ต้อล เจอ ว่าน...ก็ทันอยู่:partA

ต้อลกับว่านหรือ...

เด็กสองคนนี้ให้ความรู้สึกคล้ายๆกันหลายอย่าง

อย่างแรกที่เด่นชัดก็คือ ความเป็นคนดนตรี โดยเฉพาะวิธีการเล่นสนุกกับดนตรีเหมือนเป็นเพื่อนสนิท ทั้งตบทั้งหยอกทั้งยั่วเย้า ไม่เคยต้องตกอยู่ใต้อาณัฐของมันแต่กลับกุมดนตรีไว้อยู่ในอุ้งมือ

ส่วนอีกหนึ่งที่น้องสองคนคล้ายกันชวนเอ็นดูคือ สิ่งต่างๆมากมายที่วิ่งวุ่นอยู่ในซีรีบรัมนั่นล่ะ เป็นเด็กที่จับอะไรได้ไว มองอะไรในมุมที่แตกต่าง มองผ่านผิวหน้าทะลุถึงพื้นหินแปลกๆที่ไม่ค่อยมีคนค้นหา

....ว่าเหมือนกันหนึ่งสิ่งตรงเป็นคนดนตรี ก็ไม่ใช่เรื่องหายาก
งั้นเหมือนกันตรงเป็นคนร่ำรวยอารมณ์สนุก ก็ยิ่งไม่ยากใหญ่โดยเฉพาะจากเด็กAF

แต่คล้ายคลึงกันทั้งทางดนตรีและมุมมองทางความคิด อื้มมมม ก็ไม่ใช่ง่ายที่จะมาได้พบเจอกันนะ


วันหนึ่ง...เด็กสองคนจากสองรุ่น มาดวลกัน...ทั้งทางไมค์และทางมุข
เรื่องวุ่นๆชวนหัว(ใจ)ให้วิ่งเปี้ยวจึงมาเคาะหา...........

เด็กหนุ่มรุ่นน้องตัวผอมเก้งก้างเดินขึ้นเวทีเปิดตัวเป็นคนแรกท่ามกลางดนตรีโซโล่ยาวไม่ยอมหยุด...จึงตกเป็นเหยื่อรายแรกของวัน

“เล่นเสร็จแล้วบอกด้วยนะพี่” กบน้อยหันไปมองแล้วประชดยิ้มๆ

ปรารภแค่นี้...พี่นักดนตรีก็ยอมตามใจ ท่อนAจึงมาให้เข้า.....


~รักนะรักรัก...รักที่สุด แต่มันก็ยังลุ้นไปก็ลุ้นมา~


....ก็ยังยืนยัน ชอบเพลงนี้ ทั้งเมโลดี้และเนื้อหามันเข้ากันจนเสียดายที่ไม่ได้เป็นเพลงโปรโมท



จบเพลงเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของแฟนคลับ เสียงกรี๊ดที่ยาวนานจนทำให้ศิลปินต้องออกปาก

“ใจเย็นครับ” ศิลปินเตือน “เดี๋ยวเสียงหมด เรายังอยู่กันอีกยาวนะ”

หลังจากห่วงสุขภาพแฟนคลับไปแล้ว หนุ่มน้อยผู้พิสมัยกับการเล่นคำซะเหลือเกินเริ่มต้น....

“สะหวัดดาคลิป” พร้อมกับมือที่ยกไหว้เรียบร้อยตามธรรมเนียม

ความข้องใจจึงมาพร้อมเสียงต่อว่าต่อขานผ่านเสียงหอบ “ใครเป็นคนเอาเพลงนี้เริ่มต้นเนี่ย”
แล้วก็หาแพะเจอ “พี่นัทใช่ไหมครับ” เสียงกรี๊ดตามมาทำให้ศิลปินต้องขอขัด(คอ) ”พี่นัทวง...พี่นัทวง”


แหม่....น้องคนนี้อ่านใจแฟนคลับออกราวกับหนังสือกอ..กาเลยวุ้ย


“อย่าคิดลึก...อย่าคิดลึกนะฮะ” กบน้อยส่งเสียงเตือนชวนให้คิดตามว่า...เจ้าของคำพูดก็คิดลึกไม่แพ้กันนี่หว่า...นะ“เพลงต่อไป หลายๆคนคงจะชื่นชอบกันดีนะครับเพราะว่าหลังจากที่เราหอบมาตะกี้แล้ว สังเกตได้นะฮะ...” เจ้าของคารมตบปุบเข้าที่อกตัวเอง “ดูจากสังขารตัวเองแล้วเนี่ย...”

เสียงคิกคักดังรับคารม กบหัวยุ่งยิ้มรับแล้วตงิดใจบางอย่างเลยถามขึ้น

“พูดถูกเปล่า...สังขารเนี่ย” คนถามถามหยั่งเชิง...เสียงกรี๊ด
ก่อนตัดใจใช้คำตรงไปตรงมา(เกิ๊นเหตุ)
“อายุขัยละกันนะ”

เจ้าตัวหัวเราะรับเสียงฮา ก่อนตบท้ายรู้ตัว
“ยิ่งกว่า...ยิ่งกว่านะ_”
ไมค์เสียงวูบ กบเจ้าอารมณ์เลยต้อง
“เว้ยยย...”

พร้อมหาแพะตัวเดิม...พี่นัทวงที่เดินขึ้นมาจัดการเวทีให้ศิลปิน

“อะไรนี่พี่...ไมค์มัน...” กบต่อว่าเสียงเข้มปิ๊ด พี่นัทวงตบปุบเข้าที่หัวไมค์อีกตัว
ปากห้อยๆของกบขี้บ่นสาธยาย
“ไมค์มันไม่ค่อยดีนะ”

พี่นัทวงจ้องเป๋งที่ศิลปิน พร้อมยื่นไมค์ในมือให้แต่โดยดี

“ฮัลโหล ฮัลโหล เทสต์” ศิลปินพอใจแระ ปล่อยเสียงแหลม “โอเค~”


พี่นัทวงที่พยายามใช้สีหน้าเรียบเฉยปกปิดอาการกลั้นยิ้มจนสุดความสามารถ แทบหลุดเพราะคำรับรองปิดท้ายของศิลปินเจ้าปัญหา รอยยิ้มปิดท้ายแสดงความเอ็นดูในความกวนติฟเผยมาให้เห็นที่ใบหน้าก่อนเดินลงเวที


“อันนี้เสียงหล่อกว่าเยอะเลยนะ” กบโวรับไมค์ตัวใหม่แล้วพูดต่อเสียงต่ำลงคอ “เป็นแบบ น้องแต็ป น้องแต็ป น้องแต็ป”
กบน้อยเริ่มวางสุ่ม...แล้วดัก..รอ
“เมื่อวานใครดูไหมครับ” กบยกมือชูสูงย้ำคำพูดต่อมา “ใครดูสารภาพมานะครับ..ยกมือนะครับ”
กบยิ้มกริ่มหยอดท้ายสารภาพหาพวก
“เพราะต้อลก็ดูนะฮะ”



...นอกรอบนิด มินิคอนนี้นานโข เอิ้กกก ก็ตั้งแต่เริ่มAF5 ใหม่ๆ น้องแต็ป หนุ่มน้อยตัวใหญ่เสียงทุ้มนุ่มติดเป็นนักล่าฝันหนึ่งในสิบสอง



“โอ้โห...สุดยอดมากเมื่อวาน” กบส่ายหัวยุ่งยิก กดเสียงต่ำติดลูกกระเดือกเลยครานี้ “น้องแต็ปเสียงหล่อมากครับ” รอยยิ้มแบบกบกับสายตาชวนไม่วางใจส่งมา

กบหางานให้แฟนคลับเข้าแบบไม่ต้องตั้งตัวติด ขายาวเก้งก้างโขยกออกมาอีกนิดถามย้ำอีกหน่อย
“ขอดูหน้าตา เมื่อวานใครออกทีวีบ้างเอ่ย” ศิลปินรุ่นพี่กวาดสายตามองทีละราย “มีไหมฮะ”

เสียงปฏิเศษที่ส่งมาไม่ทำให้ศิลปินเชื่อใจได้เพราะ...

“หลายคนนะฮะ ต้อลเห็นหลายคนนะฮะ แต่ไม่รู้วันนี้มาหรือเปล่านะฮะ” สุ่มดักปลา(ตายน้ำตื้น)จากมือกบเริ่มทำงาน “หลายๆคนที่หน้าคุ้นเคยมากนะครับ”
สุ่มปากกบปักแน่นติดหนองน้ำ
“โอ้โฮ...ยกป้ายเชียร์แบบสุดพลังมาก” ศิลปินตัวแสบยกมือสองข้างซีร๊อกซ์แฟนคลับหน้าเก่าไม่เพี้ยนต้นฉบับ
“AF5มา..นะครับ ก็...” ศิลปินเริ่มหน้าที่รุ่นพี่ที่ดีเอ่ยขึ้น “ขอแสดงความเสียใจด้วยนะฮะกับน้อง..”

