บทที่ 8

หญิงสาวทิ้งผ้าในมือวิ่งพรวดไปทางประตูหน้าบ้าน เปิดพัวะออกไปอย่างรวดเร็ว วิ่งเข้าไปหาคนทั้งสองโดยไม่สวมรองเท้ามาหยุดตรงหน้าเขา ได้ยินเสียงสะอื้นฮักของลูก รับรู้ได้ถึงอาการหอบตัวโยนมองไปยังขาป้อมข้างที่มีเลือดไหลเป็นทางจนหยดติ๋งลงพื้นทราย

ดวงตาโตตื่นตระหนกกับภาพที่เห็น “เกิดอะไรขึ้นคะ” ถามเสียงสั่น

แววตาคมกล้าแข็งกร้าวอยู่เป็นนิจบัดนี้แทนที่ด้วยความกังวล “เด็กโดนกระจกบาด แต่อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลยพาเด็กไปหาหมอก่อน ฉันว่าแผลลึกมากทีเดียว”

ปุณฑริกพยักหน้าแทนการตอบรับและรับเด็กน้อยมาอุ้ม ระวังไม่ให้โดนแผล และรีบเดินไปยังจักรยานเก่าซอมซ่อ

“เธอจะไปไหนของเธอ” เขาถามเสียงห้วน

“ก็จะพาไข่ตุ๋นไปหาหมอไงคะ” หล่อนมองเขาอย่างแปลกใจ

“แล้วเธอเดินไปทางนั้นทำไม” คนถามเริ่มหงุดหงิด

“ก็...จะไปเอาจักรยาน...ไงคะ” หล่อนต้องตอบตะกุกตะกักทุกครั้งที่อีกฝ่ายเริ่มหงุดหงิด

“แล้วเมื่อไหร่จะถึงโรงพยาบาลไม่ได้อยู่ใกล้ๆ นะแม่คุณ เลือดเด็กได้ออกหมดตัวพอดี ตามฉันมานี่” เขาพูดจบก็เดินอ้อมไปอีกทาง

หล่อนไม่รู้จะทำอย่างไร จึงเดินตามไปเมื่อเห็นว่าเขาเดินตรงไปยังรถสปอร์ตคันงาม ก็เลยชะงัก เริ่มลังเล “จะไปคันนี้หรือคะ”

“อือ”

“เดี๋ยวรถคุณจะเลอะนะคะฉันไปจักรยานดีกว่า”

ริมฝีปากกระด้างเม้มเข้าหากันแน่นจนแนวขากรรไกรเป็นสันนูน ตามด้วยเสียงถอนหายใจอย่างแรงหนึ่งครั้ง และน้ำเสียงที่ฟังก็รู้ว่าพยายามระงับอารมณ์อย่างเต็มที่“ฉันบอกให้ขึ้นรถ”

”หญิงสาวนิ่งเงียบทันทีไม่กล้าขัดอีก แต่ยังยืนละล้าละลัง ไม่กล้าขึ้นรถคันหรู

มรุตเดินอ้อมมาเปิดประตูข้างคนขับให้ออกคำสั่งด้วยแววตา หล่อนเลยจำต้องก้าวขึ้นรถ รู้สึกแปลกๆ เมื่อขึ้นมานั่ง ระวังไม่ให้เลือดเลอะเบาะเขาปิดประตูรถให้ เดินอ้อมไปนั่งประจำที่คนขับ และบึ่งรถออกไปอย่างรวดเร็ว

“ไป...คลินิกที่ตลาดก็ได้นะคะ” หล่อนเสนอขึ้นมาเสียงเบาๆ คิดว่าค่ารักษาในคลินิกคงถูกกว่าในโรงพยาบาล

เขาตวัดสายตามองมาแวบหนึ่งพ่นลมหายใจออกอย่างหงุดหงิด ปุณฑริกจึงก้มหน้าและปิดปากเงียบ

