สมุดบันทึกผู้หญิงชอบเที่ยว "ภัทรานิตย์" -- www.atourthai.com --

"เที่ยวเมืองไทยด้วยหัวใจ แล้วคุณจะรักเมืองไทยอย่างยั่งยืน"


<<
ธันวาคม 2549
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31 
 
9 ธันวาคม 2549
 

เมื่อฉันแก่ตัวลง ..



เมื่อวานได้รับเมล์ฉบับหนึ่ง อ่านแล้วเศร้าจัง ทำให้รู้สึว่า
นอกจากที่เราจะดูแลครอบครัวใหม่แล้ว ครอบครัวเก่าก็
เป็นสิ่งที่เราต้องใส่ใจเช่นกัน ลองอ่านกันดูนะเพื่อเป็นข้อ
คิดเตือนใจสำหรับคนที่เป็นลูกทุกคน เพราะบ่อยครั้งที่เรา
มักลืมคิดถึงความรักของพ่อแม่ และเผลอทำร้ายความ
รู้สึกของท่านโดยไม่ตั้งใจ

เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าของลูกผู้ชายชาวจีนคนหนึ่ง ซึ่งเมื่อ
เติบโตขึ้นต้องมีภารกิจเดินทางและตั้งถิ่นฐานอยู่ไกลจาก
พ่อแม่ แต่ก็มักติดต่อพูดคุยทางโทรศัพท์กับแม่อยู่เสมอ

แม่มักจะบอกเขาว่า “ไม่ต้องห่วงแม่” ไม่ต้องกลับมาเยี่ยม
บ่อยๆ เพราะจะสิ้นเปลืองเงินทอง ยิ่งพูดก็ยิ่งซ้ำๆซากๆ
เขารู้ดีว่า แม่เริ่มคิดถึงเขามาก

จนกระทั่งปีนึงที่แม่มีอายุครบ 75 เขาจึงตั้งใจจะกลับไป
เยี่ยมแม่โดยตั้งใจว่าจะอยู่ด้วยสัก 1 เดือน ขอเป็นเพื่อน
แม่เพียงอย่างเดียว

พอลูกกลับถึงบ้าน ตอนอยู่บนเครื่องบินเคยตั้งใจว่าจะขอ
กอดแม่ให้ชื่นใจสักครั้ง แต่พอมาเห็นแม่ แม่ที่ยืนอยู่ตรง
หน้า ผอมแห้ง หน้าตาเหี่ยวย่น ช่างไม่เหมือนแม่ คนก่อน
หน้านี้เลย

แม่ใช้เวลาเป็นชั่วโมงเตรียมอาหารที่ลูกเคยชอบ โดยที่หา
ทราบไม่ว่า ลูกไม่ได้ชอบอาหารแบบนั้นแล้ว และเพราะ
แม่ตาไม่ค่อยดี รสชาติอาหารจึงแย่มากๆ บางจานก็เค็ม
จัดบางจานก็จืดสนิท ผ้าห่มที่แม่อุตส่าห์เตรียมให้ ทั้งหนา
ทั้งหยาบ ไม่สบายกายเลย แม่หารู้ไม่ว่า เดี๋ยวนี้ลูกนอน
ห้องแอร์และใช้ผ้าห่มขนแกะแล้ว แต่เขาก็ไม่บ่นอะไร
เพราะเขาตั้งใจจะกลับมาเป็นเพื่อแม่จริงๆ

สองสามวันแรก แม่ยุ่งอยู่กับเรื่องจิปาถะจนไม่มีเวลาพัก
ผ่อน พอเริ่มได้พักแม่ก็เริ่มพูดมาก สอนโน่นสอนนี่ พูดแต่
ปรัชญาเก่าๆ ซึ่งปรัชญาเหล่านั้น 10 กว่าปีก่อนก็เคยพูด
แล้ว พอลูกบอกให้ฟังว่า ปรัชญาเหล่านั้นไม่ทันสมัยแล้ว
แม่ก็เริ่มนิ่งเงียบและเศร้าซึม

