Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๔ (Yuri)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

กันยายน 2558

		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30

22 กันยายน 2558

Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๔ (Yuri)

Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๔ (Yuri)

๑๔

“หนูโยเป็นคนน่ารักมาก ไม่ทราบว่ามีแฟนหรือยังคะ?” คำถามที่ทำให้อุณหภูมิภายในโต๊ะอาหารลดต่ำลงอย่างไม่น่าเชื่อ

แพรวาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ผู้เป็นแม่จะถามแบบนี้กับแขกตรงๆ นึกกังวลว่าโยธกาจะตอบอย่างไร แม้จะอยากรู้ แต่ใจหนึ่งก็อดกลัวไม่ได้...แอบลุ้นว่าจะออกหัวหรือก้อย

'อะไรนะ!'

นักวิจัยสาวเกือบสำลักอาหารเมื่อได้ยินคำถามนั้น ต้องรีบยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม โชคดีที่ไม่ทันทำอะไรที่เสียมารยาทออกไป เธอส่งยิ้มฝืดเฝือให้ภรรยาเจ้าของบ้าน

“ยะ ยังไม่มีค่ะ” ตอบเสียงแผ่วอย่างเขินอาย ไม่ชินเลยที่ต้องตอบเรื่องส่วนตัวแบบนี้ต่อหน้าคนไม่คุ้นเคย

“จริงเหรอคะ?” เพียงขวัญแสดงอาการดีใจออกมานอกหน้า

“ค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเบาหวิว รู้สึกแปลกๆ เมื่อหันไปสบตากับหล่อนที่มีประกายระยิบระยับ จนใจเต้นตึกตัก เธอจึงแก้เก้อด้วยการหยิบกระดาษไปเช็ดแก้มของลูกแฝดที่เปื้อนเลอะเทอะ

'เฮ้อ! ค่อยยังชั่วหน่อย'

ไม่รู้ทำไมแพรวาถึงได้รู้สึกโล่งใจเหมือนยกสิ่งหนักๆ ออกจากอก หลังจากแอบลุ้นคำตอบจนเกือบลืมหายใจกันเลยทีเดียว

สิทธาที่นั่งฟังเงียบๆ อมยิ้ม ลอบสบสายตากับภรรยา ก่อนบุ้ยใบ้ให้ถามต่อ

“หนูโยชอบคนแบบไหนเป็นพิเศษคะ? อย่าหาว่าแม่ละลาบละล้วงเลยนะ แม่แค่อยากช่วยหาคนที่ใช่สำหรับหนูน่ะ” เพียงขวัญค่อยๆ เลียบๆ เคียงๆ ถามอย่างละมุนละม่อม

โยธกาทำท่าคิดหนัก กลอกตาไปมา อาจเพราะไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้จริงจัง จึงไม่มีคำตอบในหัว ก่อนหลุดปากตอบออกมา

“คงเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ เป็นที่ปรึกษาได้ ยอมรับเราได้ แล้วก็มีเหตุผลค่ะ”

เพียงขวัญนิ่งฟังอย่างตั้งใจ แล้วยิงคำถามต่อ

“แล้วหนูโยชอบเด็กไหมคะ?”

สาวร่างสูงนิ่งคิด ชำเลืองมองจอมซนที่กำลังพยายามตักข้าวเข้าปากและเคี้ยวตุ้ยๆ ดูน่ารักน่าชัง

“ก็คิดว่า น่าจะชอบนะคะ” ตอบอึกอัก ไม่ถึงกับมั่นใจเต็มร้อยนัก เธอคงไม่ชอบเด็กทุกคนเหมือนกับพิมพ์ดาวพิมพ์เดือน

มารดาของแพรวาอมยิ้มน้อยๆ อย่างพึงพอใจกับคำตอบ

เมื่อทุกคนทานอาหารเสร็จ สาวใช้เก็บจานแล้วนำผลไม้จานใหญ่มาเสิร์ฟ ส่วนเด็กๆ ถูกปล่อยไปเล่น

ไม่ถึงสิบนาที ผลไม้พร่องไปเกือบหมดจาน เพียงขวัญจึงถามต่อ

“จำเป็นไหมคะที่คนนั้น...ต้องเป็นผู้ชาย?”

'หมายความว่าอะไร?'

