บทที่ 7

“ลูกเธอหลับไปแล้วเหรอ”ชายหนุ่มถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ขณะนั่งอยู่บนโซฟามองมาทางหล่อน แววตายากจะคาดเดาความรู้สึก

“หลับไปแล้วค่ะ”

“ลูกเธออายุเท่าไหร่นะ”

“สี่ขวบค่ะ”

“แล้วสามีเธอไปไหนซะล่ะ” เขา

ถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย...เรียบมากจนหล่อนคิดว่าเขาคงถามขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจเพราะดูจากลักษณะนิสัยเขาแล้วคงไม่ชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวใครสังเกตได้จากที่ทำงานกับเขามาเกือบครบเดือน เจ้าของบ้านจะคุยกับหล่อนเท่าที่จำเป็นไม่เคยถามเรื่องส่วนตัว อีกอย่างขณะนั้นเขาก็ก้มมองอุปกรณ์เทคโนโลยีขนาดเท่าฝ่ามือมีแท่งเล็กๆ คล้ายปากกา จิ้มไปมาบนหน้าจออย่างตั้งอกตั้งใจ

“เอ่อ คือว่า...” ปุรฑริกอึกอัก เพราะไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมองคิ้วเข้มเลิกขึ้น

“เอ่อ คือ ดิฉัน...” หล่อนแอบคิดในใจว่าทำไมเขาต้องถามคำถามที่ตอบยากแบบนี้ด้วย

ใบหน้าเฉยเมยเริ่มส่อเค้าความหงุดหงิดริมฝีปากกระด้างโค้งลง ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาดูยียวน “ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบ”

ผู้ชายอะไรใจร้อนเป็นบ้า...หล่อนคิดในใจเสก้มหน้า ไม่กล้าสบตาเขา

“เอาเบียร์มาหน่อย”

หล่อนรีบไปหยิบเบียร์มาให้หนึ่งกระป๋องไม่อยากหยิบมาให้เยอะนักเพราะเห็นเขาดื่มแต่ละครั้งน่ากลัวเหลือเกิน...เขาไม่ห่วงสุขภาพตัวเองหรืออย่างไรนะ

“ไปเอามาเพิ่มอีก” เขาสั่งอย่างหงุดหงิดอีกครั้งเมื่อเห็นหล่อนวางกระป๋องเบียร์ลงบนโต๊ะ

สาวน้อยยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจเดินไปหยิบเบียร์อีกกระป๋องมาเพิ่มให้ มรุตตวัดสายตาขึ้นมองคิ้วขมวดเป็นปม แต่ไม่ได้เอ่ยอะไร

หล่อนไม่รู้ว่าเขาอารมณ์เสียเรื่องอะไรแต่คิดว่าตัวเองคงทำอะไรไม่ถูกใจเขา เพราะความเป็นคนเปิ่นๆ เงอะๆ งะๆ

ชายหนุ่มเปิดกระป๋องเบียร์และซดไม่กี่อึกก็หมดหญิงสาวไม่รู้จะทำอย่างไร เลยเลี่ยงออกไปล้างชาม เช็ดโต๊ะจนเรียบร้อยเมื่อเดินออกมา ยังเห็นเขาตั้งอกตั้งใจดื่มเบียร์กระป๋องที่สอง เลยถอนหายใจเบาๆเดินกลับออกไปเข้าห้องนอนตัวเอง เห็นเด็กชายตัวป้อมนอนหลับสนิท ค่อยๆขึ้นไปบนเตียงอย่างระมัดระวัง เพื่อเตรียมตัวนอน

หญิงสาวเหลือบมองไปทางนาฬิกาตรงหัวเตียงตีหนึ่งแล้ว ก็ยังข่มตานอนไม่หลับในใจกังวลว่าเขายังคงดื่มเบียร์เป็นน้ำอยู่หรือไม่หรือไม่ก็อาจจะนอนหมดสภาพคาโซฟาเหมือนทุกคืน เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำโดยไม่กลัวว่าจะไม่สบาย

