รุ้งในเงาตะวัน ตอนที่ 1-2 (ความลับของสายรุ้งและดวงอาทิตย์) "ความลับในสายรุ้ง" รถเอสยูวีสีดำคันใหญ่ค่อยๆ คืบคลานไปตามถนนเล็กๆ สายนั้นอย่างช้าๆ ความแคบของถนนที่ไต่ไปตามไหล่เขายังผลให้ผู้โดยสารสองคนที่นั่งอยู่ทางตอนหลังแทบจะถอนหายใจออกมาทุกๆ ห้าวินาที “ผมไม่แปลกใจแล้วล่ะว่าทำไมคุณถึงไม่ค่อยกลับบ้าน” ชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำทะเลเอ่ยกับหญิงสาวที่นั่งมาด้วยกันทางด้านหลัง รุ่งกาลสบตาเจ้านายหนุ่มก่อนจะตวัดค้อนคมๆ ให้เขาแทนคำตอบเมื่อเห็นแววระริกขันในตาคู่นั้น เป็นเจ้านายกับลูกน้องกันมาเกือบสองปีทำไมเธอจะไม่รู้ ...จะบอกว่าบ้านเราบ้านนอกล่ะสิ... “ฉันเตือนคุณแล้วว่าให้ลองไปดูทางแม่สลองก่อนคุณก็ไม่เชื่อ” เธอตอบด้วยสีหน้าเคร่งๆ หางเสียงสะบัดงอนบอกถึงอารมณ์ที่เริ่มจะขุ่นมัว เจมส์หัวเราะร่วนกับกริยาค้อนควักของเลขานุการสาว “ผมเห็นว่า...คุณจะได้ถือโอกาสกลับมาเยี่ยมบ้านไปพร้อมๆ กันก็เท่านั้นเอง” คราวนี้เขาตอบด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงานมากขึ้น รุ่งกาลถอนหายใจก่อนจะตอบออกมาเบาๆ “ขอบคุณค่ะ...บอส” ทว่าชายหนุ่มกลับเบะปากเมื่อได้ยินสรรพนามแทนตัวเขาในท้ายประโยค “สอนไม่รู้จักจำนะคุณนี่” “ก็คุณเป็นเจ้านาย” เธอแก้ตัวแทบจะทันที “ผมไม่ชอบให้ใครเรียกผมแบบนั้น มันฟังดูวางอำนาจเกินไป” บ่นพร้อมกับชักสีหน้าที่ดูยังไงก็คล้ายเด็กโดนขัดใจไม่มีผิด “บอส” แกล้งเรียกด้วยอารมณ์หมั่นไส้ตะหงิดๆ “เจมส์” เขาแก้ “บอส” “เจมส์” “บอสสสสสสสสสสสสสสส” เธอลากเสียง “เจมส์!!! คุณยังอยากทำงานที่ออแกนิกส์อยู่หรือเปล่าเนี่ย” เจมส์ย้ำเสียงหนัก ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้ามาดร้าย “โอเคค่ะ เจมส์ก็เจมส์” รุ่งกาลยอมแพ้ในที่สุด “เท่านี้ก็หมดเรื่อง” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับพยักหน้าอย่างพึงใจ รุ่งกาลพินิจสีหน้าที่แลดูผ่อนคลายลงของเจ้านายหนุ่ม เธอทำงานกับเขาปีนี้เป็นปีที่สองแล้ว ต้องเรียกได้ว่าเป็นโชคดีของเธอที่หันไปพบประกาศรับสมัครงานแผ่นนั้นเข้าโดยบังเอิญ... ~~~~~~~~~~ สภาพเศรษฐกิจตกต่ำในช่วงที่รุ่งกาลสำเร็จการศึกษาจากรั้วมหาวิทยาลัย ทำให้หญิงสาวต้องตระเวนหางานอยู่หลายเดือน ก่อนที่เธอจะมาพบกับป้ายประกาศรับสมัครงานที่ติดอยู่หน้าทาวน์เฮ้าส์หลังหนึ่งระหว่างที่เธอกำลังจะเดินกลับหอพัก หญิงสาวมองมันด้วยความสนใจก่อนจะเข้าไปยืนอ่านใกล้ๆ ...ทำไมเธอไม่ทันสังเกตมาก่อนเลยว่า...บ้านหลังนี้เป็นสำนักงานบริษัท...ถามตัวเองในใจ “มาสมัครงานหรือเปล่าครับ” เสียงห้าวที่ดังขึ้นทางด้านหลังทำเอาหญิงสาวถึงกับสะดุ้ง เธอยกมือขึ้นกุมหน้าอก พร้อมกับผ่อนลมหายใจช้าๆ “เปล่าค่ะ ฉันแค่เดินผ่านมา อีกอย่างถึงฉันสมัครไปเขาก็คงไม่รับหรอกค่ะ เพราะวุฒิการศึกษาไม่ตรงกับที่เขาระบุไว้” รุ่งกาลตอบหลังจากหายตกใจแล้ว เธอมองคู่สนทนาด้วยสีหน้าประหลาดใจที่ปิดไม่มิด ...ผู้ชายชาวต่างชาติตรงหน้าไม่เพียงแต่หน้าตาดีแต่ยังพูดไทยชัดแจ๋ว... “ไม่ลองดูก่อนล่ะครับ ไหนๆ ก็ผ่านมาแล้ว ไม่ได้ก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไร” เขาแนะนำด้วยสีหน้ายิ้มๆ ชวนให้รู้สึกคล้อยตาม “ก็จริง” รุ่งกาลนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปด้านใน โดยมีชายหนุ่มก้าวเท้าตามไปติดๆ หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าคนที่ยืนคุยกับเธอเมื่อสักครู่จะเป็นถึงเจ้าของบริษัท เธอถูกส่งไปพบผู้จัดการฝ่ายธุระการที่ทำหน้าที่เป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลไปโดยปริยาย หญิงสาวกรอกใบสมัครที่ได้รับมาจากหนุ่มใหญ่วัยกลางคนที่กำลังง่วนอยู่กับแฟ้มเอกสารขนาดใหญ่ไปเงียบๆ เธอได้ยินเสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้นทว่าไม่ได้สนใจจะสังเกตท่าทีของคนที่รับสาย ได้ยินเพียงแต่เสียงนุ่มทุ้มที่รับคำว่า...ครับ...ครับ...ครับผม ติดกันไม่น้อยกว่าห้าครั้ง ทันทีที่กรอกใบสมัครเสร็จ เธอก็หยิบเอกสารที่เตรียมไว้สำหรับการสมัครงานออกมาจัดเรียงแล้วแนบเข้าไปกับใบสมัคร คิดในใจว่า...เธอนี่บ้าจี้จริงๆ ที่เชื่อคำยุของคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกได้... “เสร็จแล้วค่ะ” เธอเอ่ยกับคนที่นั่งตรงข้าม ทว่าแทนที่เขาจะรับเอกสารเธอไว้ หนุ่มใหญ่กลับบอกเธอให้ถือเอกสารไปยื่นอีกห้องหนึ่งที่อยู่บนชั้นสองของทาวน์เฮาส์แห่งนั้น ซึ่งเธอมารู้ทีหลังว่าเป็นห้องผู้จัดการใหญ่ หญิงสาวเหลียวซ้ายแลขวามองหาเลขาหน้าห้องอยู่ครู่ใหญ่แต่ไม่พบใคร จึงตัดสินใจทำใจดีสู้เสือยกมือเคาะประตูเบาๆ แล้วผลักเข้าไป “ขอประทานโทษค่ะ” เธอเอ่ยก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นคนที่นั่งกอดอกอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง เจมส์ยิ้มให้เธอพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “ดิฉันเอาเอกสารมาส่งค่ะ” รุ่งกาลพยายามระงับความตื่นเต้นของตัวเองแล้วเอ่ยออกมา ในขณะที่เจมส์ยื่นมือออกไปตรงหน้าเพื่อรับเอกสาร “นั่งก่อนสิครับ” “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวนั่งมองเขาอ่านประวัติส่วนตัวของเธอด้วยความรู้สึกตุ้มๆ ต่อมๆ รู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้ามาก ทั้งๆ ที่เพิ่งจะผ่านไปแค่สองสามนาทีเท่านั้นเอง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่อ่านผ่านตาไปอย่างลวกๆ ...วุฒิการศึกษาเธอไม่ตรงกับที่เขากำหนดไว้จริงๆ นั่นแหละ แต่ที่แน่ๆ คือเขาถูกชะตาเธอ... “คุณมีชื่อเล่นหรือเปล่ารุ่งกาล?” “คุณคิดยังไงกับงานเลขานุการบ้าง?” “คุณคิดว่าตัวเองพร้อมสำหรับงานนี้มากแค่ไหน?” เจมส์ป้อนคำถามเธออย่างต่อเนื่อง ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างพึงใจกับคำตอบส่วนใหญ่ของเธอก่อนจะถามคำถามสุดท้าย “พรุ่งนี้คุณคิดว่าจะมาทำงานได้ไหม?” รุ่งกาลอึ้งไปราวสองวินาทีก่อนจะตอบออกมาพร้อมรอยยิ้ม “ได้ค่ะ” “งั้นก็...ยินดีต้อนรับสู่ออแกนิกส์ครับ” ออแกนิกส์เป็นบริษัทลูกที่แยกตัวออกมาจากบริษัทค้าส่งชาจีนรายใหญ่ของประเทศ ด้วยการหันมาเปิดตลาดสินค้าในกลุ่มของเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพ และชาสมุนไพรที่ปลูกโดยไม่ใช้สารเคมี โดยอิงกับตลาดผู้บริโภคที่ต้องการดูแลสุขภาพด้วยการทำธรรมชาติบำบัด ซึ่งนั่นก็ทำให้ออแกนิกส์เติบโตจนกลายมาเป็นเจ้าของส่วนแบ่งใหญ่ทางการตลาดด้วยเวลาอันรวดเร็ว สามเดือนสำหรับการเทรนงานและปรับตัวทำให้หญิงสาวเข้าใจความเอาจริงเอาจังที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ภาพลักษณ์ง่ายๆ สบายๆ ของเจ้านายหนุ่มมากขึ้น ในขณะที่เจมส์เองก็พอใจกับความมุ่งมั่นและความทุ่มเทเอาใจใส่งานของรุ่งกาล สองหนุ่มสาวจึงกลายเป็นเจ้านาย-เลขาที่เข้ากันได้ดี จนถึงขนาดมีการคาดหวังกันในหมู่พนักงานว่า...