|
|
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 16
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 16
ชมพูแพรเดินมาตรงหน้าหมอวัฒนาหน้าเอาเรื่อง ขณะที่ฟ้าลดายืนอยู่ข้างๆ
จะทำอะไรคิดถึงหน้าแพรบ้าง ถ้าเกิดคุณชาร์ลโมโห แล้วถอนหุ้นออกจนหมด พี่หมอจะชดใช้แพรได้รึเปล่า
ผมรู้ว่าผมวู่วาม แต่ผู้ชายคนนี้กำลังคุกคามน้องฟ้านะครับ
ชมพูแพรชะงักหันไปมองฟ้าลดาที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออก
ครั้งที่แล้ว ที่น้องฟ้าได้รับบาดเจ็บ ก็เพราะออกไปกับเขา แพรเห็นหน้าน้องฟ้ามั๊ย
ชมพูแพรหันไปเห็น รอยแดงบนหน้าฟ้าลดาที่ถูกเธอตบ
คุณชาร์ลทำร้ายฟ้านะแพร
ชมพูแพรมองฟ้าลดากลืนน้ำลาย อย่างรู้อยู่แก่ใจว่าไม่ใช่ฝีมือสายชล
พี่หมอเห็นคุณชาร์ลทำงั้นเหรอ
ผมไม่เห็น แต่ก็เดาได้ไม่ยาก ผู้ชายคนนี้ไม่น่าไว้ใจ
แพรจะไปถามเขาว่า...มันเป็นอย่างที่พี่หมอบอกจริงรึเปล่า
ชมพูแพรปรายตามองฟ้าลดาแล้วก็เดินออกไป ฟ้าลดากลุ้มใจ
+ + + + + + + + + + + +
ในบ้าน...
สายชลกำหมัดชกกำแพงอย่างเจ็บใจ ระหว่างนั้นชมพูแพรเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องยา
แพรทำแผลให้ค่ะ
ชมพูแพรทายาให้ ขณะที่สายชลนั่งเงียบ
แพรขอโทษคุณชาร์ลแทนพี่หมอด้วยนะคะ เป็นเพราะยัยฟ้าแท้ๆ
สายชลแปลกใจ
เกี่ยวอะไรกับคุณฟ้าครับ
ชมพูแพรทำเป็นกลุ้มใจ หยิบสร้อยข้อมือเชือกถักออกมา สายชลหน้าถอดสี
คุณให้ยัยฟ้าใช่มั๊ยคะ
คุณฟ้าบอกคุณเหรอ?
ฟ้าไม่ได้บอกแพร แต่ฟ้าบอกพี่หมอ รวมทั้งเรื่องเมื่อคืน
สายชลนิ่ง ชมพูแพรลอบสังเกต
คุณแพรไม่อยากรู้เหรอครับว่า เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
ก็คงจะเป็นเรื่องเดิมๆที่เกิดขึ้นกับยัยฟ้าประจำ คุณชาร์ลยังไม่รู้จักน้องสาวแพรดี ยัยฟ้าเป็นคนง่าย จนบางครั้งก็ง่ายเกินไป คุณชาร์ลเข้าใจที่แพรพูดใช่มั๊ยคะ วัฒนธรรมตะวันตกทำให้ยัยฟ้าไม่แคร์อะไร แพรไม่โทษคุณหรอกนะคะ เพราะว่าคุณอาจจะทนกับความยั่วยวนของยัยฟ้าไม่ได้ คนที่เคยผ่านผู้ชายมาแล้วนับไม่ถ้วน ก็ไวไฟอย่างนี้แหละค่ะ อย่าไปจริงจังกับยัยฟ้ามากนักเลย
ชมพูแพรพยายามพูดให้เหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่กลับทำให้สายชลแทบกระอักเลือดด้วยความโกรธแค้น เมื่อชมพูแพรกลับไป สายชลกำสร้อยเชือกถักในมือแน่น แล้วก็นึกขึ้นได้ หันไปดูตำแหน่งที่เขาถอดสร้อยวางไว้ก่อนเข้าห้องน้ำ
ไม่มี....หรือนี่จะเป็นของเรา แล้วคุณแพรมีมันได้ยังไง
สายชลแปลกใจ มองสร้อยด้วยความสับสน
+ + + + + + + + + +
ฟ้าลดาทายารอยฟกช้ำที่หน้าให้หมอวัฒนา
พี่ขอโทษนะฟ้า หมอวัฒนาบอกอย่างรู้สึกผิด
ฟ้าต่างหากที่ต้องขอโทษพี่หมอ เพราะฟ้าเป็นต้นเหตุทำให้พี่หมอต้องเจ็บตัว ฟ้าลดามองลังเลแล้วตัดสินใจ ความจริงแล้วคุณชาร์ล ไม่ได้ทำร้ายฟ้าหรอกนะคะ
หมอวัฒนาผงะ อึ้ง
ถ้างั้นใคร??
