Group Blog
 
<<
ธันวาคม 2551
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
22 ธันวาคม 2551
 
All Blogs
 
ว่าน เจอ พี่นัท...ก็ยากอยู่:partC



ว่านเอากีตาร์เข้าช่วย เมโลดี้ที่เกาตามอารมณ์ดังลอยเป็นสาย

“ไหนๆเอากีต้าร์ตัวนี้มาแล้ว...สักเพลงไหม” นัทชักชวนเอาใจ

ว่านมัวแต่ตั้งสายปรับคีย์ไม่ยอมตอบ

“เดี๋ยวก่อน...พี่ไม่ชอบนะเวลาคุยด้วยแล้วเงียบเนี่ย” นัทย้อนรอยต่อหน้าต่อตา “เขาเรียกอะไรนะ...เงียบใส่”

ว่านเกากีต้าร์ดังแกร้งงงง

“ทำไมอ่ะ” พ่อหนุ่มเครางามถามเสียงขรึมก่อนปล่อยเสียงหัวเราะกลั้วตามมา “ทำไมเหรอครับพี่” ว่านขอแก้ตัว “ตั้งสายอยู่มาเอ๊อออ ผมไม่ได้...อะไร เอ็นทายพายเกอร์ไซด์แซด” ว่านสปรีคมั่วเร็วปื๋อ “เอ๊อออ มันแยกย่อย...คนเรามันจะ...เอ๊ออ” ว่านปิดท้ายไม่ได้ศัพท์

พี่ชายที่ถูกต่อว่าได้แต่ยิ้มรับลูกเดียว...รับมือยากชวนเหนื่อยจนน่าเห็นใจหนุ่มที่วันนี้ไอคิวสูงแค่ไหนก็เอามาช่วยยาก

“ไม่งั้นเขาก็ให้คุยโทรศัพท์ไปขับรถแบบไม่ผิดกฎหมายได้แล้วสิพี่ ใช่ป่ะ!” ข้ออ้างฟังขึ้นส่งมาจากหนุ่มปากจัด “นี่เขาให้ใช้สมอร์ทอร์คเพราะว่าคนเรามันทำได้อย่างเดียว”

เสียงแซวส่งมาอีกรอบ


“เออ...ใช้บลูทูธ” ว่านทวนรับ “ผมเชยเองล่ะใช้สมอร์ทอร์ค” ว่านพร้อมเหน็บตัวเอง “มันแถมมาในกล่องก็ไม่มีบลูทูธ” เลยต้องยอมรับอย่างอ่อนใจ “ผิดตั้งแต่เกิดจริงๆ”
“งั้นถ้าพี่มัลทายไทสก์ได้ งั้นพี่ก็...” พี่นัทเหยียบคันเร่งกับทำท่าโทรศัพท์ควบคู่บอกมา “นี่...แล้วขับรถไปอย่างไม่ผิดกฎหมาย”
“ไม่ผิดครับผม” วันนี้ว่านดูจะไม่สู้แล้ว “แล้วก็เสร็จจากคอนเสิร์ตนี่ผมออกจากวงการเลย” ว่านยกธงขาว“วงการมัลทายไทสก์นี่ครับ”
“เฮ้ออออ” แต่ทำไมคนชนะโดยไม่ต้องสู้อะไรมากอย่างนัทถอนใจไม่รู้จักหยุดหย่อนก็ไม่รู้สินะ


คุยกันแทบเหนื่อย....ผ่านไปอีกยก

“อ่ะ...ฟังเพลงแบบว่า ให้มันอคูสติกนะฮะ เข้ากับบรรยากาศที่ผมกับพี่นัทจะร้องให้ฟังนะฮะ”

ขณะว่านกำลังพูดนำร่องเข้าเพลง นัทก็สังเกตอาการหัวเราะติดพันของแฟนคลับจนส่งเสียงแซวกันตบท้ายด้วย....

“เฮ้ออออ” นัทถอนใจยาวครั้งที่นับไม่ถ้วน เลยโดนแฟนคลับทักขึ้นมา “ไม่ ไม่มันเป็นอะไรที่นัทติด เอ๊อ จริงๆแล้วมันเป็นอย่างหนึ่งที่นัทติดนะ แต่มันหายไปพักหนึ่ง เออ ไม่รู้มันหายไปได้ไง แล้วว่านก็นำมันกลับมาให้พี่นั่นล่ะ”
“ยินดีมากครับผม ยินดี” แพะขายาวไม่กล้าโต้แย้ง
“เมื่อก่อนตอนอยู่เมืองนอกเป็นคนที่ติดถอนหายใจ”
“ก็ถ้าเสร็จจาคอนเสิร์ตวันนี้ก็คือซะว่าวันนี้หลับไปนะครับ” พ่อมดหนุ่มตัวโตร่ายมนต์หลอกเด็กน้อย “ถือว่าเรื่องวันนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจริง...นะครับ”
“เพียงแค่ฝันเองเหรอ” เด็กน้อยถามชวนใจหาย
“เป็นเพียงแค่ฝันไป” พ่อมดตัวโตยังคงหลอกล่อเด็กน้อยต่อไป
“การได้เล่นคอนเสิร์ตกับว่าน ธนกฤต เป็นแค่ฝันไปจริงหรือ” เด็กน้อยตัดพ้อโชคชะตา “เฮ้อ”


หนุ่มนักเล่านิทานได้แต่ลอบถอนหายใจจนปัญญารับมือ ไม่กล้าต่อล้อต่อเถียง

“ก็ดี ก็ดี” หนุ่มน้อยร้องขึ้นราวกับดีใจแต่ด้วยความใจดีที่มีเป็นทุนเดิมเลยต้องปฏิเศษเอาใจ “ไม่ช่ายยยย”
“ขอบคุณมากครับ ผมมั่นใจในตัวเองขึ้นเยอะเลย” ขนาดตอบรับว่านยังยวนได้ใจ
“ถึงเป็นฝันก็เป็นฝันดีมาก” ชายหนุ่มที่ให้เกียรติเพื่อนร่วมงานเสมอกล่าว
“ฝันหวานอายจูบ” ไอ้หนุ่มจอมยียวนเล่นต่อ
“คลื่นฝันวันรักดีกว่านะ” หนุ่มหัวไวก็ไม่ทิ้งลาย
“เอา เอา” ว่านกลุ้มใจที่ต้อนไม่เคยได้เลยวุ้ย...แพ้ทางตลอด ยอมสิโรราบแต่โดยดี “จำผิดเรื่อง”




อินโทรจากสายกีต้าร์ดังขึ้นเพียงครึ่ง หนุ่มขายาวที่ก้มหน้าก้มตาเกากีตาร์เงยหน้าขึ้นมาอมยิ้ม

“เอาใหม่ได้เปล่าครับ” ว่านร้องขอ ทำเอาอีกหนึ่งหนุ่มที่กำลังรวบรวมสมาธิหมุนมาสบตากัน หนุ่มว่านเช็ดมือไปมากับขากางเกง “อยู่กับพี่นัทแล้วมือสั่น”

อื๋ยยยยยยย


“ไม่ใช่อะไรนะฮะ...กลัวพูดผิดแล้วเค้าว่าเอา” ว่านแก้ตัวชวนน่าเห็นใจ
นัทหัวเราะกับอาการไอ้น้องคนนี้พลางออกตัว “พี่ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นนะ”

อินโทรเริ่มอีกรอบ หนุ่มตัวบางนั่งจ้องน้องตัวโตที่โค้งกายลงเรื่อยๆจนราวกับจะโอบกอดกีต้าร์ไว้ตาแป๋ว

“ขอแค่จ้องเฉยๆก็พอ” พี่นัทบอกขึ้นมาอย่างให้กำลังใจ(หรือเปล่า?)