ตำแหน่งเลขานุการของรุ่งกาลอาจเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นในไม่ช้า หากจนแล้วจนรอด...เวลาก็ผ่านไปจนเกือบสองปี โดยที่เธอยังคงกินตำแหน่งเลขานุการอยู่ตามเดิม เจมส์เป็นเจ้านายที่เอาใจใส่ลูกน้องเป็นอย่างดี เขาไม่ชอบให้พนักงานของออแกนิกส์แทนตัวเขาด้วยสรรพนามว่า...เจ้านาย...บอส...หรือสรรพนามอื่นใดที่อาจจะมีความหมายเช่นเดียวกับคำเหล่านั้น ดังนั้นพนักงานส่วนมากจึงเรียกเขาว่า...คุณเจมส์ หรือคนที่สนิทสนมกันมากหน่อยก็อาจจะเรียกเขาว่า...เจมส์...เฉยๆ ในขณะที่รุ่งกาลมักจะใช้ทั้งสองแบบแล้วแต่ว่าสถานการณ์ในตอนนั้นเป็นอย่างไร และในบางครั้งเธอก็แกล้งขานสรรพนามที่เขาไม่ชอบด้วยอารมณ์หมั่นไส้...อย่างเช่นในวันนี้ ~~~~~~~~~~ ต่างคนต่างนั่งกันไปเงียบๆ อยู่พักใหญ่ จนกระทั่งเส้นทางที่คดเคี้ยวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเลี้ยวหักอย่างกระทันหัน เจมส์มองทรรศนียภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าประหลาดใจ จากตำแหน่งที่รถวิ่งอยู่เส้นทางที่ทอดลงไปตามไหล่เขานั้นไม่ค่อยคดเคี้ยว และลาดชันเหมือนช่วงที่ผ่านมา ห่างออกไปไม่ไกลนักเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่กลางหุบเขา แม้ไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆ เขาก็สามารถรู้ได้ ...บ้านแม่ดอกเอื้อง...จุดหมายปลายทางในวันนี้ รุ่งกาลบอกให้คนขับรถแวะให้เธอเอาสัมภาระลงที่หน้าบ้าน ก่อนที่เธอจะนั่งรถต่อไปยังไร่แสงตะวันที่อยู่ห่างออกไปเพียงห้าร้อยเมตรพร้อมกับเจ้านายหนุ่ม “อันที่จริงคุณไม่ต้องไปกับผมก็ได้ พักให้หายเหนื่อยแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยเจอกัน” เจมส์บอกเลขานุการสาวด้วยน้ำเสียงใส่ใจ “รุ้งมาทำงานนะคะคุณเจมส์” รุ่งกาลตอบเขาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังแบบเลขานุการเต็มขั้น การเดินทางในครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะเจมส์ต้องการขยายปริมาณการรับซื้อออกไปเพื่อให้เพียงพอกับการเปิดตลาดต่างประเทศ และที่ไร่แสงตะวันก็มีการปลูกและผลิตชาสมุนไพรไร้สารพิษอยู่ก่อนแล้ว “ผมทราบครับคุณเลขา” “แล้วทำไมถึงพูดยังกับว่า...รุ้งมาเที่ยวพักร้อนอย่างนั้นแหละ” เอ่ยถามด้วยมาดที่ถ้าใครมาเห็นเข้าคงคิดว่า...เธอเป็นคุณครูเจ้าระเบียบมากกว่าเลขานุการสาว “ก็ถือโอกาสพักไปในตัวไง จริงสิ! ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมาคุณยังไม่เคยพักร้อนเลยนี่นา” “ทำยังไงได้ล่ะคะ ถ้ารุ้งหยุดตารางงานสารพัดของคุณมีหวังรวนจนสางไม่ออกแน่” หญิงสาวบอกเขาตามที่คิด “พูดแบบนี้แสดงว่าอยากได้ผู้ช่วยหรือไง?” เจมส์ย้อนถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ กึ่งเล่นกึ่งจริง “ถ้าคุณจะใจดี...” รุ่งกาลละคำท้ายประโยคไว้เพียงเท่านั้น เมื่อรถที่เธอและเจมส์โดยสารมาจากสนามบินจอดลงตรงหน้าอาคารครึ่งอิฐครึ่งไม้ในเขตไร่แสงตะวัน รุ่งกาลลงจากรถ หญิงสาวก้าวเท้าไปยืนในร่มชายคาหน้าอาคารเพื่อหลบแดด โดยมีร่างสูงของเจมส์เดินตามมาสบทบในอีกไม่กี่วินาทีถัดมา ชายวัยกลางคนที่ทำหน้าที่สารถีกุลีกุจอยกกระเป๋าเสื้อผ้าของเจมส์ลงมา เขารีบส่ายศีรษะปฏิเสธเมื่อชายหนุ่มหยิบเอาธนบัตรสีแดงออกมาจากกระเป๋าเงินแล้วส่งให้ “ผมคงรับไว้ไม่ได้หรอกครับ ขอบคุณครับ ” ร่างผอมเกร็งค้อมตัวลงก่อนจะกลับขึ้นไปบนรถแล้วขับออกไปอีกครั้ง หญิงสาวที่มารอรับแขกจากกรุงเทพเป็นคนที่รุ่งกาลคุ้นเคยดี เพราะเคยเรียนหนังสือด้วยกันมา “สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้เจมส์ก่อนจะหันมาทางรุ่งกาล “ไม่ต้องพิธีรีตองกับเราขนาดนั้นก็ได้ฤทัย” หญิงสาวเอ่ยกับอดีตเพื่อนร่วมชั้น ที่เอ่ยชมเธอแทบจะทันที “รุ้งสวยขึ้นนะ...จำเกือบไม่ได้แน่ะ” “ฤทัยก็เหมือนกันแหละ” แล้วสองสาวก็หัวเราะให้แก่กัน ~~~~~~~~~~ หนึ่งฤทัยพาเจมส์ไปยังห้องพักรับรองของไร่ พร้อมกับอธิบายถึงประวิติความเป็นมาของไร่แสงตะวันให้เขาฟังคร่าวๆ “ตอนแรกเราเปิดเป็นโฮมสเตย์ให้นักท่องเที่ยวที่ต้องการสัมผัสกับธรรมชาติเข้าพัก พอนานวันเข้าก็เริ่มเป็นที่รู้จักทำให้จำนวนนักท่องเที่ยวเพิ่มขึ้น คุณแสงฉานที่เพิ่งมารับช่วงกิจการต่อเลยปรึกษากับชาวบ้านตั้งเป็นคณะกรรมการชุมชนขึ้นมา จัดรูปแบบเป็นการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์โดยมีชุมชนชาวแม่ดอกเอื้องเป็นศูนย์กลาง นักท่องเที่ยวที่มาพักจะถูกจัดให้ไปค้างคืนกับบ้านที่เปิดรับเป็นโฮมสเตย์ตามความเหมาะสม อย่างทางไร่เองก็เปิดให้เข้าพักเพียงสองห้องนะคะ กิจกรรมที่เราจัดให้นักท่องเที่ยวก็จะมีตั้งแต่ เดินป่าชมธรรมชาติ ตั้งแคมป์ไฟริมธารแม่ดอกเอื้อง ดูการทำไร่ชา-กาแฟ การทำเมี่ยงแบบโบราณ มีครอสสอนทำอาหารพื้นเมืองแบบง่ายๆ หรือถ้าหน่วยงานไหนสนใจวิธีการบริหารจัดการของชุมชนก็สามารถมาศึกษาดูงานได้ค่ะ” หญิงสาวอธิบายคล่องแคล่ว ทำเอาคนฟังนอกจากจะฟังเพลินแล้วยังเผลอมองใบหน้าหวานๆ ตามแบบสาวเหนือตาไม่กระพริบ จนรุ่งกาลต้องรีบสะกิด “โอ๊ย! คุณหยิกผมทำไม?” เจมส์สะดุ้ง ก่อนจะหันมากระซิบถามเลขานุการสาวเสียงขุ่น “ก็คุณเล่นจ้องเพื่อนฉันตาไม่กระพริบเสียขนาดนั้น” รุ่งกาลกระซิบตอบเสียงเขียวไม่แพ้กัน “อ้าวเหรอ” หนึ่งฤทัยมองกริยาสนิทสนมของสองหนุ่มสาวด้วยสีหน้ายิ้มๆ ก่อนจะอธิบายต่อ “วันนี้คุณแสงฉานติดธุระในเมือง กว่าจะกลับคงค่ำๆ เลยให้ดิฉันทำหน้าที่รับรองคุณ ต้องขออภัยที่ทำให้ต้องรอนะคะ” “ไม่เป็นไรครับ” หญิงสาวใช้กุญแจที่ถือติดมือมาไขประตูห้องแล้วเปิดออก เผยให้เห็นห้องนอนกว้างพอสมควร “เชิญค่ะ” บอกพร้อมกับผายมือเข้าไปในห้อง เจมส์มองห้องพักอย่างพึงใจ “ขาดเหลืออะไรบอกดิฉันได้โดยตรงนะคะ ข้างโทรศัพท์จะมีหมายเลยภายในกำกับไว้ค่ะ” “ขอบคุณครับ” เจมส์บอกก่อนจะยื่นมือออกไปรับกุญแจห้องที่เธอส่งไปให้ “งั้นรุ้งขอตัวด้วยเลยนะคะคุณเจมส์ พบกันพรุ่งนี้ค่ะ” รุ่งกาลบอกกับเจ้านายหนุ่มเสียงใส ก่อนจะก้าวเท้าตามเพื่อนสาวออกจากห้อง “พี่ไลท์สั่งไว้...