๓.
______________________________________________



ปรมัตถ์พูดถูก เธอไม่มีทางเลือก!

ปานไพลินบอกตัวเองอย่างจำนนขณะมองสำรวจความเรียบร้อยหน้ากระจกเงา หญิงสาวสวมเดรสสีน้ำตาลเข้มแขนยาว กระโปรงคลุมเข่าค่อนข้างเรียบร้อย ผมยาวเป็นคลื่นม้วนต่ำเคลียต้นคอระหง ใบหน้าตบแต่งแต่พองาม ทุกอย่างดูกลมกลืนลงตัว เธอสูดลมหายใจลึกก่อนจะผลักประตูห้องและก้าวออกมา

หญิงสาวถูกผลักให้เดินไปข้างหน้าด้วยชีวิตใหม่ที่กำลังจะเกิดมาและข่าวซุบซิบที่ไม่มีทางปิดได้ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ เรื่องที่เธอไปตบหน้าปรมัตถ์ถึงสนามขี่ม้าแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว เริ่มจากลุงป๋องกับลูกชายกระซิบกระซาบกันขณะนั่งกินข้าวเย็นที่บ้าน นางนวลผู้เป็นภรรยาได้ยินเข้าก็ซักไซ้ไล่เลียงจนรู้ความว่าลูกสาวคนงามของเสี่ยยิ่งยศแล่นไปตบหน้าปรมัตถ์ถึงถิ่นท่ามกลางลูกค้าสาวๆ ของเขา เช้าวันต่อมาเหล่าแม่บ้านจันทร์งามก็พูดถึงแต่เรื่องนี้ตลอดทั้งวัน

เรื่องนี้ไม่รอดพ้นหูตานางสมพร แม่ครัวของเสี่ยยิ่งยศไปได้ นางถูกคนข้างบ้านดึงไปกระซิบถามหลังใส่บาตรยามเช้า เรื่องนี้ไม่ชอบมาพากลเพราะนางไม่เคยเห็นปรมัตถ์มาเทียวไล้เทียวขื่อลูกสาวเจ้านายตนมาก่อน อดปากไม่ได้ต้องไปเลียบเคียงถามสาวใช้คนอื่นเผื่อจะมีใครรู้เห็นบ้าง ปรากฏว่าไม่มีใครรู้เลย และบังเอิญอย่างร้ายกาจที่เสี่ยยิ่งยศได้ยินบทสนทนานั้นเข้าพอดี ด้วยเหตุนั้นเสี่ยวัยชราจึงให้นางสมพรไปตามตัวลูกสาวมาถามไถ่

ปานไพลินรู้ดีว่าเวลาที่ผ่านไปแต่ละวันหมายถึงอายุครรภ์ที่เพิ่มขึ้น หากเธอไม่ปฏิเสธความรับผิดชอบจากปรมัตถ์ก็ต้องเดินหน้าทำตามที่เขาบอกทันที หรือถ้าจะปฏิเสธก็ต้องทำเสียวันนี้ ก่อนที่เธอจะแก้ไขอะไรไม่ทันกาล ทว่าเมื่อปฏิเสธการแต่งงานแล้วเธอจะแก้ปัญหายังไง หญิงสาวตอบไม่ได้ สุดท้ายเมื่อมองหน้าบิดาขณะถูกตั้งคำถาม คำพูดของปรมัตถ์ก็ลอยมาเข้าหู

‘เราโตแล้ว ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ’

เธอจึงทำได้เพียงสานต่อเรื่องนี้ให้เป็นรูปเป็นร่าง

‘ป่านมีเรื่องเข้าใจผิดกับคุณปอนิดหน่อยค่ะคุณพ่อ แต่ตอนนี้เราเข้าใจกันแล้ว’

‘งั้นก็เป็นเรื่องจริงที่ว่าหนูไปตบเขาถึงสนามขี่ม้า’

เธอก้มหน้าอย่างละอาย ปล่อยให้ความเงียบตอบคำถามแทน

‘แต่พ่อไม่เห็นรู้เลยว่าปรมัตถ์กับหนูไปรักกันตอนไหน ไม่เคยเห็นเขามาหาป่านที่บ้านด้วย’ ผู้เป็นพ่อตั้งข้อสังเกต

