วย”
“ได้ค่ะ”
หมอวัฒนาวางสาย หยิบกล่องแหวนออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยิ้มแววตาเป็นประกายอย่างมีความสุข เพราะคิดว่าถึงเวลาที่จะขอชมพูแพรแต่งงานแล้ว

+ + + + + + + + + + + +

ด้านหน้าบริษัท...


รถเบนซ์สีดำแล่นเข้ามา ขณะที่ชมพูแพรยืนรอกับพนักงานคนอื่น มองรถที่กำลังแล่นเข้ามาอย่างตื่นเต้น ไม่นานรถก็มาจอดด้านหน้าประตูทางเข้า
สหัสลงจากรถฝั่งข้างคนขับ รีบมาเปิดประตูด้านหลังฝั่งเดียวกับคนขับ ไม่นานสายชลก้าวขาออกมา ทำเอาชมพูแพรกับพนักงานสาวๆตะลึงอึ้งในความหล่อ ชมพูแพรมองสายชลแปลกใจ สายชลขยับสูท เดินมาตรงหน้าชมพูแพรพร้อมกับสหัส
“นี่คือ คุณชาร์ล แมคโครวิท ลูกชายของมิสเตอร์ไมเคิล และเป็นท่านประธานคนใหม่ของเซเว่นซีครับ” สหัสแนะนำ
ชมพูแพรชะงัก สายชลก้มศีรษะให้ชมพูแพรน้อยๆ
“ยินดีที่ได้รู้จักคุณชมพูแพรครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก และได้ร่วมงานกันค่ะ”
ชมพูแพรยื่นมือออกไป สายชลสัมผัสแค่ปลายมือของชมพูแพร แค่นั้นก็ทำให้ชมพูแพรใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก สายชลค้อมศีรษะให้ชมพูแพรพลางยิ้มน้อยๆอย่างมีเสน่ห์ ชมพูแพรนิ่งเงียบไปสองสามวินาที จนสายชลแปลกใจ
“คุณชมพูแพรครับ”
ชมพูแพรได้สติรีบดึงมือออกจากมือสายชล
“เชิญข้างในดีกว่าค่ะคุณชาร์ล”

ชมพูแพรหมุนตัวจะเดินไป แต่กลับทรงตัวไม่อยู่ เซจะล้ม สายชลรีบเข้ามาโอบเอวประคองรับชมพูแพรไว้อย่างนุ่มนวล ชมพูแพรหันไป...หน้าเธอห่างจากเขาไม่ถึงคืบ หญิงสาวหน้าแดงซ่านเมื่อถูกพยุงให้ลุกขึ้นยืน
“เป็นไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
ชมพูแพรพยายามตั้งสติ
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษนะคะ น่าอายจังเลย”
“ไม่เป็นไรครับ”
สายชลผายมือให้ ชมพูแพรเดินนำเข้าไป ทุกคนจึงตาม...

+ + + + + + + + + + + +

ชมพูแพรพาสายชล กับสหัสเข้ามาในห้องทำงาน หลังจากที่พาไปทำความรู้จัก กับแผนกต่างๆของบริษัท
“นี่เป็นห้องทำงานของคุณชาร์ลค่ะ ถ้าไม่ถูกใจ จะตกแต่งใหม่ก็ได้นะคะ”
“ผมพอใจครับ ขอบคุณมากนะครับคุณชมพูแพร”
ชมพูแพรยิ้มให้น้อยๆ สายชลมองไปรอบๆห้อง แล้วก็เดินมาตรงหน้าชมพูแพร
“ถ้าคุณมีปัญหาอะไร โทรหาแพรได้ตลอดเวลานะคะ”
“ครับ”
“แล้วก็เรียกแพรว่าแพรเถอะค่ะ เราจะได้คุ้นเคยกันมากขึ้น”
“ได้ครับคุณชมพูแพร”
ชมพูแพรชะงัก สายชลยิ้ม เพราะแกล้งแหย่ แล้วเรียกตามที่เธอต้องการ...
“คุณแพร”

