Bloggang.com : gluhp : 1.. กว่าจะเดินทาง

1.. กว่าจะเดินทาง

สองวันก่อนเดินทาง..

-----

เมื่อพูดถึงการเดินทาง คุณนึกถึงอะไร
การเปลี่ยนที่, การไปเที่ยว, การสืบหา, การค้นพบ, การพิสูจน์, การเติบโต ฯลฯ

ใช่ไหมว่า ความหมายการเดินทางของใครก็ของมัน อยู่ที่ความคาดหวังที่เขาตั้งไว้นั่นแหละ ว่าจะได้อะไรจากการเดินทางครั้งนั้น ซึ่งหลายครั้ง ความหมายของการเดินทางที่ปรากฏขึ้นเมื่อการเดินทางนั้นจบลง อาจะไม่ได้เป็นสิ่งที่เราคาดหวังมาแต่ต้นเลยก็เป็นได้

แต่ที่แน่ๆ ไม่ว่าเราจะมองว่าความหมายของการเดินทางคืออะไร ถึงที่สุดแล้ว ชีวิตเราทุกคนก็คือการเดินทางที่ไม่มีที่สิ้นสุด การจบลงของการเดินทางหนึ่ง คือจุดเริ่มต้นของการเดินทางใหม่เสมอ ไม่ว่าเราจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม

------

ยุโรปเหรอ นี่เรากำลังจะได้ไปยุโรปจริงๆ แล้วใช่ไหม ความฝันที่ฝันมาตลอดว่าจะต้องไปให้ได้ มันกำลังจะเป็นจริงขึ้นมาแล้ว พาสปอร์ตในมือที่ประทับตราวีซ่าเชงเก้นช่วยยืนยันว่าประเทศปลายทางอนุญาตให้เราเข้าไปได้แล้วจริงๆ วีซ่าที่ไม่ได้มาง่ายๆ หากต้องยืนยันอย่างหนักแน่นด้วยเอกสารทางการเงินและเอกสารการรับรองการทำงาน โชคดีที่เขาไว้ใจให้กระเหรี่ยงไทยเพศหญิงคนนี้เดินทางร่อนไปมาในบ้านเมืองเขาได้เท่าจำนวนวันที่ขอไปเลย -- 38 วัน

เงินที่เก็บออมจากการทำงานมาตลอดทั้งปี ถูกนำออกมาแบ่งเป็นสามส่วน และสองในสามก็กลายเป็นงบประมาณที่จะใช้ในการเดินทางครั้งนี้ เงินยูโรและสวิสฟรังก์ที่แลกมายังนอนอุ่นอยู่ในกระเป๋า

เอกสารการจองตั๋วเครื่องบินไปกลับ และที่พัก พิมพ์ออกมาเก็บใส่แฟ้มไว้อย่างเรียบร้อย พร้อมเสมอถ้าต.ม.สวิสจะขอดู แม้ว่ามันจะเป็นความจริงบ้าง ไม่เป็นความจริงบ้างก็เถอะ

การเกิดเป็นผู้หญิงไทยที่ถูกตราหน้าด้วยชื่อเสียงในทางไม่ดีบางประการบีบให้ต้องโกหก เพราะไม่รู้มาก่อนว่าจะต้องเตรียมเอกสารการจองที่พัก หรือจดหมายรับรองที่พักเตรียมไว้ตอนยื่นผ่านต.ม.ด้วย ไม่งั้นถ้าเขาเกิดไม่ไว้ใจเราขึ้นมาก็อาจจะส่งเรากลับบ้านได้ง่ายๆ จดหมายรับรองที่พักจากรุ่นพี่ที่รู้จักกันที่เป็นนักเต้นอยู่ในคณะกรองด์เธียเตอร์เดอจีนีฟ (เจนีวา) ก็ยื่นให้ทางสถานทูตตอนขอวีซ่าไปแล้ว แต่เพราะไม่รู้เลยไม่ได้ถ่ายเอกสารเก็บไว้อีกชุด จะขอให้เขาเขียนให้อีกฉบับก็เกรงใจ เพราะส่งข้อความไปหาทางเฟสบุ๊คก็ไม่เห็นตอบสักทีเลยเดาว่าคงยุ่งอยู่แน่ๆ เลย อย่าดีกว่า

ก็เลยจองที่พักไปทั้งหมด 5 ที่ ให้เหมาะสมกับจำนวนวันเดินทางคือ 38 วัน พร้อมวางแผนการเดินทางหลอกๆ เอาไว้สำหรับตอบต.ม.หากเขาเกิดถามขึ้นมาว่ามาทำอะไร มาเที่ยวที่ไหนบ้าง ในจำนวนห้าที่นั้น มีหลอกสามที่ จริงสองที่ คือที่เจนีวาและที่เบอร์ลิน เพราะรู้วันเวลาที่จะไปแน่ๆ ส่วนหลังจากนั้นยังไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตบ้าง ไอ้ที่จองหลอกๆ น่ะ จดวันเวลาลงปฏิทินไว้เลยว่าเราจะต้องยกเลิกการของภายในวันไหน ไม่งั้นก็จะโดนเก็บตังค์อาน

แผนการเดินทางกำหนดยาก เพราะเราไม่ได้จะไปเที่ยว ตอบยากเหมือนกันว่าเราจะไปทำอะไร เวลาเพื่อนถามก็ตอบเพื่อนเล่นๆ ว่า ไปขุดทอง .. ซึ่งจะว่าไปก็หมายความอย่างนั้นจริงๆ นั่นแหละ เรารู้ว่าสังคมยุโรปนั้นอุดมไปด้วยงานศิลป์ รวมทั้งการเต้นที่เขามองเป็นศิลปะด้วย ซึ่งจุดนี้แหละที่ต่างกับเมืองไทยที่ยังไม่ค่อยมีใครเอาการเต้นเป็นอาหารใจ หรืออาหารสมอง เขาคงมองมันเป็นอาหารตา บำบัดความใคร่เท่านั้น (คงเข้าใจนะว่ามันหมายว่ายังไง) มันเต็มไปด้วยการแสดง คอมพานี เวิร์คชอปหลากรูปแบบ และสังคมการเต้นที่เราไม่เคยเห็นมันในเมืองไทย และหวังว่าสักวันมันจะเกิดขึ้นมาได้สักที

แผนการเดินทางเลยถูกกำหนดคร่าวๆ จากกำหนดการออดิชั่น (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะผ่านรอบวิดีโอรึเปล่า ถ้าไม่ผ่านก็อดไปเต้นให้เขาดู) workshop และคลาสที่เราสนใจจะเข้า รวมไปถึงการแสดงที่เราอยากดู วันแรกเราบินไปลงที่เจนีวา และพัก airport hotel เพราะอยู่แค่คืนเดียว เช้าวันต่อมาก็ต้องบินต่อไปเบอร์ลินแล้ว เพราะจอง workshop ไปแล้ว นี่ก็เกิดจากความโง่อีก เพราะเห็นสวิสอยู่ติดกับเยอรมนีทางตอนเหนือ เลยคิดว่าจะเดินทางได้ไม่ยากเท่าไหร่ เห็นรุ่นพี่บอกมาว่าจากที่ที่เขาอยู่ไปเยอรมนีแค่ชั่วโมงครึ่ง ไม่ได้สำเหนียกว่าเยอรมนีมันใหญ่นะจ๊ะ พอมาเช็คแผนที่ ปรากฏเจนีวาอยู่ทางตอนใต้ของสวิส และเบอร์ลินอยู่ซะเหนือเสียเกือบสุด เลยต้องหาตั๋วบินขึ้นไปเบอร์ลินอีกต่อ

แต่หลังจากนั้น เบลอจริงๆ ไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรบ้าง รอผลการออดิชั่นรอบแรกก่อน แล้วค่อยว่ากันต่อ แต่ถ้าผลไม่มา ซึ่งบางที่ถ้าเราไม่ผ่านรอบแรก เขาก็ไม่แคร์ที่จะบอกเราหรอก

“ก็ค่อยไปอัมสเตอร์ดัมหาคลาสเข้าละกัน เห็นเพื่อนบอกว่ามีสตูดิโอนึงดีมาก” บอกพ่อไปอย่างนี้ว่าจะไปตายเอาดาบหน้า พ่อไม่พอใจมาก บอกว่าทำไมไม่รู้จักวางแผน (ก็มันวางไม่ได้นี่หว่า -_-”) พ่อบอก “พวกนักเต้นมันก็อย่างนี้แหละ ฉิๆ เฉาะเชาะ ไม่รู้จักวางแผน” รู้ว่าพ่อเป็นห่วง แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้กับคำว่า พวกนักเต้น เออหนอ.. อาชีพเรามันช่างไม่มีเกียรติ ไม่มีความน่าเชื่อถือ ไม่เป็นที่เชิดหน้าชูตา ไม่เคยนำความภูมิใจมาให้พ่อกับแม่ได้เลย ทั้งๆ ที่กว่าเราจะฝึกฝนร่างกายมาจนถึงจุดที่จะส่งผ่านความเป็นศิลปะออกมาได้นั้น มันช่างกินเวลายาวนาน และใช้ความอดทนทั้งทางร่างกายและจิตใจไม่น้อยเลย

“แล้วที่เบอร์ลินนี่ไปพักที่ไหน” พ่อถามต่อ พ่อไม่ห่วงที่เจนีวา เพราะบอกไปแล้วว่าเป็น airport hotel และมีรถมารับส่งที่สนามบินด้วย อันนี้เรายอมจ่ายเพราะเป็นวันแรก และแค่คืนเดียว อีกอย่างต้องเดินทางต่อทันที ไม่อยากเหนื่อยๆ ปำ้ๆ เป๋อๆ ของ่ายๆ ดีกว่า

“Grand Hostel Berlin” บอกชื่อที่พักให้พ่อไป แล้วพอได้ยินคำว่า Hostel พ่อก็ซักยับเลย นอนห้องละ 6 คน ไม่ใช่โรงแรม แถมยังถูกด้วย พ่อต่อโทรศัพท์คุยกับเพื่อนที่ทำบริษัททัวร์สักพักหนึ่ง สุดท้ายหันมาหาเราส่ายหัวบอกเสียงเข้ม

“ไม่ได้ เธอจะบ้าเหรอ ที่พักคืนละ 600 กว่าบาท ถูกกว่าพักเมืองไทยอีก สภาพมันคงจะแย่มาก อันตรายเกินไป คุณธฑ. (เพื่อนพ่อ) ก็บอกว่าไม่ได้เลยๆ คนเยอรมันอันตรายมาก ไว้ใจไม่ได้” ว่าแล้วก็เล่าเรื่องที่เขาเกือบถูกขโมยกระเป๋าให้เราฟัง ฟังแล้วยอมรับว่าฝ่อไปเลย 50% ไม่พอ แม่สำทับเพิ่ม

“แล้วที่ hostel ถ้าเขารู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงมาพักคนเดียว นอนห้องเดียวกับเขา เขาก็รังแกเราได้ง่ายๆ นะ”

“ฮื่อ.. ไม่หรอกมั้งม้า เจ้าหน้าที่ hostel เขาก็ต้องมีมาตรการป้องกันความปลอดภัยสิ”

“นั่นแหละที่น่ากลัว เวลาเช็คอินเขาก็ต้องรู้ว่าเธอมาคนเดียว เขาอาจจะร่วมมือกับใครก็ได้ให้ทำทีเป็นแขกมาพักแล้วส่งมาอยู่ห้องเดียวกับเธอแล้วทำอะไรไม่ดีกับเธอ” แม่แสดงความเห็นเพิ่มเติมเข้าให้อีก ป้าด! ชักจะขู่มากเกินไปแล้วพ่อจ๋าแม่จ๋า

“เอางี้ เดี๋ยวป๊าจะติดต่อคุณธฑ.ให้ส่งคนมารับเธอที่สนามบินแล้วไปส่งที่โรงแรม เดี๋ยวป๊าให้เขาหาโรงแรมให้ด้วย”

“เฮ้ย!!!!!” คราวนี้ตกใจมาก ประท้วงเสียงดังจนแมวสองตัวตกใจ กระโดดดึ๋ง “ไม่ต้องก็ได้มั้งป๊า” เท่านั้นเส้นโกรธพ่อขาดผึง

“เธอนี่มันประมาทจริงๆ เลย ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องหาเรื่องให้พ่อให้แม่กลุ้มใจอยู่เรื่อย”

ก็เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่นะ แต่ก็อดจะน้อยใจไม่ได้ เจอพ่อขึ้นเสียงเข้าให้ ลูกสาวเลยเงียบดีกว่า ด้วยความน้อยใจบวกกับความหวั่นใจที่เมื่อกี้ยังไม่มีเลย ทำเอาใจมันฝ่อไปหมดแล้ว เลยเปิดอินเตอร์เน็ตหาข้อมูลเพิ่มเติมดีกว่า

เว็บไซต์ที่ชาวท่องเน็ตและท่องโลกรู้จักกันดีคือ tripadvisor.com, hostelworld.com และ bookings.com ทั้งสามเว็บไซต์นี้ข้อมูลจะค่อนข้างเชื่อถือได้ ที่ว่าเชื่อถือได้ไม่ใช่ส่วนที่ทาง hotel/hostel เขียนอธิบายความดีงามของตัวเองหรอก แต่เป็นส่วนของรีวิวมากกว่า ระบบจะอนุญาตให้เฉพาะผู้ที่เข้าพักจริงเข้ามาเขียนรีวิวได้เท่านั้น มีการให้คะแนนความสะอาด, พนักงาน, ความปลอดภัย, บริการ, สถานที่ตั้ง, ความคุ้มค่าเงิน ฯลฯ เสียเวลาอ่านมันสักหน่อย ก็จะได้ภาพรวมของโรงแรมนั้นๆ ค่อนข้างจะตรงความเป็นจริง (แต่ก็แน่ล่ะ ความเห็นหลุดๆ ไม่เป็นไปตามกระแสก็มีมาบ้าง ทั้งนี้ก็แปรผันไปตามปริมาณความอดทน และความคาดหวังของผู้เข้าพักเอง)

สำหรับ Grand Hostel Berlin นี้ ติดอันดับหนึ่งครองใจผู้ทำการรีวิวเกือบทั้งหมด ได้สูงถึงเกือบ 100% เลยทีเดียว ได้ทั้งความสะอาด สถานที่ตั้ง บรรยากาศ อาหารการกิน และที่สำคัญ การบริการและความปลอดภัยนั้น นับได้ว่าชนะเลิศ อ่านไปก็ใจชื้นขึ้น แต่อีกใจหนึ่งก็ยังหวั่นๆ เลยเลือกดูราคาห้องพักเดี่ยว .. ราคาต่างกัน 30-40 ยูโรเลยทีเดียว โอ้แม่เจ้า..เกินงบจ้า

อย่าไปงกมาก คิดถึงความปลอดภัยของเราก่อน อย่ามาทำเสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่าย เสียงของพ่อยังดังอยู่ในหู แต่อีกเสียงก็ดังแทรกทันที เธอสองคน (เรากับพี่สาว) ไม่เข้าใจความลำบากหรอก เพราะพ่อกับแม่เธอน่ะรักเธอมาก ให้เธอได้ทุกอย่าง จะขออะไรก็ให้ ไม่ต้องลำบาก (เหมือนฉัน) บางครั้งก็เป็นคำกระแนะกระแหนจากญาติๆ ว่าลูกเขาเก่งอย่างนู้นนั้นนี้ ทำอะไรได้เองไม่ต้องพึ่งพ่อแม่ คำพูดเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียว หรือจากคนคนเดียว แต่ได้ยินมาหลายครั้ง จากหลายคนทั้งที่ผูกพันทางสายเลือด และไม่ผูกพันกันทางสายเลือด น้ำเสียงเหล่านั้นไม่ยินดียินร้าย แต่คนฟังรู้สึกเหมือนโดนดูถูกอยู่ในที

ถึงตรงนี้อยากจะขอบอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ทุกๆ คนว่า รักลูกอย่าทำให้ลูกทุกอย่าง เพราะเขาจะรู้สึกว่าเขาทำอะไรเองไม่เป็น เหลือพื้นที่ไว้ให้เขาได้ภูมิใจในตัวเองด้วย

ตัดสินใจเดี๋ยวนั้น ไม่, ฉันจะไม่ใช้เงินพ่อเงินแม่สักแดงเดียวตลอดทริปนี้ จะต้องบริหารจัดการการเดินทางทั้งหมดในงบอันจำกัดจำเขี่ยนี้ให้ได้ ว่าแล้วก็ลากแขนแม่เข้ามานั่งอ่านรีวิว ทั้งหมด อ่านเสร็จแม่ก็พยักหน้า “เธอควรจะไปเรียกพ่อเธอเข้ามาอ่านด้วย เขาจะได้สบายใจ”

เป็นอันว่าด่านที่หนึ่งผ่านพ้นไปจนได้ เฮ้อ..

Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2556

Last Update : 1 มีนาคม 2556 0:08:09 น.

3 comments

Counter : 1193 Pageviews.

ต้องเป็นประสบการณ์และความทรงจำที่ดีมากแน่ๆ

ขอให้โชคดีกับทางที่เลือกเดิน สู้เค้า!!!

โดย: แฟนlinKinPark

วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:6:39:47 น.

คุณเสี้ยวถาม : เมื่อพูดถึงการเดินทาง คุณนึกถึงอะไร?

ไอ้โพตอบ : นึกถึงพ่อแก้วแม่แก้วค่ะ ยิ่งถ้าต้องเดินทางโดยเครื่องบินจะยิ่งนึกถึงอย่างแรง เพราะไอ้โพกลัวเครื่องบินค่ะ :P

...

ไปยุโรปต้องระวังเรื่องกระเป๋านะคะ ทั้งระวังการโดนล้วงและการโดนฉก ยิ่งถ้าสะพายกระเป๋าหลายใบจะยิ่งเป็นที่เตะตาของเหล่ามิจฉาชีพอย่างมาก และถึงแม้จะไปกันหลายคนเป็นกลุ่ม เหล่ามิจฉาชีพก็จะมีกลวิธีในการแยกเหยื่อออกจากกลุ่มได้ค่ะ

...

เดินทางปลอดภัย เที่ยวให้สนุก และมีความสุขกับประสบการณ์ใหม่ ๆ ในดินแดนใหม่ ๆ นะคะคุณเสี้ยว

โดย: Poceille IP: 182.52.171.117 วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:12:08:47 น.

ฺBon Voyage

โดย: ตากลมกลมคู่นั้น

วันที่: 2 มีนาคม 2556 เวลา:15:31:43 น.