‘คุณพ่อคงไม่คิดว่าผู้ชายเจ้าชู้อย่างเขาจะรู้จักการเข้าตามตรอกออกตามประตูเหมือนคนอื่นหรอกนะคะ’ เธอโยนความผิดให้ชายหนุ่มรับไปเต็มๆ

เขาสมควรโดนแล้ว ผ่านสมรภูมิมาตั้งเท่าไหร่ แต่ดันมาพลาดเอาง่ายๆ กับความสัมพันธ์แค่คืนเดียว เธอเลยต้องมาซวยไปด้วยแบบนี้ เจ็บใจจริงๆ...

‘แต่ป่านบอกว่าเข็ดกับผู้ชายเจ้าชู้ แล้วก่อนหน้านี้ลูกก็ยัง...’ เสี่ยใหญ่ละเรื่องหมอเขื่อนเอาไว้เท่านั้น เป็นอันรู้กันว่ากำลังพูดเรื่องอะไร

‘ป่านก็ไม่ได้อยากยุ่งกับเขาหรอกค่ะคุณพ่อ แต่คุณปอตื๊อหนักมาก ป่านก็เลย...ใจอ่อน’ เธอรู้ว่าควรพูดแค่ไหนและอย่างไรบิดาจึงจะคล้อยตาม

ผู้เป็นพ่อพยักหน้ารับรู้ พอจะมองภาพออกบ้างจากกิตติศัพท์อันร่ำลือของเจ้าของรีสอร์ตชิดตะวัน ปรมัตถ์ขึ้นชื่อว่าเป็นหนุ่มหล่อ คารมดี มีฐานะมั่งคั่งและยังใจป้ำอีกด้วย หากเขาสนใจใครมีหรือจะหาวิธีจีบไม่ได้ แต่ผู้ชายแบบนี้คงไม่เหมาะกับลูกสาวเขา

‘ป่านคิดดีแล้วหรือลูกที่จะคบหากับเขา’

‘ป่านมีความหวังค่ะคุณพ่อ คุณปอบอกว่าวันนี้จะพาป่านไปพบครอบครัวเขา เขาจริงจังกับเรื่องของเราค่ะ’

พูดออกไปแบบนั้นแล้วก็ได้แต่นึกเข่นเขี้ยวในใจ

หากปรมัตถ์เปลี่ยนใจกะทันหัน เธอนี่แหละจะตามไปฉีกอกเขาถึงบ้าน!

‘รู้จักเข้าตามตรอกออกตามประตูบ้างก็ดี แต่คุณปอของป่านคิดจะมาเจอพ่อเมื่อไหร่กัน?’

‘มาแล้วค่ะเสี่ย รออยู่หน้าบ้าน ให้เชิญขึ้นเรือนเลยไหมคะ’

นางสมพรเสนอหน้ามารายงานด้วยความกระตือรือร้น พอมีข่าวซุบซิบปุ๊บ ตอนสายของวันเดียวกันปรมัตถ์ก็มาปรากฏตัวปั๊บ เห็นทีคราวนี้คงไม่ใช่แค่คบเล่นๆ

ปานไพลินเบิกตาโต มองหน้าบิดาอย่างตื่นตระหนก ปรมัตถ์บอกว่าจะมารับไปกินมื้อเย็นที่บ้าน แต่ไม่ได้บอกว่าจะมาพบพ่อเธอก่อน แล้วนี่อะไร มาตั้งแต่เที่ยง กว่าจะเย็นไม่โดนพ่อซักฟอกจนเรื่องแดงหรือยังไง

‘เชิญเขาที่ศาลาข้างล่างก็แล้วกัน ส่วนยายป่านอยู่ในห้องก่อน พ่อมีเรื่องจะคุยกับเขาหน่อย ได้ใช่ไหม?’