ว่านที่แทบจะกอดกีต้าร์เข้าอกแล้วเงยขึ้นมามองขวับ

“จ้องทำไมเนี่ย!” เสียงประท้วงลั่นขึ้นมาพร้อมเสียงหัวเราะของสองหนุ่มดังประสานกันอีกรอบ

พี่ชายเขินตัวเองเสียจนต้องลุกหนี

“เขิน!!!” ว่านโวยวายกลบเกลื่อน
“จ้องกีต้าร์เหอะ! มาเขินอะไร!” พี่นัทส่งเสียงดุกลบเกลื่อนยิ่งกว่า
“แกะมาตั้งแต่เมื่อคืนนะเนี่ย!” ว่านสารภาพความจริงอกมา


อินโทรรอบสามดังขึ้น....ราบรื่นไร้อุปสรรค(จากภายในใจ)



~อาจจะไม่เห็นว่ารักมากมาย อาจจะยังสงสัยผู้ชายคนนี้~




...ขอชม เด็กสองคนเล่นไลน์ประสานกันสวยมาก เสียงลงช่องกันพอดีเป๊ะ



เมโลดี้ปิดท้ายดังขึ้นไม่ยอมจากไปง่ายๆกับฝีมือเกากีตาร์ของหนุ่มจอมซน ทำเอานัทอดใจไม่ไหว

“ลวดลายลีลามากนักนะเราเนี่ย” น๊าน นาน จะเห็นนัทเวอร์ชั่นประชดประชันซ้ากที
“แฮ่~~~” ว่านทอดถอนใจดั่งแกล้ง แล้วหนูว่านก็ร้องขอ “ชอบอ่ะ...ขออีกเพลงได้ป่ะ”
“เอาดิ...เอาดิ” หนูนัทใจดีอยากเล่นตาม

ว่านหันมาถามคนดูว่ารีบกลับไหม แน่นอนย่อมเป็นเสียงปฏิเศษที่ส่งกลับมาให้

“ร้องเพลงอะไรอยู่แล้วบ้าง ที่ไม่ใช่รักได้อีก แล้วก็ อ่า...คำสามคำ แค่ชอบ” ว่านไล่เลียงถาม
“อยากได้เพลงความหมายประมาณไหนล่ะ” นัทถามเอาใจ
“อยากได้แบบว่า คือวันนี้เป็นบรรยากาศแบบสบายๆนะครับ แล้วก็เรียกว่าเป็นวัน...” เสียงเซ็งแซ่ดังขึ้นมาขัดจังหวะเล็กน้อยให้ว่านหยิบมาเล่น “ไม่อยากให้รู้?” ว่านทวนชื่อเพลงที่ได้ยินมา แล้วทำเป็นส่งมอบให้ชายหนุ่มข้างกาย “เขาไม่อยากให้พี่รู้น่ะ”
“ร้องไม่ได้” เด็กน้อยรีบปฏิเศษเร็วปื๋อ
“บรรยากาศแบบสบายๆ” ว่านกำลังร่ายยาวต่อแต่พลันสงสัย “ไม่อยากให้รู้...ของใครครับ”
“น้องTolll” นัทรัวลิ้นตอบเป็นเด็ก “น้องต้อล...ตอนนี้อยู่งานอะไร?” นัทถามเองแล้วก็ตอบเอง “อยู่ที่เซ็นทรัลนะครับ...รู้สึก...ใช่ป่ะ?” แล้วพี่ชายที่อยู่ตรงนี้เล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์ที่อยู่ตรงโน้น “วันนี้เขาเอาเอาเพลงคลื่นใจไปโปรโมทให้ด้วยนะ”


“เอ่อ...วันนี้เอาเพลง...” ว่านนิ่งคิดนิดนึง “เพลงพี่นัทดีกว่า”
“เพลงอะไร?”
“พี่นัทอัลบั้มที่แล้ว” ว่านพูดถึงตรงนี้...มองกลับไปยังพี่ชายที่นั่งนิ่งจ้องเขม็ง ทำเอาชักไปไม่ถูกเหมือนกัน “ที่..” ว่านหัวเราะพร้อมชี้นิ้วส่งไป....

เจ้าของเพลงอัลบั้มที่แล้ว...ยกมือขัดจังหวะด้วยความทรงจำเกิดวิ่งตามมาไม่ทันกะทันหัน

“อัลบั้มไหนเหรอ?” หนุ่มน้อยที่วันนี้โดนกวนจนขี้ลืมเป็นพักๆถามขึ้น
“คือวันนี้นี่นะฮะ เป็นวันที่บอกไปว่า...” อีกหนุ่มที่ยื่นขอเสนอเกากีต้าร์ขึ้นมาหนึ่งท่อนเอ่ยขึ้น
“แต่งเพลงกันสดๆเลยไหม” หนุ่มน้อยขี้ลืมยื่นข้อเสนอแก้สถานการณ์ความจำเสื่อมของตัวเอง
“เอาไหม” ว่านถามราวท้าทาย “คีย์อะไร...ว่ามาเลยพี่”
“บีแฟลต”
“บ้า” ว่านต่อว่าเสียงต่ำลงคอหลังได้รับคำตอบ
“อ้าว...บีแฟลตเล่นยากเหรอสำหรับกีต้าร์” นัทเลยถามอย่างข้องใจ “เปียโนมันง่าย”
“ไม่ยากไม่ยาก ง่าย...ง่าย” ว่านไม่ว่าอะไร หยิบคาโปมาหนีบปรับคีย์อีกครั้งตามใจคนร้องขอ “โห...ง่ายมาก” เตรียมการเรียบร้อย “อ่ะ...บีแฟลตเมเจอร์รัชโยธิน”


แล้ว....ผลงานเผาออกจากเตาสดสด ร้อนร้อน บีแฟลตเมเจอร์รัชโยธินก็ดังขึ้น “Multitask”


~~~~~
นัทเริ่ม ~วันนี้...เรามาอยู่ด้วยกันทุกคน มีความสุขมากมาย~

นัทหันไปส่งเพื่อให้หนุ่มนักกีตาร์ต่อ...

ว่าน ~ฮ้า ฮา~

นัทหลุดหัวเราะก๊ากกับการขายผ้าเอาหน้ารอดของอาบังว่าน

ว่านออกตัว “ก็คอรัสไงเล่า”

หนุ่มนักร้องทำงานหนักต่อ ~บรรยากาศแสนดี...~
ชะงักหยุดนิดนึงแต่เมื่อไม่ได้รับความร่วมมือแต่โดยดีจึงต่อ(ว่า) ~จะมีใครไหม เข้าใจ~

หนุ่มคอรัสยังยึดหน้าที่เดิมอย่างเหนียวแน่น ~ฮ้า ฮา~

พี่นัทหัวเราะซะตัวโยนกับการเล่นง่ายไม่เลิกของน้องชายตัวกินแรง
เลยประท้วงขึ้นมา “เอาแต่งบ้างสิ อย่าให้แต่งอยู่คนเดียว”

ว่านยิ้มยิบหยีพูดขึ้น “ท่อนฮุคครับ”
แล้วใจอ่อน หลับตาปี๋ ส่ายหัวไปร้องตามมา ~มัลทายไทสก์~


ทำเอาพี่นัทแทบตกเก้าอี้กับมุขปลาไหลของน้องชายตัวดี


ว่านร้อง ~แปลว่าคนที่ทำอะไรตั้งหลายอย่าง~

ฮุคอีกรอบกับสองหนุ่มที่ไม่ต้องนัด ~มัลทายไทสก์~

ว่านคอรัส ~ฮ้า ฮา~

นัทโอ้อวด ~ก็ช่วยไม่ได้ก็ฉันทำได้~

ว่านงอแง ~ก็เค้าทำไม่ได้~

นัทกระตุ้น ~ก็พยายาม...ยังได้~

ว่านยังงอแงไม่เลิก ~ผมทำไม่ได้~

นัทอ่อนใจ ~ก็ว่ากันไป๊~

ว่านตัดบท ~เข้าAอีกรอบนึง~


