Feel free to be ME.

<<
พฤศจิกายน 2554
 
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
27282930 
 
21 พฤศจิกายน 2554
 

เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 20 (ต่อ)



เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 20 (ต่อ)


ชมพูแพรยังอยู่ในชุดแต่งงานนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง หมอวัฒนาคอยกุมมือเธอตลอดเวลา มองด้วยความเป็นห่วง ไม่นานชมพูแพรฟื้นขึ้นมา
“คุณชาร์ล”
หมอวัฒนาเห็นชมพูแพรฟื้นก็ดีใจ
“แพร”
ชมพูแพรลุกขึ้นนั่ง หมอวัฒนารีบเข้ามาประคอง
“คุณชาร์ลล่ะ”
หมอวัฒนาลำบากใจ
“คุณชาร์ลไปแล้ว”
ชมพูแพรอึ้ง
“ไม่...เขาจะทิ้งแพรไปหานังฟ้าไม่ได้! แพรจะไปหาเขา”
ชมพูแพรรีบลุกขึ้น หมอวัฒนารั้งตัวเธอไว้
“ยอมรับความจริงซักที คุณชาร์ลกับน้องฟ้าเป็นสามีภรรยากัน เขารักกัน”
“แพรไม่ยอม! คุณชาร์ลต้องเป็นของแพร ต้องเป็นของแพร”
หมอวัฒนาเสียงดัง
“มีสติหน่อยซิแพร! คุณชาร์ลเขาไม่ได้รักแพร เขารักน้องฟ้า ถ้าแพรแต่งงานกับเขา แพรก็ได้แต่ตัว แต่ไม่ได้หัวใจ”
ชมพูแพรโมโหเพราะทนฟังความจริงไม่ได้
“ออกไป”
“แพร...”
ชมพูแพรแผดเสียง
“แพรบอกให้ออกไป!”
ชมพูแพรผลักหมอวัฒนาเต็มแรง
“ไปซิ...ไป”

หมอวัฒนาเซไปยืนตรงหน้าประตู
“แพรอย่าทำอย่างนี้เลยนะครับ”
ชมพูแพรโมโห หันไปฉวยอะไรได้ก็ปาใส่ หมอวัฒนาตกใจ ยกมือปัดของ
“แพร....”
“ออกไป!”
ชมพูแพรคว้านาฬิกาที่วางบนโต๊ะข้างเตียงปาไปโดนหน้าผากหมอวัฒนาเต็มๆ หมอวัฒนาหัวแตกเลือดไหลออกมา ชมพูแพรอึ้ง
หมอวัฒนามองชมพูแพรด้วยความเสียใจ แล้วหันหลัง เปิดประตูเดินออกไป ชมพูแพรทรุดลงนั่งบนพื้น ร้องไห้ด้วยความโกรธแค้น และเสียใจ
ป้าเนียมเห็นหมอวัฒนาหัวแตกก็ตกใจมาก
“คุณพระช่วย! หน้าผากคุณหมอเลือดออก”
“ผมไม่เป็นไรครับ”
“โดนอะไรมาคะเนี่ย”
หมอวัฒนาเปลี่ยนเรื่อง
“ป้าเนียมกับแหวนอย่าเพิ่งเข้าไปหาแพรตอนนี้นะครับ ให้แพรเขาตั้งสติให้ได้ก่อน ยังไงก็ฝากดูแพรด้วย ถ้ามีอะไร โทรหาผมได้ตลอดเวลา”
หมอวัฒนาเดินออกไปอย่างเสียใจ

+ + + + + + + + + + + +

สายชลโทรศัพท์ไปหาสหัส บอกให้รู้ว่าเขาต้องการอะไร...
“ได้ครับคุณชาร์ล”
สหัสตอบรับแล้ววางสาย หันกลับไปก็พบพิสมัยกับเพลินตา ที่มองอยู่อย่างอยากรู้สุดๆ
“พี่ชาร์ลเหรอ”
“ครับ คุณชาร์ลให้ผมเตรียมเครื่องบินไปกระบี่”
“พี่ชาร์ลจะไปกระบี่ทำไม”
“เกาะมินอยู่ที่นั่นครับ”

เพลินตากับพิสมัยชะงักไป แล้วบอกให้สหัสจัดการตามที่สายชลต้องการ ไม่นานนักสายชลกับฟ้าลดา ขึ้นเครื่องบินส่วนตัวไปกระบี่ด้วยกัน จากนั้นสายชลขับเรือสปีดโบ๊ทพาฟ้าลดาไปที่เกาะมิน
ฟ้าลดา ถูกจับมัดมือนั่งอยู่ข้างหลัง ค่อนข้างตื่นเต้นที่จะได้เห็นเกาะมิน ไม่นานเธอก็เห็นเกาะมินตรงหน้า เห็นบ้านสายชล เธอแทบช็อค เพราะมันเหมือนกับภาพที่เธอเคยฝัน
เมื่อจอดเรือแล้ว สายชลกระโดดลงมาจากเรือ เข้าไปช่วยประคองให้ลงมา
“ไม่ต้อง”
ฟ้าลดายังระแวง และไม่ไว้ใจ สายชลยืนนิ่งดูเธอกระโดดลงจากเรือ แต่เพราะมือถูกมัด ทำให้ทรงตัวไม่อยู่ เซตกน้ำ
“ว๊าย!”
สายชลตกใจรีบเข้ามาประคองให้ยืนขึ้น ฟ้าลดารู้สึกเสียหน้า สะบัดตัวหนีแล้วเดินขึ้นไปบนชายหาด
สายชลถอนหายใจ เอื้อมมือไปยกเสบียงออกมาจากเรือ

+ + + + + + + + + + + +

ฟ้าลดามองไปรอบๆด้วยความแปลกใจ พลางพึมพำ
“เราเคยอยู่ที่นี่จริงๆเหรอ”
ฟ้าลดาขยับข้อมือไปมา แล้วเนคไทที่มัดข้อมือก็หลุด เธอรีบไปหยิบท่อนไม้บนพื้น หันไปเหวี่ยงใส่ แต่สายชลหลบทัน
“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”
“นางฟ้า...มันอันตราย วางก่อนเถอะ”
สายชลขยับจะเข้ามา ฟ้าลดาตวัดไม้ไปมา
“ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาใกล้”
ฟ้าลดาจะฟาด สายชลเบี่ยงตัวหลบ แล้วแย่งไม้มาจากมือเธอโยนทิ้งไป แล้วขยับจะเข้าไปหา
“อย่า!” ฟ้าลดาชี้หน้า “ที่ฉันยอมมา เพราะฉันอยากตามหาความทรงจำของฉันที่เคยอยู่ที่นี่ ฉันยังไม่ไว้ใจคุณ เพราะฉะนั้นถ้าคุณเข้าใกล้ฉันเกินสองเมตร ฉันจะหนี และคุณจะไม่ได้เห็นฉันอีกเลย”
ฟ้าลดาจ้ำเดินออกไป แล้วหยุดยืนมองไปรอบๆ รู้สึกดีกับธรรมชาติและอากาศของที่นี่ เมื่อเธอขยับจะเดินออกไป แต่กลับสะดุด สายชลรีบเข้ามาประคอง หญิงสาวชะงักกึก เพราะภาพเหตุการณ์วันแรกที่เธอฟื้นขึ้นมาบนเกาะมินกลับเข้ามาในความทรงจำ

...ฟ้าลดาเห็นตัวเอง กำลังจะเซล้มตกจากระเบียง ทันใดสายชลพุ่งเข้ามาคว้ากอดเธอไว้ เมื่อเธอหันกลับไปมอง จมูกของเธอกับจมูกสายชลเกือบจะแตะโดนกัน สายชลตะลึงที่หน้าฟ้าลดาห่างไม่ถึงคืบ ยิ่งทำให้มองเห็นว่าฟ้าลดาสวยมากขนาดไหน แล้วเรียกเธอ...
‘…นางฟ้า...’
ฟ้าลดาได้สติ ตกใจมาก รีบผละออกจากสายชลแล้วมองระแวง
“สายชลขอโทษ สายชลเห็นนางฟ้าจะล้มก็เลยรีบเข้าไปรับ นางฟ้าอย่าหนีสายชลไปนะ”
ฟ้าลดาไม่พูดอะไร แต่แล้วท้องกลับร้องขึ้นมา สายชลผงะ ฟ้าลดาอาย สายชลอมยิ้ม

