วันนี้ตื่นปกติ มาถึงสนามเวลาปกติ หมาจรจัดที่วิ่งไปวิ่งมาละแวกนั้นประจำ วันนี้เพิ่มจำนวนจากสองเป็นห้า (ขยายพันธุ์เร็วแฮะ)
...ระหว่างทางเดินมา รู้สึกตะหงิดๆนิดๆ เพราะถูกนักปั่นจักรยานตอนเช้าแซงไปเจ็ดคันรวด!! ปกติเช้าปานนั้น เจออย่างมากแค่สาม... คิดอยู่เหมือนกันว่าทำไมวันนี้โดนแซงเยอะจัง
...พอมาถึงสนาม...ก็เริ่มออกวอร์มอัพตามปกติ แต่มันคงเป็นลางตั้งแต่โดนจักรยานแซงแล้ว อยู่ในสนามได้พักเดี๋ยว... มีลุงๆน้าๆหนุ่มๆขาประจำวิ่งแซงเราพร้อมๆกันเป็นหมู่คณะไปแปดคนรวด!!!
...เราวิ่งแซงคุณป้าเจ้าประจำไปได้แค่คนเดียวเอง..ฮือ... คือขณะนั้นมันมีสตรีในสนามอยู่แค่สองน่ะค่ะ... วันนี้ผู้หญิงสูงอายุเค้าหายไปไหนกันหมดเนี่ย!!!... ไม่ได้รังแกคนแก่เลย... (เลวจริง)
...เดินไปซักพักก็มีเงาตะคุ่มๆวิ่งผ่านไปในเลนในสุด... สัญชาตญาณมันปิ๊งๆบอกทันทีว่า เป็นคุณตี๋ลมกรดเจ้าประจำแน่นอน!! (แม้จะเห็นแค่เงาๆก็เถอะ) เย้!!!!
อยากกระโดดข้ามสายยางรดน้ำสนามสูงซักหกเมตรด้วยความดีใจ (สายยางมันยังพาดลู่วิ่งอยู่ตั้งแต่เมื่อวานค่ะ แต่วันนี้ไม่ได้ซื่อบื้อสะดุดนะ)
...คิดถูกจริงๆที่ดันทุรังมา ...เธอวิ่งสปีดยังไม่เร็วมากนัก (แต่ก็ยังเร็วกว่าเราซักสองเท่าครึ่งได้)
...รอ...รออย่างใจจดใจจ่อ...ให้พระอาทิตย์ขึ้นจะได้ดูหน้า และพิศดูซักหน่อยว่าใช่คนเดียวกับคนที่เราเห็นตอนวันอาทิตย์ (ที่มากะแฟน) รึเปล่า... (ลุ้นว่าขอให้เป็นคนละคนกัน)
เค้าวิ่ง...เราก็เริ่มวิ่งบ้าง ...ตั้งใจไว้ว่า วันนี้จะไม่ให้คุณเธอวิ่งชนรอบเราแปดรอบเหมือนอาทิตย์ก่อนอย่างเด็ดขาด เลยสปีดเท้าเต็มที่ ติ๊ต่างว่ามีช้างไล่กวด... (มันมาเหล่หนุ่มหรือมาวิ่งแข่งกะหนุ่มฟระไอ้นี่...
) ...หนึ่งรอบ...สองรอบ... และในขณะกำลังหอบอย่างกะหมาหอบแดดนั่นเอง... คุณเธอก็หายแว้บไปเลย!!!!
...งงค่ะ... อารายเนี่ย.... หายไปไหน... สปีดแทบตายนึกว่าหนุ่มวิ่งตาม (เข้าข้างตัวเองชะมัด) ... หายไปไหนคะคุณขา???... ปล่อยดิชั้นวิ่งบ้าอยู่ได้คนเดียว!!
ตอนนี้พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว มองสนามเห็นชัดแล้ว เราก็วิ่งแบบงงๆปนหอบๆมาได้เกือบครบรอบละ ...แล้วก็เห็นค่ะ... คุณตี๋ลมกรดเธอยืนหอบกีดขวางทางจราจรเลนเราอยู่นั่นไง...
