อเวจีสีชมพู / โบตั๋น โบตั๋น. อเวจีสีชมพู. กรุงเทพฯ : ชมรมเด็ก, 2550. แนะนำเรื่องจาก //www.pinklemon.com "ผมรู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้เท่ากับผมกระโจนลงอเวจี แต่ผมก็เต็มใจทำเพื่อคนที่ผมรักและบูชามาชั่วชีวิต" "เขาคงรู้สึกว่าตกนรกอเวจีที่ต้องมาทนอยู่กับฉัน แต่เขาจะรู้หรือเปล่าว่าฉันเองก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน ไม่ใช่เพราะความเกลียดชัง แต่เพราะความรักที่ฉันจะไม่มีวันได้รับรักตอบ" *************** จากเจ้าของบล็อก ว่าจะเขียนถึงเรื่องนี้นานแล้ว ตั้งแต่ซื้อหนังสือตอนออกมาใหม่ ๆ แต่ลืม พอมาเป็นละคร ก็ว่าจะเขียนอีกนั่นแหละ....แต่ขี้เกียจ เลยยังไม่เขียนสักที เอ่อ....ก่อนจะลืมอีกรอบ ขอเขียนถึงหน่อยแล้วกัน อเวจีสีชมพู เป็นเรื่องที่อ่านแล้วจะเครียด ก็ไม่เครียด จะหวานหรือ ยิ่งไม่ใช่ ไม่รู้จะจัดให้แบบไหน รู้แต่ว่าลุ้นให้น้าโป๊ะปล้ำหนูตุ่มสักทีเถอะ แหม ก็เด็กมัน(ตั้งใจ) ยั่วขนาดนั้น น้าโป๊ะก็ใจแข็งอยู่ได้ ไม่ได้ดั่งใจคนอ่านเล้ยยยยยย ถ้าดูตามท้องเรื่องแล้ว ชีวิตของหนูตุ่มนี่มันเครียด เครียดมาก มีแม่ แม่ก็ไม่ค่อยสนใจ มีพ่อ ก็คิดแต่จะหาผลประโยชน์จากลูก ปู่ ก็หวังสมบัติ ตา ก็ป่วย บริวาร ก็ไม่จริงใจ เพื่อน ก็เอาเปรียบ อะไร ชีวิตของเจ้าหล่อนจะรันทดขนาดนั้น แต่ ผสมย. อ่านแล้วไม่เครียดเพราะ ผู้เขียนไม่ได้พยายามบิ้วให้เราเครียดกับชีวิตที่ดูเหมือนจะรันทดของนางเอก แต่ผู้เขียนกลับพาให้เราเข้าไปดูชีวิตจริงของเด็กสาวคนหนึ่ง ซึ่งแม้จะเจอเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย แต่หนูตุ่มก็พร้อมจะลุกขึ้นต่อสู้ ไม่มัวแต่สงสารตัวเอง แถมยังมีแรงไปยั่วผู้ชายได้อีก เอ๊ะ... นี่มันนางเอกรึเปล่าหว่า อาจเป็นเพราะนางเอกเรื่องนี้ไม่ได้มัวแต่สงสารตัวเอง สามารถลุกขึ้นสู้ได้ตลอด ใช้ชีวิตไปตามทางที่ตนเองอยากจะทำ อาจจะถูกทางบ้าง หรือจะเซออกนอกเส้นทางไปหน่อย แต่สิ่งที่ได้พบเจอไม่ว่าจะเป็นเรื่องพ่อที่จ้องจะฮุบสมบัติ เพื่อนที่คอยเอาเปรียบ บทเรียนแต่ละอย่างที่ได้รับ ก็ช่วยทำให้สาวน้อยคนนี้ได้เติบโตขึ้นไปตามลำดับ อาจจะเป็นเพราะหนูตุ่มมีสิ่งยึดเหนี่ยวที่ดี