โยธกากังขากับข้อสมมติฐานอันแสนประหลาดใจนั้น แต่ไม่ทันจะพูดอะไรก็ถูกแพรวาเอ่ยแทรกขึ้น

“แม่คะ ขออนุญาตพาแม่โยไปช่วยอาบน้ำเด็กๆ ก่อนนะคะ แพรไม่อยากให้ดึกเกิน”

หญิงสาวเจตนายกลูกๆ มาบังหน้า หลังมารดาเริ่มทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชักมากเกินไป ไม่อยากให้โยธกาอึดอัดและลำบากใจ

ทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่ามารดาคิดจะทำอะไร? หากแต่แพรวายังไม่แน่ใจอะไรหลายอย่างโดยเฉพาะหัวใจของตนเอง ว่าพร้อมจะเปิดใจให้ใครสักคนอีกครั้งหรือไม่? ชินชากับความโดดเดี่ยวมานานเกินไป จนแทบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่า มีแฟนต้องทำอย่างไรบ้าง?

และอีกเหตุผลที่แอบกังวลคือ มารดาจะเล่นเกมจับคู่ให้กับโยธกาหรือเปล่า?...กับคนอื่นที่ไม่ใช่ตน แม้จะยังไม่มั่นใจเรื่องของโยธกานัก แต่หล่อนจะไม่ยอมเสียอีกฝ่ายให้ใคร

เพียงขวัญย่นหน้าผากเล็กน้อยที่ถูกขัดจังหวะ แต่ก็ผุดยิ้มออกมา และยอมปล่อยเหยื่ออย่างง่ายดาย เฉพาะแค่ครั้งนี้เท่านั้น เธอหาโอกาสจะคุยกับโยธกาได้ไม่ยากอยู่แล้ว

'เหมือนหวงก้างเลยนะคะคุณลูกสาว หุหุ'

“นั่นสินะ คุยเพลินจนเกือบเลยเวลาแล้วสิ” มารดาพูดเออออไปกับแพรวา ไม่อยากขัดใจ

“เดือนดาวไปลาคุณตาคุณยายก่อนค่ะ จะได้ขึ้นไปอาบน้ำ” หล่อนเรียกเด็กๆ ซึ่งทำตามอย่างว่าง่าย โดยไม่ลืมหอมแก้มญาติผู้ใหญ่คนละที แพรวาจึงหันไปชวนแขกเพื่อทำกิจกรรมต่อไป “ไปค่ะแม่โย ไปช่วยกันจับปูใส่กระด้งกันหน่อยค่ะ”

โยธกาหัวเราะเบาๆ ออกมา นึกขอบคุณที่อีกคนช่วยเธอจาก ‘เกมยี่สิบคำถาม’ ก่อนหันไปบอกเจ้าของบ้านทั้งสอง

“ขออนุญาตนะคะท่าน”

“เชิญครับ” สิทธาตอบอย่างนุ่มนวล

สาวร่างสูงลุกยืนแล้วอุ้มพิมพ์ดาว เดินตามแพรวาที่อุ้มพิมพ์เดือนขึ้นบันไดไปชั้นสอง

ภายในห้องของเด็กๆ ถูกตกแต่งไว้อย่างน่ารักฝาผนังสามด้านติดวอลเปเปอร์รูปหมีพูลล์ ส่วนอีกด้านเป็นผนังทาสีขาวที่ตอนนี้มีลายมือยึกยักของสองพิมพ์ละเลงเกลื่อนเต็มฝา ทั้งเขียนทั้งวาดสารพัดสี สูงเท่าที่เด็กสองคนจะเอื้อมมือถึง...ผนังเหมือนเป็นไวด์บอร์ดกลายๆ

'โห! คิดได้ยังไงเนี่ย'

โยธกางงงันกับไอเดียพิสดารของแพรวา ที่ปล่อยให้ลูกๆ ขีดเขียนตามผนังแบบนี้

“ให้เล่นเฉพาะตรงนี้เท่านั้นค่ะ จะได้ไม่ไปทำส่วนอื่นเลอะ” แพรวาพูดตอบขึ้นลอยๆ โดยที่อีกคนไม่ได้เอ่ยปาก

