"ต้อลอาจไม่ได้รับรู้ เพราะความเงียบมันไม่มีเสียง"

ถ้าบางครั้ง 'ความเงียบ' มันมีเสียงออกมาบ้าง... น้องอาจจะได้รู้ว่าต้องจัดการยังไงกับความเงียบเหล่านั้น.. มั้งคะ ^^

ขอบคุณสำหรับข้อเขียนที่ทั้งสนุกสนาน วิจารณ์ และได้แง่คิดยาวมากกกกกอันนี้นะคะ ^^


ชอบไอ้นี่ด้วย

"อย่าปล่อยก่อนวางนะ มันจะตกใส่เท้า เสียทั้งของเจ็บทั้งตัวและใจ
วางเบาๆแล้วค่อยปล่อยมือ ของมันจะได้ไม่บุบสลายนะพี่นะ"

ขอบคุณเรื่องเล่าและข้อคิดของ คุณคิวนะคะ

เป็นหนึ่งใน "ความกริบ" เหมือนกันค่ะ


ปติช ตามอ่านกระทู้ของคุณคิวเสมอค่ะ

ขอบคุณคุณtazzz คุณเบนซิน9*1 ที่เข้ามา(ทน)อ่านด้วยค่ะ

...................

ความเงียบเหรอคะ

เราเคยอยู่ในเหตุกาณ์ที่ "ความเงียบมันเกิดเป็นเสียง" ขึ้นมาด้วยน่ะสิคะ
เห็นความน่ากลัว และที่เหลือคือความเสียใจ
จนในที่สุด ความรู้สึกดีดีก็ไม่อาจกลับมาได้อีก

ถึงแม้จะรู้ว่า ต้อลเป็นเด็กที่เป็นผู้ใหญ่กว่าที่เห็น และมีความคิดกว่าที่หลายๆคนคาดไว้
ก็ยังหวังว่าถ้าน้องต้องเจอ ก็ขอให้เจอเป็นความเงียบที่มากับเสียงกระซิบจะดีกว่าค่ะ

เรายังเห็นเด็กผู้ชายร่างโย่งคนนี้เป็นน้องเป็นนุ่งชวนคอยเป็นห่วงอยู่ดีล่ะค่ะ

อ่านจบแล้วขอบอกว่าอ่านไปกลั้นหายใจไป

เป็นหนึ่งในความเงียบที่เคยมีเสียง

แต่ตอนนี้เป็นความเงียบที่ไม่มีเสียงไปแล้วค่ะ

เกือบไปแล้วเหมือนกัน อีกนิดเดียวเอง...

ห่วงเรื่องนี้มานาน...จนเลิกห่วง

เพราะคิดว่าสุดท้ายแล้วคนที่จะเห็นได้ชัดเจนที่สุดคือตัวน้องเอง

ขอให้น้องเจอกระจกสะท้อนใสกิ๊งไวๆนะคะ

บล็อกนี้พี่ใส่ความเห็นส่วนตัวลงไป คิดว่าแรงเหมือนกัน

ปกติกับนัทต้อล ถึงจะมีเรื่องขัดหูขัดตาผ่านสายตามาให้ชวนหงุดหงิดบ้าง
แต่พี่ก็มักจะเว้นไม่ค่อยแตะหรือติ
คงเพราะเรามีความเอ็นดูเป็นพื้นฐาน

แต่....

ยังไงล่ะ

เรื่องราวคราวนี้ มันมีคนที่รู้สึกไม่ดีกับมัน

พี่ก็เลยลองเอามาแตะดู

แตะเพื่อบอกกับตัวเอง ทำความเข้าใจกับตัวเอง

และแอบขอแทรกความเข้าใจในตัวเด็กสองคนให้กับคนที่อารมณ์กรุ่นพออารมณ์ดีขึ้นบ้าง

...บางทียังแอบคิด เราทำถูกไหมน้า
แต่ก็ยังวางใจว่ามันเป็นแค่บล็อกส่วนตัว ไม่เปิดเผยเท่ากระทู้
นะ........