เหตุการณ์เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ เขาพบว่าสุขภาพแม่แย่ลงโดย
เฉพาะสายตา บางครั้งเขาพยายามชวนแม่ไปกินอาหาร
นอกบ้าน แม่ก็บอกอาหารข้างนอกไม่สะอาด เมื่อเขาบอก
แม่ว่า จะหาคนรับใช้มาช่วยแม่สักคน แม่ก็โวยวายว่า แม่
เองยังสามารถทำงานได้

เขาเลยพูดไม่ออก พอเขาจะออกไปช้อปปิ้ง แม่ก็จะตาม
ไปด้วย ทำเอาวันนั้นทั้งวัน ไม่ได้ซื้ออะไรเลย เมื่อเขาคุย
กับเพื่อนในเรื่องทันสมัยแม่ก็หาว่าพวกเขาเพี้ยน เขาก็เริ่ม
บอกแม่อย่างไม่ค่อยเกรงใจว่า แม่นี่มันสมัยใหม่แล้ว
แม่ก็ต้องหัดมองโลกในแง่ใหม่ๆ บ้าง

ช่วงครึ่งเดือนหลังที่อยู่กับแม่ เขาเริ่มขัดแม่มากขึ้นเรื่อยๆ
และรู้สึกรำคาญเพิ่มมากขึ้น แต่แม่ลูกเขาก็ไม่เคยทะเลาะ
กันนะพอเขาขัดแม่ แม่ก็หยุดกึกลง ไม่พูดไม่จา นัยน์ตา
มีแววเหม่อลอยโรคซึมเศร้าแบบคนแก่ของแม่ชักหนักขึ้น
เรื่อยๆ

ได้เวลาที่เขาจะเดินทางกลับ แม่ดึงกล่องกระดาษกล่อง
หนึ่งออกมา ในนั้นเป็นข่าวหนังสือพิมพ์ที่แม่ตัดเก็บไว้
ในช่วงที่เขาไม่อยู่ แม่เริ่มสนใจข่าวสารบ้านเมือง ทุกครั้ง
ที่มีข่าวตึงเครียดในจังหวัดนั้นๆ แม่จะต้องตัดข่าวเก็บไว้
ตั้งใจจะมอบให้เขา ตอนที่เขากลับมา แม่พูดอยู่เสมอว่า
อยู่ไกลบ้านต้องระวังตัวให้มากๆ

แม่ดึงเอาปึกกระดาษข่าวนั้นออกมาอย่างยากลำบาก วาง
ใส่ในมือเขาเหมือนของวิเศษชิ้นหนึ่ง มันหนักมาก เขาเริ่ม
รู้สึกลำบากใจ เพราะเขาไม่อยากนำกลับไป มันไม่มี
ประโยชน์อะไรแล้ว เขารู้ว่าแม่เก็บมันด้วยความยาก
ลำบาก แม่สายตาไม่ค่อยดี ต้องใช้แว่นขยาย อ่านได้วัน
ละ 2 หน้าก็เก่งแล้ว นี่ยังตัดเก็บได้ขนาดนี้

ทันใดนั้น มีข่าวแผ่นหนึ่งปลิวหลุดลงมาแม่รีบเอื้อมไป
หยิบ แต่แทนที่แม่จะเก็บเข้ากองเดิม แม่กลับพับเก็บไว้ใน
กระเป๋าของตัวเอง เขารู้สึกเอะใจ เลยถามว่า "แม่นั่น
กระดาษอะไร ขอผมดูหน่อยนะ" แม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึง
ล้วงออกมาวางบนข่าวปึกนั้น แล้วหุนหันเข้าครัวไปทำกับ
ข้าวทันที

เขาหยิบแผ่นข่าวนั้นขึ้นมาดู มันเป็นบทความบทหนึ่ง ชื่อ
ว่า “เมื่อฉันแก่ตัวลง” ตัดจากหนังสือพิมพ์เมื่อวันที่ 6
ธันวาคม 2004 เป็นช่วงที่เขาเริ่มเถียงกับแม่ถี่มากขึ้นทุกที
บทความนี้คัดมาจาก นิตยสารฉบับหนึ่งของแม็กซิโก ฉบับ
เดือนพฤศจิกายน เขาอ่านบทความนั้น รวดเดียวจบทันที


เมื่อฉันแก่ตัวลง ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็น ... ขอโปรดเข้าใจฉัน
มีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้นอีกสักนิด ตอนฉันทำแกงหก
ใส่เสื้อตัวเอง...ตอนฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท้า.ขอให้คิดถึง
ตอนแรกๆ ที่ฉันใช้มือสอนเธอทำทุกอย่าง....

ตอนฉันเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิมๆ ที่เธอรู้สึกเบื่อ... ขอให้อด
ทนสักนิด อย่าเพิ่งขัดฉัน ตอนเธอยังเล็กๆ ฉันยังเคยเล่า
นิทานซ้ำๆ ซากๆ ที่เธอชอบฟังจนหลับไป...

ตอนฉันต้องการให้เธอช่วยอาบน้ำให้ อย่าตำหนิฉันเลย
ยังจำตอนที่เธอยังเล็กๆ ฉันต้องทั้งออดอ้อน ทั้งปลอบ
เพื่อให้เธอยอมอาบน้ำได้ไหม...

ตอนฉันเหนื่อยล้า จนเดินต่อไม่ไหว.. ขอจงยื่นมือที่แข็ง
แรงของเธอออกมาช่วยพยุงฉัน เหมือนตอนที่ฉันพยุงเธอ
ให้หัดเดิน...

ในตอนที่เธอยังเล็กๆ หากฉันเผอิญลืมหัวข้อที่กำลัง
สนทนากันอยู่ให้เวลาฉันคิดสักนิด... ที่จริงสำหรับฉันแล้ว
กำลังพูดเรื่องอะไรไม่สำคัญหรอก ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน
ฉันก็พอใจแล้ว...

ตอนเธอเห็นฉันแก่ตัวลง ไม่ต้องเสียใจ ขอให้เข้าใจฉัน
สนับสนุนฉัน ให้เหมือนตอนที่ฉันสนับสนุนเธอ ตอนเธอ
เพิ่งเรียนรู้ใหม่ๆ...ตอนนั้นฉันนำพาเธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต
ตอนนี้ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉันเดินไปให้สุดเส้นทาง.. ให้
ความรักและอดทนต่อฉัน ฉันจะยิ้มด้วยความขอบใจ
ในรอยยิ้มของฉัน...มีแต่ความรัก อันหาที่สิ้นสุดมิได้ของ
ฉันที่มีให้กับเธอ...

สุดท้าย...เท่าที่ทราบ ลูกชายก็ตัดสินใจไม่ขนสัมภาระ
บางอย่างกลับไป แต่ขนหนังสือพิมพ์ที่แม่เขาตัดไว้ให้
ทั้งหมดไปด้วย...

ทุกคนทราบ ทุกคนรู้ดี ทุกคนเห็นด้วย พ่อแม่รักเรา...
แต่จะสักกี่คน...ที่สามารถดูแลท่านได้ดีเสมือนหนึ่ง
ที่ท่านได้ให้เรา หรือกระทำต่อท่านให้ดีกว่าที่เราได้รับ

เป็นข้อความดีๆ อีกหนึ่งข้อความที่เก็บมาจากอีเมล์ จะว่า
ไปแล้วที่ส่งต่อกันมา บางทีอาจจะมองว่ามันคือขยะ แต่
จริงๆ แล้วมันก็มีอะไรดีๆ อยู่ในถังขยะเหมือนกันนะ



Create Date : 09 ธันวาคม 2549
Last Update : 10 ธันวาคม 2549 23:58:37 น. 6 comments
Counter : 1357 Pageviews.  
 
 
 
 
ซึ้งจัง
 
 

โดย: ownni วันที่: 9 ธันวาคม 2549 เวลา:11:06:21 น.  