~~~


ว่านต่อ ~วันนี้...ผมได้มาเรียนภาษา ฮ๊า ฮา กับอาจารย์ ฮ๊า ฮา~

นัทสวน ~แสนหล่อ~

ว่านบรรยายสรรพคุณ ~จบมาจากเมืองนอกเมืองนา~

นัท สปรีคส์ ~Havard , you know?~

ว่านดีนายด์ ~ไอ ด้อนท์ โน...โอ้โอ่~

กีต้าร์ดังเร้าอารมณ์เพราะ “ท่อนฮุคครับ! ทุกคน!”


~~~มัลทายไทสก์~~~


พี่ชายแก้ตัวเชิงปลอบใจ ~ถึงจะกินน้ำก็ไม่ได้แปลว่าฉันไม่ได้ฟังเธอ~

หนุ่มขายาวโอดครวญ ~มัลทายไทสก์~
แถมประชดประชัน ~ก็กินน้ำต่อไป กินน้ำไป กินสปาเก็ตตี้เข้าไปด้วยไหม แล้วก็เต้นเพลงรักได้อีก~
ตบท้ายไม่เลิกรา ~แล้วก็กินน้ำ...กินน้ำทางจมูก~

นัทส่ายหัวยิก ~อันนั้นทำไม่ได้~

ว่านเลยข้องใจ ~ทำไมถึงทำไม่ได้~

นัทอธิบายหลักความจริง ~มัลมายไทสก์เกินไป~

ว่านจับประเด็น ~อย่างงี้มันมีข้อจำกัดใช่ไหม~

นัทแร๊พรับ ~ชะ ชะ ช่า~

ว่านยังสงสัย ~ทำได้กี่อย่าง~

นัทเฉลย ~หลายอย่างแต่ต้อง...ทีละอย่าง~

ว่านหมดมุข ~ฮื้อ ฮือ~

นัทขอด้วย ~ฮื้อ ฮือ ฮือ ฮื่อ ฮื้อ~

ว่านยังหาไปไม่ถูก ~ฮ๊า ฮา~~~~~~
ถ่วงเวลา...ขอถามแฟนๆ ~ทุกคนคร้าบ วันนี้รีบกลับหรือเปล่า~

นัทหลับตาปี๋เข้าฮุค ~มัลทายไทสก์...ชอบจังเลย~

ว่านชักเป็นห่วง ~อยากถามพี่นัทว่าเหนื่อยหรือเปล่า~

นัทไม่ขออิดเอื้อน ~เหนื่อยมากกกกก~

ว่านมอบความเห็นใจต่อ ~อยากกลับไปเล่นคอนเสิร์ตแบบเดิมๆหรือเปล่า~

นัทฮึดสุดใจ ~ตอนนี้ยังไหวอยู่~

ว่านเอ่ยนำ ~พรุ่งนี้ก็เล่น...ได้ข่าว~

นัทโว ~ช่วยไม่ได้งานมันเยอะ~

ว่านเลยเศร้า ~ช่วยไม่ได้ไม่มีงาน~

นัทปลอบ ~อะไรกัน...ไม่เชื่อ~

ว่านยังยืนยันซ้ำเติมตัวเอง ~ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่มีงาน~

พี่ชายใจดี ~ช่วยหางานให้ว่านหน่อย~

ซินตึ๊งหนุ่มว่าง่าย ~ขอเป็นงานก่อสร้าง แบกแบกขนปูนก็ได้~

นัทตั้งข้อสังเกต ~หล่อไปไหมสำหรับก่อสร้าง~

ไอ้หนุ่มยิ่งไม่เกี่ยง ~หาปลาก็ได้ หาเห็บหมา หาเหาคนก็ได้~

สองหนุ่ม...นัดแนะ ~เรามา...มัลทายไทสก์...อีกครั้งหนึ่ง~

คุณว่านชักฝันหวานร้องขอขึ้น “ทุกคนช่วยกันครับกับท่อนฮุคท่อนนี้ ขอให้เพลงนี้ติดชาร์ตในอนาคตครับผม”


~มัลทายไทสก์~


นัทยื่นมือชักชวน ~ทุกคนทำได้~

ว่านเริ่มแซว ~ถือป้ายไปด้วย ร้องเพลงไปด้วย โยกป้ายไปซ้ายไปขวาไปขวาไปซ้ายไปซ้ายไปขวาไปขวาก็คือ...~

นัทต่อไม่ให้เสีย ~มัลทายไทสก์~

นัทสะกิดขออีกรอบ ~เอาใหม่...เขาเรียกว่า~

สองหนุ่มรื่นเริง ~มัลทายไทสก์~

ว่านกระตุ้นปิดท้าย “ทุกคน”


~มัลทายไทสก์~





ว่านที่ลุกขึ้นโซโล่ปิดท้ายอย่างเมามัน ทรุดตัวลงนั่ง

“ขอบคุณมากครับกับบทเพลงมัลทายไทสก์นะครับ ไปดาวน์โหลดกันได้นะครับที่เว็บไซด์ของพี่นัทและเว็ปไซด์ของผมนะครับ”
“เออ เออ มันดี แต่งเพลงกันสดสดแบบนี้” นัทเสริมขึ้น
“เฮ้อออ” คราวนี้เป็นว่านที่ถอนหายใจเฮือกใหญ่แทน
“คราวหน้าเราจะมาอีกเพลงนึงที่จะนำคำศัพท์ใหม่มา” พี่นัทเริ่มนัดแนะ
“เอาศัพท์ใหม่มาให้ผม” ว่านยินดีรับเต็มที่ “แล้วเดี๋ยวเรามาประพันธ์เพลงใหม่กันนะครับ” น้องชายยิ้มกริ่ม “เพลงนี้ถ้าเกิดว่าถูกเอาไปรวมในอัลบั้มนะครับก็..จะต้องบอกว่า ก็ต้องฮิตนะครับ เพราะว่าท่อนฮุค..”
“คงจะยาก” นัทขัดขึ้น “เพราะว่ามันไม่มีท่อนซ้ำเลย
“นี่ไงครับ” ว่านชี้ให้เห็นจุด “มัลทายไทสก์”
“แล้วมันจะมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้นะ”
“หรือจะเอาไปทำเป็นซีดีสอนภาษาอังกฤษก็ยังได้” ว่านเสนออีกทางเลือก ตบท้ายแบบติดตลก “คำเดียวนี่ล่ะครับ”


...ถูกกกกก ตอนนี้พี่ซึ้งคำว่า มัลทายไทสก์แบบจำได้ทั้งศัพท์ทั้งความหมายแบบว่าไม่มีวันลืม


“แต่มันเป็นสิ่งที่ดีนะเพราะว่า บ้านเราวุ่นวายขึ้นทุกวันๆนะครับแต่เวลามันมีเท่าเดิมนะครับ ยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวัน” ชายหนุ่มผิวขาวบางยื่นมติ “เพราะฉะนั้นคนเราควรจะเรียนรู้ที่จะทำหลายๆอย่างในเวลาเดียวกันนะครับ”
“ขอเสียงปรบมือให้กับวิทยากรพิเศษของเราในวันนี้นะครับ” ว่านปรบมือนำ “คุณณัฐ ศักดาทรครับผม” พิธีกรขอต่อยอด “แล้วถ้าเกิดสนใจอยากจะปรึกษารายละเอียดกับคุณณัฐในเรื่องเหล่านี้ต้องไปที่ไหนครับ”
“MK” นัททันอยู่
“MKนะครับผม” ว่านยอม! “ต้องบอกว่า...วันนี้ทำให้ผมรู้จักพี่นัทมากขึ้นอีกนิดนะครับ” ว่านกล่าวขึ้นจากใจ ”ผมนึกว่าเขาจะเป็นแนวแบบ...เครียดๆสักนิดนึง..ตอนแรกนะฮะ แต่พอเขามามัลทายไทสก์กับผมเนี่ย” ว่านตบอกตัวเองดังปุ้บ “กำแพงที่มันอยู่ระหว่างเราสองคน...พังไปเลยครับ”
