สองอาทิตย์ที่ผ่านไป...เหนื่อยๆกับสองสาว อาทิตย์ที่แล้ว (ย้อนไปนานเลยวุ้ย) เริ่มต้นวันอังคารด้วยวิชาศิลเปรอะ แม่ก็ไม่รู้จะสอนอะไรดี ก็ปล่อยพี่ป่านครีเอทกันตามสะดวก แต่วันนี้พิเศษหน่อย มีนักเรียนมาเพิ่มอีก 1 คน นักเรียนใหม่จะหนีออกนอกห้องเรียนแล้วค่ะ ได้ผลงานติดขาไปด้วยค่ะ แววตาตั้งใจเรียนมาก แต่มาดูแววตาอีกที รู้สึกเหมือนจะอาฆาตว่าถ้าไม่ให้เรียนด้วย จะประท้วงด้วยการอดนมให้ผอมไปเลย ขอหนูเรียนด้วยคนนะ pleaseeeeeeee ...อ้อนวอนสุดๆ ผลงานศิลเปรอะวันนี้ ไม่ได้อะไรเลยค่ะ นอกจากชิ้นนี้ หาวัตถุดิบใกล้ตัวมากๆ ลำบากแม่ต้องมานั่งล้างอีก (ดองไว้ 3 วันค่อยล้าง) พอตกบ่าย มี 4 สาวงามแวะเข้ามาหาพี่ป่านกะน้องปอ (หลังจากแวะไปเยี่ยมน้ามลที่ยันฮี) แม่เลยโทรสั่งพิซซ่ามากินกันที่บ้าน กำลังไม่มีอะไรกินอยู่พอดี ฮ่าๆๆ มาถึงก็เม้าท์ไปหม่ำไป ได้อารมณ์ไม่ต่างกะตอนแม่ยังทำงานเลยอ่ะ หนุกหนานมากๆ ขี้เม้าท์กันทั้งนั้น แต่แหม...ยัยแก๊งเนี้ย ทำแม่เสียการปกครองหมดเลย เชียร์ให้ลูกสาวแม่กินเป๊ปซี่ ดูดู๊ แม่เข้าไปหยิบของแป๊บเดียว พอกลับมาออกมา เห็นยัยลูกก้มๆทำไรอยู่ว้า พอได้ยินเสียงแม่เท่านั้นแหละ รีบเงยหน้าแถมทำท่ามีพิรุธ (ซอยขาอยู่กะที่) ที่แท้แอบกินเป๊ปซี่ แถมป้าๆน้าๆยังบอกแม่ว่าฝากเข้าไปหยิบของอีกที ฮั่นแน่...จะมาหลอกให้ลูกเค้ากินเป๊ปซี่อ่ะดิ่ แถมยังทำประหนึ่งเป็นเจ้าหน้าที่จากกระทรวงศึกษาธิการออกตรวจสอบมาตรฐานการเลี้ยงเด็กปฐมวัย มาถามพี่ป่านว่าอันนี้สีอะไร อันนั้นสีอะไร พอพี่ป่านตอบได้ ตบมือกันเกรียว พี่ป่านก็ใช่ย่อย พอโดนชมก็หน้าบานเท่ากะละมังเลยวุ้ย ชวนคุยใหญ่ ส่วนน้องปอ หวงเนื้อหวงตัวตามปกติ แม่ก็แบกกันเมื่อยเลย หลังจากอิ่มหนำสำราญ น้าอ๋อก็หลอกเด็กด้วยการควักมือถือออกมาเปิดเพลง “ก้าบๆๆ เป็ดอาบน้ำในคลอง” ตอนแรกพี่ป่านก็ขวยเขิน แต่เพลงยังไม่ทันจบรอบแรก พี่ป่านเริ่มขยับขาเล็กน้อย พอเห็นแขกกำลังรอชมสเต็ป ก็เลยโชว์แด๊นซ์(ซะแขก)กระจายแบบ non-stop กันไป ประมาณว่าเพลงจบ แด๊นเซอร์ขอเต้นอีกรอบ (และอีกรอบๆๆๆ) ใจคอกะว่าจะให้ป้าๆน้าๆเค้าไม่ต้องกลับไปทำงานเลยใช่ปะลูก สรุปว่าแทนที่พี่ป่านจะโชว์ความน่ารัก อ่อนหวาน สมเป็นกุลสตรีให้น้าๆป้าๆชื่นใจ กลับโชว์ตลกเชิญยิ้มตลอดหนึ่งชั่วโมงไปซะนี่ (ขอทิปด้วยค่ะป้าๆน้าๆ) หลังจากวันนั้น พี่ป่านก็ทบทวนความจำเป็นระยะ “น้าผึ้งกลับบ้านแล้ว ป้าเจี๊ยบ ป้าปุ๋ม น้าอ๋อก็กลับบ้านแล้ว” สามวันผ่านไปยังพูดอยู่เลย สงสัยชอบใจที่แก๊งนี้ทนดูพี่ป่านเต้นได้ตั้งหลายรอบ พอวันพุธ แม่เริ่มไม่มีอะไรทำ จับน้องปอเข้าซาลอน ได้ทรงนี้มา น่าร๊ากเนอะ ลูกสาวใครน้อ??? แต่ชอบทำเหมือนไม่มีข้าวกิน อมไปเรื่อย ดูมุมนี้ น่าเปลี่ยนชื่อเป็น “น้องเถิกน้อยกลอยใจ” ส่วนพี่ป่าน ง่วนอยู่กับการตกแต่งของเล่นให้สวยงาม??? (หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าทำลายข้าวของ) ด้วยการขีดๆเขียนๆ เหมือนเขียนลายถ้วยชามสังคโลกเลยวุ้ย วันพฤหัสข้ามไป (จำไม่ได้แล้ว) พอวันศุกร์ พี่ป่านดูซีดี แม่หันมาดูอีกที อ้าว...