 
 
 

ซึ้งด้วยคนค่ะ
คนเรามักมองเห็นคุณค่าของคนที่จากไปแล้ว
ไม่อยากให้ใครๆ ต้องเป็นอย่างนี้เลย

เพราะจากประสบการณ์ของตัวเอง
มีหลายสิ่งหลายอย่าง ที่อยากกลับไปแก้ไข
แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

ก็ได้แต่ จดจำ และเป็นบทเรียน ที่จะบอกกล่าวคนอื่น
ให้เห็นถึง ความรัก และความเข้าใจ คนที่เรารักให้มาก ๆ

อ่านแล้วคิดถึงแม่จัง

 
 

โดย: พลอยสีรุ้ง วันที่: 9 ธันวาคม 2549 เวลา:11:50:10 น.  

 
 
 
อ่านแล้วนึกถึงพ่อ-แม่ตัวเอง เวลาที่เพื่อนๆมันโกรธพ่อ-แม่มันก็บอกว่าดูเราไม่มีพ่อ-แม่แล้ว แต่แกยังมีอยู่ก็จงรักเขาให้มากๆ ทำใจเพราะเขาแก่แล้วก็เป็นงี้แหละ เมื่อแกแกก็เป็นอย่างนี้เหมือนกัน

เคยทำอะไรต่างๆให้พ่อ-แม่แล้วนึกไม่อยากทำ จำคำที่แม่พูดว่าตอนแกเด็กๆฉันเก็บฉี่เก็บอึให้แกไม่เคยบ่น เท่านั้นพอเลยคะ ไม่คิดแล้ว ทำให้ทุกอย่างเท่าที่ทำได้ อาจดีไม่เท่าที่พ่อ-แม่เราเคยทำให้เรามาตลอดด้วยซ้ำไป แต่แค่นั้นเค้าก็สุขใจแล้วคะ
 
 

โดย: Lilly (supremeking ) วันที่: 9 ธันวาคม 2549 เวลา:15:12:18 น.  

 
 
 
รัก พ่อแม่ จัง
 
 

โดย: ::AmmY:: (นักเคมี ) วันที่: 9 ธันวาคม 2549 เวลา:16:09:08 น.  

 
 
 
อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยคะ คิดถึงบ้านจับหัวใจเลย เพิ่งโทรกลับบ้านเมื่อวาน ถ้าโทรวันนี้อีก อาจจะไม่ดี เพราะที่บ้านจะเป็นห่วง (ไม่น่าอ่านเลย)
 
 

โดย: เขียนฟ้าด้วยปากกาดาว วันที่: 9 ธันวาคม 2549 เวลา:22:34:59 น.  

 
 
 
หนูเป็นเด็กตัวเล็กแต่ก็เขียนออกมาจากใจค่ะ แต่ก็กลุ้มใจค่ะว่าจะเป็นแบบนั้นไหมพอโตขึ้นหนูจะทำให้ดีที่สุดค่ะ จากเด็กตัวเล็กๆ (ชื่อผิว)
 
 

โดย: ด.ญ.วทันยา สุทธิวงศ์กร IP: 58.9.185.49 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:10:34:54 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

patthanid
 
Location :
ราชบุรี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 47 คน [?]




: การท่องเที่ยวไปในที่ต่างๆ
: คืออีกก้าวของประสบการณ์
: ทุกๆ ก้าวที่ก้าวเดิน
: มีจุดหมายที่อยากสัมผัส
: โลกใบกลมๆ ใบนี้

ติดต่อผู้เขียน
Email :: patthanids@hotmail.com
Line :: @atourthai
Facebook :: Patthanid Cheang
Fanpage :: โสดเที่ยวสนุก

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
พ.ศ.2539 ห้ามผู้ใดละเมิดโดยนำภาพถ่าย
รูปภาพ, บทความ งานเขียนต่างๆ รวมถึง
ข้อความต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นส่วนใดส่วนหนึ่ง
หรือทั้งหมดของข้อความใน Blog แห่งนี้
ไปใช้ทั้งโดยเผยแพร่ไม่ว่าเป็นการส่วนตัว
หรือเชิงพาณิชย์โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็น
ลายลักษณ์อักษร มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดี
ตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุด
New Comments
[Add patthanid's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com