วันนี้วันเด็ก สามหนุ่มเลยพากันไปกองทัพอากาศ ไปดูเครื่องบินโชว์ผาดแผลงกับฮิลิคอปเตอร์ ก่อนจะพากันไปเฝ้าบูธของพ่อดอกมะลิอีกที ปล่อยให้คนสวย เอ้ย มนต้นไม้(อ่านแล้วอย่างเพิ่งหมั่นไส้ก่อนนะคะ แค่ขำๆนะคะไม่มีอะไร) อยู่คนเดียว พูดเหมือนถูกทิ้งจริงๆแต่ไม่ใช่หรอกค่ะ พอดีสังขารไม่อำนวยมากกว่า ช่วงนี้ยืนเดินนานๆมากไม่ไหว เลยขออยู่เฝ้าบ้านแทน เห็นเด็กๆอยากไปเที่ยววันเด็กกัน เลยนึกขึ้นมาได้ว่าพี่ต้นเมฆจะเป็นหนุ่มแล้วเน้อ ไม่กี่ปีคงควงสาวแทนน้องไปทำอย่างอื่นแทนแล้วมั้ง เหอๆว่าแล้วก็เลยขอเม้าส์เจ้าต้นเมฆก่อนเลยดีกว่า

.............

ปลายปีที่ผ่านมามนต้นไม้ได้สังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวเจ้าต้นเมฆ จากที่เคยเป็นเด็กชายตัวน้อยๆมาปีนี้เห็นชัดเลยว่าเริ่มเปลี่ยนไป ลักษณะทางกายภาพภายนอกนี่จะเห็นชัดมาก สูงเกือบเท่าหูบนแม่แล้ว ตัวเริ่มใหญ่ หัวไหล่เริ่มตัน ที่สำคัญบ่นว่าเจ็บหน้าอกบ่อยๆ เอ๊ะ...อย่างไงเนี่ย ไอ้เราก็ไม่รู้มาก่อนว่าเด็กผู้ชายเวลาแตกเนื้อหนุ่มเนี่ยก็เป็นเหมือนกัน ไอ้ที่เรียกว่านมแตกพานเห็นทีจะใช่ ที่ว่าเปลี่ยนไปภายนอกก็เห็นจะมีประมาณนี้ นอกนั้นก็ยังเหมือนเดิม ยังเล่นเป็นเด็กๆชอบแหย่น้อง ขนหน้าแข้งกับหนวดก็ยังไม่เขียว ยังไม่มีให้โกน ฮา


พอถามพ่อดอกมะลิก็บอกว่าบ้านเขาจะเป็นหนุ่มกันช้าทุกคน กว่าจะเริ่มโตเต็มที่ก็โน้นย่างเข้าสิบห้าพอดี เราก็เลยไม่ทันได้เอ๊ะใจตอนที่เขาบอกว่าเจ็บหน้าอก นอกจากนั้นก็เป็นเรื่องของอาหารการกิน กินเยอะมาก ไม่รู้เอาท้องมาจากไหน เหมือนคำโบราณเขาว่าไว้ไม่มีผิด ว่าท้องยุ้งพุงกระสอบ กินเท่าไหร่ก็ไม่พอ แต่เรื่องนี้กลับทำให้ดีใจนะ เพราะว่าจะได้สูงใหญ่แข็งแรง แม่ช๊อบชอบ


จากเด็กตัวน้อยๆต้องจูงมือเดินกันมาตลอด มาตอนนี้กลายมาเป็นคนดูแลเราเสียแล้ว พอดีเมื่อปลายปีที่แล้วสุขภาพมนต้นไม้ไม่ค่อยดี และต้องเขาผ่าตัดใหญ่ ช่วงเวลาที่คิดว่าแย่ที่สุดกลับเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตไป เมื่อคนที่เราเคยจูงมือ มาตอนนี้กลายเป็นคนจูงมือเราแทน พาเดินออกกำลังสลับกับเจ้าตัวเล็กขี้อ้อนอีกคน


