จากการที่เราเคยได้เมล์ฟอร์เวิร์ดเรื่องนี้จากเพื่อนคนหนึ่ง ...คงตั้งใจส่งให้เราโดยเฉพาะเลย เพราะ เราำทำงานอยู่แถวนั้นเอง เค้ารู้ ก็เลยเน้นส่งมา ตัว ตัว

ไม่เคยสนใจจะซื้ัออาม่าแกเลย เพราะ ไม่ได้โปรดอะไรมากมายนัก
วันที่ได้รับเมล์ 20พย2551 พออ่านเมล์เสร็จ อึ้ง ซึมไปชั่วขณะ แล้วก็คิดว่า เออ แฮะ ลืมเรื่องนี้ คือไม่มีใครมา กระตุ้นต่อมสำนึกให้รู้สึกว่า เออ ไม่กินแต่ช่วยแกซื้อหน่อยก็ได้
ตั้งใจว่า วันรุ่งขึ้นนี้ ต้องไปแวะเยี่ยมชมกิจการแกหน่อย พอวันรุ่งขึ้นไปทำงาน ถึงช่วงพักกลางวันก็เอาหล่ะ รีบลงไปเดินหาแกก่อนเลย อ้าว ไม่มาแฮะ ไปไหนหว่า ก็เห็นๆ อยู่อ่ะ อึมคงไม่มามั๊ง... รอไว้วันจันทร์ละกัน วันนี้ ศุกร์แล้ว

แต่ปรากฎว่า วันจันทร์ ก็แล้ว อังคารก็แล้ว วันต่อๆมา ก็ไม่เห็นอาม่ามาขายเหมือนเคย อาม่าไปไหนหว่า หรือว่า มีใครอ่านเมล์ แล้ว ปิ้งรัก พาไปอยู่ด้วยแล้ว เลยไม่มาอีกเลย แต่ ตำแหน่งของแก ก็ยังว่าง ไม่มีใครมาแทนที่น๊ะ แต่ก็ไม่ได้ถามคนขายข้างๆว่า อาม่าได้ดีแล้ว เหรอ (คงไม่เหมือนนิยายสามสลึงหรอกน่า) ก็เดินวนหาแก ทุกวัน ทุกวัน จนคิดจริงจังว่า เกิดอะไรขึ้นกับอาม่าหรือเปล่า หายไปแล้ว จะเป็นเดือนแล้วเนี่ย
เราทำงานที่สีลมบ้าง ไปๆ มาๆ ระหว่างที่สีลม กับ อีกที่นึง แต่ช่วงนี้ อยู่ประจำที่สีลม ก็เลยอยู่นาน พอวันนี้ วันสุดท้ายของปี ที่จะอยู่ที่สีลม เราลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ไม่ได้จริงๆจังที่จะตามหาอีก(คิดว่าได้ดีแล้วลืมที่นี่แล้ว..คิดเล่นๆน่ะ) พอหม่ำเที่ยงได้ ก็คิดว่า ไม่เดินเล่นหล่ะ กลับเข้าที่ทำงานเลยดีกว่า แต่ขา ไม่เป็นใจ มันพาเดินไป เรื่อยๆ จนมาถึง ที่ตรงบริเวณอาม่าเคยขาย ...เอ๊ย...อาม่ามาขาย นึกว่าตาฝาด หายไปเกือบเดือน เลยปรี่ไปหา ทำตามที่ใจ ตั้งไว้ว่า จะมาช่วยอาม่าซื้อซะหน่อย ก่อนหน้านี่ มีผู้ชายใจดี ช่วยอาม่าซื้อ จ่ายตังค์แล้วไม่เอาทอน คือให้เกินไป เราก็ คิดเหมือนไอ้หนุ่มนั่น แต่เสี๊ยดาย ไม่ได้ดูหน้า ว่า เป็น จะใด มัวแต่มอง กริยา ที่อาม่า แก งก งก เงิ่ินๆ หยิบจับอะไรต่ออะไร ตามวัยของคนชรา อดไม่ได้ ก็ถามว่า อาม่า หายไปไหน ตั้งนาน อาม่า ก็ชี้ไปที่ ตา แล้วพูดอะไรฟังไม่ถนัด คงประมาณว่า ตาไม่ดี อาจไปทำตา (รึทำเรสิกหว่า...คิดไปด๊ายนิ)
น่าจะเกี่ยวกับสายตาคนแก่น่ะเนอะ เลยหายไปซะนาน ต้องยอมรับเลยว่า พอเห็น รู้สึกดีใจ เหมือนได้ของคืน คือเราหา มาเกือบเดือน ได้เจอเอาวันสุดท้ายก่อนที่เราจะกลับไปทำงานที่อื่นในวันพรุ่งนี้ โชคดีที่ยังได้ทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้ นี่คือสิ่งที่อยากจะบอกเฮ้อ......ได้เห็นอาม่าก่อนกลับไป ก็ดีแล้วก็ดีใจว่า เออ แกยังอยู่.... เสียดายตรงที่ ได้ช่วยอาม่าแกแค่วันเดียว กว่าจะได้เจอกันอีก ก็ ปีหน้า เอาว๊ะ วันเดียวก็ยังดี น่า.....