สิ่งนั้นหรือ “คนนั้น” คือ น้าโป๊ะ ที่เป็นทั้งสามี (ในนาม) ของหนูตุ่มนั่นเอง น้าโป๊ะ คือ ชายผู้มีศีลธรรมอันดีที่จะไม่เกี่ยวข้องกับเด็ก แม้เด็กนั่นจะเป็นภรรยาของตนก็ตาม น้าโป๊ะได้ส่งเสริมให้เด็กคนนั้นได้เห็น “โลก” ได้เล่าเรียนเพื่อช่วยเหลือตนเองได้ แม้ต่อไปจะไม่มีสามีเลี้ยงก็ตาม....ช่างเป็นผู้ชายที่ เริ่ดดดดด มากค่า ขออย่างนี้ 1 คน อเวจีสีชมพูเป็นเรื่องราวที่สะท้อนชีวิตของคน ของกิเลสคนที่เมื่อไหร่ที่ปล่อยให้เจ้าตัวกิเลสนี่เข้ามาครอบงำจิตใจแล้วล่ะก็ ไม่ว่าเมีย หรือแม้แต่ลูกก็ถูกลืมเลือนไป ทำได้ทุกอย่างจนน่ากลัว เป็นงานเขียนที่เป็น “แนว” ของโบตั๋นโดยแท้ เรื่องเยอะ ตัวละครแยะ จนทำให้คิดว่าถ้าเรื่องนี้เป็นละครแล้วคงเป็นละครชีวิต แรง ๆ แน่เลย (ถ้าช่อง 7 ได้ทำนะ) แต่พอเป็นช่อง 3 ทำ >>> เอ่อ....มันเป็นยังงี้ไปได้ไง เป็นละครที่ ผสมย. เปิดดูแล้ว งง ตกลงมันเรื่องเดียวกับนิยายที่ชั้นอ่านไปรึเปล่านี่ แต่จะให้วิพากษ์วิจารณ์ละครมากก็ไม่ได้ เพราะไม่สามารถทนดูจนจบตอนได้สักวัน เอาเป็นว่า ผสมย. มีบทสัมภาษณ์คุณโบตั๋น จากหนังสือ all magazine ฉบับเดือนกรกฎาคม 2551 มาให้อ่านแทนแล้วกันนะคะ ตัดตอนเฉพาะบทสัมภาษณ์ที่เกี่ยวกับละครเรื่อง อเวจีสีชมพู (สัมภาษณ์ได้ใจคนอ่านนิยายมาก ๆ ) all: ถ้าสังเกต นิยายของโบตั๋น ส่วนมากจะเป็นนิยายสะท้อนสังคม ไม่ใช่แนวพาฝันที่นักเขียนสตรีทั่ว ๆ ไปเขียน โบตั๋น: คงเพราะมันดังมาจาก “จดหมายจากเมืองไทย” ที่มันไม่ใช่นิยายพาฝันไง คนอ่านเขาก็ไม่หวังที่จะให้โบตั๋นพาฝัน นอกจากนาน ๆ ทีก็ลุกขึ้นมาเขียนแนวรัก ๆ ใคร่ ๆ อย่าง “ด้วยสายใยแห่งรัก” แต่อ่าน ๆ ไปจริง ๆ แล้วมันก็ค่อนข้างเครียด หรืออย่าง “ไฟในดวงตา” ที่พระเอกสุดจะทะลึ่ง แต่แก่นเรื่องมันก็ไม่กุ๊กกิ๊ก หรืออย่างเรื่องล่าสุด “อเวจีสีชมพู” ในหนังสือมันก็ไม่ได้กุ๊กกิ๊กแบบในละคร all: พอเป็นละครกลายเป็นละครกุ๊กกิ๊ก โบตั๋น: ในหนังสือมันมีบทกุ๊กกิ๊กแค่หนึ่งในสิบ แถมในละครยังไม่มีการปูพื้นเรื่องให้คนดูเข้าใจอีกต่างหาก ในหนังสือบทของถมปัดมีมากกว่าในละครสักร้อยเท่า (หัวเราะ) เยอะมาก เพราะถมปัดเป็นตัวเดินเรื่องทั้งหมด พอตัดตัวเดินเรื่องออก