เย็นวันนี้ขณะเดินกลับหอ พยักหน้าพร้อม
สิ่งยิ้มทักทายพี่วินสี่แยกที่เคยคุ้น

พี่วิน : ไอ้หมาตัวดำที่ชอบตามเรามันตายแล้วนะ

ข้าน้อย : อะไรนะคะ พี่นุ่นตายแล้วเหรอคะ

พี่วิน : ใช่ๆ เจ้าของเดินหาตั้งนาน เจอตายอยู่บ่อน้ำ
เค้าเอาไปฝังตรงนู้นนะ ยืนร้องไห้ใหญ่เลย

ข้าน้อย : หนูยังแปลกใจอยู่เลยว่าพี่นุ่นหายไปหลายวัน

พี่วินคนอื่นๆ เสริม : อื้อ ปกติมันก็วิ่งๆ อยู่แถวนี้ละ

ข้าน้อย : ใช่ค่ะ ไว้หนูจะทำบุญไปให้พี่นุ่น

พี่วิน (ยิ้ม) : อื้อ พี่นุ่นคงไปเกิดเป็นนางฟ้าแล้วละ

ข้าน้อย : ค่ะ (พร้อมส่งยิ้ม ก่อนก้มศีรษะสวัสดีและเดินจากมา)

ไม่คิดเลยว่าจะไม่ได้เจอพี่นุ่นอีกแล้ว

...

ภาพพี่นุ่นเดินนำมาเพิงขายกับข้าวและของปิ้งย่าง
พร้อมมองหน้า เดินมาตาม ส่งสายตาปิ๊งๆ เว้าวอน
ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าในครั้งนั้นข้าน้อยแพ้แววตาแสนอ้อนของพี่นุ่นตามเคย

แต่นี้ต่อไปไม่มีโอกาสได้เห็นและได้ให้พี่นุ่นอีกแล้ว...

...

ไปสบายนะ พี่นุ่น

พ้นทุกข์จากภพเดรัจฉานแล้วนะ
ขอให้พี่นุ่นไปสู่สุคติ เกิดเป็นมนุษย์
พบพระพุทธศาสนา ได้ฟังธรรม ปฏิบัติธรรม
และหวังว่าเราคงมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง...สักวัน

...

คิดถึงพี่นุ่น (แสนรู้) จัง