ฟ้าลดาลำบากใจที่จะตอบ ยังไม่ทันพูดอะไร ชมพูแพรก็เข้ามา หมอวัฒนากับฟ้าลดาหันไป
แพรมีเรื่องสำคัญจะคุยกับพี่หมอ
ฟ้าลดามองชมพูแพร กับหมอวัฒนาใจคอไม่ดี
ทางด้านแหวน เม้าท์ออกลีลาให้ป้าเนียมฟังอยู่ในครัว...
คุณหมอต่อยคุณชาร์ล คุณชาร์ลหงายเงิบล้มกลิ้งไปสามตลบ แล้วคุณหมอก็เข้าไปกระทืบกระทืบซ้ำ
เวอร์ไปรึเปล่าห๊ะนังแหวน?!! คุณหมอทำขนาดนั้นเลยเหรอ
แหวนยิ้มแหย
แฮ่..แหวนก็ใส่สีตีไข่นิดนึงส์ แต่คุณหมอกับคุณชาร์ล ต่อยกันหยั่งกับในหนังบู๊เลยนะป้า
ทำไมแกไม่เข้าไปห้าม
ว๊ายตายแล้ว...ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างแหวนขืนเข้าไปห้าม มีหวังโดนเตะออกมาน่ะซิ
แล้วนี่เขาเป็นยังไงกันแล้ว
แหวนเห็นคุณแพรคุยกับคุณหมออยู่ในสวน ป้าอยากรู้ป่ะล่ะ ถ้าป้าอยากรู้ แหวนจะไปแอบฟังมาให้
ป้าเนียมเขกหัวแหวน
ไม่ต้องสาระแน!!
ป้าเนียมพูดจบก็ครุ่นคิดเป็นกังวล
+ + + + + + + + + + + +
เมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพัง ชมพูแพรหันมาทางหมอวัฒนาหน้าเอาเรื่อง
พี่หมอจำได้มั๊ย มีสองอย่างที่จะทำให้แพรหมดรักพี่หมอ นั่นคือ การโกหก กับ การนอกใจ
หมอวัฒนาใจไม่ดี
แพรต้องการจะบอกอะไรผม
แพรรู้ว่าพี่หมอคิดยังไงกับยัยฟ้า
ไหนแพรว่าจะไม่พูดเล่นเรื่องนี้อีกแล้วไง
ชมพูแพรจริงจัง
แพรไม่ได้พูดเล่น แพรพูดจริง พี่หมอรู้สึกอะไรกับยัยฟ้า ทำไมแพรจะไม่รู้
หมอวัฒนารู้สึกเหมือนโดนปรักปรำ เข้ามาจับไหล่ชมพูแพร
แพรกำลังเข้าใจผิด ผมบอกแพรแล้วว่าผมรักยัยฟ้าเหมือนน้อง
ชมพูแพรปัดแขนเขาออก
เลิกโกหกตัวเองแล้วก็เลิกโกหกแพรซักที แพรไม่อยากฟัง
แพรต่างหากที่ต้องเลิกโกหกตัวเอง และเลิกโกหกผม แพรปกปิดความรู้สึกที่มีต่อคุณชาร์ลไม่ได้หรอก
พี่หมออย่ามาหาเรื่องแพร อย่ามาบอกว่าแพรผิด เพราะคนที่ผิดทั้งหมดคือพี่หมอ หรือพี่หมอจะปฏิเสธว่าที่พี่หมอทำร้ายคุณชาร์ลไม่ใช่เพราะยัยฟ้า แพรจะไม่ทนเป็นคนโง่ให้พี่หมอหลอกอีกต่อไป เราเลิกกัน!!