“คุณเลี้ยงลูกได้แปลกดี” นักวิจัยสาวพึมพำออกมาเบาๆ สายตามองไปยังโต๊ะเตี้ยๆ สองตัวที่มีสมุด ดินสอสี สีเทียน และกระดาษที่มีการขีดเขียนหลายแผ่นวางเกลื่อน

'ท่าทางสองคนนี้จะชอบวาดรูป...อนาคตปีกัสโซ่แน่ หุหุ'

“เหรอคะ ฉันถือว่าเป็นคำชมแล้วกัน” สาวสวยพูด พลางยิ้มหวาน และกระชับความสัมพันธ์ด้วยการขอเปลี่ยนคำแทนตัว ให้เป็นกันเองมากขึ้น “ฉันอายุมากกว่าแม่โย ขอแทนตัวเองว่าพี่นะคะ”

“ค่ะ แต่โยขอเรียกว่าคุณแพรตามเดิม ไม่อยากให้คนอื่นเพ่งเล็งน่ะค่ะ” เธอตอบอย่างเกรงใจ ไม่อยากตีตนเสมออีกฝ่ายนัก

“พี่เข้าใจ” พูดเรียบๆ สถานภาพของรองประธานทำให้อีกคนต้องระมัดระวังในการวางตัวกับหล่อนมาก แม้จะไม่ชอบใจนัก แต่ก็ยอมรับโดยดี ไม่คิดจะโต้แย้งในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

แพรวาเปิดตู้เสื้อผ้า วางชุดนอนสองชุดของลูกไว้บนเตียง ถอดสูทที่ใส่ออก แล้วพับแขนเสื้อเชิ้ตสีอ่อนที่ใส่ขึ้นถึงข้อศอกให้ทะมัดทะแมง

“มาค่ะ ไปอาบน้ำกัน” หล่อนบอกกับลูกสาว

“ให้แม่โยอาบด้วยนะคะ?” แฝดน้องพูดกึ่งขอร้อง

“ว่าไงคะแม่โย?” หล่อนเอียงคอไปถามแขก “แต่ต้องบอกก่อนนะคะว่า เปียกแน่”

“หุหุ รู้ฤทธิ์มาแล้วค่ะ” โยธกาพูดขำๆ ยังจำสงครามในอ่างคืนนั้นได้เป็นอย่างดี ทำเอาเธอเปียกปอนไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำ

“งั้นไปกันเลยค่ะ” แพรวาชวนยิ้มๆ

ผู้ใหญ่แบ่งกันจัดการกับเด็กคนละคน เริ่มตั้งแต่ถอดชุดออก แล้วอุ้มลงอ่างอาบน้ำที่มีน้ำอุ่นสูงประมาณสองคืบ โยธกาทำเลียนแบบแพรวาทุกอย่าง ประหนึ่งเป็นคุณแม่มือใหม่ จนอาบน้ำและสระผมให้จอมซนเสร็จเรียบร้อย...แต่เด็กก็คือเด็กวันยันค่ำ ผลลัพธ์คือ สองคุณแม่เปียกปอนไปทั้งตัวเหมือนเพิ่งเดินผ่านสายน้ำมาหยกๆ

“นึกว่าจะรอดแล้วเชียว” นักวิจัยสาวบ่นพึมพำ หลังเช็ดตัวและใส่ชุดนอนให้แฝดพี่เสร็จพร้อมๆ กับแฝดน้องที่แพรวาจัดการ

“นี่ค่ะแม่โย” หล่อนว่า พลางส่งผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ให้อีกคน

“ขอบคุณค่ะ” ร่างสูงพูดเบาๆ รับผ้าผืนสีฟ้าอ่อนมาเช็ดหน้าเช็ดตา และปอยผมที่เปียกปอนให้แห้งมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

“ก็เป็นแบบนี้เกือบทุกวันค่ะ” แพรวาพูดแบบสบายๆ แล้วหันไปบอกสองพิมพ์ที่ยังคงร่าเริงคึกคัก แม้จะได้เวลานอนแล้วก็ตาม “ขอบคุณแม่โยก่อนค่ะ แล้วหอมราตรีสวัสดิ์ด้วย”

พิมพ์เดือนกับพิมพ์ดาวถลาเข้าหาร่างสูงที่นั่งกับพื้นข้างเตียง โอบกอดคอหอมแก้มโยธกาตามคำสั่งมารดา และพูดขอบคุณเสียงเล็กแหลมประสานกัน

