ขออ้อมกอด...ขอความรัก...จากแม่ให้ผมหน่อยคับ T_T
เรื่องเล่าจากข้างห้อง...อยากเล่าให้ฟัง
จำได้ว่าตอนเด็กๆ ตัวเองเป็นคนขี้โรค เวลาไม่สบาย ต้องมีพ่อหรือแม่คอยดูแลทั้งคืน เช็ดตัว นอนกอด และปลอบโยน...
พอมาอยู่หอ เวลาไม่สบายเราก็จะคิดถึงแม่อยากให้แม่ให้พ่อกอด เรารู้สึกว่ามันอุ่นและมั่นใจ จนเราได้เจอเด็คนหนึ่ง เด็กที่ไม่เคยรู้จักหน้าตาของแม่ ไม่รู้จักกระทั่งอ้อมกอดของแม่...
ตอนที่ย้ายห้องมาใหม่ๆ บังเอิญได้รู้จักกับห้องที่อยู่ถัดไปสามห้อง สาเหตุที่รู้จักเพราะห้องนั้นมีเด็กเล็กๆ หลายคน หนึ่งในนั้นมีน้องผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาน่ารัก ตัวเล็ก เล็กมาก เค้าชอบวิ่งเล่นแถวหน้าห้อง
และเราก็สนิทกับห้องนั้นโดยไม่ยาก...เพราะเราเองก็ชอบเด็กๆ อยู่แล้ว แต่สิ่งที่เราได้รู้จักมากกว่าความเป็นเพื่อนข้างห้องก็คือ...
เด็กหลายคนที่อยู่ในความดูแลของผู้หญิงสามคนในห้องนั้นล้วนแล้วแต่เป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้ง...
น้องเอ๊าะเด็กผู้ชายคนนั้นที่เราเห็นครั้งแรก พี่เค้าเล่าว่าถูกแม่นำมาให้พี่เค้าเลี้ยงแล้วไม่ยอมมารับตั้งแต่คลอดได้เพียงไม่กี่วัน เพื่อที่ตัวเองจะได้ไปหาสามีใหม่ที่เป็นทหารยศนายพัน
น้องเอ๊าะเป็นโรคลำไส้เวลากินอะไรเข้าไปเค้ามักจะอ๊วกออกมาจนหมด เลยทำให้เค้าตัวผอมมากๆ บางทีอยากกินอะไรก็กินได้นิดเดียวก็ต้องหยุด น่าสงสารเราเข้าใจนะว่าเด็กๆ ย่อมอยากกินนู่นอยากกินนี่ แต่น้องเอ๊าะต้องระวัง เพราะถ้าเกิดเป็นหนักขึ้นมานั่นหมายถึงการต้องออกเงินค่ารักษาจำนวนไม่น้อย...
แต่น้องเอ๊าะเค้าเหมือนจะรู้โดยสัญชาติญาณว่าเค้าไม่ได้เป็นลูกแท้ๆ ของพี่เค้า แม้จะไม่มีใครบอก เวลาเค้าเล่นซนแล้วบาดเจ็บเค้าจะร้องไห้แค่แป็บเดียวแล้วบอกกับตัวเองว่า 'ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวก็หาย' เราเคยได้ยิน ฟังแล้วน้ำตาแทบไหล ไม่คิดว่านั่นคือคำพูดของเด็กสองขวบที่บอกตัวเอง เค้าเหมือนรู้ว่าตัวเองต้องอดทน รู้ว่าไม่มีคนหนึ่งที่เรียกว่าแม่วิ่งถลาเข้ามาหามาปลอบใจ ถึงจะมีพี่เลี้ยงเค้าแต่บางครั้งก็ต้องดูแลคนอื่น เค้ารู้ว่าไม่สมควรหาเรื่องออกเงิน...