ให้รุ้งพักห้องข้างๆ คุณป้ารวีนะจ๊ะ” หนึ่งฤทัยหันมาบอกเพื่อนพลางทำท่าจะก้าวเท้าไปยังอีกฝากของตัวบ้านที่ปลูกเป็นอาคารชุดเรียงกันเป็นรูปตัวแอล ทว่ารุ่งกาลรีบส่ายหน้า “เราเอากระเป๋าลงที่บ้านหมดแล้ว อยากนอนกับแม่น่ะ ว่าแต่จะทำให้ฤทัยลำบากหรือเปล่า?” ท้ายประโยคเอ่ยถามด้วยน้ำเสียห่วงใย “ไม่หรอก...ที่จัดแบบนี้เพราะเราจัดที่พักแยกฝั่งชาย-หญิง ตอนที่สั่งพี่ไลท์คงไม่คิดว่าเป็นรุ้ง แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราจัดการเอง” คนเป็นเพื่อนอธิบายก่อนจะเอ่ยถาม “รุ้งจะรีบไปไหนหรือเปล่า? ถ้าไม่รีบจะชวนไปกินกาแฟด้วยกัน ไม่เจอกันมาตั้งนานขอเม้าท์ให้หายคิดถึงหน่อยเถอะ” “ไม่จ้ะ” หนึ่งฤทัยหรี่ตามองเพื่อน “ไม่นี่แปลว่าไม่รีบ หรือว่าไม่ตกลง?” “ไม่รีบจ้า แหม...เพื่อนเรากลายเป็นคนคิดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” “พูดแล้วจะหาว่านินทาเจ้านาย มาทางนี้ดีกว่า” ว่าแล้วหนึ่งฤทัยก็คว้ามือเพื่อนสาวให้ก้าวตามเธอไป ~~~~~~~~~~ ร้านกาแฟสดเล็กๆ นั้นตั้งอยู่บนเนินค่อนไปทางด้านหน้าของไร่ สามารถมองเห็นหมู่บ้านได้แทบทุกหลังคาเรือนรวมทั้งบ้านของรุ่งกาลเองด้วย “กาแฟเย็นจ้ะ” หนึ่งฤทัยบอกเด็กสาวที่ยืนรอรับออเดอร์อยู่หลังเคาน์เตอร์แล้วจึงหันมาทางเพื่อนสาว “รุ้งล่ะ?” “กาแฟเย็นเหมือนกัน” รุ่งกาลบอกเพื่อน หญิงสาวหยิบถุงคุ๊กกี้ที่วางเรียงอยู่บนมุมหนึ่งของเคาน์เตอร์ขึ้นมาดูด้วยความสนใจ “คุ๊กกี้ธัญพืชของน้าไข่น่ะ ลองชิมดูซีอร่อยนะ” ไม่พูดเปล่าแต่ยังยัดขนมถุงนั้นใส่มือรุ่งกาลดื้อๆ “ดาว...ลงบัญชีพี่ไลท์นะ” “จะดีเหรอฤทัย” “ดีแน่นอนจ้ะ ว่าแต่รุ้งเถอะมีแฟนหล่อขนาดนี้ทำไมพึ่งจะพามาโชว์ตัว” “แฟนที่ไหน?” “ก็คุณเจมส์...ไม่ใช่เหรอ?” “เขาเป็นเจ้านาย” รุ่งกาลย้ำเสียงหนักพร้อมกับส่ายหน้า “ก็เห็นสนิทกันนี่นา” “ทำงานด้วยกันวันละสิบชั่วโมง สัปดาห์ละหกวันไม่รวมโอที ถ้าไม่สนิทก็แย่ล่ะ งานนี้ไม่มีอะไรในกอไผ่จริงๆ จ้า” เธออธิบายก่อนจะกลับมาเป็นฝ่ายเอ่ยถามในสิ่งที่อยากรู้ “พี่ไลท์กลับมานานแล้วเหรอฤทัย?” “เอ๋!? นี่รุ้งไม่รู้หรอกหรือ...เมื่อก่อนเห็นสนิทกันจะตาย” หนึ่งฤทัยถามกลับด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ตั้งแต่ไบร์ท...ไม่อยู่ก็ไม่ค่อยได้คุยกันน่ะ” “นั่นซีนะ คิดไปก็ใจหาย” ...นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธอไม่ค่อยกลับบ้าน... สองสาวคุยกันด้วยเรื่องสรรพเพเหระอื่นๆ จนบ่ายแก่รุ่งกาลจึงขอตัวกลับบ้าน “เรากลับก่อนนะฤทัย” “ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนล่ะ” หญิงสาวส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ขอบคุณมากที่เลี้ยงกาแฟ พรุ่งนี้เจอกันจ้ะ” “จ้า” ~~~~~~~~~~ รุ่งกาลก้าวเท้าช้าๆ ไปตามริมถนน ระยะทางจากไร่แสงตะวันกลับบ้านนั้นไม่ไกลนัก จริงๆ แล้วต้องเรียกว่า...ที่ดินบางส่วนของไร่แสงตะวันนั้นเคยอยู่ในความครอบครองของคุณตาของเธอมาก่อน คุณพงษ์ บิดาของแสงฉานเป็นเจ้าหน้าที่พัฒนาชุมชนที่ย้ายมาจากจังหวัดทางภาคกลาง ก่อนจะตัดสินใจตั้งรกรากอยู่ที่บ้านแม่ดอกเอื้องด้วยการแต่งงานกับคุณรวีซึ่งมีศักดิ์เป็นลูกเรียงพี่เรียงน้องกับมารดาของเธอ ดังนั้นเมื่อคุณพงษ์ขอแบ่งซื้อที่ดินจากคุณตา ในฐานะที่เป็นญาติกันคุณตาจึงตัดแบ่งที่ดินบางส่วนให้ ก่อนที่คุณพงษ์จะหันมาทำสวนเมี่ยงเต็มตัวและขยายกิจการออกไปจนสามารถสร้างฐานะขึ้นมาได้อย่างเช่นปัจจุบัน แสงฉานเป็นลูกชายคนโตของคุณพงษ์ เขามีน้องชายซึ่งอายุเท่าๆ กันกับเธออยู่อีกคนหนึ่งคือ...ตะวันฉาย ความที่บ้านอยู่ติดกันและเป็นญาติใกล้ชิดทำให้เธอสนิทกับสองพี่น้องราวกับเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน เธอมักจะจับคู่เล่นกับตะวันฉาย บางครั้งก็ดีกัน...และบางทีก็ทะเลาะกันโดยมีแสงฉานรับหน้าที่เป็นผู้ไกล่เกลี่ยเพราะเป็นพี่ใหญ่ที่ต้องดูแลน้อง จนกระทั่งเขาต้องย้ายไปอยู่กับญาติในเมืองเพื่อเรียนต่อในระดับมัธยมทำให้เหลือแค่เธอกับตะวันฉายแค่สองคน ตอนนั้นเธอเพิ่งจะเก้าขวบ วันนั้นเป็นวันเสาร์เธอกับตะวันฉายไม่ต้องไปโรงเรียนจึงมาขลุกเล่นด้วยกันตลอดทั้งเช้า อากาศวันนั้นค่อนข้างอึมครึม ฝนตกปรอยๆ ราวกับจะเป็นลางบอกเหตุถึงความสูญเสียที่กำลังคืบคลานเข้ามา... หลังมื้ออาหารกลางวันผ่านพ้นไปสายฝนบางเบาที่แข่งกันโรยตัวลงมาจากฟากฟ้าก็หยุดลง ทิ้งไว้แต่ละไอหนักข้นของอากาศ ตะวันฉายที่เบื่อการเล่นในร่มเต็มที่จึงชวนเธอไปเล่นที่น้ำตกซึ่งเธอเองก็เห็นด้วยเพราะไม่ชอบการอยู่ในร่มพอๆ กัน แต่แล้วเหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น... เมื่อฝนที่ตกหนักในหุบเขาทางทิศเหนืออันเป็นต้นน้ำของธารแม่ดอกเอื้องนั้นมีปริมาณมากกว่าที่พระแม่ธรณีจะดูดซับเอาไว้ได้ทัน เสียงสะเทือนเลือนลั่นดังก้องป่า ก่อนที่น้ำป่าจะไหลบ่าพัดเอาทั้งเธอแหละตะวันฉายติดไปกับสายน้ำด้วย ตะวันฉายถูกน้ำพัดไปหลายกิโลเมตร และจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ในขณะที่เธอรอดชีวิตมาได้ราวปาฏิหาริย์ หากถึงกระนั้นเธอก็ต้องรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลนานร่วมเดือน ด้วยอาการปอดบวมอย่างรุนแรง ทุกๆ คนพยายามปิดบังข่าวร้ายไม่ให้เธอได้รับรู้ จนกระทั่งเธอออกจากโรงพยาบาล การสูญเสียเพื่อนรักทำให้เธอซึมลงอย่างเห็นได้ชัด จากเด็กหญิงแก่นเซี้ยว ร่าเริงสดใส กลับกลายเป็นคนเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดจา และฝันร้ายจนละเมอตื่นทุกคืน ท้ายที่สุด...คุณตาจึงออกปกาศิตให้แม่กับพ่อพาเธอย้ายไปอยู่ในเมือง เผื่อว่าเพื่อนใหม่...สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ จะทำให้อาการเธอดีขึ้น และมันก็เป็นจริงตามที่คุณตาคาดหวัง ...แต่นั่นก็ทำให้เธอและแสงฉานไกลห่างจากกันไปโดยปริยาย... เธอรับรู้ข่าวคราวของเขาผ่านมารดาที่กลับไปเยี่ยมคุณตาทุกอาทิตย์ ...ไลท์สอบเทียบได้ กำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย... ...ไลท์สอบติดคณะอุตสาหกรรมเกษตรด้วย เก่งจริงๆ... ตอนชายหนุ่มเรียนจบปริญญาตรีเธอเพิ่งจะขึ้นม.หก ทั้งๆ ที่เธอกับเขาอายุห่างกันแต่สามปี เธอไปงานรับปริญญาของเขา ทว่าความรู้สึกว่าเขาโตเป็นผู้ใหญ่กว่าเธอมากทำให้เธอไม่อยากเข้าไปวุ่นวายใกล้ๆ ...กลัวเขาจะรำคาญ.. .