....เวลา ๕๔๘ วัน.... เวลาที่เราจะใช้เพื่อเก็บหน่วยกิต เรื่องเรียนให้หมด...วันที่ ๕๔๘ จะอยู่ในช่วงเดือน มีนาคม ๒๕xxช่างยาวนานเหลือเกิน....เราเครียดเพราะเรา อาย ...นี่คือเรื่องจริงป่านนี้ยังเรียนไม่จบเสียที...ที่เขียนออกมาได้ เพราะหายอายแล้ว โอเคแล้วยอมรับกับสิ่งนี้และพร้อมจะก้าวแล้วบางครั้งก่อนหน้านี้ที่ฟุ้งซ่านไปใหญ่ เมื่อคิดถึงเพื่อนร่วมรุ่น ที่ก้าวไปไกลแทบไม่เห็นฝุ่นถึงแม้ว่าเวลาที่ผ่านมาเราทำงาน และเรียนไปด้วยก็เถอะ(ยืนยันกับตัวเองว่าไม่ได้ เกเร ที่ไหน)ซึ่งในตอนนั้น ลืมนึกถึงไปเรื่องหนึ่ง คือ ต้นทุนค่าเสียโอกาสสิ่งที่นำมาคิดในตอนนี้ให้รู้สึกดีขึ้น คือ ....แข่งกับตัวเองเถอะ เอาชนะตัวเองให้ได้.... ไม่มีอะไรเสียเวลามากไปกว่าการคิดที่จะย้อนกลับไปแก้ไขอดีตจ้องมองที่จุดหมายไม่ใช่อุปสรรคหนทางสู่ความสำเร็จไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบไม่มีใครทราบได้ว่า ชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไรทุกคนมีแต่เมื่อวานนี้ซึ่งไม่อาจย้อนกลับไปเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว......................เหลือแต่เพียงวันนี้ ซึ่งหากเราทำทุกอย่างให้ดีที่สุดแล้วก็ไม่ต้องกังวลว่าชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร......!!!! ----------------------------- ตัดรอบข้างออกไปก่อนเถอะ ไม่งั้นก็จะวนมากวนใจอยู่อย่างงี้ สุดท้ายก็จะทำอะไรไม่ได้ดีเอาสักอย่าง... (บอกตัวเอง)ต้องพยายามระดับหนึ่ง กับการตัดงานที่รักออกไปก่อนซึ่งก็ไม่ได้ทำแบบมวยวัด...ก็ได้ร่ำเรียนมาเป็นเรื่องเป็นราวในสิ่งที่รักที่ชอบนั้นหากแต่สิ่งหลัก คือ ปริญญา ใบนี้...ถึงไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต แต่ต้องมีและต้องทำให้ได้...มันคือใบเบิกทางในหลายด้าน และได้หลายอย่าง..ในเรื่องงานมีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเคยบอกไว้ นึกแล้วก็ยังขำๆ อยู่ แต่เราคิดว่าก็ท่าจะจริงนะ....อย่างน้อยก็มีไว้ กันหมาเห่าได้ (คิดว่าคงเข้าใจนะว่าหมายถึงอะไร) เราคิดว่าเหตุใดช่วงนี้ทำไมเราทรมานใจ หนะหรือเพราะมัวแต่คิดถึงตำหนิ ตัวเองในเรื่องที่ผ่านมา....และ กังวล พะวง เรื่องอนาคต มากจนเกินไป...เลยเป็นเหตุให้เครียด...กังวลไปหมด....เก็บรายละเอียดไปเสียหมดทุกอย่าง ไม่ได้เรียงลำดับความสำคัญว่าควรทำสิ่งไหนก่อนหลัง..สิ่งไหนควรมองผ่าน สิ่งไหนตัดได้ก็ตัดซะ...ก่อนหน้านี้ไม่เลย เก็บหมด แต่บางอย่างมันก็คือปัญหาจริงๆ นะ...แต่จะมัวมาคิดแก้ไขอยู่ไม่ได้หากไม่ส่งผลกระทบมาก ต้องมองผ่าน และปล่อยไปซะ...มองหน้าที่หลักอย่างเดียวในตอนนี้......เรียนหนังสือ... วันนี้ใกล้สอบเต็มที ด้วยไฟล๊ บังคับต้องสอบผ่านเท่านั้น (บังคับตัวเอง )เราตัดลิมิต ตัวเองออกมาเกือบครึ่ง แบ่งทำทีละครึ่งทาง.... ประการแรกคือ ให้ระยะเวลาตัวเอง ว่าต้องเก็บให้หมดภายใน ๕๔๗ วันยาวนานเหลือเกิน....ซึ่งอัดได้เร็วที่สุดเท่านี้ เร็วกว่านี้ไม่ได้...มีข้อจำกัดอะไรบางอย่าง... และแล้วก็ได้ข้อสรุปกับตัวเอง...ว่าจะใช้วิธีนี้....เวลา ๕๔๘ วัน....เราแบ่ง เป็น ๒ ยกของระยะเวลายกแรก ๑๘๒ วัน (๒ ภาคการศึกษา)(๑๘๒ วัน เพราะจะเริ่มนับในเดือนตุลาคม ๒๕xxและครบวันในเดือนมีนาคม ๒๕xx)ตุลาคม ๒๕xxมีนาคม ๒๕xx ยกที่สอง ๓๖๖ วัน (๓ ภาคการศึกษา รวม summer)(วันครบที่ ๓๖๖ วันจะอยู่ในเดือนมีนาคม ๒๕xx)พฤษภาคม ๒๕xxตุลาคม ๒๕xxมีนาคม ๒๕xx กดดันตัวเองและแตกออกมาเป็นวันเลย...นับวัน ออกมาเป็นวันๆๆตั้งแล้วว่าเป้าหมายอยู่ที่ วันที่ ๕๔๘และช่วงแต่ละเดือนที่แตกออกมานั่นคือ ช่วงของการสอบคือการ ตี ไปทีละเมือง ฮ่าๆๆๆ (จัดการทีละเทอม)ออกแนวหนังสงครามไปป่ะเนี๊ยะ....มาแนวเครียดและจิตตก กันเลยทีเดียวไม่จัดการกับตัวเองแล้วใครจะมาจัดการให้หละ....สีสัน ของชีวิต มีขึ้นมีลง ....ยอมรับกับความจริง ให้ได้ ตั้งหลัก แล้วก็ก้าวไปข้างหน้า....เอาชนะตัวเอง แข่งกับตัวเอง....
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
พยายามมีความสุขกับวันนี้ซิแล้วคุณจะรู้สึกว่าวันที่เหลืออยู่มันน้อยเหลือเกิน
พอจบก็จะโหยหากลับไปแทบเป็นแทบตาย