เพียงไม่นานรถสปอร์ตก็จอดเอี๊ยดหน้าประตูทางเข้าของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

“เธอพาลูกเธอเข้าไปก่อนฉันจะไปจอดรถ แล้วจะตามเข้าไป” เขาสั่งเสียงขรึม

“คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะดิฉันรบกวนคุณมากแล้ว เดี๋ยวกลับเองได้ อีกอย่างคุณต้องไปทำงานด้วย” คนพูดๆ เพราะความเกรงใจอย่างแท้จริง

“ฉันเป็นเจ้าของคอนโดฯ นั่นจะเข้าไปเวลาไหนก็ได้” เขาพูดกระแทกเสียง “แล้วก็พาเด็กเข้าไปหาหมอได้แล้ว”

หล่อนรีบลงจากรถทันที ไม่กล้าขัดอีก

ด้านในของโรงพยาบาลค่อนข้างใหญ่โตโอ่โถง นางพยาบาลคนหนึ่งกับบุรุษพยาบาลเข็นรถมารับเด็กอย่างรวดเร็ว

“ขาโดนบาดมาใช่มั้ยคะ” พยาบาลถามเสียงสุภาพขณะผู้ช่วยบุรุษพยาบาลช่วยรับเด็กไปนั่งบนรถเข็นแล้วเข็นเข้าไปในห้องปฐมพยาบาลฉุกเฉิน

ขณะนั่งรออยู่ด้านนอกรู้สึกตัวเล็กกระจิริดเมื่ออยู่ในโรงพยาบาลหรูหราใหญ่โตแบบนี้ ก้มมองสภาพตัวเองเห็นคราบเลือดเปื้อนเสื้อยืดสีฟ้ากับกางเกงผ้ายืดขายาวสีครีมเป็นหย่อมๆ ผมยาวรวบขึ้นเป็นมวยหลวมๆ บนศีรษะปอยผมบางส่วนหลุดลุ่ยเพราะต้องก้มๆ เงยๆ จากการทำงานบ้านและเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้สวมรองเท้ามา เมื่อก้มเห็นเท้าเล็กๆ เปลือยเปล่าของตัวเอง

หางตาหล่อนเห็นรองเท้ากีฬาคุ้นตาเดินเข้ามาใกล้แต่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง แค่ช้อนตาขึ้นเพียงเล็กน้อย

คนตัวโตมานั่งข้างๆปุณฑริกรู้สึกตัวเล็กลงไปอีก ไหล่ห่ออย่างไม่รู้ตัว และก้มหน้างุดต่อ

“จะก้มหน้าอย่างนั้นอีกนานมั้ย” เขาถามเสียงห้วนตามเคย

คนถูกถามเงยหน้าขึ้นมองเห็นเขาเหลือบมองเท้าเปล่าเปลือย สองเท้าเล็กๆ จึงหดชิดเข้าหากันอัตโนมัติ

“ลูกเธอสะดุดหกล้มตอนไปวิ่งบังเอิญไปบาดเศษแก้ว” เขาเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง

“ขอบคุณค่ะ”

“ขอบคุณอะไร”

“ขอบคุณที่...ช่วยไข่ตุ๋นแล้วยังพาเรามาโรงพยาบาลอีก”หล่อนมองอีกฝ่ายด้วยแววตาซาบซึ้งจากใจจริง

“เธอคิดว่าฉันจะใจร้ายใจดำขนาดปล่อยเด็กให้เลือดไหลอยู่ตรงนั้นหรือไง”

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ” หล่อนรีบปฏิเสธทันที พลางก้มมองสองมือของตัวเองที่ประสานกันอยู่บนตัก

แววตาคมเพ่งพิศสาวน้อยเห็นปอยผมบางส่วนตกลงมาระใบหน้าสวยใส หน้าผากนูนเกลี้ยงรับกับจมูกโด่งเรียวเล็กผิวหน้าเนียนละเอียด พวงแก้มแดงระเรื่อ

