เมื่อปีที่แล้ว ฉันได้มีโอกาสสนิทสนมกับคนคนหนึ่ง ทั้งๆที่เรารู้จักกันมานาน

แต่เหมือนตอนนั้นเส้นทางในชีวิตของเรามันยังไม่ได้ขนานกัน

จนกระทั่งฉันอกหักช่วงเวลาเดียวกับที่เขากำลังจะเลิกกับคนรัก เราเลยมีเวลามาเจอกัน

ยิ่งได้ฟังเรื่องราวต่างๆของเขา ฉันก็ยิ่งรู้สึกสนใจในตัวเขามากขึ้นทุกครั้ง 

แม้ในบางขณะ เรื่องราวบางมุมของเขาก็ทำให้ชั้นสับสนและข้องใจและไม่เข้าใจ

ฉันเริ่มรู้สึกอยากคุยกับเขาทุกวัน อยากเจอเขาบ่อยๆ จนในที่สุดก็เผลอหึงเขากับคนอื่นๆ

ฉันไม่อยากเสียเขาไป แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร เพราะฉันได้ล้ำเส้นของคำว่าเพื่อนเข้าให้แล้ว

ในวันที่ฉันตัดสินใจบอกลา เขากอดฉันไว้และบอกฉันให้อยู่ตรงนี้กับเขา เพราะเขาก็รู้สึกกับฉัน

แบบเดียวกัน ฉันดีใจและก็ภาวนาให้เขาเป็นคนที่ฉันรอ เป็นคนที่อยากจะอยู่กับฉันไปจนแก่

เรามีความสุขด้วยกัน เพราะเราเป็นเพื่อนกันมาก่อน ไม่ต้องปรับตัวหรือทำความเข้าใจกันมาก

จนกระทั่งฉันย้ายงาน...ฉันมีเวลามากขึ้น ในขณะที่เขาเริ่มยุ่งมากขึ้น ชีวิตประจำวันที่ต่างออกไป

ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกว่าเวลาของเรามันน้อยลง เทียบกับกิจกรรมอื่นของเขาที่ยังคงสม่ำเสมอ

ในที่สุดเราก็เปิดใจคุยกันถึงความความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น โดยมีข้อสรุปว่าเราจะปรับเข้าหากัน

ฉันก็ไม่รู้ว่าการปรับมันคืออะไร แต่ก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด เพราะวันนี้ฉันรักเขา

ฉันไม่รู้ว่าเขาจะยังรู้สึกกับฉันแบบเดิมไหม แต่ก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด เพราะวันนี้ฉันรักเขา

แต่อีกไม่นานสิ่งที่ฉันกลัวก็จะมาถึง เขากำลังจะย้ายงาน ชีวิตประจำวันของเขาจะเปลี่ยนไป

เส้นทางขนานของเรา มันเริ่มหักเหเมื่อฉันเปลี่ยนงาน และมันก็จะหักเหไปอีกเมื่อเขาเปลี่ยนงาน

เส้นทางขนานของเรา จะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ฉันหวั่นใจเพราะฉันไม่เห็นทางว่ามันจะกลับมา

ขนานกันได้อีกไหม เพราะครั้งหนึ่งที่การเริ่มหักเหเริ่มขึ้น เราก็มีปัญหากันซะแล้ว....

เรื่องง่ายๆที่ไม่ง่ายอย่างที่คิด กำลังทำให้ฉันสับสน และคาดเดาอะไรไม่ได้

ความหวั่นไหว มันทำให้ความเข้าใจ เริ่มลดลง

ความรัก มันทำให้มีความพยายามที่จะอดทนกับปัญหาต่างๆ มีมากขึ้น

ลองมาลุ้นดู ว่าเรื่องราวของฉันจะเป็นยังไง ถ้ามันจะจบ ก็ของให้มันจบอย่างสวยงามละกัน