มันก็เลยคงเหลือแต่บทกุ๊กกิ๊ก ๆ แถมยังตัดตัวผู้ร้ายอื่นออกหมดเลย เหลือแต่ตาศพลอยู่คนเดียว แต่เราก็ได้ดูอยู่แค่ตอนสองตอนเองนะ เพราะปกติเป็นคนไม่ชอบดูละคร all: แม้แต่ละครจากนิยายของตัวเองหรือคะ โบตั๋น: ก็อาจจะดูตอนแรก ๆ แล้วก็ไปดูตรงกลาง แล้วก็ตอนท้ายอีกนิด แต่ก็มีบางเรื่องที่ดูนานหน่อย เรื่อง “สัมปทานหัวใจ” ที่จอห์นกับสิเรียมเล่น นี่ดูนาน จะดูซิว่า นายจอห์นถอดเสื้อแล้วเป็นไง (หัวเราะ) ก็ดูไปอย่างนั้นแหละ จริง ๆ แล้วนักเขียนส่วนใหญ่จะไม่ค่อยดูหรอก all: รู้สึกอย่างไรคะ เมื่อนิยายกลายเป็นละคร แล้วผู้จัดเขาดัดแปลงบทประพันธ์ไปเยอะ โบตั๋น: เขาทำไว้ตั้งแต่ตอนทำสัญญาแล้วว่า ขอเปลี่ยนแปลงตามความเหมาะสม ที่นี้เหมาะสมเขากับเหมาะสมเรา มันก็คงไม่เหมือนกัน ก็เลย.... อย่าทะเลาะกันดีกว่า แต่เราก็รู้นะว่าเขาจำเป็นต้องทำ อย่าลืมว่าบางทีเราเขียนพระเอกนั่งคิดทีนึงสามตอน แล้วจะให้เขาทำบทยังไง เขาก็ต้องเพิ่มตัวละครอื่น ๆ มาเดินเรื่องให้รู้ว่าเขาคิดอะไร แต่บางทีมันก็แก้มากไปหน่อย all: เรื่อง “อเวจีสีชมพู” นี่ถือว่าดัดแปลงเยอะไหม โบตั๋น: เรื่องนี้มันก็ปูพื้นเรื่องน้อยไปหน่อย คนดูก็เลยไม่เข้าใจ ยิ่งเรื่องกฎหมายถ้าไม่ปูพื้นเลยจะยิ่งไม่เข้าใจ ในละครใช้คำว่า โป๊ะเป็นผู้ปกครอง จริง ๆ แล้วโป๊ะเป็นสามี หรือต้องรอถึงอายุ 20 ซึ่งจริง ๆ แล้วไม่ต้อง คุณจดทะเบียนสมรสแล้วโดยที่พ่อแม่อนุญาต ชาย 17 หญิง 15 คุณบรรลุนิติภาวะแล้ว ผ่านพ้นความเป็นเด็กไปหมดแล้ว เพราะคุณแต่งงานแล้ว หนูตุ่มในเรื่องสามารถหย่าได้เลย แต่เขาไม่ยอมหย่า เพราะกลัวว่าพ่อจะมาปอกลอก เลยเอาโป๊ะ ซึ่งเป็นสามีมาเป็นเกราะกำบังไว้ เพียงแต่เขาไม่เขียนบทให้ชัดเจน มันก็เลยดูไม่รู้เรื่อง คนดูก็เลยงง all: จริง ๆ ในหนังสือนี่มันบอกไว้หมด โบตั๋น: อย่างเรื่องจดทะเบียนเขาปิดจนเกือบจบมหาวิทยาลัย เอกสารทุกอย่างจะเอาทะเบียนเก่าไปใช้ เพราะบัตรประชาชนยังไม่หมดอายุ ส่วนบัตรใหม่ก็เก็บเอาไว้ อย่าให้ใครเห็น ไม่มีใครรู้หรอก ในหนังสือเราอธิบายไว้อย่างละเอียดชัดเจนว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร เราแก้ปัญหาไว้ให้หมดทุกขั้นทุกตอน หรืออย่างตอนถมปัดให้ตุ่มแต่งงานกับโป๊ะน่ะ เขาอยากให้โป๊ะแต่งงานแล้วพาไปอยู่เมืองนอก เพราะโป๊ะทำงานอยู่ที่เมืองนอก แต่ในนี้ไม่ได้ปูไว้เลย all: บางทีปูเรื่องน้อยไป คนดูก็ไม่เข้าใจเหมือนกับอ่านจากหนังสือ โบตั๋น: เค้าควรจะปูเรื่องสักตอนสองตอน เพราะคนดูจะไม่เข้าใจว่า สมบัตินี่จริง ๆ มันของใคร ถ้าเขาปูเรื่องให้คนเข้าใจว่า โป๊ะเป็นใคร ถมปัดเป็นใคร แล้วถมปัดแต่งงานกับศพลเพราะอะไร มีปัญหาอะไรตั้งแต่แรก คนดูจะเข้าใจง่ายขึ้น ตัวละครทุกตัว เหตุการณ์ทุกเหตุการณ์มันมีที่มาที่ไป คนอ่านหนังสือจะเข้าใจ แต่คนดูละครอย่างเดียวจะไม่เข้าใจ all: เรื่องตัวละครก็มีจุดที่แตกต่างจากในหนังสือ โบตั๋น: ในหนังสือนี่....ยายตุ่มน่ะ....ร้ายมาก มันเอาเรื่องอยู่ จะเรียกว่าเด็กมันยั่วก็ได้ (หัวเราะ) มันไม่ใช่เด็กเรียบร้อย ออกจะแก่นซะด้วยซ้ำ ส่วนศศิลดาน่ะ ในหนังสือเป็นลูกของป้า เป็นญาติกัน แถมยังเป็นนักวิทยาศาสตร์ เป็นหัวหน้าศูนย์วิทยาศาสตร์ทางทะเลที่หาดใหญ่ แต่ในละครนี่ ศศิลดาขายกาแฟ (หัวเราะ) แถมในหนังสือน่ะ เรื่องเกิดที่สวนส้มโชกุนที่ชุมพร ในละครเขาก็ย้ายจากปักษ์ใต้มาอยู่เชียงใหม่ ซึ่งเราก็เห็นใจเขานะ เขาคงหาสวนส้มไม่ได้ เราก็พยายามเข้าใจ แต่เรื่องมันก็จะเพี้ยนไปหมด ก็ไม่ได้ถือสาอะไร all: แต่ละครเรื่องนี้ก็ดังมากนะคะ โบตั๋น: ก็คนดูเค้าชอบกุ๊กกิ๊ก มีคนบอกว่า พอจบสวรรค์ (สวรรค์เบี่ยง) ก็ลงนรก (อเวจีสีชมพู) เลย แต่เนื้อหามันช่างตรงกันข้าม เรื่องสวรรค์ก็แสนจะรันทด เรื่องอเวจีก็ดันเป็นสีชมพู (หัวเราะ) แต่ก็คิดว่าทางช่องเขาเจตนานะ ยังล้อเลยว่าเอาเรื่อง “แม้นรกมากั้น” มาทำอีกเรื่องมั้ย แต่เขาคงไม่เอาหรอกเพราะพระเอกติดคุกตั้ง 6 ปี อ่านที่คุณโบตั๋นให้สัมภาษณ์แล้ว ตรงใจ ผสมย. มากค่ะ ยิ่งเรื่องที่ละครไม่ยอมปูพื้นเรื่อง แถมยังตัดตัวละครออกจนมั่วไปหมด บอกเลย เซ็งมาก ๆ รู้สึกว่าคนเขียนบทเรื่องนี้ “มือไม่ถึง” อย่างแรง *************** สงสัยบล็อกนี้คงกลายเป็นบล็อกรายเดือนแน่ ๆ เจ้าของบล็อกขี้เกียจเหลือแสน แฮ่ ๆ บอกได้คำเดียว จะพยายามค่า   Create Date : 05 กรกฎาคม 2551 16 comments Last Update : 5 กรกฎาคม 2551 16:54:29 น. Counter : 5529 Pageviews. Share Tweet

