 |
나는 오직 당신을 영원히 사랑합니다.
สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
©
|
|
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
อยู่กันยังไงไฟฟ้าก็ไม่มี เราคิด ถ้าเป็นเราคงตายแน่ พัดลมห่างตัวเราเหงื่อแตกเต็มตัวเลย ย่าบอก ย่ามีแค่พัดทำจากใบลาน เวลาร้อนก็โบกเอาแค่เย็นๆ หง่ะ คิดเคยอยากจะไปเมืองจีน ตอนนั้นพอย่าเล่าให้ฟัง ดับฝันเราทันที
พอโตมาได้ทำงาน แปลกตรงเราไม่ได้จบสายเลขา จบ การตลาด แต่ได้งาน เลขา อยู่หลายที่ แล้ว เราก็ต้องไปรับไปส่ง เจ้านาย เพื่อน ครอบครัวของเจ้านาย ลูกค้า ที่สนามบินบ่อยๆ มันเลยเกิดความคิดขึ้นมา อยากรู้ว่าบนเครื่องบินมันเป็นยังไง เห็นพ่อแม่ ฝรั่ง เข็นรถที่มีเด็กน้อยนั่งมาด้วย ก็แอบอิจฉา หง่ะ
หนูน้อยนี่โชคดีจังวุ้ย ได้ขึ้นเครื่องบินตั้งแต่เด็ก ความคิดนี่ยังฝังหัวเราอยู่ตลอดมา จนในที่สุดดดด
เราก็ได้มีโอกาส ขึ้นเครื่องบินกับเขาแว้วววว แม่จ้าว ความรู้สึกมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ตื่นเต้น จนเหงื่อออกมือเลยอ่ะ เราอยากจะบันทึกไว้ในหน้าประวัติศสาตร์ของเราเองว่า เคยบินที่ สนามบินดอนเมืองในวันสุดท้ายที่ต้องปิดการใช้งาน แต่ไม่ใช่เที่ยวสุดท้ายนะ แต่ะก็เกือบๆ ความรู้สึกมันเลย คูณ 200เท่า เราบินไปกับพี่เรา ก่อนหน้านี้พี่เราทำงานอยู่ที่ไต้หวันเกือบ 5 ปี บินไปบินกลับ บ่อยๆแล้วแต่รอบวันหยุด ในตอนนั้น เอฟโฟร์กำลังดัง พอรู้ว่านักแสดงส่วนใหญ่มาจากไต้หวัน เราก็เริ่มสนใจทันที ไม่เคยพลาดสักตอน ดูมันทุกฉาก จะเอาไปถามพี่ อ่ะว่างั้น
ซึ่งถามพี่ไปพี่ก็ไม่เข้าใจว่าเราหมายถึงอะไร แต่อยากรู้ไง ว่าบ้านไจ่ไจ๋มันอยู่แถวไหน ไต้หวันเป็นไง อะไรงี้
ถามมากมายจนพี่ไม่อยากตอบคำถามไร้สาระของเรา เลยพาเรามาอยู่ด้วย ฝันไปจริงเลยคราวนี้
ในขณะที่เราเค้าเตอร์เปิด พวกเรากับพี่ก็ไม่ได้อะไร คือ หลายๆคนบินบ่อย ก็รู้เวลาว่า เค้าเตอร์จะเปิดให้เช็คอินน์กี่โมง แต่จะมีคนที่ไม่รู้ เป็นกลุ่มเหมือนจะไปขายแรงงานที่ไหนซักที่ แต่งตัวเหมือนคนตัดอ้อยอ่ะ อันนี้เราไม่ได้อะไรนะ เพีงแต่ไม่รู้จะบรรยายยังไงดี น้าคนนึง แกรเดิน วนไปเวียนมาอย่างไม่สบอารมณ์ของแกร กลุ่มพวกพี่ๆเราก็ ยืนคุยกันอยู่ รอที่เหลือมาสมทบก็คุยกันเอาฮาอ่ะ เหมือนกับว่ากลุ่มน้าพวกนี้ มองขเม่น กลุ่มเราด้วย เราสะกิดให้พี่ดู เพื่อนๆพี่ก็มองตาม แต่ก็ไม่อะไร แล้วน้าแกรอยู่ๆก็โวยวายขึ้นมาอ่ะ ว่าทำไมให้รอนานแบบนี้ พนักงานไปไหนกันหมด นี่มารอเป็นชั่วโมงแล้วนะ หง่ะ