แม้พยายามลองข่มตานอนอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล ท้ายสุดจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง เปิดประตูเข้าไปในบ้านเบาๆ แล้วก็เป็นดังคาด เขานอนหมดสภาพอยู่บนโซฟาเสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ยออกมานอกขอบกางเกง ยังดีที่วันนี้ไม่ได้ปลดกระดุมจนหมดปลดแค่สองเม็ดบน โหนกแก้มคมสันแดงระเรื่อ

อากาศในห้องเย็นจัดเพราะเขาเปิดเครื่องปรับอากาศไว้เย็นฉ่ำ นึกสงสัยว่าเขาไม่หนาวหรืออย่างไร

เธอเดินไปหยิบผ้าห่มจากห้องนั่งเล่นตามเคยนำมาคลี่ห่มให้อย่างเบามือ จริงๆ แล้วเวลาคนห่ามๆคนนี้อยู่ในสภาพแบบนี้ก็ดูน่าสงสารหล่อนรู้สึกว่าเหมือนมีความอ้างว้างซ่อนอยู่ภายใต้ความแข็งกร้าวดุดันแต่เป็นความอ้างว้างที่อยู่ลึกมาก จนยากที่ใครจะแตะเข้าไปถึงหรือกว่าจะแตะถึงก็อาจได้รับบาดเจ็บจากความแข็งกร้าวภายนอกเสียก่อน

มรุตขยับตัวผ้าห่มบางส่วนจึงหล่นลงมากองที่พื้นปุณฑริกหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลี่คลุมตัวให้อีกครั้งระหว่างนั้นมือใหญ่ก็คว้ามือหล่อนข้างหนึ่งไว้ จึงสะดุ้งอย่างแรงดึงมือกลับตามสัญชาติญาณ แต่เขาบีบมือเล็กๆ แน่น

“ทำไมเธอยังไม่นอนอีก”

หัวใจตกไปอยู่ตาตุ่มประสานกับดวงตาแดงก่ำที่กำลังมองมา หล่อนทั้งตกใจและกระอักกระอ่วนใจเขายังบีบมือแน่น และเพราะนั่งคุกเข่าอยู่ข้างกายเขาจึงค่อนข้างอยู่ในระยะใกล้ชิดกันพอสมควร แต่แม้อยู่ในสภาพการณ์เช่นนั้นก็สังเกตเห็นแววตาคู่นั้นคลายความแข็งกร้าวลงในแบบที่หล่อนไม่เคยเห็น

“ฉันถามว่าทำไมเธอยังไม่นอนอีก” เขาถามซ้ำ

หล่อนไม่แน่ใจว่าเขาเมาหรือเปล่าแต่เดาเอาว่าคงกึ่งมีสติกึ่งเมา เพราะถ้ามีสติดีครบถ้วนก็คงไม่จับมือแม่บ้านของเขาไว้เช่นนี้

“คือ...ดิฉันจะแวะมา...ปิดไฟเห็นคุณ...นอนอยู่ อากาศในห้องนี้มันเย็น...ก็เลยเอาผ้าห่มมาให้คุณ” หล่อนตอบเสียงกระซิบติดๆ ขัดๆ แต่ยังประสานสายตากับเขาไม่อาจหลบตาไปทางอื่นได้คล้ายดวงตาคมกล้ามีแรงดึงดูดมากมายมหาศาลจนตรึงทุกอย่างไว้ได้

มรุตยังจ้องมองมาอย่างนั้นโดยไม่พูดอะไรจนคนถูกมองอึดอัด พยายามดึงมือออกมา แต่ก็ดึงไม่ออก จึงพูดเบาๆ “ปล่อยมือฉันเถอะค่ะ”

“ทำไม” เขาถาม

หล่อนมั่นใจในวินาทีนั้นว่าเขาเมาร้อยเปอร์เซ็นต์ “คุณเมาแล้วค่ะ” ดึงกลับมืออีกครั้งแต่เขาบีบมือแน่นขึ้นและดึงเข้าไปชิดอกเขามากขึ้นอีก หล่อนมองเขาด้วยสายตาวิงวอน

“ปล่อยมือนะคะ” หล่อนพยายามเกลี้ยกล่อม และค่อยๆ ดึงมือกลับอย่างเบามือที่สุดแต่คนเมาก็ยังไม่ยอมปล่อย หากแรงบีบคลายลงไปมาก จึงนิ่งอยู่อย่างนั้นสักพักหนึ่ง