ต้อลหยุดขอนึกสักนิด

“อะไรนะ...น้องเบียร์กับน้องเบนซ์” พร้อมส่งมอบกำลังใจตามมา “ที่เหลือก็สู้สู้ ฝากไปบอกก็แล้วกัน คงไม่ได้ยินหรอกนะครับ”


หมดหน้าที่รุ่นพี่นักล่าฝันที่แสนดี กบน้อยนาวีก็เข้าประจำการ

“ฟังเพลงต่อไปเลยดีกว่า เพราะวันนี้ต้อลก็ไม่ได้มาคนเดียวแน่นอนนะครับ” หนุ่มน้อยยิ้มกริ่มเกริ่นนำ “มีพี่คนนี้ครับผม บ้านเค้ารวยมากครับ” ...เริ่มละ เฉลยตามมาไม่ปล่อยให้มึน “มุขเยอะ มุขเยอะ”


โห...มุขนี้ขอซื้อ สุดยอด! คิดได้ไงหว่าน้องเอ๊ย


หนุ่มเจ้าคารมยืนตักตวงเสียงเฮยาวนาน...สมดั่งใจหวัง


“พี่คนนี้นะฮะ...” ต้อลชะงักเพราะเสียงแซวส่งแซงมา “อะไรนะครับ อย่าพูดแบบผ่านๆพี่ กรุณาพูดให้ได้ยินด้วย”

กบเกิดขัดใจที่ถูกขัดจังหวะที่กำลังเตรียมปล่อย เลยขอชะโงกซะตัวเอนต่อปากต่อคำแฟนคลับที่ส่งเสียงแซวมาเล็กน้อย


“มาพี่คนนี้ดีกว่า โอ่โห...เพลงนี้โดนใจต้อลมากเลยนะครับ หลายๆคนคงร้องได้นะครับ” รุ่นน้องย้ำเน้นชัดแฝงความนัยในรอยเสียง “วัยทอง...วัยทองรำลึก”


ยังไม่ทันสายเสียงจะจางหาย กบปากจัดก็เดินตัวปลิวหายไป

แล้ว....

ชายหนุ่มตัวโตยังกะตึกเดินยิ้มกริ่มสวนออกมากล่าวสวัสดี

“ช่วยกันครับ ทุกช่วงวัย” ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า พอกันวุ้ย



