ด้วยความที่พอกลับมาอยู่บ้านก็ทำให้มีเวลาได้ดูแลกันมาขึ้นเห็นหน้ากันทุกวัน เวลาอยู่โรงพยาบาลก็ไปบ้างไม่ไปบ้างเพราะทำงานปกติตกเย็นก็ต้องขับรถไปดูเตี่ยแล้วไปทำงานต่อ แรกๆต้องบอกเลยว่าเหนื่อยมาก จนหลังๆ อพยพไปใช้ชีวิตอยู่โรงพยาบาลกันหมดเลยเพราะง่ายต่อการทำงาน ซึ่งก็โชคดีมากที่หน้าที่การงานของภัทรานิตย์ค่อนข้างเอื้ออำนวยให้สามารถดูแลพ่อได้อย่างสบายๆ และมีแม่เป็นกำลังหลักในการดูแลเตี่ย ซึ่งแม่ก็เป๊ะปังเรื่องความสะอาดและระเบียบทุกอย่างประหนึ่งร่ำเรียนวิชาพยาบาลมาสี่ปี 

แม่ดูแลเตี่ยได้อย่างสะอาดมาก เรื่องอาหารการกินก็จัดครบห้าหมู่ มีเสริมก็คือนมแอนชัวร์เดือนหนึ่งประมาณ 4 กระป๋องใหญ่ (หุ้นบริษัทนี้ต้องดีแน่ๆ เดือนๆ หนึ่งคนซื้อกันเยอะนะ) นมยี่ห้อนี่ส่วนใหญ่สูงวัยจะทานเสริมกันหมด เดี๋ยวนี้ก็สะดวกขึ้นมีออนไลน์ก็จิ้มๆ รูดแป๊บเดียวอีกไม่กี่วันมาส่งถึงบ้าน การมีร้านค้าออนไลน์มันดีตรงนี้แหละเราสามารถสั่งของส่งถึงบ้านได้เลย เวลาเดินทางทำงานต่างจังหวัดแม่บอกขาดอะไรก็จิ้มๆ ส่งถึงบ้าน 

สำหรับพวกเรากิจกรรมที่จะทำเสมอเวลาลูกชายเตึ่ยเค้ากลับมาเยี่ยมบ้าน ก็คือการพาเตี่ยไปเที่ยวข้างนอกบ้าน การพาผู้ป่วยออกนอกบ้านไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ก็ไม่ยาก เพียงมีวีลแชร์แบบพับเก็บได้เราก็สามารถเดินทางไปไหนมาไหนได้อย่างสบายมาก เตี่ยก็เลยจะได้ไปเที่ยวกับเราเสมอจากครั้งแรกที่ออกจากบ้านก็ตะกุกตะกักหน่อยลืมนั่นลืมนี่ จนเดียวนี้เริ่มคล่องมีกระเป๋าประจำตัวที่นี่เลยสบายไม่ลืมของแระ ขาดไม่ได้เลยเวลาเดินทางไปไหนกระเป๋าทำแผลต้องเตรียมไปให้พร้อม เพราะผู้ป่วยประเภทนี้แล้วยิ่งอายุเยอะด้วยแล้วจะผิวบาง โดนอะไรนิดหน่อยก็เป็นจ้ำหรือห้อเลือดแล้ว

อุปกรณ์ในรถเราเลือกใช้เบาะเจลรองใต้เบาะนั่งเพื่อกันแผลกดทับเวลาเดินทาง หาซื้อได้ที่ร้านขายยาหน้าโรงพยาบาลศิริราชมีหลายแบบ เราเลือกแบบเบาะเจลเพราะอายุใช้งานนานกว่า เบาะน้ำใช้ไปสักพักน้ำแห้ง เดี๋ยวนี้เบาะเจลไม่แพงเหมือนแต่ก่อนหาซื้อได้สบาย ปอกแขนต้องใส่ทุกครั้งเวลาเดินทางเพราะจะช่วยเซฟการไปโดนอะไรอย่าเวลาเข็นๆ อยู่ๆ แขนห้อยไปโดนล้อประมาณนี้ เพราะความที่เค้าช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เราเลยต้องเซฟทุกจุด ถุงเท้าก็เช่นกันใส่ทุกครั้ง เพราะบางทีขาหล่นจากที่พักเท้าแล้วไม่ได้ดูอะไรประมาณนี้ ตอนแรกก็ให้ใส่รองเท้าแบบสวมจะได้ไม่อบ ไปๆ มาๆ รองเท้าผ้าใบเลยดีกว่าเซฟกว่ากันเยอะ 