“ดึกมากแล้ว คุณนอนเถอะ ไม่งั้นพรุ่งนี้จะตื่นไม่ไหวนะคะ” หล่อนใช้น้ำเสียงอ่อนโยนขณะในใจเต้นรัว คิดว่าจะลองใช้วิธีเดียวกับตอนไข่ตุ๋นดื้อพูดอย่างไรก็ไม่ฟัง เลยต้องใช้ไม้อ่อนล่อหลอกซึ่งก็ไม่รู้จะได้ผลไหมกับคนตัวโตคนนี้

“เดี๋ยวฉันจะปิดไฟให้นะคะ” หล่อนยิ้มให้เขา แต่ริมฝีปากกลับสั่นระริกยกมืออีกข้างขึ้นมาแกะนิ้วเขาทีละนิ้วอย่างเบามือ และประสานสายตาคู่นั้นอยู่ตลอดเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตรึงความสนใจอยู่ที่มืออย่างเดียว

ในที่สุดก็แกะมือออกจากการเกาะกุมได้สำเร็จหล่อนถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอกแล้วรีบถอยห่างออกมาในระยะที่เขาไม่อาจดึงมือไปได้อีก เห็นเขายังจ้องมองมาด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก

“หลับเถอะค่ะ” ยิ้มอ่อนโยนให้อีกครั้ง ก่อนออกไป ก็ไม่ลืมปิดไฟให้ด้วย

เพียงไม่นานมรุตก็เคลิ้มหลับคืนนั้นเป็นคืนแรกในรอบปีที่เขาไม่ได้ฝันร้ายไม่มีภาพผู้หญิงนอนจมกองเลือดตามมาหลอกหลอนในฝัน...

ชายหนุ่มกำลังวิ่งเหยาะๆไปตามชายหาด ใบหน้าหล่อเหลาฉ่ำชื้นไปด้วยเหงื่อด้านหลังมีเด็กน้อยกับสุนัขวิ่งตามอยู่ห่างๆ เขาเริ่มชินกับสิ่งนี้แล้ว แม้จะยังรำคาญแต่ก็ไม่ได้หันไปทำหน้าถมึงทึงใส่ทั้งสองเหมือนกับช่วงวันแรกๆอีกทั้งวันนี้สมองปลอดโปร่งกว่าทุกวันเพราะเมื่อคืนได้หลับยาวตลอดทั้งคืนจนถึงเช้า

“โฮ่งๆๆ” เสียงสุนัขเห่าดังมาจากด้านหลังแบบผิดปกติ มรุตจึงหันกลับไปมองตามสัญชาติญาณเห็นเจ้าหนูหัวหยิกกำลังนั่งอยู่บนพื้นทราย สองขาป้อมยื่นออกไปด้านหน้า ปากเล็กๆเบะ น้ำตาไหลพราก ตัวหอบโยนราวกับกำลังกลั้นเสียงสะอื้นอย่างสุดกำลัง และเลือดก็ไหลเป็นทางอยู่ตรงหน้าแข้งข้างซ้ายของเจ้าหนูน้อยส่วนไข่ต้มยืนอยู่ข้างกายคู่หูไม่ห่าง เห่าไม่หยุดคล้ายกับร้องเรียกเขา

มรุตวิ่งเข้าไปหาทันที ด้วยความตกใจสังเกตว่าเจ้าสุนัขหยุดเห่าในทันที เขาคุกเข่าลงข้างเด็กน้อยซึ่งกำลังมองมาอย่างขอความช่วยเหลือ “เกิดอะไรขึ้นไข่ตุ๋น!” เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเด็กคนนี้ด้วยความลืมตัว

หลังจากไข่ตุ๋นได้ยินผู้ชายตรงหน้าเรียกชื่อตัวเองเท่านั้นแหละเสียงสะอื้นก็เริ่มหลุดรอดออกมาเป็นระยะๆ แต่เห็นได้ชัดว่าเจ้าหนูพยายามกลั้นไว้เต็มที่ และอาการสะอื้นฮักนี่เองที่ทำให้เด็กน้อยไม่อาจพูดอะไรได้มีแต่สีหน้าเท่านั้นที่สื่อถึงความเจ็บปวด