~รักกันมาตั้งนาน อยู่อยู่เธอถามขึ้นมาทำไมว่าฉันจะรักเธอไปนานเท่าไร~


~~~


~....ยังไงก็รักเธอยายแก่~

มาพร้อมคำขอบคุณ “ขอบคุณยายแก่ทั้งหมดครับผม”


....ถ้าใครพอเคยสังเกตการเล่นคอนของว่าน
ว่านเป็นเด็กหนุ่มที่หลังจากยื่นไมค์ให้แฟนคลับช่วยร้องแล้ว น้องจะยกมือไหว้ขอบคุณกลับทุกครั้ง...ทุกครั้งจริงๆ
มันอาจดูเป็นสิ่งเล็กน้อย แต่บ่งบอกความเป็นเด็กที่ได้รับการอบรมมารยาทมาอย่างดี ชวนชื่นใจแทน


เสียงกรี๊ดรับเสียงเพลงยาวนาน พ่อหนุ่มเครางามโค้งกายรับแล้วรับอีกจนขายาวๆพับลงไปกลิ้งเกลือกที่พื้นอย่างแกล้ง

“ขอบคุณมากครับ” ว่านตัดใจลุกขึ้นยืนยกมือไหว้สวัสดี “แล้วก็ถือโอกาสสวัสดีทุกท่านเลยนะครับ”
ว่านถือโอกาสหยิกแกมหยอกตามมา
“ทีเอ็นที..เอ็นทีนะครับ”

....ทีเอ็นที เลยเรอะ!


เสียงหยอกนี้ได้รับเสียงกรี๊ดกลับยาวนาน หนุ่มขายาวทำเป็นยืนเท้าสะเอวสะกดอารมณ์

“แต่ก็ไม่เห็นมานะ ก็ไม่...ไม่มาก็ต้องเอาป้ายมา” ว่านเหน็บทักทายพอเป็นกระษัยไปหนึ่งคลับ

หนุ่มเคราแพะเดินกวาดซ้ายขวาทักทายอีกรอบให้จบ


“ยินดีนะครับวันนี้...ที่เรียกว่าเรามีโอกาสได้เจอกันอีกครั้งหนึ่งแล้ววันนี้ก็เจอกับต้อลเดี่ยวๆเลยนะครับ”
พ่อมดร่ายมนตร์เริ่มคำทำนายแห่งโชคชะตาผ่านค่ำคืนพิศวง
“วันนี้ก็ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะครับ..”

ทำเอาเสียงกรี๊ดขัดจังหวะ ...อีกแล้ว

ว่านเงยทำหน้ายุ่ง ส่ายหน้าไม่เข้าใจ “ฮื้ออออ” เหน็บอีกสักทีผ่านความห่วงใย ”ดูแลกันบ้างนะครับ”

นอกจากมือที่ไม่เคยหยุด ขายาวๆก็ขยับกลับไปกลับมาบนพื้นที่แคบๆ

“อยากจะบอกว่า เป็นเรื่องที่ดีนะครับเพราะว่าเรา เรียกว่าเป็นการชิมลางนะครับก่อนที่ได้ไปเจอกันใน..” มือสวยตั้งการ์ด ”ผมเนี่ยจะต้องซัดกับ...อะไรนะครับ” คิ้วยุ่งขมวดนึก...แล้วหลอดไฟก็กระพริบวาบ “เจ้าชายยามาซากิ”


เอ๋ย...นั่นมันยี่ห้อเค้กสัญชาติญี่ปุ่นแล้วไอ้น้อง



“ยามาโทริ” เสียเบาๆทำเป็นแก้ให้ชอกช้ำอีกที
เสียงถอนหายใจดังกลบเกลื่อนเพราะว่านกะเล่นแล้ว....
“วันนี้ผมไปทานอาหารญิ่ปุ่นมาครับ” ว่านนำร่องอย่างเรียบ “ผมนึกถึงต้อลขึ้นมา ผมก็เลยสั่งว่าเอา..”
คุณว่านเอียงคอเตรียมปล่อยฉมวกแทง...กบ
“ข้าวหน้าปลายามาโทริอะไรอย่างเงี้ย”


ฮ่า ฮ่า ฮ่า


“เอ่อ..ยังไงก็ตามนะครับต้อง...จริงๆแล้ววันนี้ก็น่าจะสนุกดีนะครับ” น้องชายตัวโตสาธยาย “เพราะนี่..อื้ออึงทีเดียวเชียวนะครับ คุ้นหน้าคุ้นตากันดี”


ต่อจากกบวางสุ่มดักปลาหน้าไซไปแล้วก็ถึงคิวแมวเจ้าเล่ห์ตัวโตทั้งดักทั้งตบ...เหยื่อ


“เพราะเมื่อคืนอย่างที่ต้อลบอก ผมดูทีวีอยู่เหมือนกันนะครับ” แมวว่านทักเสียงเรียบโดนเตารีด “ก็พบเจอหลายคนนะครับ จริงๆแล้วก็ไม่ต้องเขินนะครับเพราะว่า...”
แมวใจร้ายตะปบเบาๆให้เหยื่อ(หน้าตา)ตื่น แล้วลูบนิ่มๆให้หายตระหนก
“เราก็เห็นอย่างนี้อยู่หลายปีแล้วด้วย บางคนเราก็เห็นมาหลายปีนะฮะ ก็ไม่น่าจะต้องเขิน”
พอเห็นเหยื่อทำตาปริบๆตายใจแล้ว กรงเล็บแหลมๆก็ข่วนดังแกวกกกก
“บางคนนี่ผมเห็นหนักเลยนะครับ ตอนนี้เขามีทันสมัยนะครับ ที่เขาโหวตทีละสิบยี่สิบครั้ง ปื้ด ปื้ด แตะทีเดียวหกสิบบาท แตะทีเดียวร้อยยี่สิบ” อุ้งมือแตะซะทั่วเวที “ปื้ด ปื้ด ปื้ด ปื้ด...นะครับ”

แล้วความจริงวันนี้ก็เปิดเผย

“แตะไปแตะมาหมดเป็นหมื่นนะครับ ปื้ด ปื้ด ปื้ด ปื้ด” ว่าน ‘กัด’หน้าระรื่น “หมดไม่รู้เรื่องเลย”
หนุ่มเจ้าคารมพักกลืนน้ำลายแค่เอื้อก แล้วร่ายยาวต่อไม่ให้เสีย...เวลา
“ผมเจอบางคนครับ ผมเจอเลยครับที่ทรูมูฟนะครับ กำลังแตะอย่างนี้เลยครับ”

มือของเจ้าของวาจายกสูงแตะสลับไม่มีเบรก หน้าตามุ่งมั่นราวกับทำงานราษฎร์บวกงานหลวงจนเสร็จ แล้วเงยหน้าหยอดท้ายหน้าตาเฉย
“สองหมื่น”
แมวปากคมยังส่ายหน้าไปมาตามจังหวะกลองส่ง
“ปื้ด ปื้ด ปื้ด ปื้ด ปื้ด ปื้ด” ยกมือหยิบใบเสร็จในอากาศ “ใบเสร็จนี่....ปื้ดปื้ดปื้ดปื้ด เลยนะครับ”


ว่านเตือนตบท้ายด้วยรอยยิ้ม
“ก็...ตามเกมนะครับ”
ใบหน้าก้มลงซ่อนแววตาก่อนส่งแซววาทีช่วงสุดท้าย
“สนุกดีนะครับเมื่อวาน ใครเชียร์ใครก็ออกไปกันแล้วนะครับ”
ปากคมๆของว่านก็ลับคมกรีดซะกริบปิดท้าย
“ไม่รู้จะเอาเขาเข้ามาทำไม”






กร๊ากกกก ว่านกล้าเจงๆน้องเอ๋ย พูดแทนใจใครหลายคนยกเว้นท่านผู้บริหาร


แล้วคนชื่อโหลก็โดนตลบหลังจากแฟนคลับอีกที
เสียงตะโกนแซวส่งมา “ดีใจด้วยนะที่ไม่ได้ออก”

ว่านพยายามประมวลข้อมูลคลังสมองจนพอเข้าใจ

“อ๋อออออ” น้องคนนี้หัวไวใช่เล่นต่อ “ใช่ครับ ใช่” ยิ้มจนตาหยี “ผมรู้สึกโล่งเลยครับเพราะว่า คือผมเนี่ยคัดเลือกมาแบบวิดีโอคลิป”

เด็กคนนี้เวลาจะเหน็บนี่หน้าตาเฉ๊ย เฉย ไม่มีสีหน้าบ่งบอกนำร่องสักนิด...ต่างจากศิลปินรุ่นน้องร่วมคอน

“เค้าบอกว่ามันยุติธรรม”
เพราะคนอย่างว่านรู้ลึกรู้จริงทุกเรื่อง
“เขาบอกมันเป็น 0.0001789% อะไรอย่างนั้น มั_”

ว่านเจอไมค์วูบตามต้อลอีกคน แล้วก็โวยวายพอกัน...เด็กสองคนนี้

“เอ๊ยยยย” ร้องซะหัวคลอน เดินไปเปลี่ยนไมค์ “อ่านะครับ...ไมค์ยี่ห้อใหม่” จอมลีลามืออ่อนทำไมค์ร่วง ถึงกับทำเป็นลูบปากหัวเราะเฮอะฮะ “ขอบคุณพี่นัทด้วยครับ”

แล้วพอได้ยินเสียงสะท้อนของไมค์กลับมา หน้าตาระรื่นชวนสุข แซวสักนิด
“โอ้ย เสียงใสเลยครับ...กริ๊บกริ๊วนะครับผม”

ลีลาเจงๆ...



แซววาที ยกสองไม่รอช้ารับไมค์ยี่ห้อใหม่


