Bloggang.com : VSr. : about love 3

about love 3

ฟังชื่อไทยของหนังเรื่องนี้แล้ว อาจจะชวนให้นึกถึงหนังสยองขวัญในกาลก่อนอย่างเรื่อง
three อารมณ์ อาถรรพ์ อาฆาต หรือไม่ก็หนังผีสัญชาติไทยอย่าง ผีสามบาท
ที่ประกอบด้วยหนังสามเรื่องที่แตกต่างกัน แต่จับเอามาชนกัน ฉายต่อกันเฉยๆ
แต่สำหรับเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าชื่อภาษาไทยจะสื่อออกไปในแนวคล้ายๆกันว่า
น่าจะเป็นเรื่องราวความรัก 3 ตอน 3 ประเทศ 3 ภาษา แต่ไม่ใช่ครับ นี่เป็นเรื่องราวความรักของคู่รัก 3 คู่ ที่ทั้ง 3 คู่ต่างก็มีส่วนเกี่ยวโยงถึงกันและกัน

About love เป็นผลงานการร่วมสร้างภาพยนตร์ โดยผู้กำกับ 3 คน ที่นำนักแสดง 3 คู่ จาก 3 ประเทศ มาสรรค์สร้างเรื่องราวความรักในนิยามต่างๆกัน

1.ความรัก...คือ กำลังใจ
ท่ามกลางความสับสนในเมืองใหญ่อย่างโตเกียว ผู้คนต่างใช้ชีวิตอย่างเร่งรีบ เดินสวนกันบ้าง
ชนกันบ้างบนถนน ซึ่งต่างก็ไม่สนใจคนรอบข้าง
อาเหยา หนุ่มน้อยจากไทเป ผู้ใฝ่ฝันว่าจะเป็นนักวาดการ์ตูนฝีมือเยี่ยม ได้ออกเดินทางพร้อมจักรยานคู่ชีพ ไปยังประเทศญี่ปุ่น เพื่อเรียนรู้วิชาการวาดเขียนการ์ตูน (อย่างที่เราทราบกันอยู่แล้วว่า ประเทศญี่ปุ่นเป็นแหล่งผลิตการ์ตูนที่ใหญ่ที่สุดของโลกแห่งหนึ่ง)
กาลเวลาผ่านไปนาน อาเหยากลับยังไม่สามารถไล่ตามความฝันในการเป็นนักวาดการ์ตูนได้สำเร็จ
เนื่องด้วยอุปสรรคหลายๆอย่าง ทั้งความยากเย็นในการฝึกฝนลายเส้น
และเรื่องของภาษาญี่ปุ่น ที่เขาเองยังพูดไม่คล่อง

มิชิโกะ จิตรกรสาวผู้หลงใหลในการวาดภาพบนผืนผ้าใบและสีน้ำ ชีวิตของเธอดูเหมือนจะราบรื่นดี
มีความสุขไปกับการวาดภาพ และการรอคอยการกลับมาของแฟนหนุ่มที่กำลังศึกษาอยู่ ณ ประเทศสเปน แต่แล้วแฟนของเธอที่อยู่ที่ประเทศสเปน ก็ใช้เวลาในการคุยโทรศัพท์กับเธอเพียง 4 นาที
เพื่อตัดสัมพันธ์ความรัก 3 ปีที่พวกเขาร่วมสร้างกันมา

