สมุดบันทึกผู้หญิงชอบเที่ยว "ภัทรานิตย์" -- www.atourthai.com --

"เที่ยวเมืองไทยด้วยหัวใจ แล้วคุณจะรักเมืองไทยอย่างยั่งยืน"


<<
ธันวาคม 2554
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
24 ธันวาคม 2554
 

หนึ่งวันที่ฉันได้เรียนรู้จากการสูญเสียบุคคลที่เป็นที่รักอีกหนึ่งคน

วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันในชีวิตของ จขบ. ที่ต้องจดจำไว้ตลอดชีวิต เมื่อต้องเสียลุงผู้เป็นที่รักไปอย่างไม่มีวันกลับ เจ็ดโมงเช้าวันที่ 23-12-11 เสียงโทรศัพท์ดังฟังจากน้ำเสียงของคนปลายสายดูกังวลไม่ใช่น้อย รีบมาที่บ้านหน่อยพาลุงหมูไปโรงพยาบาล เราก็รีบบึ่งไปทันทีพอไปถึงโรงพยาบาลหัวใจลุงหมูหยุดเต้น หมอต้องช่วยกันปั๊มหัวใจ วินาทีนี้มันเป็นช่วงเวลาที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย

ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาลุ้นวินาทีชีวิตหน้าห้องฉุกเฉิน เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงหัวใจก็ยังไม่เต้น เหมือนตอนนี้ต้องรอปาฏิหารย์แล้วล่ะ มองไปหาพี่ตึ้งพี่ใหญ่ลูกสาวลุงหมูที่นั่งตาแดงอยู่ข้างๆ เราเชื่อว่าแกคงทำใจมาบ้างแล้ว แต่หากเกิดอะไรมันก็ดูเร็วเกินไปทำให้ตั้งตัวกันไม่ติด แล้วเจ้าหน้าที่ก็เดินออกมาบอกว่า หัวใจเต้นแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าที่เต้นอีกครั้งเพราะฤทธิ์ยากระตุ้นหัวใจหรือเปล่า ทางโรงพยาบาลจะส่งตัวเข้าไปโรงพยาบาลในเมืองนะ แต่ต้องทำใจไว้ว่า หากหัวใจหยุดเต้นอีกครั้งก็มีความเสี่ยงสูง

วินาทีนี้มันเริ่มมีความหวัง หวังว่าลุงที่น่ารักของเราจะได้กลับบ้านแล้ว ตอนนี้ใจเริ่มดีขึ้น แต่พอไปถึงโรงพยาบาลราชบุรีหัวใจลุงหยุดเต้นอีกครั้ง เวลาผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมงหัวใจก็ไม่กลับมาเต้น จนหมอออกมาบอกว่าต้องทำใจแล้วนะ ในความคิดเราไม่สิ ทำไมจะเลิกง่ายๆ แบบนี้ล่ะ เมื่อกี้ยังฟื้นได้เลยอ่ะ ขอร้องล่ะหมอปั๊มต่ออีกหน่อยได้ไหม

หมอกลับเข้าไปปั๊มกันใหม่อีกครั้ง เราเองก็เข้าไปดูใกล้ๆ แต่ในใจตอนนี้ดูอาการแล้วไม่มีหวังอีกแล้วว่าลุงจะฟื้นกลับมาดังเดิม เพราะหมอบอกว่าโดยปกติจะปั๊มหัวใจคนไข้แค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ก็เลยตัดสินใจมานั่งรอข้างนอก ผ่านไปได้สักสิบนาทีหมอเดินเค้ามาบอกว่า ลุงเค้าไม่ไหวแล้ว ทางโรงพยาบาลจะหยุดปั๊มหัวใจแล้วนะคะ ทางญาติจะยังไง เพราะแกไม่ไหวแล้ว

พี่ตึ้งสั่งหยุดการปั๊มหัวใจ แต่วินาทีนั้นเรารู้สึกเหมือนว่า เวลาของการสูญเสียทำไมมันมาเร็วจัง ถ้าเมื่อคืนพาแกมาโรงพยาบาลแกอาจจะรอดก็ได้ ยังนึกเสียใจว่าทำไมเมื่อคืนไม่ฝืนให้แกไปนะ ถ้าตัดสินใจกันตั้งแต่เมื่อคืนผลมันน่าจะออกมาดีกว่านี้ แต่วินาทีนี้มันเสียใจนะ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะมันมีลางสังหรณ์ยังไงแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้เอะใจ เพราะคิดว่าไม่น่าจะมีอะไร นี่จึงเป็นบทเรียนบทที่หนึ่งไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด วินาทีของคำว่าชีวิตไม่เคยรอใคร