“ขอบคุณค่ะแม่โย ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

โยธกาหลุดยิ้มกว้างกับการแสดงออกที่น่ารักของคู่แฝด ยกมือลูบหัวเด็กน้อยอย่างรักใคร่คนละที

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะเดือนดาว”

สองพิมพ์ปีนขึ้นเตียงของตนเองเพื่อเตรียมนอน แพรวาห่มผ้าให้ลูกจนถึงหน้าอก หอมเบาๆ ที่หน้าผากมนของเด็กทั้งสอง

“ฝันดีค่ะดาวเดือน”

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะแม่แพร” คู่แฝดพึมพำตอบ แล้วหลับตาลง

แพรวาจึงพยักพเยิดชวนโยธกาออกจากห้อง ปิดไฟแล้วงับประตูห้องลงอย่างเบามือ

“แม่โยจะเปลี่ยนชุดก่อนไหมคะ? ถ้าไม่รังเกียจเสื้อของพี่” หล่อนถามขณะยืนอยู่ตรงทางเดิน

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็กลับบ้านแล้ว” เธอปฏิเสธด้วยความเกรงใจ แต่แล้วสายตาเจ้ากรรมก็ดันไปหยุดมองสาบเสื้อเชิ้ตสีขาว ที่เปียกชื้นของอีกฝ่ายซึ่งเปิดกว้างจนเห็นเนื้อเนียนขาวหว่างอก เห็นทะลุไปยังเสื้อชั้นใน ไม่ต่างจากเสื้อซีทรูสักเท่าไหร่ แล้วใบหน้าคมก็ขึ้นสีเรื่ออัตโนมัติ

'นอกจากสวย...ผิวยังขาวเนียน น่าลูบชะมัด'

ความคิดประหลาดๆ ผุดขึ้นในหัวเป็นครั้งที่ ๒๐ ของวัน การอยู่ใกล้กับแพรวานานๆ มีผลกระทบต่อระบบสมองของเธออย่างมาก ทำให้มีความคิดปั่นป่วนบิดเบือนไปจากที่เคยเป็น

โดยปกติโยธกาแค่มองใบหน้าของผู้หญิงสวย แต่ไม่เคยพิจารณาเนื้อหนังมังสาหญิงสาวคนไหน แบบนี้เลยสักครั้ง...แพรวาเป็นคนแรก

สาวสวยมองตามสายตาของสาวร่างสูง แล้วผุดยิ้มร้ายกาจน้อยๆ ที่มุมปากสวย มือเรียวขยับแถบเสื้อให้เปิดกว้างมากขึ้นแบบ ‘ไม่เจตนา’ คล้ายหยั่งเชิงกลายๆ

“พี่ขอเปลี่ยนเสื้อก่อนได้ไหมคะ เสร็จแล้วจะได้ไปส่งแม่โย” ถามเสียงอ่อนหวานกว่าปกติ

นักวิจัยสาวลำคอแห้งผาก แทบหยุดหายใจ เมื่อได้เห็นช่วงบนของเนินเนื้อของอีกฝ่ายชัดมากขึ้น แม้จะมีเสื้อชั้นในลูกไม้เซ็กซี่ปกปิด แต่เพียงพอที่จะทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวแรง ราวอยากจะกระโดดออกมาเต้นจังหวะร็อกนอกกาย

ผ่านไปหลายวินาที เธอตั้งสติได้แล้วหลับตาลง นึกคำภาวนาในใจ เพื่อข่มความรู้สึกประหลาดที่กำลังวิ่งพล่านในกาย ความรู้สึกที่โยธกาไม่คุ้นชินเลยสักนิด

'พุทโธ ธัมโม สังโฆ...ทำไมถึงได้โต๊โตขนาดนี้ เอ๊ย...ไม่ใช่ สวดถึงไหนแล้วเนี่ย?'