สนใจนิยายเรื่องนี้อยู่เหมือนกันค่ะ คิดว่า จะไปหามาอ่านนะคะ เพราะ มีหลายคนบอกว่า ละครที่ช่อง 3 ทำ และเพิ่งจบไปก่อนที่ "บาดาลใจ" มา ช่อง 3 ทำได้ สนุก น่ารัก พอดี ไม่ได้ดูค่ะ เลยคิดว่า จะไปหานิยายมาอ่าน ขอบคุณที่แนะนำค่ะ   โดย: วินนี่ย์หมีพูห์ 5 กรกฎาคม 2551 18:29:06 น.

ตกลงนิยายน่าอ่านกว่า โชคดีไม่ได้ดูละครก่อน   โดย: ~:พุดน้ำบุศย์:~ 5 กรกฎาคม 2551 20:51:41 น.

ไม่ได้ดูละครค่ะ เพราะไม่รู้จะหาดูได้จากที่ไหน ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ก็เพราะถ้าจำไม่ผิด คุณ piccy หรือไม่ก็คุณ ยาคูลท์ แนะนำไว้ พออ่านจากในบล็อกนั้นปุ๊บก็สั่งซื้อปั๊บ ตัวละครเยอะจริงๆค่ะ 2 ครอบครัวนี้ญาติพี่น้องยุ่บยั่บเลย เยอะจนบางคนที่มีบทน้อยหน่อยนี่จำไม่ได้ว่าคือใคร ต้องย้อนไปดูก่อนหน้านิดนึงว่าคนนี้ไปไงมาไง ชอบตรงที่ให้ความรู้สึกว่าเหมือนชีวิตคนจริงๆ ชีวิตของหนูตุ่มถึงดูจะรันทดเพราะปัญหาที่ญาติพี่น้องสร้างให้ แต่ก็เพราะมีความสมจริงในบุคลิกซึ่งมีความกลม มีทั้งด้านดีด้านร้าย ก็เลยฟันฝ่าปัญหามาได้ ติดอยู่นิดตรงความสัมพันธ์ของโป๊ะกับผู้หญิงที่เขาอยู่ด้วยตอนอยู่อเมริกา สงสัยว่าเป็นอย่างนั้นจริง ได้กันง่าย อยู่ด้วยกันง่าย เลิกกันง่ายจริงๆหรือ ที่เห็นๆอยู่รอบตัว ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือคนรู้จัก มันไม่ค่อยจะง่ายขนาดนั้นนี่นา ผู้หญิงผู้ชายอยู่ด้วยกันตั้ง 2 ปี มันต้องมีความรู้สึกผูกพันกันบ้าง อีกอย่างจะเป็นเพราะภาพผู้หญิงอเมริกันที่คนไทยมองจากระยะห่างหรือเปล่า ที่ทำให้คิดและเข้าใจผิดๆไปว่าผู้หญิงอเมริกันเป็นอย่างนั้น ง่ายอย่างนั้น ไม่ค่อยจะยุติธรรมเลยค่ะ   โดย: กุลธิดา (kdunagin ) 6 กรกฎาคม 2551 1:38:05 น.

