Feel free to be ME.

<<
พฤศจิกายน 2554
 
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
27282930 
 
5 พฤศจิกายน 2554
 

เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 13 (ต่อ)



เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 13 (ต่อ)


เช้าวันรุ่งขึ้น..


ฟ้าลดานั่งทานอาหารเช้ากับชมพูแพร เธอนั่งมองพี่สาวอยู่นาน จนอีกฝ่ายถามขึ้น...
“ฟ้ามองหน้าพี่มานานแล้วนะ มีอะไรจ๊ะ”
ฟ้าลดาตัดสินใจถาม
“พี่แพรรู้จักเกาะมินรึเปล่าคะ”
ชมพูแพรแกล้งทำเป็นตกใจให้มีพิรุธ
“ฟ้าถามทำไม”
“พี่แพรตอบฟ้ามาก่อนซิว่ารู้จักเกาะมินรึเปล่า”
“ฟ้า...”
ฟ้าลดาพูดต่อทันที
“ฟ้าเจอผู้ชายคนหนึ่ง เขาบอกว่าเขาเป็นสามีของฟ้า”
ชมพูแพรวางช้อนในมือ แล้วเช็ดปากอย่างใจเย็น
“พี่รู้เรื่องทุกอย่างจากพี่หมอแล้ว พี่ว่าฟ้าอย่าสนใจดีกว่า ผู้ชายคนนั้นคงเข้าใจผิด”
“พี่แพรปิดบังอะไรฟ้าอยู่ใช่มั๊ยคะ”
ชมพูแพรเงียบทำเป็นหลบตา
“พี่แพรบอกฟ้ามาเถอะ ฟ้ามั่นใจว่ามันต้องเกี่ยวกับฝันร้ายที่ฟ้าฝันถึงบ่อยๆแน่”
ชมพูแพรแกล้งทำเป็นอึดอัด ลำบากใจ ฟ้าลดาบีบมือชมพูแพรแน่น
“พี่แพร...”

ชมพูแพรหันไปมองฟ้าลดาที่ส่งสายตาเว้าวอน ชมพูแพรกุมมือฟ้าลดาแกล้งตีสีหน้าไม่สบายใจ
“ใช่ พี่โกหกฟ้า หลังจากเรือล่ม ฟ้าหายตัวไป พี่ออกตามหาฟ้าอยู่นาน จนกระทั่งมีคนเจอฟ้าอยู่ที่เกาะมิน ฟ้าแต่งงานมีสามีที่นั่น คนพวกนั้นหลอกฟ้า ไม่หวังดีกับฟ้า พี่ต้องรีบพาฟ้ากลับมารักษาตัว และ เพราะการรักษา ก็เลยทำให้ฟ้าลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่เกาะมิน”
ฟ้าลดาหน้าเหวอ นึกไม่ถึง ชีวิตที่เคยมีสีสันเปลี่ยนเป็นสีเทาทันที เธอกลับมาที่ห้องนอน ตัวลอยๆ ตาลอยๆ เข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำรดตัวเอง พลางคิดถึงที่ชมพูแพรบอก รู้สึกรังเกียจ ขยะแขยงตัวเอง เอามือถูตามแขนตามตัวอย่างแรง ร้องไห้ไม่หยุด
แล้วก็ทรุดลงนั่ง ให้น้ำชำระล้างร่างกายที่เธอคิดว่ามันช่างสกปรกเหลือเกิน
ทางด้านชมพูแพร เมื่อทุกอย่างเป็นไปอย่างที่คิด จึงนัดพบกับยาซะ และนำเงินค่าจ้างไปให้
“ทำได้ดีมาก”
ยาซะรับซองเงินมาเปิด ดมกลิ่นเงินด้วยความพอใจ ก่อนจะปิดซอง มองหน้าชมพูแพร
“ยินที่ได้ร่วมงานกับคุณนะครับ...ว่าแต่คุณแน่ใจเหรอว่าวิธีนี้จะทำให้น้องสาวคุณอยากไปจากที่นี่”
“ฉันมั่นใจ”
ชมพูแพรยิ้มด้วยความมั่นใจสุดๆ แล้วก็หันหลังเดินกลับไป
“แผนของคุณจบ แต่ของผมยัง!” ยาซะมองตามชมพูแพร
ยาซะยิ้มร้ายกาจ