เริ่มเสียสมาธิ และทะเลาะกับตัวเอง

'อะไรกัน! แค่นี้ก็มีอาการซะแล้ว'

แพรวานึกขำกับความอ่อนด้อยประสบการณ์ของอีกฝ่าย ที่ดูน่ารักน่าเอ็นดูซะเหลือเกิน ในปัจจุบันนี้จะมีสักกี่คนที่ใสซื่อไร้เดียงสาขนาดนี้ จึงอดใจไว้ไม่ไหวที่จะยั่วเย้าต่อ

หล่อนขยับตัวไปใกล้โยธกาที่สูงกว่าเล็กน้อย จนส่วนหน้าของร่างทาบชิดกัน เขย่งตัวประทับจูบแก้มเนียนนุ่มเบาๆ หนึ่งครั้ง เผลอสูดกลิ่นหอมของแป้งเด็กที่อีกคนใช้ ซึ่งคุ้นชินมากมาย…แป้งเด็กยี่ห้อเดียวกับที่สองพิมพ์ใช้

“รอพี่แป๊บนะคะแม่โย...รับรองว่าไม่นานค่ะ” กระซิบเบาๆ ข้างใบหูเรียวเล็ก ก่อนเป่าลมเข้าหูอีกฝ่าย

โยธกาเข่าอ่อนยวบ ทรุดตัวลงนั่งแปะกับพื้นอย่างหมดสภาพ ยกมือขวาขึ้นกุมแก้มข้างที่โดนประทับจูบ เงยหน้าขึ้นมองแพรวาด้วยสายตาเคลือบแคลงมากมาย...ได้แต่นิ่งงัน พูดไม่ออก

'แค่หอมแก้มก็เข่าอ่อน...ถ้าทำอย่างอื่น ไม่เป็นลมหรอกหรือนั่น'

ร่างบางคิดขำๆ กับดีกรีความไร้เดียงสาของสาวร่างสูง

“จูบเมื่อกี้ เพื่อขอบคุณแม่โยค่ะ” ย่อตัวลงข้างๆ แล้วรีบอธิบายก่อนที่อีกฝ่ายจะคิดไปไกลเกิน...แม้ว่าจริงๆ แล้วหล่อนไม่ได้คิดแบบที่พูดเลยก็ตาม

“เอ่อ ค่ะ...” ตอบอึกอักติดอ่าง สติยังไม่กลับเข้าร่าง

“ขอเวลาไม่เกินห้านาทีค่ะ แม่โยลงไปคุยกับคุณพ่อคุณแม่ก่อนดีไหม? หรือจะเข้ามารอในห้องพี่ดี” เอ่ยถามความเห็น

“ระ รอข้างล่างดีกว่าค่ะ” โยธการีบตอบอย่างเร็วจนลิ้นแทบจะพันกัน ไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้กับหล่อนในสถานที่รโหฐาน กลัวจะเป็นลมล้มพับไปเสียก่อน แค่นี้ก็เสียภาพลักษณ์สตรีไทยเข้มแข็งไปมากแล้ว

“โอเคค่ะ” หล่อนเออออ ไม่คิดจะกลั่นแกล้งอีกฝ่ายมากจนเกินไป เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้ง

แล้วทั้งคู่ก็แยกกันไปคนละทาง แพรวากลับไปห้องตัวเอง โยธกาก้าวลงบันไดไปนั่งคุยกับสิทธาและเพียงขวัญ

เพียงไม่นานแพรวาก็ลงมาในชุดใหม่ เสื้อยืดแขนยาวเข้ารูปสีเข้มกับกางเกงยีน ก่อนทรุดนั่งเก้าอี้ว่างที่อยู่ข้างๆ สาวร่างสูง

“ไปกันหรือยังคะ?” เอ่ยถามแขก ที่ดูจะเป็นที่โปรดปรานของบิดามารดามากเป็นพิเศษคงอยากนั่งคุยต่อยาวๆ แต่หล่อนไม่อยากให้โยธกาตัวเปียกนานเกิน เป็นห่วงกลัวจะไม่สบาย

โยธกาพยักหน้าตอบรับ ก่อนหันไปบอกกับเจ้าของบ้านทั้งสอง

“ขอบคุณสำหรับอาหารเย็นนะคะ โยคงต้องกลับแล้วละค่ะ”

“ว่างๆ ก็แวะมาคุยกับพ่อแม่ มาเล่นกับเด็กๆ อีกนะ” เพียงขวัญพูดอย่างใจดี เธออยากรู้จักหญิงสาวให้มากกว่านี้ แอบเสียดายที่วันนี้ไม่มีโอกาสมากเท่าที่ควร