+ + + + + + + + + + + +

สายชลก่อเตาถ่าน...หน้ายังอมยิ้มอยู่ ฟ้าลดาเห็นก็แปลกใจ
“ยิ้มไร?”
สายชลหันมา
“นางฟ้าไม่เปลี่ยนไปเลย เวลาหิวท้องร้องเสียงดังทุกครั้ง”
สายชลขำ แต่ฟ้าลดาไม่ขำ ทำให้สายชลเจื่อนไป แล้วก็หันไปเห็นรอยไหม้ตรงมุมหนึ่ง
“นางฟ้าเห็นรอยไหม้ตรงนั้นมั๊ย” ฟ้าลดาหันไปมองตาม “นางฟ้าเคยทำครัวไฟไหม้ จำได้รึเปล่า”
“จำไม่ได้”
ฟ้าลดาเดินดูรอบๆ สายชลจึงคิดหาอะไรให้ทำ
“นางฟ้า...ช่วยสายชลพัดเตาถ่านทีซิ สายชลจะหั่นผัก”
สายชลขยับ ฟ้าลดารีบถอยห่าง แล้วเดินไปหยิบพัดขึ้นมาพัดเตาถ่าน สายชลแอบมองฟ้าลดาตลอดเวลา ฟ้าลดาพัดแรงทำให้ขี้เถ้าปลิวเข้าตา
“โอ๊ย!”
สายชลตกใจ จะเข้าไป แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าห้ามเข้าใกล้ เลยหยุดยืนดูห่างๆ
“เป็นไงมั่ง”
“แสบตาน่ะซิ”
“สายชลขออนุญาตเข้าไปดูให้นะ” สายชลขยับตัว
“ไม่ต้อง” สายชลไม่กล้าค้างท่าไหนท่านั้น “ก๊อกน้ำอยู่ไหน”
“ที่นี่ไม่มีก๊อกน้ำ มีแต่ตุ่มน้ำ อยู่ข้างหลัง”
ฟ้าลดารีบเดินไป สายชลมองเป็นห่วง และเพราะแสบตาทำให้ฟ้าลดามองทางไม่ถนัด เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอสะดุดหกล้ม
“ว๊าย!!”
“นางฟ้า!!!”
สายชลรีบวิ่งไปดู แล้วพาไปนั่งพัก แล้วไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตาให้อย่างแผ่วเบา ทนุถนอม ฟ้าลดาแอบเคลิ้ม หน้าทั้งสองคนค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว จนเกือบจะชนกัน แล้วทั้งคู่ก็ผงะ ฟ้าลดารีบผละออกห่าง
“หายแสบตาแล้ว”
ฟ้าลดารีบลุกขึ้นหันหลังเดินออกไปอย่างรู้สึกเขิน สายชลอมยิ้มรู้สึกดี

+ + + + + + + + + + + +

ค่ำคืนนั้น...
แสงไฟจากตะเกียงส่องสว่างอยู่กลางโต๊ะ ฟ้าลดากินข้าวอยู่ตามลำพัง ขณะที่สายชลนั่งกินอยู่อีกมุม แอบชำเลืองมองเธออยู่เป็นระยะ

ฟ้าลดานั่งทานเงียบๆ รู้สึกว่าคุ้นเคยกับสถานที่มากๆ แต่ก็ยังนึกอะไรไม่ออก

หลังจากทานอาหาร สายชลเข้าไปในบ้าน จัดเตรียมที่นอนให้ ระหว่างนั้นฟ้าลดาเดินเข้ามาในบ้านมองไปรอบๆ พยายามนึกว่าเคยทำอะไรที่นี่ แล้วฟ้าลดาก็หาว สายชลเข้ามาเห็น
“ง่วงแล้วเหรอนางฟ้า ถ้าง่วงก็นอนเถอะ”
ฟ้าลดาชะงัก เห็นในห้องมีเตียงเดียวก็นิ่งไป สายชลรีบอธิบาย
“สายชลจะไปนอนข้างนอก ส่วนนางฟ้าก็นอนในนี้”
ฟ้าลดาไม่พูดอะไร เมื่อสายชลเดินออกไป ฟ้าลดารีบปิดประตู แต่พบว่าไม่มีกลอน
“เฮ้ย! ไม่มีที่ล็อค เขาจะเข้ามาทำอะไรเรารึเปล่า”
สายชลได้ยินเสียงงึมงำๆ แต่ฟังไม่ชัด เดินมาตรงหน้าประตู
“นางฟ้า”
ฟ้าลดาตกใจ รีบเอาตัวดันประตูเอาไว้
“นางฟ้าพูดอะไรรึเปล่า”
“เปล่า”
“ถ้างั้นก็นอนได้แล้ว”
“ฉันยังไม่ง่วง คุณจะนอนก็ไปนอนเถอะ”
สายชลเดินออกไปนั่งที่เก้าอี้หน้าบ้าน ฟ้าลดารีบเอาโต๊ะในห้องเลื่อนมาขวางประตูเอาไว้ พลางถอนหายใจโล่งอก
สายชลกำลังจะหลับ นึกขึ้นมาได้ จึงเดินไปเคาะประตู ฟ้าลดาสะดุ้งเฮือก
“นางฟ้า”
ฟ้าลดารีบหาอาวุธ แต่ไม่มี จึงคว้าหมอนขึ้นมา
“เอาวะ อันนี้แหละ”
เธอถือหมอนแน่น เดินไปที่หลังประตู สายชลเป็นห่วงที่ฟ้าไม่ตอบ ตัดสินใจเดินออกไป ฟ้าเอาหูแนบประตู ไม่มีเสียง แปลกใจ แต่มีเสียงเรียกดังขึ้นจากข้างหลัง
“นางฟ้า!”
ฟ้าลดาสะดุ้ง หันขวับไปเห็นสายชลอยู่นอกหน้าต่าง
“มีอะไร”
“สายชลเอาผ้าห่มมาให้” สายชลยื่นผ้าห่มเข้ามา
“โยนเข้ามาเลย”
“ที่เอาของขวางประตู เพราะกลัวสายชลจะเข้ามาทำอะไรนางฟ้าเหรอ” สายชลยิ้ม
“ใช่ ! ฉันกลัว”
สายชลผงะ อึ้ง รู้สึกผิด
“มันจะไม่มีอีกแล้ว สายชลจะไม่ทำให้นางฟ้าเจ็บปวดอีก สายชลสัญญาว่าต่อจากวันนี้ไป สายชลจะทำให้นางฟ้ามีความสุขในทุกๆวัน นางฟ้าจะเชื่อ หรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่สายชลจะทำให้นางฟ้าเห็น”
สายชลพูดจบก็เดินหน้าเศร้ากลับไป ฟ้าลดาเอาหมอนลง ถอนหายใจโล่งอก