+ + + + + + + + + +

ฟ้าลดานอนอยู่ในเปลญวนซึมเศร้ากับสิ่งที่เกิดขึ้น ระหว่างนั้นยาซะโทรศัพท์มาหา และได้นัดเธอออกไปพบ ฟ้าลดาตัดสินใจไปตามนัด

ฟ้าลดาเดินเข้าไปในสนามเด็กเล่น พบยาซะที่รออยู่ ยาซะจะเข้ามาใกล้ เธอรีบถอย รักษาระยะห่าง
“ฉันรู้ว่าแกเป็นใคร สิ่งที่เกิดขึ้นที่เกาะมิน ฉันทำไปโดยไม่รู้ตัว ตอนนั้นฉันความจำเสื่อม ฉันถึงทำอะไรลงไปโดยไม่คิด”
“ผมรู้” ยาซะยิ้ม
“แล้วแกกลับมาทำไม ต้องการอะไร”
ยาซะยิ้มกรุ้มกริ่ม
“รู้สึกที่รัก อยากจะลืมเรื่องของเราจังเลยนะจ๊ะ”
“ฉันต้องการลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น”
ยาซะทวนคำเสียงดัง
“คุณต้องการลืมเรื่องราวทุกอย่าง ที่เกาะมินจริงๆเหรอ”
ฟ้าลดาหนักแน่น
“จริง ฉันต้องทำยังไง แกถึงจะไม่มายุ่งกับฉันอีก”

ยาซะเอานิ้วโป้งกับนิ้วชี้มาถูกัน ฟ้าลดารู้ทันทีว่ายาซะอยากได้อะไร?
“ต้องการเท่าไหร่ ฉันจะเซ็นเช็คให้”
ยาซะยิ้มพอใจ เมื่อกลับมาถึงที่พัก ยาซะโยนเงินที่ได้จากชมพูแพร ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงให้เงินโปรยปรายใส่ตัว แล้วก็หยิบเช็คที่ฟ้าลดาเซ็นต์ให้ออกมาจูบ
“รวยแล้วไอ้ยาซะ ฮ่าๆๆ”
แล้วยาซะก็ลุกขึ้นมานั่ง เดินไปที่หน้ากระจก ดูรอยแผลเป็นที่คอตัวเองอย่างไม่หายแค้น
“ไอ้สายชล! แกต้องได้รับการชดใช้!!”
ยาซะแสยะยิ้มร้ายกาจ

+ + + + + + + + + + + +

สายชลเดินทางกลับมาเมืองไทย ขณะเดียวกับที่ฟ้าลดาบอกกับชมพูแพรว่าเธอจะกลับอเมริกา
“ฟ้าจะกลับอเมริกา?? ทำไมล่ะฟ้า” ชมพูแพรแกล้งมองฟ้าลดาด้วยความแปลกใจ

“อยู่ที่นี่ฟ้าก็คิดถึงแต่เรื่องนั้น ฟ้าอยากขออยู่กับตัวเองซักพักค่ะ”
ชมพูแพรมานั่งข้างๆ
“พี่เข้าใจ” ชมพูแพรจับมือฟ้าลดาสีหน้าเห็นใจ “ได้ซิฟ้า ถ้ามันทำให้น้องสาวคนเดียวของพี่มีความสุข”
“ขอบคุณพี่แพรมากนะคะที่เข้าใจ แล้วมันจะกระทบกับเรื่องที่ฟ้า เป็นพรีเซ็นต์เตอร์ให้กับบริษัทพี่แพรรึเปล่า”
“ไม่หรอก พี่จะบอกคุณชาร์ลให้เอง”
ฟ้าลดาพยักหน้า
“แล้วฟ้าจะไปเมื่อไหร่”
“ฟ้าได้ตั๋วกลับอเมริกาวันพรุ่งนี้ค่ะ”
ชมพูแพรดึงฟ้าลดามากอด แต่แววตาร้ายกาจ ล้ำลึก สะใจ ดีใจ

+ + + + + + + + + + + +

วันต่อมา...