“แค่กระจกใสบางๆที่กั้นตรงกลาง” นัทที่จับตาน้องชายกล่าวถึงตัวเองร้องแก้เขินขึ้นมา “แค่กระจกกั้นไง บีน้ำทิพย์”

แล้วสองหนุ่มก็เลยต้องร้องเพลงนี้กันตามคำเรียกร้อง

“ร้องได้แต่ท่อนฮุคอ่ะ” นัทบอกข้อจำกัด แต่เสียงส่งมาบอกว่าเอาแค่ท่อนฮุคก็ได้
“แล้วถ้าเล่นได้ล่ะครับ” คนเล่นกีต้าร์นำมาท่อนหนึ่งขัดขึ้นหน้าตาเฉย “ไม่..แล้วถ้าเล่นได้จะเป็นไง จะยินดีกันไหม”
“เอาเพลงอื่นเฮอะ” นัทร้องขอ “เอาเพลงที่เราร้องได้ทั้งเพลง
“แต่เพลงนี่เป็นเพลงที่พี่นัทฟังตอนวัยเยาว์นะ” ทอมไม่ยอมตะล่อมเจอร์รี่เข้าอุ้งมือ “ผมเลยอยากให้ทุกคนได้ซึมซับบรรยากาศในวัยเด็กที่บ้านของพี่นัทว่าเอ้อ...”
“อย่ามาเลย...รู้จักเจ้าขุนทองกับหนูดีนี่ก็รุ่นเดียวกันแล้วล่ะ” เจอร์รี่ข่วนเข้าที่ดวงใจทอมจนจุกแอ้ก
“ตกลงจะเอาเพลงแค่กระจกกั้นหรือเพลงอื่นครับ” ว่านไม่กล้ากวนต่อ หันหาตัวช่วย

เสียงตอบกลับยังเป็น แค่กระจกกั้น

“เอาเพลงอื่นเถอะ มันจะได้ร้องทั้งเพลง” คนร้องยังไม่ยอมตามใจ
“นี่พี่ขัดวิธีประชานี่” ว่านอินเทรนด์ใช้ศัพท์การเมืองใหม่ “อารยะขัดขืนหรือครับพี่”




หนุ่มนักกีต้าร์ขึ้นอินโทร มาถึงท่อนเอ...แต่ไม่มีคนร้อง

“ขึ้นยังไงนะครับ...พี่น้องครับ” ว่านสงสัยแล้วเข้าใจ “อ๋อ...ทุกคนร้องเป็นแต่ท่อนฮุค” ว่านเริ่มเข้าใจแฟนคลับ “งั้นร้องท่อนฮุคอย่างเดียวแล้วกันแล้วก็เปลี่ยนนะครับ”

หนุ่มนักกีต้าร์กำลังเล่นท่อนฮุค นักร้องกระซิบถามบางอย่างนำพาเสียงหัวเราะขบขันมาทักทายจนเล่นต่อไม่ไหว
คาโปเลยถูกกลับนำมาใช้งานอีกครั้ง

“คีย์ไหนเนี่ย” นักร้องขอความชัวร์
“เอ่อ...เอฟชาร์ปเมเจอร์รังสิต” ตอบธรรมดากับเขาไม่เป็น “เอาเลยพี่นัทครับ”


กีตาร์ปืนยืนขึ้นโซโล่เป็นไฟด้านหลัง


~แค่กระจกใสบางๆที่กั้นตรงกลางเท่านั้น~



นักร้องหนุ่มเห็นดังนั้น จึงต้องแปลงกายเป็นพี่เป้ไฮร็อค ร้องกระจกกั้นให้กลายเป็นกระจกร้าว


~ได้แต่เพียงเห็นหน้ากัน แต่ไม่มีทางได้ใจ~




....น่ารักนะ...นัทกับว่านเหมือนไม่น่าไปกันได้ แต่กลับมาลงตัวอย่างประหลาด เพราะต่างฝ่ายต่างยอมให้กันนี่เอง



“อะไรต่อล่ะ” ร็อคเกอร์หนุ่มชักงง

ทำเอาไอ้หนุ่มกีต้าร์ปืนด้านหลังกระโจนพรวดเดียวถึงขาตั้งไมค์



~อยากเดินเข้าไปกอดแล้วบอกว่ารักมากมาย~




คราวนี้ทั้งสองหนุ่มชักไปต่อไหว หันมาสบตากันปิ๊งปั๊งลากไปพร้อมกัน


~แล้วที่ฉันทำได้ก็เพียงแค่มองงงงงงงง~



นัทหยุดรอให้ว่านเป็นคนต่อ ว่านจึงจบด้วย....


~รักไม่ยอมเปลี่ยนแปลง~






ฮ่า ฮ่า ฮ่า



“ทำไมทุกคนชอบมาเพลงนี้” นัทถามอย่างติดใจ “ต้อลก็มาเพลงนี้”
“ก็จำต้อลมา” ว่านตอบหน้าตาเฉย
“อ๋อ จำต้อลมา” พี่นัทเริ่มเข้าใจ “อ้าวไปดูคลิปที่ต้อลเล่นคอนเสิร์ตมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”
“ก็เล่นด้วยกันกับต้อลเค้า” ว่านเฉลยหมดเปลือก “แล้วเค้าก็สอนมาบอกว่า...”
“อ๋อ...เขาใช้มุขนี้เหมือนกัน” นัทซักจนขาว

ขณะว่านตอบ ก็หมุนดึงสายแจ็คที่พันกับเก้าอี้หมุนจนรอบ

“แหม...หมื่นเลย” ว่านยิ้มกริ่มเปรยขึ้น

เสียงตอบช่วยแก้ให้.....”พัน!!!”

เจ้าหนุ่มพันมุขยิ้มตาหยี ส่งนิ้วชี้แล้วไหว้คำขอบคุณจากส่วนลึกของหัวใจ
พี่ชายที่นั่งมอง นั่งฟัง จนคำพูดได้แต่เล่นหมุนรอบตัวเองบ่งบอกความรู้สึก

“ทุกคนเริ่มเข้าใจผมมากขึ้นแล้วใช่ไหมครับ” ว่านดีใจจนออกนอกหน้ามั่ก
“เฮ้อออ” เสียงทอดถอนใจกลับมาเป็นเจ้าเรือนอีกครั้ง สายตาสองคู่สบกันส่งความเข้าใจ “ม่ะ.คุณว่าน”
“สักเพลงดีกว่านะครับพี่นัทก่อนที่เราจะ...”
“ก่อนที่เราจะตามสคริปต์ใหม่” พี่นัทเฉลยให้เห็นทางที่เฉไปเยอะในช่วงที่ผ่านมา
“ก่อนที่เราจะกลับมาตามสคริปต์” น้องชายจอมเกยังไม่ยอมตามใจ “เอาเพลงที่เราซุ่มซ้อมกันในห้องมะกี้”
“เพลงอะไรอ่ะ” คนที่ซ้อมด้วยมะกี้นึกตามไม่ทัน

ว่านจ้องเขม็ง....โดนสวนกลับแบบนี้อีกแล้วตู

“นี่แสดงว่าตอนที่ผมซ้อมพี่นัทไม่อยู่” ว่านประชดรอบที่ร้อยก่อนแจงละเอียด “เราจะค่อยๆร้องกันไปทีละท่อน...นะครับ ถ้าเกิดร้องท่อนไหนได้...ร้อง! เพราะว่าอาจเป็นท่อนที่ผมกับพี่นัทร้องไม่ได้...ก็ได้ นะครับ..อ่ะ”

ว่านเตรียมขึ้นเพลง พี่นัทชักจำได้ละ

“ใส่ใจศิลปินหน่อยนะครับ ดูว่าช่วงไหนไม่มีใครขยับปาก” นัทเล่นตามน้ำ “กรุณาช่วยขยับปากด้วยนะครับ”


~ฉันเปลี่ยนตัวเองเท่าไรเธอก็เหมือนเดิม จะเปลี่ยนยังไงเล่าเธอก็เป็นเหมือนเก่า~