คนอื่นๆที่รอก็มองมาที่กลุ่มคนพวกนี้ เราก็ คิดในใจนะ เห้ยย ใครๆก็รอกันทั้งนั้นแหล่ะ ไม่เห็นจะมีใครออกอาการแบบนี้เลย เพิ่งเคยขึ้นเครื่องบินหรือไง นี่ กรูก็เพิ่งขึ้นเป็นครั้งแรกนะเว้ยย แบบน้าแกรวางมาดมากเลย มันใช่หรอ กลุ่มเราก็เลยขเยิบ ห่างไปหน่อย เพื่อนพี่คนนึงก็ พูดภาษาอิสานขึ้นมา อย่างฮาอ่ะ ประมาณว่า รอหน่อย ยังไงก็ได้ไปพร้อมๆกันหมดนี่หล่ะ จะเฟิสคลาสหรือ บิสสิเนส ก็ต้องไปพร้อมกันหมด ไม่มีใครได้ไปก่อนหรอก เด้อ... จนเค้าเตอร์เปิดเช็คอินน์ ซึ่งกลุ่มเรายืนเข้าแถวรอกันอยู่ก่อนแล้ว มันก็เร็วใช่ป่ะ ทีนี้ น้าแก ดิ่ คงจะโมโหอ่ะที่ไม่ได้ตั้งแถวรอก ต้องไปต่อแถว ยาวด้วย แกรเริ่มบ่นอีก ว่าบริการไม่ได้เรื่องสายการบินนี้ ต่อไปจะไม่ใช้บริการแล้ว แถวเราก็ต่อแถวเป็นระเบียบ โหลดกระเป๋าเสร็จ ก็ ชิวๆๆ เดินไป ที่ ตม พอผ่าน ตม ได้เวลา ขึ้นเครื่อง อู้ววว รับไหว้ พนง ต้อนรับแทบไม่ทัน เราถามพี่ ตามประสา เพิ่งเริ่มบิน ไฟร์ทแรก พี่ๆ ตรงนู้น ทำไมที่นั่งกว้างกว่าหล่ะ พี่บอก บิสสิเนสคลาส หรอๆๆ แล้วพี่เคยไปนั่งไหม พี่เราไม่ตอบ แต่พยักหน้า โหยยย อยากไปนั่งชั้น นั้นบ้างอ่ะ พี่เรากระตุกมือ ให้เดินตาม คนข้างหลัง ทยอยกันเข้าเครื่องมาแล้ว นั่งตามบุคกิ้ง พวกเราจะได้นั่งอยู่ โซนเดียวกัน เพราะ จองในนามบริษัท มีพี่คนนึงถาม ไงตื่นเต้นอ่ะดิ่ เราบอกมว๊ากกกอ่ะ ได้นั่งริมหน้าต่างด้วย พี่เราถาม มันจะดีใจอะไรนักหนาฮ๊ะ เข้าใจความรู้สึก หมามองเครื่องบินไหม แล้วอยู่เครื่องบิน มันก็ตกลงมา หมาก็วิ่งขึ้นเครื่องบินอ่ะ พี่บอก อะไรของแกรวะ เพื่อนพี่เราฮา ตรึม อธิบายซะเห็นภาพเลยอ่ะ
แต่...กลุ่มคนขายแรงงานกลุ่มนั้นก็ตามเราเข้ามา ทีนี้ป่วนที่เค้าเตอร์ไม่พอ น้าแกรเข้ามาป่วนถึงบนเครื่อง กลุ่มแกรมากันหลายคน แต่นั่งกระจายกัน แกรยืนอยู่ที่นั่งแกรนะ แต่ไม่นั่งซะที ผดส คนอื่นๆเขาเข้าที่กันจะครบหมดแล้ว มีแต่กลุ่มแกรอ่ะ วุ่นวาย พี่เพื่อนเลย หันมาคุยกัน ภาษาอีสานอีก ว่าเพ่ิงเคยขึ้นเครื่องบินหรือไงมึงอ่ะ พี่อีกคนก็รับมุก เออ เพิ่งเคยขึ้น มึงช่วยนั่งลงทีได้มั้ย นี่เครื่องบินนะเว้ย ไม่ใช่รถทัวร์ เท่านั้นหล่ะ น้าแกร ก็หันมามองหน้า แต่เพื่อนพี่ก็เฉยๆนะ พี่ถามตอนเครื่องลง ว่าถ้ามีเรื่องนี่ ขอผมวิ่งก่อนเลยนะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