กลางดึก...
ฟ้าลดาตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงลม มองออกไปเห็นข้างนอกลมแรง จึงเอาผ้าห่มไปห่มให้สายชลที่นอนกอดอกขดตัวด้วยความหนาวอยู่ แล้วก็นั่งลงข้างๆมองหน้าเขาอย่างพิจารณา แล้วคิดถึงเหตุการต่างๆ ที่เขาเคยดูแลเอาใจใส่เธอ ฟ้าลดารู้สึกใจเต้นแรง รู้สึกเป็นพิเศษกับผู้ชายคนนี้ขึ้นมา และคิดไปถึงคำพูดของเขา...
‘… สายชลจะไม่ทำให้นางฟ้าเจ็บปวดอีก สายชลสัญญาว่าต่อจากวันนี้ไป สายชลจะทำให้นางฟ้ามีความสุขในทุกๆวัน นางฟ้าจะเชื่อ หรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่สายชลจะทำให้นางฟ้าเห็น...’
ฟ้าลดายิ้ม มองไปที่สายชลด้วยสายตาอ่อนโยนขึ้น

+ + + + + + + + + + + +

เช้าวันใหม่...
สายชลตื่นขึ้นมา เห็นมีผ้าห่มห่มตัวเองอยู่ก็ชะงัก แล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะรู้ว่าฟ้าลดาเป็นคนเอามาห่มให้ สายชลเอาผ้าห่มขึ้นมาหอมด้วยความชื่นใจ ก่อนจะลุกเดินไปดูที่ห้อง แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อไม่เห็นฟ้าลดาในบ้าน
“นางฟ้า!!”
สายชลรีบวิ่งออกไปมองหาฟ้าลดารอบๆ แต่เมื่อไม่พบก็นึกว่าหนีไปแล้ว รีบวิ่งออกจากบ้านไปตามหาทันที
ทางด้านฟ้าลดาเดินมาเห็นเรือไม้สภาพเก่าเกยตื้นอยู่ ก็มองด้วยสนใจ รู้สึกคุ้นกับเรือลำนี้มาก จึงเดินเข้าไปดู
ฟ้าลดาเห็นชื่อ “นางฟ้า” แกะอยู่ข้างเรือ ก็เอามือลูบ รู้สึกผูกพันอย่างประหลาด สายชลวิ่งมาเห็นพอดีก็ยิ้มออก...
“นางฟ้า สายชลนึกว่านางฟ้าหนีไปแล้ว”
“ทำไมเรือลำนี้มีชื่อนางฟ้า”
สายชลมองไปที่เรือ
“สายชลเป็นคนสลักชื่อนางฟ้าเอาไว้เอง สายชลให้เรือนี้เป็นของขวัญนางฟ้า หลังจากที่เราแต่งงานกัน”