หมอวัฒนาแทบล้มทั้งยืน ขณะเดียวกันนั้น ฝนเริ่มตกลงมา...
ชมพูแพรจะเดินเข้าไปในบ้าน หมอวัฒนาเข้าไปกอดชมพูแพรด้านหลังทันที
แพร..ผมขอโทษที่ผมพูดไม่ดีออกไป แพรอย่าทำอย่างนี้เลยนะ
ปล่อยแพร!!
ไม่...ผมไม่ปล่อย ผมรักแพรนะครับ ผมรักแพรมาก แพรอย่าเดินจากผมไปแบบนี้ ผมขอร้อง
ชมพูแพรแกะมือหมอวัฒนาออก แต่เขากอดเธอแน่น ชมพูแพรพยายามแกะมือออกจนได้ แล้วตบหน้า เพียะ!!
หมอวัฒนาอึ้งอยู่กับที่ ชมพูแพรเดินเข้าไปในบ้าน ปิดประตูดังปัง!!
เมื่อชมพูแพรเข้ามาในบ้าน ป้าเนียมกับแหวนรีบเดินมาหา
เกิดอะไรขึ้นคะคุณแพร ป้าเนียมถาม
ชมพูแพรยังไม่ทันตอบ เสียงหมอวัฒนาตะโกนเข้ามาพร้อมกับทุบประตู
แพร..แพร!!
นั่นเสียงคุณหมอนี่คะ ป้าเนียมจะเดินไปเปิดประตู
ไม่ต้องเปิด!
ป้าเนียมกับแหวนผงะ
ต่อไปนี้ อย่าให้หมอวัฒนาเข้ามาในบ้านเราอีก
ป้าเนียมกับแหวนเหวอ ชมพูแพรเดินออกไป แหวนหันมาทางป้าเนียม
ฉันว่าแล้วว่ามันต้องเกิดเรื่อง งานเข้าแล้วไงป้า
ป้าเนียมถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่าง เป็นห่วงหมอวัฒนา ที่ยังทุบประตู ตะโกนเรียกชมพูแพรไม่หยุด
แพร..เปิดประตู แพร..
ประตูเปิด หมอวัฒนานึกว่าเป็นชมพูแพร แต่กลับกลายเป็นป้าเนียมกับแหวน
คุณหมอกลับไปก่อนเถอะนะคะ ป้าเนียมบอก
แต่ผมอยากพูดกับแพร
ไว้พูดกันวันหลังเถอะค่ะ เซ้าซี้ไปก็มีแต่จะทำให้คุณหมอดูแย่ลง เชื่อป้านะ
หมอวัฒนานิ่ง มองเข้าไปในบ้าน หน้าเศร้ามาก แล้วก็พยักหน้าเข้าใจ
หมอวัฒนาขับรถ ฝ่าฝนที่ตกหนักมาก คิดถึงคำพูดของชมพูแพร เราเลิกกัน ดังสะท้อนไปมาอยู่ในหัว เขากำพวงมาลัยแน่น หน้าแย่จะร้องไห้ เมื่อนึกถึงเรื่องราวความรักของตัวเองที่ผ่านมา
ขณะที่เหม่อเลยไม่เห็นว่าเป็นไฟแดง จึงขับรถฝ่าไฟแดงออกไป รถสวนมา บีบแตรดังลั่น หมอวัฒนาตกใจ รีบหักหลบ รถเสียหลัก เพราะถนนลื่น หมุนกลางถนน แล้วตกลงข้างทางชนต้นไม้โครม!!
