อันว่าด้วยเรื่องของผีในวัยเรียน เอ๊ย ผีในโรงเรียนนั้น ตัวเราไม่ยักกะเคยเจอ สมัยเรียน ไม่เห็นมีเพื่อนหน้าไหนมันพูดถึงเรื่องผีเลย

จนกระทั่งได้เข้าไปเรียนในสถาบันการศึกษาระดับอุดมศึกษาแล้วนั่นแหละ จึงมีการเล่าเรื่องผีกัน

แต่เราก็ไม่เคยเห็นเองสักกะที

มีเรื่องเล่ากันว่า ในห้อง sound lab อันไม่ใช่ห้องปฏิบัติการทางเสียง ไม่ใช้ห้องทดลองทางเสียง แต่เป็นห้องเอาไว้เปิดเทปฟังเสียงภาษาอังกฤษของวิชาภาษอังกฤษ รหัสวิชา LS 101เป็นที่สุมหัวของบรรดาผีๆ กัน

บ้างก็ลือว่า ตอนหมดชั่วโมง เดินออกไปทางหน้าห้อง เห็นคนข้างหน้า มองไปมองมา ไม่มีขา(หรือเท้าไม่ติดพื้นอย่างใดอย่างหนึ่ง)

บ้างก็ลือว่า อาจารย์นับหัวนักศึกษาแล้วพบว่าเกินไปหนึ่งหัว ก็เดินไปดู (ไม่รู้ว่ารู้ได้ไงว่าต้องเดินไปตรงไหน) เดินไปใกล้ๆ ต้องบูธ พอไปใกล้ๆ แล้วก็พบว่า นักศึกษาคนนั้น ไม่มีหน้า!!! เบ๋ยยยยยย!!!!

เมื่อเราเป็นเฟชชี่ (ชีวิตนี้ผมก็เคยเป็นนะครับ) ไปทำกิจกรรมให้กับสโมฯ ก็เตรียมงานรำลึก "ศาลาวีรชน" (ศาลาที่ถือกำเนิดจากตุลาวิปโยค เมื่อนักศึกษาที่นี่เสียชีวิตไปหนึ่งคน) เราก็อยู่ฝ่ายปชส. เราก็ทำป้ายปชส. ทำซิลค์สกรีนสามสี ติดไล่ดะมันรอบสถาบันฯ

งานนี้ล่วงเลยไปจนดึกดื่น แต่นแต๊น

เมื่อเดินแปะประกาศมาถึงหน้าห้อง sound lab ทันใดนั้นเอง...... หมามันก็หอนขึ้นมา....

ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่หว่า...เหอ เหอ เหอ..... พี่ก็เลยเล่าเรื่องผีห้องซาวนด์แล็บให้ฟัง.....

ย้อนกลับไป(มั้ง) สมัยยังอยู่ชั้นมัธยม ประสบการณ์เฉียดผีที่สุดก็คือ ผีเปรตมาร้องขอส่วนบุญอยู่แถวๆ บ้าน

จริงเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่า คนข้างบ้านเป็นคนทรง

คืนหนึ่ง เราตื่นขึ้น ไม่รู้ตกใจตื่นหรือเปล่า แต่เราได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนความถี่สูง บัดเดี๋ยวมันดังข้างหน้าต่างห้องนอนเรา บัดเดี๋ยวมันไปดังหน้าบ้านคนอื่น เวียนวนอยู่เช่นนี้หลายที

เปรตชัวร์ หัวใจขี้ขลาดบอก!!!

ก็ตัวแข็งสิ เกิดเปิดหน้าต่างไปดู เห็นมันอยู่ตรงนั้น เราตายพอดี

เช้าวันต่อมา คนทรงข้างบ้านก็เอ่ย.... เมื่อคืนเปรตมา...

อือ.....

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

ก็ไม่เคยเห็นหน้า เปรตอีกเลย....