เวลาได้ออกจากบ้านเราจะเห็นได้ชัดเลยว่าเตี่ยจะมองคน มองถนน มองแบบไม่กระพริบตาเลย ครั้งแรกนี่เหมือนตื่นเต้นได้ออกจากบ้าน มองทางไปตลอดไม่หลับด้วย จำได้ว่าครั้งหนึ่งพาเค้ามากรุงเทพฯ รถติดอยู่นานอยู่ๆ คุณสมบูรณ์ก็พูดมาเป็นภาษาอังกฤษ ABCD เราก็งงคืออะไรหว่า ที่ไหนได้เค้าอ่านชื่อตึกจ้า ทำเอาอะเมซิ่งทั้งรถ จากที่สื่อสารกันไม่ได้แค่สังเกตุที่ตาก็เริ่มพูดได้เป็นคำๆ ลอยๆ มา ก็เป็นสัญญาณที่ดีขึ้น 

ดังนั้นพอลูกชายเค้ากลับบ้านกิจกรรมหลักของพวกเราคือเดินห้าง หรือไปกินข้าวกันนอกบ้านเสมอๆ ทำให้พวกเราได้รับความรู้ใหม่ว่า ร้านอาหารบางที่เค้าไม่คิดเงินผู้พิการแบบนี้นะ ยกตัวอย่างเช่น Hotpot และชาบูนางในนี่ฟรีเลยจ๊ะสำหรับบุฟเฟ่ต์หนึ่งที่นั่ง ซึ่งก็ต้องขอบคุณน้ำใจงามๆ ของบริษัทเหล่านี้ที่เอื้อเฟื้อแก่ผู้พิการ ซึ่งร้านอาหารที่ไม่ใช่บุฟเฟ่ต์อย่างเช่น MK นี่ก็บริการดีมาก ช่วยเหลือวีลแชร์ได้ดีจริงๆ ทุกสาขาในราชบุรีอันนี้ขอชมจากใจ แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ แต่เชื่อไหมว่ามันทำให้พวกเราสะดวกมากยิ่งขึ้นเวลาไปไหนมาไหน 

พวกเราเลยพาไปเที่ยวทุกครั้งที่มีเวลาว่างแค่ไปเดินห้างก็ยังดีให้เค้าได้เจอผู้คนแรกๆ ก็หน้าจะงอๆ หน่อยเพราะยังปรับสภาพตัวเองไม่ได้ พอหลังๆ สบายเห็นสาวๆ นี่มองตาแป๋วเลยชอบ ยิ่งเห็นเด็กๆ นี่ยิ้มเลย เชื่อไหมว่าจากการพาออกเที่ยวทำให้เตี่ยที่สื่อสารได้แค่สายตา เริ่มพูดได้ไม่เป็นคำ เริ่มเคลื่อนไหวได้ดีขึ้น เวลาจะทำอะไรต้องหัดให้เค้าช่วยเหลือตัวเอง จากหยิบจับอะไรไม่ได้เลย ก็เริ่มจับแก้วน้ำทานเองได้ 

และจากการฝึกหัดบ่อยๆ ทำให้เค้าเริ่มสามารถทำเองได้เช่น เวลาอาบน้ำแปรงฟันเองได้ อันนี้ต้องพยายามกันอยู่พอสมควร กิจกรรมนี้ต้องใจเย็นๆ นะคนดูแลต้องห้ามช่วยเหลือเลยต้องหัดให้ทำเอง แม้จะช้าและเสียเวลาไปบ้างก็ต้องหัดให้ทำเอง จนตอนนี้ก็สามารถแปรงฟันเองได้แล้ว 

