คืนก่อนย่างเข้าสู่วันที่ 26 ธันวาคม 2012

นิชคุณลืมตาโพลงทั้งที่ปกติเขาควรจะหลับอย่างเป็นสุขไปแล้วในเวลานี้

แต่นี่พลิกตัวเปลี่ยนท่าก็แล้ว

กลิ้งหัวกลับหางไปทั่วเตียงก็แล้ว

ขนาดขดตัวมุดใต้ผ้าห่มนวมหนาหนัก...ก็แล้วนะโว้ย!!! คุณคำรามลั่น วงเล็บ ในใจ

ถ้าไม่เป็นเพราะความเป็นนิชคุณคนแสนดี หนุ่มแสนประเสริฐ...ในสายตาใครต่อใครล่ะก็นะ

และก็นะ...ตัวตนเขาก็เป็นแบบนั้นจริงๆซะด้วยสิ

แม้จะอยากปล่อยความดาร์คในตัวมากแค่ไหน

แต่ตัวตน ~ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี~

ทำให้ตัวเขาทำได้แต่คำรามตามลำพังแบบนี้

ไม่อย่างงั้นละก็นะ...

แกตายแน่แทค...ตายแน่!!!

"ไม่ตายครั้งเดียวด้วย..แต่ฉันจะขุดแกขึ้นมาแล้วเจื๋อนให้ตายอีกหลายรอบเลย!"

คุณหมายมาดในใจด้วยความคับแค้น

สาเหตุมันไม่ใช่เพราะ...

เสียงเครื่องดนตรีตึ้บตั้บหน่วงหนักที่เผลอดังเล็ดลอดออกมานานทีครั้ง...แค่นั้นหรอก

และยังไม่ใช่เพราะ...

เสียงทุ้มๆต่ำๆลากยาวตามเมโลดี้ฟังชวนขนหัวลุกกลางดึกที่บางคืนจะมีเสียงหมาหอนรับ...นั่นยังพอทน

แต่...แต่

กับไอ้เสียงฮู้วว์ฮ้า ฮิ้ว หัวเราะคิกคัก โฮะ โฮะ โฮะ แถมไอ้เสียงเล็กเสียงน้อยติดลำคอชมเชยตัวเองแบบนั้น

ที่มัน...มัน

สุดจะทนแล้วโว้ย!!!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!

คุณคำรามลั่นถีบผ้านวมอย่างแรงระบายอารมณ์ที่กำลังเดือดพุ่ง

เป็นหม้อต้มกาแฟที่ตั้งเตาไฟแรงสุดถูกลืมทิ้งไว้

ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก

คุณนั่งจ้องเขม็งมองเข็มนาฬิกาเคลื่อนไปทีละขีด

ดวงตากลมโตที่ทุกทีจะฉายความใจดีออกมานั้น 

ตอนนี้กลับ...

เต็มไปด้วยความดุดันและกล่าวโทษทำให้เจ้าเข็มวินาทีถึงกลับสะดุ้งตัวโหยงที่ตัวเองบังอาจเดินช้าไป

เรื่องมันเริ่มตั้งแต่เมื่อไรกันนะ

นิชคุณทำอะไรไม่ได้ในเมื่อ 'เวลา' ต้องซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ตัวเอง

ถึงจะขู่หรือจ่ายใต้โต๊ะมันก็ยังต้องเดินตามจังหวะของมันอยู่ดี

เร่งให้เร็วขึ้นก็ไม่ได้ ปลอบให้ช้าลงสักวินาทีก็ไม่มีทาง

เรื่องมันเริ่ม...เมื่อราวๆ

เกือบกลางปีสินะ

ตั้งแต่วันที่คุณเห็นสายตาเหมียวๆของแทคฉายประกายริษยา

เมื่อจ้องเครดิตท้ายชื่อของทั้งจุนเคและโฮจังที่พ่วงตำแหน่ง

'นักแต่งเพลง'

ห้อยท้าย

จากนั้นความทะเยอทะยานของผู้ชายตัวเป็นยักษ์ปักหลั่นคนนี้ก็พุ่งเกินขีดไปเป็นกิโล

แทคประกาศลั่นให้โลกรู้ว่าเขาจะเป็น 'นักแต่งเพลง'

จะเป็น..นะ

ไม่ใช่...อยากจะเป็น

คุณถึงกับกุมศีรษะเมื่อคิดมาถึงตรงนี้

ใช่สิ!

ความยากลำบากของพวกเราโดยเฉพาะตัวเขาเริ่มขึ้นตั้งแต่วันนั้น

แรกๆก็ยังพอทุเลา

เพลงแรกที่แต่งมาก็ใช่ว่าจะ...เลวร้าย

คุณนึกถึงเพลงลัลลาบาย

"เพลงแรกไม่เลวจริงๆ"

คุณงึมงำ

"ฟังแล้วหลับสบายดีชะมัดจนไม่อยากตื่น"

แล้วจุดหักเหมันอยู่ตรงไหนกันนะ

!!!!!!!!!!!!!!

คุณถึงกับคอตก

ความหนักข้อของแทคเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

ตั้งแต่ไปหิ้วเจ้าMPC5000มาครอบครองสินะ

บีทประหลาดๆ ไลน์ตะแหง่วๆ ซาวด์ล้ำหลุดโลก(คนปกติ)

เจ้าเหมียวเราก็สนุกไปกับการค้นหามันซะจริง

เต้งงงงงงงงงงงงง

เสียงเคาะลานของนาฬิกาโบราณตั้งโต๊ะตรงหัวเตียงดังบอก

26 ธันวาคม 2012

ได้มาถึงแล้ว

คุณกระโดดผึงจากเตียง

คว้าหิ้วกล่องเหล็กสีดำที่วางอยู่ตรงโต๊ะทำงานเดินตัวปลิว

ลิ่วไปเคาะประตูเพื่อนข้างห้องพอเป็นพิธีก่อนเปิดผึงเข้าไปโดยไม่รอฟังคำอนุญาตด้วยซ้ำ