อีกฝ่ายรับรู้ถึงสายตาที่กำลังจ้องมองมารู้สึกประหม่ามากขึ้นอีก ในใจหวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแอบหวังว่าเขาจะเมามากจนจำมันไม่ได้

สักพักหนึ่งประตูห้องปฐมพยาบาลฉุกเฉินก็เปิดออกมาคุณหมอสาวอายุอานามไม่น่าเกินสามสิบปี ก้าวออกมาพร้อมกับพยาบาลสาวคนหนึ่ง

ทั้งสองลุกขึ้นยืนพร้อมกันหล่อนสังเกตเห็นแววตาของคุณหมอกับพยาบาลสาวมองมายังมรุตอย่างชื่นชมซึ่งคงถือเป็นเรื่องปกติและคิดว่าเขาคงชินชากับปฏิกิริยาเหล่านี้จากเพศตรงข้าม เพราะเขาดูไม่ยี่หระกับสายตาชื่นชมจากผู้หญิงสองคนตรงหน้า ใบหน้าคมสันยังเคร่งขรึม

“เด็กเป็นยังไงบ้างครับ” เขาถามขึ้น

“แผลลึกพอสมควรหมอต้องเย็บไปเจ็ดเข็ม แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วค่ะ กลับบ้านได้แล้วแต่ต้องล้างแผลอีกหนึ่งอาทิตย์” คุณหมออธิบายอย่างละเอียด

บุรุษพยาบาลเข็นรถออกมาโดยมีเด็กน้อยนั่งอยู่ ขาข้างหนึ่งพันผ้าขาวไว้ ปากเล็กๆ ยิ้มสดใสผิดกับตอนขามา

“น้องเก่งมากค่ะไม่ร้องไห้เลย” พยาบาลเอ่ยปากชม

“ไข่ตุ๋นไม่ร้องไห้เลยคับ” หนูน้อยพูดอย่างภาคภูมิใจ

พยาบาลแอบคิดในใจว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาดีมากๆลักษณะท่าทางกับการแต่งตัวบ่งบอกว่าความมีฐานะ แม้จะสวมเสื้อยืดเลอะคราบเลือดกางกางออกกำลังกายขายาว กับรองเท้าผ้าใบแต่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นของมีราคาแบบที่เธอเองยังไม่มีปัญญาจะซื้อแค่เห็นรถสปอร์ตคันเมื่อสักครู่ก็รู้ว่าราคาแพงลิบลิ่ว

ทว่าผู้หญิงท่าทางบ้านๆคนนี้เป็นอะไรกับคนรูปหล่อนะ แม้จะเป็นคนหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง แต่ลักษณะท่าทางเหมือนสาวบ้านนอกทั้งการแต่งตัว กับท่าทางขาดความมั่นใจ ส่วนเด็กก็หน้าตาไม่เหมือนใครเลยแต่ดูจากเสื้อผ้าเก่าๆ แสนธรรมดาที่เด็กสวมใส่เลยเดาว่าน่าจะเป็นอะไรกับผู้หญิงบ้านๆ คนนี้มากกว่า ทุกอย่างมันดูขัดกันหรือพูดง่ายๆ คือผู้ชายมาดขรึมคนนี้ดูไม่เข้ากับผู้หญิงและเด็กคู่นี้เอาเสียเลยเจ้าตัวคันปากอยากถาม เพราะความสอดรู้สอดเห็น จึงแกล้งพูดกับผู้หญิงตรงหน้าว่า “คุณแม่ดูยังสาวนะคะ”

ปุณฑริกยิ้มอย่างเป็นมิตรให้อีกฝ่ายแววตาใสซื่อ

พยาบาลเมียงมองไปยังผู้ชายหน้าขรึมแต่พอเห็นแววตาคมกล้า ก็ไม่กล้าเกริ่นถามอย่างใจคิด

