เรื่องเล่าสั้นยาวระหว่างการเดินทางผ่านวันเวลาของชีวิต

<<
ตุลาคม 2558
 
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
17 ตุลาคม 2558
 

ภารกิจเล็กๆ แห่งศาสน์ กษัตริย์ (เรื่องเล่าเล็กๆ วันนี้ ยาวและอาจไร้ซึ่งสาระเช่นเคยขอรับ)

ภารกิจเล็กๆ แห่งศาสน์ กษัตริย์ 
สำเร็จลุล่วงสมความตั้งใจทุกประการ
ไม่ได้มีอะไรพิเศษไม่ได้มีอะไรมากมาย
เพียงการไปถวายพวงมาลัย สักการบูชาและสวดมนต์
แต่แล้วก็ได้พบกับประสบการณ์สุดระทึกแห่งจิตใจตน

การกราบนมัสการพระแก้วมรกตสำเร็จลุล่วงด้วยดี
ข้าน้อยจากมาพร้อมหัวน้ำมนต์ที่คุณน้าใจดีกรุณาตักให้
หลังจากหาอะไรทานมื้อก่อนเที่ยงแถววังหลังเสร็จ
ข้าน้อยก็มุ่งหน้าสู่ลานพระบิดา โรงพยาบาลศิริราช

เมื่อถวายพวงมาลัยแด่พระบิดาและสมเด็จย่าเรียบร้อย
ข้าน้อยก็จับจองที่นั่งว่างบริเวณรอบๆ ลานพระบิดา
เบื้องหน้าคืออาคารเฉลิมพระเกียรติ มองสูงขึ้นไปก็พบกับชั้น 16
พระองค์ท่านอยู่เบื้องหน้าใกล้ๆ เพียงเท่านี้เอง

ข้าน้อยตั้งใจจะสวดอิติปิโสถวายพระองค์ท่าน (สวดเท่าอายุพระองค์ท่าน+1)
เมื่อคิดหาวิธีนับเรียบร้อย มือซ้ายก็กำเหรียญพระองค์ท่าน
มือขวาก็เริ่มต้นที่นิ้วชี้ข้อแรก ข้าน้อยเริ่มสวดก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง
หูก็แว่วได้ยินเสียงรอบข้างเรื่อยๆ และบางคราวข้าน้อยก็ลืมตาดูข้อนิ้วบ้าง

หลังจากสวดไปได้ร่วม 50 จบ ข้าน้อยก็ได้ยินเสียงขยับๆ รอบข้าง
ก่อนจะลืมตามาดูข้อนิ้วและเห็นจากปรายหางตาว่าผู้คนซ้ายขวา
ลุกจากข้างๆ ข้าน้อย ขยับไปนั่งไกลจากตรงนั้นร่วม 3-4 เมตร
และเหมือนจะชี้ชวนกันดูเบื้องบนศีรษะข้าน้อย และมองข้าน้อย
(หูแว่วประมาณว่า ท่าจะมากินนก คงมารอกินนกมั้ง)

ข้าน้อยหลับตาลงและสวดอิติปิโสต่อไป ก่อนจะได้รับสัมผัสความเย็นสบาย
จากกระแสลมที่จู่ๆ ก็พัดแรงขึ้นๆ จากด้านหลังข้าน้อย ครู่ใหญ่ๆ ก็สงบลง
สักครู่ก็เหมือนจะมีคนมานั่งใกล้ๆ ข้าน้อยอีกครั้ง พูดคุยกันเสียงดังพอประมาณ
บ้างมายืนตรงหน้าชี้ชวนกันดูนกและระวังขี้นก แต่ไม่นานก็พากันลุกออกไป

ข้าน้อยสวดไปได้ประมาณร่วม 80 จบ ก่อนจะได้ยินเสียงแว่วๆ ไม่ไกลนัก
“ตะกวดๆ มันคงมารอกินนก”

ตะกวด!!!

เพียงได้ยินเท่านั้นจิตใจก็แทบจะลุกเป็นไฟในทันที
ข้าน้อยพยายามตั้งจิตสวดอิติปิโสต่อไป พลันบางภาพก็แวบเข้ามา
‘ตะกวดตกจากต้นไม้เปลี่ยนเป้าหมายจากนกมากัดคอข้าน้อย,
นกขี้ใส่หัวข้าน้อย ใส่เสื้อผ้า กระเป๋า ฯลฯ’

ข้าน้อยใจเต้นแรงขึ้นๆ อุณหภูมิในร่างกายก็พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว
ด้วยความกลัวบางสิ่งบางอย่างที่อาจจะเกิดขึ้นได้ขณะนั้น

“ไม่!!! เราจะไม่ลุกออกจากที่ตรงนี้จนกว่าจะสวดครบ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเราก็ตาม” พลันภาพพระองค์ท่านแย้มพระสรวล
ให้เรา-เหล่าประชาชนของพระองค์ท่านตอนไปรับเสด็จที่หัวหินนั้นก็ฉายชัดในใจ
จิตสงบลงทันใด ใจเต้นเบาลงๆ อุณหภูมิร่างกายค่อยๆ ลดลง จนเป็นปกติ
ข้าน้อยสวดอิติปิโสครบตามความตั้งใจ และจากบริเวณนั้นมาอย่างปลอดภัย

“ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน”

...

ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าความคิดของเราเองจริงๆ ขอรับ ^^

ปล. นำบุญมาฝากทุกๆ ท่านนะขอรับ ^^






 

Create Date : 17 ตุลาคม 2558
0 comments
Last Update : 17 ตุลาคม 2558 22:14:52 น.
Counter : 1328 Pageviews.

 
Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

Little Person
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




[Add Little Person's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com