และที่สำคัญคือ มีหญิงสาวในชุดนักศึกษาคนหนึ่งคอยตามเขาเป็นเงาอยู่แล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เธอคิดถึงแสงฉานเสมอ แต่สิ่งที่เธอทำได้ก็เพียงแต่เก็บความคิดถึงของตัวเองเอาไว้ในใจ ภาพชายหนุ่มในชุดครุยรับปริญญาทำให้เธอทั้งรู้สึกดีใจและหวั่นไหว เธอวางรูปที่ถ่ายคู่กันในวันนั้นไว้บนหัวเตียง และอัดก็อปปี้เป็นภาพเล็กๆ ซ่อนไว้ในกระเป๋าเงิน แสงฉานสอบชิงทุนไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาได้ เธอจึงไม่ได้เจอเขาอีก ในวันที่เธอรับปริญญามีของขวัญกล่องใหญ่ส่งมาจากอเมริกา โดยมีคุณรวีเป็นผู้นำมาพร้อมกับการ์ดเล็กๆ ยินดีด้วยครับ พี่ไลท์ ข้อความสั้นๆ ทำให้เธอยิ้มออกมาทั้งๆ ที่หัวใจวูบโหวง ...เขายังนึกถึงเธออยู่ แต่มันก็เย็นชาห่างเหินเหลือเกิน... สำหรับเธอแล้ว...ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...หัวใจเธอยังคงผูกพันอยู่กับเขา ...ผูกพัน...ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นการคิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียวนั่นแหละ... ข่าวคราวล่าสุดที่ได้รับรู้คือเขาแต่งงานกับสาวอเมริกันและคงจะสร้างครอบครัวอยู่ที่นั่น ...ไม่คิดว่าชีวิตแต่งงานของเขาจะแสนสั้น ก่อนที่เขาจะหย่าและกลับเมืองไทยมารับช่วงงานที่ไร่ต่อจากบิดา... ...ป่านนี้...พี่ไลท์คงลืมไปแล้วว่าเคยมีเธอเป็นน้องสาว... ...หลังจากหย่าแล้วพี่ไลท์จะมีใครอีกหรือเปล่านะ?... ...หรือจะเป็นเพื่อนเธอ... ...หนึ่งฤทัย?... ~~~~~~~~~~ "ความลับของดวงอาทิตย์" แสงฉานเข้าบ้านก่อนพระอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขาเพียงเล็กน้อย ชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกเผยให้เห็นเสื้อยืดสีขาวที่ใส่ไว้ชั้นใน ก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้นจนถึงข้อศอกเพื่อคลายร้อน “อินสเป็คเตอร์*จากออแกนิกส์เป็นยังไงบ้างฤทัย” ชายหนุ่มเอ่ยถามหนึ่งฤทัยที่เตรียมตัวพร้อมจะกลับบ้านหากยังรีรออยู่เพื่อรายงานถึงการทำงานตลอดทั้งวันที่ผ่านมา ทั้งที่เลยเวลาเลิกงานมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว ระบบการทำงานแบบครอบครัวนอกจากจะทำให้ผู้ร่วมงานรู้สึกสบายใจแล้วในบางครั้งเมื่องานยังไม่เสร็จทุกคนก็จะอยู่ช่วยงานด้วยน้ำใจ ต่างจากระบบทุนนิยมของชาติตะวันตกที่ต่างคนต่างทำงานในส่วนของตน แทบไร้ซึ่งปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้ร่วมงานโดยสิ้นเชิง “คุณเจมส์พักห้องขาวค่ะ พี่ไลท์ต้องไม่เชื่อแน่ๆ เลยว่า...อินเสป็คเตอร์อีกคนเป็นใคร” หญิงสาวตอบเจ้านายหนุ่มด้วยน้ำเสียงสดใส “ใครหรือ?” “รุ้งค่ะ โลกกลมจริงๆ เลยนะคะ” “รุ้งไหน?” แสงฉานขมวดคิ้ว หรี่ตาลงเล็กน้อยขณะเอ่ยถาม ...นึกไม่ออกจริงๆ ว่าเขารู้จักใครที่ชื่อรุ้ง แถมยังเป็นคนที่หนึ่งฤทัยรู้จักคุ้นเคยอีกต่างหาก... “อ้าว! พี่ไลท์จำรุ้งไม่ได้เหรอคะ? เมื่อก่อนเล่นด้วยกันออกบ่อย จริงสิรายนั้นดูเหมือนจะสนิทกับไบร์ทมากกว่า” ชื่อน้องชายที่หลุดออกมาจากปากหญิงสาวเรียกเอาความทรงจำเก่าๆ ของชายหนุ่มให้ผุดพรายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ...รุ้ง...รุ่งกาล!?... ...นานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้เจอเธอ?... ชายหนุ่มจำบทสนทนากับหนึ่งฤทัยในช่วงถัดมาแทบไม่ได้ รู้ตัวอีกทีเขาก็กลับมาถึงห้องนอนแล้ว แสงฉานตรงไปยังโต๊ะเขียนหนังสือ ค้นลิ้นชักด้านล่างกุกกักอยู่พักใหญ่ก่อนจะพบสิ่งที่ต้องการ เขากำลังจะดันลิ้นชักกลับพลันสายตาเหลือบไปเห็นกล่องโลหะขะมุกขะมอมกล่องเล็กๆ ที่ซุกตัวอยู่ในมุมก้นลิ้นชัก ชายหนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะหยิบมันขึ้นมาเปิดออกดู แหวนพลาสติกวงเล็กๆ สองวงนอนนิ่งอยู่ในนั้น ชายหนุ่มลุกจากที่พร้อมกล่องโลหะและกรอบรูปในมือ เขาทรุดตัวลงบนที่นอนทั้งที่ยังอยู่ในชุดทำงาน หยิบแหวนทั้งสองวงออกมาพินิจพิจารณา หัวแหวนพลาสติกสีฟ้าและสีขาวยังคงส่องประกายล้อแสงไฟ ...น่าแปลกที่กาลเวลาไม่ยักกะทำให้มันเสื่อมสภาพลงเลยแม้แต่น้อย เหมือนกับความทรงจำที่ยังคงกระจ่างชัดอยู่ในใจ... ~~~~~~~~~~ ละครโทรทัศน์หลังข่าวซึ่งกำลังเป็นที่นิยมในขณะนั้น จบลงด้วยการแต่งงานของพระเอกนางเอกตามแบบพิธีทางคริสตศาสนา เจ้าบ่าว-เจ้าสาวในชุดสีขาวอันแสดงถึงความบริสุทธิ์สาบานถึงความรักอันเป็นนิรันดร์ต่อหน้าพระพักตร์พระผู้เป็นเจ้า ทำเอาเด็กผู้หญิงหลายคนฝันไฝ่อยากจะเป็นเจ้าสาวเฉกเช่นนางเอกสาวคนสวยบ้าง เมื่อวัดประจำหมู่บ้านจัดงานเฉลิมฉลอง พ่อค้าแม่ค้าจากที่ต่างๆ พากันมาออกร้านขายของเป็นที่ครึกครื้น ในขณะที่เด็กๆ อย่างรุ่งกาลและตะวันฉายเองก็พลอยตื่นเต้นสนุกสนานไปด้วย สองคู่ซี้ชวนกันไปเที่ยวงานวันตั้งแต่วันเตรียมงานด้วยซ้ำ โดยมีเขาตามไปด้วยในฐานะพี่ชายที่ต้องคอยดูแลน้อง แผงลอยขายเครื่องประดับจำพวกสร้อยคอ แหวน กำไลดูจะดึงดูดใจเด็กผู้หญิงอย่างรุ่งกาลได้ไม่ยากนัก ‘พี่ไลท์รุ้งจะเอาแหวน รุ้งจะแต่งงานเหมือนพี่ดาวในทีวี’ เธอบอกกับเขาก่อนจะเร่เข้าไปเลือกดูแหวนพลาสติกหัวสีต่างๆ ด้วยความสนใจ โดยมีตะวันฉายเข้าไปเลือกดูเป็นเพื่อน ‘แล้วรุ้งจะให้ใครเป็นเจ้าบ่าวล่ะ?’ คนเป็นเพื่อนเอ่ยถาม รุ่งกาลทำท่าตรึกตรองอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะบอกออกมา ‘ให้พี่ไลท์เป็นเจ้าบ่าว ให้ไบร์ทเป็นหลวงพ่อ’ ‘ให้เค้าเป็นเจ้าบ่าวไม่ได้เหรอ เค้าอยากเป็นพระเอก’ เด็กชายตะวันฉายต่อรอง ‘ก็ไบร์ทตัวเล็กนี่นา สู้กับผู้ร้ายไม่ชนะหรอก ต้องตัวโตๆ แบบพี่ไลท์’ เด็กหญิงให้เหตุผล ‘เอางั้นก็ได้’ คนเป็นเพื่อนยอมตามอย่างว่าง่าย เพราะฉากพระเอกถูกผู้ร้ายรุมทำร้ายก่อนตำรวจจะมานั้นดูไม่ค่อยประทับใจเขาเท่าไหร่ ด้วยเหตุนี้...แสงฉานจึงต้องจ่ายเงินค่าแหวน แล้วกลับมาเล่นละครตามที่รุ่งกาลวาดฝันที่บ้าน ผ้าปูโต๊ะในห้องรับแขกถูกเด็กหญิงรื้อออกมาจัดการทำเป็นเสื้อคลุมให้บาทหลวงจำเป็น ในขณะที่เจ้าตัวเองก็ใช้ผ้าปูที่นอนคลุมตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าต่างชุดเจ้าสาว ‘แล้วพี่ไลท์ไม่ต้องแต่งตัวเหรอ’ ตะวันฉายเอ่ยถามคนเจ้าความคิดที่ทำท่าคิดหนักเมื่อได้ยินคำถามนั้น ‘จริงสิ เจ้าบ่าวก็ต้องใส่สูทผูกเน็คไทร์เท่ๆ’ ว่าแล้วเจ้าตัวก็ไปค้นเสื้อกั๊กของผู้เป็นตามาให้เขาใส่ ติ๊ต่างว่าเป็นเสื้อสูทตัวเท่ ก่อนที่พิธีแต่งงานในจินตนาการจะเริ่มขึ้น คุณรวีที่เข้ามาพบเด็กๆ สามคนกำลังเล่นละครโรงเล็กโดยบังเอิญรีบคว้ากล้องถ่ายรูปมาเก็บภาพหลักฐานเอาไว้ได้ทันเวลาพอดี ภาพนั้นคงอยู่ในอัลบั้มเก่าๆ ที่ถูกเก็บรวมกันไว้ในห้องนอนน้องชาย ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับในอีกหนึ่งปีถัดมา ในตอนนั้น...