ฟ้าลดาหันไปมองเรือ รู้สึกเต็มตื้นขึ้นมาในหัวใจ สายชลมองฟ้าลดารู้สึกดีที่เธอเริ่มสนใจอยากรู้เรื่องระหว่างเธอกัยเขา
ทั้งคู่เดินไปด้วยกัน ฟ้าลดาหันไปมองรอบๆ
“ไหนคุณบอกว่ามีหมู่บ้านบนเกาะนี้ แต่ตั้งแต่ฉันมาถึง ฉันไม่เห็นใครเลยสักคน”
“เมื่อสองปีที่แล้ว เกิดพายุใหญ่ ทำลายหมู่บ้านที่อยู่หน้าเกาะ คนที่เคยอยู่ที่นี่ต้องย้ายกันไปอยู่ที่อื่น เกาะนี้ก็เลยไม่มีคน”
ฟ้าลดาพยักหน้ารับรู้ อยากรู้เรื่องราวของตัวเองมากขึ้น พยายามนึก แต่นึกไม่ออก
“ฉันกับคุณ..เป็นยังไงตอนอยู่ที่นี่”
สายชลยิ้ม
“ตอนแรกที่นางฟ้ามาอยู่ใหม่ๆ นางฟ้าจุ้นจ้าน ช่างซักช่างถาม แล้วก็ชอบทำให้สายชลเจ็บตัวบ่อยๆ แต่ลึกๆแล้ว เราสองคน...รักกัน เราถึงตัดสินใจแต่งงานกัน และบ้านหลังนี้ก็คือเรือนหอของเรา นางฟ้าพอจะจำอะไรได้บ้างมั๊ย”
ฟ้าลดาส่ายหน้า สายชลผิดหวัง
“คุณช่วยพาฉันไปที่ ที่ฉันกับคุณเคยไปหน่อยซิ
”
สายชลยิ้มกว้างดีใจ
“ได้”
สายชลพาฟ้าลดาไปตามที่ต่างๆที่เคยไป พลางเล่าเรื่องราว พร้อมชี้ชวนให้เธอดูโน่น ดูนี่ ฟ้าลดาตั้งใจ และสนใจที่สายชลเล่า แล้วก็พยายามนึกตามไปด้วย

++++++++++++++++++++++

เพลินตาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทาง ทันใดนั้นเสียงมือถือดังขึ้น เพลินตาเห็นชื่อสหัสก็กดรับ
“มีอะไร?”
“คุณรู้รึเปล่าว่าเวลาเข้างานกี่โมง”
“รู้”
“รู้!..แต่นี่มันเที่ยงแล้วนะครับ คุณอยู่ไหน?”
“ฉันลาออกแล้ว ฉันกำลังจะกลับอเมริกา”
สหัสอึ้ง
“คุณไม่คิดจะบอกผมเลยใช่มั๊ย”
“ฉันไม่เห็นมีความจำเป็นที่ต้องบอกนาย”
“จำเป็นซิ”
เพลินตาผงะ สหัสรู้สึกใจหายที่รู้ว่าเพลินตาจะไป
“คุณฝึกงานอยู่กับผม ผมเป็นเจ้านายคุณ ลูกน้องจะลาออก ฉะนั้นผมต้องรู้”
“ตอนนี้นายก็รู้แล้ว แล้วยังมาถามฉันทำไม”
“ที่คุณตัดสินใจกลับ มันเกี่ยวกับคุณชาร์ลใช่มั๊ย”
“ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ต่อ ในเมื่อหัวใจของพี่ชาร์ลมีแต่คุณฟ้าลดาเพียงคนเดียว ฉันเสียเวลาไปหลายปีกับการไล่ตามคนที่เขาไม่รักฉัน ฉันจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ เปิดโอกาสให้ตัวเอง เผื่อซักวันฉันจะได้เจอคนที่เขารักฉัน...อย่างที่ฉันเป็น”
เพลินตาวางสาย ถอนหายใจออกมาแล้วก็เก็บของต่อ สหัสนิ่งไปอย่างครุ่นคิด