อ๊คแทคยอนนั่งทำงานเพลงในสภาพที่คุณมองทะลุกำแพงห้องเห็นปรากฏเป็นภาพในหัวไม่ผิดเพี้ยนเลยสักนิด

โต๊ะขนาดไม่ใหญ่นักตั้งอิควิปเมนต์ไว้เต็มกำลัง

เจ้าเหมียวตัวโตเป็นตึกกำลังโยกตามจังหวะ ฮึมฮำตามไม่เป็นคำด้วยท่าทีร่าเริงจนอยากจะฟ้าด

ฟ้าดสักป้าบดีไหมนะ

คุณยืนซ้อนอยู่ตรงด้านหลังแทคคิดขึ้นมาเล่นๆแต่...อยากเอาจริง

มือเรียวสวยขาวใสจนผู้หญิงต้องอิจฉากางขึ้นห้านิ้ว

ขึ้นไป...

แตะเบาๆที่ไหล่ของแทค

ไปหนึ่งที

แล้ว...รอ

แต่หนุ่มตรงหน้าก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดใดว่ารู้สึกตัว

คนทั้งคนมายืนอยู่นี่จะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยใช่ไหม

คิ้วเข้มเป็นปื้นขมวดยุ่ง

"สงสัยถ้าตีนแมวย่องมากวาดของไปเรียบ ฉันคงเป็นคนแรกที่เห็นและบอกนายให้รู้สินะ"

คุณเผลอพูดออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ

นิ้วทั้งห้ากางอีกครั้ง

แต่...

คราวนี้ไม่ไช่แค่แตะเรียก 'เบาๆ' อีกแล้ว

แต่...

คุณออกแรง 'ผลัก' แรงเท่าที่ใจอยากทำ

จน...

เจ้าเหมียวที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ถึงความหมั่นไส้เต็มเหนี่ยวของใครบางคน(ข้างหลังตัว)

ถึงกับ...

หน้าคว่ำคมำลงไปจูบเจ้าMPC5000สุดที่รักของตัวเองเข้าเต็มเปา

แทคจมนิ่งไปกองอยู่แบบนั้นโดยไม่ขยับตัวไปครู่ใหญ่้

ก่อนโงนเงนยกตัวเองโซเซขึ้นมาอย่างยากลำบาก

แล้วจึงค่อยๆหันกลับมามองด้านหลังอย่างช้าๆ

เป็นภาพสโลโมชั่นคูณ3ตามแบบหนังการ์ตูนอนิเมชั่นคุโรมาตี้อะไรแบบนั้นเลย

หน้างุนงงแบบอ๊คไม่เข้าใจใต้หูครอบฟังอันใหญ่บิ๊กเบิ้มส่งบอกคุณมาแบบนั้น

ทำเอาคุณรู้สึกผิดเล็กๆ(เล็กมาก)ขึ้นมาจนได้

เลยต้องเอื้อมมือเข้าไปช่วย ดึงเจ้าเหมียวตัวโตให้ตั้งตรงเป็นหลักมั่นแทนการขอโทษ

แค่นั้นเอง

ก็ทำให้แทคยิ้มอย่างได้ใจขึ้นมา

"มีอะไรเหรอ"

รอยยิ้มของแทคยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างไรชอบกล

ตาเหมียวๆของแทคทำเป็นเหล่ๆไปมอง...เฝ้ารอ

ตากลมดำเป็นลูกแก้วเนื้อดีกรอกกลิ้งวิ่งวุ่นไม่หยุด...เฝ้ารอ

ปากหยักสวยจับเป็นขนมจีบแหลมเฟี้ยว...เฝ้ารอ

และสุดท้าย

นิ้วมือเรียวสวยสีโกโก้ยกขึ้นปิดปากเริ่มส่งเสียงโฮะ โฮะ โฮะ...เร่งเร้า

ทำเอา

ความอดทนของคุณขาดผึง

ยื่นกล่องเหล็กสีดำทิ่มพรวดใส่หน้าเหมียวๆนั่น

"เอ๋ยยยยยยยยยยย"

แทคร้องลั่นครวญครางเสียงแห่งความสุขโหยหวนออกมา

สองมือกอดกล่องไว้กับอ้อมอกจนแน่นดีดดิ้นไปมาไม่หยุด

ประหนึ่งว่าถ้าไม่ติดลูกเกรงใจใครบางคนแล้วล่ะก็ คุณพี่คงลงไปนอนดิ้นเร่าๆที่พื้นให้สมใจไปแล้ว

จน

คุณต้องขอหยุดเองห้ามขึ้น

"พอแล้ว!"

เสียงห้วนๆนั้นคือประกาศิตเสมอไม่ว่าจะกับหน้าไหนก็ตาม

แต่กฎทุกกฏย่อมมีข้อยกเว้น...และแทคคือข้อยกเว้น(ของคุณ)

บางครั้งมันก็ได้ผล บางครั้งเหมือนลมเย็นลอยพัดผ่านหูเหมียวไปหูแมว

แล้วแต่ว่าอยากแกล้งคุณแค่ไหน...ก็แค่นั้น

แต่ตอนนี้

เจ้าเหมียวยอมรามือ...ไม่แกล้งสุดที่รักก็ด้ายยยยยย

ตาเหมียวเรียวเฉียงแว่บบอกแบบนั้น

"สุขสันต์วันเกิดนะอ๊คแทคยอน"

เสียงทุ้มๆบอกมาเบาๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายวางกล่องเหล็กลงบนตักหาทางเปิดออกดูอย่างทะนุถนอม

อ๊คแทคยอนเงยมองยิ้มตาใสเป็นเด็กตัวน้อยกลับมา

แก้มเข้มๆเกินจะเป็นสีชมพูแต่ดูเหมือนจะระเรื่อขึ้นด้วยความรู้สึกภายใน

"ขอบใจนะคุณ"