“เขาบอกว่ามันยุติธรรมครับผม 0.000178% นะครับ จากการคัดเลือกหกต่อหนึ่ง กับ สองต่อหนึ่งนะครับ” ว่านประชดยิ้มกริ่มเดินไปมา
“หน้าเบ้ทั้งสองคนเลยครับ ผมเห็นทั้งสองคน”
ฉากนักล่าฝันถูกเรียกมายืนปากเหวฉายมา ก้มหน้าสะกิดยิก
“เอาซี่...”

อดีตนักเสี่ยงโชคบอกเล่าแง่มุมอย่างสบายอารมณ์
“เหมือนโยนหัวก้อยละครับ ก็น่าสนุกดีนะครับ”
ว่านถอดทอนใจอีกครั้ง
“อ่า...ก็ติดตามต่อไป ผมเชื่อว่ากติกาจะเป็นยังไงก็ตาม ผมยังเจออีกหลายคนในที่นี้ในทีวีอีกหลายอาทิตย์เลยนะครับ” แมวปากคมลูบเหยื่อเบาๆให้วางใจ “ไม่ว่ากันนะครับ สนุกดีนะครับ ”

ถึงเวลามินิคอนของจริงหลังจากปล่อยทอร์คโชว์หยิกๆกัดๆพอคันพอเจ็บ

“แล้วก็เนี่ยวันนี้ผมมีเพลง เรียกว่าพิเศษสุดเลยหลายเพลงเลยทีเดียวเชียวนะครับ ไม่เคยพบเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะครับ”
แก้มยุ้ยถูกอมยิ้มจนตุ่ย
“ถ้าไม่รักไม่ชอบกันจริง เดินออกแน่นอนนะครับ...เชื่อผมนะฮะ นะครับ”
ก่อนบอกต่อชวนใจดีมีความนัยแบบเข้าใจธรรมชาติ(ปาก)ตัวเองสูง
“แต่ตอนผมร้องเนี่ยไปเข้าห้องน้ำก็ได้นะครับเพราะว่าได้พักนาน ต้อลก็พักนานเหมือนกันนะครับวันนี้นะครับ”


....ก็เล่นจ้อกันซะขนาดนี้ ร้องหนึ่งเพลง ทอร์คต่อกินเวลาปาเป็นห้านาทีก่าๆ


“ฟังเพลงนี้ดีกว่านะครับ เป็นเพลงย้อนวัยกลับไปสักนิดนะครับผม” เด็กน้อยตัวโตมองนิ่งตรงมา “เชื่อว่าจะเหมาะกับหลายคนในช่วง...ที่นั่งอยู่แถวนี้นะครับ วัยก็ถึงแล้วนะครับผม” พยักหน้าหงึกหงักการันตี “อยากร้องเพลงนี้เพราะว่าผมชอบเพลงนี้มากนะครับ”


หนูน้อยว่านเงยสบตาใสแจ๋วปิ๊งๆ ปั๊งๆ

“แล้วก็...ไม่ได้ร้องที่ไหนมานาน...มาก่อนด้วยซ้ำนะครับ ฟังเพลงนี้นะครับ ของลุงป้อมลุงโต๊ะนะครับ”


โห~~~ลงสรรพนามตามจริงเลยเหรอ!




~เอ้อ เอ้ออ เอ้ออออ~

~ไม่อยากจะเจอหน้าใคร ไม่มีกะใจพบคน หนักใจเหลือทนทุกครั้งที่พบใคร~




จิ๊กโก๋ว่านอกหัก...



“เอ้ยยยยย” จิ๊กโก๋เคราแพะตะโกนขึ้น “ซาหวัดดีคร้าบบบบ”


เสียงเฮรับกระหึ่ม


“ฮู้ว์ฮูวววววว์” ว่านอัสนีขอซาวด์เสียง “ซาหวัดดีคร้าบข้างหลัง” จิ๊กโก๋หนุ่มยืดตัวยาว “คิดกานปาย"
จิ๊กโก๋หนุ่มวางไม้กระทบตัวเองชิ่งศิลปินรุ่นเก๋า
“ทำมายต้องพูดอย่างงี้”
มืออีกข้างยกมาเกาข้างหูมิกซ์ซาวด์ที่ตามมา
“ฮู่ ฮู้ว์....ฮู่ ฮู่ ฮู้ ฮู้วววว์”


...เหมือนหอนอ่ะ เอิ้กกกก


“พูดม่ายรู้เรื่องงงง” จิ๊กโก๋ยังสนุกติดพัน “อยู่บ้านก็พูดแบบนี้~~~”
ว่านหยุดบรรยายฉาก เสียงนิ่ง
“เรียกน้องกินข้าว”

ป้อมหน้ายับตะโกนมา
“โต๊ะ ะ ะ ะ ะ กิ่นข้าววววววว”


กร๊ากกกกก ตาย ตาย


ว่านจัดหน้ากลับมาเป็นตัวเอง บ่นออกมา “จะalertไปถึงไหน” แซววาทีรุ่นใหญ่ “ตั้งแต่กระดี่ได้น้ำจนป่านนี้กระดี่เหี่ยวหมดแล้ว”

หนุ่มจิ๊กโก๋ส่งเสียงทะลวงเสียงจากเซี่ยงจี๊สำทับปิดท้ายอีกสักที
“เอ๊ยยยยย~~~”


เหยื่อรายต่อมาเข้าคิวรอว่านเจื๋อน


“แล้วผมชอบอีกคนนึง พี่โต๊ะ...ผมชอบมากนะครับ”

ขอบอกจากใจ เสียวแทนมากกับการเป็นคนที่ว่านชอบเนี่ย

ว่านทำตัวตรงแหน๋ว ขยับกึกกักเป็นหุ่นยนต์ข้อเสื่อม

“เอ่อ อ่า...สวัสดีครับ ผมโต๊ะ”

หนุ่มบันเทิงที่ชวนสงสัยว่า วันวันหนึ่งใช้เวลาหมดไปกับความสนใจประเภทไหนบ้างนะ เปิดเผยให้เห็นชีวิตส่วนตัว

“ผมชอบมากครับ ผมเคยไปดูในทีวีไปสัมภาษณ์เขาครับ” ว่านส่งเสียงสุภาพเกินเหตุ “ลุงป้อมลุงโต๊ะ ศิลปินที่ผมชอบมากเลยครับ”


โหยยยยยยยย ยังคงสรรพนามเดิมแบ่งเส้นวัยมากเลยไอ้น้องเอ๋ย

ทำเอาเสียงโห่คนร่วมเวลาเดียวกับพี่ป้อมพี่โต๊ะฮิ้วมา.....


“อะไร อะไร....อะไร อะไร อะไร” จิ๊กโก๋หนุ่มขายาวกระฟัดกระเฟียดไม่พอใจ
แล้วมาเฟียหนุ่มโหดชี้สั่ง
“ใครเอาพี่พวกนี้ไปเก็บในรถตู้ก่อนเลยไป ไม่ให้ความร่วมมือ ไปเก็บในรถตู้นะครับ” ศิลปินชักขัดใจ “เอาป้ายไปเก็บในรถตู้ด้วย”
เล่นรุ่นสูงจนหนำใจแล้วตบท้ายเอาใจ
“ผมล้อเล่น ถือไปเถอะ...นะครับ” พลางบ่นงึมงำเตือน “ระวังโลกร้อนเท่านั้นแหล่ะ”


เอ๋ยย ย ย ย ย


“ผมชอบมากครับ เขาไปสัมภาษณ์ครับผม ถามลุงป้อมลุงโต๊ะครับผม” ว่านนั่งยันยืนยันสคริปต์เดิม “ถามลุงป้อม อ่า..อ่า ทำไมทำงานกันมา โห...เป็นเกือบยี่สิบปีนะครับ”

เสียงตะโกนโพล่งพร้อมวิญญาณจิ๊กโก๋เข้าสิง

“เพราะว่าพวกเราเนี่ยยย เป็นพี่น้องงงกานนนน” ตามมาด้วย “มานอยู่ที่ความมมเข้าใจ ใจ ไอ ไอ ไอ...”
ลำคอสั่นหอนไชทะลวงลึกปิดท้าย
“ฮุ้ ฮู้ ฮู้ ฮู้ววววว์”



ฮ่า ฮ่า ฮ่า คนประเภทว่านนี่ รับมือยากเจงๆ


ว่านส่ายหัวยิก ยื่นไมค์สัมภาษณ์คนน้อง
“อ่ะ...แล้วพี่โต๊ะล่ะครับ แล้วพี่โต๊ะคิดยังไงบ้างครับ”
เสียงต่ำลงคอของว่านวสันต์กับบทบาทตามธรรมชาติของก้อนหินและท่อนไม้ส่งมา
“เอ่อ ทำงานด้วยกันต้องไม่แย่งกันพูดครับ"




“ผมชอบมากเป็นส่วนประสมที่ลงตัวนะครับ เรียกว่าหาตัวจับยากนะครับ ตอนนี้ไปเล่นดนตรีอยู่ที่ต่างประเทศนะครับ” แฟนคลับตัวจริงเสียงจริง “หัวใจสิงห์นะครับ อา... เปลี่ยนแนวนะครับ”

เล่าไปก็ก้มหน้าก้มตาเดินกลับไปกลับมาไม่หยุด จู่ๆก็เงยหน้าขึ้น....

“อ่า...เชื่อว่าหลายๆคนรอฟังต้อลใช่ไหมครับ” เสียงนุ่มถามไปอย่างนั้นเพราะยังไงก็ไม่ใส่ใจ “รอไปก่อนครับผม”
แล้วความในใจลึกๆชะโงกจากขอบหน้าต่างมาแนะนำตัวพร้อมรอยยิ้มอายๆ
“ไม่รู้ว่าโอกาสดีๆแบบนี้จะวนกลับมาถึงอีกเมื่อไหร่นะครับ”