หญิงสาวได้แต่อึกๆ อักๆ พะวักพะวง กลัวบิดาคุยกับปรมัตถ์แล้วจับได้ว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้เป็นเพียงรักกำมะลอ และสาเหตุที่ต้องโกหกมาจากเรื่องอะไร เธอไม่อยากให้พ่อผิดหวังในตัวเธอ ‘อีกครั้ง’

‘คุณพ่อคะ ป่านว่าเอาไว้คุย...’

‘แค่คุยกันตามประสาลูกผู้ชาย ถ้าเขาจริงใจก็ไม่มีอะไรต้องกลัวไม่ใช่หรือ?’

เสี่ยยิ่งยศตัดบทแล้วหันไปสั่งแม่บ้านเตรียมน้ำท่าไปต้อนรับแขก

ปานไพลินไม่รู้ว่าบิดาคุยอะไรกับปรมัตถ์บ้าง และไม่มั่นใจสักนิดว่าเขาจะเอาตัวรอดได้ แต่เธอสบประมาทเขามากไป ผู้ชายที่ ‘ลื่น’ และ ‘รอด’ มาได้จนป่านนี้มีหรือจะจนมุมง่ายๆ กับแค่การถูกว่าที่พ่อตาซักฟอก กว่าจะรู้ว่าไม่น่าวิตกจริตเกินควร เธอก็เข้ามานั่งข้างปรมัตถ์ในรถยนต์ของเขาแล้ว

“คุณคุยอะไรกับพ่อฉันบ้าง” หญิงสาวตั้งคำถามทันทีที่รถเคลื่อนตัวพ้นรั้วบ้าน

“ก็เรื่องของเรา เรื่องงานแต่งงาน” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ แต้มใบหน้า

คนนั่งข้างหันขวับ เสียงสูงขึ้นมาทันที “งานแต่งเนี่ยนะ?”

“ก็ใช่น่ะสิ มาถึงตอนนี้คุณเปลี่ยนใจไม่ทันแล้ว” ชายหนุ่มตอบอย่างอารมณ์ดี

“คุณพ่อเพิ่งรู้ว่าเราแอบคบกัน ซึ่งนั่นเป็นเรื่องโกหก แล้วจะเห็นดีเห็นงามกับการแต่งงานได้ยังไง มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?”

“พ่อคุณก็พูดแบบนี้แหละ”

“แล้วคุณตอบว่ายังไง?”

ปรมัตถ์หันมาสบตาหญิงสาวเมื่อตอบว่า “ก็พูดความจริง”

ดวงตาคู่งามแทบจะถลนออกมานอกเบ้า ถ้าไม่ติดว่าเขากำลังขับรถเธอได้กระชากคอเสื้อคุยแล้ว

“ความจริงอะไร คุณบอกพ่อเรื่องเด็กเหรอ?”

ชายหนุ่มเห็นว่าขับรถไปคุยกันไปท่าจะไม่ดี เกิดแม่คุณทูนหัวโกรธจนขาดสติ หันมาแย่งพวงมาลัยจากเขาก็มีสิทธิ์ตายยกครัว จึงมองหาที่จอดรถริมถนนแล้วหักเข้าไปพักคุยกันก่อน

“ตกลงยังไง คุณพูดอะไรกับพ่อฉันกันแน่?” ถามพลางขยุ้มแขนเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนของปรมัตถ์ด้วยความวิตกกังวล

เขารวบมือเย็นเฉียบของเธอไว้ เอ่ยทีเล่นทีจริง “ตั้งสติก่อนเถอะคุณ ใครบ้างไม่รู้ว่าพ่อคุณมีปืน ขืนผมบอกว่าทำลูกสาวท่านท้องมีหวังถูกยิงกลางแสกหน้าและไม่ได้ขับรถออกมากับคุณแน่”

หญิงสาวถอนใจอย่างโล่งอก แต่เมื่อความตื่นตระหนกคลายลง ความโมโหก็เข้ามาแทน “งั้นก็รีบพูดให้เคลียร์หน่อยได้มั้ย ฉันร้อนใจจะตายอยู่แล้ว คุณบอกพ่อว่ายังไงท่านถึงไม่มีท่าทีคัดค้านหรือต่อต้านอะไรเลย เป็นไปได้ยังไงที่พ่อฉันจะเห็นด้วยกับแผนการแต่งงานสายฟ้าแลบโดยเฉพาะเมื่อผู้ชายคนนั้นเป็นคุณ”

