สักครู่คุณตำรวจก็มาล็อคล้อขณะที่พี่ออกมาพอดี
เราได้รับใบสั่งมาหนึ่งใบ และไม่มีการผ่อนปรนใดๆ
ข้าน้อยซ้อนพี่วินไปจ่ายค่าปรับที่สน. ดอนเมืองพร้อมฝนปรอยๆ
ก่อนจะรีบแว๊นซ์กลับมา ภาวนาให้ฝนอย่าตกหนักไปกว่านี้

ข้าน้อยกลับมาถึงรถทันเวลา ก่อนจะพบว่ามีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง
โดนล็อคล้อและได้รับใบสั่งไปเช่นเดียวกันกับเรา

เธอกล่าวว่าแวะซื้อยาแป๊บเดียว ลูกโดนสัตว์มีพิษกัด
พร้อมโทรหาผู้ใหญ่สักคนพร้อมยื่นให้คุยกับคุณตำรวจ
และกลับมาคุยโทรศัพท์บอกเหตุผลคนในสาย แอบได้ยิน
ว่าพี่อยู่สน. รึเปล่า เดี๋ยวเย็นเข้าไปหานะ ฯลฯ

คุณตำรวจคุยเสร็จก็มาปลดล็อคล้อให้พวกเรา
พี่และข้าน้อยขับรถไปจอดรถด้านในใกล้ๆ รถผู้หญิงคนนั้น
เพื่อรอดูสถานการณ์ เธอยังคงเดินไปเดินมา คุยโทรศัพท์
เราก็รอว่าจะเป็นเช่นไร สักครู่เธอเดินมาเปิดรถเรา
พี่เปิดกระจกคุย

คุณผู้หญิงคนนั้น :ลูกพี่โดนสัตว์มีพิษกัด มาซื้อยาแป๊บเดียวโดนใบสั่ง
พี่จอดนานนะ น้องออกได้มั้ย

พี่ : ออกได้ค่ะ (พร้อมค่อยๆ ถอยรถออก)

เธอรีบเดินไปหาคุณตำรวจ ซึ่งดูมือถือ และคอยๆ เหลือบมองเรา
ขณะที่เราค่อยๆ ขับรถไปข้างหน้าช้าๆ พลางแอบซ้ายมองเป็นระยะๆ
ไม่ถึง 50 เมตร คุณตำรวจก็เดินมาปลดล็อคล้อให้เธอ

"เด็กตาดำๆ นั่งวินมอไซด์ตากฝนปรอยๆ ไปจ่ายค่าปรับ
ผู้ใหญ่ตาโตๆ โทรศัพท์สองสามทีก็ได้รับการปลดปล่อย"

คนที่ทำผิดเหมือนกัน ทำไมผลลัพธ์จึงต่างกันนักนะ
หรือเป็นเพราะว่าเรา ไม่รู้จักตำรวจมีตำแหน่งสักคน

เรายอมรับว่าผิด...และทำตามกติกา
แค่อยากรู้ว่า

ความยุติธรรม...อยู่ที่ไหนกันนะ?