การแต่งงานแบบเด็กๆ กินเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็สิ้นสุดลง แล้วตะวันฉายและรุ่งกาลหาเรื่องอื่นๆ มาเล่นแทน เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทั้งตัวเขาเองและรุ่งกาลถอดแหวนออกจากนิ้วตอนไหน แต่คงเป็นตอนที่เล่นด้วยกันอยู่ในบ้านหลังนี้แหละ เลยมีคนเก็บแหวนทั้งสองวงใส่กล่องไว้ให้เขาได้นึกถึงภาพความทรงจำในตอนนั้น ~~~~~~~~~~ ชายหนุ่มเก็บแหวนลงกล่องตามเดิมก่อนจะวางกล่องใบนั้นลงบนตั่งเล็กข้างหัวนอน รอยยิ้มจางๆ แต้มอยู่บนใบหน้าคมคายขณะที่เขาพิจารณากรอบรูปในมือเป็นอันดับถัดมา ในกรอบไม้สีขาวเรียบๆ สำหรับตั้งโต๊ะนั้น คือภาพเด็กสาวรวบผมเป็นหางม้าผูกโบว์สีขาวอันโตแลดูสดใสสมวัย เธอยืนเคียงข้างเขาที่อยู่ในชุดครุยวิทยฐานะก่อนจะเข้าสู่พิธีพระราชทานปริญญาบัตร รุ่งกาลหอบช่อดอกไม้อันโตไว้ในอ้อมแขนพลางส่งยิ้มร่าเริงให้กล้อง เขาจำได้ว่ากว่าจะได้ภาพนี้ออกมา...ตากล้องต้องบอกให้ทั้งเขาและเธอขยับเข้าไปยืนชิดกันอยู่หลายครั้ง เมื่อต่างฝ่ายต่างทำท่าลังเลไม่แน่ใจว่าควรจะยืนใกล้กันในระดับไหนจึงจะ ‘พอดี’ ...และนั่นคือครั้งสุดท้ายที่เขาพบเธอ... ถึงตอนนี้...ภาพเด็กสาวในวันวานก็ยังคงกระจ่างชัดอยู่ในใจ เขานึกไม่ออกจริงๆ ว่าเด็กสาวแสนซนอย่างรุ่งกาลจะกลายมาเป็นอินสเป็คเตอร์บริษัทจัดจำหน่ายชาสมุนไพรรายใหญ่ได้อย่างไร แต่ที่แน่ๆ คือ...ความคิดถึงที่ซุกตัวอยู่ในส่วนลึกของหัวใจดูเหมือนจะขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ...คิดถึงเธอเหลือเกิน...แสงฉานบอกตัวเองในใจ ~~~~~~~~~~ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่เด็กรับใช้จะเอ่ยเรียกเขาเป็นลำดับถัดมา “คุณไลท์คะ คุณผู้หญิงให้หนูมาเตือนว่า...ได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ” ชายหนุ่มวางภาพในมือลงแล้วจึงตะโกนตอบออกไป “ได้ยินแล้ว ไปบอกคุณแม่ว่าฉันขอเวลาห้านาทีแล้วจะลงไป” แสงฉานลุกจากที่อย่างกระฉับกระเฉง เขาเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องนอน ก่อนจะลงไปพบคนที่กำลังสำรวจห้องรับแขกเป็นการฆ่าเวลา “สวัสดีครับ” เขาเอ่ยทักเจมส์เป็นภาษาอังกฤษพร้อมกับยื่นมือไปตรงหน้าตามมารยาทสากล เจมส์ยื่นมือออกไปสัมผัสกับมือของแสงฉาน ทว่าเขากลับเอ่ยทักเจ้าบ้านเป็นภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ “สวัสดีครับคุณแสงฉาน บ้านคุณสวยมาก” “ขอบคุณครับ ขอโทษที่ทำให้ต้องคอย เชิญทางนี้ดีกว่าครับ” ชายหนุ่มผายมือไปด้านข้าง ก่อนจะเดินนำผู้มาเยือนไปยังห้องรับประทานอาหารที่อยู่ติดกับห้องครัว คุณพงษ์ และคุณรวีเข้าประจำที่โต๊ะอาหารอยู่ก่อนแล้ว “คุณเจมส์เจ้าของออแกนิกส์ที่จะมาอินสเป็คชาสมุนไพรของเราครับ” แสงฉานแนะนำชายหนุ่มกับผู้สูงวัยกว่า ก่อนจะหันมาทางเจมส์ “คุณพ่อ คุณแม่ผมครับ” เจมส์ยกมือไหว้ท่านทั้งสอง “สวัสดีครับ” “สวัสดีจ้ะ คุณพูดไทยเก่งจังเลย” คุณรวีรับไหว้พร้อมกับเอ่ยชมด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “คุณแม่ผมเป็นคนไทยครับ” เจมส์ตอบ อาหารเย็นมื้อนั้นผ่านไปด้วยความรื่นเริงสนุกสนาน เพราะความง่ายๆ เป็นกันเองของเจมส์ เสร็จจากมื้ออาหารแสงฉานก็เอ่ยชวนบิดามารดาและเจมส์ให้ย้ายไปคุยกันที่ห้องนั่งเล่น คุณพงษ์ที่ดูจะถูกชะตาชายหนุ่มเป็นพิเศษถึงกับบ่นเสียดายเมื่อถึงเวลาที่ต่างคนควรจะแยกย้ายกันไปเข้านอน “รำคาญคนแก่หรือเปล่า นานๆ จะมีคนพูดจาถูกคอเลยชวนคุยเสียนาน” “ไม่หรอกครับ คุยกับคุณพ่อผมได้ความรู้อีกเยอะเลย” แสงฉานขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินสรรพนามที่เจมส์ใช้เรียกบิดาเขา ...ไม่บ่อยนักหรอกที่ผู้เป็นพ่อจะถูกใจใครจนถึงขนาดออกปากแทนตัวเองว่า...พ่อ... “เข้าใจพูดให้คนแก่ดีใจ” “ผมพูดจริงๆ นะครับ” เจมส์ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทำเอาคุณพงษ์หัวเราะร่าอย่างพึงใจ ~~~~~~~~~~ “ผมเห็นรูปในห้องรับแขก เด็กผู้หญิงในรูปใช่รุ้งหรือเปล่าครับ?” เจมส์เอ่ยถามเจ้าของบ้านระหว่างที่เดินไปยังปีกตึกที่จัดไว้เป็นห้องนอนของทั้งคู่ “ครับ” แสงฉานรับคำสั้นๆ “แสดงว่าคุณกับรุ้งก็ต้องสนิทกันน่ะสิครับ” “เราเป็นญาติกันครับ”คำตอบยังคงสั้นดุจเดิม ทว่าดูเหมือนเจมส์จะไม่ทันจับสังเกต “อ้าว! อย่างนั้นหรอกหรือครับ ไม่เห็นรุ้งเล่าอะไรให้ฟังบ้างเลย ตอนที่ผมบอกว่าจะเลือกมาอินสเป็คที่นี่ก่อนก็ทำท่าเหมือนไม่อยากมา อย่างนี้สงสัยต้องหักเงินเดือนซะแล้ว” ท้ายประโยคหมายมาดไม่จริงจังนัก แสงฉานไม่ตอบคำปรารภนั้น ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจที่ก่อตัวขึ้นในใจ ในยามที่ชายหนุ่มอีกคนเอ่ยถึงผู้มีศักดิ์เป็นน้องด้วยน้ำเสียงและทีท่าสนิทสนม ...ท่าจะบ้า...เขาด่าตัวเองก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อมาเป็นเรื่องงานแทน “ปกติเราจะตั้งโต๊ะอาหารเช้าตอนเจ็ดโมงนะครับ แต่ถ้าคุณลงมาสายๆ ก็สั่งคนในบ้านได้” “ไม่เป็นไรครับ ปกติผมตื่นเช้าอยู่แล้ว” “ถ้าอย่างนั้นตอนสายผมจะพาไปชมไร่นะครับ ไม่ทราบคุณเจมส์นัดรุ้งไว้ตอนกี่โมง ผมจะได้กะเวลาถูก” “ไม่เกินสองโมงเช้าก็คงจะมาแล้วล่ะครับ รายนั้นเขาขยัน...ไม่เคยมาสาย ไม่เคยขาด ไม่เคยลางานเลยสักที” เจมส์เอ่ยถึงเลขานุการสาวด้วยน้ำเสียงชื่นชม “งั้นก็ดีเลยครับ เผื่อตอนบ่ายพอมีเวลาจะได้เลยไปน้ำตกกัน ไหนๆ ก็มาถึงที่แล้วลองเที่ยวแบบอีโคทัวริซึ่ม**สักหน่อยนะครับ” แสงฉานตอบด้วยน้ำเสียงที่มีเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ว่ามันเพียงแต่ถูกปรับให้ฟังดูเป็นปกติเท่านั้นเอง “ได้ยินแบบนี้ชักอยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ แล้วสิครับ” เจมส์ตอบอย่างกระตือรือร้นขณะเปิดประตูห้องพัก แสงฉานหยุดยืนส่งแขกพร้อมกับตอบสั้นๆ “พบกันพรุ่งนี้ครับ” แล้วชายหนุ่มก็ก้าวเท้ายาวๆ จากไปยังห้องนอนของตัวเอง ~~~~~~~~~~ "ความลับของคนเขียน" คราวนี้มายอมรับผิดแต่โดยดีค่ะ ว่าธารแอบโกงการบ้านด้วยการลงเรื่องแค่ "ครึ่งเดียว" เรื่องนี้จริงๆ แบ่งออกเป็นสามส่วนค่ะ part I : ความลับในสายรุ้ง part II : ความลับของดวงอาทิตย์ และ part III : ในแสงตะวันมีสายรุ้ง (ซึ่งยังเขียนไม่เสร็จค่ะ) ไม่คิดว่าจากเรื่องสั้นๆ มันจะกลายมาเป็นยาวย้วยได้ขนาดนี้ (นิสัยน้ำท่วมทุ่งแก้ไม่หาย) ต้องขอโทษที่ทำให้ต้องมาตามอ่านกันอีกรอบนะคะ สัญญาว่าจะพยายามมาลงให้ได้ไวที่สุดค่ะ ขอบคุณ "โครงการถนนสายมิตรภาพ" ที่ทำให้ธารได้ทำในสิ่งที่อยากทำอีกเป็นครั้งสอง แล้วพบกันค่ะ ^^   Create Date : 27 เมษายน 2552 28 comments Last Update : 5 กันยายน 2552 17:15:35 น. Counter : 852 Pageviews. Share Tweet