+ + + + + + + + + + + +

เย็นวันนั้น…
ฟ้าลดาวักน้ำจากน้ำตกมาล้างหน้า แล้วก็หันไปเห็นสายชลกำลังถอดเสื้อ ฟ้าลดาตกใจรีบหันไปทางอื่น
“ทำอะไร?”
“อาบน้ำน่ะซิ เมื่อวานไม่ได้อาบทั้งวัน”
ฟ้าลดาไม่กล้าหันไปมอง เสียงตูม! ดังขึ้น เธอหันขวับไปดู เห็นสายชลกระโดดลงไปในน้ำแล้ว
“มาอาบด้วยกันซินางฟ้า”
“บ้าเหรอ! ให้ฉันอาบน้ำกับคุณได้ไง”
“ทำไมจะไม่ได้ เมื่อก่อนนางฟ้ายังแก้ผ้า ลงมาอาบน้ำกับสายชลเลย”
ฟ้าลดาตกใจเขิน
“ไม่จริง ฉันไม่ทำอะไรพิเรนทร์แบบนั้นหรอก”
“มันเป็นเรื่องจริง ตอนนั้นนางฟ้าเพิ่งฟื้น จำอะไรไม่ได้ แล้วก็คิดว่าตัวเองเป็นเด็กด้วย นางฟ้าไม่เคยระวังตัว เดี๋ยวๆก็เข้ามากอดสายชล เดี๋ยวๆก็มานอนด้วย”
“พอแล้ว ฉันไม่อยากฟัง”
ฟ้าลดาเขินมากๆ สายชลอมยิ้ม
“ถ้าอยากอาบน้ำ ก็ลงมาเถอะ สายชลจะไปทางด้านโน้น สัญญาว่าจะไม่แอบดู”
สายชลยิ้มแล้วก็ว่ายไปอีกทาง ฟ้าค่อยๆหันไปมอง ตัดสินใจถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปเล่นน้ำอยู่ห่างๆ เพราะอยากอาบน้ำเหมือนกัน

+ + + + + + + + + + + +

ฟ้าลดาแหวกว่ายในน้ำตกอย่างมีความสุข สายชลค่อยๆว่ายมาแอบดู มองฟ้าลดาที่กำลังเอามือถูแขน เอาน้ำลูบผม แล้วก็ยิ้มมีความสุข คิดถึงสมัยตอนที่อยู่เกาะมินด้วยกัน ทันใดงูว่ายน้ำมาใกล้ฟ้าลดา
“อ๊ายยย!!”
ฟ้าลดาตกใจร้องลั่น สายชลรีบว่ายน้ำมาหาด้วยความลืมตัว
“มีอะไรนางฟ้า?”
ฟ้าลดาเองก็ลืมตัว มัวแต่ตกใจ
“ฉันเห็นงู”
สายชลรีบเข้ามากอดเธอไว้ มองเห็นงูว่ายไปอีกทาง
“ไม่ต้องกลัว มันไปอีกทางแล้ว”
สายชลกับฟ้าโล่งอก แล้วทั้งคู่ก็นึกขึ้นได้ว่าต่างก็เปลือยอยู่ จึงรีบผละออกจากกันแล้วหันหลัง
“สายชลขอโทษ”
สายชลหันกลับมามอง พร้อมๆกับที่ฟ้าลดาหันมาเหมือนกัน
“หันมาทำไม?!” ฟ้าลดาตกใจรีบหันกลับไป
“แล้วนางฟ้าหันมาทำไมล่ะ”
ฟ้าลดาพูดไม่ออก เขินอายอย่างแรง จึงวักน้ำใส่สายชลอย่างแรง
“เฮ้ย! นางฟ้า หยุดนะ”
ฟ้าลดาไม่หยุด สาดไม่หยั้ง
“นี่แน่ๆ”
“โอ๊ย! ยอมแล้ว ยอมแล้ว”
ฟ้าลดาหยุด สายชลจ้อง ฟ้าลดารีบหันหลัง เอาตัวแช่น้ำเหลือแต่คอโผล่ขึ้นมา
“มองอะไร หันไปซิ ฉันจะขึ้นแล้ว”
สายชล หันหลังให้ฟ้าแอบอมยิ้มคนเดียวอย่างมีความสุข