หมอวัฒนาหน้าตาตื่น หอบหายใจถี่ รีบลงไปดูรถ ทั้งโกรธทั้งโมโห หันไปเตะรถไม่หยุด
โว๊ย โว๊ย โว๊ยยยย!!!
หมอวัฒนาร้องไห้ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย ทรุดลงนั่งพิงข้างรถอย่างเจ็บปวด และเสียใจ ก่อนที่จะกลับไปบ้าน
เมื่อเข้าไปในบ้าน เขาหยิบรูปคู่ตัวเองกับชมพูแพรขึ้นมามอง แล้วทรุดลงนั่งบนโซฟา เอนหลังด้วยความหมดแรง และปวดใจ กอดรูปคู่แน่น
+ + + + + + + + + +
เช้าวันรุ่งขึ้น...
แหวนที่นำอาหารเช้ามาให้ฟ้าลดา เล่าเรื่องหมอวัฒนากับ ชมพูแพรให้ฟัง
พี่แพรเลิกกับพี่หมอ!! แน่ใจนะแหวน ฟ้าลดาย้อนถามอย่างตกใจ
เออ..ก็..เกือบจะแน่ใจค่ะ
ตกลงแน่ใจ หรือ ไม่แน่ใจ
คิดว่าแน่ค่ะ เมื่อคืนคุณแพรสั่งว่าต่อไปนี้ไม่ให้คุณหมอเข้าบ้านเราอีก แล้วแหวนก็เห็นคุณหมอหน้าเศร๊าเศร้า ก่อนกลับไป
ฟ้าลดาสงสารหมอวัฒนา ทั้งโมโหทั้งเจ็บใจแทน รีบจ้ำเดินออกไป
อ้าวคุณฟ้าจะไปไหนคะ แล้วอาหารเช้า....
แหวนเกาหัวงงสุดๆ
ในห้องนอน...ชมพูแพรใส่สร้อยเพชรที่สายชลให้อยู่ เปิดประตูออกไปเห็นฟ้ายืนอยู่ ก็ไม่พอใจจะปิด ฟ้าลดารีบเอามือยันประตูไว้
ฟ้าขอเวลาพี่แพรไม่นาน
ชมพูแพรมองฟ้าลดาแบบเซ็ง แล้วเดินเข้ามาในห้อง ฟ้าลดาตามเข้าไป
พี่แพรอย่าเลิกกับพี่หมอเลยนะคะ
ชมพูแพรไม่พอใจ
ทำไม? ก็พี่ไม่ได้รักเขา
ฟ้าลดาอึ้งแแปลกใจ
แค่ข้ามคืน พี่แพรจะหมดรักพี่หมอได้ยังไง
มันไม่ใช่แค่ข้ามคืน แต่มันเกิดขึ้นมานานแล้ว พี่เพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมา ระหว่างพี่กับพี่หมอไม่ใช่ความรัก พี่เพิ่งเข้าใจว่าความรักเป็นยังไง ตอนที่ได้พบกับคุณชาร์ล
ฟ้าลดาชะงัก
เขาบอกรักพี่แพรแล้วเหรอคะ
ยัง แต่พี่รู้สึกได้ว่าเขามีใจให้กับพี่
ชมพูแพรจับสร้อยเพชรตรงคอที่สายชลให้ พลางยิ้มมีความสุข ฟ้าลดาอึ้ง
แค่อ่านสายตาเขา พี่ก็รู้แล้ว
พี่แพรกำลังหลงเขา พี่แพรไม่ได้รักเขาหรอกค่ะ
ชมพูแพรฉุน