ความกลัวผีก็เลยเหลือแค่ นั่งบุปผา ตอนที่เราดูดีวีดีในยามราตรีเท่านั้น

ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ นางเงือกตาแดงจริงๆ ด้วย (ไม่เชื่อก็ดูจากภาพซิ ที่มีจุดสองจุดแดงๆ นั่นอ่ะ) ป้ากิมจูเอารูปมาจากไหนอ่ะ ดูลึกลับ น่ากลัวอ่ะ

อืมม์ เห็นด้วยกะป้ากิมจูนะที่ว่าเกือบทุกที่ต้องมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับผี อ่านที่ป้ากิมจูเขียนแล้ว ทำให้นึกถึงเรื่องผีในโรงเรียนมัธยมปลายที่เราเคยเรียนเลยอ่ะ โรงเรียนนี้ตั้งอยู่บนถนนพญาไท ไม่ไกลจากสยามฯ และมาบุญครอง เรื่องผีที่โรงเรียนนี้นะ เป็นผีที่มาตอนกลางวันเหมือนกัน แต่เราไม่เคยเจอนะ และไม่อยากเจอด้วย ก็เพื่อนๆ ที่โรงเรียนเคยเล่าให้ฟังว่า มีคนเคยได้ยินเสียงฝีเท้าคนหลายๆ คนที่ใส่รองเท้าบู๊ททหารกำลังเดินบนชั้น 2 ของ "ตึก 1" ซึ่งมี 2 ชั้น ในช่วงบ่ายๆ ของวันศุกร์วันหนึ่ง ซึ่งในสมัยที่เราเรียนนั้น ทุกวันศุกร์ นักเรียนเลิกเรียนตอนเที่ยง เพราะนักเรียนชายต้องไปเรียน ร.ด. ดังนั้นในช่วงบ่าย ห้องเรียนก็จะถูกปิด พอคนที่ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินนั้นขึ้นไปดูชั้น 2 ของตึก ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่เลย ห้องเรียนก็ปิดหมดแล้วด้วย และพวกนักเรียนชายก็ไปเรียน ร.ด. กันหมดแล้วด้วย แล้วนั่นเป็นเสียงฝีเท้าใครเดินล่ะ? อ้อ ยังมีอีกเรื่องคือว่า เพื่อนเราเล่าให้ฟังว่า มีคนๆ หนึ่ง(เป็นนักเรียนหรืออาจารย์ ซึ่งเราก็จำไม่ได้แล้วอ่ะ) มาถึงโรงเรียนแต่เช้าตรู่ ขณะที่กำลังนั่งอยู่ในห้อง คนๆ นั้นได้เห็นคนใส่ชุดทหารญี่ปุ่นเดินผ่านหน้าห้องไป พอรีบออกไปดู ปรากฏว่าก็ไม่เห็นใครอยู่เลย เราคิดว่าคงมีเรื่องเล่าอะไรทำนองนี้อีกหลายเรื่อง แต่ที่เราได้ยินมามีแค่นี้ เรื่องเล่าพวกนี้ทำให้หลายคนที่โรงเรียนคิดไปต่างๆ นานา ว่าต้องเป็นผีทหารญี่ปุ่นในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 แน่ๆเลย เพราะว่าช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 บริเวณโรงเรียนมีทหารญี่ปุ่นมาอยู่ด้วยอ่ะ

อืมม์..เรื่องผีทหารญี่ปุ่นนี้นะ เราก็ไม่รู้ว่าปัจจุบันนี้ยังมีการเล่าอยู่ไหม หรือยังมีใครในโรงเรียนเคยเห็นอีกไหมหนอ?

ขอถามป้ากิมจูเรื่องเกี่ยวกับผีเรื่องนึงนะ แม้มันไม่ใช่ผีในโรงเรียนประถมหรือมัธยมนะ แต่เป็นผีในมหาวิทยาลัยอ่ะ ในฐานะที่เป็นป้าแก่ๆที่ยังคงมีความทรงจำยอดเยี่ยม ป้าเคยได้ยินเรื่อง "ลิฟต์แดง" ที่อยู่ในคณะแห่งหนึ่งของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยาไหม เรารู้มาว่าเมื่อก่อนที่นั่นเรื่องเล่าเกี่ยวกับ "ลิฟต์แดง" นี้ฮิตมากเลย เรื่องมันเป็นยังไงอ่ะ แล้วตอนนี้ยังมีคนเล่าเรื่อง "ลิฟต์แดง" กันอีกไหมอ่ะ

หงิง ผีหลอก แฮ่!!!