คำพูดแม้สั้นแต่ครอบคลุมทุกความหมายมากมายในนั้น

บรรยากาศรอบตัวกำลังละมุนไปได้ด้วยดีเชียว

แต่ปกติ...ระหว่างสองคนนี้มันก็ไม่เคยเป็นไปได้นาน...เป็นปกติอยู่แล้ว

เจ้าเหมียวทำตาโต  อ้าปากหวอเมื่อเห็นของที่บรรจุไว้กล่องเหล็กนั้น

เกิดอาการกรี๊ดกร๊าดเพราะส่งเสียงไม่ออกด้วยมันติดอยู่ในลำคอ

เหมียวยักษ์ทำเป็นยกมือยกไม้เล็กๆของตัวเองเรียกให้คุณดูของในกล่อง

ทำราวกับว่าคุณไม่ได้เป็นคนนำกล่องของขวัญนี้มามอบให้ตัวเองอย่างนั้น

คุณถึงกับส่ายหน้าด้วยความระอาเมื่อรู้สึกขึ้นมาแบบนั้น

มือสีน้ำตาลเนียนไล้อย่างเบามือไปตามไมค์ที่ถูกวางไว้ในยางโฟมเซาะเข้ารูปไว้แน่นหนาอย่างพอดิบพอดี

ยี่ห้อประทับตราตรงตัวไมค์ทำเอาเจ้าเหมียวตาลุกโพลง

คุณเห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้  'กะไว้แล้วเชียว'

คิดอย่างสมใจ

อุตส่าห์สั่งจองตั้งครึ่งปีจากเมกาเชียวนะกว่าจะได้มา

"ยี่ห้อนี้มันแพงมากเลยนะ"

แทครู้สึกผิดนิดหน่อยแต่ความปลื้มใจในความเอาใจใส่ของเพื่อนมีมากกว่านั้นเยอะ

มันดูเป็นบาปแสนหวานไงชอบกล

"ของขวัญน่ะมันไม่ได้อยู่ที่ราคา แต่อยู่ที่เหมาะกับเจ้าตัวไหมต่างหาก"

มุมปากดาร์คคุณขยับความร้ายกาจออกมา

ซึ่งเหมียวน้อยตัวโตไร้เดียงสาเกินจะเฉลียวใจ

ยิ่งคุณบอกมาแบบนั้น เจ้าของวันเกิดก็ยิ่งปลาบปลื้มจนเก็บไม่อยู่

สองมือประคองไมค์ไว้ในมืออย่างทะนุถนอมราวกับนั่นคือเพชรสีชมพูหายากประเมินค่าไม่ได้

รอยยิ้มร้ายของคุณซิเฟอร์เติมรสความลวงหลอกซ่อนกระจายอยู่มากับคำพูด

"ไมค์ตัวนี้เสียงเคลียร์กิ๊กเลยนะ เก็บได้ทุกเสียงจะครึ่งเสียงเต็มเสียงจะชาร์ปจะแฟลทเก็บเกลี้ยง"

"อื้อ อื้มมมมม อื้อ"

เจ้าเหมียวพยักหน้าหงึกหงักรับ สองตายังคงจ้องไมค์ในมือตกอยู่ในภวงค์แห่งความหลงใหล

"นายจะดับเบิ้ลชาร์ปหรือจะฝืนไปทริปเปิ้ลชาร์ปมันก็จะฟ้องให้ได้ยินทุกเม็ด ว่า..."

แล้วจู่ๆคุณก็เงียบไปไม่พูดต่อให้จบ

เพื่อ

หยุดรอ

ดวงตากลมโตนั้นจ้องอีกฝ่ายเขม็ง

แทคชักความรู้สึกไวขึ้นมาบ้าง เงยมอง เบิกตาซะกว้่างแทนการถาม

ความปลาบปลื้มนั้นยังออกนอกหน้าเก็บไม่อยู่

เห็นแบบนั้น คุณแทบเก็บรอยยิ้มร้่ายของตัวเองไว้ไม่อยู่ ต่อประโยคตามมาชัดทุกถ้อยทุกคำ

"...ว่าคนร้องมีปัญญา เอิ่ม ความสามารถไต่ไปถึงไหม...นะ"

คุณเอ่ยขึ้นตบท้ายเปรยๆ น้ำเสียงเจือหัวเราะน้อยๆ

ความเย็นยะเยือกเสียวสันหลังวาบอย่างบอกไม่ถูกเข้าเกาะกุมคนนิ่งฟัง

ตาเรียวแปลกตานั้นกระพริบถี่ราวกำลังร่อนข้อความออกหาความหมาย

'ฉันไม่ใช่คนโง่ และไม่ใช่แค่ฉลาดพอตัว แต่เรียกได้ว่าฉลาดเกินตัวโตๆของตัวฉันเองซะอีกนะ'

เจ้าแมวเหมียวไอคิวเกิน200คนนี้หรี่ตาบอกกลับมาแบบนั้น

"นายเนี่ย..!" แทคกระแทกเสียง "ชอบพูดอะไรอ้อมแบบนี้อยู่เรื่อย"

คุณกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ มุมปากบุ๋มกดแทนความในใจ 'หัวไวขึ้นมาจนได้นะ'

เจ้าเหมียวค้อนขวับเป็นสาวๆ(ไทยแลนด์แดนแห่งสไมล์) ทำเป็นต่อว่าเสียงเล็กเสียงน้อย

"คิดว่าฉันไม่เข้าใจที่นายต้องการจะบอกหรือไง"

รอยยิ้มกระหยิ่มยิ้มย่องเต็มสีหน้าและแววตา

"นายอยากฟังเสียงฉันชัดๆก็บอกกันมาตรงๆก็ได้" เจ้าเหมียวหลิ่วตาให้ "หลงเสียงฉันขนาดนี้ก็ไม่บอก"

เจ้าเหมียวปั้นหน้าสงบเสงีี่ยม เอ่ยขึ้นเปรยๆราวกับกำลังพูดเรื่องปกติสามัญประจำบ้าน

"ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ...คนมันเสียงหล่อเกิ๊น"

คุณฟังเรื่องราวที่ดันกลับกลายเป็นการคุยฟุ้งอวยตัวเองซะไปเสียฉิบถึงกับพูดไม่ออกไปอึดใจ

และไอ้แค่อึดใจที่อึ้งไปก็เปิดโอกาสให้เหมียวฉวย

"เพลงฉันที่แต่งๆมา ไมค์มันไม่แจ่มเลยทำให้นายขัดหูสิท่า...อืมมมมม ฉันเข้าใจ"

คุณครางออกมาไม่เป็นคำ

เจ้าเหมียวจอมหลงตัวเองยกสองมือแปะไปยังสองแก้มของตัว เอียงคอทำเป็นเอียงอายแต่ดันพูดซะเสียงแจ๋ว

"คราวนี้ล่ะ...นายจะได้ยินเสียงฉันชัดเคลียร์แจ๋วทุกหยาดหยด"

ฟังมาถึงตรงนี้แล้วคุณถึงกับขนลุกเกรียว

นี่...อาจเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต

ชายหนุ่มผิวขาวกระจ่างถึงกับสะดุ้งในใจเมื่อคิดขึ้นมาแบบนี้

"ไมค์จ๋า...เก็บทุกเสียงฉันมอบเป็นของขวัญให้คุณแตงงีหน่อยนะ"

แทคสั่งไมค์ตรงหน้าเสียงแจ๋ว

"เจ้าไมค์นั่นใช้ไม่ได้เลย ทำหน้าที่ได้ห่วยเจงๆ"

(เสียง)แมวไม่ดีโทษไมค์และโทษไมค์

"ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ไมค์!!!"

คุณแตงงีคำรามเสียงเหี้ยมลั่นเพื่อไล่เจ้าขี้เลื่อยที่เกาะเป็นขี้หูของเจ้าเหมียวให้สะดุ้งเด้งหลุดออกมา

แต่ดูอีกฝ่ายจะไร้ซึ่งความสนใจจะรับฟัง  เด็กหน้าตอบส่งเสียงงุงิคุยกับไมค์เพื่อนรักคนใหม่ไปเรียบร้อย

คุณคอตก

ลมหนาวยะเยือกไม่รู้เล็ดลอดมาจากไหนพัดกระโชกพาชายหนุ่มร่างสูงโปร่งตัวสั่นเทา

"จะได้ยินเสียงแทคชัดทุกหยาดหยด ทุกหยาดหยด ทุกหยาดหยด"

คุณงึมงำด้วยสติกระเจิงไปแล้ว ขนตรงต้นคอตั้งทะยานสัมผัสถึงความยะเยือกชวนสยองไปทุกอณู จนต้องยกมือกอดตัวเองไว้แน่น

เจ้าตัวต้นปัญหาที่ไม่รู้สึกรู้สาเลยว่าก่อเรื่องอะไรไว้ทำเป็นเหล่มอง

"หนาวเหรอ?! หนาวได้ไง" คิ้วคมกริบเลิกขึ้นน้อยด้วยความสงสัย "ลมก็ไม่มีสักแอะ หน้าต่างก็ปิดสนิทแล้วนี่นา"

ท้วงไว้แค่นั้นก็หมดความสนใจในเจ้าของของขวัญชั้นเลิศที่เขาอุตส่าห์นำมามอบให้ถึงห้อง

ช่างเป็นผู้ชายที่...จิตใจอ่อนละมุนเสียเหลือเกินอ๊คแทคยอน

คุณโซซัดโซเซเดินจากไปอย่างเงียบงัน

ค่อนคืนดึกดื่นใกล้ย่างรุ่งสาง

หนุ่มร่างสูงโปร่งนอนขดตัวกัดฟันกรอด

ครึ่งหลับครึ่งตื่นติดอยู่ในกับดักฝันร้ายของปีศาจแมวส่งเสียงร้องเหมียวง่าวทำลายโสตประสาทตามติดเป็นเงา

แล้วทันใดนั้นเอง

น้ำหนักเกือบครึ่งตันก็หล่นโครมมาทับตัวเขาให้ดิ้นไม่หลุด

คุณพยายามดิ้นหนีแต่มือเหล็กสองข้างกลับยื้อยุดเขาไม่ยอมปล่อย

คุณพยายามร้องตะโกนออกมาจนสุดเสียง

ตาคู่นั้นเบิกโพลง แขนขาถีบจนสุดแรงไปทุกทิศทาง ทะลึ่งพรวดลุกขึ้นมาจนได้

พร้อมกับเสียงโครมใหญ่ดังอั่กกลิ้งอิหลุกขลุกขลักตกลงไปข้างเตียง

เสียงเจ้าแมวปีศาจร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส

ภาพมือเล็กๆสีน้ำตาลไหม้ค่อยๆยื่นจากขอบเตียงตรงเข้าคว้าหมับจับลงตรงข้อเท้าคุณ

คุณร้องอ๊ากกกกกกกกกกกกส์

พร้อมถีบกลับอย่างแรงบวกของความตกใจ

จนร่างเงาใหญ่ยักษ์กระเด็นกลิ้งขลุก ขลุกไปอีกสองสามวา

เสียงคร่อกส์ดังแค่พ้นลำคอแล้วร่างนั้นก็พับไป

คุณดีดตัวลุกเต้นเหยงบนเตียงนอนด้วยความตกใจสุดขีด

รีบกระโจนลงมาเปิดไฟตรงหัวเตียง

แสงไฟนวลพอไล่ความมืดกระเจิงหายเป็นแนวยาวไปจนถึงกางเกงนอนลายมิกกี้เมาส์ทั้งย้วยทั้งยืดนอนกองก้นโด่ง