เสียงปรบมือรับดังสนั่นห้องเล็กๆ ว่านแย้มรอยยิ้มนิด นิดชวนเขิน(ตัวเอง)แตะใบหน้า

“ก็...” หนุ่มว่านชะงัก “ไม่เป็นไรครับ เพราะว่า...อ่า...อันนี้ผมออกไม่บ่อยนะครับ”
หนุ่มหัวกลมๆก้มชี้ลิสต์เพลง
“ผมดูจากสปิชแล้ว อ่า เรียกว่าต้องเช็งให้เยอะที่สุดนะครับเพราะว่าเข้าไปแล้วรอนานนะครับ”

ว่านส่งยิ้มขี้โกงกว้าง ตาหยี

“อ่า..ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยว เดี๋ยว เอาเป็นว่า ผมเชื่อว่าตอนนี้ต้อลน่าจะ..”
รุ่นพี่ก้มลอดมองไปหลังเวที หันกลับมากระหยิ่มยิ้มย่องหลอกล่อ
“หลับนะฮะ”


ว่านยืนหัวเราะฮึ ฮึ ขำตัวเอง

...พี่ก็ขำว่านว่ะ หน้าตาเฉยอ่ะเราน่ะ
ต้อลว่าเยอะแล้วนะ เจอว่านจ้อซะกบหลับได้แบบนี้...อ่ะ หนึ่งจอก


“เอ่อออ นะฮะ” ว่านชี้นิ้วโป้งส่งเลยหลังกลับไป “แต่ชอบมากเลยนะฮะต้อลน่ะ ผมประทับใจเขานะฮะ...”

เพราะเสียงกรี๊ดรับแบบไม่มีเหตุผม ทำเอาว่านหน้านิ่ง บ่งบอกความในใจ...ทำไมอ่ะ เกิดอะไร ผมทำอะไรไปเหรอ
ว่านกวาดสายตาไปซ้ายที ขวาที และซ้ายอีกที สีหน้าเลิ่กลั่กตัดใจ...

“น่ากลัวจัง ไปดีกว่าครับ” ชายหนุ่มเม้มปากพลางตัดพ้อ “ยังไม่ได้บอกเลยว่าทำไม ประทับใจอะไร” ว่านโอดครวญถาม “ไม่อยากรู้เหรอว่าส่วนไหนหรือว่า...”

เสียงกระจองอแงดังรับเอาใจ หนุ่มขี้งอนหน้ายู่ ออกปากเหน็บเบาๆจนพอใจแล้วยอมแจงต่อ

“ผมจะบอกว่า....น้องต้อลนี่นะฮะ เค้าเป็นคนที่เรียกว่าร้องเพลงเพราะมาก เสียงเขาเนี่ยละมุนภันฑ์มากๆ” ว่านขยี้ฟองเบียร์ในมือ “ผมชอบตอนเขาประกวดมากนะฮะ เขาร้องเพลงของETC...จังหวะนั้นชอบมากเลยนะครับ”


เสียงรอบด้านเงียบในขณะที่ว่านดึงเช็งนิซ

“แล้วก็มี...เอ่อ เหตุเกิดจากความเก๋า”


ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอยยยยยย


“แก้สิแก้!” ว่านทักเข้มงวดมายังแฟนคลับที่มัวแต่อ้าปากขยับยิ้มหัว


พอโดนทักแฟนคลับว่าง่ายเอาใจส่งเสียงแก้มอบให้


มือสวยส่ายยิกชวนขัดอกขัดใจอะไรเช่นนี้นะ.....

“จังหวะไม่ดีละ” คิ้วเข้มขมวดยุ่ง “เอาใหม่ เอาใหม่...พร้อมกัน เดี๋ยว...พร้อมกัน”


เทคสอง...เริ่ม


“ผมชอบมากนะครับจังหวะนั้น” คุณว่านจำบทเป๊ะ “ร้องเพลงเหตุเกิดจากความเก๋า”


เหงา........เสียงส่งลงตรงจังหวะดั่งใจศิลปิน


“เหงา!” หนุ่มเจ้าคารมกระทืบทับซ้ำอีกที “ถูกแล้ว!” ว่านเกาหัวยิกยิ้มแก้เขิน

ขายาวๆเดินเคลื่อนตัวยึดพื้นที่ขวามือแก้เขิน

“คือใช่จะบอกว่าอัลบั้มใหม่น้องเขา ผมก็ชอบมากนะครับ โดยเฉพาะMV” แววเจ้าชู้แตะทักที่แววตา “ชอบมาก”
รอยยิ้มกริ่มแซวหวาน
“ผู้หญิงบ้าอะไรชื่ออังศุมาลิน” อุบอิบเผยความในใจ “แล้วน่ารักด้วยน่ะ” ยิ่งพูดยิ้มยิ่งหวาน “เรื่องของเรื่อง...น่ารักด้วยนะครับ”


จบนางเอกMVไป ว่านยังไม่ลืมต่อเรื่องอัลบั้มต้อลให้เคลียร์


“แต่ชอบเพลงน้องเขามากนะครับ” เสียงนุ่มๆย้ำอีกที “ชอบจริงๆ”
หนุ่มคนนี้ไม่เคยหยุดยืนนิ่งแม้ชั่ววินาที
“ไม่รู้ว่าหลายๆคนจะเข้าใจถึงจุดประสงค์ที่น้องเขาจะร้องเพลงนั้นด้วยหรือเปล่า”


มาละ...วางโครงเรื่องก่อนนะ...



“เมื่อกี้ที่ร้องไป อะไรนะฮะ” มือใหญ่เรียวสวยปาดผมปื้ด “นางฟ้า...”

“ตาชั้นเดียว” ลูกคู่ส่งมาทันใจไม่ต้องให้ศิลปินขัดใจ

ว่านกางมือจับไม่ให้เสีย...

“แต่วันนี้ผมเห็นนางฟ้าพุงหลายชั้นเยอะมากครับผม” ว่านกวาดมือรวบซ้ายรวมขวา


กร๊ากกกกกก ปี่กลองตะโพนตีรับส่งเป็นแนวยาว ว ว ว ว



“ใช่ครับผม” นิ้วชี้กวาดขวารวมซ้ายอีกทาง “ทุกอย่างเป็น Destination ครับ..ใช่ครับ”


ขายาวเดินวกกลับมาแจงอีกเรื่องที่ยังคาใจ

“ผมชอบเพลงหนึ่งมากครับ เป็นเพลงเปิดตัวของเขานะครับ”
เสียงนุ่มชวนฝันเอ่ย
“เรายังรักกันไม่ใช่เหรอ”
ก่อนกวนโอ๊ยรัวเสียงอีกที
“เรายังรักกันไม่ใช่เหรอออ”
แล้วทำเป็นเฉไฉ
“ผมพูดก็น่าจะอ้วกล่ะครับ แต่ถ้าต้อลพูดก็คงจะน่าฟัง...เรายังรักกันไม่ใช่เหรออออ”


ในที่สุด...จุดหมายปลายทางที่เจ้าหนุ่มปากกล้าต้องการก็มาถึง

“ชอบท่อนฮุคท่อนหนึ่งที่เขาร้องไว้มากครับ ร้องแล้วถึงอารมณ์นะครับ”

ว่านวางกับระเบิดเงียบกริบไม่มีใครเฉลียวใจ

“ฟังอยู่...คือถ้าฟังทางวิทยุก็ต้องไปเพิ่มเสียงนะครับ” มือสวยยื่นปรับวอลลุ่ม “คือ..คือเวลาร้องเข้าห้องอัดนะครับมันต้องใช้อารมณ์ในการร้อง ผมเข้าใจว่าต้อลต้องการจะสื่อสารเพลงนี้ออกมาให้ผู้หญิงทุกคนที่ตั้งใจจะฟังต้อลเขาร้องนะครับ เป็นที่เรียกว่า เขาเป็นเพศแม่นะครับ ผู้หญิงอ่ะครับ”

ว่านวาดมือออกช่วงท้องโต
“อุ้มท้องกันอยู่อะไรอย่างงี้”

เสียงรอบข้างโดนพ่อหนุ่มหลอกล่อจนเงียบกริบเพื่อฟังคารม

“ก็อยากจะช่วยเหลือ เป็นเพลงที่ฟังแล้วจะไม่แพ้ท้องอีกเลย เขาบอกว่า...”

ว่านปล่อยระเบิดตูมใหญ่ตามมา หน้าตาล้นด้วยอารมณ์และความรู้สึก ทุกคนผึ่งหูฟังอย่างตั้งใจ

~ก็อยากไปกิน ไปกิน มะยม มะยม มะยม มะยม มะยม มะยม มะยม ยม ยม ยม ยม ม ม ม ม~


กร๊ากกกกกก


ยังไม่หายเปรี้ยวปาก ว่านเด็ดอีกชุดกำไว้นำเสนอ


“นี่ท่อนแรกนะครับ” นิ้วเลขหนึ่งชูกำกับ “ท่อนแรกนี่มะยมนะครับ ท่อนสองมาอีกชนิดนึงครับ”


ร็อคเกอร์หนุ่มแผดเสียงตามมา


~ล่ะมะยม มะดัน มะดัน มะดัน มะดัน น น น~





ภาพตัดกลับมา...ว่านทำหน้าสุดแสนประทับจิตต้อลน้องรัก


“โหยยย แทบอยากจะโทรไปหาต้อลอื๋ย” ว่านยกโทรศัพท์ขึ้น “เฮ้ย..ชอบว่ะ”