ฟ้าลดายื่นใบลาออกไปตรงหน้าวีรเดช ทำเอาวีรเดช เจมส์ ธงไทย แป๊ะ จุ๊ตกใจ
“ฟ้าลาออกทำไม”เจมส์ถามอย่างไม่เข้าใจ
“นั่นซิ หรือว่าพี่ใช้งานฟ้าเยอะเกินไป ถ้าเป็นงั้นเราคุยกันได้นะ จะให้พี่ขึ้นเงินเดือนให้ฟ้าก็ได้ แต่ขอเป็นหลังจบโปรเจ็กต์ก่อนได้มั๊ย”วีรเดชพยายามจะรั้งไว้
“มันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกค่ะพี่วี พอฟ้าทำงานประจำ ฟ้าก็รู้สึกว่าไม่ใช่ตัวเอง ฟ้าต้องการอิสระ ก็เลยว่าจะไปหาอะไรทำเล่นๆที่อเมริกา ส่วนเรื่องที่ฟ้าเป็นพรีเซนต์เตอร์ พี่วีไม่ต้องห่วง พี่แพรจะเป็นคนพูดกับคุณชาร์ลให้เอง”
วีรเดชมองฟ้าลดาด้วยความเสียดาย เจมส์กับธงไทยมองฟ้าลดาแปลกใจ และได้พากันไปช่วยเธอเก็บของที่โต๊ะ
“ฟ้าจะกลับเมกาจริงเหรอ”เจมส์ถามเศร้าๆ
“อื้อ”
ธงไทยจ๋อยมาก
“เฮ้อ ถ้าไม่มีฟ้า ไทยคงเหมือนปลาที่ขาดน้ำ ส้มตำที่ไม่ใส่มะละกอ ต้มยำที่ไม่ใส่กุ้ง ชีวิตคงจะไร้รสชาติ ขาดสีสัน”
ฟ้าลดายิ้มเศร้าๆ เจมส์มองฟ้าลดาสงสัย
“ที่ฟ้ากลับเพราะเบื่องานประจำจริงๆใช่มั๊ย ไม่มีเรื่องไรแน่นะฟ้า ฟ้าถึงรีบกลับขนาดนี้” ฟ้าลดาฝืนยิ้ม
“ไม่มี แกสองคนรีบทำงานเก็บเงินนะ ลาพักร้อนแล้วจะได้ไปหาฉัน”
เจมส์กับธงไทยพยักหน้า ฟ้าลดาหันไปเก็บของต่อ หน้าเศร้าทันที

+ + + + + + + + + + +

เมื่อเดินทางกลับมาเมืองไทย สายชลเข้าไปเคลียร์งานที่บริษัท โดยสหัสคอยช่วยดูแล

“โชคดีนะครับ ที่คุณไมเคิลพ้นขีดอันตราย”
สายชลหันมา พยักหน้าด้วยความสบายใจ
“นั่นซินะ ถ้าไม่ใช่เพราะมีงานด่วน ฉันก็ยังไม่อยากกลับมา”
“แต่ก็ยังดีนะครับ ที่คุณพิสมัยกับคุณเพลินตา อาสาดูแลคุณไมเคิลต่อ”
“นายแน่ใจเหรอว่าดี ฉันกลัวว่าพ่อจะทรุดหนักลงกว่าเดิมน่ะซิ”
สายชลกับสหัสหัวเราะให้กัน แล้วสายชลก็เห็นแฟ้มเอกสารกองเต็มโต๊ะ หยิบแฟ้มมาเปิดดูคร่าวๆ
“เอกสารด่วนทั้งนั้น คืนนี้ได้กลับบ้านเกินเที่ยงคืนแน่ๆ”
“มีอะไรให้ผมช่วยมั๊ยครับ”
“นายกลับไปพักเถอะ ฉันดูแลตัวเองได้”
“ครับ”

สหัสเดินออกไป สายชลนั่งลงแล้วก็หยิบมือถือออกมา กดหาชื่อฟ้าลดา แล้วกดโทรออก แต่ติดต่อไม่ได้ สายชลแปลกใจ แล้วก็กดหาเบอร์บ้าน ก่อนจะโทรออกอีกครั้ง
ป้าเนียมคุยโทรศัพท์กับสายชล ขณะที่แหวนเช็ดโต๊ะอาหารอยู่ใกล้ๆ คอยฟังตลอดเวลา
“คุณฟ้าไม่อยู่ค่ะ ออกไปกับคุณแพร”
“แล้วคุณฟ้าจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ”
“น่าจะค่ำๆค่ะ คุณชาร์ลลองโทรเข้ามือถือดูซิคะ”
“ผมโทรแล้ว แต่ไม่เปิดเครื่อง ถ้างั้นไม่เป็นไรครับ”
สายชลวางสายอย่างผิดหวัง ป้าเนียมวางโทรศัพท์ หันมาเจอแหวนทำหน้ามุ่ย
“ทำไมป้าไม่บอกคุณชาร์ลว่า คุณฟ้ากำลังจะไปอเมริกาวันพรุ่งนี้”
“ไม่ใช่เรื่องของพวกเรา”
ป้าเนียมเดินออกไป แหวนถอนหายใจ
“ป้านี่ขัดใจจริงวุ๊ย”
แหวนฮึดฮัด แล้วก็เช็ดโต๊ะต่อ