ยังมีน้องผู้หญิงอีกคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับน้องเอ๊าะคนนี้จำชื่อไม่ค่อยได้เพราะเค้าดูซึมๆ ไม่ค่อยออกจากห้อง ไม่รู้ว่าขี้อาย หรืออายที่พูดกะใครไม่รู้เรื่อง...น้องคนนี้หน้าตาน่ารัก สวยเลยล่ะ แต่เสียดายเธอหูหนวก และเหมือนจะเป็นใบ้ไปด้วย เวลาสื่อสารกับคนอื่นต้องใช้ภาษามือเท่านั้น แม้กระทั่งกะน้องเอ๊าะ น้องเอ๊าะเองใช้ภาษามือได้คล่อง ได้น่ารักมากๆ
น้องผู้หญิงอีกคนขายาวไม่เท่ากันเวลาเดินจะเดินแปลกๆ แต่เธอก็เป็นคนร่าเริงน่ารักคุยเก่ง...
เราเห็นแล้วเศร้าใจ...เรารู้ว่าถึงเด็กๆ ทุกคนจะไม่สมบูรณ์แต่หัวใจดวงน้อยๆ นั้นต้องเรียกหา...เรียกหาอ้อมกอดที่กอดแล้วอุ่นอย่างประหลาด เรียกหาความรักที่อยู่ใกล้แล้วมีความสุขอย่างน่าเหลือเชื่อ เรียกหาสองมือที่จะเข้ามาโอบประคองยามเมื่อเราวิ่งล้ม หรือบาดเจ็บ เรียกหาคำพูดที่ปลอบโยนว่า 'ไม่เป็นไรนะลูกเดี๋ยวก็หาย' ไม่ใช่พวกเค้าต้องปลอบตัวเอง...เรียกหาอยู่ในหัวใจลึกๆ หัวใจที่มีเสียงร่ำให้แทนปาก
ที่น่าเศร้าใจอีกเรื่อง...พี่ที่เลี้ยงพวกเด็กๆ เล่าให้ฟังว่า เค้าขายของที่มีค่าไปจนหมดตัวแล้ว ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าเค้าจะทำเช่นไรดีกับภาระอันหนักอึ้งนี้ ภาระที่เค้าไม่เคยคิดจะผลักไสมันไปห่างตัวอย่างแม่และพ่อที่ทำให้พวกเค้าเกิดมา แม้จะต้องอดตายเค้าก็ยินดีที่จะกอดเด็กๆ ไว้ในอ้อมกอดจนลมหายใจสุดท้าย อย่างน้อยๆ เค้าก็รู้ว่าเด็กๆ เหล่านี้ไม่ได้ถูกเค้าทอดทิ้ง...
ทุกครั้งที่เราพาน้องเอ๊าะมาเล่นด้วย เชิงว่าช่วยเลี้ยง เค้าจะทำตัวน่ารักไม่งอแงหรือกวนแต่อย่างใด จนเรารู้สึกสงสารเด็กคนนี้จับใจ เค้าชอบอุลตร้าแมนของเพื่อนเรา ชอบมาขอเล่นมาขอกอด มาขอหอม แต่ถ้าให้ก็ไม่เอา เค้าถูกสอนมาดี ถึงจะไม่มีก็ไม่เอาของใคร เราเลยให้ได้แค่ของกินเล็กๆ น้อยๆ
แต่ถึงอย่างันั้น...เราก็เห็น...เห็นดวงตาที่อยากได้ของเขา ตามประสาเด็ก ถ้ามีแม่เค้าคงร้องขอ ...แม่จ๋า ซื้อตุ๊กตาให้หนูหน่อย ...แม่จ๋า หนูอยากได้ขนม... ...แม่จ๋า...หนูเหงา... ...แม่จ๋า กอดหนูหน่อย และเค้าคงอยากถาม...แม่จ๋า...รักหนูบ้างไหม...ทำไมทิ้งหนูไป...
แล้ววันนี้คุณทำดีกับใครบ้างหรือยัง... ช่วยเหลือใครบ้างหรือยัง... กอดและรักคนในครอบครัวมากพอหรือยัง... หรือแม้กระทั่งรู้สึกเห็นใจใครบ้างหรือยัง...
ปล.ตอนที่อัพบล็อกนี้อยู่น้องเอ๊าะก็มายืนกระโดดโลดเต้น กอดหอมอุลตร้าแมนเล่นอยู่ข้างๆ นี่ล่ะ วันหลังจะเอารูปมาให้ดู
Create Date : 10 ธันวาคม 2548 |
|
45 comments |
Last Update : 10 ธันวาคม 2548 22:03:44 น. |
Counter : 760 Pageviews. |
|
|
|