ลูกช๊าน เป็นอะไรไปนี่ ทำตัวเหมือนอยู่ขั้วโลกเหนือ เห็นท่าไม่ดี ชวนมาขีดๆเขียนๆดีกว่านะลูก ผลงานการลากต่อจุดครั้งแรกในชีวิต ก กะ ข ฝีมือแม่เอง ทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ลากไม่ตรงจุด ยังมีแถมออกไปข้างๆอีกตะหาก ฮ่าๆๆ แต่ไม่เป็นไร ให้คะแนนความตั้งใจเต็ม 10 (เข้าข้างลูกตัวเอง) ลากไปลากมา พี่ป่านเลยเอาสีมาระบายที่มือ เสร็จแล้วเอาไปปะลงไวท์บอร์ด แล้วบอกว่า “แปะมือๆ” หลังจากอยู่ในบ้านเบื่อๆ ชวนออกมาเล่นตากแดดตากลมซะหน่อย (ตอนเที่ยงเนี่ยนะ) ถ่ายรูปหน่อยนะจ๊ะ พอแม่บอกว่า พี่ป่านก้มหน้าลงไปใกล้ๆน้องหน่อย ก็ได้รูปนี้ ใกล้ยังคะแม่ พอแม่บอกว่า มองกล้องหน่อยจ้า ก็ได้รูปนี้ มองแล้วนะแม่ พอแม่บอกว่า ยิ้มหวานหน่อยจ้า ก็ได้รูปนี้ หวาน(อมขมกลืน)มากๆ พอแม่บอกว่า จุ๊บน้องหน่อยจ้า ก็ได้รูปนี้ จ๊วบบบบบบบบ เห็นพี่ป่านเหงื่อแตกเป็นเม็ด เลยต้องให้รางวัลคลายร้อน รางวัลสำหรับเด็กดีของแม่ (ไม่พ้นของกิน) ทำตาปริบๆ มองพี่ป่านกินไอติม ถึงมื้อข้าวพอดี เลยกินข้าวแก้ร้อน ฮ่าๆๆ พอกินไอติมจนมอมแมมเรียบร้อย จับอาบน้ำรอบเที่ยง (เป็นรอบแถมช่วงอากาศร้อน) มาเล่นสีต่อแป๊บนึง เขียนด้วยมือ ลบด้วยมือ(ฝรั่ง) พักนี้ชอบเอาของมาเรียง พักเอาแรง ปู่ซื้อบะหมี่ปูมาฝาก เลยเก็บไว้กินมื้อเย็น แบ่งกันสองคนกะพี่ป่าน อาหารเย็นของแม่กะพี่ป่าน เรียกว่าแบ่งกันได้มั้ยอ่ะ พี่ป่านกินแต่ปู เหลือบะหมี่ให้แม่กิน ...ปีนี้จะได้เป็นแม่ดีเด่นแห่งชาติรึเปล่าน้อ สาขาแม่ผู้เสียสละ(อาหาร)ดีเด่น วันเสาร์ ป๊าพาไปไซต์ที่บางใหญ่ โอ้...จะได้ว่ายน้ำแล้ววุ้ย พกอุปกรณ์ไปเพียบ จนป๊าถามว่าไปตั้งแคมป์เหรอ(วะ) นี่ก็พร้อมจะออกเดินทาง นี่ก็พร้อมเหมือนกันค่ะ ก่อนไปไซต์ ก็แวะไปเยี่ยมพร้อมกะกินมื้อเที่ยงกะย่าก่อน (จากเสาร์ที่แล้วที่ไปเยี่ยมย่า พี่ป่านยังจำได้ พูดอยู่บ่อยๆว่าย่าไม่สบาย อยู่ในห้อง อยู่โรงพยาบาล) ไปถึงไซต์ก็บ่ายพอดี แดดเปรี้ยง ขืนเล่นน้ำตอนนี้ ไม่เป็นไข้ก็ดำปี๋ละนั่น เลยรอเวลาแดดร่มลมตกก่อน ระหว่างนี้เป่าลมห่วงยางกะปลอกแขนรอไว้ ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง เป่าเสร็จซักพัก เมฆฝนมา ฝนตกหนักมากและนานมาก สรุปว่าที่เป่าลมไปเนี่ยเสียแรงเหยียบฟรี ดีนะเอาที่เป่าลมไป (ป๊าถึงบอกไงว่าจะไปตั้งแคมป์เหรอ เพราะอุปกรณ์พร้อมมาก) ถ้าใช้ปากเป่า