อ่านนิยายแล้ว อูย หนูตุ่มแรงจริง แต่แรงแบบแกร่งๆ นะ ผิดกับในละครเลย และก็ปูพื้นชัดเจนมากกกก ป.ล.หนังสือขอตินิดเดียว หน้าปกไม่สวยเลยอ่ะ - -"   โดย: a IP: 58.9.51.195 6 กรกฎาคม 2551 11:29:06 น.

ได้ดูละครบ้างเป็นบางตอนค่ะ ดูแล้วก็งง ดูตามชื่อเรื่องน่าจะเข้มข้นนะค๊ะ แต่ดูแล้วหวานแหว๋ว ก็เลยไม่ค่อยได้ดูค่ะ กำลังว่าจะหานิยายอ่านพอดีเลย... สงสัยต้องหามาอ่านซะแล้ว   โดย: ปลายดินสอ 6 กรกฎาคม 2551 14:03:11 น.

ไม่ดูละครอยู่แล้ว รอดไป   โดย: ยาคูลท์ 6 กรกฎาคม 2551 17:47:03 น.

วินนี่ย์หมีพูห์ - ถ้าชอบอ่านเรื่องแนวชีวิต แนะนำเรื่องนี้เลยค่ะ รับรองว่าไม่เหมือนในละคร ~:พุดน้ำบุศย์:~ - น่าอ่านกว่าแน่นอน ^^" กุลธิดา - สำหรับประเด็นเรื่องผู้หญิงของโป๊ะ นี่ ผสมย. ไม่เก็บเอามาคิดถึงเลยค่ะ อาจเป็นเพราะไม่เคยมีเพื่อนเป็นชาวต่างชาติด้วย แต่ถ้าให้มองแบบคนทั่วไปไม่ว่าจะเป็นไทยหรืออเมริกัน ก็ย่อมจะมีคนที่เป็นแบบนี้ คือ ง่ายกับการใช้ชีวิต นึกจะอยู่ก็กันไป นึกจะแยกก็แยก มันไม่เกี่ยวกับเชื้อชาติหรอกค่ะ แต่ถ้าจะมองประเด็นในนิยาย ก็อาจจะเป็นเพราะ ผู้หญิงฝรั่งคนนั้น (ที่ปูพื้นบอกเล่านิสัยใจคอน้อยมาก รู้แค่เคยอยู่กับผู้ชายหลายคน) อาจจะรู้อยู่แล้วว่าโป๊ะพร้อมที่จะตัดเธอได้ตลอด เลยทำใจให้พร้อมได้ a - หน้าปกหนังสือคุณโบตั๋นเป็นแบบนี้ทุกเรื่องเลยค่ะ คือไม่สวยนัก แต่คิดเสียว่าซื้ออ่านเอาเรื่อง ดีกว่าพวกปกสวย แต่เนื้อเรื่องห่วย แถมยังแพงกว่ามาก จนอยากเอาไปเผาประท้วงที่หน้าสำนักพิมพ์ ปลายดินสอ - เชียร์ให้หาหนังสืออ่านค่ะ ยาคูลท์ - เอาตัวรอดคนเดียวนี่นา ไม่ยอมดูละคร 555   โดย: ผสมย IP: 124.121.66.229 6 กรกฎาคม 2551 21:00:36 น.

ชอบงานของคุณโบตั๋นมาก   โดย: Boyne Byron 7 กรกฎาคม 2551 10:55:13 น.

เรื่องนี้ตอนอ่านนิยายชอบมากๆ ลุ้นตลอดเมื่อไหร่พระเอกมันจะตบะแตกสักทีวะ (ฮา) ส่วนละครตั้งแต่ผันตัวมาเป็นคนดูละครนี่ทำใจได้เยอะเลย พอจะแยกได้เลยว่าถ้ามองในแง่คนอ่านนิยายเราจะคิดยังไง มองในแง่คนดูละครเราจะคิดยังไง เรื่องนี้ตอนเป็นละครดูตลอดไม่เคยพลาดมันน่ารักๆ ดี เสียดายคนเขียนบทเท่านั้นแหละที่ไม่กล้าเขียนให้มันเข้มข้นเหมือนเรื่องต้นฉบับ แถมฉบับละครทำมาดีตลอดดันมาตกม้าตายตอนจบ อนาถใจ แต่ก็ยังชอบละครนะจ๊ะ แต่ชอบนิยายมากว่ามากๆๆ มันเข้มข้นถึงใจจริงๆ   โดย: ลูกสาวกำนัน IP: 58.147.50.154 7 กรกฎาคม 2551 11:54:14 น.

อ่า มายกมือว่าเป็นคนรีวิวเองค่ะ ^^" เรื่องนี้ไม่ได้ดูละครเหมือนกันล่ะเจ๊ ทนไม่ได้ แต่แอบฮาตรงคุณโบตั๋นจะดูกล้ามพี่จอห์น 5555555 ป.ล. เรื่องความสัมพันธ์ มันพูดยากค่ะ บางคนเขาแค่แชร์เรื่องบนเตียงกันน่ะค่ะ เรื่องของความผูกพันมันก็พูดยากแฮะ -"-   โดย: piccy IP: 124.121.208.200 7 กรกฎาคม 2551 15:07:24 น.

มาสารภาพว่า ถ้าดูจากละครอย่างเดียว คงไม่คิดหานิยายเรื่องนี้มาอ่านโดยเร็วนัก (ตอนแรกก็สงสัยแล้ว ว่าคุณโบตั๋นเธอเขียนแนวนี้ด้วยรึ?) แต่พออ่านรีววเอ๊ะ..นิยายน่าจะมันกว่า 555 ว่าแล้วก็ลองไปหามาอ่านดีกั่ว   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 7 กรกฎาคม 2551 15:51:01 น.