อาเหยากับมิชิโกะ บังเอิญสวนกันขณะกำลังข้ามถนน อาเหยารู้สึกแปลกใจกับใบหน้าอันแสนเศร้า
และเต็มไปด้วยน้ำตาของมิชิโกะ ที่เพิ่งเลิกกับคนรัก แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก
ในคืนนั้น อาเหยาเฝ้าคิดถึงเรื่องความก้าวหน้าในการฝึกวาดเขียนการ์ตูนของตัวเอง และตั้งใจจะพยายามต่อ
ถึงแม้ว่าตัวเขาเองจะมีความท้อแท้อยู่ในใจก็ตาม ด้วยความบังเอิญ ในคืนหนึ่ง
โซ่ล้อจักรยานคู่ใจของอาเหยาเกิดหลุดที่หน้า Gallery ที่ชื่อว่า 24 fps
ทำให้เขามีโอกาสได้เห็นภาพวาดของทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ที่มีถนนทอดยาวไม่มีที่สิ้นสุด
ซึ่งทำให้อาเหยาหวนนึกเปรียบเทียบกับตัวเองว่า หนทางการไล่ตามฝันของเขาจะไปหยุดตรงที่ไหน
และในวันต่อมาอาเหยาก็พบว่าภาพเขียนนั้นเป็นของมิชิโกะ สาวน้อยที่เดินสวนกับเขาบนถนนพร้อมคราบน้ำตานั่นเอง อาเหยาสามารถสัมผัสได้ถึงความเศร้าที่อยู่ภายในใจของมิชิโกะ แม้ว่าเขาเองไม่อาจจะเดินเข้าไปปลอบเธอตรงๆ
จึงได้วาดรูปเหมือนของเธอลงบนกระดาษและแปะเอาไว้ที่กระจกหน้า Gallery
อาเหยาทำอย่างนี้ทุกวัน จนกระทั่งวันหนึ่งมิชิโกะได้เห็นอาเหยากำลังเล่นกับแมวอยู่ที่หน้า Gallery
โดยที่เขาไม่รู้ตัว บวกกับมิชิโกะก็ได้ทราบว่าภาพการ์ตูนที่อาเหยาส่งมาให้นั้น
ถ้านำมาเปิดต่อกันจะได้เป็นภาพใบหน้าของมิชิโกะที่กำลังเปลี่ยนจากใบหน้าเศร้ากลายเป็นใบหน้าอันยิ้มแย้มสดใส ทำให้มิชิโกะเกิดความประทับใจในตัวอาเหยาทันที แต่อาเหยาเองก็ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับมิชิโกะตรงๆ อีกทั้งเขาเองยังพูดภาษาญี่ปุ่นได้ไม่คล่อง ทั้งๆที่ชั้นเรียนภาษาญี่ปุ่นของเขากำลังจะจบลงแล้ว
อาเหยาจึงตัดสินใจจะไปพบหน้ามิชิโกะ แต่ดูเหมือนจะสายเกินไป
เพราะมิชิโกะได้วาดภาพที่ Gallery แห่งนั้นเสร็จแล้ว และกำลังเดินทางออกจาก Gallery
ด้วยความช่วยเหลือของเจ้าของ Gallery ทำให้อาเหยาพอจะรู้ว่ามิชิโกะเดินทางไปที่ไหน
และในที่สุดพวกเขาทั้งสองก็ได้พบกัน และอาเหยาได้มอบภาพการ์ตูนภาพสุดท้าย
อันเป็นภาพลงสีของใบหน้าอันยิ้มแย้มของมิชิโกะให้กับเธอ

อาเหยา เป็นหนุ่มน้อยที่มาตามหาความฝันของตัวเองในต่างแดน
โดยที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเองทำนั้นจะไปจบลงที่ตรงไหน ทำให้เกิดความรู้สึกท้อแท้ และขาดความมั่นใจ
จนกระทั่งได้แรงบันดาลใจจากภาพวาดของมิชิโกะ
ทำให้เขารู้ว่าเขาควรจะกำหนดเป้าหมายของตนเองไว้ที่ตรงไหน และเดินหน้าต่อไป
ในขณะเดียวกัน ที่มิชิโกะร้องไห้เสียใจกับการถูกคนรักทอดทิ้ง อาเหยาก็ใช้ภาพการ์ตูนที่เป็นภาพเหมือนของมิชิโกะ เพื่อให้กำลังใจกับเธอในการต่อสู้กับปัญหาที่รุมเร้าเธออยู่เช่นเดียวกัน ในภาวะตึงเครียด กำลังใจจากคนรอบข้างเป็นส่วนสำคัญอย่างยิ่งที่จะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น
และมีแรงในการต่อสู้กับปัญหาและอุปสรรคต่อไปได้