ปรมัตถ์บีบกระชับมือเล็กที่จิกแขนเขาไว้แน่น จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยและยิ้มตามแบบฉบับของเขา “ผมแค่บอกพ่อคุณว่าปีนี้ผมอายุสามสิบหกแล้ว พี่สาวพี่ชายก็แต่งงานจนหลานๆ โตกันหมด ผมได้ใช้ชีวิตมาอย่างเต็มที่ ไม่มีอะไรที่ต้องเสียดาย เมื่อผมเจอคนที่อยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยกันแล้วจะต้องรออะไรอีก”

“แล้วพ่อก็เชื่อคุณง่ายๆ เลยเหรอ?” เธอยังคลางแคลงใจไม่หาย

“ทำไม ผมดูไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเชียว”

“ใครๆ ก็รู้กิตติศัพท์ของคุณดี ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกสาวเล่นกับไฟหรอก ยกเว้นพ่อแม่ที่คิดว่านั่นเป็นการลงทุนที่คุ้มค่า ซึ่งไม่ใช่พ่อฉันแน่”

เขาหัวเราะเบาๆ ท่าทางไม่เดือดร้อนเลยสักนิด “คุณพูดถูก แต่พ่อคุณคงรู้ดีมั้ง ผมหน้าตาดี ผมมีเงิน ผมเป็นเจ้าของรีสอร์ต ครอบครัวผมมีโรงงานและมีร้านขายวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้างที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด และมีผู้หญิงไม่น้อยอยากแต่งกับผม ผมไม่จำเป็นต้องแต่งกับคุณเพื่อผลประโยชน์หรือเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ที่พ่อคุณจะมองในแง่ร้ายได้ ตอนนี้ผมเป็นแค่ผู้ชายที่กำลังอินเลิฟ”

ปานไพลินพยักหน้ารับรู้ รู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันใด ดึงมือกลับมากอดอกไว้ ไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าก่อนนี้ถูกเขากุมมืออยู่ “พ่อคงคิดว่าคุณจะทำให้ฉันมีความสุขได้อีกครั้ง รู้มั้ย ครั้งแรกอะไรๆ ก็ดีไปหมด โลกนี้เป็นสีชมพู รักแท้ช่างสวยงาม จนกระทั่งวันนึงฉันตื่นขึ้นแล้วพบว่าที่ผ่านมาเป็นแค่ความฝัน เรื่องจริงคือไม่มีความรักตั้งแต่แรก นอกใจ แยกทาง และการแต่งงานครั้งที่สองพร้อมความรับผิดชอบในฐานะแม่ คุณยังไงฉันไม่รู้นะ แต่ชีวิตฉัน...จบแล้ว”

ปรมัตถ์ได้แต่มองมือเล็กที่หลุดมือเขาไปแล้วด้วยความรู้สึกเก้อๆ ปนขัดใจ อดถามไม่ได้ “คุณหมดศรัทธาในความรักไปแล้วเหรอ”

เธอหันกลับมาสบตาเขาและตอบอย่างชัดเจน “ฉันเคยมีความหวัง แต่ไม่ใช่กับผู้ชายอย่างคุณ”

ถ้าจะพูดขนาดนี้ทำไมไม่ตบหน้าเขาซะเลยล่ะ!

ชายหนุ่มนึกอย่างขัดเคือง ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ โน้มตัวเข้าไปใกล้หญิงสาวมากขึ้น “ผมรู้สึกเหมือนโดนสบประมาทเลยนะ คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าคุณอาจจะรักผมขึ้นมาจริงๆ ก็ได้”

ปานไพลินหันขวับ แต่แล้วก็ต้องผงะถอยเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มอยู่ใกล้จนเกินไป เธอชักสีหน้าและทำเสียงเขียวพร้อมใช้ปลายนิ้วดันหน้าอกเขาออกห่าง “ไม่มีทาง คุณไม่ใช่ผู้ชายแบบที่ฉันกำลังมองหา”