-_________-"

ก็อยู่ที่คณะฯนั่นมาตั้งสิบปี ยังไม่เคยจำเรื่องลิฟท์แดงให้แม่นๆ ได้สักที

เฮี้ยนแค่ไหนไม่รู้อ่ะ เพราะขึ้นอยู่ประจำ แต่เรื่องของความอืดกับความเสี่ยงว่าจะค้างเนี่ย รู้แน่นอน

ป้าๆ อย่าลืมจิ๊งหน่องด้วยนา... อาศัยคณะเค้าอยู่เค้าเล่นมาตั้งนาน ไม่รู้อ่ะ ตกลงจิ๊งหน่องคืออะไรเหรอ บอกคนต่างคณะหน่อยจิ

หวาย ทอปปิกของป้าน่ากัว
ปรกติไม่ว่าจะข่าวลือหรือเรื่องเล่าทั้งหลาย
ลุงไม่ขอพิสูจน์ล่ะ ขอผ่าน
ปรกติจะไม่แตะต้องของแบบนี้ กัวอ่ะ ^^"

^^"
อ่านะลุง ท่าทางลุงก็ไม่ได้เหมาะกับการกลัวผีเลยนะ

จิ๊งหน่องอ่ะเหรอ เขาว่ากันว่าเป็นนักศึกษาที่เรียนดีแต่อาภัพ ไม่เรื่องรักก็เรื่องอะไรซะอย่าง เลยตัดสินใจฆ่าตัวตาย บ้างก็ว่า โดดแม่น้ำเจ้าพระยาตาย บ้างก็ว่าโดดตึก จะทำฉันใดก็ตายล่ะนะ

ทีนี้ มันก็เลยเกิดเรื่อง
วันดีคืนไม่ดี ก็มีคนเห็นเด็กคนนี้มาวิ่งไปวิ่งมารอบๆ คณะ เลยกลายเป็นตำนานไป รุ่นน้องที่เข้ามาใหม่ ก็ต้องโดนต้อนไปไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วมหาวิทยาลัย ซึ่งหนึ่งในนั้นก็จิ๊งหน่องนี่เอง

แล้วจิ๊งหน่องจริงๆคืออะไร เหอ เหอ เหอ

จิ๊งหน่องตัวจริง ก็คือรูปปั้นผู้ชายในชุดไทย ไว้ผมแสกกลางตามสมัยนิยมเมื่อหลายร้อยปีก่อน มือหนึ่งถือหนังสือ มือหนึ่งแตะนิ้วไว้ที่ปลายคาง (ที่บางคนบอกว่า สะกิดสิว -___-") ขาข้างหนึ่งก้าวสืบไปข้างหน้า อีกข้างอยู่ด้านหลัง สายตามองขึ้นไปยังผนังตึกของคณะศิลปศาสตร์ที่สลักเป็นจารึกหลักหนึ่ง ของพ่อขุนรามคำแหง

ที่มาของรูปปั้นนี้ เกิดขึ้นพร้อมๆกับคณะศิลปศาสตร์ และผูกพันกับธรรมศาสตร์อย่างแยกกันไม่ออก

แต่เดิมนั้น ธรรมศาสตร์เปิดสอนในลักษณะของ ตลาดวิชา กล่าวคือ ใครใคร่เรียนก็มาเรียนได้ แต่พอยุคสมัยเปลี่ยนไปความเป็นตลาดวิชา ก็ปรับมาเป็นการเรียนแบบที่ต้องสอบเข้า หลักสูตรก็เริ่มมีการเปลี่ยน โดยมีนโยบายที่จะให้เหล่านักศึกษาได้เรียนวิชาพื้นฐานทางสังคมศาสตร์ มนุษยศาสตร์ และวิทยาศาสตร์ เพื่อความรอบรู้ที่กว้างไกล คณะศิลปศาสตร์จึงเข้ามาทำหน้าที่ในตรงนี้ โดยชื่อของคณะก็บอกอยู่แล้วว่า เป็นแหล่งของสรรพวิชาต่างๆ

และนี่เองที่กลายมาเป็นปรัชญาของคณะ อันมีสัญลักษณ์เป็นรูปคบไฟ

อาจารย์อดุลย์ซึ่งเป็นคณบดีในสมัยนั้นก็ได้คิดที่จะทำสัญลักษณ์อะไรสักอย่าง เพื่อสะท้อนให้เห็นถึงปรัชญาดังกล่าว เริ่มจากตึกเรียน ที่ผนังก็จะสลักเป็นอักษรไทยตามในจารึกหลักที่ 1 (อันแสนจะมีปัญหา หุหุ) นอกจากนั้นแล้ว ท่านยังได้คิดที่อยากจะให้มีการจำลองรูป The Thinker ของโรแดง มาไว้ที่สวนหย่อมของคณะด้วย