คงเสียดายแรงเป่าจนแม่ต้องเอาห่วงยางไปเล่นน้ำซะเอง ขากลับก็รถติดมาก ตอนแรกตั้งใจจะไปซื้อของเข้าบ้านกะกินข้าวเย็นที่โลตัส พี่ป่านก็บ่นถึงอุด้งๆตลอดทาง คิดในใจว่าเอาไงดีน้อ ไม่อยากผิดสัญญากับเด็กน้อยเลย แต่รถติดมโหฬาร อยู่แถวตั้งฮั่วเส็งตั้งแต่ 6 โมงกว่า ดูแล้วว่ากว่าจะไปกลับรถ กว่าจะหาที่จอดรถได้ อาจลามปามไปถึง 2 ทุ่ม เลยเปลี่ยนแผนเลี้ยวเข้าบ้านแล้วโทรสั่งพิซซ่ามากินดีกว่า พี่ป่านกินไป ตาหวานไป เพราะไม่ได้นอนกลางวัน ส่วนน้องปอก็ครางหงิงๆเป็นระยะ เลยตัดสินใจพาสองสาวเข้านอนก่อน เดี๋ยวค่อยลงมากินอีกที ไม่อ้วนวันนี้ก็ไม่รู้จะรออ้วนวันไหนแล้ว กินพิซซ่าตอน 3 ทุ่ม กรี๊ดๆๆ หลับไปอย่างง่ายดายภายใน 5 นาที แล้วตอนกินก็ใช่ว่าจะกินอย่างมีความสุข กินไปต้องคอยเงี่ยหูฟัง มีสาวไหนตื่นมาแหกปากร้องไห้ป่าวน้อ เฮ้อ...เหนื่อย วันอาทิตย์ก็รอน้องปอนอนตอนสายๆรอบนึง พอตื่นก็ไปซื้อของที่โลตัส ตอนแรกกะว่าจะกินข้าวเที่ยงเลย แต่ดูแล้วน้องปอคงไม่ปล่อยให้แม่กะป๊ากินข้าวอย่างสบายๆ เลยเปลี่ยนใจ(อีกแล้ว) ซื้ออาหารจากฟู้ดคอร์ทกลับมานั่งกินที่บ้านน่าจะเหนื่อยน้อยกว่า พอจะขึ้นรถกลับบ้าน พี่ป่านเริ่มออกอาการหนูไม่อยากกลับบ้านขึ้นมาทันที เอาขาหนีบเอวแม่ แล้วบอกว่าจะกินอุด้ง จะกินเอ็มเค (งงเลย จะกินร้านไหนแน่อ่ะลูก) พอแม่จับพี่ป่านนั่งในรถเท่านั้นแหละ พี่แหกปากร้องไห้น้ำตาเล็ดบอกไม่เอ๊า ไม่กลับบ้าน แม่เลยงัดออกมาอุ้มใหม่ ป๊าก็งงๆว่าพี่ป่านร้องไห้ทำไม แล้วทำไมแม่ไม่รีบขึ้นรถ แม่เลยบอกว่าพี่ป่านไม่อยากกลับบ้านแต่ป๊าไม่เชื่อ คิดว่าพี่ป่านร้องไห้เพราะแม่ไม่ยอมขึ้นไปนั่งบนรถ แม่เลยต้องบอกว่าไม่ใช่(โว้ย) แต่ป๊าก็ยังไม่เชื่อแม่อยู่ดี แม่เลยคุยกะพี่ป่านว่าแม่ขอโทษด้วย วันนี้เรากลับไปกินข้าวผัดปูกันดีกว่านะ ไว้รอย่าออกจากรพ.แล้วเรามากินด้วยกันหลายๆคน กับปู่ย่าแล้วก็ป้าด้วย ดีมั้ยๆ วันนี้เรากลับไปดูซีดีกันมั้ย พี่ป่านเลยพยักหน้าทั้งน้ำตา พอขึ้นรถได้ซักพัก พี่ป่านก็บอกกะแม่ว่า ไว้รอย่ากลับบ้านก่อน แล้วมากินกะปู่ย่านะๆๆ วันนั้นแม่สงสารพี่ป่านจังเลย เหมือนกะว่าพี่ป่านรอที่จะได้กินอุด้งของโปรด แต่อกหักดังเป๊าะซะงั้น แม่กะป๊าขอโทษด้วยน๊า วันจันทร์ (โห...นี่ดองจนชนอีกจันทร์เลยวุ้ย) แม่ชวนพี่ป่านนอนกลางวัน (เอ๊ะ...แม่บ้านนี้ขยันชวนลูกนอนบ่อยจัง) น้องหลับล่วงหน้าก่อนนะเพ่ พี่ป่านก็มัวแต่ไปชวนพรรคพวกมานอนด้วย จับนอนเป็นดงอยู่ข้างๆ เอ๊ะ...