จากนั้นบุรุษพยาบาลก็เข็นรถไปยังบริเวณพื้นที่นั่งรอด้านหน้าใกล้กับประตูหน้าโรงพยาบาลมรุต ปุณฑริกและพยาบาลคนเดิมเดินตามไป

“เชิญนั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ” พยาบาลบอก เตรียมจะเดินไปขณะบุรุษพยาบาลก้มศีรษะให้มรุตอย่างนอบน้อมก่อนเดินแยกไปอีกทาง

“เดี๋ยวครับ” มรุตเรียกนางพยาบาลพลางหยิบบัตรเครดิตออกมาจากกระเป๋าสตางค์เพื่อยื่นให้

“ขอบคุณค่ะ” นางพยาบาลยิ้มหวานและรับบัตรเครดิตมาด้วยท่าทางนอบน้อม แล้วก็เดินไป

“เธอรออยู่ตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันมา” เขาพูดขึ้นและเดินเลี้ยวหายไปตรงมุมเสา

มรุตแวะมาทำธุระในห้องน้ำ พอเสร็จก็เดินออกไปขณะนั้นได้ยินเสียงผู้หญิงพูดคุยกัน “เธอเห็นผู้ชายคนนั้นมั้ยหล่อมาก คงจะรวยน่าดู เห็นรถสปอร์ตคันนั้นมั้ยฉันว่าสิบล้านอัพแต่ไม่รู้ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ดูบ้านๆ เชยๆ จนๆ แต่งตัวก็ซอมซ่อ ท่าทางดูเงอะๆงะๆ ทำไมมาด้วยกันได้ก็ไม่รู้”

“แล้วสรุปพวกเขาเป็นอะไรกัน”

“ฉันก็คันปากอยากถามเหมือนกันแต่เห็นตาคมๆ ของพ่อรูปหล่อ เลยไม่กล้า”

“เขาเป็นแฟนกันหรือเปล่า”

“ไม่น่าจะใช่นะมันขัดกันเกินไป แล้วถ้าเป็นแบบนั้นนะ ฉันขอกลั้นใจตายดีกว่า ของดีๆจะไปปนกับของเน่าๆ ได้ยังไง”พูดจบก็ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก

ชายหนุ่มจำได้ว่าหนึ่งในเสียงนั้นน่าจะเป็นพยาบาลคนเมื่อสักครู่แววตาเจ้าหล่อนดูสอดรู้สอดเห็นปากเจื้อยแจ้วคล้ายอยากถามอะไรที่คิดว่าคงไม่พ้นการแส่เรื่องชาวบ้านเลยต้องมองกลับด้วยสายตาคมกล้า หล่อนจึงสำรวมท่าทีขึ้นมาบ้าง แต่พอคล้อยหลังเท่านั้นแหละ ก็จับกลุ่มซุบซิบนินทากันอย่างเมามันยิ่งประโยคสุดท้ายทำเอาฉุนกึก

เมื่อเดินกลับมาเห็นสาวน้อยบ้านๆ เชยๆจนๆ ที่พยาบาลคนนั้นเรียก นั่งอยู่บนเก้าอี้ กำลังหัวเราะสดใสกับลูก จู่ๆก็รู้สึกถึงก้อนอะไรสักอย่างตื้ออยู่ในลำคอถึงผู้หญิงคนนี้จะเป็นอย่างที่พยาบาลพูดถึง แต่ก็ไม่ใช่ความผิดของหล่อน และที่แน่ๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ของเน่าๆ อีกอย่างตัวเขาอาจไม่ใช่ของดีก็ได้เขาคิดหยันในใจ ขณะเดินตรงเข้าไปหาหางตาเหลือบเห็นนางพยาบาลคนนั้นเดินมุ่งมาทางเดียวกับเขา ในมือถือบัตรเครดิตใบเสร็จกับถุงยา

เขาเดินมาถึงพร้อมกับพยาบาลปุณฑริกลุกขึ้นยืน มองพยาบาลส่งบัตรเครดิต ใบเสร็จกับถุงยาให้เขา