สติที่กระเจิงไปถูกเจ้าของร่างค่อยๆตามเก็บมาประกอบ

คุณเดินย่องๆไปหา ใกล้พอใช้เท้าเขี่ยหาความมีชีวิตของเจ้ากองขยะมิคกี้นั้น

แทคครางหงิงขึ้นมา

ค่อยๆจึงหันมาแหงนมอง ส่งสายตาแป๋วแหววอ้อนวอนของเจ้าลูกแมวถูกทิ้ง

คุณมองนิ่ง...ไม่นาน

หันตัวเดินกลับไปซุกตัวใต้ผ้าห่มอย่างเดิม

ไร้ความสนใจ

เจ้าแมวน้อยมองตาค้าง

คนเค้าอุตส่าห์ส่งสายตาวิ๊งค์ วิ๊งค์ขนาดนี้ยังเมินไม่ยอมเก็บไปอุปการะอีกเหรอ

แมวน้อยครางหงิงออกมาอีกทีด้วยความเศร้าใจ

แต่ก็...หาเข็ดไม่

คราวนี้แมวยักษ์ชักรู้หลบเป็นปีกรู้หลีกเป็นหางกับเขาบ้าง

ค่อยๆย่อง ค่อยๆหย่อนตัวหนาหนักลงเบ๊าเบาข้างกายเพื่อนรัก

ร่างตะคุ่มใหญ่ยักษ์โน้มตัวลงอย่างช้าๆนุ่มนวลผิดกับรูปร่าง กระซิบกระซาบข้างหูชายหนุ่มใต้ผ้าห่ม

"ฉันมีอะไรมาอวดนะคุณนะ"

...................

คุณไม่มีปฏิกริยาใดใดตอบโต้

แทคกลืนน้ำลายเอื้อก แต่ก็ไม่อาจยอมแพ้ กระซิบอีกที

"ของตอบแทนของขวัญนายไง"

...................

คุณยังนิ่ง

แทคเป่าปากฟู่ คิ้วโก่งเลิกขึ้นแสดงการตัดสินใจขั้นเด็ดขาด

คิดจะเมินเหมียวได้งั้นเหรอ นายรู้จักฉันดีกว่านี้นี่

รอยยิ้มซุกซนของเด็กหัวดื้อบอกมาแบบนั้น 

แล้วจึงตัดสินใจทุ่มทั้งตัวทับลงไปอย่าง...เบามือ

ทั้งดึงหูฟังข้างหนึ่งจากหูตัวเองเสียบเข้าที่หูของคนใจร้ายไม่ยอมสนใจเ้ค้า

หนุ่มใจร้ายที่กำลังนอนหน้าคว่ำลงกับเตียงส่งเสียงอื้ออ้าประท้วง

"ฟังสิ..!"

แทคกำชับกึ่งขู่เข็ญ

เจ้าของมือขาวใสไม่ฟังเสียงยื่นมือขยุุ้มคอเสื้อเจ้าเหมียวดึงมาจนหน้าชนหน้า

คำรามถาม

"ฆ่าคนตายติดคุกกี่ปี"

เหมียวผู้ชาญฉลาดทำตาแป๋วแหวยิ้มสู้เสือคุณ

"ก็แล้วแต่ว่า...จ..เจตนาหรือไม่เจตนา"

"เจตนา!!!"

"ก...ก...ก็ราวๆยี่สิบปีขึ้นจน...ป...ประหารชีวิต"

เหมียวกลืนน้ำลายเอื้อก ลูกกระเดือกแหลมๆขึ้นลงไม่หยุด

มือไม้สั่นล้วงหาเครื่องเล่นเพลงตรงกระเป๋ากางเกงวุ่น ควานเจอปุ๊บบกดplayปั๊บทันที

ยุติคดีความการพยายามฆ่าด้วยความขาดสติของว่าที่ฆาตรกรอย่างฉิวเฉียด

เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกันดังขึ้น

Today

Khunnie bought me A birthday present

เจ้าเหมียวบอสตันพูดตามขึ้นมาไปพร้อมๆกับเพลง

ประกายตาอาบด้วยความสุขอย่างเด็กอารมณ์ดีจ้องที่คุณนี่เพื่อนรักไม่วางตา

It's a brand new mic

I LOVE IT

เพื่อย้ำว่าหมายความตามที่พูดทุกคำ

ผิวบางขาวระเรื่อขึ้นเป็นสีชมพูอย่างเห็นได้ชัด

แทคพลิกตัวไปนอนเหยียดข้างๆเบียดคุณให้เขยิบออกไปนิด

เครื่องเล่นเพลงยังทำหน้าที่ของมันไม่บกพร่อง

บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ

เสียงลมหายใจสองเสียงผสานกันเป็นจังหวะของความอุ่นสบาย

...อย่างดีแล้วเชียว

แทคหันไปยิ้มให้คุณ บอกด้วยเสียงขึ้นจมูกหน่อยเหมือนเด็กเอาแต่ใจ

"นี่..!ฉันได้ยินเสียงฉันชัดทุกคำเลย เฮ้อ!" 

คุณมองเหมือนถามว่าแล้วปัญหามันอยู่ตรงไหน

"งี้เวลาแต่งเพลงยั่วฮอตเทส..มันก็...ก็...ฟังรู้เรื่องหมดเลยจิ"

เสียงทอดถอนใจแสดงความหนักใจในเรื่องประหลาดๆจากมุมมองของคนฟังจนไม่อาจอดใจได้ต้องเอ่ยปากถาม

"นี่แสดงว่า ที่ผ่านมานายแต่งเพลงหวังให้ฮอตฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้บ้างงั้นสิ!!"

