:: ถนนสายนี้..มีตะพาบ กม.7 จินตนาการเหนือคำบรรยายของเด็กชายบารัก ::
ณ บ้านบนเนินเขาหลังหนึ่ง ... ในท้องทวีปอันไกลโพ้น
บารัก ... โอบาม่า ชื่อนี้เจ้าได้แต่ใดมา อย่าเอ่ยอ้างนามถามถึงเลย เพราะว่าเจ้าตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ...
ชีวิตเป็นเยี่ยงใด ... ก็ยังไม่รู้ ... เพราะว่าอนาคต พูดกันลำบาก อยากได้อย่างนั้น อยากเป็นอย่างนี้ แล้วมัน จะได้เป็นอย่างใจหวังหรือไม่
โตขึ้นเจ้าอยากเป็นอะไร แม่บารัก เอ่ยถาม คำถามง่ายๆ แต่ว่า ดช.บารัก โอบาม่า ตอบไม่ได้หนนี้ เค้าคิดว่าลองตอบส่งเดชไป ... แม่อาจจะพอใจ
ผมอยากเป็น ประธานาธิบดี ของอเมริกา
คำตอบนี้เมื่อแม่ของบารัค ได้ยิน ... ถึงกันหัวเราะกันกุมท้องกุมไส้ เพราะคำตอบดังๆ ฟังชัดของลูกชายเธอนั้น ... มันเป็นคำตอบ ของเด็กน้อยโดยแท้ ...
เด็กชายเจ้าสงสัย ... ทำไม ... แม่ถึงได้หัวเราะมากมายขนาดนั้น มันเป็นคำตอบที่แบบว่า ขำขัน และเป็นไปไม่ได้หรอกหรือ --- ???
ค่ำคืนหนึ่ง ... บารัก นอนอยู่ในห้อง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดัง และเห็นแสงวาบหนึ่งอยู่นอนหน้าต่าง เขาร้องเรียกแม่ เขาร้องเรียกยาย แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆ ตอบกลับ เขาเดินลงไปข้างล่าง ... เปิดประตูบ้านเพื่อออกไปพิสูจน์ว่า สิ่งใดที่เป็นต้นเหตุของแสงวาบที่เขาเห็นเมื่อกี้
แม่ไปไหน ยายไปไหน ... แม่ ยาย .... บารักร้องเรียกหา แม่และยายอีกครั้งหนึ่ง
สองขาพาบารักเดินออกไปอย่าไม่ต้องคิดอะไร สมองแม้จะมีอยู่บ้าง เพราะเหมือนที่แม่เตือนว่า ถ้าคนแปลกหน้า เข้ามาคุยด้วย เจ้าต้องไม่คุยตอบ ให้พยายามเดินหนี แต่ว่าหนนี้ เค้าหนีไม่ได้เพราะว่าเค้าอยากรู้ เค้าอยากรู้ว่า แสงอะไรกันน๊า ... ที่เค้าเห็นเมื่อสักครู่นี้ เค้าเดินออกไปยังสวนหน้าบ้าน ... ไม่มิสิ่งใดนอกจากความเงียบ แม้แต่เสียงของใบไม้พัดไหว เค้าก็ยังได้ยิน
ไม่มีอะไร ... ไม่มีแม้แต้เงาของสิ่งมีชีวิต เขาเดินไป เดินไป แต่แล้วจู่ๆ เค้าก็หยุดเดินและยืนนิ่งอยู่กับที่ เหมือนมีอะไรบังคับตัวเค้าเองไม่ให้เดิน
และแล้วเค้าก็ได้ยินเสียงๆ หนึ่ง
เจ้าคือใคร มาทำอะไรที่นี่??
บารักไม่รู้ว่าเป็นเสียงใคร แต่เขาได้ยิน ... เขาไม่ตอบ ... เพราะว่าแม้แต่การเปิดปากก็แทบจะทำไม่ได้ เค้าได้แต่คิดตอบอยู่ในใจ .... และแล้วเค้าก็รุ้ว่าแม้คิด เจ้าสิ่งประหลาด ก็รู้ว่าเค้าตอบ ...