ชมพูแพรยิ้มพอใจ
“เออ คุณแพรครับ...ไม่ทราบว่าโรงแรมคุณ มีห้องว่างให้เช่าแบบถาวรมั๊ยครับ คือผมยังไม่มีที่อยู่ในกรุงเทพ”
ชมพูแพรนึกอะไรได้ขึ้นมา
“แพรว่าถ้าคุณคิดจะหาที่อยู่แบบถาวร แพรแนะนำให้เช่าบ้านดีกว่าค่ะ สนใจมั๊ยคะ”
“สนใจซิครับ เย็นนี้ช่วยพาผมไปดูได้มั๊ยครับ”
“เย็นนี้เหรอคะ” ชมพูแพรนึกได้ว่ามีนัดกับหมอวัฒนา
“ถ้าคุณไม่ว่าง ไม่เป็นไรนะครับ”
“ว่างค่ะ ถ้ายังไงเย็นนี้เจอกันนะคะ”
สายชลพยักหน้า
ชมพูแพรมองสายชลแววตาเป็นประกาย สหัสมองชมพูแพรด้วยความสงสัย

+ + + + + + + + + + + +

ป้าเนียมกำลังทำอาหารอยู่ในครัว ฟ้าลดาเข้ามากอดหมับจากด้านหลัง ป้าเนียมตกใจหันไป
“คุณฟ้า! ป้าตกใจหมดเลย”
“นึกว่าเป็นหนุ่มมากอดเหรอคะ”
“คุณฟ้านี่ พูดอะไรก็ไม่รู้ ป้าปูนนี้แล้วนะคะ”
“ฝรั่งอายุเท่าป้า แต่งงานกับหนุ่มคราวลูกตั้งเยอะแยะนะคะ”
“ไม่เอาหรอกค่ะ อยู่คนเดียวสบายใจกว่า หิวมั๊ยคะ อยากทานอะไร เดี๋ยวป้าทำให้”
“ไม่ล่ะค่ะ ฟ้านัดเพื่อนเอาไว้ ฟ้าไปก่อนนะคะ”
ฟ้าลดาหอมแก้มป้าเนียมแล้วก็เดินออกไป ป้าเนียมยิ้ม แล้วก็หันมาทำครัวต่อ ขณะที่ ฟ้าลดาเดินไปที่ลานจอดรถ เปิดผ้าคลุมรถมินิออก
“ไม่ได้เจอกันซะนาน ออกไปซิ่งกันหน่อยนะ”
ฟ้าลดาตบหลังคารถ เปิดประตู สตาร์ท แล้วซิ่งออกไป...

++++++++++++++++++++++++

เมื่อชมพูแพรออกจากห้องทำงานไป สายชลจึงโทรศัพท์ไปหาไมเคิล

“ผมถึงกรุงเทพฯแล้วครับพ่อ ทุกอย่างเรียบร้อยดี โอเค..บ๊าย”
สายชลวางสายหันไปทางสหัสที่ยืนมองสายชล
“นายมองฉันมานานแล้วนะสหัส มีอะไรก็พูดมา”
สหัสยิ้ม
“ผมว่าคุณชมพูแพรมีท่าทีสนใจคุณนะครับ” สายชลชะงัก “ผมพูดจริงๆนะครับ ไม่แน่มาเมืองไทยคราวนี้คุณอาจจะมีแฟนกับเขาซักที”
“เคยมีคนบอกมั๊ยว่านายพูดมาก”
สหัสเงียบ
“เอากุญแจรถมา”
“คุณจะไปไหนครับ”
“ฉันจะออกไปขับรถเล่นชมเมืองซักหน่อย งานยังไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอ”
สายชลกระดิกนิ้ว สหัสจำต้องเอากุญแจรถให้สายชล สายชลรับมาแล้วเดินออกไป

+ + + + + + + + + + +

ขณะที่ฟ้าลดาขับรถไป เธอร้องเพลงลั่นรถอย่างสบายอารมณ์ ฟ้าลดาขับแซงรถทุกคัน แล้วมาขับต่อท้ายรถสายชลที่ขับช้ามาก เพราะไม่ได้รีบร้อนไปไหน ต้องการขับรถเที่ยวเท่านั้น
ฟ้าลดาเปิดไฟสูงไล่เพราะแซงไม่ได้ สายชลไม่ได้สนใจมอง ฟ้าลดาหัวเสีย