ไอ้ตัวเสื้อฟ้านี่ช๊านไปจับมานอนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย นี่แน่ะ ขยับไปนะ (ดูมันทำ) น้องปอก็นอนแบบจิบๆเหมือนเดิม พอใกล้เวลาพี่ป่านตื่น น้องปอก็เริ่มอยากจะจิบอีกซักรอบ แม่เลยพาพี่ป่านมาเล่นบอล พอบอลไปโดนน้ำแล้วกลิ้งต่อ มันก็จะเปื้อนฝุ่น พี่ป่านก็ทำท่าแบบนี้ ยี้ๆๆ นิ้วกระดกเชียวลูก วันอังคาร แม่สังเกตว่าพี่ป่านเริ่มระบายสีได้ดีขึ้น ระบายในกรอบได้ค่อนข้างดี แต่พอระบายเกือบเต็ม ก็เริ่มขีดเละๆเทะๆอีกแล้ว แต่ไม่เป็นไรจ้า แม่ถือว่าศิลปะกับศิลเปรอะเป็นของคู่กับเด็กน้อย ฮิๆ ค่อยพัฒนากล้ามเนื้อไปนะจ๊ะ ผลงานระบายสีล่าสุด ตรงขาสีส้มๆน่ะ ฝีมือแม่เอง ระบายเป็นเพื่อนพี่ป่าน วันพุธ อาม่าแวะมาเป็นกำลังเสริมหลังจากห่างหายไป 2 อาทิตย์ คิดถึงอาม่าจังเลยเนอะ อาม่ามาพร้อมกับเสบียงเพียบ พอมีอาม่าแม่เลยได้โอกาสแว่บออกไปออมสิน ก่อนออกไปต้องถามความสมัครใจก่อน แม่ : แม่จะไปออมสินนะ พี่ป่านไปกะแม่มั้ยคะ พี่ป่าน : ไปออมสิน..ไม่เอา แม่ : ถ้าไม่ไปงั้นพี่ป่านอยู่บ้านกะอาม่าละกันนะลูก พี่ป่าน : อยู่บ้านกะอาม่าค่ะ (พยักหน้าหงึกๆ) แม่ : (แอบดีใจ ได้ออกนอกบ้านคนเดียวละเฟ้ย ถึงแม้จะออกไปแค่หน้าปากซอยก็เหอะ) พอแม่กลับเข้าบ้าน อาม่าเล่าให้ฟังว่าพี่ป่านบอกอาม่าว่าแม่ออกไปออมสิน เดี๋ยวจะซื้อฝรั่งมาฝาก ฮ่าๆๆ ผิดจ้า แต่เป็นโอวัลตินเย็นตะหาก เวลาอาม่ามาทีไร แม่ดีใจจังเลย เพราะว่าแม่เหนื่อยน้อยลง (เท่ากะที่อาม่าเหนื่อยมากขึ้น) แม่นี่ช่างเป็นแม่ดีเด่นและลูกกตัญญูในเวลาเดียวกันจริงๆเลย ก่อนนอน พี่ป่านก็คุยไปเรื่อยๆ พอมาถึงประโยคนึง ทำเอาแม่รู้สึกผิดมากๆ พี่ป่าน : รอคุณย่ากลับบ้านก่อน แม่ : รอคุณย่ากลับบ้านก่อน แล้วจะทำไมเหรอลูก พี่ป่าน : (เงียบไปนิดนึง) รอคุณย่ากลับบ้านก่อน แล้วไปกินอุด้งกัน...หลายๆคน กะป้าด้วย กะปู่ด้วย แม่ : (โห...ป๊าเอ๊ย คราวหน้าอย่าผิดสัญญากะลูกอีกนะ) จ้าๆ ย่ากลับมาบ้านละ แต่รอให้ย่าหายดีก่อนนะ แล้วไปกินกันจ้า วันพฤหัส (รอบที่ 2 แล้วสิเนี่ย) พี่ป่านยังผลักน้องปอเหมือนเดิม แต่นับนิ้วแล้วได้จำนวนน้อยลง ตอนสายๆ พอพี่ป่านผลักน้องปอ แม่ไม่รู้จะหามุขไหนมาจัดการละ เลยงัดมุขควายออกมาใช้ ทั้งที่จริงๆไม่อยากใช้มุขนี้เลยนะเนี่ย (คิดซะว่าใช้แก้ขัดระหว่างหามุขเด็ดๆมาจัดการไม่ได้ละกัน) แม่ : ดูดิ่ พี่ป่านผลักน้อง แมลงสาบเดินออกมาเลย พี่ป่าน : (ทำหน้าตาล่อกแล่กมองหาแมลงสาบที่พื้นใหญ่เลย) แม่ : (กวักมือเรียก) มามะ มาขอโทษน้อง แล้วจุ๊บๆน้องเร็ว แมลงสาบกลัวเด็กดี ไม่ผลักน้องนะ พี่ป่าน : (รีบลงจากเก้าอี้) ขอโทษค่ะ (ยกมือไหว้) จุ๊บๆ (จุ๊บเหม่งน้อง) แม่ : แมลงสาบไปแล้วจ้า เห็นป่าว ถ้าพี่ป่านเป็นเด็กดีไม่ผลักน้อง แมลงสาบก็ไม่ออกมานะ แมลงสาบกลัวเด็กดีจ้า พี่ป่าน : แมลงสาบไปแล้ว แต่หลังจากนั้นไม่นาน พี่ป่านก็ผลักน้องอีกแล้ว เจอมุขแมลงสาบเข้าไปอีกรอบ ก็มาขอโทษแล้วจุ๊บๆน้องเหมือนเดิม ดูท่าทางมุขนี้ได้ผลชั่วคราวเองแฮะ คงต้องเปลี่ยนใหม่ น้าเจี๊ยบเลยแนะนำว่าควรใช้มุขนางฟ้าแอบมองเด็กดีอยู่บนฟ้า ถ้าเป็นเด็กดีนางฟ้าจะให้ของขวัญ อ้ะ...