ทั้งหมดเพราะการพยายามฝึกฝนและไม่ถอดใจ แต่ละวันที่ผ่านไปของเราเหมือนกันได้เรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นเตี่ยที่เป็นผู้ป่วยติดเตียง แม่ที่เริ่มจะอายุมากขึ้นความเปลี่ยนแปลงก็จะเยอะๆ หน่อยเพราะเข้าสู่วัยทอง นี่ก็นับว่าเป็นสิ่งที่ดีมากที่เราได้เรียนรู้อยู่ก่อนแก่ เพราะเดี๋ยวแก่เราก็เป็นแบบนี้แหละ 

หลายๆ อย่างต้องคิดเผื่อไว้ แม้แต่การจะสร้างบ้าน เชื่อเถอะสแตนบายชั้น 1 ไว้ 1 ห้อง ทำห้องน้ำแบบบานพับให้กว้างๆ มีทางสโลปสำหรับวีลแชร์ ทางขึ้นบ้านก็ทำบันไดรอเลย คิดเตรียมไว้ได้เลยโดยเฉพาะคนโสดที่ต้องอยู่คนเดียว แนะนำไปดูบ้านตัวอย่าง SCG HEIM เลยจ๊ะ ซีรีส์สำหรับคนชรา Smart Home คิดไว้ครบเรียกว่า ถ้าต้องอยู่เป็นโสดในยามชราบ้านจะช่วย Support ชีวิตได้ดีมาก 

นี่ก็ถือเป็นองค์ความรู้สำหรับภัทรานิตย์เหมือนลงภาคสนามประมาณนั้นเลย ยังกะบททดสอบจิตใจว่าเราจะสู้และนำพาชีวิตคนในบ้านให้ผ่านพ้นเรื่องร้ายๆ นี่ไปได้หรือเปล่า มันยากมากเลยนะ เราต้องฝ่ากับเสียงรอบด้านมีแต่คนบอกว่าเตี่ยอยู่ได้ไม่นานหรอก เพราะหลายเคสผู้ป่วยติดเตียงเต็มที่ 2 ปี นี่เป็นบททดสอบความอดทนอีกเรื่องที่ท่องไว้ในใจเสมอว่า "เราต้องทำให้ได้" จากความพยายามทั้งหมดของคนในบ้าน มันเปลี่ยนชีวิตทุกคน แต่เชื่อไหมว่าการที่เตี่ยมีชีวิตอยู่นั้นมันสร้างความสุขให้เราทุกคน แม้จะเหนื่อยบ้างบ่นกันบ้าง แต่เวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันมันโครตมีความสุขเลยล่ะ 

ดังนั้นใครที่เจอสถานการณ์แบบเราอย่าเพิ่งท้อนะ การมีผู้ป่วยติดเตียงอยู่ในบ้านมันไม่ได้ยากนะ แค่เตรียมทุกอย่างให้พร้อมเท่านั้นเอง เดี๋ยวนี้อุปกรณ์หลายๆ อย่างเอื้ออำนวยการช่วยเหลือได้ดีมาก อีกอย่างหนึ่งจากการดูแลเตี่ยทำให้เราได้เข้าใจเรื่องการออม เพราะเราจะประเมินสถานการณ์ในอนาคตได้เลยว่า ถ้าเราแก่เราจะต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการใช้ชีวิตวันข้างหน้า มันก็ดีนะ ไม่เจอก็คงคิดไม่ได้จริงๆ สู้ๆ ค่ะทุกคนเป็นกำลังใจให้ แม่มักจะบอกใครๆ เสมอว่า "ถ้าเราเลี้ยงเขาดีเค้าก็จะเลี้ยงเราดีเช่นกัน"