บทเรียนบทต่อไปแล้วจะทำยังไงกันต่อ นั่นคือคำว่า "สติ" โชคดีที่เราทุกคนตั้งสติกันได้พอสมควร เวลานี้ไม่ใช่เวลามานั่งร้องไห้ มันต้องคิดต่อว่าวันนี้เราจะต้องทำอะไรกันบ้าง เริ่มจากไปรับศพ จัดแจงเรื่องโลงศพและงานศพ ทุกคนแบ่งหน้าที่กันทำ คนหนึ่งไปจัดการเรื่องโลงศพและเครื่องใช้ คนหนึ่งไปจัดการเรื่องอาหารเลี้ยงคน คนหนึ่งไปจัดการเรื่องการเดินเรื่องทางการ ต้องบอกว่าจากคนไม่เป็นวันนี้มันจะเป็นเอง เพราะมันเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะทำให้คนทีเรารัก

วันนี้จึงเป็นอีกวันที่เหนื่อยๆ แต่มันเหนื่อยแบบภูมิใจที่ได้มีส่วนร่วมให้งานคืนแรกผ่านพ้นไปด้วยดี ความตายไม่มีใครถามหา แต่มันมาเอง บางคนโชคดีที่มีเวลาตั้งตัว แต่บางคนโชคร้ายที่จากไปโดยไม่ได้ลาใคร ซึ่งมันก็เป็นวัฏจักรแห่งชีวิต ที่ทำให้คิดได้ว่า ท้ายที่สุดแล้วเราไม่ได้เอาอะไรไปได้เลย แม้แต่ร่างกายที่เป็นของเรา เงินที่มีมากมายสุดท้ายก็มีแค่ในโลง

ทุกสิ่งมันเป็นอนิจจัง มันทำให้ย้อนมาคิดว่า เราใช้ชีวิตทุกวันนี้พอหรือยัง หรือสักแต่ว่าให้มันผ่านไปวันๆ โดยไม่สร้างคุณงามความดีอะไรไว้เลย แล้วเรามีความสุขหรือเปล่ากับการใช้ชีวิตในทุกๆ วัน จริงที่เค้าบอกความสุขอยู่กับเราไม่นาน เดี๋ยวก็ผ่านไปแต่ความทุกข์นี่แหละที่อยู่กับเรานานที่สุด เพราะอะไร เพราะเราไม่รู้จักปลงไง ทุกข์ก็คือทุกข์แต่ถ้าติดในกองทุกข์เราจะสุขกันเมื่อไหร่

ดังนั้นเกิดชีวิตหนึ่งหากไม่ต้องการทุกข์ ก็มองทุกสิ่งให้เป็นบวกเข้าไว้ อะไรจะเกิดมันก็เกิด ไม่มีใครหลีกพ้นคำว่า "ไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี หนีไม่พ้น" ไปได้หรอก

ลุงหมูแกโชคดีที่แกไปอย่างหมดห่วง ฉันรู้ว่าแกไม่ห่วงป้าหงส์แล้วเพราะแกรู้ว่าพวกเราทุกคนจะดูแลป้าหงส์เป็นอย่างดี ป้าหงส์เองวันนี้แกก็ร้องไห้ไม่นาน แล้วแกก็บอกว่าตายก็ต้องตายทำอะไรไม่ได้หรอก ฟังแบบนี้ก็ทำให้เรารู้ว่า "คู่แท้" เป็นอย่างไร เมื่อคนหนึ่งจากไป คนหนึ่งก็ต้องอยู่ให้ได้ ลุงหมูปีนี้ 72 ส่วนป้าหงส์ 75 ผ่านร้อนผ่านหนาวด้วยกันมาก็เยอะ วันนี้วันที่ลุงไม่อยู่ พวกเราในฐานะหลานๆ ก็ต้องช่วยกันดูแลป้าต่อไป

จขบ. ก่อนหน้านี้ต้องบอกว่าเพราะได้กลับมาอยู่บ้านนี่แหละที่ได้มีเวลาดูแลคนในครอบครัวมากขึ้น ซื้อขนมไปฝากแกบ้าง ไปคุยกับแกบ้าง คนแก่นะขี้เหงาเวลาลูกหลานไปหาเค้าก็ดีใจ ดังนั้นทำอะไรได้ก็รีบทำ เพราะเราจะไม่รู้เลยว่า "ความตาย" จะมาพรากเราจากกันเมื่อไหร่

วันนี้ทำให้ฉันได้คิดอะไรหลายๆ อย่าง ไม่ต้องอะไรมากทำทุกวันให้มันดีที่สุด อะไรที่เคยผิดพลั้งไปแก้ตัวใหม่ยังไม่สายตราบใดที่คนๆ นั้นยังมีชีวิตอยู่ เชื่อเปล่าว่าเราแทบไม่รู้เลยว่าใครรักเรา จนเมื่อวันที่ความตายมาถึงคนที่รักเราจะปรากฏ วันนี้ในงานสวดเราได้เห็นน้ำใจจากเพื่อนๆ ของพี่ที่เดินทางกันมาพร้อมหน้า ทั้งๆ ที่พี่เรายังมาไม่ถึงงานเสียด้วยซ้ำ