แล้วมันก็จริงดั่งปากว่า....สองหนุ่มเพิ่งซ้อมกันทีละท่อนเมื่อมะกี้นี้จริงๆ
รอยยิ้มที่ใช้ทักแทนคำถามว่าร้องถูกท่อนไหมมีมาให้เห็น
มีแม้กระทั่ง.....


~ทุกอย่างที่เธอพูดมาคือฉันไม่ดี~



...พี่นัททักเบาๆ “ใช่เหรอ” พร้อมส่ายหน้าสำทับกลับไปว่ามันไม่ใช่นะว่านนะ



~ต้นเหตุจริงๆเพราะเธอมีใครหรือเปล่า~




ว่านยังร้องต่อ...พี่นัทยิ้มกว้างส่ายหน้าปฏิเศษยิก...ไม่ใช่ละไอ้น้อง

“ใช่” คราวนี้ว่านเลยต้องพูดออกมาเพื่อยืนยันความถูกต้องอย่างหนักแน่น
“เหรอ” คนทักทำหน้าเหรอด้วยความแปลกใจ...ยอมเชื่อ(ก็ได้)



~ถ้าหากว่าเธอหมดรัก และหากว่าเป็นอย่างนั้น สิ่งที่ฉันจะเปลี่ยน มีเพียงเรื่องเดียว~




...ท่อนนี้ว่านร้องเพราะ......ตาจับจ้องไม่วางตายังพี่นัท ทำให้เห็น....เวลานัทเขินนี่ น่ารักจิฟ


ว่านโซโล่กลางเพลง แล้วถาม “เข้าซอยไหนนะพี่”

ผ่านไปสองซอย พี่นัทถึงเลี้ยวถูก


~เปลี่ยนไปรักคนที่รักฉัน~



ท่อนปิดท้ายตามมาด้วยเสียงร้องของหนุ่มน้อยร่างบาง


~เปลี่ยนใจรักใครคนใหม่ ยังง่ายกว่า
.....เฮอะ เฮ่อะ เฮ้อออออ เฮออออ เฮ่อออออ~



.....กีต้าร์ตบท้ายไม่ยอมจบสักที ทำเอา.........

“มีอะไรต่ออีกไหม” นัทเลยสงสัย

~กว่า~
เป็นคุณว่านที่ร้องตอบข้อสงสัยสิ้นหน้าตาเฉย






“ก็เพราะดีนะ” ว่านรำพึงขึ้น “ก็เพราะดี นะครับ” รำพันต่อ “เชื่อผมนะ นะครับ เพราะดี”

เจอบทรำพึงรำพันต่อหน้าต่อตา ทำเอาพี่นัทต้องพยักหน้ารับเร็วพลันไม่กล้าขัดใจ

“นะครับ โอเคนะครับ” ว่านไม่ยอมหยุด ชี้นิ้วส่งให้ “พี่นัทร้องเพลงเพราะมาก” ยกนิ้วโป้งกำกับอีกที
“เช่นกันครับ” หนุ่มที่ได้รับคำชมต่อหน้าข่มความเขินตอบกลับไป
“โดยเฉพาะท่อน อ่า...” ว่านผู้ไม่เคยดีได้ตลอดตลบหลัง “ฮู้วววววว์ ฮ้าวววววว์”
...นัทโดนอีกแร้น ทำอะไรไม่ได้นอกจากหัวเราะรับคำชมสไตล์ว่าน

“ทำให้ผมนึกถึงบรรยากาศของการประกวดร้องเพลงของเด็กที่มีฝัน” ตาเหม่อมองกลับไปยังอดีต “ฮ้า ฮา”
“เคยขึ้นเวทีนั้นกับเขาหรือเปล่า” นัทถามขึ้น
“ไม่เคยครับ” ว่านปฏิเศษโดยไว
“เหรอ” นัททำเป็นตกใจรับคำโกหกกองโต
“อาย...อายเพื่อน” สีข้างว่านถลอกแดงเถือก “เพราะขึ้นแล้วชอบเต้น ขึ้นไปแล้วหยุดเต้นไม่ได้”
“AF2 วีคแรกร้องอะไรอ่ะ” นัทไม่สนใจเด็กเลี้ยงแกะ
“อ่า...” ว่านเค้นคำตอบจากความทรงจำอันไกลโพ้น “หมดคำถาม”
หมดคำถามจากว่านทำเอาพี่นัทนึกไม่ออก
“รู้จักวงนูโวไหมครับ” ว่านเลยยื่นมือเข้าช่วย
“รู้จัก”
“อ๊า...นูโวมีโจก้องจอห์นปีเตอร์ใหม่สุข...นะครับผม” ว่านเฉลยเป็นรถด่วน “ปีเตอร์ใหม่สุขนี่จะอยู่ข้างหลังส่วนใหญ่ จะเหลือโจก้องจอห์นอยู่หน้า”
“เออ เอออ” หนูน้อยรับคำ


“ฟิ้ววววววว” นัทหลุดปากพร้อมหมุนเก้าอี้รอบตัวบ่งบอกความในใจที่ลำบากในการรับมือคนแบบว่าน
“ถ้าผมทำคงทุเรศมาก” ว่านบอกอย่างรู้ตัว
“ลองดี” นัทยุทันที
“ไม่เอา” ว่านปฏิเศษสวนทันควัน “อายเขา”

........

“อ่ะ...กลับมาเรื่องราวของเราดีกว่า” ว่านตัดบทโดยดี
“นี่เราถึงเพลงไหนแล้วเนี่ย” นัทโหมโรงให้ว่านโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง
“หมดคำถามสามตัวช่วยนะครับกับรายการ...เกมเศรษฐีนีวันนี้นะครับผม” คารมไม่เคยหมดกับคุณว่าน
“กลับเข้าสคริปต์” นัทไม่ยอมเล่นด้วย ก้มจ้องลิสต์ที่พื้น
“หาไม่เจอล่ะสิ” ว่านหยอกขึ้น
“เจอ!” นัทไม่ยอมแพ้


ดนตรีเลยดังขึ้น

~รักกันมาตั้งนาน จู่ๆเธอถามขึ้นมาทำไมว่าฉันจะรักไปเธอจนเมื่อไร~



.....เพลงน่ารักมากกกกกกกก


“เพลงนี่ล่ะแรงบันดาลใจมาจากอะไร” นัทเป็นผู้เปิดม่านอีกตามเคย ซึ่งคราวนี้คนเลือดโชกน่ะคือ.....
“การได้มาเล่นมินิคอนเสิร์ตบ่อยนี่ล่ะครับ แล้วก็ได้มาเห็น....” ว่านหยุดให้(แฟนคลับ)เติมคำในช่องว่าง
“ฮะ ฮะ ฮะ...โอ้โห” นัทได้แต่อุทาน “จริงเหรอ!”
“ไม่จริง!” ว่านขอปฏิเศษเสียงแข็ง
“ไม่...แล้วมาจากไหน...สรุป” ชายหนุ่มผู้ไม่ยอมให้อะไรผ่านไปโดยง่ายย้ำอีกครั้ง
“มาจากที่บ้านครับ” ว่านก็ตอบโดยดีตามเคย
“ถามไปนี่ได้คำตอบที่แท้จริงกลับมาบ้างไหมเนี่ย” นัทหยั่งเชิงอย่างอ่อนใจปนสงสัย

หนุ่มว่านที่กำลังลุกขึ้นจัดการขาตั้งไมค์อยู่ได้ฟังคำปรารภนั้นเลยหันมาจ้องเขม็งแล้วเอื้อมไปหยิกเบาๆที่สีข้างหนุ่มเจ้าปัญหา

“นี่...” ว่านส่งเสียงหมั่นเขี้ยว “อ่ะ...ยืน ยืนสักนิดนึงเพราะว่านั่งนานละ”

สองหนุ่มสองไซส์ทั้งทางที่พุ่งไปด้านบน และขวางออกด้านข้าง ยืนคู่กัน

“อะไร..ยืนแล้ว” หนุ่มตัวเล็กออดขึ้น “นี่ยืนแล้ว ยืนแล้ว”