“ขับช้าแล้วทำไมไม่ชิดซ้ายนะ บ้าเอ๊ย!!”
ฟ้าลดาบีบแตรไล่ไม่หยุด สายชลมองกระจกหน้า ไม่พอใจ
“รีบนัก ก็แซงไปซิ”
บ่นแล้ว สายชลแกล้งขับช้าลงกว่าเดิม
ฟ้าลดาหัวเสีย เห็นเลนข้างๆไม่มีรถพอดี เลยหักพวงมาลัยแซงมาข้างๆ สายชลหันไปเห็นรถคันนั้นขับมาข้างๆ ก็เร่งแซงขึ้นไป รถทั้งสองคัน ขับแข่งกันไปบนถนน

สายชลปาดหน้ารถฟ้าลดาไปมา ยิ่งทำให้ฟ้าลดายัวะ จึงแกล้งทำเป็นจะออกขวา สายชลเบนรถออกมา แต่ฟ้าลดากลับหักพวงมาลัยออกมาทางซ้ายแล้วขับมาขนาบข้าง สายชลหันไปมองด้วยความโมโหที่เสียรู้
ฟ้าลดาเห็นถนนไม่มีรถ เลยขับมาขวางหน้ารถสายชลที่ต้องเบรกเอี๊ยดด้วยความตกใจ ไม่นานกระจกรถฟ้าลดาเปิด ฟ้าลดาเชิดหน้าใส่ พร้อมยักคิ้วท้าทาย ทำเอาสายชลอึ้ง ตกตะลึง แทบช็อค
“นางฟ้า!!!”
ฟ้าลดาปิดกระจก แล้วก็ขับรถออกไป
สายชลยังอึ้งไม่หาย จนรถคันหลังบีบแตรจึงได้สติ หันไปมองตามรถฟ้าลดาที่เลี้ยวไป แล้วก็รีบขับตามไปทันที
สายชลขับรถตามหาฟ้าลดา พลางสอดส่ายสายตามองไปสองข้างทาง แล้วก็เห็นรถของฟ้าลดาจอดอยู่ในลานจอดรถของห้างฯ ที่ติดริมถนน สายชลจำได้ทันที รีบเลี้ยวรถเข้าไป

+ + + + + + + + + + + +

เมื่อฟ้าลดาไปถึงร้านอาหาร ที่นัดกับเจมส์ และธงไทย สองหนุ่มเพื่อนสนิทที่แข่งกันจีบเธอมานานแล้ว เมื่อไปถึงก็พบว่าเจมส์มารออยู่แล้ว โผเข้ามาจะกอดฟ้าลดา
“ฟ้า”
ฟ้าลดารีบเอามือยันตัวเจมส์ไว้
“หยุด!!” เจมส์เบรคแทบไม่ทัน ”ที่นี่ประเทศไทย”
เจมส์เซ็ง
“แล้วมันต่างกันตรงไหน จะประเทศไทย หรือ ต่างประเทศ ฟ้าก็ไม่ให้เราทำแบบนี้”
ฟ้าลดาตบหัวเบาๆ
“รู้แล้วยังจะทำอีก”
เจมส์นั่งลงถอนใจ
“โธ่ฟ้า..ฟ้าจะทรมานใจเราไปถึงไหน สามปีแล้วนะ ที่เราตามจีบฟ้า”
ฟ้าลดานั่งลงข้างๆ
“ก็สามปีแล้วเหมือนกันที่ฉันบอกแกว่า “เราเป็นเพื่อนกัน”
เจมส์ถึงกับตัวเหี่ยว ฟ้าลดาอมยิ้ม ระหว่างนั้นเสียงธงไทยดังขึ้น
“ฟ้าของไทยจ๋า”
ฟ้าลดากับเจมส์ หันไปเห็นธงไทยที่ยิ้มร่าถลาเข้ามานั่งข้างฟ้าลดา จับมือฟ้าลดาข้างหนึ่งขึ้นมากุมแน่น เจมส์มองไม่พอใจ