+ + + + + + + + + + +

สายชลรีบเซ็นต์เอกสาร ตั้งใจจะไปหาฟ้าลดาให้เร็วที่สุด ไม่นานเสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้น สายชลรับสาย
“มีคนมาขอพบคุณชาร์ลค่ะ”
“ใคร”
“คุณยาซะค่ะ”
สายชลชะงักอย่างแปลกใจ รีบออกไปที่ห้องรับรองแขก พบว่ายาซะยืนรออยู่
“แกรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่” สายชลถามเสียงเข้ม เพราะไม่คิดว่าคนอย่างยาซะจะมาอย่างเป็นมิตร
“คุณฟ้าลดา”
สายชลชะงัก
“นางฟ้า?!”
สายชลกระชากคอเสื้อยาซะด้วยความโมโห
“แกทำอะไรนางฟ้า!!”
ยาซะยิ้มมุมปากไม่ตอบ หยิบมือถือออกมากดเปิดเสียง เป็นเสียงฟ้าลดาดังออกมา
‘สิ่งที่เกิดขึ้นที่เกาะมิน ฉันทำไปโดยไม่รู้ตัว ตอนนั้นฉันความจำเสื่อม ฉันถึงทำอะไรลงไปโดยไม่คิด... ฉันต้องการลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น’
‘คุณต้องการลืมเรื่องราวทุกอย่าง ที่เกาะมินจริงๆเหรอ’
‘จริง’

เสียงฟ้าลดาตอบหนักแน่นมาก สายชลอึ้งกับเสียงที่ได้ยิน ยาซะเอามือสายชลออกจากคอเสื้อตัวเอง
“นางฟ้าของแกจำทุกอย่างได้หมดแล้ว”
“ไม่จริง! แกโกหก!! ทุกอย่างเป็นแผนการของแก!!!”
ยาซะยืนยันหนักแน่น สวนกลับทันที
“ถ้าไม่ใช่เพราะเขาจำทุกอย่างได้ แล้วเขาจะตามหาฉันทำไม? แกอย่าลืมซิว่าฉันเป็นคนพาฟ้าลดากลับไปให้พี่สาวเขา นางฟ้าของแกเอาเงินปิดปากฉัน ไม่ให้ฉันบอกใครว่าเกิดอะไรขึ้นที่เกาะมิน เพราะเขาต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยไม่มีแก”
สายชลกำมือแน่น ดันยาซะเข้ากำแพง จ้องตากร้าว
“ฉันไม่เชื่อ!”

ยาซะเอาเช็คออกมา ยื่นไปตรงหน้าสายชล
“คุณฟ้าลดาเซ็นต์เช็คให้ฉันเพื่อให้ฉันลืมเรื่องทั้งหมด แกเอาคลิปเสียงไปตรวจได้เลยว่ามันเป็นเสียงของฟ้าลดาจริงรึเปล่า”
สายชลนิ่ง...เริ่มลังเล มองแววตายาซะที่ไม่หลบตาเขา ก็เริ่มไม่แน่ใจว่า สิ่งที่ยาซะพูดมาอาจจะเป็นความจริง
“ถ้าแกไม่เชื่อฉันก็ไม่เป็นไร ฉันขอแนะนำให้แกรีบไปหานางฟ้าของแกซะ เพราะตอนนี้นางฟ้าของแกกำลังจะโบยบินจากแกไปอีกครั้ง เฮอะๆๆ”
ยาซะผลักสายชลให้พ้นทาง แล้วเดินหัวเราะสะใจออกไป ทิ้งให้สายชลนิ่งอึ้งอยู่กับที่
สายชลไม่มีอารมณ์จะทำงานอีกต่อไป รีบขับออกไป แล้วก็กดโทรหาสหัส
“สหัส ฉันจะส่งคลิปเสียงไปให้ เช็คให้ฉันด่วนที่สุดว่ามันเป็นเสียงที่แต่งขึ้นรึเปล่า”

สายชลวางสาย รีบบึ่งรถไปทันที

++++++++++++++++++++

ชมพูแพรดูกระเป๋าเดินทาง ที่ฟ้าลดาลากออกมาวาง แกล้งทีหน้าเศร้า ให้ฟ้าลดารู้สึกว่าใจหาย...
“เหมือนเมื่อสามปีที่แล้วเลย..ที่พี่ต้องมาส่งฟ้าไปเมืองนอก”
ฟ้าลดายิ้มบางๆ
“ฟ้าขอโทษนะคะ ที่ทำให้พี่แพรไม่สบายใจไปด้วย”
“พี่ต่างหาก ต้องขอโทษฟ้า ที่พี่ปิดบังความจริงไม่เล่าให้ฟ้าฟัง”
“ฟ้าเข้าใจว่า...พี่แพรทำลงไปก็เพื่อปกป้องฟ้า”
“จำไว้นะฟ้า ปัญหาของฟ้า คือปัญหาของพี่ ฟ้าไม่มีความสุข พี่ก็ไม่มีความสุข” ชมพูแพรลูบหัวน้องสาว “ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นอดีต มันเป็นแค่ความทรงจำ แต่พี่สาวคนนี้จะรักและดูแลฟ้าตลอดไป”
ฟ้าลดาพยักหน้าจะร้องไห้ โผกอดชมพูแพร
“เวลาจะเป็นตัวเยียวยา รักษาทุกอย่างให้น้องเองนะจ๊ะ”
ฟ้าลดากอดชมพูแพรแน่นขึ้น น้ำตาไหล
“ต่อจากนี้ไป น้องสาวของพี่จะได้เจอแต่เรื่องดีๆ เชื่อพี่นะจ๊ะน้องรัก”
ชมพูแพรลูบหัวฟ้าลดา ลอบยิ้มอย่างพึงพอใจที่ฟ้าลดาจะไปเสียที

+ + + + + + + + + + + +

รถติดยาวอยู่กลางถนน สายชลร้อนใจมาก เสียงมือถือดังขึ้น สายชลกดรับสาย
“ตกลงว่าไงสหัส...”
สายชลอึ้ง
“เป็นเสียงนางฟ้าจริงๆเหรอ”
สายชลแทบจะหมดแรง เสียงสหัสดังออกมา
“งั้นก็แสดงว่าคุณฟ้า จำเรื่องระหว่างคุณกับเขาได้แล้วน่ะซิครับ”
สายชลพูดไม่ออก...มือกำพวงมาลัยแน่นด้วยความเสียใจและโกรธ รีบขับรถกลับไปที่บ้านทันที
เมื่อไปถึงสายชลเห็นชมพูแพรอยู่ในบ้านฟ้าลดา เขารอกระทั่งชมพูแพร เดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ จึงรีบออกจากบ้านไป
ฟ้าลดาหยิบพาสปอร์ตกับตั๋วเครื่องบินขึ้นมาดู ก่อนจะวางบนโต๊ะ เสียงเปิดประตูดังขึ้น
“พี่แพร”
ฟ้าลดาหันไปเห็นสายชลก็ตกใจ
“คุณชาร์ล!!”
สายชลมองกระเป๋า มองตั๋ว มองพาสปอร์ต สายชลใจเต้นด้วยความลุ้น หันไปมองฟ้าลดา
“จะไปไหน?”
“ฟ้าจะกลับอเมริกา”