จ้า........

ก็ในเมื่อขนาดสู้ไม่ได้ ก็ต้องเอา...เข้าช่วย
แจ็คเก็ตตัวนอกถูกถอดออกเหลือแต่....เสื้อยืดสีดำตัวใน

“ไม่..ไม่ต้องกรี๊ดก็ได้ ไม่ได้ใส่อะไรทั้งสิ้นเลยวันนี้” หนุ่มเซะซี่ขัด(เสียงกรี๊ด)แฟนคลับ “เสื้อยืดธรรมดา”
“ไม่ ไม่...แล้ว” ว่านจับจ้องไม่วางตา

โดนเสียงกระหน่ำจากด้านหน้าส่งมา “ว่านถอด!!!!”


“บ้า~~~” ว่านตัดพ้อ
“ว่านถอดจะเซ็กซี่มากเลยนะ” พี่นัทเริ่มแกล้งกลับบ้างเล็กๆน้อย “เดี๋ยวก็แย่งตำแหน่งของนัทไปหรอก”
“อะไรครับ” ว่านเริ่มไม่ทันบ้าง
“ตำแหน่งหนุ่มเซ็กซี่” นัททำเสียงโอ่
“ถ้าผมถอดปุ๊บ...รับรองพี่นัทก็พี่นัทเถอะ” ว่านโอ่ทับทางแล้วต่อด้วย “อ้วก! เชื่อผมเถอะ” ยิ้มกริ่มตลกตัวเอง ”จริง!”




“มันใกล้จะจบแล้วก็ยืนสักนิดนึง” ว่านเอ่ยบอกแฟนคลับข้างหน้าก่อนสารภาพความจริง “แล้วก็...ตะคริวน่ะฮะ”

เอ๋ยยยย

“สรุปมันเป็นเมดเล่ย์ใช่ไหมเนี่ย” พี่ชายถามอย่างสงสัย
แต่น้องไม่ได้เรื่องตอบมาว่า “ผมไม่ทราบ ร้องไปเลยละกัน”


เมดเล่ย์พี่เบิร์ดังขึ้น มีมั่วบ้าง...พอเข้าใจ ก็เพราะว่าน! ฮ่า ฮ่า ฮ่า โทษว่าน
คู่นี้เล่นหยอกกัน...ก็ว่านนะล่ะหยอกพี่อยู่ฝ่ายเดียว แต่น่ารัก ดูแล้วก็ต้องหัวเราะเอ็นดูปนขำอ่ะ
ผลัดกันอ้าปากหวอได้ทุกครั้ง น่ารักโพดอ่ะ

พอเพลงพริกขี้หนูใกล้จบลง เมื่อว่านร้องขอหนึ่งเสต็บจากพี่นัท คำขอของว่านก็ไม่เคยได้รับการปฏิเศษ
จบท่าไปแซวกันกระจาย...ไปจนถึงน้องแจ็ค...อีกครั้ง

“นั่นล่ะ..ผลพลอยได้ของการเป็นป๊อบอาร์มี่นะครับ” พี่นัทออกตัว
“ดีครับ” ว่านยิ้มกริ่มแล้วจับตรงลูกกระเดือก “อย่าลืมไปแคะเปลือกไข่ที่น้องแจ็ค”
“ถ้าเรื่องเต้นนี่ไปพี่งโจ้กับแจ็คดีกว่าเพราะว่าเขาไปทางนั้นแล้ว” นัทแนะนำ
“เขาไปทางนี้ครับ” ว่านสวนขึ้นมาเสียงอ่อน “อัลบั้ม forget me, please.”
“ไม่ใช่!” พี่นัทแทบจะตะโกนค้านขึ้นมา “forget me not”

ว่านโดนดุทำจ๋อยตัวลีบบ่นขึ้นมาอย่างไม่แน่ใจ “ผมซื้อผิดเหรอเนี่ย” แล้วพูดต่อจริงจัง “ไม่ผมเห็นท่าเต้นท่าหนึ่งของเขาน่ารักมาก”
“ท่าสาหร่ายไง” นัทสวนขึ้นมาเหมือนดีใจ
“ท่าสาหร่ายสไปรูสิท่า” เมรีว่านแปลงสาร...รึเปล่า
“ไม่! เขาเรียกท่าสาหร่ายจริง...โจ้บอก” นัทเข้าข้างว่านคราวนี้
“มันท่าสาหร่ายหรือท่าพังพืดครับนี่” ว่านแซวขึ้นหลังจากดูพี่นัทพยายามทำท่าสาหร่าย “น่ารักดี”
“ลองดิ๊” นัทพยายามสร้างนักเต้นคนใหม่ให้เกิดขึ้น

ก็เมื่อพี่ขอ...น้องก็ทำให้โดยดี

“สาหร่ายมันมีหลายพันธุ์ ผมเต้นยังไงมันก็ไม่ผิดหรอกครับ” ว่านโมเมหน้าตาเฉย “มันก็เป็นสาหร่ายอ่ะ”
“โอเค โอเค” นัทก็เป็นฝ่ายยอมอีกรอบ
“แล้วตอนขึ้นเพลงของผม...จำได้ป่ะ” ว่านถามนัททีกำลังหัวเราะไม่หยุด “จำได้ไหมครับ เคยเอาไปร้องไหมครับ” ว่านก็ยังยืนยัน “เพลงของ forget me,please.เนี่ย”

นัทยืนนิ่งจ้องหน้า...
“forget me now” ว่านยังไถเป็นเทือก “forget me ด้วยนี่” ก่อนต่อเป็นเรื่องเป็นราวสักที “หนึ่งในคนใกล้ตัว...ตอนขึ้นอินโทรนี่น่ารักมาก ร้องประสานสมานเสียงกัน..นี๊นานี๊หน่านี๊นานี๊หน่านี๊นานี๊หน่า”

ส่งเสียงแหลมร้องจ๊ดเป็นหนูพุกไปสักพัก
“นี่แน่ะ!” ว่านตวัดมือตี “ทะเลาะกันทำไม”
“อยากรู้จังเวลาไปเล่นคอนเสิร์ตกับคนอื่น พูดถึงเพลงเราว่าไงบ้างเนี่ย” นัทชักระแวงหลังจากว่านใส่ชุดใหญ่แซวเพลงเพื่อน
“ส่วนใหญ่ไม่ได้พูดอ่ะครับ” ว่านสารภาพตาใส “ส่วนใหญ่ถ้าเล่นคอนเสิร์ตกับคนอื่นแล้วก็จะพูดเรื่อง..อ่า...ภายนอกมากกว่า”
“เหรอ” นัททำเสียงไม่เชื่อถือ
“ครับ ครับ..ใช่ใช่” ว่านยืนยัน “มีนิดนิด”
“สาธุ! ถ้าโกหกขอให้ไม่มีแฟนไปตลอดชาติ” นัทแช่งต่อหน้า




ว่านจ๋อยยยยยย เสไปเกากีต้าร์ไม่ต่อคำ ....แสดงว่าพี่นัทดักถูกเป๊ะ!

“ไม่เป็นไร...พูดเล่น พูดเล่น” นัทยังเอาใจ
“สบาย” ผู้ชายชิวๆตอบมา
“พี่เป็นคนให้อภัยคนอยู่แล้ว..ไม่เป็นไร” เสียงอภัยปนอาฆาตส่งมา
“ขอบคุณมากครับ” น้องชายตัวดีรับคำสงบเสงี่ยม


ศิลปินบอกจบแล้ว..จริงๆ เพลงสุดท้ายมาถึง

“เพลงนี้ผมฝันตั้งแต่เด็กครับว่าอยากร้องร่วมกับพี่นัทสักครั้งหนึ่ง” เจ้าหนูขี้โวบอกเล่าฝันกลางวัน
“ขนาดนั้นเลย” นัทยังรับไม่ไหว
“วันนี้ฝันของผมเป็นจริงครับ” ว่านกล่าวหลังได้รับรถเข็น “ขอให้จดจำเพลงนี้ไว้”



~จะบอกว่าเพลงนี้แต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม~




“ขอบคุณมากครับ” ว่านกล่าวขึ้นหลังเพลงจบ พร้อมยกมือไหว้