เจิมก่อน..อยากอ่านๆ แต่ล็อคอินไม่ได้เลยค่ะ..   โดย: แจงเองค่ะ IP: 93.144.18.69 27 เมษายน 2552 21:20:16 น.

มาอ่านค่ะคุณธาร อ่านนิยายคุณธารทีไรหลงอยู่ในเรื่องทุกที   โดย: มัยดีนาห์ 27 เมษายน 2552 23:46:58 น.

คุณธารคะ ลงชื่อก่อนอ่านนะคะ   โดย: BeCoffee 27 เมษายน 2552 23:47:43 น.

น้องทาน เอาแบบ น่ากัวๆ ดิ ฮ่าๆๆ หรือจะตบจูบก้อได้นะ อิอิ   โดย: i_cOn IP: 140.116.189.144 28 เมษายน 2552 0:19:48 น.

มาแล้วค่ะ..ตามสัญญาที่ว่าจะมาเก็บความลับ อ่านจบแล้วค่ะ..ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่า นิยายที่ได้ใจเราง่ายที่สุด..คือนิยายแนว"คำมั่นสัญญา" ประมาณว่ามีความผูกพันธ์ของพี่ชายกับน้องสาว อิอิ..ดังนั้นเรื่องนี้ได้ใจไปแล้วส่วนหนึ่ง.. เข้าเรื่องดีกว่า..วิจารณ์ในฐานะคนอ่านคนหนึ่งนะ เริ่มต้นเรื่องมา..นอกว่าพ่อหนุ่มเจมส์จะเป็นพระเอกซะอีก เรื่องแต่งงานวัยเด็กๆ..อิอิ..ชอบค่ะ เคยเขียนเรื่องสั้นเรื่องนึง..เด็กๆแต่งงานเหมือนกัน แต่ไม่เหมือนกันหรอกค่ะ..ของคุณธาร..คนละแบบ ชอบนะคะ..ที่เขียนแยกกันแบบนี้ เพื่อแสดงถึงความในใจของแต่ละฝ่าย ตอนหน้าเขียนมาเร็วๆนะคะ อยากรู้ว่า เจอหน้ากันแล้วจะเป็นอย่างไร.. มีความรู้สึกแบบว่าอึดอัดและคาดหวังรอคอย หวั่นๆ แต่ตื่นเต้นแทนตัวเอกทั้งสองคนจังเลยค่ะ   โดย: nikanda 28 เมษายน 2552 3:45:48 น.