2.ความรัก...ไม่จำกัดภาษา
กลางดึกคืนหนึ่งในกรุงไทเป หญิงสาวนามว่า อาซือ นอนไม่หลับ จึงใช้เวลาในยามค่ำคืนไปกับการต่อตู้หนังสือ สร้างความรำคาญให้แก่เพื่อนข้างห้อง แต่เมื่อต่อตู้เสร็จแล้วกลับพบว่า ตู้นี้หนักเกินไป
ไม่สามารถยกขึ้นมาตั้งไว้ในที่ๆต้องการได้ จึงโทรศัพท์ไปหาเพื่อนชาวญี่ปุ่น ชื่อว่า เท็ตจัง
ซึ่งเท็ตจังเองก็แอบชอบอาซืออยู่ หลังจากที่เท็ตจังได้ช่วยเหลืออาซือในการยกตู้แล้ว
อาซือก็ขอร้องให้เท็ตจังไปคุยกับแฟนเก่าของเธอว่า เรื่องราวระหว่างเธอกับแฟนเก่านั้นจะดำเนินต่อไปได้หรือไม่ (เพราะเธอเองยังไม่สามารถหลุดจากวังวนแห่งความรักของคนรักเก่าได้) แต่แล้วทั้งสองคนก็สื่อภาษากันไม่รู้เรื่อง เนื่องด้วยความต่างทางเชื้อชาติและภาษา แต่ทั้งสองต่างเข้าใจในการแสดงออกทางอารมณ์ของกันและกัน
และร่วมเดินทางฝ่าสายฝนไปด้วยกันบนจักรยานยนต์ พาหนะคู่ใจของเท็ตจัง

เรื่องราวอันน่าประทับใจสำหรับคู่นี้ก็คือ อาซือถูกคนรักทอดทิ้ง แต่ไม่ยอมรับและยังยึดติดอยู่กับอดีตเก่าๆอยู่ และยังหวังว่าสักวันจะได้คนรักเก่ากลับคืนมา (ทั้งที่อีกฝ่ายลืมเรื่องนี้ไปจนสนิทใจแล้ว)
จนทำให้มีภาวะซึมเศร้า มีปัญหาการนอนไม่หลับ และไม่กล้าที่จะเริ่มมีความรักครั้งใหม่
จนกระทั่งความไม่เข้าใจทางภาษาของเท็ตจัง ทำให้เขาต้องพูดประโยคของแฟนเก่าอาซือ
ที่มีใจความว่า “ ไฟมอดหมดแล้ว ไม่มีทางที่จะจุดขึ้นใหม่ได้อีก” ให้อาซือฟังซ้ำหลายครั้ง
ทำให้อาซือเริ่มเปลี่ยนจากการปฎิเสธ กลายเป็นการยอมรับและเข้าใจ
ทำให้อาซือสามารถเริ่มต้นมีความรักครั้งใหม่ได้ และได้เปรียบเปรยชีวิตว่า ทุกชีวิตย่อมต้องเผชิญอุปสรรค เหมือนเผชิญกับสายฝน แต่เมื่อขับรถเข้าไปในอุโมงค์ที่ปราศจากสายฝนและลมหนาว
ก็กลับทำให้รู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษ ถึงแม้ว่าเมื่อออกจากอุโมงค์ จะพบกับฝนตกและความหนาวเหน็บอีกครั้ง การอยู่ในอุโมงค์ก็เหมือนการเติมพลัง ให้เราพร้อมจะเผชิญอุปสรรคข้างหน้าอีกครั้ง