“ไทยว่าฟ้าเปลี่ยนที่นั่งดีมั๊ยจ๊ะ”
ฟ้าลดางง
“แล้วแกจะให้ฉันไปนั่งไหน”
“ก็เข้ามานั่งในใจไทยยังไงล่ะจ๊ะ ฮิ้วววว”
เจมส์ทำหน้าเลี่ยน ฟ้าลดาตีมือธงไทยเพียะ! เจมส์อมยิ้มสะใจ
“โอ๊ย!” ธงไทยสะดุ้งรีบปล่อยมือ “ฟ้าอ่ะ สงสัยจะไม่มีญาติเป็นสไปเดอร์แมน”
“มันเกี่ยวไรกับสไปเดอร์แมน”
“ฟ้าถึงไม่มีเยื่อใยกับไทยเลยไงล่ะ ฮิ้วววว”
ฟ้าลดาหน้าเบ้
เจมส์สุดทน
“น้ำเน่า!”
“ถึงฉันจะน้ำเน่า แต่ในน้ำเน่าของฉันก็ยังเห็นเงาจันทร์นะครับไอ้คุณเจมส์ ไม่เหมือนคุณหรอกครับ ทื่อบื๊อน่าเบื่อไม่มีอะไรให้เร้าใจซักนิด”

เจมส์แกล้งทำเป็นจะชก
“งั้นเจอซักหมัดมั๊ย แกจะได้รู้ว่าฉันเร้าใจรึเปล่า”
ธงไทยรีบหลบหลังฟ้าลดา
“เว๊ยยย! ฟ้าช่วยเขาด้วย เขากลัววววว!”
ฟ้าลดาผละออกจากธงไทย
“เลิกเล่นกันได้แล้ว เป็นงานเป็นการซักที ข่าวดีของแกสองคนคือไร?”
เจมส์กับธงไทยหันไปยิ้มให้ฟ้าลดา พร้อมกับแย่งกันบอกว่าเจ้านายอยากพบ ฟ้าลดาตื่นเต้นดีใจมาก
“พี่วี เจ้าของฟิล์มแฟลช โปรดักชั่นเฮ้าส์อยากเจอฉัน?!!”
เจมส์กับธงไทยยิ้มพร้อมพยักหน้า
“อื้อ พี่วีดูพอร์ทของฟ้าแล้วสนใจมาก ก็เลยอยากนัดเจอฟ้าที่กองถ่ายโฆษณาวันพรุ่งนี้ ฟ้าว่างรึเปล่า” เจมส์
“ว่างซิ ว่างทั้งวันเลย”
“ในที่สุดเราก็จะได้ทำงานที่เดียวกัน แล้วอีกไม่นานเราก็จะได้แต่งงาน มีลูก มันช่างเป็นชีวิตที่มีความสุขสดชื่น..น..น อะไรอย่างนี้ เฮอะๆๆ”

ฟ้าลดาเขกหัวธงไทยที่พูดพล่าม
”โอ๊ย!!! เขาเจ็บนะตัวเอง”
“จะได้รู้ไงว่าไม่ได้ฝันอยู่”
ธงไทยจับหัวด้วยความเจ็บ เจมส์กับฟ้าลดาพากันหัวเราะ

+ + + + + + + + + + + +

ฟ้าลดา เจมส์ ธงไทย ออกมาจากร้านกาแฟด้วยกัน เจมส์หันมาบอก
“พรุ่งนี้เราไปรับฟ้าที่บ้านนะ”
ฟ้าลดายังไม่ทันตอบ ธงไทยก็พูดขัดขึ้น
“เฮ้ยไม่ได้ เพราะฉันตั้งใจไว้แล้วว่าฉันจะไปรับฟ้า”
“แกจะมารับฟ้าได้ไง แกมีงานที่หัวหินไม่ใช่เหรอ”
ธงไทยนึกได้
“เออจริง โธ่เว๊ย!! ครั้งนี้ฉันยอมให้แกทำประตูขึ้นนำก่อนก็ได้วะ”
ฟ้าลดาน้ำเสียงวีนเล็กน้อย
“นี่ นี่ นี่”
สองหนุ่มหันมา
“ฉันไม่ใช่ฟุตบอลนะ จะได้แข่งกันทำประตู”
เจมส์กับธงไทยยิ้มแหยๆ
“แกสองคนรอฉันตรงนี้”
เจมส์ธงไทยพูดพร้อมกัน
“ฟ้าจะไปไหน?”
“ฉันจะไปห้องน้ำ”
สองหนุ่มผงะ
“จะไปด้วยมั๊ย”