“ขอบคุณครับ” นัทยกมือไหว้เช่นกัน “ขอบคุณที่มาชมคอนเสิร์ตนัทว่านในคืนนี้ครับ”
“ขอบคุณพี่นัทด้วยครับ” ว่านไหว้พี่ พี่รับไหว้ตอบ “ขอบคุณว่านด้วยครับ”
“ขอเสียงให้พี่นักดนตรีด้วยครับ” ศิลปินคนดีไม่ลืม “น้องด้วย...บางคนเป็นน้องนัทด้วยซ้ำ”


ตามธรรมเนียมเพลงแถม...

“เพลงไรดีครับ..ใครยกมือก่อนได้ก่อน” นัทขายสลาก
“ยิ่งยง” คงไม่ต้องบอก...ว่านล่ะ
“เอาเพลงที่นัทกับว่านร้องได้ทั้งสองคนสิ”
“ไม่ใช่แมนทำแฟนไม่ได้” ว่านเอ๊ย...ว่าน
“เดี๋ยวพี่แต่งให้นะเพลงนั้นน่ะ” นัทเสนอตัวอย่างเต็มใจแถมย้ำ “อัลบั้มว่านต้องร้องนะ”

เสียงตะโกนบอกชื่อเพลงเป็นระยะ ว่านเงี่ยหูฟัง

“ใครจี่หอย” ...พี่ว่าหูว่านนี่มันต้องมีทั่งโกลนค้อนที่มันผิดที่ผิดทางอยู่แน่เล้ย “ไก่ตาฟาง” ฟังเอาพูดแล้วหันไปบอกหนุ่มนอก “ชิกเก้นอายส์บลายด์”
“ห๊า!” นัทอุทานอย่างไม่เชื่อหู
“ข้างหลังว่าไงครับ” ว่านชี้ไปในกลุ่มแฟนคลับ
“มั๊ง” นัทเป็นคนตอบ
“อ๋อ” ว่านชักโสตประสาททำงาน(ไม่)ปกติ “จากพี่โต๋ชุดพระ” ว่านส่งให้พี่ “มั๊งค์”

นัทนิ่ง..ไม่รู้ว่าปลงจนทำอะไรไม่ถูกหรือว่า...........555555

“ชอบมากเลย” หันไปบอกนัท “ชอบ ชอบเพลงนี้” ย้ำอีกที “พี่โต๋อัลบั้มมั๊ง”

นัทพยักหน้ารับ

“เปิดแต่ตอนเช้าที่วัดแถวบ้านน่ะ” ว่านขำกระจาย “แต่ไม่รู้เป็นอะไร พูดได้แค่รักเธอ..พระ




อื๋ยยย สุดยอดมุขนี้


ว่านขำมุขของตัวเองกระจาย (พอๆกะพี่ละ เป็นมุขที่ต้องยกสองนิ้วให้เลยอ่ะ)


“จบที่มั๊งไหมครับ” ว่านหลังจากสงบสติได้แล้วเอ่ยถาม “มั๊งครับ อ่ะ...” ตัดสินฉับไว “เป็นมงคลอ่ะ..โอเคครับเป็นมงคล” ตบท้ายให้พร “กลับบ้านกันเรียกว่า....”

เสียงแซวให้ทำท่ามั๊ง..พี่นัทที่ยืนฟังอยู่นาน...

“มีท่ามั๊ง..มีท่ามั๊ง” นัทก้าวเข้ามาสอน “อย่างนี้นะ”

นัทที่กะให้ว่านเต้นให้ได้พยายามสอนจริงจัง แต่ว่านนะเหรอ....

ก้มหน้าก้าวเดินถือบาตรในมืออย่างตั้งใจ


“ไม่ช่ายยย” นัทขัดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะ จนตัวทรุดกับพื้นแล้วยอมแพ้ “ก็ได้...ว่านเอาท่านั้นเดี๋ยวพี่จะเต้นท่าของพี่” นัทพูดไปหัวเราะไป “แล้วจะดูว่ามันจะลงตัวยังไง”
“เอางี้ ร้องเพลงไปแล้วก็พอคำว่ามั๊งนะครับ ทุกคนเลยนะครับมีท่าอะไรที่อยู่ในใจทำเลยนะครับ” เจ้าตัวแสบยื่นขอเสนอ “เป็นช่วงที่ปลดปล่อยบางคนอาจเครียดกับงานนะครับหรือกับบ้านเมืองนะครับ....พอคำว่ามั๊งปุ๊บ” แล้วหันไปที่พี่นัท “พี่นัททำท่าอะไรครับ..มั๊ง”

นัทเอานิ้วชี้จิ้มที่แก้มแล้วดีดออกมาเบาๆ

“อย่างงี้” ว่านชี้ตาม “ใครมีท่าไหนปลดปล่อยตัวเองออกมา”
“แล้วว่านจะทำท่าอะไร” นัทข้องใจไม่หาย
“ผมเหรอครับ เดี๋ยว..” ว่านเจ้าเล่ห์เจงๆ “ดูกัน...มันเป็นท่าที่ออกจาก...พลัง พลัง”

เพลงมั๊งดังขึ้นมาจนถึงท่อนที่ว่านร้อง....นัทถอยไปนั่งที่มอนิเตอร์รอดู........

~จะบอกว่ารักเธอ จะบอกว่าคิดถึงทุกวัน แต่ไม่รู้เป็นยังไงเมื่ออยู่ใหล้เธอเท่าไร พูดได้ว่ารัก...เธอ~



ว่านทรุดตัวคุกเข่า ยกมือไหว้ท่วมหัวกับคำว่า “มั๊ง”






............................




จบแล้ว จบจริงๆ มินิคอนอะไรก็ไม่รู้ที่ไม่มินิเลยทั้งช่วงเวลาและความสุข


เด็กสองคนขอบคุณปิดท้าย

“เฮ้อออออ” เสียงถอนหายใจบ่งบอกความโล่งอกของทั้งสองหนุ่มดังประสานกัน
“ถอนหายใจเห็นไหม” นัททักขึ้นยิ้มๆที่ว่านน้องชายจอมลื่นมาอยู่ในหัวอกเดียวกัน



หนุ่มว่านจับมือพี่นัทชูขึ้นแสดงความขอบคุณราวยืนอยู่บนเวทีโจโจ้ซัง


“เธอนั้นหรือ คือสตาร์ดวงต่อไป” หนุ่มขายาวผู้น้องแนะนำ

“เธอนั่นแหล่ะ” พี่ชายตัวเล็กบางมอบกลับคืน















Create Date : 22 ธันวาคม 2551
Last Update : 22 ธันวาคม 2551 19:41:51 น. 8 comments
Counter : 650 Pageviews.

 
เฮ้อออออออ

สงสัยติดถอนหายใจตามศิลปินแล้วล่ะ

เป็นบล็อกที่ยาวมาก
แบบว่าตอนที่ได้รับดีวีดีมาก็ชวนตกใจแล้วล่ะ สองแผ่นน่ะ กับมินิคอนนี่น่ะ โห....

แล้วตอนที่เริ่มเขียน ...ขอบ่นได้ไหม
น่ะ...ขอบ่นติ๊ดนึง
เขียนไปได้ส่วนนึงแล้วหยุดเลย...ไม่ใช่เพราะไม่ชอบคอนนี้นะ ตอบอย่างจริงใจเลยว่าเป็นมินิคอนที่ชอบมาก
เพราะตอนที่ดูรอบแรกน่ะ ดูจนจบรู้สึกเลยว่าช่วงกระบังแก้มเนี่ยมันออกกำลังตลอดสองชั่วโมงครึ่งกว่าๆนั่นเลย
ดูจบแล้วมีความสุขมากกกกก

เพียงแต่ว่ามันเขียนยาก ยากมาก
มานั่งนึกว่าทำไมถึงจับมาเขียนได้ยากจังฟะ ยากขนาดถอดใจไม่คิดทำต่อให้จบ

แล้วพี่คนที่เอาดีวีดีมาให้ก็โทรมาถามล่ะ เราก็ตอบไปตามตรง บอกว่าถ้าจะเขียนไม่ไหวอ่ะพี่ มันเขียนไม่ได้เลย