+ + + + + + + + + + + +

ชมพูแพรนอนซึมอยู่บนเตียง ป้าเนียมเปิดประตูเอาข้าวมาให้
“คุณแพรขา ทานข้าวนะคะ”
“ไม่กิน”
ป้าเนียมเป็นห่วงมาก
“ทานซักนิดก็ยังดีนะคะ คุณแพรไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
ชมพูแพรโมโหตวาด
“บอกว่าไม่กิน!! ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ...ออกไป!”
ป้าเนียมตกใจ รีบออกไปจากห้อง ชมพูแพรอยากจะร้องกรี๊ดออกมาดังๆ ทันใด เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ชมพูแพรดีใจมาก
“คุณชาร์ล!” ชมพูแพรรีบกดรับ และก็ต้องชะงักหน้าเจื่อน “ยาซะ! แกโทรมาทำไม...ฉันไม่ว่าง ... ไม่ต้องมาที่บ้าน! ฉันไปหาแกเอง”
ชมพูแพรวางสายอย่างหงุดหงิด แล้วตัดสินใจออกไปพบยาซะที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เมื่อไปถึงก็พบยาซะรออยู่แล้ว
“นัดฉันออกมาทำไม?”
“เงินผมหมด”
“เงินหมด! แล้วมาบอกฉัน?! ฉันไม่ใช่ธนาคารที่แกจะเบิกเงินตอนไหนก็ได้”
ยาซะนิ่งๆ หยิบมือถือออกมากด เสียงชมพูแพรออกมา
‘ทำได้ดีมาก’
‘ยินที่ได้ร่วมงานกับคุณนะครับ...ว่าแต่คุณแน่ใจเหรอว่าวิธีนี้จะทำให้น้องสาวคุณอยากไปจากที่นี่’
‘ฉันมั่นใจ’
ชมพูแพรตกตะลึง มองยาซะด้วยความโกรธแค้นที่โดนหักหลัง ยาซะยิ้ม
“ต้องการเท่าไหร่”
“5 ล้าน”
“5 ล้าน!!”
ยาซะพยักหน้า ชมพูแพรครุ่นคิด แล้วก็นึกอะไรออก
“ตกลง 5 ล้าน แต่..แกต้องทำงานให้ฉันอย่างหนึ่ง”
ยาซะมองชมพูแพรด้วยความสงสัย ชมพูแพรคิดอะไรร้ายๆขึ้นมาทันที

+ + + + + + + + + + + +

สายชลกับฟ้าลดาเดินห่างกัน ต่างทำหน้ากันไม่ถูก กับเหตุการณ์ที่น้ำตก ฟ้าลดาเก้อๆเขินๆ สายชลเหลือบมองที่หน้าอก ฟ้าลดาหันมาเห็น ตกใจรีบยกมือปิด
“มองอะไร”
สายชลรีบมองหน้าฟ้าลดา
“เปล่า”
“เปล่าไร?! เห็นอยู่ว่าคุณมอง..เออ...มองหน้าอกฉันเหรอ?...หรือเมื่อกี๊คุณเห็น!?”
“ใช่...เอ๊ย! ไม่ได้เห็นชัดๆ”
“ไม่ได้เห็นชัดๆ ก็แปลว่าเห็น”
ฟ้าลดาโมโหมาก คว้าไม้บนพื้นขึ้นมาไล่ตี สายชลรีบวิ่งหนี
“ใจเย็นนางฟ้า”
“ไม่ยงไม่เย็นแล้ว! จะหนีไปไหน?!”
ฟ้าลดาไล่ตี แต่สายชลวิ่งเร็วมาก ฟ้าลดาหยุดหอบเหนื่อย หันไปมองรอบๆ ไม่เห็นเขาแล้ว...
“หายไปไหน นึกว่าจะหนีพ้นเหรอ?”
ฟ้าลดาเดินออกไป อีกด้าน สายชลยืนหอบ หันไปไม่เห็นฟ้าลดาตามมา สายชลทิ้งตัวนั่งลงใต้ต้นไม้
“ตามมาไม่ทัน เฮ้อ”
ฟ้าลดาเดินหาสายชล มองไปรอบๆไม่เห็น ชักใจเสีย
“คุณชาร์ลหายไปไหน?”
ทางด้านสายชลพอหายเหนื่อย ก็ออกมายืนเรียก
“นางฟ้า...นางฟ้า”
เงียบ...สายชลมองหาก็ไม่เจอ
“แย่แล้ว!”สายชลหน้าเสีย

+ + + + + + + + +

ฟ้าลดาเดินมาทาง เริ่มกลัว
“คุณชาร์ล!!”
ทันใด ทุกอย่างรอบตัวก็มืด ฟ้าลดาแปลกใจ เงยหน้ามองเห็นเมฆดำลอยมา แล้วฟ้าก็ร้องเปรี้ยง!
ฟ้าลดาตกใจกับเสียงฟ้าร้อง ยกมืออุดหู ก้าวขาไม่ออก ฟ้าร้องครืนๆอีกหลายครั้ง ฟ้าลดาถอยไปนั่งพิงต้นไม้ด้วยความหวาดกลัว
สายชลวิ่งหาฟ้าลดาด้วยความเป็นห่วง
“นางฟ้า...”
สายชลวิ่งมาเห็นฟ้าลดานั่งพิงต้นไม้ ยกมืออุดหู ก็ดีใจสุดๆ
“นางฟ้า!!!”
ฟ้าลดาหันมาเห็น ก็ลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจมาก สายชลพุ่งเข้ามากอดฟ้าลดาแน่น เป็นห่วงมากๆ ฟ้าลดารู้สึกอบอุ่นกับอ้อมกอดของเขา ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก สายชลผละออกห่าง
“หาที่หลบฝนก่อน”