..คือตอนนั้น...จริงๆก็อยากมารยาล่ะนะ... แต่จะให้ทำอะไรล่ะ เช้าๆสมองไม่ค่อยสั่งการ... จะวิ่งชนซึ่งๆหน้าเลยก็ดูปัญญาอ่อนไป เค้าจะหาได้ว่าอีนี่ตาถั่ว ...แต่...จริงๆแล้วอยากวิ่งชนแทบตาย
..เอิ๊ก... หากด้วยความที่เป็นสาวเรียบร้อยแบบผ้าพับไว้ (ขอแหวะตัวเองที
) เราเลยวิ่งแซงคุณเธอไปแบบพยายามไม่ออกอาการหอบ ประหนึ่งว่าข้าพเจ้าแข็งแรงมากกกก (สารภาพ ...ตอนนั้นจริงๆหายใจไม่ค่อยจะทันอยู่ แต่เดี๋ยวเสียฟอร์ม... คนเราทำได้ทุกอย่างจริงๆ...ผ่าสิ)
... วินาทีนั้น เข้าใจเลยว่าทำไมเค้าไม่มองหน้าใครเวลาวิ่ง... เพราะขนาดตัวเองวิ่งไม่เร็ว เรายังมองหน้าเค้าไม่ทันเลยค่ะ... แป่ว... ชวดอีก
...พอเราหยุดวิ่งมาเดินแทน... ตั้งใจไว้ว่าจะขอเดินไปมองหน้าให้ชัดๆซักที (จนบัดนี้ยังไม่ได้มองหน้าคุณเธอชัดๆเลยค่ะ... บ้าจริงเชียว
) ...คุณตี๋เธอเหมือนจะแกล้ง กลับไปวิ่งอีกที คราวนี้ด้วยความเร็วแบบถ้าเราไม่ปั่นจักรยาน ก็คงตามกันไม่ทัน... ฟิ้ว... ฟิ้ว... ฟิ้ว...
...แหงแซะ... ใครมันจะไปมองหน้าเธอทัน... แกล้งกันนี่หว่า...
หากวันนี้... คุณตี๋เธอไม่ได้เป็นมนุษย์ลมกรดคนเดียวที่วิ่งท่าสวยในสนาม... มีพวกฮาร์ดคอร์อีกสองคนมาวิ่งด้วยค่ะ ...ท่าก็สวยดีอยู่หรอก...เร็วก็เร็ว...แต่ไม่สเปค ...เพราะถ้าชวนมาวิ่งตอนตีห้าครึ่ง มีหวังข้าพเจ้าวิ่งชนท่านทั้งสองเป็นแน่ สีผิวท่านกลมกลืนกับความมืดเกิ๊น
)
...ไอ้พวกบ้าวิ่งสามคนนี้คงเคยฝึกวิชามาจากสำนักเดียวกัน เพราะจู่ๆพวกเขาก็เริ่มวิ่งรวมกลุ่มไปพร้อมๆกัน... (ตอนนี้เราหยุดวิ่งแล้ว ... หากกระแดะทำเป็นยืดขาอยู่ข้างสนาม ...ตรงๆ อยากมอง
) แม้จะหมั่นไส้ที่วันนี้พอเจอเพื่อน คุณตี๋เธอก็ทิ้งเราเลย
(ไอ้ตอนยืนขวางนั่น เพื่อนยังไม่มาน่ะค่ะ) ...
...แต่คุณๆคะ ...โหย...ท่าวิ่งสามตัว ..เอ๊ย ...สามคนนี้ ...งามประหนึ่งนกกระยางบินละเลียดผิวน้ำของทะเลสาบในแอฟริกาเลย
...ขาย้าวๆ ...ท่าเยื้องย่างสวยบาดตาบาดใจ ...หากนกตัวหนึ่งมันเป็นสีชมพู อีกสองคงคลุกขี้โคลนมามั้งเพราะสีน้ำตาลเข้ม
... แต่ท่าสวยยังไงยังงั้นเลยค่ะ ...
...เนื่องจากวันนี้ต้องรีบกลับไปทำมาหากิน เลยยืนชื่นชมความงามอยู่ได้ไม่นาน... ต้องเดินกลับบ้านอย่างหงอยๆ...
