เมิงก็ว่าไป คิดได้ไงเนี่ย ขำขำ

ไม่ได้อัพบล็อคมาก็หลายวัน พอจะเข้าวันนี้ บล็อคมานเป็นไรอ้าาา คนใช้กันเยอะหรๅ เข้ายากจังอ่ะ เขาว่าเมืิองไทยพระอาทิตย์จะตรงศรีษะ(เปงไงสุภาพมะ)ที่สุดในวันที่ 22 นี้หรอ นี่ขนาดยังไม่ตรงนะ ร้อนจนตัวจะไหม้กันอยู่แระ ใส่แขนสั้นแว๊นซ์ มอไซด์มาทำงาน กลายเป็น ทูโทนไปเลยอ่ะ อยู่ไต้หวันขาวอย่างเผือกรุยอ้าาา กลับมาเมืองไทย แดงเป็นหัวมันเลยนิ ก่อนจะเข้าหัวเรื่อง อยากจะบอก ถึงหลายคนอาจจะไม่อยากรู้ก็เหอะ แต่ เราอยากจะบอกอ่ะ มีไรมะหล่ะ คือ นิยาย เรื่องสั้น จะสั้นมากสั้นน้อยก็ตามที่อยู่ในบล็อค คือเราก็แค่ มีจินตนาการล้นเหลืออ่ะ อ่านหนังสือเยอะ ดูซีรี่ยส์บ่อย เห็นอะไรนิด ก็จิ้นไปไกลโยดโพ้นทะเลแระอ่ะ คือมันอาจจะไม่เป็นที่ถูกใจของใคร แต่ก็ช่างเหอะ ดีกว่าปล่อยให้มัน ลอยวิ๊งๆอยู่ในหัวสมองอันน้อยนิดของเราอ่ะ ปล่อยๆมันออกมาเป็นตัวอักษรเพื่อจะได้เิพิ่มพื้นที่ว่างในสมองเราไปคิดอะไรอย่างอื่นบ้าง เอาหล่ะ ระบายออกมาหมดแระโล่งงงงงงงมาก มาเริ่มเรื่องกันเลย เราหายศรีษะจากที่ทำงานไปช่วยพี่ที่หน้างานอยู่พักใหญ่ กว่าจิได้กลับมา สู่ห้องรังหนูของเรา ก็ทำให้เพื่อนๆพี่ๆ โทรหา กริ๊ง กร๊าง ตลอดเว ไม่รับก็ยัง จะ วอทแอ๊ฟ มา เราเองก็ไม่ค่อยได้เปิด หรือ ออน วาย ฟาย เท่าไหร่ มือถือเรา นอกจากฟังเพลง รับสายแล้ว ยังเป็นที่ทับกระดาษได้อีกด้วย พอเผลอกดพลาดไปโดน โอ้วว ขึ้นข้อความ ของแต่ละคน ยังกะอ่านเรียงความเลยอ่ะ พอได้กลับมา ก็ตรงกับสงกรานต์พอดี มีแต่คนเขากลับไปเยี่ยมบ้านกัน มีเรานี่แหล่ะ ที่ไม่มีบ้านนอกกะเขา มีแต่คนถาม กลับบ้านนอกมั้ย สงกรานต์ๆ เราบอก มะมีบ้านนอกให้กลับอ่ะ มีแต่บ้านที่กรุงเทพ พอวางกระเป๋าเข้าห้องมาได้พักนุง พี่ๆก็เรียกไปปาร์ตี้ ดี๊ด๊า หน้าซอย เราบอกว่าเพิ่งกลับมา หน่อยโฮก พี่ๆบอกเอาหน่ะ จะอุดอู้อยู่บ้านทำไมคนเดียว เพื่อนเราก็ไปด้วยนะ เราก็แปลกใจ เห้ยย เพื่อนสาวเราเนี่ยนะ ก็เลยออกมานั่งอยู่บ้านหน้าปากซอยหมู่บ้าน เห็นสภาพของแต่ละคนแล้ว คงจะเมาล่วงหน้าก่อนเราจะมาถึง ปวกเปียก คอพับ คออ่อนกันไปตามๆกัน แต่เพื่อนเรา มันยังเฟรช มาก มันเห็นเรา แทบจะพุ่งหลาวใส่ เมิงมาได้ไงเนี่ย เป็นคำถามแรกที่มานพูดกับเรา เราบอกกรูคงไม่เดินมาอ่ะ นี่กรูก็บิดมอไซด์มา พี่ๆอีกหลายคนที่นั่งอยู่ ร้องเฮขึ้นพร้อมกัน เออหว่ะ บรรยากาศมันค่อยกลับมาเหมือนเดิมแล้วเว้ยย