ปลายเสียงสูงติดห้วนก็จริงแต่ติดปลายขำดักคอไว้อยู่ไม่น้อย

แทคพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายไม่มีอิดออด

"นะ..ก็เหน็บบ้าง หยิกบ้าง ฟังออกบ้าง ไม่ออกบ้างจะได้ไม่ถือสากันมากไง แต่อิตอนบอกรักและห่วงใยฉันก็ทำให้ชัดกิ๊กเลยนะ"

ฟังแบบนั้นแล้วคุณก็ขำจนกลั้นไม่อยู่ปล่อยก๊ากจนตัวงอ พอยกตัวขึ้นมาได้น้ำตาก็เอ่อกลิ้งเต็มลูกตากลมกิ๊ก

"ฉันนึกว่าฉันรู้จักนายครบแล้วนะ"

คุณพูดไปขำไปแถมยกมือเช็ดน้ำตาป้อย

ทำเอาแทคเห็นภาพน่ารักขนาดนี้อดใจไว้ไม่อยู่ โผเข้ากอดอีกฝ่ายทิ้งน้ำหนักตัวเข้ากอดไว้เต็มอ้อมอก

คุณที่กำลังติดใจกับอะไรบางอย่างจึงลืมถือสาที่ถูกลวนลาม ส่งเสียงขลุกขลักถามใต้อ้อมกอดใหญ่ๆนั้นขึ้นมาว่า

"แล้วที่นี้นายจะทำไง ห๊า~! ฮอตได้ฟังเข้าใจทุกคำแล้วต่อไปนี้"

เจ้าเหมียวได้ใจที่การล่วงละเมิดเพื่อนครานี้ไม่ถูกยันออกไปอย่างทุกที

อ้อนงอแงส่งกลับไปว่า

"ฮื่อ~♥ ทำไงดี๊ ทำไงดีล่ะคุณ"

คุณได้แต่หัวเราะ

แทคพลิกตัวกลับมานอนแผ่ถอนหายใจ แขนยาวๆพาดไปพิงพุงเพื่อนไว้

คุณปลายตามองแค่นิดแต่ทำเอาเจ้าเหมียวแขนขายาวกระตุกรีบหุบแขนขาเข้ากับตัวอย่างเร็วยิ่ง

แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ส่งเสียงขมุบขมิบบ่นเปรยกล่าวโทษออกมา

"เพราะไมค์เลอค่าของนายแท้ๆเลยนะคุณนี่  ทำต่อไปนี้ฉันลำบากแล้ว อ๊คลำบากแย้วววว"

รอยยิ้มจางๆของคุณนี่บอกความเร้นลับยากจะเข้าใจเมื่อได้ฟังข้อกล่าวหาไปเรื่อยแบบนั้น

ชายหนุ่มส่งสียงเบาๆในลำคอจนจับคำไม่ได้ ก่อนตอบกลับด้วยเสียงนุ่มๆ

"ไมค์ไม่ใช่ปัญหา"

เขาปล่อยให้ถ้อยคำค้า่งอยู่แบบนั้นชั่วครู่ให้อีกฝ่ายซึมซาบไปทีทำละคำ แล้วกล่าวต่อ

"ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ไมค์ ปัญหาน่ะมันอยู่ที่...."

คุณนี่พูดยังไม่ทันจบประโยคดีด้วยซ้ำ

เจ้าเหมียวก็เด้งตัวอย่างแรง ดึงจนหูฟังที่ยังคงค้างตรงหูของคุณหลุดตามไปด้วย

"ฉันว่าเพลงมันยังไม่สมบูรณ์...ว่าไหม  ฉันอยากเติมเสียงร้องตบท้ายอีกสักนิด"

คุณไล่มองตั้งแต่ท่อนพุงที่ทิ่มตรงหน้า แหงนไปจนถึงหน้าตาครุ่นคิดของหนุ่มที่ยืนตะหง่านค้ำอยู่

"ไมค์ล้ำค่าเสียงดีขนาดนี้ มันต้องจบด้วยเสียงร้องของฉันปิดท้ายจิว่าไหม"

เจ้าเหมียวกวาดสองมือวาดฝันถึงโลกแห่งเสียงเพลงอันไร้ที่ติ

"แล้วคราวนี้ล่ะperfect G จะต้องเลิศเลอแสนเพอร์เฟค"

หนูแทคบ่นขมุบขมิบปากยื่นหลุดความน้อยใจที่เก็บกดมาตลอด

"ทีนี้ 'ใคร' หน้าไหนจะมาทำเป็นเหน็บแนมแนะแหนเค้าไม่ได้อีกแล้ว"

 ไอ้ 'ใคร' ที่คุณหนูแทคเน้นเสียงบอกเป็นนัยย เจ้าตัวปรายตาบอกลมบอกฟ้าว่า

'นินทาอะไรเค้า เค้ารู้หมดแหล่ะฮอต'

perfect G  หรือโน๊ตคู่5 จะให้เสียงแข็งแรง แน่น หนัก ไม่ยากแต่ก็ไม่ง่าย

แต่ถึงกับทำให้คนไม่ชอบแพ้แบบแทคต้องค้างคาในใจแบบนี้ก็แสดงว่ายังยาก(กับแทค)ไม่น้อยสินะ

คุณฟังแล้วเริ่มจับความเข้าใจขึ้นมาจนได้ ร้องอุทาน "อา~!" เบาจนไม่พ้นลำคอด้วยซ้ำ 

บวกความแปลกบวกประหลาดเข้าท่วมท้นใจจนหลุดปากถามออกไปว่า

"นายคิดงี้จริงเหรอว่าเพลงที่ผ่านมา...ไอ้ที่เสียงมันห่ว...เอ่อ...ไม่เพอร์เฟคเพราะไมค์มันไม่ดี"

"ก็ต้องงั้นดิ ไม่มีสาเหตุอื่นแล้วหนิ"

แทคยอนทรุดตัวนั่งยองๆ ความอิดโรยของการทุ่มเทอย่างหนักมาตลอดคืนยังเกาะติดที่ใบหน้าเป็นริ้วๆ

คุณแทบกุมศีรษะได้แต่ส่ายหน้าด้วยความอิดหนาระอาใจ ตัดสินใจยอมเสียเพื่อนเพื่อบอกความจริงให้รับรู้ให้จงได้

พูดเป็นแผ่นเสียงตกร่อง

"ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ไมค์ ปัญหามันอยู่ที่...."