เจมส์กับธงไทยพูดพร้อมกัน
“ไม่จ๊ะ”
ฟ้าลดายิ้มๆ แล้วเดินออกไป เจมส์กับธงไทยหันมาเขม่นกันต่อ
ทางเดินอีกด้าน...
สายชลเดินมองหาฟ้าลดาในหมู่คน เมื่อเห็นด้านหลังผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนฟ้าลดามาก สายชลรีบวิ่งแหวกฝูงชนไปหาผู้หญิงคนนั้น
สายชลคว้าไหล่ให้หันมา สีหน้าเต็มไปด้วยความหวัง แต่ไม่ใช่ฟ้าลดา...ผู้หญิงตกใจ สายชลก็ตกใจรีบปล่อยมือ
“ขอโทษครับ ผมจำคนผิด”
ผู้หญิงพยักหน้าแล้วรีบเดินออกไป ด้านหลังเห็นฟ้าลดาเดินเลี้ยวเข้าไปในห้องน้ำ สายชลหันไปพอดีเลยไม่เห็น สายชลกวาดตามองไปรอบๆ
“หรือว่าเราตาฝาด” สายชลถอนหายใจเซ็ง

+ + + + + + + + + + + +

หมอวัฒนา คุยโทรศัพท์มือถือกับชมพูแพรอย่างผิดหวัง
“เย็นนี้แพรไม่ว่างแล้วเหรอครับ?”
ชมพูแพรรู้สึกผิดเล็กๆ แต่ก็โกหกต่อไป
“ค่ะ แพรขอโทษนะคะพี่หมอ แพรต้องพาคุณชาร์ล...ประธานเซเว่นซีคนใหม่ไปดูบ้านเช่าน่ะค่ะ พอดีแกรีบหาที่อยู่”
หมอวัฒนาถอนหายใจ
“ไม่เป็นไรครับ เอาไว้เราค่อยนัดกันวันอื่นก็ได้”
หมอวัฒนากดวางสาย แล้วหยิบช่อดอกไม้บนโต๊ะขึ้นมาต่างผิดหวังมากๆ เพราะตั้งใจจะขอชมพูแพรแต่งงาน

+ + + + + + + + + + + +

หมอวัฒนาเอาช่อดอกไม้ ที่จะให้ชมพูแพรใส่แจกัน ก่อนจะหันไปทางบรรดาคนไข้ที่มีแต่ผู้สูงอายุเพศหญิง
“สวยมั๊ยครับ” หมอวัฒนาถาม
คนไข้พยักหน้า ยิ้มชอบใจ
“งั้นหมอวางไว้ตรงนี้นะครับ” หมอวัฒนาวางไว้บนโต๊ะ “จะได้เห็นกันทุกคน”
“ถ้าคุณหมอเอาดอกไม้มาให้พวกป้าบ่อยๆ พวกป้าก็ไม่ต้องกินยาแล้ว”
“ทำไมล่ะครับ”
“เห็นหน้าหล่อๆของคุณหมอ ก็หายป่วยแล้วไงจ๊ะ”
พวกคนไข้หัวเราะชอบใจ
หมอวัฒนาเกาหัว ยิ้มเขินๆที่ถูกคนไข้แหย่ ก่อนเดินออกจากห้องคนไข้ เดินมาตามทางได้ไม่นานก็มีเสียงเรียกดังขึ้น
“คุณหมอขา”
หมอวัฒนาหันไปเห็นฟ้าลดา ก็ยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจสุดๆ
“น้องฟ้า!”
ฟ้าลดาเดินมาตรงหน้า
“คุณหมอพอมีเวลาว่าง ไปทานข้าวกับสาวสวยมั๊ยคะ”
ฟ้าลดาโพสต์ท่าที่คิดว่าสวยและเซ็กซี่ที่สุด แต่ออกแนวฮามากกว่า จนหมอวัฒนาอดหัวเราะออกมาไม่ได้

+ + + + + + + + + + + +

ที่ร้านอาหาร...