ลองดูมุขนี้ เหมือนจะใช้ได้ผลอยู่พักนึง พอตกค่ำพี่ป่านก็แนวเดิมอีกแล้วจ้า จะทำยังไงดีน้อ ระหว่างอัพบล็อกหน้านี้ แอบคิดมุขเสริม ไปดาวน์โหลดรูป fairy kitty มาปริ๊นท์แล้วไปแปะไว้ที่ฝาผนังดีกว่า ได้ผลยังไงไว้จะมารายงานความคืบหน้านะจ๊ะ ก่อนนอนก็จัดมหกรรมจุ๊บรอบห้อง (หลังจากก่อนขึ้นห้องนอนมีการจุ๊บรอบบ้านไปละ) ในห้องนอนมีกัน 4 คน ก็ผลัดกันจุ๊บๆๆๆๆ จนครบทุกคน คล้ายๆกะฟุตบอลที่เตะแบบพบกันหมด ฮ่าๆๆ รักกันเข้าไว้นะลูกนะ เอาล่ะ จบจากโหมดประจำวัน มาโหมดนินทาลูกมั่งดีกว่า จริงๆมีเรื่องอยากนินทาเยอะมาก แต่ก็ลืมๆไปเยอะเหมือนกัน ดองไว้นานก็เงี้ยเนอะ ช่วงนี้พี่ป่านชอบดูหมาบลู (blue’s clues) ดูไม่รู้เรื่องหรอกไอ้ที่เค้าให้ไขปริศนาน่ะ (ขนาดแม่กะป๊ายังทายไม่ค่อยจะถูกเลย ฮิๆ) แต่พี่ป่านชอบดูเพราะมีหมาสีฟ้า แล้วก็รู้เรื่องเป็นส่วนๆ ส่วนไหนที่ดูรู้เรื่องพี่ก็จะเล่าตามเค้าไปเรื่อยๆ เช่น หมาบลูแอบซ่อนใต้เก้าอี้ (ทำไมต้องแอบซ่อนด้วยฟระ แอบอย่างเดียวไม่ได้เหรอลูก) มีมือหมาด้วย (อันนี้เค้าเรียกติงหมาอ่ะลูก) อะไรเอ่ย...แตงกวาดอง (อ้าว...กรรม!!! ยังไม่ทันถามเลย เฉลยซะแล้ว) นอกจากหมาบลูแล้วพี่ป่านก็ยังดูปาร์แมนด้วยน๊า แต่พี่ป่านเรียกว่า “ป๊าแมน” ฮ่าๆๆ ถ้าป๊าไม่แมนล่ะแย่เลยเนอะ มีอะไรอีกน้อ ติ๊กๆๆ อ่อ...อันนี้หมาดๆ เมื่อวันจันทร์ตอนเย็นๆ นั่งกินเม็ดฟักทองกันอย่างเพลิดเพลิน แม่เห็นปีเตอร์(ชื่อสุภาพสำหรับเรียกแมลงสาบ) แม่เลยเก็บของแล้วอุ้มน้องปอ กำลังจะไปหยิบไม้มาตี (โหดซ้า) พี่ป่านก็นั่งอย่างสบายอารมณ์ พอแมลงสาบอยู่ห่างซักคืบนึงได้มั้ง พี่ป่านหันไปเห็นพอดี เท่านั้นแหละอารมณ์กระเจิง ส่งเสียง “อ๊ากกกกกก อ๊ากกกกกกก” เป็นโทนเสียงที่แม่ไม่เคยได้ยินเลยนะเนี่ย เหมือนตะโกนออกมาเต็มเสียงเหมือนพวกที่เค้าประกวดนักร้องของ KPN เลยแหละลูก พอหมดเสียงอ๊ากแบบโชว์พลังปอดเต็มที่ (ด้วยความตกใจ) พี่ป่านก็โดดออกมายืนอยู่ข้างๆแม่ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ น้ำตาปริ่มๆ จนแมลงสาบวิ่งกลับไปทางเดิม (คิดดู แหกปากซะแมลงสาบหนีเลยอ่ะ) แม่อยากเขกกะโหลกจริงๆกะว่าจะตีให้แบนคาไม้เลย อดซะ เสียดายจัง ...โหดเนอะ ส่วนน้องปอได้ฉายาจากป๊าว่า “ไอ้รู้มาก” เพราะเวลาถูกทอดทิ้งให้อยู่เดียวดาย น้องปอก็จะโชว์พลังเสียงเซอร์ราวด์รอบทิศ ถ้าร้องแล้วแม่ยังไม่มาอุ้ม ก็เพิ่มโวลุ่มอีก ถ้ามีใครใจดีไปอุ้มให้ (โดยเฉพาะป๊า) คราวนี้น้องปอจะเหมือนตะโกนใส่โทรโข่งเลย กระหึ่มมาก พอแม่โผล่หน้าให้เห็นเท่านั้นแหละ เอามือตีป้าบๆๆเหมือนกระพือปีกเลย ...