คุณสูดลมหายใจ พร้อมย้ำคีย์เวิร์ดสำคัญ

แต่

แทคกลับแซงตัดบทอีกครั้ง  กระโดดดึ๋งลงจากเตียง เดินลิ่วไปจนถึงหน้าประตูห้อง

หันกลับมาโบกมือบอก

"ฉันต้องรีบไปทำให้เสร็จ ฮอตจะได้ฟังเร็วๆและจะได้รู้ว่านายใจดีกับฉันแค่ไหนไงคุณ"

ผู้ชายรูปร่างบึกบึนสูงสง่าในชุดนอนคิกขุสีฟ้าอ่อนตัดกับกางเกงนอนสีชมพูจ๋อยทอดสายตามองมายังเพื่อนรัก

ความอบอุ่นในแววตาคู่นั้นราวกับแสงเปลวเทียนน้อยในห้องมืดมิด

"Mic Test...เพลงนี้มันเกิดขึ้นมาก็เพื่อนายนะคุณแตงงี"

แทคดันประตูออกและจับค้างไว้  ฮัมเนื้อเพลงขึ้นมาเหมือนเพิ่งนึกขึ้นมาได้

~หลังจากคุณทิ้งผมไป ใจนี้ก็เฝ้าแต่ครวญคำนึงหา~

เหมียวผู้ตกในห้วงพะวงอันสุนทรีย์ขยับเลื้อยโยกยึกยัก หันกลับมาอีกครั้งเพื่อจบด้วยท่ายิงส่งหัวใจมาให้คุณ

~ทุกวันคืน เฝ้าคอยหาไม่ห่างหาย"

เขาเลิกคิ้วถามเหมือนล้อ

"นายคงไม่คิดหนีฉันไปไหนใช่ไหมคุณ"

คุณขว้างหมอนออกไปแทนคำตอบ

คุณมองร่างแทคไปจนลับสายตา  ในลำคอครางรับรู้อะไรบางอย่างขึ้นมาเต็มหัวใจ 

รอยยิ้มบางๆในสีหน้าและแววตามีรอยเอ็นดูเป็นพิเศษปนอยู่ไม่น้อย

"นายจะได้ยินเฉพาะสิ่งที่นายอยากฟังเท่านั้นสินะแทค...หึ หึ หึ"

เสียงหัวเราะตบท้ายนั้นแฝงความลึกลับอะไรบางอย่าง

"ต่อไปก็ถึงคิวของพวกคุณแล้วนะฮอตเทส"  ตากลมสวยระยิบระยับพราวด้วยรอยขันอย่างหยุดไม่อยู่  "ช่วยไม่ได้จริงๆ"

คุณทำหน้าตาน่ารัก  ส่งวิ้งค์ละลายหัวใจ พูดเหมือนล้อ

"อย่าโทษกันนะครับ"

♥  ♥  ♥  ♥  ♥  ♥

บทส่งท้าย

แทคยืนเอาหูแนบประตูแอบฟังสารที่คุณกำลังส่งถึงฮอตเทส

พอคุณจบด้วย "อย่าโทษกันนะครับ"

เจ้าเหมียวเจ้าเล่ห์ก็ยิ้มปากแหลม โฮะ โฮะ โฮะเบาๆในลำคอ

(ด้วยกลัวคนข้างในจะจับได้...เอ่อ เกรงใจ น่ะ เกรงใจ ไม่ใช่กลัว)

[...จ้า ถ้าพ่อจะว่างั้นนะ...]

อ๊คแทคยอนส่ายหน้ากับตัวเองบ่นขึ้น

"คุณนี่คิดมากชะมัด"

แล้วหันมาหลิ่วตา...กับกล้อง(ในจินตนาการ)

"ไม่มีอะไรให้โทษว่างั้นไหมครับ"

เจ้าเหมียวยิ้มกรุ้มกริ่มแบบคนที่รู้ตัว(คิดไป)เองว่าเป็นที่รักของคนทั่วโลก

พลันค่อยสะดุดชะงักไปหนึ่งจังหวะด้วยเกิดสะกิดใจแว้บขึ้นมา จนถึงกับร้องอ๋อเบาๆในลำคอ 

"อา...นี่นายคงเป็นกังวลแทนฉันอยู่สินะคุณนี่"  เหมียวส่ายหน้าช้าๆส่งความเอ็นดูไปยังเจ้าของชื่อ 

แถมพูดเองเออเองเข้าข้างตัวเองเสร็จสรรพ 

"จะกังวลทำไม๊ ฮอตรักฉัน เอ๊ย รักพวกเราจะตาย"

ความมองโลกในแง่งาม(ไปซะหมด)ฉาบไปทั่วสีหน้าและแววตาซุกซนของอ๊คแทคยอนผู้น่ารัก

หนุ่มหน้าตอบพยักหน้าให้สัญญาณ ชี้นิ้วสั่งกล้องให้เตรียมจับภาพและเสียงให้ครบถ้วนนะ

อ๊คแทคยอนผู้นี้จะเริ่มดำเนินรายการ ณ บัดเดี๋ยวนี้

เจ้าเหมียวเจ้าเล่ห์ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยแววขบขำชวนให้นึกสงสัยว่าเจ้าตัวกำลังนึกสนุกอะไรอยู่หนอ

and...action!