ตัวหนาๆเหวี่ยงขึ้นลงบ่งบอกอารมณ์ที่ครุกรุ่นในใจ
“นาย...แบบ...coolว่ะ...จริง จริง” มือกดแน่นลงที่หัวใจ “ชอบบบ”


ระเบิดลงจุดเป้าหมายสมใจ ว่านไม่พิรี้พิไรต่อ

“อย่าเสียเวลากับผมวันนี้มากมายครับ”

เวลาน่ะมาก...แต่ไม่มีเสียจ้า


“ฟังต้อลร้องเพลงต่อดีกว่า” ว่านโค้งกายลง “ขอบคุณมากครับ”








ถึงเวลาต้อลโชว์.....


กบน้อยที่โดนพี่ชายจอมลีลาจับเสียบไม้ย่างเผาซะเกรียมเดินยิ้มกว้างออกมา ยืนอยู่นานโดยไร้คำพูดจา

“สมควรจะพูดหรือสมควรจะร้องดีครับ” กบย่างถามยิ้มๆ

และเมื่อได้รับคำตอบ

“งั้นเราพูด เราไม่ต้องร้องนะ” พูดจบปุ๊บหันไปสั่งพี่นักดนตรีข้างหลังปั๊บ “พี่ตัดเพลงไปสองเพลงนะครับ”

กลองรับดังแช้ง ง ง

“ไม่ได้ ไม่ได้” ต้อลจำใจต้องผ่าน “วันนี้เรามาคอนเสิร์ตกันทั้งทีนะฮะ ไม่ยอมอยู่แล้วนะฮะ”

น้องคนนี้ไม่ยอมอะไรหวา ก็...

“พี่ว่านเขาเป็นคนชอบบิ๊กแอส...เข้าใจ เข้าใจ”
กบเริ่มปฏิบัติการเอาคืนอย่างใจเย็น
“เล่นของสูง”




เกร้ง....ยกที่หนึ่งเริ่ม ว่านโดนตอกกลับนิ่มๆ

“พี่ป้งพี่ป้อมก็ไม่เว้นนะ” ตากลมโตพราวระยิบ ‘กัด’เข้าให้ “โห...แต่ละคนนี่ ข้างหน้าก็ผู้สูงอายุทั้งนั้นนะพี่”

น้องชายหัวยุ่งหันกลับไปร้องเตือนพี่ชายหลังเวที

“เข้าวัดเข้าวาบ้างนะพี่” กบยิ้มอีกสักทีแล้วปล่อยหมัดเด็ด “ระวังชะตาขาดนะครับผม”




กร๊ากกกกกก


เอาคืนยกหนึ่งไปแล้ว กบเริ่มไฮด์ปาร์ค

“จะพูดอะไรลืมเลย” กบบ่นขึ้นมา “ก็เอาเป็นว่า มาเล่นบรรยากาศแบบนี้ต้อลชอบนะ เพราะว่าคนเยอะๆรู้สึกอบอุ่นดีนะครับ”
กาต้อลน้อยพยายามเก็บรอยยิ้มที่ไม่เคยปิดมิด
“ความจริงพอรู้ว่าจะมาเล่นที่ผับเนี่ย ตอนแรกกะโทรชวนเพื่อนมาเลย 17 คน”

วันธงชัยโชว์ก็เปิดม่าน...ไม่ให้ใครตั้งตัว

“จริงๆครับ เพราะว่า...”

ต้อลชะงักโดนดักจังหวะที่กำลังปล่อยกับเสียงตะโกนแทรกว่า 19

เจ้าของไมค์นิ่วหน้ายืนยันทับอีกครั้ง

“สิบเจ็ดคนไง” ต้อลชี้เข้าหาตัวเอง “บวกต้อลอีกหนี่ง” นิ้วโป้งโยนข้ามไหล่สำทับ “เพราะว่าข้างหน้าเขาเขียนว่าต่ำกว่า 18 ห้ามเข้า”




โห.....สุดยอดดดดด
มุขพัฒนาแบบก้าวกระโดดมากกกก



ยัง...ยังไม่จบ


“ก็...วันนี้เรามาเจอเด็กๆ เยาวชน สาวน้อยนะฮะ”
ต้อลเน้นเสียงขึ้นเรื่อยๆ ตลบท้าย
“สาวเหลือน้อยแล้ว”

ไอ้น้องต้อลชักจะบิ๊กแอสตามว่านไปติดๆ


“ข้างหน้าก็...วันนี้มีหลากหลายมาก หลากหลายวาไรตี้มากๆ” ศิลปินทำหน้าที่บ้าง “แต่เพลงในวันนี้ก็หลากหลายเหมือนกันนะฮะ...วัยทองก็ไปแล้วน๊ะ” กบเกื๊อบเหน่อ “อยากจะลืม...อยากจะลืมก็ไปแล้ว เดี๋ยวต้อลขอร้องเวอร์ชั่นสองของอยากจะลืมบ้างนะครับ”

กบตาใสปิ๊งขยับถาม

“รู้ไหมครับเพลงอะไร”

หลังจากนิ่งฟังคำตอบ กบสะบัดหน้าเล็กน้อยเน้นเสียงปฏิเศษ

“ไม่ใช่! ไม่ใช่” กบยิ้มยียวนตอกกลับมา “เรื่องลืมเรื่องจำนั้นเอาไว้ก่อน เก็บเอาไว้ที่อัลบั้มนั้นแหล่ะ...นะครับ”


หน่มน้อยหัวยุ่งอ่อยไว้เอาใจอีกที

“เดี๋ยวเราค่อยเอาออกมาร้องนะครับ งานพิเศษพิเศษเราค่อยเอาออกมาร้อง วันนี้เราขอเปลี่ยนเพลงนะครับ”

กบยังไม่ลืมมุขที่ค้างไว้ มะ...มาต่อให้จบ

“อะไรนะ...อยากจะลืม เวอร์ชั่นสองก็เป็น...”
รอยยิ้มที่ปิดไม่เคยมิดมาพร้อมกับคำตอบ
“จำทำไม”




~แต่ทำไม ทำไม ต้องจำ เมื่อเธอไม่คิดจริงจัง ทำไม ทำไม ความรักที่เธอนั้นลืมต้องเก็บไปคิดฟูมฟาย ~



นะ....มาตรฐานต้อลล่ะ หูดีชะมัดเด็กอะไรก็ไม่รู้

สมกับเสียงปรบมือที่สนั่นรับเมื่อจบเพลง


“ขอบคุณมากนะครับ โห...รู้สึก รู้สึกดีที่สุดในรอบของวันนี้เลยนะ” สอเสือหลายสอเหลือเกิ๊น “ขอบคุณมากที่ช่วยกันร้องเสียงดังมากเลย เสียงดังจริงๆนะฮะ”

กบสบาย สบาย

“ไม่เป็นไร เราเลือกเพลงชิวชิวมานะเพราะว่าเป็นนิสัยส่วนตัวของต้อลนะครับ เพราะว่า...”

พอศิลปินเริ่มเผยเรื่องส่วนตัว อีกหลายหูเงี่ยฟัง

“ขี้ลืมไง” ต้อลพูดหน้าตาเฉย “ก็เลยต้อง...จำทำไม...นะครับ”


โอย...น้องทำหน้าตาน่ารักน่าตื้บมาก มาก



“คือชอบมากเลยเพลงนี้” นักร้องฝีมือเยี่ยมเล่าขาน “คราวแล้วก็ร้องเพลงของแท็ททูคัลเลอร์ไปแล้วนะฮะ”
ต้อลต่อเนียนกริบไร้ตะเข็บ
“ร้องขาหมาไปแล้วนะครับ”


....ขาหมู!


“ขาหมู...ถูกต้อง” กบพยักหน้าพอใจที่ลูกคู่ทำหน้าที่ไม่บกพร่อง “อ่า..เมื่อกี้พี่เขามาช่วยเทรนไว้แล้วนะ”

รุ่นน้องขอกอบโกยผลประโยชน์ในฐานะมาทีหลัง

“ต่อไปต้องรับส่งกันให้ดีนะครับ”

ย้ำเตือนเรียบร้อยจนพอใจแล้ว
“อ่ะ...มาต่อกันเลยดีกว่านะครับ” กบชะงัก “เพลงต่อไปนี่เห็นป้ายNTแล้ว ความจริง....”


กรี๊ดดดดดดดดดดด


กบหมดทางรับมือกับเสียงกรี๊ดที่ขัดขึ้นมา

“ใจเย็น...ใจเย็นครับ” ต้อลเตือนเบาๆ “ขอพูดนิดนึง”


เมื่อเสียงซา....


“ความจริงอยากจะร้องเพลงตัวเองนะครับ” แล้วสารภาพเอาดื้อๆพร้อมเสียงหัวเราะ “แต่ขี้เกียจร้องครับ ไม่ได้ซ้อมด้วยไง ขี้เกียจเล่นก็เลยเอาเพลงพี่เขาไปก่อนละกัน


ดนตรีนำร่อง....ศิลปินขอความช่วยเหลือล่วงหน้า

“แต่ว่า...ต้องช่วยกันร้องนะ” ต้อลแนะนำ “ร้องง่ายๆ...คำสามคำเอง”

เมโลดี้ลอยมาพร้อมเสียงออกตัวคนที่เอาเพลงพี่มาร้อง

“เพลงนี้ขอสารภาพเลยนะครับว่า เคยร้องเพลงนี้แค่ครั้งเดียวนะครับ” หัวยุ่งขิงส่ายยิก “จากนั้นก็ไม่ได้เอามาร้องอีกเลยนะฮะ” ย้ำอีกครั้ง “ต้องช่วยกันร้องดังๆละกัน”


~แค่คำสามคำ เปลี่ยนเราสองคนที่คบกันมานานให้หมางเมินไป~