ผมคือบารัก โอบาม่า
เค้าตอบในใจ .. พร้อมกับถามตอบว่า ... แล้วท่านล่ะเป็นใคร
เจ้าไม่มีสิทธิถาม ... สิ่งประหลาดนั้นตอบกลับมาด้วยน้ำเสียง ที่ทำให้บารักกลัว ไม่ใช่น้อย ... แต่แล้วเจ้าเสียงประหลาดก็ตอบกลับมา ด้วยน้ำเสียงนุ่มกว่าเก่า ...
เจ้ากล้าถาม ..ข้าก็กล้าตอบ ... ข้ามาจากดาวลูกไก่ เจ้ารู้จักไหม
บารักกระพริบตา คอแห้งผาก เพราะใจเค้าคิดว่า ถ้าเค้าตอบผิดเค้าจะหายไปจากโลกไหม จะได้เห็นแม่และยายอีกไหม เค้านิ่งคิด ... เค้านิ่งเพื่อคิดคำตอบว่า .. ดาวลูกไก่ ... เป็นยังไง
และแล้วเค้าก็ตอบกลับเสียงนั้นไปว่า
ไม่ข้าไม่รู้จักดาวลูกไก่มากไปกว่ามันเป็นหมู่ดาวเคราะห์ดวงหนึงเท่านั้นเอง
เสียงประหลาดตอบกลับมาว่า ... อือม์ เจ้าตอบได้กล้ามา ... เจ้ามีความรู้อย่างนี้แล้วเจ้ายังอยากจะเป็น ประธานาธิบดีอเมริกาอยู่หรือ
ไม่ว่าคำตอบของเสียงประหลาดนี้จะเป็นยังไง บารักไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่า ... เค้าได้รับการดูถูก .. ด้วยน้ำเสียงนี้ ได้ไง .. ใจเค้าคิดหยั่ง เค้าจะได้รับการดูถูกจากเสียงประหลาดนี้หรือ เค้าโกรธที่เค้าได้รับการดูถูกเยี่ยงนี้ .. ไม่ได้การณ์ล่ะ มันเหมือนการท้าทาย ... และเค้าคิดแค่ว่า ไอ้เสียงประหลาดนี้มันเป็นใคร ใจเค้าจตอบกลับไปว่า
ถ้าเจ้าแน่จริง ... เจ้าอย่าหลบ อย่าใช้พลังสิมาเจอกัน ตัวต่อตัวดีไหม
บารักพูดยังไม่ทันขาดคำ ... สิ่งประหลาดใจที่สุดตั้งแต่เค้าเกิดมา ก็โผล่ออกมาเผยโฉมให้กับบารักเห็น ... เค้าตกใจ
ตัวอะไร ? หัวโต .. ตาเดียว ... มือเท้าเป็นเหมือนหุ่นยนต์ แต่ก็รู้สึกจะหยุ่นๆ เหมือนการ์ตูนในหนังทีวีที่เค้าเห็น เค้าตกใจแต่ก็ยังกล้ามองเพราะเค้าไม่รู้วาถ้าเค้าเมินหน้าหนี หลับตา เจ้าสิ่งประหลาดนี้มันจะหายไปหรือเปล่า
Oh My God !!!! มนุษย์ต่างดาว .... ใช่ มนุษย์ต่างดาว สัตว์ประหลาด ผี ...
เอ แล้วแต่จะเรียกแล้วกันว่าอะไรแต่มันคือตัวประหลาดที่สุด เท่าที่เขาเคยเห็นมา ... เค้าจ้องหน้ามัน มองหน้ามัน แล้วก็ถามว่า
ท่านมาได้ยังไงบนโลกมนุษย์แล้วท่านมาเพื่อจุดประสงค์อันใด
เจ้าสัตว์ประหลาด หรือว่ามนุษย์ต่างดาวตอบว่า ก็เพราะว่าโลกเจ้านี้มันทำความเดือดร้อนมากมาย ใช่ว่าจะมีแต่โลกเจ้าเท่านั้นที่ได้รับผล ดาวลูกไก่บ้านข้าก็ได้รับผล แห่งความเดือดร้อนนี้ด้วยเช่นกัน ... มนุษย์ต่างดาว .... เดินเข้ามาเรื่อยๆ ค่อยๆ เข้าใกล้ มนุษย์ตัวกระจ้อย แล้วพูดต่ออีกว่า
ถ้าเจ้าไม่เปลี่ยนโลก .. โลกก็จะเปลี่ยนเจ้า เข้าใจไม๊
จริงๆ บารักไม่เข้าใจหรอก แต่เพราะว่าเค้ากลัว เค้าก็เลยทำทีพยักหน้าเข้าไว้ก่อน .... หลังจากนั้นไม่นาน เค้าเหมือนตัวเบา อาการที่ขยับเขยื้อนตัวไม่ได้ก็ค่อยๆ หายไป เค้าเดินกลับเข้าไปในบ้านแบบช้าๆ เพราะเกรงว่า กลัวจะล้มลงไปกองกับพื้น ...