“ไว้พ่อจะลองเอาวิธีที่โยบอกไปใช้ดู” สิทธาพูดอย่างชื่นชม เขาชอบไอเดียของเธอที่มีมุมมองแปลกแตกต่างจากคนทั่วไป บ่งบอกชัดว่า โยธกาไม่ธรรมดาจริงๆ

“ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ” สาวร่างสูงกล่าวอำลา แล้วทำความเคารพ ผู้ใหญ่ทั้งสองรับไหว้ โยธกาจึงออกจากบ้านไปพร้อมๆ กับแพรวาเพื่อขึ้นรถเบนซ์คันเดิมกลับบ้านตนเอง

บรรยากาศในรถค่อนข้างเงียบงัน ทั้งคู่อยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง นักวิจัยสาวนั่งนิ่งตัวเกร็งแข็งตลอดทาง สายตาเหม่อมองออกนอกกระจก แต่ในหัวรีเพลย์เรื่องที่ถูกขโมยหอมแก้มซ้ำแล้วซ้ำอีก ติดตาตรึงใจเสียเหลือเกิน

“แม่โยเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” แพรวาอดถามขึ้นไม่ได้ หลังลอบสังเกตเห็นอีกฝ่ายนั่งทำหน้าเครียดตลอดเวลา อารมณ์ผิดกลับตอนอยู่ในบ้านลิบลับ

'หรือเราจะรุกมากเกินไป?'

หล่อนแอบกังวล

“ปะ เปล่าค่ะ” รีบปฏิเสธ...ทั้งที่ในสมองครุ่นคิดแต่เรื่องของคนขับตลอดทาง

“ถ้าพี่ขอแลกเบอร์มือถือกับไลน์ด้วย ได้ไหมคะ?” ร้องขอเสียงนุ่ม

'จะเอาไปทำไม?'

ร่างสูงคิดสงสัย แต่ปากก็ตอบตกลง

“ก็ได้ค่ะ” หยิบมือถือจิ้มเบอร์ของแพรวามาโทรออก ก่อนบันทึกเบอร์นั้นไว้ในเครื่องตัวเอง และกดเข้าไลน์ขอ Add อีกคนเป็นเพื่อน

“ขอบคุณค่ะ” หล่อนยิ้มกว้างสวยเต็มหน้า นึกดีใจที่อีกฝ่ายไม่ได้แสดงอาการรังเกียจหรือท่าทีเป็นลบออกมา “ถ้ามีอะไรก็โทรหรือไลน์หาพี่นะคะ ได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงค่ะ...แต่พี่จะขอตอบ ตอนตื่นแล้วนะคะ”

โยธกาหัวเราะเบาๆ กับมุกตลกของคนขับ ไม่นึกว่ารองประธานที่ดูเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าจะแสดงความเป็นกันเองกับเธอ รวมถึงครอบครัวของแพรวาด้วย สาวร่างสูงรับรู้ได้ถึงสิทธิพิเศษบางอย่างที่ได้รับ แต่จะพิเศษขนาดไหนนั้น...บอกไม่ถูก

“ไปทางไหนต่อคะ?” คนขับถามขึ้นหลังผ่านตึกจีคอส

เธอบอกทางเป็นระยะ จนกระทั่งรถคันหรูจอดสนิทที่หน้ารั้วสีขาว

“ขอบคุณนะคะที่เลี้ยงอาหาร และยังแวะมาส่งถึงบ้านอีก รบกวนจริงๆ” พูดอย่างเกรงใจ

“พี่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณแม่โย ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ถึงบ้านแล้วช่วยไลน์มาบอกด้วยนะคะ” โยธกาพูดแบบเป็นห่วง

“ได้ค่ะ บาย”

แล้วโยธกาก็ลงจากรถไป

แพรวารอจนอีกคนปิดรั้วเข้าบ้าน จึงเคลื่อนรถออก บอกไม่ถูกว่า ทำไมคืนนี้ถึงได้มีความสุขกว่าทุกวัน?

แต่ที่แน่ๆ คือหล่อนยังจำสัมผัสตอนจูบแก้มของอีกฝ่ายได้ชัดเจน

'คนอะไรแก้มนุ่มมาก นุ่มหยั่งกับแก้มเด็กๆ'

OoXoO

ขอบคุณสำหรับกระแสตอบรับมากมายนะคะ ทำเอาไรท์ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลยทีเดียว