เมื่อ "ไหม" จะอายุครบ "สองขวบ"

ไม่ได้เขียนบล็อกนาน เพราะไม่มีเวลาเขียนอะไรยาวๆมาก
แถมไม่ค่อยได้จดบันทึกของน้องไหมเท่าไหร่เลย ฮืออ

วันที่ 27 มิถุนายนนี้ น้องไหมก็จะอายุครบสองขวบแล้วหล่ะ
อยากเขียนไว้เป็นที่ระลึกว่า

"สองปีที่ผ่านมา หม่าม้าคนนี้มีความสุขมากที่มีไหมอยู่ด้วย"

น้องไหมขวบปีที่สองพัฒนาการเป็นไปตามวัย
ไม่ได้ฉลาดล้ำเลิศ แต่ก็ไม่ได้ช้าจนน่ากังวล
สุขภาพช่วงขวบกว่าๆ ป่วยบ่อยมาก ไปหาหมอกันทุกเดือน
ป่วยแต่ละทีไข้ขึ้นก็หลายวันติดต่อกัน หม่าม้าก็กลัวหนู
เป็นไร ต้องตื่นขึ้นมาเช็ดตัวกันตลอด

ช่วงขวบครึ่งหม่าม้าไปคลอดมะลิสิบวัน นอนร้องไห้คิดถึงไหม
บ่อยๆ ไป ยิ่งหนูจำแม่ไม่ได้ ช่วงทีแม่หายไปนานๆ
ร้องหนักเลยช่วงนั้น เป็นประสบการณ์ที่ทำให้รู้ว่าหม่าม้ารักหนูมากที่สุด

พอมะลิมาอยู่ด้วย ไหมก็ไม่ได้แกล้งน้องมากอย่างที่กลัว
มีบ้างเล็กๆ น้อยๆ ตามประสา ตอนนี้จะหนักไปทางหวงของเล่นซะมากกว่า
มะลิหยิบจับอะไร ไหมจะตะโกน ดาเมะ ดาเมะ ตลอด
แล้วก็ชี้ไปที่ของเล่น แล้วชี้ที่ตัวเองพร้อมพูดว่า "ไหม" "ไหม"
แปลว่า ของเล่นนี่ของหนูนะแม่

ไหมในขวบปีที่สองก็ยังเป็นปีที่แม่เหนื่อยอยู่ เพราะหนูไม่รู้เหตุและผล
แต่หนูทำอะไรได้เยอะ เดินเก่ง วิ่งเก่ง เอาแต่ใจตัวเอง
ทำให้หม่าม้าหมดแรงพาหนูออกนอกบ้าน เพราะช่วงนั้นก็ท้องมะลิพอดี
พอคลอดมะลิ ก็ลูกสอง จะพาไปไหนก็ลำบาก
ปีนี้หม่าม้าขอโทษหนูด้วยที่ไม่ได้ดูแลหนูมากพอ ไม่ได้พาหนูไปเล่นนอกบ้าน
ไม่ได้พาหนูไปเที่ยวบ่อยๆ เหมือนปีแรก ไว้ปีหน้ามะลิโตแล้ว
หม่าม้าขอแก้ตัวนะ จะพาไปซิ่งให้หนำใจเลย

ไหมเป็นเด็กมีลักษณะเฉพาะตัวชัดเจนมาก ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี

- ร้องลั่นบ้านตั้งแต่เบบี้ เดี๋ยวนี้ก้ยังเป็น ไม่ได้ดั่งใจ แหกปากซะ
ใครไม่รู้นึกว่าบ้านนี้ทรมานเด็ก

- เอาแต่ใจ ไม่ได้ดั่งใจ จะลงไปนอนกับพื้น แต่ไม่ดิ้นนะ นอนเฉยๆ
อืมม์ หม่าม้าก็ปล่อยให้นอนไป

- ดื้อมาก หม่าม้าพูดจนปากเปียกปากแฉะก็แล้วก็ยังไม่หายดื้อ
หลายครั้งที่ต้องเอาไปในห้องให้อยู่คนเดียว เพื่อเป็นการทำโทษ
ไหมก็รั้นมาก ร้องอยู่อย่างนั้น ไม่ออกจากห้องหลายนาทีเลย
แต่หม้าม้าก็ต้องปล่อยไหมร้องไป เพื่อให้รู้ว่าสิ่งที่ไหมทำนั้นมันไม่สมควร