มรุตเหลือบไปเห็นเศษแก้วชิ้นหนึ่งใหญ่พอสมควร ฝังอยู่ในทรายครึ่งหนึ่ง อยู่ไม่ห่างจากขาเด็กน้อยยังเห็นรอยเลือดสีแดงเป็นคราบติดอยู่ที่เศษแก้ว ก็เข้าใจในทันทีเขาหันกลับมามองขาป้อมๆ อีกครั้ง เห็นเลือดไหลออกมามากดูจากบาดแผลแล้วคงลึกทีเดียว เลยใช้ผ้าขนหนูสีขาวที่พกมา ซับเลือดให้เบาๆไม่กล้ากดแรง กลัวว่าจะมีเศษแก้วฝังอยู่

“เจ็บมากมั้ยไข่ตุ๋น”

ปากเล็กๆนั้นเบะลงไปอีกขณะพยักหน้าให้ น้ำตาไหลพรากราวกับทำนบเขื่อนพัง

เขาทำอะไรไม่ถูก มองไปทางบ้านพักเห็นอยู่ไกลออกไปลิบๆ คิ้วเข้มขมวดมุ่น สีหน้ากังวล สุดท้ายตัดสินใจอุ้มเด็กขึ้นมาซบกับไหล่กว้างข้างหนึ่งท่าทางเก้ๆ กังๆ พยายามระมัดระวังเต็มที่ไม่ให้โดนขาข้างที่เลือดไหลจับขาข้างนั้นเอียงไปด้านข้าง และไม่ใช่เพราะกลัวว่าเลือดจะเปื้อนเสื้อยืดสีขาวแต่เพราะกลัวเด็กจะเจ็บ

ขณะอุ้มร่างเล็กแนบบ่าเจ้าหนูก็เอียงแก้มข้างหนึ่งซบกับไหล่กว้าง สองมือน้อยๆ โอบรอบคอเขาอัตโนมัติราวกับมอบความไว้วางใจไว้กับเขาอย่างไม่ลังเล มรุตเกร็งตัว รู้สึกแปลกๆกับสัมผัสที่ได้รับจากเด็ก รวมถึงรับรู้ได้ถึงอาการหอบโยนยามแผ่นอกเล็กๆกระจ้อยร่อย แนบกับแผ่นอกกว้างแข็งแกร่งราวหินผา และเสียงสะอื้นเบาๆ ดังอยู่ข้างหู

มรุตรีบเดินกลับบ้าน อุ้มไข่ตุ๋นไว้ส่วนไข่ต้มวิ่งตามหลังมา เขาไม่กล้าวิ่ง เพราะกลัวจะกระทบกระเทือนบาดแผลอาจทำให้เลือดออกมากขึ้น แต่สาวเท้ากว้างกว่าปกติ เพื่อให้ถึงบ้านเร็วที่สุด

ปุณฑริกมองผ่านผนังกระจกด้วยความงงงันเมื่อเห็นภาพตรงหน้า มรุตกำลังอุ้มไข่ตุ๋น เดินกลับมาด้วยท่าทางเร่งรีบไข่ต้มวิ่งตามหลังมาไม่ห่าง หล่อนขมวดคิ้ว มือที่กำลังเช็ดกระจกหยุดชะงัก ภาพตรงหน้าดูแปลกตา ผู้ชายตัวโต บึกบึนอุ้มเด็กชายตัวเล็กกระจ้อยร่อย และยิ่งแปลกขึ้นไปอีก เมื่อผู้ชายคนนั้นคือมรุต คนที่ทั้งห่ามดิบ เถื่อน และไม่ชอบเด็ก

แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีดเพราะเห็นรอยเลือดแดงฉานเป็นทางเปื้อนเสื้อยืดสีขาวของเขา

คุณพระช่วย! เกิดอะไรขึ้น 

^_______^

Create Date : 09 กันยายน 2558		1 comments
Last Update : 9 กันยายน 2558 10:33:22 น.
Counter : 643 Pageviews.
Share Tweet