...สรุปสถานการณ์ประจำวัน
- คุณตี๋เธอไม่ใช่คนเดียวกับนายหอยทากกางเกงแดงที่มากะแฟนเมื่อวันอาทิตย์แน่นอน (โล่งไป)
- ท่านไม่มาวิ่งวันจันทร์ (ดี...อาทิตย์หน้าจะได้ไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นอีก)
- เรายังไม่มีโอกาสเห็นหน้าคุณเธอชัดๆเลย... ฮือ...
...บ้าๆๆๆๆๆๆ
- กำลังสงสัยว่า เธอซ้อมวิ่งการกุศลของโรงพยาบาลแถวนี้ที่จะจัดขึ้นในอีกสองอาทิตย์รึเปล่า ...ถ้าใช่ จะไปมั่ง (อย่างเราคงได้แค่ฟันรัน..
แต่เสร็จแล้วจะไปยืนจิบกาแฟรอพวกมาราธอนที่เส้นชัย)
...พรุ่งนี้ยังต้องไปอีกค่ะ... เพราะรับคำท้าเค้าไว้แล้ว... นิ้วหัวแม่เท้าเริ่มเหวี่ยงๆเพราะโดนใช้งานหนักมาสองวันติด ...คืนนี้จะเอาใจมันด้วยการประคบอุ่น ... สวดมนต์ แล้วภาวนาว่า ขอให้ลูกช้างได้เห็นหน้าคุณเธอชัดๆแบบจะๆซักทีเทิ้ด... แล้วถ้าเธอยังไม่สนใจลูกช้างอีก ...ลูกช้างจะงัดเอาเสื้อตัวนี้มาใส่คุ่ะคุณๆ
เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ... จุ๊บ จุ๊บ
(เพราะมีนัดกับตาชั่งวันพฤหัสเช้า) 
)
(สิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง อย่าลบหลู่) จึงเป็นอีกวันที่กินมังสวิรัติ เลยเก็บโควต้าคาร์บตอนเช้ามากิน "มันกล้วย" ...รู้จักกันไหมคะ ...สั่งมาสองถุงสี่ก้อน (ตอนสั่งวู่วามไปหน่อย) มันทำมาจากมันบดปั้นเป็นก้อน สอดใส้กล้วย คลุกมะพร้าว กินไปสองก็แทบจุกอกแล้ว อีกสองเลยยกให้คนอื่นแทน...
อยากกระโดดข้ามสายยางรดน้ำสนามสูงซักหกเมตรด้วยความดีใจ (สายยางมันยังพาดลู่วิ่งอยู่ตั้งแต่เมื่อวานค่ะ แต่วันนี้ไม่ได้ซื่อบื้อสะดุดนะ) 
) ...หนึ่งรอบ...สองรอบ... และในขณะกำลังหอบอย่างกะหมาหอบแดดนั่นเอง... คุณเธอก็หายแว้บไปเลย!!!!
..เอิ๊ก... หากด้วยความที่เป็นสาวเรียบร้อยแบบผ้าพับไว้ (ขอแหวะตัวเองที 
) เราเลยวิ่งแซงคุณเธอไปแบบพยายามไม่ออกอาการหอบ ประหนึ่งว่าข้าพเจ้าแข็งแรงมากกกก (สารภาพ ...ตอนนั้นจริงๆหายใจไม่ค่อยจะทันอยู่ แต่เดี๋ยวเสียฟอร์ม... คนเราทำได้ทุกอย่างจริงๆ...ผ่าสิ)
)
) แม้จะหมั่นไส้ที่วันนี้พอเจอเพื่อน คุณตี๋เธอก็ทิ้งเราเลย 
(ไอ้ตอนยืนขวางนั่น เพื่อนยังไม่มาน่ะค่ะ) ... 
...ขาย้าวๆ ...ท่าเยื้องย่างสวยบาดตาบาดใจ ...หากนกตัวหนึ่งมันเป็นสีชมพู อีกสองคงคลุกขี้โคลนมามั้งเพราะสีน้ำตาลเข้ม 
...บ้าๆๆๆๆๆๆ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