~~~


ท่อนพูดภาษาพระอาทิตย์มาถึง....

กบก้มหน้า เตรียมตัว ไมค์จ่อปากอีกมือกำยกส่งสัญญาณ....

“โออิชิ...ฮาโตริ”

กบอมยิ้มตาพราวระยับกับการขายผ้าเอาหน้ารอดผืนที่หนึ่ง

~~~


และก็ใกล้จบละ..ลูกเล่นปิดท้ายก็มีมาให้ยิ้ม....


~เสียงจากใจ ฮู....ฮูวววว...ฮู้ววววว์ เวอออ เฮออ เฮออออออ~

กบเจ้าเล่ห์ยิ้มกริ่ม ร้องต่อเพลงพี่นัทอีกเพลงด้วย....

~มันได้อีก ได้อีก นะคร้าบบบบ~

จากนั้นก็อิมโพรไวส์....ที่มาถึง

~โอ้ว เย่ โอ้ว โน...โอ้ว มาย ก็อดดด เย้...เย่....~






สุดยอด...เก่งมาก! ดนตรีกลายเป็นลูกไก่ในกำมือกบเอามาเล่นซะสนุก



“ขอยอมรับตรงๆเลยว่า ท่อนหลังไม่รู้จะเอาอะไรมาลงนะฮะ” กบพูดแทรกเสียงปรบมือที่ดังกระหึ่ม “เพราะว่าใน ในซีดีที่ฟังน่ะ พี่เขา...พี่เขาโดนตีหัวมาระหว่างอัดนะฮะ”


เอิ้กกกก ถึงคิวพี่นัทละ...ขนาดไม่ได้มาร่วมมินิคอนก็ยังไม่วายโดนหางเลขจาก...ไต้ฝุ่นลมปากกบนัมเบอร์เก้า



“ท่อนหลังนะ...ท่อนหลัง สังเกตไหม”
กบทำเป็นประหลาดใจกับคำปฎิเศษที่ส่งมา
“ไม่เคยได้ยินเหรอครับ” ย้ำอีกที “ท่อนหลังไง!”


หนุ่มน้อยปล่อยให้จินตนาการแฟนคลับลอยละล่องไปทั่วห้องชั่วครู่
.....นำไมค์จ่อปาก ตัวก้มโค้ง ตายิบหยี ...พร้อมปล่อยเสียงร้อง

~โอ้ว...โน~

มือกบแตะปั๊บที่หัวโน

พอใจละ...กบฉีกยิ้มซะกว้างขวาง

“โอ้ว..โนนะ” กบอธิบาย “หัวโนนะ โดนตีหัวนะเวลาร้องเพลงนะ”

กบขอความเห็นใจอีกครั้ง

“ก็เลยมั่วๆไปตอนหลังนะ” กบถามย้ำ “โอเค..ลงอยู่นะ..โอ้ว เย่ โอ้ว โอ้ว อะไร” พร้อมแก้ตัว “มันเป็นแนวทางR&Bนะ R&B...ต้องเข้าใจนิดนึง” นิ้วสวยไล่ตามกัน “เพราะว่าเวลาร้องเพลงมันต้องไหล ไหลไปเรื่อยๆครับผม”

ตบท้ายไม่ธรรมดาด้วยฉุกคิดขึ้นมาอย่างว่องตามประสากบ

“ไหลไปกับสายน้ำด้านหลังนี้นะครับ”

เอาล่ะ...จากเรื่องหนึ่ง ต้อลก็อุตส่าห์โยงเข้าอีกเรื่องเป็นน้ำสายเดียวกันจนได้ ร้องถามขึ้น

“ใครเคยเข้าห้องน้ำด้านหลังกันไหมครับ”

เมื่อได้ยินคำตอบดั่งใจก็เริ่มเจ๊าะแจ๊ะต่อ

“จะมี...เห็นน้ำใสไหลเย็นมากเลยนะ” ย้ำให้ชัดอีกที “น้ำใสไหลเย็นเห็นตัวปลามากเลยนะ”
มือสวยตวัดเป็นสายน้ำไหล
“ปลางี้ลอยเป็นฟ่อน ฟ่อน เป็นตัว ตัวเลยนะ”


ฮ่า ฮ่า ฮ่า ปลาล้านนาเหรอฟะ ลอยเป็นฟ่อน ฟ่อน
ฟ่อน ฟ่อนนี่...นึกภาพยังไงมันก็ไม่น่าใช่ปลานะ ถ้าอุนจิปลาก็พอเป็นได้....
ทั้งต้อลทั้งว่าน เป็นเด็กที่ใช้ศัพท์ไม่ธรรมดาจริง จิ๊ง



“เพลงต่อไปก็...” ต้อลตัดสินใจ “แจมเลยดีกว่า..นะ”
กบทำหน้ายุ่งบวกกวนโอ๊ย
“ไม่อยากจะพูดคนเดียว พูดคนเดียวมันน่าเบื่อไงครับ” กบส่งคิว “มันต้องมีพี่เขามาร่วมแจมกันบ้าง


กาต้อลหันรีหันขวางอยู่อึดใจกบแล้วหันไปถามพี่นัทวง

“ต้อลนั่งไหนน่ะพี่” แล้วย้ำให้แน่ใจ “นั่งนี่นะครับ”

เด็กหัวยุ่งเดินไปอีกด้าน มือหนึ่งกำขาตั้งไมค์ อีกมือเอาไมค์จ่อปากเพื่อ

“sitนี่...sitนี่”



โห....กบปั๊ดตะนาเจงๆ มุขข้ามน้ำข้ามทะเลไปอีกทวีปเลยอ่ะ


กาต้อลทำเป็นหน้าเฉยรับเสียงเฮที่ดังสนั่น สนั่นจริงๆ แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ถามต่อขึ้นเก็บรอยยิ้มที่ใบหน้ามิดแต่รอยยิ้มที่แววตาน่ะ...ระยับ

“มีใครไปไหม มีใครไปไหม” กบยิ้มกว้างงงง “ซิดนี่ย์” (หรือsitนี่...)
แล้วกบทำเป็นงงกับเสียงที่ตะโกนกลับมา
“ที่นี่เหรอ?”


พี่ชายเชิ้ตน้ำตาลเดินสวนออกมาด้านหลัง หลับตาส่ายหน้ายิก...มุขเหลือรับไอ้น้องคนนี้


กบเอียงคอ ก่อนต่อปากต่อคำ...คำแซวจากแฟนคลับ

“ดี ดี...ถ้าไม่เป็นก็ไม่ต้องไปนะครับ” ประชดไปหนึ่ง กบจับปุ๊บที่อกบอกต่อ “ใจจริงก็อยากอยู่ที่นี่นะฮะ เพราะว่า..”
กบออสซี่จับปุ๊บที่อก สปรีคส์ตบท้าย
“ในใจเราอยู่ที่เมืองthaiน้า”
กบหน้าใสกิ๊ง สารภาพความจริง
“ไปเมืองนอกก็..” มือสวยจับหน้าอกอีกแปะ “ความจริงไม่ใช่อะไรหรอก..คุยกับเขาไม่รู้เรื่อง” พร้อมหลุดเสียงหัวเราะ(ตัวเอง)ตบท้าย


เจ๊าะแจ๊ะจบยกหนึ่ง ศิลปินหนุ่มน้อยหันไปเพิ่มงานให้พี่นัทวง


“พี่ครับ กีต้าร์...กีต้าร์ต้อลไม่มีเหรอครับ” แล้วเรียกร้องขอ(ยืม)ต่อเนื่อง “ขอกีต้าร์คิตตี้ก็ได้”


หลังจากศิลปินผู้น้องโซโล่ยาวจนพอใจแล้ว จึงหันหาศิลปินผู้พี่ที่ง่วนจัดการจูนเจินกีต้าร์ตัวเองเงียบกริบ


“อ่ะพี่ว่าน วันนี้...” ทักได้ไม่ทันเสร็จ กบฉุกใจเรียกหาไปอีกทาง “แม่ต้อลไปไหนครับ”
ว่านยกมือสวัสดีค้างเติ่ง.... “ห๊า!?!”
ปฏิกิริยาตอบสนองกบฉับไว ยกไหว้สวัสดีตอบคืนทันที “สวัสดีครับพี่ว่าน”
ว่านหันไปชี้ทางขวามือตัวเอง “นี่ครับ...แม่ต้อลครับผม”
“แม่พี่มาไหมครับวันนี้” เด็กติดแม่หาพวก
“แม่ผมเหรอ” ว่านตอบเสียงเรียบกริบ “แม่ผมไม่ได้มาครับ”

ว่านขยับตัวทำเอาเสียงวี้ดดังสะท้อนเข้าหู...กบปากจัด

“พี่อย่าหอนสิครับ” กบร้องเรียนฉับไว
“ฮู้วววว์” หมาป่าเครางามหอนรับคำขาน “ฮูวว์ ฮูววว์ ฮูวววว์” แล้วคิงคองชักได้สติ “ว๊ายยยย”
“ไม่ใช่...ไมค์ ไมค์” คนต้นเรื่องต้องกลับมาแก้แทนให้
“เชื่อคนง่ายอีก” ว่านโวยวายสารภาพ


แล้วกบเจ้าชู้ ยิ้มหวานก่อนเริ่มนิทานเรื่องใหม่


“วันนี้ไม่ใช่มีแค่...” กบถามพี่ว่านก่อนเพื่อความแน่ใจ “บอกไปแล้วใช่ไหมว่ามีเกสต์มา..guestมา”
“ไหนเกสต์ไหนเกสต์” ว่านชักงง “ไหนเกสต์ ไหน ไหนเกสต์”
“อยู่ไหนครับ” เจ้าภาพหาแขกไม่เจอ
“ยกมือขึ้น! ปื้บ ปื้บ ปื้บ ปื้บ” ว่านกระตุ้นตาม

มือที่ยก..ไม่ใช่มือเกสต์ที่กบเรียกหา คนเสียเงินมาดูยกพรึ่บ

“ไม่ใช่ดิ” กบประท้วงเสียงแหลม “น้องแพ็ตตี้ อังศุมาลิน..น้องแพ็ตก็มา”
“เมื่อก่อนชื่อน้องแพ็ตธรรมดาแน่นอน” ว่านสะกิดความสงสัย “แล้วค่อยเพิ่ม”

หนุ่มรุ่นพี่หันมาอธิบายให้ชัดแจ้ง “เหมือนเกิร์ลลี่เบอร์รี่ล่ะ” มือยาวๆยกส่ายปฏิเศษให้เห็น “กิ๊บซี่นี่ไม่มีแน่นอน”
“ไม่มี” สองหนุ่มหันมาสุม..นินทาสาว “เอามาจากกิ๊บเฉยๆ”
“ใช่” รุ่นพี่พยักหน้าเห็นด้วยแล้วเพิ่มให้ “ไม่ก็กิ๊บเซ็ทอะไรพวกนี้”


ฮ่า ฮ่า ฮ่า หนุ่มปากจัดสองคนมาเจอกัน...ไม่มีใครเพรี้ยงพร้ำซ้ากคน ทันกันไปหม๊ด


แล้วว่านยังไม่สะใจ ....

“ตอนหลังมาเพิ่ม มาเพิ่ม” เน้นอย่างมันปาก “เอ๊อ...ให้มันดูมีซู่ มีซ่า...ซู่ซ่า ซู่ซ่า อะไรอย่างเงี้ย” พยักหน้าขรึมกว่าเคยเป็น “เชื่อผม...จริง จริง”

ทันใดนั้น ว่านนึกอะไรบางอย่างออก

“เฮ้ย! ต้อล เมื่อกี้เราเห็นครับ” ว่านเรียกความสนใจจากน้อง “กลุ่มพี่นี่ครับเขาบอกต้อลบอก sitนี่...sitนี่”
“sitนี่อ่ะ” ต้อลรับ
“เขาตบพรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ” ว่านตบลงตักพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ วาจาอ้อล้อ “sitนี่...sitนี่ sitนี่ อี้ อี้ อี้”
“เอาตรงนี้เลยเหรอ” กาต้อลเกือบแปลกใจ
“โดยเฉพาะเจ๊นี่ครับ” ว่านโบ้ยเจ๊...เอิ้กกก แฟนคลับโซนหน้าสุด
“ตะกี้เห็น...พี่ขาลตบสูงกว่านี้อีกนะ” กบน้อยหันมอบโชคแฟนคลับตัวยง “sitนี่...sitนี่”