ว้า หมดตอนกำลังสนุกเลยค่ะ พอมาอ่านว่ายังเขียนไม่จบ แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนสุดท้ายมาเมื่อไหร่ ไปตามด้วยนะคะ   โดย: teansri 28 เมษายน 2552 5:13:20 น.

ชอบเรื่องนี้จัง แต่เดาผิดค่ะ คุณธาร ตอนแรกนึกว่า "บอสสสสส" จะเป็นพระเอกซะอีก แต่พออ่านไปอ่านมา เปลี่ยนใจไปเชียร์คุณไลท์เฉยเลย . . เอาใจลุ้นตอนที่ 3 ที่ขอให้ความลับกลายเป็นความรักค่ะ จะคอยติดตามนะคะ ถ้าเห็นฟี่หายไปไปเคาะเรียกที่บ้านด้วยนะค๊า   โดย: Paulo 28 เมษายน 2552 8:47:03 น.

น่ารักจังคะพี่ธาร   โดย: ชาจัง IP: 202.28.78.106 28 เมษายน 2552 14:53:01 น.

สวัสดีค่ะตามมาอ่านความลับค่ะ แล้วอยากบอกความลับว่า ยังอ่านไม่จบค่ะ แปะโป้งไว้ก่อนแต่จะกลับมาอ่านอีกทีนะคะ บอส อิอิ   โดย: แม่ภูมิ (Artagold ) 28 เมษายน 2552 16:53:24 น.

หลับฝันดีนะก้าบ ขอพระเจ้าอวยพระพรคับ โจจัง   โดย: พลังชีวิต 28 เมษายน 2552 23:39:14 น.

สวัสดีครับคุณธาร ผมไปไหนก็พาหมิงหมิงไปด้วย คงมีเพื่อนบล็อกหลายคนหลอนมากกับหลวงจีนน้อย เพระาไปทีไ่หนก็เจอครับ 55555 ยินดีทีไ่ด้รู้จักนะครับ บล็อกผมเกือบจะเป็นบล้อกจับฉ่ายครับ มีทุกอย่าง ทุกแนว แต่โดยรวมมันคือ ความรื่นรมย์ในการใช้ชีวิตครับ   โดย: กะว่าก๋า 29 เมษายน 2552 6:24:28 น.

มาเกาะประตู แอบดูข้างหน้าต่างบ้านค่ะ ว่าในแสงตะวันมีสายรุ้ง คลอดอ่ะยางง 555 อีก 2 วันก็หยุดแล้ว สู้ ๆ อีกวันค่ะ   โดย: Paulo 29 เมษายน 2552 7:36:52 น.