รักแม่น้อยกว่านี้นิดนึงก็ได้นะจ๊ะ ช่วงนี้แม่แทบจะทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากเป็นไอ้รู้มากแล้ว หมาดๆล่าสุดทำตัวเป็นเด็กโชว์พาว เกาะยืนอยู่ดีๆ ปล่อยแขนโชว์ซะงั้น ยืนได้แป๊บนึงก็ลงไปนั่งเอาตูดแปะพื้นซะแล้ว ป๊ารีบบอกว่ากลัวแม่เหนื่อยน้อยไปเหรอลูก ป๊าไม่รีบนะ ไว้รออีกซัก 2-3 เดือนค่อยยืนๆเดินๆก็ได้ลูก ...แม่เองก็ไม่อยากจะนึกภาพลิง 2 ตัวอยู่บ้านเดียวกัน คิดแล้วสยอง ส่วนเรื่องที่พี่ป่านผลักน้องปอ ป๊ากะแม่มาช่วยกันคิดว่าเกิดจากสาเหตุอะไรหนอ ก็น่าจะมีประมาณนี้ - เกลียดน้อง อันนี้ไม่น่าจะใช่ เพราะเรื่องอื่นพี่ป่านก็ดูรักน้องดี ตื่นเช้ามายังบอกว่าน้องตื่นละ แล้วก็คว้าคอน้องมาหอมแก้มอยู่เลย อีกอย่างนึงเวลาที่น้องปอกินนมอยู่ พี่ป่านจะยื่นหน้ามาทำปากจุ๊บๆๆ อยู่แถวๆหน้าน้อง พอแม่ถามว่ากินนมมั้ย (วอนหาเรื่องอีกละ) พี่ป่านก็มาจุ๊บจิ๊บอยู่ 2 หน หลังจากนั้นก็บอกไม่เอาๆ - อิจฉาน้อง จะอิจฉาเรื่องอะไรน้อ ติ๊กต่อกๆๆ นึกไม่ออก - หมั่นไส้น้อง หลังจากน้องปอติดแม่มากๆ อันนี้ป๊าสังเกตว่าพี่ป่านเริ่มมีอาการนี้ตอนที่น้องติดแม่หนักๆ ประมาณว่าวางไม่ได้ หันหลังให้ไม่ได้ ร้องน้ำตาเล็ดน้ำตาไหล อ้อนแม่นักใช่ม๊าย จัดการซะเลย - อยากเล่นกะน้อง แต่ยังกะแรงไม่ถูก - น้องเริ่มคลานไปนัวเนียได้ แย่งของเล่นได้ ก็เลยโดนจัดการซะ - ไม่มีอะไร เป็นที่วัยแอ๊บแบ๊วของพี่ป่าน เดี๋ยวก็หายไปเอง - ฯลฯ (จำไม่ได้ละ) ตอนพี่ป่านผลักน้องเนี่ย ไม่ใช่เฉพาะตอนที่น้องมานัวเนียใกล้ๆนะ บางทีแม่จับน้องใส่เตียง พี่ป่านยังไปยืนข้างเตียงแล้วยื่นมือเข้าไปผลักน้อง หรือไม่ก็พี่ป่านอยู่ในเตียง น้องเกาะอยู่นอกเตียง พี่ป่านก็ยื่นมาออกมาผลักหัวน้อง ที่หนักๆเลยก็ขนาดพี่ป่านนั่งดูซีดีอยู่ ยังอุตส่าห์เดินจากเก้าอี้มาผลักน้องที่อยู่ในเตียงเลย อุเหม่...ตั้งใจมาผลักเลยนะเนี่ย แม่งี้ปรี๊ดๆๆๆๆ อะไรจะขนาดน้านนนน ช่วงแรกแม่จะดุพี่ป่าน โกรธๆๆๆที่ป่านผลักน้อง อาการผลักน้องของพี่ป่านก็ดูจะมากขึ้นเรื่อยๆ เรียกว่าหันหลังให้สองสาวไม่ได้เลย จะมีเสียงร้องไห้ของน้องปอตามมาให้ได้ยินตลอด พออาทิตย์ที่ผ่านมานี้แม่เลยเลิกโกรธ เลิกดุ แต่จะกอดพี่ป่านไว้แล้วบอกพี่ป่านว่าแม่รักพี่ป่านนะ แม่รักเด็กดี แต่เด็กดีต้องไม่ผลักน้อง แล้วก็นัวเนียกับพี่ป่านมากขึ้น กอดๆ จุ๊บพุง ฟัดแรงๆ ก็รู้สึกว่าอาการผลักน้องดูจะลดลงไป แต่ก็ยังมีประปราย ช่วงนี้แม่กะป๊าคงต้องสังเกตแล้วก็หาวิธีแก้ไขไปเรื่อยๆ ไว้ต้นเดือนสิงหาพาน้องปอไปวัคซีน ปรึกษาหมอเด็กดีกว่า วันนี้อัพยาวมาก เพราะดองไว้เกือบ 2 อาทิตย์ ลืมมั่ง เบลอมั่ง (ใครจ้างให้อัพยาวๆล่ะเนี่ย) มุขตลกหายหมด หุหุ ไปนอนละจ้า (แต่ก่อนนอนต้องแวะไปเยี่ยมบล็อกเพื่อนๆก่อน) ป.