“นี่ตัวแม่..ตัวแม่นะครับ” รุ่นพี่รู้ลึกรู้จริงแซวต่อไม่ให้เสีย
“แม่มาก แม่มาก” กบเน้นดังอั้ก “เราเจอกันสองทริปแล้วพี่”
“ทริปไหนครับ”
“ไปจีนครับ” กบเริ่มเชือดนิ่มๆ
“ไปจีนหนึ่งอันครับ” ว่านลับมีดให้
“ญี่ปุ่นอีกครับ” กบแล่บางๆต่อ
“ญี่ปุ่นครับผม” ลูกคู่ไม่บกพร่อง


ปากกบเริ่มมันแผลบ โยนตัวถามด้วยความเกรงใจในบารมีแฟนคลับตัวแม่

“เผาเลยนะ...ได้ไหม” กบทำเป็นขออนุญาตทั้งๆที่เจื๋อนไปซะหนึ่งริ้วแล้ว
“เผาเลยครับ...ลุยเลยครับ ลุยเลยครับ” เป็นสัปเหร่อว่านที่อนุญาต “คือไม่มีอะไรครับ คือว่าอายคนเดียวแล้วก็สนุกกันทั้งหมดเป็นร้อยกว่า...ครับผม”


กร๊ากกกกก นี่ไม่สนิทกันจริง เล่นอย่างนี้ไม่ได้นะเนี่ย
ก็ไม่รู้พี่ขาลมาในวันนี้ฐานะอะไร ex-แฟนคลับ หรือ present-แฟนคลับ
แต่สงสัยคุณว่านจะมองว่าเป็น ex ...พี่ขาลถึงได้โดนเป็นชุด


ศิลปินรุ่นน้องตอบสนองไม่ช้า

“ช่วงด้านหลังก็ได้ครับ สังเกตนะครับ เขาจะมีท่าประจำของเขาเวลาถ่ายรูป...พี่” กบก่อฟืนก่อไฟ “มือ..”

มือสวยๆของต้อลบรรจงกุมไมค์ นิ้วก้อยเด่นเด้งชี้ให้เห็นชัด กบน้อยก้มหน้าอมยิ้มเล็งผ่านเลนส์ คอเอียงนิดพอเป็นพิธี

“ต้อลอาจยังไม่เคยเจอ” รุ่นพี่ผู้ผ่านประสบการณ์มาก่อนเริ่มเล่าขานตำนานชวนวาบหวิว

รุ่นน้องหันรับฟังอย่างตั้งใจกบ

“เราเรียกว่าอาบน้ำร้อนนิดนิดมาก่อน ในจุดนั้น ในจุดนั้น..นะครับ” ว่านเข้ารับช่วงโหมฟืนโหมไฟ “พี่ขาลนี่ล่ะครับ ตัวตนของเค้า เมื่อก่อนนี่ทำงานอยู่ที่เดวิสกรุ๊ป...นะครับ”

มือใหญ่หนากอบเป็นอุ้งชี้ตรงยังเหยื่อ แล้วเน้น

”ย่านรัชดา” แล้วแปะเข้าที่อกชวนอ่อนใจ “มีคติประจำใจว่า...หลงทางเสียเวลา หลงรัชดาเสียสมาธิ”


ฮ่า ฮ่า ฮ่า
โอยยยยยย นั่งหัวเราะจนปวดท้อง


ยัง...ยังไม่หนำใจ ว่านยัดฟืนอีกกองใหญ่


“เขาเป็นมาม่าอยู่ที่นั่น” ตาของว่านเริ่มเปลี่ยนเป็นขีดจากรอยยิ้ม
“มีซังไหม มีซังไหม” กบน้อยเป็นฝ่ายรับมีดบ้าง
“ไม่ซังครับ” ว่านซังรีบปฏิเศษ “มาม่าเฉยๆนะครับ อยู่ที่...” ว่านส่ายหัวตามเป็นจังหวะเร้กเก้ ตวัดสำเนียงฝาหรั่งปิดท้าย “เอ็มมานูเอลลล”
“อ่ะ...แล้วไงต่อ” ต้อลยื่นฟืนกองใหม่สุมไฟให้ช่วงโชติ
“แล้วก็เชียร์แขกอะไรอย่างงี้ครับ” ว่านชี้ยืนยันเหยื่อ “เรียกว่าเจ๊ขอ..เจ๊ขอ ในเน็ตนี่ดังมาก หรือว่า เจ๊ขาลนั่นเอง”
“ความจริงในเน็ตเขามีชื่ออีกชื่อนึงนะ” กบน้อยลับมีดมานาน จับเหยื่อพาดเขียงรับช่วงเชือดต่อ “หนูแดงลูกหนูดีอะไรนี่ล่ะ

ว่านหลุดหัวเราะออกมา แล้วทำเป็นรีบปิดไม่ให้เห็น แก้มยุ้ยงี้ตุ่ยจนเห็นชัด

“สุดสวย สุดสวย” กบเล่าขานอีกตำนาน “สุดสวยนะครับผม”
“ดูหน้าสิครับ” ว่านทักนิ่มๆ
“หน้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้วครับผม” กบกลั้วยิ้มปิดไม่มิดแต่...เอาให้สุด...สมชื่อ “จากดำเป็นม่วงแล้วพี่”


โอย ย ย ย ปวดแก้ม


“โอเค...พี่ขาล ขอโทษครับ” กบมองมายังเหยื่อสาว...สุดสวย ยิ้มกริ่มยกมือไหว้ “ขำขำนะพี่”


พี่ขาล....เกรียมไหมพี่ สองหนุ่มแทคทีมกันเผาแฟนคลับตัวแม่ซะ...
ก็อย่างว่านะพี่นะ...ถ้าไม่รักกันจริง เล่นไม่ได้หรอกเนอะ
เค้าเองก็ขอโต๊ด...จนป่านนี้ยังนั่งขำจนน้ำตาเล็ดอยู่เล้ย



“ต้อลครับวันนี้” ว่านส่งเสียงเป็นการเป็นงาน “เราดูจากคอนเซ็ปของงานเขาบอกว่าอ่า...” ว่านชะงัก พูดไม่ค่อยคล่องปาก “อะไรนะ...ดวลไมค์ ดวลมุขนะครับ”

พูดถึงตรงนี้ ว่านจับขวับเข้าที่หัวทุยๆเหมือนมีอะไรหล่นใส่ แล้วความรู้สึกก็ตกกระทบ...

“ใครโยนอะไรใส่หัวผม” ว่านโวยวายอย่างตกใจแหงนมองเพดานไปมา “อะไรใส่หัวผม”
“ไม่ใช่...แมลง แมลง ไม่เกี่ยว” รุ่นน้องรีบร้องบอกให้รุ่นพี่สงบสติอารมณ์ “เป็นเอฟเฟคเขา”


หลังจากสงบจิตสงบใจได้แล้ว....ก็ถึงคิวเชือดรายต่อไป


“ดวลไมค์ดวลมุขนะครับ ปกตินี่เรา..” ว่านเหมือนไม่แน่ใจ “ไม่รู้ว่าปกติจะดวลอะไรกัน เพราะว่าต้อลนี่ เท่าที่เราเคยเห็นเนี่ยต้อลจะไม่ค่อยไปไหนมาไหนคนเดียว”

ว่านไม่สนใจเสียงเฮ กรีดต่อนิ่มๆ

“เราจะเข้าไปดวลอะไรกับต้อลเนี่ย ค่อนข้างยาก”
“ค่อนข้างยากเลยนะ” ต้อลตอบเสียงระวังตัว
“เราก็ไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้ว เอ่อ เป็นคนซีเรียสหรือเปล่า” ตัวหนาๆโยกประกอบไปมา “หรือเป็นคนสนุกสนาน”
“คือความจริงแล้วจะบอกพี่ก่อนเลยนะ” รุ่นน้องสารภาพความ(ไม่)จริง “ปกติต้อลเป็นคนเงียบๆนะฮะ”


อืม อืม...นะ


“ดูเขาไม่ค่อยเชื่อแกว่ะ” รุ่นพี่ชี้ให้เห็นเครดิตกบที่ไม่เหลือหลอแม้สักนิด ตามเสียงฮือฮาที่ดังลั่นรับคำสารภาพหน้าซื่อของกบน้อย

กบอมยิ้มหน้าตาใส แต่ยังคงยืนกราน

“แบบเบื้องลึกจิตใจจริงๆอ่ะ” กบหรี่ตาเน้นย้ำคำพูด “เป็นคนที่...”

พูดไม่จบประโยค โดนขัดเพราะมัวแต่ช้า...คิดนานไป

“ก้นบึ้งของจิตใจ” เสียงหนาหนักพี่ชายข้างๆเย้าสวนปึ้งมา
“ก้นบึ้งของจิตใจมากๆ” หน้าตาจริงจังไม่บ่งบอกว่าล้อเล่นแม้ปลายก้อยกบ “เป็นคนขี้อายมากพี่”
“เป็นคนขี้อาย” ว่านจำใจเห็นด้วย


ถึงเวลาเซ็นต์ลุกส์ เราชวนกันไปถ้ำมองในที่รโหฐานของศิลปินตัวแสบกันต่อ...


“ไม่ใช่ขี้อายอย่างเดียว” กบยิ้มเจ้าเล่ห์สุดชีวิต นิ้วสวยวนไล่ไปมา “ขี้แล้วขดด้วย”
“โอ้โห ล่าสุดเมื่อเช้านี้” ว่านตามเข้าห้องน้ำ “อันนี้ขี้แล้วขด เมื่อเช้านี้เราอึมาเป็นกล้วยเลย เต็มที่เลย”
“แบบไม่ย่อยเลยนะ” กบกลั้นยิ้ม
“โอ้ว ฮูว์ ฮื้ม...มันน่าสะพรึด” ว่านยังยึดโถชักโครกไว้แน่น



กบยอมแพ้ ซูฮกด้วยการเกากีต้าร์รับหนึ่งเมโลดี้ดังแก้งงงงง

“เล่นเองเลย” กบยอมรับความพ่ายแพ้

กาต้อลชี้ส่งไปด้านหลัง เหลือแต่เครื่องดนตรี พี่นักดนตรีหายเกลี้ยง แวบหนีไปตั้งแต่เมื่อไรไม่มีใครรู้

“พี่นักดนตรีเขา...” กบรู้จักตัวเองและรุ่นพี่ “เขารู้งานไง เราสองคนปุ๊บ...หลับ หลับแน่ๆ”
“ให้แกพักไปฉ่งไปฉี่บ้าง เป็นนิ่วไปเจ็ดแปดคนแล้ว” ว่านส่งมอบความห่วงใยแบบแปลกๆ “เล่นตั้งแต่เช้า ตะเวนเล่น ฮูว์...แบบ ทั่วประเทศอ่ะ”
“ชอบวงพี่เขามากเลยนะ” ต้อลรีบบอก
“ทำไม” ว่านชงให้
“เขาจะรับส่งเราตลอดไง” น้อชายตอบดี๊ ดีไม่มีกวนโอ้ย “มีเสียงกงเสียงกลอง ตึ่งโป๊ะ ตึ่งโป๊ะ”
“รับส่งถึงบ้านเลยหรือเปล่า” พี่ชายตีรถเปล่ากวนติฟกลับ




กบสะอึก กึก กึก.....แพ้อีกแล้วน้อง ฮ่า ฮ่า ฮ่า


กาต้อลหรี่ตามองพี่ชายนิ่ง

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ คนละส่ง คนละส่ง” น้องชายจำต้องปิดบาดแผลเหวอะด้วยตัวเอง

ทิ้งระยะแค่ชั่วอึดใจกบ...ตางี้พราวระยับมากับคำสัพยอก
“โอ๊ย...เล่นมุขเยอะ...มุกมันแพงเดี๋ยวนี้ พี่ต้องเก็บไว้บ้าง”
“ไม่เป็นไรหรอก” นักการคลังไม่ยอมจนแต้ม “ฝังไว้เยอะ..สบาย”


ยกนี้....ว่านชนะใส
ต้องเรียนรู้อีกเยอะเนอะต้อลเนอะ

 

Create Date : 30 ธันวาคม 2551		0 comments
Last Update : 4 มกราคม 2552 19:59:36 น.
Counter : 854 Pageviews.
Share Tweet