กุ้ง ผู้ที่มีเวลาได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันน้อยนิด แต่ก็เรียกได้ว่าเป็น "เพื่อนสนิท" ได้อย่างเต็มหัวใจ

เรารู้จักกันครั้งแรกเมื่อเดือนมีนาคม 2535

ชั้นเห็นเธอครั้งแรกตอนที่เธอลงทะเบียนที่หน้า อ.มช พวกเรากำลังจะไปเข้าค่ายอบรมโครงการ "เพื่อนช่วยเพื่อน" เป็นโครงการอบรมกรรมการหอพักก่อนที่จะเริ่มทำงานในปีการศึกษาต่อไป

มันเป็นซัมเมอร์ของปีที่ 2 ชั้นเห็นเธอแต่งตัวเซอร์สุดๆ กำลังลงทะเบียนอยู่ข้างๆ ชั้น แต่ก็ไม่ได้คุยกัน

พอไปถึงรีสอร์ท (ชื่อไรหว่า จำไม่ได้แล้ว) เราก็แบ่งเป็นกลุ่มๆ เราอยู่กลุ่มเดียวกัน กลุ่มเรามีสมาชิกประมาณ 16-17 คน พี่เลี้ยงประจำกลุ่มเราคือพี่จ่า พี่เขาให้เราแนะนำตัวว่าชื่ออะไร ชอบอะไร

ชั้นบอกว่า ชื่อนัด ชอบเล่าปี่...คือมันมีเหตุผลน่ะว่าทำไมชอบเล่าปี่ ซัมเมอร์นั้นชั้นลงเรียนวิชา IR ของภาควิชารัฐศาสตร์ เรียนกับอาจารย์ซุป เป็นวิชาที่ว่าด้วยความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ชั้นในตอนนั้นเคยได้ A วิชา Gov มาแล้ว ก็ฮึกเหิม คิดว่าคงจะง่ายๆ ก็ไปลงเรียนวิชา IR อาจารย์ซุปแกชอบสามก๊ก ชั้นตอนนั้นก็กำลังบ้าสามก๊กพอดี เที่ยวยืมสามก๊กฉบับต่างๆ ไปอ่าน อาจารย์เห็นชั้นอ่านสามก๊กก็ชวนคุยทุกชั่วโมง จนชั้นนึกลำพองใจว่า หุหุ ศิษย์โปรดว้อย ศิษย์โปรด....แต่มันมีหักมุมจบ เดี๋ยวค่อยเล่าทีหลัง

มาถึงวันที่เราเจอกันครั้งแรกดีกว่า พอเริ่มทำกิจกรรมได้สักพัก พี่ๆ ก็ให้พักผ่อน เราเผอิญอยู่ใกล้ๆ กัน เธอถามชั้นว่า "เธอชอบอ่านหนังสือเหรอ"

ชั้นแปลกใจมากว่าทำไมเธอถามอย่างนี้ ไม่เคยมีใครถามชั้นอย่างนี้มาก่อน ก็เลยบอกว่า อือ ชอบ จากนั้นเธอก็ถามชั้นอีกมากมายว่าชอบอ่านอะไรมั่ง พอชั้นบอกว่า ชอบเรื่องเจ้าจันท์ผมหอม เธอทำหน้าดีใจแล้วชวนชั้นคุยกันนี้กันเป็นวรรคเป็นเวร

เราเข้ากันได้เร็วมากๆ คุยกันรู้เรื่อง คืนนั้น ก่อนที่ชั้นจะแยกไปนอน เธอก็บอกชั้นว่า

"ผู้หญิงอย่างแกนะ หาแฟนยากว่ะ ต้องคบกันไปนานๆ ผู้ชายถึงจะชอบหรือไม่ก็เป็นประเภทชอบสไตล์นี้ เห็นแล้วปิ๊งเลย.....แต่อย่างแกนี่ คงยากว่ะ"

โหยยยย....ไอ้วายร้าย

เรามีกิจกรรมดีๆทำมากมายในรีสอร์ทนั้น พวกเรา 87 คน ทำภารกิจต่างๆ (ฟังดูเหมือน BB นะเนี่ย) สำเร็จกันภารกิจแล้วภารกิจเล่า จนถึงภารกิจสุดท้าย ต้องเอาคน 87 คนเข้าไปอยู่ในสี่เหลี่ยมเล็กๆ ให้ได้

พวกเราพยายามลองทำกันหลายครั้ง ล้มเหลวทุกครั้ง แต่ความพยายามก็สำเร็จจนได้ พวกเราต่อตัวกันและบรรจุคนทั้ง 87 คน อยู่ในสี่เหลี่ยมเล็กๆ ได้ น้ำตาพวกเราทั้งผู้หญิงผู้ชายไหลทะลักอย่างไม่มีใครอายใคร

พอกลับลงมาที่มหาวิทยาลัย ชั้นรู้ว่าเธอลง Law ในชั่วโมงถัดจากที่ชั้นเรียน IR ชั้นเดินข้ามตึกไปนั่งเรียนกับเธอด้วย จริงๆคืออยากคุยกันเท่านั้นเอง เพื่อนคณะเธอแปลกใจกันเป็นแถวๆ ว่าชั้นไปนั่งกับเธอทำไม

หลายคนคิดว่าเราเริ่มปิ๊งกัน....

ตกเย็น เธอก็มาหาชั้นที่หอพัก มานั่งคุยกันใต้ต้นไม้เรื่องหนังสือ เรื่องวรรณกรรม เราชวนกันอ่าน เราชวนกันวิพากย์เรื่องหนังสืออย่างไม่รู้เบื่อ

สนุกจริงๆ ให้ตายเถอะ....ชั้นไม่เคยเจอเพื่อนแบบนี้เลย

ยิ่งคุยกันนานวันเข้า ถึงรู้ว่าเธอกับชั้นมีพื้นเพที่ใกล้เคียงกันมากๆ ตอนเป็นเด็ก ชีวิตเราคล้ายกัน ความคิดเราจึงไปกันได้

เพื่อนหลายคนถามชั้นตรงๆว่า ชั้นชอบเธอเหรอ ชั้นโกรธมากที่ได้ยิน เย็นวันนั้น เธอมาหาชั้นเหมือนเคย ฉันเล่าให้เธอฟังด้วยน้ำตาคลอเบ้าว่าเพื่อนหลายคนคิดว่าชั้นกับเธอเป็นแฟนกัน ชั้นโกรธเพราะชั้นรู้สึกว่าทำไมพวกเขาตีค่าความรู้สึกดีๆที่ชั้นมีให้เธอเป็นเพียงแค่ "ความรักของหนุ่มสาว"

เธอได้แต่ยิ้มแล้วบอกว่า "นัด แกคิดดูนะว่าระหว่างการที่แกจะวิ่งไปบอกคนไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยคนว่าชั้นกับแกเป็นอะไรกับ กับการที่ชั้นกับแกสองคนรู้กันดีว่าเราเป็นอะไรกัน และรู้สึกอย่างไรต่อกัน แกว่าอย่างไหนเหนื่อยน้อยกว่ากันวะ คิดอะไรมาก ใครจะคิดยังไงก็คิดไปสิ เรารู้กันสองคนก็พอนะแก"

แค่นี้แหละ....ชั้นก็ไม่สนใจคำพูดของใครๆ อีกเลย

Create Date : 29 มีนาคม 2549		3 comments
Last Update : 12 กรกฎาคม 2549 23:09:22 น.
Counter : 938 Pageviews.
Share Tweet