ไว้หามาอ่านมั่งดีกว่าค่ะ ถ้าไม่ใช่แนวลูกสาวคนจีนพ่อแม่ไม่รักแต่รักลูกชายมากกว่าแล้วล่ะก็ แปลกใหม่น่าสนใจค่ะ   โดย: แก้วกังไส 8 กรกฎาคม 2551 16:44:17 น.

เย้ มาแย้วววววว เย้   โดย: เมฆชรา 13 กรกฎาคม 2551 20:18:31 น.

โบตั๋นชอบเขียนนิยายรันทดๆยังไงไม่รู้อ่ะค่ะ เลยไม่ค่อยอ่านนิยายเก่าๆ อุย...ไม่ได้ว่าคนอ่านนาว่าเก่า อ้าว ว่าไปแล้ว อิอิ   โดย: อนัญชนินทร์ 15 กรกฎาคม 2551 22:31:19 น.

เคยอ่านในขวัญเรือนแต่อ่านไม่จบ (ปกติชอบอ่านงานโบตั๋นมาก แต่ช่วงหลัง ๆ แรงจัดอย่างที่คุณโบตั๋นให้สัมภาษณ์ใน all ..จริง ๆ ก็เลยต้องวางลงไว้ก่อน ) เรื่องนี้ตัวละครเยอะมาก ๆ อย่างปูพื้นน้าโป๊ะ ตอนเด็กๆกดดัน (มีพี่ชายลูกแม่ใหญ่อีกคน ..ดีแต่ว่าคนเขียนให้ตายไปเสียก่อน ...แต่มานึกอีกทีไม่น่าจะมีมาให้เราหวาด..ก็น่าจะได้นะ) ตอนหลัง ๆ ก็เออชีวิตเขาดีขึ้นนะ (หลังจากที่มีคนตายไปเยอะมาก) มีความสุขกับพระเอกขึ้นมาหน่อย คราวนี้มาชีวิตแม่นางเอกกับนางเอก เครียดมาก..(ทนอ่านต่อไปไม่ไหวแล้ว ) อ่านถึงตอนที่ นางเอกพระเอกแต่งงานกันเพราะสมบัติแล้วก็มีเรื่องเข้าใจผิดกัน..แล้วก็เลยเลิก..(ผมเครียดจัด) ********* พอมาดูละคร .. รับไม่ได้อย่างแรงกับตัว น้องสะใภ้ ของแม่นางเอก จินตนา..แบบว่า ภุชงค์กับใครว่า น่าจะเล่นเป็นเพื่อน สันติสุขได้นะ แต่กลายมาเป็นลูกชายกับสะใภ้.. ******** แบบมันไม่เนียนเลย.. แต่ชอบที่เพลง เพราะมาก แล้วก็สวนส้ม (รู้สึกจะเป็นสวนเดียวกับเรื่องตะวันลับฟ้า เมื่อสิบปีที่แล้วนะ) สรุป ยังอยากอ่านนิยายอยู่แต่ขอเวลาอีกสักนิดแล้วจะอ่านให้จบ..   โดย: jfc_writer IP: 118.174.20.183 19 กรกฎาคม 2551 11:38:00 น.

คงจะเป็นการเม้นต์บล็อกที่ช้าที่สุดในโลก 555 คือ เพิ่งมาย้อนดูละคร เพราะว่า เพิ่งดูผู้ใหญ่ลีกับนางมา เลยหางานเก่าๆ ของ "ปอ" คนเล่นเป็นพระเอกมาดู ปรากฎว่าดููเรื่อง "อเวจีสีชมพู" ทาง youtube แบบผ่านๆ (3 ชม. จบ)แล้วเกิดประหลาดใจ ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ได้เนี่ย กุ๊กกิ๊กแต่ชวนกระอักกระอ่วน ไงชอบกล) เลยหาใน google เจอแต่เรื่องย่อที่ไม่บอกอะไรเพิ่ม มาเจอบล็อกคุณนี่แหละ (คุ้นๆ ชื่อจากพันทิปนะคะ) อ๋อ นิยายจริงๆ มันเป็นแบบนี้นี่เอง ขอบคุณค่ะที่ให้ความกระจ่าง   โดย: หมัดแมว IP: 58.9.78.66 24 สิงหาคม 2552 16:47:30 น.