ไม่ต้องมาพูดให้พี่ไขว้เขว พี่ไม่รู้หรอกนะว่าฟ้ากับเขามีอะไรกันไปถึงไหนแล้ว แต่อย่ามาห้ามไม่ให้พี่รักเขา
ฟ้าลดาตกใจ
ฟ้ากับคุณชาร์ลไม่ได้มีอะไรกัน และฟ้าก็ไม่ได้รู้สึกกับคุณชาร์ลแบบที่พี่แพรคิด ฟ้าไม่ได้รักเขา
ไม่รักเขา แล้วใส่ของที่เขาให้ทำไม
ฟ้าลดาชะงัก ก้มมองสร้องเชือกถักที่ข้อมือ แล้วก็ถอดมันออกมา
พี่แพรเชื่อฟ้าเถอะนะคะ ฟ้าไม่มีวันรักผู้ชายคนนี้ เขาไม่ใช่คนดี
พี่โตแล้ว พี่แยกแยะได้ว่าใครดีใครเลว ออกไป พี่จะแต่งตัว
ฟ้าลดาพูดไม่ออก จำต้องออกไป ชมพูแพรหยิบสร้อยเชือกถักของฟ้าลดาขึ้นมามอง แล้วยิ้มอย่างพอใจ
ฟ้าลดาจ้ำเดินเข้ามาในบ้านเช่าสายชล มองไปรอบๆ ไม่เห็นสายชลจึงตัดสินใจขึ้นไปชั้นบน
สายชลกำลังแต่งตัวหน้ากระจก เห็นแผลที่โดนหมอวัฒนาชกก็ไม่สบอารมณ์ พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้นปังปังปัง สายชลหันไปมอง
นอกห้อง..ฟ้าลดาตบประตูห้องนอนไม่หยุดด้วยความโมโห สายชลเปิดประตู เห็นฟ้าลดาก็ผงะ แต่ยังไม่ทันพูดอะไร ฟ้าลดาผลักอกสายชลอย่างแรง ทำให้เขาเซเข้ามาในห้อง ฟ้าลดาตามเข้ามาแล้วระเบิดอารมณ์ใส่
คุณมันร้ายกาจที่สุด!! พี่แพรเลิกกับพี่หมอ สมใจคุณแล้วใช่มั๊ย คุณทำร้ายผู้ชายที่แสนดีอย่างพี่หมอได้ยังไง??
สายชลทั้งโมโหและน้อยใจ
เป็นห่วงไอ้หมอวัฒนามากนักเหรอ?!!
ฟ้าลดาไม่พอใจ
คุณไม่มีสิทธิ์เรียกพี่หมอว่าไอ้ และ ใช่! ฉันเป็นห่วงพี่หมอมาก
สายชลกวน
แทนที่คุณจะมาด่าผม คุณต้องขอบคุณผมมากกว่า เพราะผมทำให้คุณได้ไอ้หมอวัฒนาไป
ฟ้าลดาอึ้ง
คุณคิดได้ยังไง?
ไม่ต้องมาทำแปลกใจ คุณกับไอ้หมอถึงไหนกันแล้วล่ะ
ฟ้าลดาโมโหมาก เงื้อมือจะตบหน้า แต่สายชลคว้าข้อมือได้ทัน ทำให้เห็นว่าเธอไม่ได้ใส่สร้อยของเขาแล้วจริงๆ สายชลเลือดขึ้นหน้า
สร้อยหายไปไหน??!!
ฟ้าลดาดึงแขนออก
ทิ้งไปแล้ว
สายชลจับไหล่ฟ้าลดาดันติดกำแพง
ผมบอกแล้วใช่มั๊ยว่า ห้ามถอดออกเด็ดขาด!