ล. ใครที่มีลูกหลายคน ช่วยบอกวิธีที่จะทำให้พี่รักน้องด้วยนะคะ ไม่อยากให้พี่ป่านเป็นแบบนี้ไปนานๆ เพราะปกติเป็นเด็กนิสัยน่ารักมากๆ มีเรื่องผลักน้องอย่างเดียวนี่แหละค่ะที่ทำให้ปวดหัว REX-REX : นี่แค่ผลักกัน แม่ยังปวดหัวเลยค่ะ ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่โตกว่านี้ ต้องมีวางมวยกันแน่เลย YingLek เรื่องลองพาไปเข้าสังคม ก็ต้องลองดูอ่ะ เล็ก อย่างป่านนี่สังเกตว่าถ้าเป็นผู้หญิงจะไม่ค่อยกลัว (ยกเว้นผู้หญิงหน้าโหด อิอิ) กลัวผู้ชายมากกว่า tomdome เรื่องเบบี้แอสไพรินนี่ทดลองตามคำบอกเล่านะคะ ยังไม่แน่ใจว่าราจะไม่ขึ้นรึเปล่า แต่ถ้าน้องยังเอาแป้งเข้าปาก อย่าใส่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวปรี๊ดขึ้นแบบเปิ้ล ขนาดลูกเปิ้ลเลิกเอาของเข้าปากมาพักใหญ่ นี่แอบเอาแป้งเข้าปาก เปิ้ลงี้เซ็งเลย ถ้าไม่ใส่ยาลงไปยังพอรับได้ (แต่ก็ยังมีปรี๊ดๆบ้าง ไม่ชอบให้ลูกเอาของเข้าปากค่ะ โดยเฉพาะแป้งที่ปั้นแล้ว กลัวปวดท้อง) poockey ขอบคุณนะคะ หอมเผื่อละคะ ^-^ มุ้ย ตอนนอนเนี่ย น่ารักที่สุดแล้ว ความน่ารักจะหายไปตอนตื่น ยิ่งป่วนๆนะ จะกลายเป็นน่าเตะแทน between us คุณนุช บล็อกล่าสุดนี่ยาวเฟื้อยอีกแล้วค่ะ ถ้าหนีไปผัดข้าวผัดอีก ผัดเผื่อเปิ้ลด้วยนะ หิวๆๆ granun ไม่เป็นแฝดชื่อก็ได้ค่ะ ขอลูกชายคนโตเป็นลูกเขยก็ได้ ฮ่าๆๆ หล่อโดนใจจริงๆ ไปอ่านบล็อกของคุณเรื่องการเลี้ยงลูก ได้อะไรมาเยอะเลยค่ะ แต่ทำยากจัง แหะๆ manachan ขอบคุณนะคะ งี้ต้องลองมีซักคนค่ะ แล้วจะรู้ว่าชื่นชมลูกคนอื่นจะไม่ค่อยเหนื่อยเท่าเลี้ยงเอง ฮ่าๆๆ NATTI นัทตี้ คิดซะว่ามาบล็อกนี้แก้เครียดนะคะ ไว้ไปเยี่ยมบล็อกนะค๊า จินต์จุฑา ขอบคุณค่ะ มีคนรออ่านด้วย ดีใจๆ อิจิโงะจัง คุณภาค(พุ่ม)ขา ต้องมาจุ๊บๆที่ริมฝีปากน้องดาวพระศุกร์ด้วยนะ จะได้หายไวๆ แต่ตอนนี้หายแล้ว อิอิ mintny_n ขอบคุณค่ะ นิด มาอ่านบล็อกเราในเวลางาน อย่าลืมเก็บอาการด้วยนะ เดี๋ยวลูกน้องจะงงว่าลูกพี่ตรูเป็นอะไรฟระเนี่ย ...เป็นไงบ้างจ๊ะ ไม่ได้คุยกันนานมาก เพื่อนๆคิดถึงนะ อย่ามัวแต่ทำงานจนเงินทับตัวล่ะ อิอิ ราตริมณิ ขอบคุณค่า จะสมัครเป็นแฟนคลับจริงเหรอคะ เขินจัง ฮิๆ ...ชื่อราตริมณินี่มาจากนิยายของทมยันตีป่ะคะ   Create Date : 29 มิถุนายน 2550 11 comments Last Update : 29 มิถุนายน 2550 0:50:15 น. Counter : 928 Pageviews. Share Tweet

น่ารักทั้งคู่เลยค่ะ..แอบขำเล็กเรื่องมุขแมลงสาบ.. แก้มยุ้ยน่าหอมจัง...ฝากสักหลายๆฟอดนะคะคุณแม่ ฝันดีคะ   โดย: ^^Ken-Ju***Pu-Jung^^ 29 มิถุนายน 2550 1:45:00 น.