3.ความรัก...คือการสื่อสาร
ชูเฮย์อิ ชายหนุ่มสองภาษาจากประเทศญี่ปุ่น (พูดได้ทั้งภาษาจีนและญี่ปุ่น) เดินทางไปยังเซี่ยงไฮ้
เพื่อศึกษาต่อ ระหว่างนั้นเขาได้เช่าห้องพักอาศัยอยู่บนห้องชั้นบนของร้านขายของชำร่วยแห่งหนึ่ง
ที่นั่นเขาได้พบกับยุน ซึ่งเป็นลูกสาวเจ้าของร้านขายของชำร่วยแห่งนั้น
ยุนแอบชอบชูเฮย์อิตั้งแต่แรกพบ แต่เก็บซ่อนความรู้สึกของตนเองเอาไว้ภายใน
ชูเฮย์อิได้ทำงานพิเศษที่ผับสัญชาติสเปน ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆที่พักของเขา
วันหนึ่งเขาได้รับจดหมายและพัสดุจากยูกิโกะ แฟนของเขาที่ขณะนี้กำลังศึกษาต่ออยู่สเปน
หลังจากชูเฮย์อิได้อ่านจดหมายฉบับนั้น ทำให้เขารู้สึกเสียใจมากและฉีกจดหมายฉบับนั้นทิ้ง
ยุนอยากทราบรายละเอียดข้อความในจดหมายนั้น จึงได้เก็บเศษชิ้นส่วนของจดหมายฉบับนั้น
นำมาปะติดปะต่อและพยายามแปลข้อความภาษาญี่ปุ่นในจดหมายฉบับนั้นให้เป็นภาษาจีน
เพื่อที่จะทราบถึงเนื้อความทั้งหมด แต่กว่าที่เธอจะทราบเนื้อความในจดหมายทั้งหมด
ก็ถึงวันที่ชูเฮย์อิจะต้องเดินทางกลับไปยังประเทศญี่ปุ่นแล้ว ยุนเอ่ยคำล่ำลากับชูเฮย์อิเป็นภาษาสเปนว่า “เต เกียโร” แล้วชูเฮย์อิเดินทางกลับพร้อมสัญญาว่าจะกลับมาใหม่อีกครั้ง

1 ปีผ่านไป ชูเฮย์อิเดินทางกลับมายังเซี่ยงไฮ้ เขากลับไปเยี่ยมเจ้าของผับที่เคยทำงานอยู่
และได้ทราบว่า “เต เกียโร” นั้นแปลว่า ฉันรักเธอ ชูเฮย์อิเดินทางกลับไปยังร้านขายของชำร่วย
ที่เขาเคยพักอยู่เพื่อพบกับยุน แต่พบว่าร้านดังกล่าวถูกทุบทิ้งหมด ไม่เหลือร่องรอยของผู้คน
มีเพียงความทรงจำระหว่างเขากับยุนเท่านั้นที่ยังวนเวียนอยู่ในจิตใจของชูเฮย์อิ
ความรู้สึกของยุนที่มีต่อชูเฮย์อินั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยการแสดงออกทางภาษากาย
แต่ความรู้สึกนั้นกลับสื่อไปไม่ถึงตัวชูเฮย์อิ ทั้งนี้อาจจะเกิดจากตัวยุนเองที่แสดงความรู้สึกไม่เก่ง
หรือชูเฮย์อิที่ยังอยู่ในความเศร้าโศกจากการทอดทิ้งของคนรักเก่า การจะสื่อบางสิ่งบางอย่างให้อีกฝ่ายรับรู้ จึงต้องใช้ทั้งคำพูดและภาษากายอย่างสมดุลและเหมาะสม ไม่หนักไปทางใดทางหนึ่ง

ทั้ง 3 เรื่องราวนี้ บ่งบอกถึงความไร้พรมแดนของอานุภาพแห่งความรัก
เพราะความรักสามารถทำให้คนต่างเชื้อชาติ ต่างภาษา สามารถสื่อสารถึงกันและเข้าใจกันได้
ในแง่ความรู้สึกและอวัจนภาษา ซึ่งอวัจนภาษานี้ถือเป็นสิ่งสำคัญในการติดต่อสื่อสารระหว่างเราทุกคน
การแสดงสีหน้า ท่าทางต่างๆที่แสดงให้อีกฝ่ายหนึ่งได้เห็น มีส่วนช่วยเสริม
ให้เกิดความเข้าใจกันมากกว่าการใช้ภาษาพูดเพียงอย่างเดียว
หากภาษาพูดกับภาษากายไม่เป็นไปในทางเดียวกัน หรือไม่สมดุลกันเช่น
สื่อภาษากายแต่ไม่ใช้ภาษาพูด อาจทำให้ผู้ที่สื่อสารด้วยนั้นเกิดความเข้าใจผิดในเจตนาของผู้พูดได้
ท่าทางที่เป็นมิตรของผู้พูดจะเป็นเสมือนกุญแจ ไขประตูสู่หัวใจของอีกฝ่ายหนึ่งได้ ดั่งตัวเอกพระ-นางทั้ง 3 คู่