เกิดอะไรขึ้นกับ...รอยยิ้ม...
ทิ้งบล็อกค้างไว้หลายวันไม่ได้อัพเลย ไม่รู้จะอัพเรื่องไรดี แต่วันนี้ได้ดูข่าวในทีวีเลยหยิบมาพูดคุยกันซะหน่อย...
วันนี้เห็นข่าวน้ำท่วมที่ใต้ก็เลยใจไม่ดี เพราะตัวเองก็บ้านอยู่ใต้ แต่โทรไปถามพ่อกับแม่แล้วน้ำไม่ท่วมที่บ้านเราตั้งอยู่ โล่งอกไปส่วนหนึ่ง
แต่ส่วนหนึ่งก็เป็นห่วงถึงบ้านเราน้ำจะไม่ท่วมแต่ดูจากทีวีแล้วชาวบ้านที่โดนน้ำท่วมเดือดร้อนมากๆ บางบ้านต้องอยู่บนหลังคา บางบ้านโชดดีหน่อยมีสองชั้นสามชั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังติดอยู่ในบ้านอยู่ดี
ทั้งคนแก่ ทั้งลูกเล็กเด็กแดง ก็ต้องทนอยู่ในภาวะน้ำท่วม น้ำเป็นสีส้มข้นเพราะเป็นน้ำป่าจากภูเขา เราเห็นแล้วบอกตรงๆ ว่าเศร้า น้ำตาแทบไหลจริงๆ ถึงไม่ใช่ญาติก็เหมือนใช่ เขาเป็นพี่น้องร่วมภาค ร่วมผืนแผ่นดินไทย
เท่าที่มองเห็นความช่วยเหลือจากทางการน้อยและช้ามากๆ เราไม่รู้จะทำยังไงดี ได้แค่สงสารและส่งกำลังใจไปให้เท่านั้น ทำไมทางการบ้านเราไม่นึกถึงหัวอกคนลำบากให้มากกว่านี้นะ เราเศร้าจริงๆ
เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งตอนน้ำท่วมทางเหนือ เราดูข่าวเหมือนกันตอนนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งติดอยู่ในบ้านกับครอบครัวและลูกที่เพิ่งคลอดได้ไม่กี่วัน ติดอยู่สามสี่วันก็ยังไม่มีทางการไปช่วย จนวันที่มีคนนำเรือเข้าไปช่วยเค้าให้สัมภาษณ์ทั้งน้ำตาและอุ้มลูกไว้แน่น เขาบอกว่า ลำพังตัวเค้าไม่เท่าไหร่ แต่ลูกเค้านี่สิเพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่กี่วัน ต้องมาทันกับ สภาพแบบนั้นเค้าปวดใจ ทั้งยุง ทั้งแมลง อะไรต่อมิอะไรที่มากับน้ำท่วม เค้าได้แต่เฝ้ารอให้ใครมาช่วย...เราดูแล้วน้ำตาไหล สงสารมากๆ
และวันนี้ก็มีอีกข่าวที่สลดใจมากๆ คือ ผู้ชายคนหนึ่งที่ จ.อำนาจเจริญ เสียชีวิตเพราะความหนาว โอ...เราดูข่าวนี้แล้วเศร้าใจไม่แพ้ ข่าวแรกเลย เขาจนมากขนาดไม่มีผ้าห่มให้ความอบอุ่น ในขณะที่หลายคนนอนอุ่นสบายอยู่บนเตียงหน้านุ่ม ผ้าห่มผืนหนา กอดตุ๊กตาตัวโต
ทำไมเมืองไทยถึงกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วนะ เรารู้ว่าภัยธรรมชาติมันห้ามไม่ได้ก็จริงนะ แต่ทำไมล่ะ น้ำใจของคนที่ช่วยเหลือคนเหล่านี้ได้หายไปไหนหมด หรือคนที่มีหน้าที่ช่วยเหลือ ทำไมชะล่าใจนัก ทำไมไม่รีบเร่งให้เหมือนพวกเค้าเป็นคนในบ้านของเราเอง
เมืองไทยที่เคยมีแต่น้ำใจกับรอยยิ้ม ตอนนี้กลายเป็นอะไรไปเสียแล้ว เกิดอะไรกับรอยยิ้มของคนไทยทุกคน ทำไมมองไปทางไหนเจอแต่ใบหน้าของคนเห็นแก่ตัว ไม่มองเพื่อนร่วมแผ่นดินรอบข้างบ้างเล่า
เคยคิดบ้างไหมว่าทุกคืนที่เราต้องหลับตาลงด้วยความสุข คนทางใต้ เค้ากำลังนอนร้องไห้ที่พ่อตัวเอง สามีตัวเอง ลูกตัวเองโดนฆ่าเป็นผักปลา และตอนนี้คนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องมาประสบปัญหาน้ำท่วมอีก ลองคิดดูสักนิดว่าหัวใจดวงเล็กๆ ที่เต้นไหวเหมือนหัวใจของเราทุกคนจะรู้สึกเช่นไร จะเจ็บเพียงไหน
เคยลองคิดยามตื่นนอนแล้วขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นบ้างมั้ยว่า ตอนนี้ทางเหนือ ทางอีสาน เพื่อนคนไทยของเราทั้งนั้น เค้ากำลังเหน็บหนาว ไม่มีผ้าห่ม ไม่มีเสื้อกันหนาว ลองหันไปมองลูกเล็กๆ ของตัวเองแล้วนึกไปถึงเด็กที่ต้องผจญความหนาวดูบ้าง ว่าถ้าเป็นลูกหลานเรา เราจะเสียใจแค่ไหนที่ไม่มีผ้าห่ม ไม่มีเสื้อกันหนาวให้เขา
เศร้าที่สุดคือเราเอง ทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ดูข่าว และส่งกำลังใจไปให้ อีกอย่างที่ทำได้คือบริจาคของ เสื้อผ้า ยามเมื่อเขามารับบริจาค... แต่เราอยากฝากถึงใครหลายๆ คนที่พอจะแบ่งปันน้ำใจให้คนเหล่านี้ได้ ช่วยแบ่งปันน้ำใจไปให้เขาสักนิด บางทีที่ใดที่หนึ่งบนแผ่นดินรอยยิ้มนี้อาจมีชีวิตสักชีวิตหนึ่งรอคอยน้ำใจจากท่านอยู่ ...ในเมื่อเราเกิดมามีพร้อมจนล้นแล้ว ก็แบ่งไปให้คนอื่นบ้าง...อย่างน้อยก็ถือว่าทำบุญให้ตัวเอง
อย่ารักตัวเองจนลืมรักคนอื่น... ...อย่าเห็นแก่ตัวจนลืมน้ำใจ...ของคนไทย
Create Date : 18 ธันวาคม 2548 |
|
63 comments |
Last Update : 18 ธันวาคม 2548 20:59:01 น. |
Counter : 683 Pageviews. |
|
|
|
ตามข่าวเมืองไทยอยู่ห่าง ๆ ๆ ๆ
แต่ส่งใจไปช่วยอยู่ข้าง ๆ ๆ ๆ
ไม่ห่างหาย...
ความรู้สึกรักบ้านเกิดยังไม่คลาย
แม้...ว่ากายจะอยู่ห่าง ร้อยพันไมล์
ภัยธรรมชาติเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยง หรือป้องกันลำบาก..น่ากลัวแล้ว
แต่ภัยจากมนุษย์นี่สิ...น่ากลัวยิ่งกว่า ไม่รู้ว่าเมืองไทยต่อไปจะเป็นยังไงบ้างนะ