“ขอบคุณนะคะ” พยาบาลพูดอย่างสุภาพและยิ้มให้ “จะให้ช่วยเข็นรถมั้ยคะ”

“ไม่เป็นไรครับผมจอดรถใกล้ด้านหน้าตรงนี้ ผมจะอุ้มเขาไปเอง” เขายิ้มสุภาพให้พยาบาล แล้วก็หันไปผายมือทั้งสองข้างออก “มาไข่ตุ๋น”หนูน้อยโผเข้าหามรุตทันทีอย่างไม่ลังเล

ปุณฑริกมองพฤติกรรมชายหนุ่มด้วยสีหน้างุนงงแปลกใจตั้งแต่เขาเรียกชื่อไข่ตุ๋นแล้ว เพราะไม่เคยได้ยินเขาเรียกเลยมีแต่เด็กคนนั้น เด็กคนนี้ หรือไม่ก็ลูกเธอบ้างล่ะ ส่วนพยาบาลก็มองตามสีหน้าประหลาดใจเช่นกัน

“ขอบคุณครับ” เขาเอ่ยกับพยาบาลเสียงเรียบ และหันมาบอกปุณฑริกว่า “ไปกันได้แล้ว”

“ฉันอุ้มไข่ตุ๋นเองก็ได้ค่ะ”หญิงสาวเอ่ยขึ้นขณะเดินตามเขา

เขาเหลือบมองเท้าเปล่าเปลือยของสาวน้อยก่อนตวัดตาขึ้นมองใบหน้าสวยใส “ไม่เป็นไร รถจอดแค่ตรงนี้เอง”

หล่อนไม่กล้าพูดอะไรอีกจำใจทำตามที่อีกฝ่ายบอก ไม่เข้าใจความคิดเขา

ขณะนั้นเห็นพยาบาลตรงเคาน์เตอร์สามคนกับผู้หญิงสามสี่คนที่เดินไปมามองตรงมาเป็นตาเดียวเจ้าตัวแน่ใจว่าสิ่งที่ตรึงความสนใจผู้หญิงเหล่านั้นได้คงเป็นผู้ชายหน้าตาดีรูปร่างสูงใหญ่คนนี้

รถสปอร์ตคันหรูจอดอยู่ด้านหน้าโรงพยาบาล ทั้งสองเดินไม่ถึงนาทีก็ถึงรถเขาปลดล็อกประตูรถขณะอุ้มไข่ตุ๋นไว้ เปิดประตูรถให้หล่อนก้าวเข้าไปนั่งด้วยท่าทางประดักประเดิด เพราะไม่คุ้นเคยเขาส่งไข่ตุ๋นให้นั่งตัก จากนั้นก็เดินอ้อมขึ้นไปด้านคนขับ ก้าวขึ้นมานั่งข้างๆหล่อน และสตาร์ตรถออกไป

ขณะอยู่ในรถปุณฑริกเหลือบไปเห็นตัวเลขในใบเสร็จที่วางอยู่บนชั้นวางตรงแผงหน้ารถ

“เรื่องค่ารักษาดิฉันจะหามาจ่ายให้เร็วที่สุดค่ะ” หล่อนพูดขึ้นเสียงเบา ละอายใจและเกรงใจที่ไม่อาจชำระเงินให้ได้ในทันที

หางตาเหลือบเห็นเขาตวัดสายตามองมาแวบหนึ่งเดาไม่ถูกว่าเขารู้สึกอย่างไร แต่เขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาก็เลยไม่กล้าพูดอะไรขึ้นมาอีก ตลอดทางกลับบ้านจึงมีแต่ความเงียบไข่ตุ๋นก็เริ่มซึมเพราะความเพลียและง่วงนอน

^____________^

Create Date : 11 กันยายน 2558		3 comments
Last Update : 11 กันยายน 2558 9:37:22 น.
Counter : 617 Pageviews.
Share Tweet