สายชลอึ้ง ที่คำพูดของยาซะเป็นจริง...
“นี่มันเป็นเรื่องจริงเหรอเนี่ย”
ฟ้าลดามองสายชลไม่เข้าใจ สายชลทั้งโกรธทั้งเสียใจทั้งเจ็บแค้น
“คุณรังเกียจผมมากขนาดนี้เลยเหรอ”
“คุณพูดอะไร? ฉันไม่เข้าใจ”
สายชลสุดทน ตะคอก
“เลิกตีสองหน้าซักที!”
ฟ้าลดาสะดุ้ง
“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมรอคุณมาตลอด ผมมีความหวังทุกวันว่าจะได้เจอคุณ”
ฟ้าลดางง
“คุณชาร์ล...”
สายชลเสียงดัง
“ไม่ต้องพูด!! ฟังผม!”
ฟ้าลดาผงะ เริ่มกลัวกับท่าทางเกรี้ยวกราดของสายชล
“ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันไม่เคยมีค่า ไม่เคยมีความหมายในสายตาคุณเลยใช่มั๊ย!”
ฟ้าลดาจ้องหน้าสายชล...เงียบ...นิ่ง
“ตอบมาซิ!!”
ฟ้าลดาเริ่มโมโห เลยพูดกวนกลับไป
“จะเอาไงกันแน่ เมื่อกี๊คุณบอกไม่ให้ฉันพูด”

สายชลโมโหกับคำยอกย้อนของฟ้าลดา ตรงเข้ามาจับบ่าฟ้าลดาสองข้าง ฟ้าลดาตกใจกับการจู่โจมของสายชล
“คุณชาร์ล ปล่อยฉันนะ!!”
สายชลแค่นยิ้ม
“คุณชาร์ล...พูดจาได้ห่างเหินซะเหลือเกิน คิดว่าผมจะเชื่อเหรอว่าคุณไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด”
ฟ้าลดางงมากยิ่งขึ้น
“อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่มากนักใช่มั๊ย ไม่มีทาง! ผมไม่มีวันยอมปล่อยให้คุณมีความสุขหรอก”
สายชลจับไหล่สองข้างของฟ้าลดาเอาไว้แล้วบีบแน่น ฟ้าลดาใจไม่ดี
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ! ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูดจริงๆ”
สายชลจ้องหน้า
“ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร ผมจะทำให้คุณเข้าใจเอง”
สายชลรวบตัวฟ้าลดาพยายามจะซุกไซร้ ฟ้าลดาหน้าตื่น
“ปล่อยฉันนะ!! ปล่อย..ปล่อย!!” สายชลไม่ปล่อย
“คุณมันเป็นไอ้บ้ากาม! ไอ้วิปริต! ฉันเกลียดคุณ!!!”
คำว่า “เกลียด” ทำให้สายชลชะงัก ผละออกมามองหน้าฟ้าลดา
“ฉันเกลียดคุณ...ได้ยินมั๊ย ฉัน-เกลียด-คุณ!!!!”

คำพูดของฟ้าลดา ทำให้สายชลเจ็บแค้นเคืองโกรธโมโหสุดๆ ดึงฟ้าลดามาจูบ ฟ้าลดาตกใจพยายามขัดขืน แต่ทันใดนั้นเธอคิดถึงภาพในความฝันขึ้นมา...ผู้ชายที่ฟ้าลดาไม่รู้ว่าเป็นใคร เดินเข้ามากอดเธอเอาไว้ ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย อบอุ่น และ ไว้ใจ
มือที่เกร็งค่อยๆคลายลง ฟ้าลดากอดสายชลเอาไว้ รู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัส จึงปล่อยให้อารมณ์พาไปอย่างไม่รู้ตัว

+ + + + + + + + + + + +

เช้าวันต่อมา...


สายชลลืมตาตื่นขึ้นมา...ไม่เห็นฟ้าลดานอนอยู่ด้วยกัน ก็ใจไม่ดี
“นางฟ้า!”
สายชลรีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า แต่ไม่ค่อยเรียบร้อย เสื้อผ้ายับๆ พรวดออกมาจากในห้อง เห็นฟ้าลดายืนอยู่ที่ริมหน้าต่างก็โล่งใจว่าฟ้าลดาไม่ได้หนีไปไหน
สายชลมองฟ้าลดาซักพัก..เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองทำรุนแรงไป จึงเดินมากอดเธอจากด้านหลัง ฟ้าลดาชะงัก รังเกียจสุดๆ แกะมือเขาออก แล้วหันมาตบหน้า เพียะ!
สายชลหน้าหัน ก่อนจะหันมามองฟ้าลดาด้วยความตะลึง
“สิ่งที่เกิดขึ้น ฉันถือว่าทำทานให้หมามันกิน ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว”
ฟ้าลดาหันหลังเดินออกไป สายชลกำมือแน่นด้วยความโมโห
“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันไม่ทำให้คุณรู้สึกอะไรเลยใช่มั๊ย”
ฟ้าลดาหยุดเดิน หันมาทางสายชล
“ใช่” ฟ้าลดาประชด “มันไร้สาระมากสำหรับฉัน”
“ไร้สาระ!? ผมเพิ่งรู้วันนี้ว่าผู้หญิงอย่างคุณ เห็นเรื่องการได้เสียกับผู้ชายเป็นเรื่องไร้สาระ งั้นก็แปลว่าคุณคงทำเรื่องไร้สาระมาจนนับไม่ถ้วนแล้วล่ะซิ”
“คุณจะคิดยังไงก็เรื่องของคุณ ออกไปได้แล้ว”

สายชลมองพาสปอร์ตกับตั๋วบนโต๊ะแล้วก็หยิบขึ้นมา ฟ้าลดาตกใจ
“คุณจะทำอะไร”
สายชลไม่ตอบ แต่กลับฉีกตั๋วเครื่องบินและพาสปอร์ต ฟ้าลดาตกใจ รีบเข้ามาจะแย่ง แต่สายชลฉีกทั้งตั๋วและพาสปอร์ตจนขาด แล้วก็ทิ้งลงบนพื้นด้วยความสะใจ ฟ้าลดาโมโหสุดๆจนระเบิดอารมณ์ออกมา
“คุณทำแบบนี้ทำไม คุณต้องการอะไร”
“ผัวต้องการอะไรจากเมียล่ะ?”
“การที่คุณข่มขืนฉัน ฉันเป็นเมียคุณงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ”
“งั้นเราก็จะเป็นผัวเมียกัน อย่างสมบูรณ์แบบเลยดีมั๊ย ผมจะไปบอกพี่สาวคุณ ว่าเรามีอะไรกัน แล้วเราก็จะแต่งงานกัน”
“ฉันไม่มีวันแต่งงานกับคุณ ไม่มีวัน...ถึงคุณจะฉีกตั๋วกับพาสปอร์ตฉันไปแล้ว ฉันก็จะไปจากที่นี่อยู่ดี”
สายชลกระชากแขนฟ้าลดาเข้ามา
“คุณไปไม่ได้หรอก”
“ทำไม!”
“ถ้าคุณไป ผมจะถอนหุ้นออกจากบริษัทพี่สาวคุณทั้งหมด ทุกบาททุกสตางค์ที่พี่คุณลงทุนไป มันจะเหลือแต่ความว่างเปล่า พี่คุณก็แค่..ขาดทุนไม่กี่พันล้าน อาจต้องกลายเป็นคนล้มละลาย ทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อคุณสร้างมาก็ต้องพังเพราะฝีมือคุณ!”
“เลว! ฉันไม่เคยเจอใครที่เลวร้ายอย่างคุณมาก่อน”

สายชลหัวเราะขื่น
“ผมกับคุณก็เหมาะกันแล้วไง เพราะเลวด้วยกันทั้งคู่”
สายชลปล่อยแขนฟ้าลดา แล้วเดินออกไป ฟ้าลดาถึงกับทรุดลงนั่ง พูดอะไรไม่ออก
สายชลจ้ำเดินออกมาจากในบ้าน แหวนเห็นการแต่งตัวของสายชลถึงกับช็อค! รีบเอามือปิดปากตัวเอง
“คุณชาร์ล!! ทำไมออกมาจากบ้านคุณฟ้าในสภาพนั้น”
แหวนเหรอหราสุดๆ รีบกลับไปเล่าให้ป้าเนียมฟัง
“เสื้อผ้าคุณชาร์ลนะยับยู้ยี้ เหมือนโดนปู้ยี้ปู้ยำมาอย่างนั้นแหละ”
“นังนี่..คิดอะไรบ้าๆ”
“แหวนไม่ได้คิดบ้าๆนะป้า แหวนคิดจริงๆ นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะป้า คุณชาร์ลจะมาทำอะไรเช้าขนาดนี้ นอกจากอยู่ตั้งแต่เมื่อคืน” แหวนตกใจคำพูดตัวเอง “อุ๊ย..แหวนพูดอะไรออกไปเนี่ย”
ป้าเนียมฟังแล้วรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

