ชื่อหนังสือ : กาหลมหรทึก ผู้เขียน : ปราปต์

พิมพ์ครั้งที่๑ กันยายน ๒๕๕๗ โดย แพรวสำนักพิมพ์ ในเครืออมรินทร์ฯ

ราคาหน้าปก ๑๗๕ บาท จำนวน ๒๑๓ หน้า

ISBN : ๙๗๘-๖๑๖-๑๘๐-๐๓๐-๗

ปกหลัง

พุทธศักราช ๒๔๘๖ ท่ามกลางไฟมหาสงครามเอเชียบูรพาที่กำลังปะทุ พ.ต.ท.เวทางค์ ภิรมย์รุจ สารวัตรหนุ่มแห่งกองตำรวจสอบสวนกลางได้รับแจ้งเหตุฆาตกรรมสะเทือนขวัญเด็กหญิงในบ้านพักย่านวัดระฆังโฆษิตาราม สภาพศพถูกทุบกะโหลกแตก แม่ของผู้ตายให้การว่าน่าจะเป็นฝีมือโจร แต่การสืบสวนเบื้องต้นกลับพบว่าเต็มไปด้วยเรื่องน่าคลางแคลง โดยเฉพาะบนหน้าผาก ข้อมือและข้อเท้าทั้งสองข้างของผู้ตาย ปรากฏรอยสักปริศนาของคำห้าคำ เหย้า เจ้า แพะทิ้ง พงส์ เงื่อนงำอันเชื่อมโยงสู่คดีฆาตกรรมต่อเนื่องพิลึกพิลั่น และคำสักประหลาดทั่วพระนครและจังหวัดธนบุรี รอยแผลเป็นจากประวัติศาสตร์และความลับทางวรรณศิลป์แห่งสยามประเทศ !

เมาท์มอยด์กัน(นะ)

“กาหลมหรทึก” ไม่ควรย่อนะคะ เพราะมันจะเป็นการสปอยด์แน่ ๆ หนังสือเล่มไม่หนา แค่ ๒๐๐ กว่าหน้าอยากจะถามนักเขียนว่า ... นี่อัดเข้ามาได้ยังไงคะขนาดนี้ ลูกล่อลูกชนแพรวพราวซะเหลือเกิน พ่อหนุ่ม(ปราปต์)คนนี้กำลังล่อลวงอิฉันอยู่ชิมิ สมแล้วละที่ได้รางวัลยอดเยี่ยมนายอินทร์อวอร์ด คุณสมควรได้รับรางวัลนี้อย่างไร้ข้อกังขาใด ๆ ทั้งสิ้นค่ะ

อย่างที่บอกข้างต้น “กาหลมหรทึก” เป็นหนังสือเล่มบาง ๆ แค่ ๒๐๐ นิด ๆ แต่เชื่อใหม pd ใช้เวลากับมันเกือบ ๑ สัปดาห์ อาจเป็นเพราะสำนวนวกวนเลอค่าของผู้เขียนที่ทำให้ pd ต้องอ่านย่อหน้าละ ๓ รอบ คือมันต้องคิดตามว่าผู้เขียนต้องการจะสื่ออะไร เพราะถ้าคุณตีไม่ออกแล้วคุณจะไปต่อไม่ได้นะคะ (บางคนอาจจะได้ แต่ pd ไม่ได้จริงๆ ก็อ่านวนจนกว่าจะเก็ตนั่นล่ะ) จำได้ว่าเคยเป็นแบบนี้กับหนังสือเล่มหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว นั่นก็คือ “Angle & Demon” หรือเทวากับซานตานนั่นเอง เพราะฉันนั้นไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเขาถึงตั้งฉายาพ่อปราปต์คนนี้ว่า “แดน บราวน์ แห่ง สยามประเทศ” นั่นละคะตามนั้น pd เข้าใจละ

อีกอย่างที่ชอบและค่อนข้างจะรู้สึกแปลกใหม่กับงานเล่มนี้นะคะ ชอบตรงเทคนิคการเขียนที่แบบว่ากำลังพีค ๆ ถึงจุดละ แต่พ่อก็มาตัดฉับ ขึ้นย่อหน้าใหม่ด้วยเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยทางประวัติศาสตร์ประวัติสถานที่นั่นโน่นนี้บ้างอะไรบ้าง เฮ้ยยยย รู้สึกเหมือนโดนทำร้าย ฉันกำลังอินแต่เธอมาตัดอารมณ์ชั้นแบบนี้คือแบบเจ็บปวดแต่สะใจ (ออกแนวโรคจิต) บางคนสงสัยว่าทำไมถึงไม่เอาไปยัดไว้ตรงเชิงอรรถแต่ pd ว่ามันคือเทคนิค ลูกล่อลูกชนของนักเขียนอย่างที่เกริ่นข้างต้นนั่นแหละเป็นการบิวด์ และ ตัดอารมณ์ได้ในเวลาเดียวกัน อร้ายยยย ฉันหลงรักเธอ

“กา-หน-มะ-หอ-ระ-ทึก”  อ่านยากทั้งชื่อเรื่องและเนื้อหาข้างในแต่ถ้าได้อ่านแล้วจะหลงรัก pd ขอจบรีวิวแต่เพียงเท่านี้ก็แล้วกันเดี๋ยวจะเผลอไปสปอยด์เข้าให้ มันจะผิดผีเสียเปล่าๆ สิ่งเดียวที่อยากจะทิ้งท้ายไว้คือ “อ่านเถอะ”  แม้ถ้าคุณได้อ่านแล้วอาจไม่ชอบเหมือน pd แต่ pd อยากให้นักเขียนคนนี้ได้ออกงานชิ้นต่อไปในอนาคต pd ว่าเขายังมี “ของ” ให้เล่นได้อีกเยอะ ณ จุดนี้ pdศรี ขอถวายตัวเป็นแฟนคลับนะคะคุณปราปต์ รองานชิ้นต่อไปอยู่นะคะ

Prophet Doll

๑๐ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๗