- กินเก่ง แต่กินเก่งแต่ขนม แต่ข้าวเนี่ย ต้องทำทุกวิถือทางเพื่อให้กิน

- ยิ้มเก่งเหมือนเดิม ไปนอกบ้านก็คอนนิจิวะไปเรื่อย หรือไม่ก็บ๊ายบาย
ลุงคนงานก่อสร้างต้องรอบ๊ายบายน้องไหมทุกวัน

- ชอบเดิน ชอบวิ่ง ชอบขึ้นกระได เมื่อไหร่หนูจะหายเห่อสักที วิ่งตาม
จนเหนื่อยแล้วววว


สรุปๆ เท่าที่นึกออกมีเท่านี้มั๊ง วันไหนนึกออกเพิ่มเติมเดี๋ยวจะมาเพิ่มทีหลัง

สิ่งที่หม่าม้าได้เรียนรู้

สองปีที่มีน้องไหม ทำให้หม่าม้าเรียนรู้ว่า เราก็เลี้ยงลูกได้โว๊ย
นึกว่าจะทำไม่ได้ ทำได้ดีไม่ได้ดีก็อีกเรื่อง แต่ก็เลี้ยงมาได้จน
ลูกสองขวบแล้ว ขอชื่นชมตัวเองหน่อย เพราะก่อนมีน้องไหม
ไม่เคยคิดอยากมีลูกเลย คิดว่าทำไม่ได้ มันไม่ใช่ตัวฉัน
อะไรทำนองนั้น พอมีน้องไหมแล้ว เฮ้ย เพิ่งรู้ว่ามีลูกมันดียังงี้เอง

ไหมทำให้หม่าม้าเข้าใจคำว่า แม่ มากขึ้น มันโคตรจะต้องเสียสละ
เลย นอนไม่ได้นอน อยากทำอะไรตามใจไม่ได้ทำ แต่ทุกสิ่ง
มันต้องแลกเนอะ ซึ่งก็คุ้มกับสิ่งที่ได้มา

ไหมทำให้หม่าม้าอดทนมากขึ้น เมื่อก่อนไม่พอใจใครก็สะบัด
หน้าเดินหนีได้ แต่ไหมพอทำให้โกรธ ทำให้บ้านรก หม่าม้าก็ต้อง
พยายามอดทน จะเดินหนีทิ้งลูกไปได้ยังไงเนอะ ก็ต้องใช้
ทั้งไม้แข็งไม้อ่อน พูดจนปากเปียกปากแฉะ ถ้าเป็นคนอื่น
พูดทีเดียวไม่ฟังก็เลิกยุ่งแล้ว ไม่ฟังอย่าฟัง


ตอนนี้ให้ไปไหนมาไหนคนเดียว กลับกลายเป็นกังวลไปซะงั้น
บางทีไปไหนกับพ่อน้องไหมและมะลิสามคนช่วงไหมไปเนอสเซอรี่
กลับรู้สึกผิดมากๆ อยากไปรับแล้วไปด้วยกัน

ล่าสุดมีแพลนไปกินบุฟเฟต์กันทั้งบ้านวันธรรมดาซึ่งไหมควรไป
เนอสเซอรี่ ครั้งนี้หม่าม้าทำใจไม่ได้ที่จะปล่อยไหมไปเนอสเซอรี่
คนเดียวแล้วเราไปกินสนุกกัน เลยบอกพ่อน้องไหมว่า เอาไหมไปด้วยดีกว่า
แม้รู้ว่าไปกินจะไม่สะดวกก็ตาม เพราะไหมคงยุ่งวุ่นวาย
แต่...มันมีความสุขกว่ากันเยอะเลย เพราะไหมจะสนุกสนานกับสถานที่ใหม่
ยิ้มไป หัวเราะไป เออ..เห็นแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ไม่น่าเชื่อ

เวลาในแต่ละวันที่แม่ชอบที่สุด คือตอนเอาไหมเข้านอน
เพราะเราจะนอนคุยกันกระหนุงกระหนิง แล้วแม่ก็จะกระซิบที่ข้างหูน้องไหม
ทุกคืนว่า ไหมรูมั้ยว่าหม่าม้ารักไหมกับมะลิที่สุดในโลกเลยนะ
พูดทุกคืนจริงๆ ยกเว้นคืนที่แม่หลับก่อนหง่ะ

Create Date : 13 มิถุนายน 2553 Last Update : 13 มิถุนายน 2553 22:34:19 น. Counter : 2247 Pageviews.		12 comments
Share Tweet