วันนี้ เลยมีความสุขอย่างที่ไม่อยากบรรยาย เพราะ บรรยายไม่ถูก แต่ที่แน่ๆ คือ ความสุขมันไม่ได้อยู่แค่เอื้อม เราไม่ต้องเอื้อมด้วยซ้ำ เพราะมันอยู่ที่ใจเรานี่เอง ....

นี่เป็นเรื่องราว ที่เราได้รับจากเมล์...
ถึงเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคน 
 
ฉันเคยได้รับ mail เรื่องคนชราขายกระเพาะปลาอยู่ที่แถวซอยพัฒน์พงษ์ แล้วหลังจากนั้นเวลาเดินผ่านตรงนั้นก็เห็นสองตายายขายดีขึ้น เลยคิดว่ามันน่าจะช่วยอาม่าคนนี้ได้บ้าง....อาม่าคนนี้ขายขนมกุ้ยช่ายและก๋วยเตี๋ยวหลอดอยู่ในซอยละลายทรัพย์ ถนนสีลม (ซอย 5 น่ะ) ทุกเช้า ถ้าฉันมาทำงานสายหน่อย ขับรถมาก็จะเห็นภาพเศร้าๆ.....อาม่าลากรถเข็นจากถนนสวนพลู ข้ามถนนสาทร ซึ่งเป็นถนนที่กว้างมากๆ สำหรับคนแก่ ......ลากมาเรื่อยๆ ....บางวันเห็นใส่หมวกสานแหลมๆ ไว้กันแดด.....มาขายที่ซอยละลายทรัพย์ .....เคยจอดรถทำเป็นเนียน ซื้อกุ้ยช่าย แล้วชวนแกนั่งรถมาด้วยกัน เพราะที่ทำงานอยู่ไม่ไกลจากที่แกขายของ แกยิ้มแย้มขอบคุณเสียงดังฟังชัด....แต่ไม่ยอมมาด้วย .... ตอนบ่ายแก่ๆ ก็เห็นลากกลับอยู่คนเดียว  เหงามั้ยน้า.... 
 
เคยมาทำงานวันเสาร์ มารถไฟฟ้า มองลงมาจากสถานีรถไฟฟ้าช่องนนทรี ก็เห็นแกนั่งขายอยู่หน้าเซเว่นริมถนนนราธิวาสอีก...อะไรว้า ทำงานทุกวันเลยรึ 
 
สรุป จันทร์ถึงศุกร์ ขายในซอยละลายทรัพย์ เดินตรงมาเรื่อยๆ จนใกล้จะถึงวิลล่าซุปเปอร์มาร์เก็ต มองเรี่ยๆ พื้นไว้นะ แกนั่งขายอยู่ทางซ้ายมือค่ะ 
      วันเสาร์ขายอยู่หน้าเซเว่น ตรงแถวถนนนราธิวาสฯ แถวนั้นมีแมคโดนัลด์ด้วย มองลงมาจากสถานีช่องนนทรี...จะเห็นได้โดยไม่ต้องพึ่งกล้องส่องทางไกล 
 
อยากให้เมล์นี้ผ่านตาคนเยอะๆ ให้เยอะที่สุด สำหรับใครก็ได้ที่จะมีโอกาสมาเดินละลายทรัพย์ ถ้านึกได้ .... ให้แวะช่วยซื้อขนมของอาม่าด้วย คนละนิด...ถ้าไม่กินเองก็ซื้อเอาไปฝากคนอื่นก็ได้ ฝากเพื่อน....พี่น้อง....พ่อแม่....ฝากแม่บ้าน...ฝากรปภ.ที่ออฟฟิศ ช่วยคนแก่ให้มีกำลังใจหน่อยนะ 
 
ขอบคุณแทนแกด้วย 
 
แมว 
13/11/2551