+ + + + + + + +

เมื่อกลับไปที่บ้าน สายชลหยิบขวดโหลใส่ลูกแก้วออกมาดู ด้วยความรู้สึกผิดหวัง แล้วกวาดขวดโหลที่วางเรียงรายบนชั้นตกพื้นแตกกระจาย ลูกแก้วเกลื่อนเต็มพื้นห้อง

ทางด้านฟ้าลดา นั่งร้องไห้เงียบๆ มองตั๋วกับพาสปอร์ตที่ขาดวิ่นในมือ ก่อนจะกำแน่นด้วยความโมโหและเสียใจ ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงชมพูแพร
“ฟ้า..ยัยฟ้า..”
ฟ้าลดาสะดุ้ง หันไปมองที่ประตู รีบเช็ดน้ำตา แล้วพยายามทำให้เป็นปกติ ก่อนจะลุกเดินไปเปิดประตู
“พี่แพร...”
ชมพูแพรมองหัวจรดเท้า ด้วยความแปลกใจ
“ทำไมยังไม่แต่งตัวอีก ใกล้เวลาต้องไปสนามบินแล้วนะ”
ฟ้าลดากลืนน้ำลายลงคอ ด้วยความยากลำบาก
“ฟ้า...ฟ้าเปลี่ยนใจ ไม่ไปแล้วค่ะ”
ชมพูแพรอึ้ง
“ทำไมล่ะฟ้า”
“ฟ้านอนคิดทั้งคืน ฟ้าไม่อยากทิ้งพี่แพรไว้ที่นี่คนเดียว ฟ้าเป็นห่วงพี่แพร”
“โธ่..เด็กน้อย จะห่วงพี่ทำไม พี่มีพี่หมอคอยดูแลอยู่แล้ว”
“ฟ้าตัดสินใจแล้วค่ะ ฟ้าไม่ไปดีกว่า” ฟ้าลดารีบพูดไม่ทิ้งโอกาสให้แพรได้พูด “ฟ้าขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ ต้องรีบไปบอกพี่วีว่าฟ้าจะกลับมาทำงาน ไม่อย่างนั้นพี่วีจะรับคนอื่น”
ฟ้าลดาตัดบท รีบปิดประตู ทิ้งให้ชมพูแพรยืนอึ้งและงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับฟ้าลดา

+ + + + + + + + + +

ชมพูแพรกลับเข้ามาในบ้าน ยังงงงวยเรื่องฟ้าลดาไม่หาย ขณะเดียวกัน ป้าเนียมกับแหวนกำลังจัดโต๊ะอาหาร
“คุณฟ้าล่ะคะคุณแพร”
ชมพูแพรหันไปมองป้าเนียม
“ยัยฟ้าไม่กลับไปอเมริกาแล้ว”
ป้าเนียมกับแหวนผงะมองหน้ากัน ชมพูแพรเดินมานั่ง
“เด็กสมัยนี้ทำอะไรเป็นเล่นไปหมด นึกจะไปก็ไป นึกจะไม่ไปก็ไม่ไปซะงั้น”
แหวนสะกิด ป้าเนียมหันไปมองแหวนแล้วส่ายหัว แหวนพยักหน้า ชมพูแพรหันมาเห็น
“ป้าเนียม แหวน มีอะไรรึเปล่า”
ป้าเนียมจะหันไปบอกว่าไม่มี แต่แหวนกลับพูดก่อน
“ป้าเนียมมีค่ะ”
แหวนถอยหลังให้ป้าเนียมนำ ป้าเนียมหันขวับไปทางแหวน
“นังแหวน! แกต่างหากที่มี ไม่ใช่ฉัน”
“ใครจะมีก็ช่างเถอะ พูดมา”
แหวนบุ๊ยใบ้ให้ป้าเนียมพูด ป้าเนียมหันไปมองชมพูแพรสีหน้าลำบากใจ ไม่รู้จะเล่ายังไง
“เมื่อเช้า..แหวนเห็นคุณชาร์ลออกมาจากบ้านคุณฟ้าค่ะ”
ชมพูแพรอึ้งไปทันที




Create Date : 05 พฤศจิกายน 2554
Last Update : 5 พฤศจิกายน 2554 12:44:03 น. 0 comments
Counter : 1090 Pageviews.  
Share
 
Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

houyhnhnms
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Hello!
[Add houyhnhnms's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com