 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
ป้อจายจาวเหนือ บ่ใช่เหมือนในฝันแท้กา
จะมีไผรู้ก่อจา นอกจากสามีข้าเจ้าจะเป็นคนเหนือ เป็นคนจังหวัดลำพูน อู้คำเมืองมาแต่หน้อยแล้ว หนึ่งอิริยาบถที่ต้องตาข้าเจ้านักเมื่อพบเพิ่นเป็นเทื่อแรกก่อคือ
"ผู้ชายคนนี้มีสัมมาคารวะ กิริยาที่ไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่งามนัก"
นี่ข้าเจ้าคิดเป็นภาษาไทยกลาง ภาษากรุงเทพของคนกรุงเทพอย่างข้าเจ้าเป็น คนกรุงเทพที่สามีมักเรียกว่า คนเมืองกอก
ยิ่งเป็นตอนไปกราบพระเจ้าในวิหาร (โปรดอย่าได้เข้าใจผิดว่าข้าเจ้าพิมพ์ผิด ทางเหนือเพิ่นเรียกพระประธานในโบสถ์ว่า พระเจ้า)สามีข้าเจ้ากราบครบองค์ ๕ ที่เรียกว่า เบญจางคประดิษฐ์ได้ไม่ผิดไม่เพี้ยน นั่งกราบอยู่ข้างๆ ยังรู้สึกเขิน ต้องแอบสังเกตอยู่เป็นเมินเป็นนานกว่าจะกราบได้ใกล้เคียงเพิ่น
จะบ่หื้อเป็นอย่างนั้นได้จะได กว่า 8 ปี ที่เพิ่นบวชเป็นพระหน้อย(สามเณร)ร่ำเรียนท่องบ่น 7 ตำนาน 12 ตำนาน แตกฉานพระธรรมวินัยบ่ใช่หน้อยๆ เพราะเพิ่นได้สอบนักธรรมตรี โท เอก ต่อด้วยสอบบาลีสนามหลวงได้เป็นสามเณรเปรียญ ที่เปรียญธรรม ๕ ประโยค ท่องจำตำรับตำราทั้งวันคืนจนสายตาสั้นลงชุวัน โดยเฉพาะตอนสอบเปรียญ ๕ ใช้เวลาตั้งสองปี พลาดไปปีหนึ่ง เพิ่นเล่าบอกแต่ยังยิ้มน้อยๆ
ครบอายุพรรษา 21 จากพระหน้อยก็อุปสมบทเป็นตุ๊เจ้า(พระ) ก็ได้เป็นพระมหาเปรียญ ปฏิบัติกิจพระศาสนาสอนศีลธรรมจรรยาหื้อเยาวชน ทั้งโรงเรียนราษฎร์โรงเรียนหลวงบ่เคยเห็นแก่เหน็ดเหนื่อย ข้าเจ้าได้ดูรูปเพิ่นประกอบคำบอกเล่า ก็ฟังเพลินบ่หน้อย
ถัดนั้น เพิ่นก็หันมาศึกษาคำรู้ทางโลก โดยสอบเข้าเป็นพระนักศึกษา ที่มหาวิทยาลัยสงฆ์ในเมืองกอก จนจบปริญญาตรี คณะมนุษยศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษ นี่เพิ่นจะหื้อแตกฉากทั้งบาลี-สันสกฤต แลภาษาอังกฤษเลยกระมัง ...
ครั้นปฏิบัติศาสนกิจอยู่หลายปี โยมแม่ของเพิ่นก็จากไปด้วยโรคร้าย (เรื่องราวของโยมแม่ของเพิ่น เพิ่นได้เขียนไว้ในไดอารี่สีหม่นชื่อ แม่จ๋า...อย่าร้องไห้ //nennoi.bloggang.com) เพิ่นจึงตัดสินใจลาสิกขา และตั้งหน้าตั้งตาทำงานอยู่ในเมืองกอกในหลายตำแหน่งหน้าที่ผ่านพ้นปี พ้นเดือน กระทั่งมาพานพบรู้จักข้าเจ้านี่แหละ...
| Create Date : 01 เมษายน 2551 |
| Last Update : 2 เมษายน 2551 0:31:04 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 482 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| ออริกาโน |
 |
|
|
Location :
เชียงใหม่ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ข้าเจ้าบ่ใช่สาวเหนือ บ่ได้อู้คำเมือง บ่ได้แต่งหย้องเสื้อผ้าฝ้าย กำไลคำ แลนุ่งซิ่นตีนจกมาแต่ต้น เป็นแค่แม่ญิงคนหนึ่งที่ไม่ใช่คนเหนือแท้ๆ แต่ใจเกินร้อย
เป็นแม่ญิงจากเมืองกอก(กรุงเทพ)ที่มีอะไรหลายอย่างชื่นชมและชื่นชอบความเป็นล้านนา
ทั้งวัฒนธรรม ภาษาพูด ภาษาเขียน ศิลปะ ขนบธรรมเนียม เครื่องประดับ และการแต่งกาย
คล้ายถูกหล่อหลอมมาแต่ครั้งอดีตชาติ บ่ใช่ว่างมงาย แต่หากเป็นอย่างนั้นแท้จริง
เทื่อนึ่ง ในหน้าหนาวปลายธันวาคม มีโอกาสมาพักผ่อน โดยมีแรงจูงใจจากกิจกรรมการเดินทางไปมอบอุปกรณ์กันหนาวแก่ชุมชนบนดอยสูงหลังดอยอ่างกา(อินทนนท์) อันเป็นส่วนที่ลึกเข้าไปในม่อนดอยของอำเภอแม่แจ่ม
ณ ที่แห่งนั้น จึงได้พบปะชายหนุ่มบุคลิกแปลกตา จนเป็นที่มาแห่งเรื่องราวทั้งหมดที่อยากจะเอิ้นบอกไว้ที่นี่ ผ่านภาษาปริวรรตที่อาจขัดหูขัดตา แต่ทว่างดงามในถ้อยวาจาที่รู้จักกันดีว่า "คำเมือง"
|
|
|
|