หนำซ้ำเวลาที่ย่าไม่อยู่เขายังช่วยหุงข้าวต้มน้ำชงโอวันติน หาอะไรให้แม่กับน้องกินอีกด้วย นึกแล้วก็ดีใจแม้จะแอบมีเกเรบ้างตามประสาเด็กกำลังโต จะว่าเป็นหนุ่มก็ไม่ใช่ เป็นเด็กก็ไม่เชิง เพราะบางวันก็ยังแก้ผ้าโทงๆเล่นน้ำกับน้องอยู่เลย ดีนะที่ตาแม่ไม่เป็นกุ้งยิง พอดุเข้าแทนที่สองพี่น้องจะสลดกลับกระโดดเป็นผีจีน กระเด้งดึ้งดั้งจนพ่อแม่ฮาแตก ก่อนวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไปฮ่าๆ แต่เป็นกับที่บ้านเท่านั้น เพราะต่อหน้าย่านุ่งผ้าเรียบร้อยแถมปิดประตูลงกลอนแน่นเชียว หุๆ ไอ้เรารึนึกว่าเจ๋ง เห็นมาเล่นหนังอาร์ให้ดูเกือบทุกวัน คิดว่าที่เขาไม่อายก็เพราะเราเลี้ยงมานั่นเอง แต่ตอนหลังต้องขอร้องแถมบังคับว่าอย่าทำเลยลูกสงสารคนสวย(อีกแล้ว)เถอะ ก็เลยเพลาๆไป เดี๋ยวนี้หายขาดแล้ว


ส่วนเรื่องอื่นจะมีให้กังวลก็ตรงอารมณ์นี่แหล่ะ ช่วงนี้ฉุนเฉียวโมโหง่ายเหลือเกินแต่ก็เป็นแป๊บเดียวแหล่ะ พอเตือนเขาก็ฟัง ส่วนใหญ่จะเป็นกับเจ้าต้นไม้(เจ็ดขวบ)เพราะชอบคอยไปแย่เขาอยู่เรื่อย ทะเลาะกันเป็นประจำ แต่คนข้างๆบอกว่าเป็นเรื่องปกติ เพราะเขาสามคนพี่น้องผู้ชายล้วนตีกันชกกันจนพ่อแม่ปวดหัว เป็นงั้นไป...


เรื่องไปโรงเรียนนี่ก็เรื่องใหญ่เพราะว่าหลังผ่าตัดมนต้นไม้ต้องพักยาว ดีที่ว่าโรงเรียนอยู่ห่างจากบ้านไปแค่กิโลเดียว อาศัยพี่ต้นเมฆเดินนำย่าพาน้องไปโรงเรียนทุกๆวัน ไม่ได้เห็นเองว่าเขาทำอย่างไรบ้างในระหว่างนั้น แต่ย่ากลับมาเล่าให้ฟังว่าพี่เมฆจูงมือน้องไม่ปล่อยเลย(แม้บางครั้งจะลากจนแทบปลิวติดมือไปก็เถอะ) พอหลังจากนั้นสักเดือนกว่าๆมนต้นไม้ก็เดินไปส่งเอง สังเกตอยู่เหมือนกันว่าเขาจูงมือน้องตลอด ช่วงไหนมีรถเข้าออกก็จะดึงน้องเอาไว้ อืม...เหมือนที่เราเคยพร่ำบอกเลย


วันนี้เห็นแล้วว่าเขาเชื่อฟังและทำตาม ไม่ได้แค่ฟังไปวันๆเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา แต่พอดีเป็นคนไม่ขี้บ่นชอบพูดเนื้อๆแบบวัยรุ่น ก็เลยได้ใจเจ้าต้นเมฆมั้ง เรื่องเดินไปโรงเรียนนี่ก็เพิ่งถูกเพื่อนแซวมาหมาดๆเมื่อวานนี้เอง ปกติก็ไม่ได้สังเกตตัวเองเพราะมัวแต่ไปสนใจคนอื่นมากกว่า สามคนแม่ลูกก็เดินไปโรงเรียนตามปกติ ทีนี้ตอนยังไม่ผ่าตัดก็จะเป็นคนเดินเร็วมากขนาดเคยมีคนว่าจะไปตามควายที่ไหน ฮ่าๆ พอดีเป็นคนชอบทำอะไรเร็วๆยกเว้นเวลาวิเคราะห์ตัวเลข เพราะถ้าพลาดแล้วเดี๋ยวยาว


มาตอนนี้สังขารมันไม่อำนวยเพราะเพิ่งผ่านผ่าตัดมาได้สี่สิบวันเอง แต่ก็ต้องทำเพราะไม่อยากรบกวนคนอื่นนานๆ เวลาเดินก็เร็วมากไม่ได้เพราะเจ็บแผล แต่ถ้าไปเที่ยวสู้ตายค่ะ เอ้ย...ไม่ใช่ ทีนี้เจ้าสองตอก็เดินจูงมือกันนำหน้าลิ่ว ทิ้งคนสวย เอ้ย...ทิ้งเราเอาไว้ข้างหลัง(ความจริงพูดถูกแล้วนะเพราะสวยที่สุดในบ้านในบ้านแล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว แต่พอพูดอย่างนี้ทีไร เจ้าต้นเมฆต้องร้อง ...โห...แม่ ขณะที่เจ้าต้นไม้ยิ้มแก้มแทบปริ ส่วนพ่อดอกมะลิทำท่าเหมือนมีอะไรติดคอ ฮาาา)


โม้มาก ถึงไหนแล้ว อ้อ...เขาสองคนเริ่มทิ้งห่างออกไปเรื่อยๆ มนต้นไม้เลยตะโกนเรียกพี่ต้นเมฆให้รอหน่อย แต่แทนที่จะหยุดรอเขากลับลากน้องมารับแทน มนต้นไม้ก็ไม่ได้สังเกตว่าอาการที่เขาจับมือเราเดินไปด้วยกันเนี่ยเรียกว่าถูกจูงมือ แต่ลักษณะมันคงเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะแทนที่เราจะเดินนำ แต่เขากลายเป็นคนเดินนำแทน นึกแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ เออ...ใช่ ลูกเราเป็นหนุ่มแล้ว รู้จักจูงมือสาวเดินแล้วด้วย แหะๆ ถึงแม้สาวคนนั้นจะแก่ไปหน่อยก็ตาม ความจริงไม่ทันได้นึกอะไรแบบนี้หรอก อย่างที่บอกพอโดนเพื่อนที่เขามาส่งลูกเหมือนกันแซวเข้าเราก็เลย เออ...ใช่ว่ะ


เขาแซวว่า เป็นไง ตอนนี้เดินตามลูกไม่ทัน ต้องให้ลูกจูงแล้วหรือ?(เขาไม่รู้ว่าเราไปผ่าตัดมา) หลังจากลากจนมาถึงโรงเรียน พี่ต้นเมฆก็ยอมปล่อยมือแม่อาสาพาน้องไปส่ง แต่เราพอไหวก็เลยบอกให้เขาไปเถอะ เดี๋ยวทีเหลือแม่จัดการเอง ก่อนจะขึ้นบันไดไปก็ต้องจุ๊บแก้มกันตามธรรมเนียม เมื่อก่อนตอนเด็กๆ เวลาหอมนี่ต้องซ้ายขวากลางหน้าผาก แล้วกอดตบท้ายอีกทีพร้อมกับบอกว่าแม่รักลูก ซึ่งเขาก็จะทำกลับมาเหมือนกัน วันไหนทำโทษมนต้นไม้จะไม่หอม เขาบอกว่ารู้สึกแย่มาก อันนี้เขาบอกเองนะ


แต่พอขึ้นปอห้าเพื่อนๆมักจะมารอแล้วทำหน้าล้อเลียน เจ้าต้นเมฆเลยไม่ค่อยชอบให้เพื่อนรอ บางทีก็บอกให้ไปก่อนเลย มนต้นไม้เห็นอย่างนั้นแล้วก็คุยกับต้นเมฆว่าการแสดงความรักต่อคนที่เรารักไม่ใช่เรื่องไม่ดีนะลูก ไม่ต้องอายเราไม่ได้ทำอะไรผิด ดูอย่างในหลวงสิ พระองค์ยังกอดยังหอมสมเด็จย่าอยู่เลย ลูกเคยเห็นใช่ไหม


เขาก็ตอบว่าครับ พร้อมส่งยิ้มให้ กิจวัตรเหล่านี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เพียงแต่มนต้นไม้เข้าใจดีว่าบางครอบครัวไม่ได้เป็นแบบนี้ เห็นเป็นเรื่องแปลกจึงมาล้อลูกเราคงคิดว่าเป็นลูกแหง่ (แต่ขอบอกว่าเจ้าต้นเมฆนี่นักบู๊ระดับแนวหน้า หรือไม่อย่างน้อยๆก็ประเภทพวกทะลวงฟันทีเดียวนะ แต่ว่าจะไม่ทำใครก่อนเท่านั้นเอง) เมื่อกลัวลูกอาย เลยลดเหลือจุ๊บแก้มที่หนึ่งกับกอดเท่านั้น แต่กลับต้นไม้ยังเหมือนเดิม


แต่หลังๆมานี่เขาจะแสดงออกว่ารักคนในครอบครัวมากขึ้น พูดว่ารักคนโน้นคนนี้บ่อยขึ้น(สงสัยพูดตามน้อง เพราะน้องปากเบาช่างอ้อน แต่ความจริงก็พูดอยู่แล้วแต่ไม่ค่อยบ่อยเท่านี้)เป็นต้นว่า เมฆรักแม่ครับ รักพ่อครับ หรือไม่ก็พี่รักหนู(หมายถึงเจ้าต้นไม้ชอบแทนตัวเองว่าหนู) บางทีก็เดินเข้ามาหาแล้วบอกว่า เมฆขอกอดแม่หน่อย โธ่เอ้ย…เด็กน้อย หรือจะเรียกว่าหนุ่มน้อยดี รู้จักขอกอดสาวสะแล้วฮ่าๆๆ