แม่จ๋า ยายจ๋า อยู่ไหนกัน
แม่กับยายของบารักนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ทั้งสองนั่งดูทีวีกันด้วยสีหน้าเฉย ... พอเห็นบารักเดินเข้ามาจาก นอกบ้านแม่ก็เอ่ยถามด้วยความแปลกใจว่า ออกไปข้างนอกตั้งแต่เมื่อไหร่หนิ แม่นึกว่าลูกอยู่บนห้องซะอีกแน่ะ
เขาไม่อธิบายอะไรให้แม่เข้าใจอีก เพียงแค่ว่า .. เขานึกถึงบทสนทนาของเขาและเจ้ามนุษย์ประหลาด
เจ้าต้องเปลี่ยนแปลงโลก
ยิ่งใหญ่ .. เป็นคำที่ยิ่งใหญ่จริงๆ ...
แล้วเราจะเปลี่ยนมันยังไงดี ... เปลี่ยนอะไรก่อนและอะไรหลัง แน่นอนว่า เราจะต้องเปลี่ยนตัวเองก่อน จากคนขี้เกียจ ไม่รู้หน้าที่ เห็นแก่ตัว
ต้องเปลี่ยนใหม่ ... ก่อนจะเปลี่ยนโลก เราก็ต้อง เปลี่ยนตัวเองให้ดีก่อน แล้วทุกอย่างมันก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป
จริงไม๊???????????
ปล. ขอคุยแถมๆ ท้าย
เฮ้อ ต้องขออภัยอย่างแรงค่ะสำหรับการเขียนบล็อกร่วมโครงการ ครั้งนี้ ... มิมีข้อแก้ตัวมากมายที่ได้ส่งงานช้ามากมาย ไม่มีอะไรจะแก้ตัวนอกจากที่ว่า เขียนแล้วหาทางลงไม่เจอ!! เนื่องด้วยมีอะไรหลายๆ อย่างเข้ามาช่วงเขียน มันเขียนๆ หยุดๆ เลยเหมือนไม่มีอารมณ์เขียนต่อเนื่อ อีกอย่างเหตุการณ์ภายนอก (บ้าน) มันมีอะไรแกว่งๆ มาให้ได้ยินตลอดเรื่องนั้น เรื่องนี้ เครียดแอบแฝง เหมือนชะลูดตูดปอด ... คลอดออกมาเป็นผลงานไม่ทันโครงการ ขออภัยเป็นอยางยิ่งนะค่ะสำหรับเพื่อนๆ ....
สำหรับงานโครงการหน้า ... ไม่บังคับกันอีก ... มีธีมเล็กๆ น้อยๆ เอาไว้ให้เขียนกัน งานนี้เอาไอเดียอย่างเดียว เหมือนโจทย์ของคุณเป็ดหวันค่ะ ... เอาว่าไอเดียเปิดกว้างได้ มีไม่กี่ประโยค จับเอาเป็นเรื่องให้ได้นะเออ ...
ชายหลังค่อม ต่อมลูกหมากโต โอ้โห ทะเลงาม ทรามวัยใจโฉด นอนอิงโขดหินริมทะเล
เปิดกว้างกับไอเดียนะค่ะ ... จะเป็นเรื่องสั้นก็ได้ หรืออะไรก็ได้โดยจับเอาประโยคเหล่านี้ใส่เอาไว้ในเรื่องราว ให้ได้นะค่ะ .... ง่ายๆ ค่ะ ..
(ว่าแล้วคนตั้งโจทย์หนนี้จะตกม้าตายเหมือนโจทย์นี้หรือเปล่าหนอ)
หุ หุ
Create Date : 16 พฤษภาคม 2553 |
|
63 comments |
Last Update : 16 พฤษภาคม 2553 10:38:53 น. |
Counter : 1445 Pageviews. |
|
|