หมอวัฒนานั่งลงตรงข้ามฟ้าลดา พลางเล่า...
“พอแพรโทรมาบอกว่าไม่ว่าง พี่ก็เลยรับเวรแทนเพื่อนไปแล้ว”
“โธ่เอ๊ย...ฟ้าก็รีบบึ่งรถมาแทบตาย เพราะนึกว่าพี่หมอจะเป็นพ่อสายบัวรอเก้อ ที่แท้ก็มีอย่างอื่นทำแล้ว เซ็งเป็ด ไม่น่ารีบมาเลยจริงจริ๊ง เฮ้อ” ฟ้าลดาแกล้งงอน
หมอวัฒนาตกใจนึกว่าฟ้าลดางอนจริง
“พี่ขอโทษนะครับน้องฟ้า”
ฟ้าลดาหันมายิ้มแฉ่ง
“พี่หมอโดนฟ้าหลอกอีกแล้ว ฮ่าๆๆ”
หมอวัฒนาเขิน
“ฟ้านี่”
“พี่หมอนี่หลอกง่ายไม่เปลี่ยน ฟ้าล้อเล่นค่ะ ใครจะโกรธพี่หมอสุดหล่อแสนดีคนนี้ได้ลงคอล่ะคะ”
หมอวัฒนาสบายใจ
“งั้นไหนๆน้องฟ้าก็มาแล้ว และพี่ก็พอมีเวลาว่างประมาณ 20 นาที น้องฟ้าอยากทานอะไร บอกมา พี่เลี้ยงเอง เต็มที่”
ฟ้าลดาสั่งอาหารมาทานทันที หลังจากทานอาหารเสร็จ หมอวัฒนาเดินมาส่งที่รถ
“อิ่มแปล้เลย ขอบคุณพี่หมอมากนะคะ”
“เลี้ยงน้องสาวแค่นี้ จิ๊บจ๊อยจ๊ะ เออนี่...ถ้าน้องฟ้าว่างวันไหน มาเช็คอัพร่างกายหน่อยนะ”
หมอวัฒนาจับหัวฟ้าลดาอย่างเอ็นดู หญิงสาวหยุดยืนตรงทำวันทยาหัสถ์
“ครับพ้มคุณหมอ”
หมอวัฒนายิ้ม แล้วสองคนก็เดินมาถึงรถฟ้าลดา
“ขับรถกลับบ้านดีดีล่ะ ถนนกรุงเทพมันวุ่นวาย มอไซด์ก็เยอะ ระวังๆหน่อย”
“พี่หมอนี่ช่างเหมาะสมกับพี่แพรจริงๆ”
หมอวัฒนายกนิ้วโป้งกับนิ้วชี้มาไว้ใต้คาง พร้อมกระแอมทำเสียงหล่อ
“หล่อกับสวยใช่มะล่ะ”
ฟ้าลดายกนิ้วชี้ส่ายไปมาตรงหน้าหมอ
“ม่ายช่าย จู้จี้กะขี้บ่นทั้งคู่ต่างหาก”
หมอวัฒนาเซ็ง
“ฟ้า..”
ฟ้าลดาอมยิ้มขำ
“ฟ้าไปล่ะค่ะ บ๊าย”
ฟ้าลดาขึ้นรถ แล้วขับออกไป หมอวัฒนามองตามฟ้าลดาสายตาเอ็นดู



Create Date : 27 ตุลาคม 2554
Last Update : 27 ตุลาคม 2554 12:10:36 น. 0 comments
Counter : 951 Pageviews.  
 
Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

houyhnhnms
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Hello!
[Add houyhnhnms's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com