ฉันไม่ใช่สัตว์ที่ต้องมีปลอกคอ ฉันไม่ใช่ของๆใคร
สายชลกำไหล่ฟ้าลดาด้วยความเสียใจและโมโห
คุณเป็นของผมฟ้าลดา และคุณต้องเป็นของผมคนเดียว
สายชลพยายามจะจูบ ฟ้าลดากลัวสุดๆ
อย่านะคุณชาร์ล
สายชลหยุดแล้วมองหน้า
เกิดหวงตัวอะไรขึ้นมาตอนนี้ ผู้หญิงอย่างคุณช่ำชองเรื่องอย่างว่าดีไม่ใช่เหรอ หรือว่าผมทำแรงเกินไป ชอบแบบไหนก็บอกมาสิ ผมทำได้ทุกอย่างที่คุณต้องการ
ฟ้าลดาโมโหมาก เตะแข้งสายชลอย่างแรง
โอ๊ย!
สายชลปล่อยมือเพราะเจ็บ ฟ้าลดาผลักอย่างแรง แล้วหันหลังจะหนีออกไป สายชลโมโห...กระชากแขนเธอไว้ แล้วดึงมากอด
ปล่อยฉัน! ปล่อย!!!
ฟ้าลดาดิ้นและร้องโวยวาย เธอกระทืบเท้าเขาอย่างแรง จนเขาต้องปล่อยมือด้วยความเจ็บ เธอจึงหันไปคว้าเหยือกน้ำที่วางบนโต๊ะ แล้วสาดใส่หน้า โครม!!
สายชลหยุดกึก น้ำเย็นๆดับอารมณ์ที่ร้อนรุ่มทันที
จำไว้นะคุณชาร์ล ถ้าคุณทำอะไรพี่สาวฉัน ฉันจะฆ่าคุณ!!
ฟ้าลดาพูดจบแล้วก็จ้ำเดินออกไป ทิ้งให้สายชลยืนอึ้งกับคำพูดของเธอ ที่บ่งบอกว่าเกลียดเขามากขนาดไหน
สายชลทรุดนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเจ็บปวดและเสียใจที่สุด
+ + + + + + + + + + + +
หมอวัฒนานั่งอยู่ในท่าเดิมทั้งแต่เมื่อคืน กระทั่งเช้า...
มือที่กอดรูปคู่ก็ตกข้างตัว ทำให้กรอบรูปตกลงพื้นแตกเพล้ง ทำให้เขาสะดุ้งตื่น พอเห็นกรอบรูปแตกก็ใจเสีย รีบก้มลงไปเก็บรูปขึ้นมา
พลันเสียงออดดังขึ้น หมอวัฒนาลุกขึ้น แต่มึนๆ พยายามทรงตัว เดินไปดู เห็นฟ้าลดายืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้าน ก็ไปเปิดประตูให้
ฟ้าลดาเอื้อมมือมาจับแขนหมอวัฒนา ที่หน้าเศร้ามาก
พี่หมอใจเย็นนะคะ พี่แพรทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ให้เวลาพี่แพรซักหน่อย แล้วพี่หมอค่อยโทรไปหาพี่แพรอีกครั้ง
อย่าหลอกพี่อีกเลยฟ้า พี่มีเซ้นต์พอที่จะรู้ได้บ้างว่าตอนนี้แพรเปลี่ยนใจจากพี่ เขาไม่มีเยื่อใยกับพี่แล้วจริงๆ
พี่หมอห้ามท้อเด็ดขาด ฟ้าไม่ยอม พี่หมอเป็นคนเดียวที่ฟ้าจะให้เป็นพี่เขย
พี่ยังทำอะไรได้อีกเหรอฟ้า ในเมื่อแพรไม่เหลือเยื่อใยให้พี่แล้ว
ได้ซิคะ ถ้าพี่หมอยังรักพี่แพร ฟ้าจะช่วยพี่หมอเอง
หมอวัฒนามองฟ้าลดาเครียดถอนหายใจออกมาอย่างแรง เพราะรู้ว่าเป็นเรื่องยาก
| Create Date : 10 พฤศจิกายน 2554 |
|
0 comments |
| Last Update : 10 พฤศจิกายน 2554 10:22:42 น. |
| Counter : 1282 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| houyhnhnms |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