พี่เค้าก็เงียบใส่...คำคุณว่านล่ะ เงียบซะแอร์ดัง...คำคุณว่านอีกที

พอพี่เค้าพูดออกมาทำแทบอึ้งไปเลย
...รู้ไหมว่าพี่เขาพูดอะไร

เฮ้อออออ ถอนหายใจอีกที

เขาบอกเรียบๆอ่ะว่า เพราะไม่มีต้อลใช่ไหม คิวถึงเขียนไม่ได้

เอ๋ยยยยยยย

เรื่องนี้มันไม่ใช่ประเด็นเล้ย ประมาณว่ามันไม่มีติดอยู่ในสมองตูสักนิด

แต่เราก็เก็บเอามาทบทวนนะ
จริงอย่างพี่เค้าว่าเหรอ เพราะไม่มีต้อลเหรอที่ทำให้เขียนออกมาไม่ไหว


ทบทวนแล้วทบทวนอีก

ไม่โกหกตัวเองหรอก ขอตอบจากใจว่า ไม่เกี่ยวเลย

ถึงมีต้อลอยู่ในคอนนี้ ก็คิดว่ามันเขียนยากอยู่ดี


เพราะหลังจากที่โดนกระตุ้นอย่างหนักด้วยประโยคนั้นเราก็ฮึดกลับมาเขียนต่อให้จบ
แล้วก็พอสังเกตออก ส่วนที่เขียนยากที่สุดคือส่วนคุณว่านกรุ๊ปนี่ล่ะ
คำพูด หรืออะไรๆที่จะเอามาใช้กับว่าน มันยากที่จะใช้ เพราะความเป็นตัวว่านที่จับยาก
ใช้คำมาอธิบายลำบาก
แม้ดูแล้วสนุก แต่สมองมันจะแบ้งค์เป็นพักๆเมื่อนึกว่าจะใช้คำไหนมาจับฟะ
...คือถ้าใครพอจับสังเกตดู คงจะพอรู้พอเห็นนะว่าเราทิ้งคำตรงว่านเอาดื้อๆหลายที่เหมือนกัน


สำหรับเพื่อนที่เข้ามาอ่าน
ถ้าว่างนะ...พอมีเวลาเจียดให้สักนิด
ลองบอกความรู้สึกทิ้ไว้ที่บล็อกนี้หน่อยได้ไหมคะ
อ่านแล้วรู้สึกยังไง อ่านแล้วฝืนไหม เครียดไหม เข้าใจไหม ไม่สนุกไหม
หรืออะไรก็ได้...

เฮ้ออออออ

ทำไมยากอย่างนี้



โดย: Quaver วันที่: 22 ธันวาคม 2551 เวลา:20:04:30 น.  

 
ใช้เวลาอ่านนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ยาวมากมายพี่คิว

แต่อ่านสนุกอ่ะ ไม่อยากข้ามเลย อิอิ

แอบขำในที่ทำงานจนพี่ข้างๆหันมาถามว่าเป็นไรเนี่ย


ไม่ฝืน ไม่เครียด ฮาออก

แต่แอบชอบตอนพี่นัทยิ้มสติชท์แล้วหมุนฟิ้ววววววววววว
เหมือนเด็กน้อยอายุ 9 ขวบเลย
(อยากให้บรรยายเยอะกว่านี้อีกนิดนึง อิอิ)


โดย: gibt วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:14:03:52 น.  

 
เอ๊อออ น้องบิ๊ก

เฮ้ออออออ
นึกว่าคำถามจะไม่ได้รับคำตอบมาซะแล้ว

ขอบคุณมากจ้าสำหรับคำชมนะ
และคอมเม้นต์ดีดี...ที่พอน้องสะกิดพี่ก็คิดได้...เอิ้กกก
มันควรมีบรรยายละเอียดหน่อยเนอะกับคุณหนูเพอร์เฟคแมนของพวกเราเนี่ย

ไว้คราวหน้าแก้ตัวใหม่นะ

มีงานอีกชิ้นที่พี่เขียนค้างอยู่ จะเอาต่อจากบล็อกนี้ล่ะ
สนุก....อิ อิ อิ

อ้อ...พี่ทวงพี่แซมนะ รอ ร๊อ รอ


โดย: Quaver วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:18:35:18 น.  

 
ยาวได้อีกกกกกกกกกกก

กลั้นหัวเราะจนปวดหัวเรย (แบบว่าแอบอ่านตอนทำงาน แต่ขำออกมาแบบคนข้างบนไม่ได้ 555++)

หยกไม่ได้ไป และยังไม่ได้ดูคลิปทั้งหมด
อ่านแล้วนึึกภาพตามได้เลย ^____^

ต้องหามาดูอย่างจริงจังซะแล้ว 555++


ขอบคุณนะคะ ^o^


โดย: Yok!ez วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:20:03:08 น.  

 
เป็นคอนที่ตัดสินใจไปดูนาทีสุดท้ายเลย ไปแล้วรู้เลยว่าถ้าพลาดคอนนี้จะเสียใจมาก

อ่านแล้วเหมือนย้อนกลับไปอยู่ที่คอนอีกทีเลยค่ะ ขอบคุณคุณคิวมากค่ะ


multi-task จะไม่มีวันลืมคำๆนี้เลย ^____^


โดย: pooh (pooh_and_piglet ) วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:22:04:15 น.  

 
เป็นคอนที่ตัดสินใจไปดูนาทีสุดท้ายเลย ไปแล้วรู้เลยว่าถ้าพลาดคอนนี้จะเสียใจมาก

อ่านแล้วเหมือนย้อนกลับไปอยู่ที่คอนอีกทีเลยค่ะ ขอบคุณคุณคิวมากค่ะ


multi-task จะไม่มีวันลืมคำๆนี้เลย ^____^


โดย: pooh (pooh_and_piglet ) วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:22:04:15 น.  

 
ขอบคุณ ขอบคุณคร้าบ
ทั้งหนูหยกและคุณหมีพูธ์ ที่มาให้กำลังใจเน้อ

มินิคอนนี้ ต้องดูเนอะ
สุดยอดเอนตอร์เทนและบทเพลงที่ขับกล่อมเลยล่ะ
เข้ากับบรรยากาศชะมัด


โดย: Quaver วันที่: 24 ธันวาคม 2551 เวลา:11:46:04 น.  

 


ชอบอ่านที่คุณ Q เขียนนะคะ


โดย: MoDki วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:13:25:53 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

Quaver
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 77 คน [?]




เป็นคนหัวแข็งที่มาพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ
เป็นคนหัวอ่อนที่มาพร้อมท่าทางแข็งๆ




Friends' blogs
[Add Quaver's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.