น่ารักมากมายเลยค่ะ พี่น้องสองสาวคู่นี้ เห็นแล้วทำเอาเราอยากมีลูกเลยอ่า งืด ๆๆ มาสมัครเป็นแฟนคลับของสองสาวได้ป่ะคะ น่ารักมาก ๆ ไม่รู้จะพูดยังไงดีอ่ะ ดูไปยิ้มไปกับความไร้เดียงสาของเด็ก ๆ คุณแม่คงเหนื่อยน่าดูเลย แล้วจะแวะมาเยี่ยมบ่อย ๆ นะคะ อัพบล็อคเมื่อไหร่ก็อย่าลืมบอกกันเน้อะ   โดย: หนูปิว ~* (Accountant_Girl ) 29 มิถุนายน 2550 2:22:47 น.

ขอบคุณที่แวะไปที่เยียมบล๊อกนะคะ น้องน่ารักมากเลยคะ ชอบๆ   โดย: mintny_n 29 มิถุนายน 2550 7:21:33 น.

น่ารักทั้งคู่เลยค่ะ อยากมีน้องให้ภุณจังเหมือนกัน สองสาวน้อยๆน่ารักดี   โดย: samelaa (samelaa ) 29 มิถุนายน 2550 7:37:26 น.

น่ารักมาก....นึกถึงลูกตอนเด็กๆเลย...   โดย: nong_taky 29 มิถุนายน 2550 11:02:47 น.

น้องปอตาแป๋วน่ารักจังเลยค่า น้องป่านท่าทางจะเด้นกระจายเหมือนกันนะเนี่ย   โดย: มนวินนี่ (tomdome ) 29 มิถุนายน 2550 12:32:24 น.

โชคดีจังเลยนะคะ ลูกสาวน่ารักทั้งคู่เลย แต่คงเหนื่อยน่าดู ขอให้สนุกในการเลี้ยงลูกคะ แล้วจะยกให้เป็นคุณแม่ดีเด่นด้าน(อาหาร)ก็แล้วกันคะ บ๊าย   โดย: Alisara 29 มิถุนายน 2550 13:55:39 น.

2 ศิลเปอะ 555 น่ารักจังค่ะ ชอบเวลาที่ 2 คนนี้นอนหลับข้าง ๆ กันจังเลยค่ะ   โดย: อิจิโงะจัง 29 มิถุนายน 2550 15:57:35 น.

ไม่ได้มาเยี่ยมหลายวันก็เนตมันช้าน่ะค่ะ กว่าจะเปิดแต่ละบล็อคได้ ใช้เวลาเป็นสิบๆนาทีแน่ะ แล้วก็งานยุ่งๆด้วยค่ะ เลยฝังรกรากอยู่แต่ในห้องชานเรือน คิดถึงสองสาวจัง น่าร้ากกก..กันจริง ๆ พี่ป่านเริ่มมีแววเป้นจิตรกรน้อยละ แม่เปิ้ลเล่าเรื่องเล็กๆน้อยๆได้น่ารักจริงๆค่ะ อ่านไปยิ้มไป ดูรูปสองสาวไปเพลินๆ ยังไม่มีแววจะคลายความอวบเลยนะ พี่ป่านยังไม่ยืดตัวเลยอ่ะ ตัวยังกลมๆป้อมๆ ไม่เหมือนเจ้านุ่ม สองขวบก็ผอมๆยาวๆละ ชอบรูปพี่ป่านเต้นค่ะ แล้วก็รูปตาแป๋วๆของน้องปอ แล้วก็รูปสองสาวนอน น่ารักไปหมด แล้วเอาไว้จะแวะมาเยี่ยมอีกค่า อ้อ ลืม เดี๋ยวต้องกลับไปอ่านตอนที่แล้วด้วยค่า   โดย: หมูเหมียว IP: 124.157.162.55 30 มิถุนายน 2550 0:22:54 น.

คราวนี้อ่านเสียเพลินเลย ..น่ารักทั้งคู่เลยค่ะ   โดย: NATTI นัทตี้ 30 มิถุนายน 2550 5:15:38 น.

ป่านเต้นได้มันส์มาก ๆ เลย เรื่องผลักน้องถ้าตามที่เคยอ่านมาก็เป็นการเรียกร้องความสนใจมากขึ้นเนื่องจากเห็นแม่ดูแลน้องเล็ก ๆ มากกว่าตัวเอง วิธีที่ใช้ก็ถูกแล้วนะเรียกมากอดและค่อยๆ อธิบายก็คงจะค่อย ๆ ดีขึ้นจ้า   โดย: YingLek 2 กรกฎาคม 2550 10:54:08 น.