ปรมัตถ์ยอมถอยออกมาแต่ใบหน้ายังแต้มรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม “คุณไม่รู้สินะว่าม้านอกสายตามีโอกาสเข้าวินพอๆ กับม้าทุกตัวในสนามแข่ง”

“แต่ไม่ใช่คุณแน่” เธอตอบอย่างมั่นใจ

“คุณพูดแบบนี้ผมยิ่งอยากแต่งมันวันนี้พรุ่งนี้เลย จะได้รู้กันไปว่าผมจะทำให้คุณตกหลุมรักไม่ได้”

หญิงสาวมองหน้าเขาเหมือนกับว่าปรมัตถ์เสียสติไปแล้ว “นี่ไม่ใช่เกมนะ แล้วฉันก็ไม่สนุกด้วย ที่สำคัญฉันแค่ไม่มีทางเลือก ที่ฉันไม่ปฏิเสธความรับผิดชอบจากคุณก็เพราะ...” เธอชี้นิ้วทั้งสองข้างที่พุงตัวเอง “แต่ชีวิตฉันไม่ได้กำลังเริ่มใหม่ เพราะงั้นเราแค่ทำทุกอย่างให้ถูกต้อง ฉันทำหน้าที่ของฉัน คุณทำหน้าที่ของคุณ แต่เรา...ไม่เกี่ยวข้องกัน”

คราวนี้หญิงสาวทำนิ้วชี้เป็นรูปกากบาท

ชายหนุ่มอ้าปากค้าง กะพริบตาปริบๆ ครู่หนึ่งก็รวบนิ้วของเธอไว้และถามเพื่อความแน่ใจ “คุณหมายความว่าเราจะแต่งกันแค่ในนาม...งั้นเหรอ?”

ปานไพลินพยักหน้ารับ “ฉันคิดดีแล้ว ฉันไม่อยากทำให้พ่อผิดหวังและขายหน้า แต่ฉันจะไม่ยอมให้ความผิดพลาดครั้งนี้ทำลายตัวเองอีก ฉันจะพยายามเป็นแม่ที่ดี แต่ฉัน...จะไม่รักคุณ”

เขานิ่งไปอึดใจใหญ่ สีหน้าเคร่งเครียด กระตุกมือหญิงสาวจนเธอเซเข้ามาใกล้ กดไหล่บอบบางทั้งสองข้างไว้และเอ่ยอย่างจริงจัง “ผมไม่ใช่ดารา ไม่ใช่คนมีชื่อเสียง ผมไม่แต่งงานบังหน้า แต่ผมจะแต่งจริงๆ และผมจะถือว่านี่เป็นคำท้า คุณจะรักผมแน่ รักแบบโงหัวไม่ขึ้นซะด้วย”

แล้วเขาก็ยิ้มอย่างซุกซน แถมขยิบตาให้อีกหนึ่งที ผู้หญิงหลายคนอาจปลื้มปริ่มและหัวใจพองโตกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดนี้ แต่ปานไพลินไม่ใช่หนึ่งในนั้น เธอไม่ต้องการหลงเสน่ห์เขา ไม่ต้องการจะรักเขา และเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายที่จะทำให้เธอมีความสุขได้ แค่อย่ารักเขา เธอก็จะไม่เจ็บอีก

หญิงสาวพยายามบอกตัวเองอย่างนั้นและเชื่อมั่นว่าเธอทำได้แน่

ปรมัตถ์เอื้อมมือไปปลดมวยผมที่เคลียอยู่กับต้นคอระหง เธอสะดุ้ง ผงะถอย แต่เขาช้อนฝ่ามือใต้ท้ายทอยของหญิงสาวไว้ บังคับให้เธอสบตาขณะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากแทบชนกัน

“ผมชอบให้คุณปล่อยผมมากกว่า เตรียมตัวให้พร้อมนะ จากนี้ไป...ผมจะเริ่มจีบคุณแล้ว”



__________________________________________________



พี่หมูน้อย >> ตอนพิเศษนี้ไม่มีในเล่มค่ะ เขียนเพิ่มเพราะพื้นที่ในการยัดไม่พอ ^^"