ที่ออฟฟิสดูเหงา ราวป่าช้า ไม่มีคนกวนประสาทอย่างเราอยู่หลายวัน เพื่อนบอกเงียบจนได้ยินเสียงยูง เลยอ่ะเมิง เราบอกกับพี่ๆที่อยู่เล่นน้ำกันว่าอยากกลับบ้าน หิว เหนื่อย ง่วง เพลีย เพื่อนเรามานขอตามกลับมาด้วย เราถามว่าทำไมมะอยู่กะพี่ๆเขาฟระ มานบอกว่า เห็นชะนีแต่ละนางแล้วหมั่นไส้ เกือบจะเก็บอาการแอ๊บแมน ต่อไปอีกไม่ไหว ด้วยไข่แตก เอร้ยย ความแตกกันพอดี กลับไปกะเมิงดีกว่ามันว่างั้น เราทั้งสองคนก็เลยแว่บไปตลาดหาซื้อกับข้าว เพื่อนมันก็หวังดีถามตลอดว่าเราอยากกินอะไร ไปเจอร้านข้าวแกงร้านนึง ก็มีแกงส้ม ชะอมไข่ใช่ป่ะ เราก็อยากกินไง เพื่อนเรามันก็หันไปเจอปลาสลิด มันก็สั่ง เราบอกไม่ต้องซื้อไปเยอะนะ เราไม่กิน เราเป็นคนจีนก็จริง แต่กินเผ็ดพอได้ ปลาร้านี่ไม่ต้องบอก ได้กลิ่นก็เวียนหัว ไม่สบายกันไปเลยอ่ะ ที่บ้านนี่ก็มีคนกินปลาร้าด้วย ไม่ได้รังเกียจอ่ะ แต่อย่ามาร่วมวงข้าวกะกรู จบป่ะ คือพอได้กลิ่นแล้วเวียนหัว บางทีถ้ากลิ่นแรงๆ นะเราไม่สบายไปเลยอ่ะ เราให้เพื่อนฟัง มันก็มองหน้าเรา งงๆ มันย้อนถามเราว่า เมิงจีนแบบไหนเนี่ย กินน้ำพริกกะผัก เป็นกาละมังๆเลย เราบอกว่ากินได้หมด ยกเว้นปลาร้า ของดิบๆสุกๆนี่อย่ามาเรียก แล้วปลาสลิดเนี่ย ทำไมถึงกินไม่ได้หะ มันถามเรา เราบอกตอนเด็กๆย่าเคยทอดให้กินอ่ะ แล้วย่าก็ฉีกเนื้อคลุกข้าวให้เราใช่ป่ะ เราก็ถามว่าย่าๆ นี่ปลาอะไรด้วยความเป็นเด็กไงอยากรู้ ย่าบอกปลาสลิด เราก็เลยพูดว่า ทำไมมันตัวนิดเดียวเอง ได้เนื้อก็น้อย แล้วก็ยังเค็มอีก แต่ย่าก็ป้อนข้าวเข้าปากเราอ่ะ เราเลยไม่ชอบตั้งแต่นั้นอ่ะ มีความรู้สึกว่า ปลาก็มีออกตั้งเยอะแยะ ตัวก็ใหญ่ๆกว่านี้ ทำไมไม่กินอ่ะ มากินอะไรปลาตัวเล็กๆ เอานิ้วสะกิดเนื้อก็เห็นก้างแระ แล้วก็ยังเค็มอีก ยี๊... ไม่กินอ่ะ พอเล่าให้เพื่อนฟัง มานก็ว่า แมร่งเมิงก็ว่าไป คิดได้ไงเนี่ย คิดมากแม้กระทั่งปลาสลิด มะรู้ดิ่บางคนว่าอร่อย แต่เราคิดนะ มันอร่อยตรงไหนฟระ เค็มปิ้ด เพื่อนว่า บางตัวก็ไม่เค็มเฟร้ย ออกจะมันๆ นัวๆ เออ ไอนัวๆนี่ มันภาษาอะไรของเมิง เราย้อนถาม มันบอกมะรู้ได้ยินแม่ค้า ส้มตำพูดกะสาวออฟฟิส เลยจำมา อ้าว แสรดดด กรูจำภาษาเกาหลีมาพูด ยังรู้ความหมายรุยนิ นี่เมิงยืมเขามาใช้ยังมะรู้อีกว่าแปลว่าอะไร

Create Date : 16 เมษายน 2555		1 comments
Last Update : 16 เมษายน 2555 23:39:14 น.
Counter : 782 Pageviews.
Share Tweet