ได้เห็นน้ำใจของคนรอบข้างที่มาช่วยกันจัดการงานให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี และที่สำคัญได้เห็นถึงความใส่ใจของเพื่อนที่ทำให้รู้ว่า เพื่อนแท้ มันสะกดยังไง เวลาสุขเพื่อนล้อมรอบกาย แต่เวลาทุกข์เดียวดายหาผู้ใดแทบไม่เจอ นี่แหละมันคือสัจจะธรรม และเพื่อนแท้เท่านั้นที่จะยืนอยู่ข้างๆ คุณทุกเวลาไม่ว่าสุขหรือเศร้า

แม้วันนี้จะเป็นวันที่สูญเสีย แต่ชั้นก็ได้บทเรียนการใช้ชีวิตอีกหลายๆ อย่าง ที่จะนำมาปรับใช้กับชีวิตวันข้างหน้า ขอให้ลุงผู้เป็นที่รักของฉันไปสู่สุขคติ หากชาติหน้าฉันใดของให้เราได้เกิดมาเป็นญาติกันอีกนะคะ


Create Date : 24 ธันวาคม 2554
Last Update : 24 ธันวาคม 2554 1:10:45 น. 8 comments
Counter : 1414 Pageviews.  
Share
 
 
 
 
ขอแสดงความเสียใจในการสูญเสีย ด้วยค่ะ

กาลเวลา จะช่วยให้เราดีขึ้น
 
 

โดย: @NBC วันที่: 24 ธันวาคม 2554 เวลา:1:19:23 น.  

 
 
 
ก่อนอื่นเลยผมต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ อ่านแล้วใจหายเลย อ่านจบได้แง่คิดไรหลายอย่าง และได้รู้ว่า คุณภัทรานิตย์ เข้มแข็งมากๆครับ
 
 

โดย: กัปตันลูกชุบ วันที่: 24 ธันวาคม 2554 เวลา:5:52:51 น.  

 
 
 
ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ....
 
 

โดย: ไหมพรมสีสวย วันที่: 24 ธันวาคม 2554 เวลา:7:19:17 น.  

 
 
 
ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ
 
 

โดย: tempopo วันที่: 24 ธันวาคม 2554 เวลา:8:31:22 น.  

 
 
 
พี่ว่าเอตัดสินใจถูกแล้วกับการที่กลับไปทำงานใกล้ที่บ้านได้อยู่กับพ่อแม่ เวลาเป็นสิ่งเดี่ยวเราไม่สามารถ. recycle ได้ผ่านไปแล้วผ่านไปเลยจงใช้เวลาแต่ละวันให้มีค่าที่สุดนะครับ
 
 

โดย: เจต IP: 115.87.178.187 วันที่: 24 ธันวาคม 2554 เวลา:9:28:02 น.  

 
 
 
เสียใจด้วยคร๊าบบบ
 
 

โดย: JIB IP: 180.183.126.196 วันที่: 24 ธันวาคม 2554 เวลา:11:40:47 น.  

 
 
 
เสียใจด้วยนะคะ
 
 

โดย: อาเมะ (besmile-me ) วันที่: 27 ธันวาคม 2554 เวลา:10:40:22 น.  

 
 
 
ขอแสดงความเสียใจกับการสูญเสียด้วยน่ะค่ะ

ได้อ่านทั้งหมดแล้ว เป็นประโยชน์มากๆ ได้เห็นวิถีชีวิตของมนุษย์ เวียนว่ายตายเกิด ทุกๆ คนต้องเจอ ขึ้นอยู่กับว่าจะเจอกับสิ่งนั้นเมื่อไหร่ ช้าหรือเร็วต่างกันที่การได้ทำความดี

ขอบคุณมากน่ะค่ะ
 
 

โดย: Jub_ka_Jib วันที่: 29 ธันวาคม 2554 เวลา:11:05:25 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

patthanid
 
Location :
ราชบุรี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 47 คน [?]

: การท่องเที่ยวไปในที่ต่างๆ
: คืออีกก้าวของประสบการณ์
: ทุกๆ ก้าวที่ก้าวเดิน
: มีจุดหมายที่อยากสัมผัส
: โลกใบกลมๆ ใบนี้

ติดต่อผู้เขียน
Email :: patthanids@hotmail.com
Line :: @atourthai
Facebook :: Patthanid Cheang
Fanpage :: โสดเที่ยวสนุก

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
พ.ศ.2539 ห้ามผู้ใดละเมิดโดยนำภาพถ่าย
รูปภาพ, บทความ งานเขียนต่างๆ รวมถึง
ข้อความต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นส่วนใดส่วนหนึ่ง
หรือทั้งหมดของข้อความใน Blog แห่งนี้
ไปใช้ทั้งโดยเผยแพร่ไม่ว่าเป็นการส่วนตัว
หรือเชิงพาณิชย์โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็น
ลายลักษณ์อักษร มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดี
ตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุด
New Comments
[Add patthanid's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com