"คุณนี่ไม่ไหวเลยว่าไหมครับ ปกติก็จอมวายร้ายอยู่แย้ว ทำกันแบบนี้ยิ่งร้ายกาจเข้าไปใหญ่"

เหมียวอ๊คเริ่มรายการด้วยการดึงความสนใจกระซิบต่อว่าต่อขานเพื่อนรัก

"อ๊ะ...อ๊ะ! สงสัยล่ะสิทำไมผมถึงได้ว่าร้ายคุณทั้งๆที่เขาเพิ่งให้ของขวัญอันเลอค่ากับผมแท้ๆ"

เหมียวทำเสียงเล็กเสียงน้อยเรียกเรตติ้งตามประสาMCอ๊คผู้มากประสบการณ์ในการหยิบฉวยแย่งชิงหน้าที่จากพิธีกรตัวจริง

"ก็คิดดูสิครับ เขาให้ของขวัญเลอคุณค่าที่อ๊คผู้นี้คู่ควรมาซะขนาดนี้"

เจ้าเหมียวทำหน้ายุ่งขิง ความหนักใจซ่อนไม่มิด

"แล้วผมจะหาของขวัญอะไรตอบแทนเขาที่จะทรงคุณค่าระดับ 'คุณนี่' คู่ควรได้จากไหนล่ะครับ"

เจ้าเหมียวยกนิ้วขึ้นมานับทั้งส่งเสียงฮุ้ยฮ้าในลำคอเชิงขัดใจพิกล

"หนึ่ง สอง สาม.....เฮ้อ~!ก็อีกไม่กี่เดือนเอง กว่าจะคิด กว่าจะหา มันจะทันได้ไงล่ะครับ"

กล้องเกิดกระตุกไปเล็กน้อยทำเอาเจ้าเหมียวเหล่แล้วคิดเตลิดเปิดเปิงเองไปไกล(เกินไป)

"อ๊ะ...อ๊ะ...อ๋า กำลังจะบอกผมล่ะสิท่าว่าให้มอบร่างกายอันเลอค่านี้เป็นของขวัญให้คุณ" 

เหมียวหลงตัวเองไล่มือตามกรอบเรือนร่างหนาหนักบึกบึนตั้งแต่หัวจรดเท้าประกอบภาพ

"ผมเองก็อยากน้า~~เอาไงดีน้า~~~~" 

ปลายเสียงติดแหลมเฟี้ยวพอๆกับปาก เร่งเร้าต่อมติ่งของของท่านผู้ชมให้บวมเต่ง

"หรือจะลองอีกสักตั้ง"  เหมียวเป่าปากฟู่วว์~บ่นงึมงำกับตัวเอง  "ชริ!ถ้าทำได้ก็ทำไปแล้ว เหย๊ยยยย ม่ายช่าย"

เจ้าเหมียวสะดุ้งเหยงที่ดันหลุดปากเผยไต๋ว่ากลัว...เพื่อน

"ผมหมายฟามว๊าาาาาา"  เหมียวชักเหงื่อตก แก้ตัวปากคอสั่น  "ผมอยากทำ แต่มันน่าเกี๊ยดดด ดูไม่ลงทุนไปป่ะ?!"

ผู้ดำเนินรายการแอบหลอกขอความเห็นท่านผู้ชม

กล้องจ้องตาปริบๆ

เหมียวพยักหน้่าหงึกหงักเข้าข้างตัวเองอีกตามเคย

"ผมก็ว่าง๊านนนนนนน"

ลากเสียงซะยาวอย่างได้ใจที่มีคนเห็นด้วย[?]

ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้...ทางสถานีขอแทรกด้วยรายการด่วนพิเศษ

หัวข้อ 

ความจริงที่แอบเปิดเผยโดยจางอูยอง

"แทคยอนนี่เคยทำไปแล้วครับ ไอ้ผูกตัวเองมอบเป็นของขวัญพี่คุณเนี่ย"

ด้งส่ายหน้ายิก

"แล้วผลเป็นไงหรือครับ"

จางอูยองยิ้มกริ่มจนแก้มแตก กวาดมือบอก

"พี่คุณยันแทคกลิ้งจากห้องนี้ไปแหมะสุดขอบรั้วเลยล่ะครับ"

ทำหน้าเหมือนเห็นอกเห็นใจแต่ความจริงในใจแล้ว....แสงประกายแห่งความสะใจสว่างแว้บ

ด้งชักรู้ตัวว่าใกล้จะเปิดเผยความจริงในใจมากไปแล้วจึงรีบปั้นหน้าส่งแววตาแห่งความเห็นใจ

"ถ้าปีนี้ยังกล้าอีกล่ะก็...ผมก็นับถือล่ะครับ"

ทางสถานีขอตัดกลับมายังรายการ(น่าเบื่อ)ปกติ

กล้องชักกระตุกหนักอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เจ้าเหมียวผู้ไม่รู้ตัวเลยว่าเพิ่งถูกแซงชั่นเอามันซึ่งๆหน้าถึงกับยอมลงทุนยกกล้องด้วยสองมือเพื่อส่องตัวเองให้ชัด

ประกายตาคู่นั้นระยิบระยับเต็มไปด้วยความยั่วเย้าจ้องกลับมา ถามปนเย้ย

"ผิดหวังล่ะสิท่า!?" 

อ๊คแทคยอนผู้รู้จักฮอตดีไปหมดหลังจากดักคอเสร็จก็ทำเป็นอ่อนข้อ  

"งั้น...ข้อเสนอนี้ผมขอกลับไปพิจารณาอีก24ครั้งละกัน"

ท่านประธานอ๊คทำเป็นอิดหนาระอาใจกับรายงานนำเสนอในที่ประชุม

เจ้าเหมียวยอมปล่อยมือจากกล้อง(ในจินตนาการ)กวักมือเหยงให้ตามไปถ่ายให้จบ

"หาของขวัญให้มายเพอร์เฟคคุณนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับ"

เจ้าเหมียวสะบัดหน้าพรึ่บ ถอนหายใจหนักหน่วง

"มีแค่อ๊คเท่านั้นที่ 'คุณ' คู่ควร" เอ๋...อ๊คเลิกคิ้วตาเหล่นึก "หรือจะเป็น 'คุณ' เท่านั้นที่อ๊คควรคู่"

กล้องดับทันที

พร้อมเสียงหัวเราะโฮะ โฮะ โฮะอันน่าสะพรึงจากเจ้าเหมียวปากแหลม

ตามด้วยเสียงงึมงำ

"ปีนี้ติดโบว์รูปหัวใจสีเขียวท่าจะดี คุณจะได้ใจอ่อนกะเค้าบ้าง" ♥