รูปปั้นนักคิด The Thinker อันนี้แหละ คือที่มาของรูปจิ๊งหน่อง

เมื่อแรกคิดที่จะจำลองรูปปั้นนักคิด ประติมากรที่จะต้องทำก็ได้ประท้วงมาว่า ทำยาก แพง ในที่สุด อาจารย์เขียน ยิ้มศิริ ก็เลยเสนอว่า ทำเป็นรูปไทยๆ จะดีกว่า อาจารย์เขียนจึงออกแบบเป็นวัยรุ่นไทย ในรูปแบบศิลปะแบบสุโขทัย ทำท่าจ้องมองดูที่ตัวหนังสือสุโขทัย พร้อมทั้งเอามือแตะคาง แสดงถึง การคิดใคร่ครวญ อีกมือถือหนังสือฝรั่ง ส่วนขานั้นก็ย่างก้าวแบบพระพุทธรูปปางลีลา รวมๆแล้ว สือให้เห็นว่า

นักศึกษารุ่นใหม่จะต้องใส่ใจกับการศึกษาหาความรู้ทั้งของนอกและของเราเอง อีกทั้งต้องคิด ใคร่ครวญ ไม่ใช่รู้แต่อย่างเดียว แต่ต้องคิดเป็น เป็นผู้ที่สามารถก้าวทันโลก ในขณะเดียวกันก็ต้องไม่ลืมรากเหง้าของตนเอง

นี่ก็คือ ความเป็นมาอันแท้จริงของรูปปั้นที่คณะศิลปศาสตร์ ธรรมศาสตร์ท่าพระจันทร์

แล้วทำไมจึงได้ชื่อว่า "จิ๊งหน่อง" ?
ได้มีคนเคยอธิบายว่า เป็นการพยายามตั้งชื่อ ซึ่งในขณะนั้น เพลงจิ๊งหน่อง กำลังดังเป็นพลุแตก ก็เลยเอามาใช้เรียนชื่อรูปปั้นนี้ไป นานวันเข้า เรื่องจริงก็กลายเป็นเรื่องเล่า เรื่องเล่ากลายเป็นตำนาน ที่พร้อมจะมีการเสริมแต่งให้ดูลึกลับซับซ้อนขึ้น

the Thinker ของ อาจารย์เขียนก็เลยกลายเป็นรูปเคารพ ที่ทุกๆปลายเทอม จะมีเหล่านักศึกษาเอาเครื่องเซ่นมา "ถวาย" หมุนเวียนเปลี่ยนไปตามฤดูกาล และตามสภาพสังคมรอบรั้วธรรมศาสตร์

จากข้าวแกง เป็น S&P

แม้แต่นิ้วมือที่ทำท่าครุ่นคิด วันดีคืนดีก็ยังมีคนมาเล่าว่า รูปปั้นเปลี่ยนมือแตะคาง

-__________-"

นี่แหละนะ เอกลักษณ์เฉพาะตัวของคนไทย
ไม่เว้นแม้แต่ในคณะฯของป้าเอง

หุ..หุ

ขอนอกเรื่องผี นิดนึงนะป้า
เอ่อ.. ได้ข่าวมาว่าสาวๆ ที่คณะฯ ของป้า มีแต่คนสวยๆ น่ารักๆ ทั้งนั้นเลยใช่ไหมจ๊ะ ป้ากิมจูจ๋า อิอิอิ

แม่นแล้ว เหอ เหอ เหอ :P

ตูไม่เชื่อ สาวๆ ที่คณะฯ ของป้า มีแต่คนสวยๆ น่ารักๆ ทั้งนั้น ตูไม่เชื่อ ตูไม่เชื่อ ตูไม่เชื่อ ตูไม่เชื่อ ตูไม่เชื่อ ตูไม่เชื่อ ตูไม่เชื่อ ตูไม่เชื่อ ตูไม่เชื่อ

เชื่อหน่อยสิจ๊ะ

*เอาปืนจ่อหัว*

ถุงว่า

ไม่มีรายจะเขียน

ควาย

ห้ามหลอกกันนะ