สายชลจับมือฟ้าลดาแล้วรีบพาเดินไปที่ถ้ำ เมื่อไปถึงต่างก็หมดแรง เลยสะดุดล้มไปบนพื้น สายชลทับตัวฟ้าลดาเอาไว้ ทั้งคู่ชะงักกันกันไป แล้วฟ้าลดาก็รู้สึกว่าเคยทำแบบนี้กับสายชลมาก่อน

ภาพในอดีตย้อนกลับมา...ขณะที่ทั้งคู่อยู่ในถ้ำ...ตอนที่ทั้งคู่ล้มตัวไปนอนบนพื้น สายชลอยู่ด้านบน มองฟ้าลดาด้วยความรัก ฟ้าลดาเองก็เช่นกัน สายชลก้มลงจูบหน้าผาก จูบแก้มสองข้าง จูบจมูก
สายชลกับฟ้าลดายังมองหน้ากัน แล้วฟ้าลดาก็นึกขึ้นได้ รีบผลัก สายชลลุกขึ้นนั่ง ทั้งคู่ไม่พูดอะไร ทันใดนั้นฟ้าร้องเปรี้ยง!! ฟ้าลดาตกใจโผเข้ากอดสายชลทันที

“ไม่ต้องกลัวนะ”
ฟ้าลดาเงยหน้ามอง หัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก เธอรีบผละออกห่าง แล้วเปลี่ยนเรื่อง
“เราต้องหลบอยู่ในนี้จนกว่าฝนจะหยุดเหรอ”
“คงต้องเป็นอย่างนั้น”
ฟ้าลดามองออกไปเห็นฝนตกหนักมาก

+ + + + + + + + +

หมอวัฒนาเดินออกมาจากบ้าน เห็นชมพูแพรยืนหน้าบ้านก็แปลกใจมาก
“แพร!”
หมอวัฒนารีบมาเปิดประตู ชมพูแพรแกล้งร้องไห้โผกอดหมอวัฒนา
“พี่หมอ”
หมอวัฒนากอดชมพูแพรไว้ แล้วเธอพาเธอเข้าไปนั่งที่โซฟาด้วกัน ชมพูแพรเอามือจับไปที่แผลตรงหน้าผาก แล้วทำสีหน้าเป็นห่วง
“พี่หมอเจ็บมากมั๊ยคะ”
หมอวัฒนาจับมือชมพูแพรลงมา
“ไม่เจ็บแล้ว”
ชมพูแพรบีบน้ำตา
“แพรขอโทษนะคะ ที่แพรทำตัวไม่ดีกับพี่หมอ”
หมอวัฒนากระชับมือชมพูแพร
“ผมไม่โกรธรแพรหรอกครับ”
“ขอบคุณมากนะคะที่พี่หมอดีกับแพรเสมอ ตอนนี้แพรรู้สึกแย่มาก ไม่รู้แพรทำบ้าอะไรลงไป ทั้งๆที่ฟ้าเป็นน้องสาวของแพร”
“ผมดีใจนะครับที่แพรคิดได้”
“ตอนนี้แพรเข้าใจทุกอย่างแล้ว แพรยอมรับได้ถ้าคุณชาร์ลกับยัยฟ้าจะรักกัน แพรอยากไปขอโทษคุณชาร์ลกับยัยฟ้า พี่หมอรู้มั๊ยว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน”
“เขาสองคนไปเกาะมิน “
ชมพูแพรผงะ แกล้งตีหน้าเศร้าต่อ
“ถ้างั้นพี่หมอพาแพรไปหาเขาสองคนจะได้มั๊ยคะ”
“อย่าเพิ่งเลยดีกว่า รอให้คุณชาร์ลกับน้องฟ้าปรับความเข้าใจกันก่อน พอเขาสองคนกลับมา ก็ยังไม่สายเกินไป”
“ค่ะ”
ชมพูแพรพยักหน้าทำนิ่ง แต่ในใจนั้นครุกรุ่นด้วยความแค้น...



//www.manager.co.th/Entertainment/ViewNews.aspx?NewsID=9540000147539&Page=3




Create Date : 21 พฤศจิกายน 2554
Last Update : 21 พฤศจิกายน 2554 9:44:54 น. 1 comments
Counter : 1449 Pageviews.  
Share
 
 
 
 
ขอบคุณค่ะ
 
 

โดย: เจ้าหญิงแห่งMK วันที่: 21 พฤศจิกายน 2554 เวลา:11:16:46 น.  

Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

houyhnhnms
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Hello!
[Add houyhnhnms's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com