แวะมาคุยค่ะ (หลายคนเริ่มทวง part III ด้วย T_T) "ในแสงตะวันมีสายรุ้ง" น่าจะมาประมาณวันเสาร์นู่นแหละค่ะ กะจะใช้เวลาในวันหยุดแรงงานมาโม่ (ตอนนี้ต้องช่วยเด็กโข่งทำการบ้านก่อน) อดใจรอกันสักนิดนะคะ ^^ คุณแจง(นิกานดา) : คุณแจงมาเร็วมากเลยค่ะ ตอนแรกธารกะจะแปะ "ความลับของดวงอาทิตย์" ในคคห.ข้างล่าง ปรากฏว่าแปะไปทำงานไป ไม่ทันคุณแจง ตอนเอากลับไปไว้ข้างบนลุ้นแทบแย่แน่ะค่ะว่า...พื้นที่จะพอหรือเปล่าน้อ เพราะพี่คนหนึ่งเค้าแปะได้สูงสุดแค่สิบสามหน้า (แต่ของธารสองตอนรวมกันมันสิบสี่หน้า) แต่ก็สำเร็จจนได้ ธารเพิ่งมาสังเกตตัวเองนะคะคุณแจง ว่าพล็อตเรื่องสั้นของธารมันเบสิกและโหลสุดๆ แต่ก็จะพยายามใส่รายละเอียดอื่นๆ เป็นการชดเชย อย่างสถานที่ในเรื่อง...ธารหยิบมาจากหมู่บ้านแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ที่จัดเป็นโฮมสเตย์ทั้งหมู่บ้าน (ยังไม่บอกนะคะว่าที่ไหน รอให้เขียนจบก่อนค่อยเฉลย อิอิ) ฉากแต่งงานธารคิดถึงตอนเป็นเด็กน่ะค่ะ จำได้ว่า...เล่นกันด้วยสองคนพี่-น้อง(ธารมีน้องชายค่ะ) ที่บ้านจะมีโต๊ะไม้ตัวใหญ่ (ไม่รู้ว่าความเป็นเด็กทำให้เรารู้สึกว่ามันใหญ่ หรือมันตัวใหญ่จริงๆ เพราะตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว) สองพี่น้องก็จะขนเอาผ้าห่มเอาหมอนออกมา เอาผ้าคลุมโต๊ะแล้วมุดเข้าไปข้างใน แล้วเล่นละคร... บ้านก็หลังนี้...ร้านค้าก็หลังนี้แหละ (เด็กๆ นี่จินตนาการบรรเจิดจริงๆ) ส่วนตอนแรกที่หลายคนคิดว่า...เจมส์เป็นพระเอก...ไม่แปลกหรอกค่ะ ธารตั้งใจจะให้คิดอย่างนั้นจริงๆ ค่ะ แต่เพราะอะไรนี่ยังไม่บอกค่ะ เป็น "ความลับ" อิอิ คุณนาห์ : พักนี้ธารไม่ค่อยได้แวะไปทักทายคุณนาห์ที่บล็อกเลยค่ะ แต่จะพยายามหาเวลาให้ได้เร็วๆ นี้แหละค่ะ ขอบคุณที่ติดตามกันเสมอนะคะ คุณอ้อน(BeCoffee) : เชิญตามสบายเลยค่า พี่หมีเซน (i_con) : อยากได้แบบน่ากลัวๆ ลองแบบ... "ธารไม่อยากทำการบ้านแล้วล่ะ" ดูหน่อยไหมล่ะคะ อิอิ คุณเทียน : ขอบคุณที่แวะมานะคะ ตอนสามกำลังอยู่ระหว่างการถ่ายทำค่ะ เดี๋ยวเสร็จแล้วธารจะไปกระซิบบอกที่บล็อกนะคะ คุณฟี่ (Paulo) : ธารเองก็กำลังลุ้นอยู่เหมือนกันค่ะ อิอิ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ชาจัง : ดีใจที่ชอบจ้า คุณโจ (พลังชีวิต) : ขอบคุณค่ะ มิน่าล่ะเมื่อคืนธารถึงได้ฝันดีเชียว ^^ คุณก๋า (กะว่าก๋า) : ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ เดี๋ยววันกลังถ้ามีเวลาจะเข้าไปค้นบล็อกคุณก๋าอีก ชอบการ์ตูนแฝงปรัชญาน่ะค่ะ เลยติดใจซะแล้ว ^^   โดย: ธาร นาวา 29 เมษายน 2552 9:47:20 น.

หมื่นตาตอนนี้มี 160 กว่าตอนครับ ส่วนงานเขียนเก่าๆของผม คิดว่ามีเป็นพันชิ้นเลยครับ หุหุหุ เพราะผมอัพบล้อกเกือบทุกวันครับ และบางวันก็อัพหลายบล้อกครับ   โดย: กะว่าก๋า 29 เมษายน 2552 11:42:35 น.

แหะๆ ^^ รู้สึกว่าจะตกหลุมเหมือนคนอื่นนะคะ คิดว่าคุณเจมส์เป็นพระเอก จอยยิ่งแอบกรี๊ดกร๊าดผู้ชายตาฟ้าอยู่ด้วย รอตอนต่อไปนะคะ ^^   โดย: GoOsHa!R IP: 114.128.170.114 29 เมษายน 2552 23:09:08 น.

สวัสดียามเช้าครับ   โดย: กะว่าก๋า 30 เมษายน 2552 8:29:34 น.

กำลังหนุกเลยค่ะ   โดย: ส้มแช่อิ่ม 30 เมษายน 2552 21:49:16 น.

มาขอแปะไว้ก่อนนะคะ   โดย: ปณาลี 30 เมษายน 2552 23:28:22 น.

สวัสดียามเช้าครับ   โดย: กะว่าก๋า 1 พฤษภาคม 2552 8:30:19 น.

โดย: กะว่าก๋า 1 พฤษภาคม 2552 16:35:04 น.

ความลับเยอะจังเลยค่ะ คุณธาร ตูนมาขอแปะโป้งไว้ก่อน และมาลาคุณธารไปวิปัสนาด้วยค่ะ   โดย: ปณาลี 1 พฤษภาคม 2552 23:22:48 น.

สวัสดียามเช้าค่ะ คุณธาร   โดย: Paulo 2 พฤษภาคม 2552 8:18:34 น.

ไปแอบเห็นที่ห้องนักเขียน เดี๋ยวจะตามมาอ่านที่บล๊อกนะคะ คงต้องใช้เวลานานเลย ยังคิดถึงอยู่เสมอนะคะ ^^   โดย: ป้าลิ โนโลโก้ IP: 85.129.90.98 3 พฤษภาคม 2552 9:23:05 น.

อ่านจบแล้วค่ะคุณธาร ขอบอกก่อนว่าอ้อนไม่ใช่คอนวนิยายนะคะ แต่ว่าเป็นหญิงสาวที่หลงรักดวงอาทิตย์อยู่เหมือนกันค่ะ แอบลุ้นอยู่ในใจว่าพระเอกจะเป็นคนนั้นที่เราหลงรัก อิอิ แล้วจะรออ่านในแสงตะวันมีสายรุ้งนะคะ ^^   โดย: BeCoffee 3 พฤษภาคม 2552 12:14:15 น.

มาตอบคอมเมนต์ก่อนไปถนนคนเดิน (เชียงใหม่) อิอิ พี่ก๋า (ขออนุญาตเรียกพี่นะคะ ธารเข้าไปดู profile พี่ก๋าละ พี่ก๋าอายุพอๆ กะพี่ชายธารเลยค่ะ) : ขอบคุณที่พาหมิงๆ แวะมาทักทายเกือบทุกวันเลยค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้แวะไปที่บล็อกนะคะ ช่วงนี้ธารติดภารกิจอีกแล้วล่ะค่ะ น้องจอย : พี่แปะตอนใหม่แล้วนะจ้ะ ขอบใจที่แวะมาตามอ่านจ้า คุณส้ม : ตอนจบร้อนๆ มาแล้วนะคะ คุณตูน : รับทราบค่ะ อนุโมธนาธรรมด้วยนะคะ คุณฟี่ : สวัสดีค่ะ คุณอ้อน : ธารเองก็เป็นผู้หญิงที่หลงรักดวงอาทิตย์ค่ะ ถ้าใครสังเกตจะเห็นว่า... เรื่องสั้นทั้งสองเรื่องที่ผ่านมา มีพระอาทิตย์เป็นพระเอกทั้งคู่เลย ^^ ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาเยี่ยมเยียนกันนะคะ แล้วพบกันค่ะ   โดย: ธาร นาวา 3 พฤษภาคม 2552 15:09:25 น.

ลงชื่อว่าอ่านตอนนี้แล้ว วิ่งไปอ่านตอนจบ ลั้นลา   โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) 6 พฤษภาคม 2552 20:03:35 น.

หวานอีกแล้ว   โดย: ปณาลี 16 พฤษภาคม 2552 22:07:12 น.

Oh wow..I thought I was James, so...my guess was wrong..umm James sorry you be broken heart..I cheer Mr. James at first now and I still cheer James..I don't think Sang shaang would be good for Roongkarn..umm sorry der Than..anyway the story is all good, Love it..!!   โดย: PiCorn (Camille) IP: 71.81.178.101 14 มิถุนายน 2553 1:01:21 น.